Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΑΤΑΡ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΟΞΥΜΕΝΗ

 

Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της απαιτούν από τη Ντόχα να «αλλάξει πολιτική».Το Κατάρ αρνείται οποιαδήποτε παρέμβαση στην εξωτερική του πολιτική, δήλωσε χθες Πέμπτη ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας.

Εν μέσω της σοβαρής κρίσης που έχει ξεσπάσει με τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της που κατηγορούν τη Ντόχα ότι «στηρίζει την τρομοκρατία» σύμφωνα με δημοσίευμα του AFP, που αναμεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

«Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην εξωτερική μας πολιτική», δήλωσε ο σεΐχης Μοχάμεντ μπιν Αμπντελράχμαν αλ Θάνι, απορρίπτοντας τους όρους που έθεσαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για την επίλυση της κρίσης.

Ωστόσο απέκλεισε το ενδεχόμενο η τρέχουσα κρίση να οξυνθεί περαιτέρω: «Μια στρατιωτική λύση δεν είναι επιλογή», τόνισε, διευκρινίζοντας ότι δεν υπάρχει καμία κίνηση στρατευμάτων προς τα σύνορα με τη Σαουδική Αραβία.

Ο σεΐχης Μοχάμεντ διαβεβαίωσε ότι η Ντόχα μπορεί να αντέξει «για πάντα», παρά το εμπάργκο που της έχει επιβληθεί, προσθέτοντας ότι το Κατάρ «σέβεται» τις διεθνείς του δεσμεύσεις και δεν πρόκειται να σταματήσει να παρέχει φυσικό αέριο στα Εμιράτα.

Η κρίση ξέσπασε τη Δευτέρα αφού η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα και το Μπαχρέιν καθώς και η Αίγυπτος διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Κατάρ, κατηγορώντας το ότι στηρίζει την τρομοκρατία. 

Οι τρεις χώρες του Κόλπου έκλεισαν και τον εναέριο χώρο τους, αλλά και τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά τους με το μικρό εμιράτο. Εξάλλου σήμερα Ριάντ, Αμπού Ντάμπι, Μανάμα.

Και Κάιρο εξέδωσαν έναν κατάλογο με 59 πρόσωπα και 12 οργανισμούς που φέρονται να συνδέονται με τις «τρομοκρατικές» ενέργειες τις οποίες στηρίζει, σύμφωνα με εκείνους, η Ντόχα.

Αυτό αποδεικνύει ότι το Κατάρ «από την μία πλευρά ισχυρίζεται ότι μάχεται κατά της τρομοκρατίας, ενώ από την άλλη στηρίζει, χρηματοδοτεί και προσφέρει καταφύγιο σε τρομοκρατικές οργανώσεις», αναφέρουν οι τέσσερις χώρες σε κοινή τους ανακοίνωση, τονίζοντας ότι «δεν θα εμφανιστούν επιεικείς» στην προσπάθειά τους να τους εκδιώξουν.

«Η πρόσφατη κοινή ανακοίνωση που εξέδωσε το Βασίλειο της Σαουδική Αραβίας, το Μπαχρέιν, η Αίγυπτος και τα ΗΑΕ σχετικά με τον κατάλογο «παρακολούθησης των χρηματοδοτών της τρομοκρατίας» για μια ακόμη φορά επαναλαμβάνει αβάσιμους ισχυρισμούς», απάντησε το Κατάρ.

«Η θέση μας σχετικά με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι ισχυρότερη από αυτή πολλών εκ των χωρών που υπογράφουν την κοινή ανακοίνωση, ένα γεγονός που βολικά αγνοούν οι συντάκτες της», τόνισε.

Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της απαιτούν από τη Ντόχα να «αλλάξει πολιτική» και να υιοθετήσει την περιφερειακή στάση απέναντι στα ακραία ισλαμιστικά κινήματα και το Ιράν, με το οποίο το Κατάρ μοιράζεται το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου παγκοσμίως.

Ο υπουργός Εξωτερικών των Εμιράτων Άνουαρ Γκάργας έθεσε μια σειρά όρων για την επίλυση της κρίσης, κυρίως την αναστολή αυτού που χαρακτήρισε «εξτρεμιστική» προπαγάνδα του τηλεοπτικού σταθμού του Κατάρ al Jazeera.

Το Ριάντ έκλεισε τα γραφεία του al Jazeera τη Δευτέρα. Από την πλευρά του το τηλεοπτικό δίκτυο ανακοίνωσε χθες Πέμπτη ότι έπεσε θύμα κυβερνοπειρατείας.

Το ζήτημα της κρίσεως του Κατάρ

Τα τελευταία τρία χρόνια δεν έπαυσα να αναφέρομαι στις “αποκλίνουσες”, ως προς την ασφάλεια της Δύσεως αλλά και την σταθερότητα και την ασφάλεια την περιοχή της Μέσης Ανατολής, δύο εκ των ισχυρών κρατικών οντοτήτων της περιοχής του Αραβοπερσικού Κόλπου: του Ουαχαβιτικού Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ. 

Οι σχέσεις βακουφιακών ιδρυμάτων του ουαχαβιτικού βασιλείου με το σαλαφιστικό ισλαμιστικό κίνημα αλλά και του Εμιράτου του Κατάρ με την Μουσουλμανική Αδελφότητα (Al Ikhwan al Muslimûn) και επιφανείς ηγετικές της προσωπικότητές της, όπως ο Γιούσεφ Αλ Καραντάουι ο οποίος διαμένει στο Κατάρ και θεωρεί, αν και σουνίτης ο ίδιος, το σιιτικό ισλάμ ως “προοδευτικό”.

Επίσης, εστηλίτευσα την ανοχή της Δύσεως στην υπόθεση της αναμείξεως των άκρως επικινδύνων αυτών ισλαμιστικών ριζοσπαστικών δυνάμεων, στην ούτω κληθείσα «Αραβική Άνοιξη» αποκαλώντας την, με πικρία, «ισλαμιστικόν χειμώνα». Αλλίμονον, έστω και πληττόμενος από αφόρητη μοναξιά, δικαιώθηκα.

Οι Ευρωπαϊκές χώρες δυστυχώς, όπως και η τότε αμερικανική διοίκησις, εκώφευαν, διότι ήσαν πλήρεις ενθουσιασμού για την “δημοκρατική οδό” την οποίαν δήθεν διένοιγαν οι «αραβικές εξεγέρσεις» που άρχισαν από το 2010 στην Τυνησία με την αυτοπυρπόληση του πτωχού, πλανοδίου, τυνησίου οπωροπώλου Αλ Μπουαζίζι.

Η Δύσις είχε, ατυχώς, πιστεύσει ότι οι εξεγέρσεις αυτές θα είχαν αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα, έστω και εάν το πολιτισμικό υπόβαθρο των περισσοτέρων εκ των εξεγερθεισών κοινωνιών ήτο ισλαμικό ή και πολυθρησκευτικό (όπως π.χ. οι Κόπτες στην Αίγυπτο, οι Χριστιανοί, Ισμαηλίτες και Αλλαουίτες εις την Συρία, κ.τ.λ.).

Η επίσημη δυτική ανάλυσις των εξεγέρσεων αυτών εβασίζετο επί του αφηγήματος του «εκδημοκρατισμού» των απολυταρχικών αυτών καθεστώτων των χωρών του Μάγρεμπ και του Μάσρεκ.

Το δε χρησιμοποιηθέν εργαλείο ήτο, πέραν της ολιγίστου, έως ψηγματικής αστικοδημοκρατικής αντιπολιτεύσεως, το ισλαμιστικό κίνημα είτε υπό την μορφή του Σαλαφιστικού είτε υπό μορφήν της ισλαμιστικής και ριζοσπαστικής Οργανώσεως των Αδελφών Μουσουλμάνων. 

Λάθος μέγιστον. Και το λάθος εις την πολιτική είναι χειρότερο από έγκλημα. Το λάθος δε εις την γεωπολιτική ανάλυση έχει οδυνηρότερα αποτελέσματα σε έκταση και από αυτό το έγκλημα: προκαλεί και απελευθερώνει την κόλαση του πολέμου.

Επίσης η (κατά τις απόψεις του προσφάτως αποβιώσαντος πολωνο-αμερικανού και καθολικού θεωρητικού των Διεθνών Σχέσεων και προϋπάρξαντος συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (1977- 1981) μακαρίτη Ζ. Μπρζεζίνσκυ), εργαλειοποίησις του τουρκικού Ισλάμ.

Με σκοπό την χρησιμοποίησή του ως ανασχετικής δυνάμεως εις τον ρωσικό «επεκτατισμό» (μέσω της στηρίξεως του κινήματος Γκιουλέν και άνοδος το 2003 εις την τουρκική εξουσία του συνεργάτου του Γκιουλέν.

Και προστατευομένου του, δηλαδή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος, κατά το κυριαρχούν αφήγημα, θα δημιουργούσε την πρότυπο «ισλαμοδημοκρατία» για τα μουσουλμανικά κράτη της Μέσης Ανατολής και του Μαγρέμπ), απεδείχθη μία τεραστία αποτυχία, μια αυταπάτη της Δύσεως.

Αυταπάτη, όμως, η οποία οδήγησε 

και σε σειρά περισσοτέρων γεωστρατηγικής φύσεως λαθών όπως:

i)-Η ανοχή της Δύσεως και του ΝΑΤΟ στις προαναφερθείσες “αποκλίνουσες” ισλαμιστικές δραστηριότητες του, πρωταγωνιστού της «Αραβικής Ανοίξεως», Εμιράτου του Κατάρ με εργαλείο την ισλαμιστική ριζοσπαστική Οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων και την Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας.

ii)-Η σφοδρά ενόχλησις της Σ. Αραβίας και του Ισραήλ από την προσέγγιση ΗΠΑ - ΕΕ-Ιράν - Χεζμπολά- Χαμάς και η συνεπαγόμενη “αυτονόμησις” της Σ. Αραβίας προς ανάλογες “αποκλίνουσες” δραστηριότητες στο Ιράκ και στην Συρία.

iii)-Η εξ αυτού του λόγου προκύψασα “επίσημη” δημιουργία, το 2013, της “ανεξαρτήτου” σαλαφιστικής τακφιριστικής οργανώσεως του al-dowla al-islaamiyya fii-il-i’raaq wa-ash-shaam (Daesh/ISIS) στα εδάφη του Ιράκ και της Συρίας, το οποίον και μεγαλοϊδεατικώς, “Κhilafa/Χαλιφάτον” κέκληται.

iv)-Η φοβία της Σ. Αραβίας για τον υπερεκτιμημένο ρόλο του Κατάρ στον Αραβοπερσικό Κόλπο με αποτέλεσμα την καχύποπτη προς αυτό στάση του Ριάντ.

vi)-Η -και- εξ αυτού του λόγου υπόγεια συνεργασία του Εμιράτου με το Ιράν και την ισλαμιστική απολυταρχική τουρκική κυβέρνηση η οποία, μοιραίως, συμπεριελάμβανε και την «φιλοξενία», από το 2016, των αντιπροσωπειών της θυγατρικής των Αδελφών Μουσουλμάνων, Χαμάς, στα εδάφη του.

Και φυσικά την συνέχιση της χρηματοδοτήσεως της τρομοκρατικής αυτής ισλαμιστικής οργανώσεως, η οποία από το 2006 κυριαρχεί δικτατορικώς και άνευ εκλογών εις την Λωρίδα της Γάζας στοχεύοντας παντοιοτρόπως το Ισραήλ.

vii)-Η διακινδύνευση της δυτικής ενεργειακής ασφαλείας σε μια πιθανή συνεργασία μεταφοράς των τεραστίων κοιτασμάτων του South Pars (Κατάρ) και του Ιράν (North Dome) μέσω Συρίας προς τους ρωσικής επιρροής λιμένες της Δυτικής Συρίας (Λαοδικεία και Ταρσός). 

Είτε μέσω μιας -μη ελεγχομένης πλέον από το ΝΑΤΟ- ισλαμιστικής Τουρκίας η οποία πλησιάζει ολοταχώς την Ευρασιατική Ένωση, την Μόσχα και την Τεχεράνη.

viii)-Η ενεργός, και αναμενομένη, ανάμειξις της Μόσχας στο Μεσανατολικό παίγνιο, στο πλευρό της Χεζμπολά, των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης και του Άσαντ.

ix)-Η πύκνωσις των τρομοκρατικών πληγμάτων στην Ευρώπη (κατά την περίοδο της πτώσεως της Μοσούλης και της τωρινής πολιορκίας της Ράκα).

x)-Η πρόκλησις των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών και προσφυγικών ρευμάτων προς την ΕΕ

xi)-Η αναμενομένη, σχεδιασθείσα όσο και γεωστρατηγικώς χρήσιμη για την Δύση και το Ισραήλ, αφύπνιση της κουρδικής κρατογενέσεως.

xii)-Η εξ αυτού του λόγου αποσταθεροποίησις των Σκοπίων μέσω των μεγαλοϊδεατικών Τουρκο-Αλβανο-ισλαμικών παρεμβάσεων στα Βαλκάνια οι οποίες και πυροδοτούν νέες εντάσεις με την Μόσχα, εγκυμονώντας κινδύνους και για την Ελλάδα.

xiii)-Οι αναθεωρητικές εκβιαστικές τάσεις της Ισλαμο-νεο-οθωμανικής Τουρκίας στο Αιγαίο, την Δυτική Θράκη και την Κυπριακή Δημοκρατία (ΑΟΖ) και τέλος

xiv)-Η πλήρης αποσταθεροποίησις της περιοχής!