Η ΦΩΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ

 

Η κατάρρευση της τελευταίας πενταετίας και η επικέντρωση στο χρέος, έχουν αφήσει στο περιθώριο το προφανές:  στην αγωνία να σκατζάρουμε την ανελέητη καθημερινότητα δεν περισσεύει καιρός για χρόνιους προγραμματισμούς και φιλόδοξα σχέδια. Συζήτηση για οποιασδήποτε μορφής ανάπτυξη: της χώρας, της οικονομίας της κ.ά., δεν υπάρχει. Ουσιαστικά, λείπει κάθε απτή κουβέντα για το πού πάει το σκάφος χωρίς πυξίδα. Αναλισκόμενοι στα επιτακτικά της επιβίωσης, κάθε μακροπρόθεσμος συλλογισμός για τους – πάρα – πολλούς θεωρείται πολυτέλεια. Η επίλυση της ατομικής εξίσωσης βιοπορισμού αποσυσπειρώνει. 

Συλλογικά συζητάμε, άμα λάχει, για τον Παναθηναϊκό – μερικοί τουλάχιστον –, κι αυτό με το ζόρι. Όσο για το μέλλον του μαγαζιού, το success story του τουρισμού είναι σε πρώτη ζήτηση. Ε, κατά τα λοιπά, όλοι το ξέρουμε, «η Ελλάδα έχει δυνατότητες αναξιοποίητες». Κάτι οι μετοχές του Σώρα της Τράπεζας της Ανατολής, κάτι οι υδρογονάνθρακες και τα πετρέλαια που – κάποιαστιγμή – θα μας κάνουν πλούσιους, πού να τρέχεις τώρα. Με τούτα και μ’ εκείνα, οι διαφωνίες επαϊόντων, αλλά ακόμη συχνότερα ασχέτων, για την πορεία των δημοσιονομικών (επί της οθόνης αλλά όχι και επί χάρτου), έχουν καταστήσει τη – συμπληρωματική – σε αυτά λέξη ανάπτυξη κενό γράμμα. 

Για την ακρίβεια, πρώτη ύλη χιούμορ για εσωτερικά καλαμπουράκια (του τύπου «η Ανάπτυξη ξεκίνησε. Έρχεται από την Κίνα. Φορτωμένη στην πλάτη μιας κουτσής χελώνας»).Αραιά και πού γράφεται ή ακούγεται κάτι για την ανάγκη να προγραμματίσουμε ρεαλιστικές προτάσεις επιχειρησιακής στρατηγικής, μέχρι να λησμονηθεί ή να καταπλακωθεί κι αυτό από την πληθωρική παπάντζα που ενδημεί άφθονη στη χώρα. Κάτι λίγες γραφίδες που εγείρουν το ζήτημα πάνε άπατες. Και αντιδημοφιλείς γίνονται και φαιά ουσία απαιτούν να ενεργοποιηθεί σε μια «κοινωνία θεάματος». Παραδείγματα από το παρελθόν ανακαλούνται, συνταγή βεβαιωμένη στον χρόνο, αλλά συνήθως εργαλειακά και χωρίς προσαρμογή στα τωρινά. Εξάλλου το ίδιο το λεξιλόγιο που υιοθετούμε, προσδιορίζει και τις μέριμνες κατά εποχές. 

Αύξηση της παραγωγής, εθνική ανταγωνιστικότητα, ευρωπαϊκή προσαρμογή κ.ά., ανήκουν στο είδος του τεχνικού ιδιόλεκτου που μας απασχόλησε τα προηγούμενα χρόνια, όροι μερικοί και αποσπασματικοί ως προς έναν κεντρικό ανομολόγητο κορμό. Μια ραχοκοκαλιά που όμως απουσιάζει, ακόμη και ως αδρή εικόνα. Σε οραματικό επίπεδο, η έκπτωση εννοιών, όπως ο «εκσυγχρονισμός» και η «επανίδρυση», πολιτικά φορτισμένων λέξεων-κλειδί τις προηγούμενες δεκαετίες, ίσως να αποθαρρύνουν από την τολμηρή υποστήριξη όρων με θετικό περιεχόμενο και σήμανση. Δεν θα έπρεπε. Ήταν ακριβώς στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940, που η τιτάνια μεταπολεμική διαδικασία ανάταξης του έθνους διόλου τυχαία έλαβε την εμβληματική ονομασία Ανασυγκρότηση. 

Σημαδεύτηκε από τερατώδεις σε όγκο καταγραφές και ταξινομικές προσπάθειες αποτύπωσης της δυσμενέστατης κατάστασης και των δυνατοτήτων επανεκκίνησης. Παρήγαγε παθιασμένες συζητήσεις όχι μόνο σε τεχνικά ή πολιτικά έντυπα, αλλά ξεδιπλώθηκε επίσης και από τις στήλες του Τύπου. Έκτοτε, ο όρος είναι φορτισμένος φέροντας διπλή σήμανση: οικονομική, με την έννοια της επανέναρξης της παραγωγής και της αποκατάστασης των ζημιών, και θεσμική, στον βαθμό που σηματοδοτεί την εξομάλυνση βασικών πολιτειακών διατάξεων και της εμπέδωσης μιας αντίληψης κράτους-δικαίου εντός της τραυματισμένης επικράτειας. 

«Η Ανασυγκρότησις, υπό την ελληνική έννοιά της, διαλαμβάνει τόσον την αποκατάστασιν των εκ του πολέμου επανεχθεισών εις την χώραν φθορών, όσον και την περαιτέρω ανάπτυξιν των παραγωγικών της δυνάμεων διά της ενδεδειγμένης τούτων αξιοποιήσεως», επισημαίνεται στο γενέθλιο θεωρητικό κείμενό της το 1947. Χωρούν τέτοιες παρομοιώσεις ή προκύπτουν αναλογίες; Ασφαλώς, η χώρα σήμερα δεν βγαίνει από έναν αντίστοιχο πόλεμο, επιχειρεί ωστόσο να αποτιμήσει τις επιπτώσεις από το σφοδρό μνημονιακό τσουνάμι που την έπληξε δομικά και την αποσυναρμολόγησε κοινωνικά. Επομένως, στις αρχές του 2015 οι εκλογές που μόλις αφήσαμε πίσω μας συμπυκνώνουν προσδοκίες, συνδέονται με αγωνίες, σηματοδοτούν ελπίδα. 

Διόλου τυχαία, αυτή η τελευταία (έννοια) κατέχει κομβική θέση στη ρητορική της χθεσινής αντιπολίτευσης που σηκώνεται από την άκρη του πολιτικού σκηνικού για να αναλάβει τα ηνία μιας βαθιά τραυματισμένης χώρας. «Οι ελπίδες», λέει ο Πίνδαρος, «είναι τα όνειρα όσων δεν κοιμούνται». Αλλά ποια ακριβώς επικράτεια αναλαμβάνει να διοικήσει (και να ανατάξει) η επόμενη κυβέρνηση; Η σύγχρονή μας Ελλάδα έχει εξελιχτεί σε μια απορρυθμισμένη χώρα: διαθέτει μια θρυμματισμένη παραγωγική βάση, συνέπεια δεκαετιών εγκατάλειψης με ετεροβαρείς ευθύνες κατανεμημένες σε ένα ολόκληρο – κυβερνών – πολιτικό σύστημα. Επιπρόσθετα, χαρακτηρίζεται από την ανυπαρξία κεντρικού πολιτικού σχεδιασμού (λέξη που για διάφορους ιδεοληπτικούς σπουδαρχίδηδες παραπέμπει αποκλειστικά στα σοβιέτ), διέπεται από οραματική ακαμψία και σφραγίζεται από επιχειρηματική αποχή ή αύξουσα αποεπένδυση. 

Όλα αυτά, σε ένα περιβάλλον έντονης κοινωνικής πόλωσης με μια σαθρή, ανέξοδα αγαπησιάρικη ρητορική (= «το γενικό καλό») να περισσεύει. Στο επίπεδο της δημόσιας διοίκησης, η δυσλειτουργία χτυπάει τιλτ, παραγωγικοί θύλακοι κείνται εγκλωβισμένοι, στους πολίτες η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής παράγει διανοητικό χάος, ενώ η ηθική απονομιμοποίηση της οργανωμένης πολιτείας ενισχύει τα αδιέξοδα, καθώς τμήματα ολόκληρα της κοινωνίας διολισθαίνουν ακατάσχετα στον ιδεολογικό και πολιτικό εξτρεμισμό. Τα ποσοστά της Χ.Α. και στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, όνειδος πραγματικό, μας το θυμίζουν οδυνηρά.Κοντολογίς, η διχασμένη χώρα βιώνει πλήρως το μετατραυματικό σοκ μιας πολυπλόκαμης κρίσης που – και επισήμως – ενέσκηψε μετά το 2009, δηλαδή μια ρευστή πολιτισμική κατάθλιψη, πέραν της φτώχειας για πολλούς. 

Κυρίαρχα είναι τα στοιχεία της αβεβαιότητας, ο ζόφος και η έκπτωση στον άμορφο χυλό που συναπαρτίζει πια τη συνθλιμμένη κοινωνία. «Χάσιμο» το λένε οι νεότεροι, «άδειασμα» είναι μάλλον η λέξη που χαρακτηρίζει την οπτική της γενιάς μου σαν μιλάς γι’ αυτά. Εξάλλου, η ίδια αυτή λέξη «κοινωνία» ηχεί ενίοτε σαν κακόηχο αστείο: σε καταστάσεις οριακής επιβίωσης για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, πώς μπορεί να νιώσει κάποιος (ειδικά οι νεότεροι) μέλος ενός συνόλου που δεν τον περιλαμβάνει; Σε έναν ουρανό που δεν έχει θέση γι’ αυτόν; Σε μια πατρίδα που κυριαρχεί ο Φόβος, μαζί με τον δίδυμο αδελφό του της μυθολογίας, τον Δείμο; Κόσμος πολύς βλέπει πια τα συγκλίνοντα δελτία και τις μιντιακές σκυλομαχίες (βαφτισμένες σε «πολιτικές αντιπαραθέσεις») στο mute. Επιτελεστικές δράσεις χωρίς αντίκρισμα. 

Αποϊεροποιημένες τελετουργίες μιας χρεοκοπημενης (οπτικοακουστικής) μεταδημοκρατίας. Όταν δε, γίνεται λόγος περί Οικονομίας, οι συμμέτοχοι, θεατές του (δικού τους) δράματος, συνήθως απέχουν· λέξεις κούφιες κατά ριπάς εξαντλούνται στον ΕΝ.Φ.Ι.Α., στις δόσεις του υπερχρεωμένου νοικοκυριού και στην αέναη – λεκτική βεβαίως – συμπαράσταση στο δράμα μιας ηλικιακής κοόρτης που χτυπάει πάνω από 35% ανεργία και σέρνεται ξέπνοη στην «ελαστική» υποαπασχόληση που αμείβεται πια λιγότερο κι από χαρτζιλίκι σε δεκάχρονα. Όλα αυτά, που, ας μην κρυβόμαστε, σφράγισαν το υπόστρωμα εκτόξευσης της Αριστεράς στην εξουσία, τι μας λένε; Πρώτα απ’ όλα μάς οδηγούν να κατονομάσουμε το Αίτημα: την επίσπευση χάραξης ενός ενδογενούς πλαισίου για το αύριο που να υπερβαίνει τη χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος, τη σχέση με την Ε.Ε. και τη λαϊκιστική παροχολογία στις γραμμές που τη γνωρίζαμε. 

Κατά συνέπεια, στη νεοκαβαφική Αποικία εκκρεμεί ως βασικό ζήτημα η υλική νοηματοδότηση του Μέλλοντος, στον αστερισμό ενός συνολικού μακροπρόθεσμού πλάνου με ολιστικές αξιώσεις. Αγροτική παραγωγή, τουρισμός, ναυτιλία, κατασκευαστικός κλάδος, τεχνολογικές εφαρμογές υψηλής προστιθέμενης αξίας, διεθνείς συναλλαγές αλλά και καθεστώς συναλλακτικής πίστης (μαζί με προφανώς απειράριθμα άλλα) οφείλουν να αποτελέσουν οργανικά τμήματα ενός κολοσσιαίου πλαισίου που εκκρεμεί. Με επίκεντρο την – ποσοτικά και ποιοτικά αξιολογημένη – ανάπτυξη, εξετάζοντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των επιλογών, σε καθεστώς διαφανών διαδικασιών διαβούλευσης (εθνικά και τοπικά) και προσδιορίζοντας κάθε φορά κέρδη και απώλειες με σταθερά κοινωνικό, δηλαδή ανθρώπινο παρονομαστή. Ο στόχος είναι προφανής: η παραγωγή «πλούτου» και οι όροι διάχυσής του. 

Ας είμαστε δε ειλικρινείς: δεν υπάρχει αναπτυξιακή δραστηριότητα χωρίς κάποιας μορφής κόστος. Το θέμα είναι πάντα ποιος την αποφασίζει, ποιος την υλοποιεί, και για λογαριασμό ποιων πιστώνονται τα οφέλη, σε συνάρτηση με τις – όποιες – συνέπειες. Κι όλα αυτά, γιατί ηγεμονία χωρίς αναπτυξιακή προοπτική δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, κι αυτό είναι ένα βασικό λάθος που διέπραξαν οι κυβερνήσεις των – αρκετών – τελευταίων χρόνων, όταν επιχείρησαν να διεκδικήσουν πολιτική επικυριαρχία χωρίς να αντιλαμβάνονται πως η επικοινωνιακή διαχείριση της καθημερινότητας υπονομεύει προκαταβολικά ανερμάτιστες βλέψεις. Η υλική βάση της κοινωνίας στις επιμέρους εκδοχές της οφείλει να επαναθωρακιστεί, μακριά από φληναφήματα, υποσχέσεις και αοριστόλογα ευχολόγια. 

Ο επαναπροσδιορισμός των βασικών πυλώνων εισροών, αξιοποιώντας λειτουργικά το υφιστάμενο ανθρώπινο κεφάλαιο, σωρευμένη τεχνογνωσία, υφιστάμενα αλλά ανενεργά δίκτυα και ετερογενείς πόρους (το Σ.Ε.Σ. 2015-2020 ασφαλώς δεν είναι ο μικρότερος ανάμεσά τους) απαιτεί πυρετώδεις στη σύλληψη και χειρουργικές στην εκτέλεση ενέργειες. Το brain drain ισοδυναμεί με μοιραία για το κοινωνικό σώμα αφαίμαξη και η αναστροφή του προϋποθέτει αφενός την εγκαθίδρυση μιας άλλης σχέσης κράτους και αγοράς που θα ανοίγει θέσεις εργασίας κινητοποιώντας λιμνάζουσες ανθρώπινες δεξιότητες, αφετέρου θα εγγυάται ρήτρες κοινωνικής αναδιανομής.

 Ένας σημαντικός οικονομολόγος έκλεινε πρόσφατα ένα άρθρο του για το ελληνικό χρέος: «The real solution involves hard work by young Greeks to open new businesses and find new export markets […]. The first step is to stop the pain».Πέρα λοιπόν και έξω από το αναπόδραστο αίτημα διαχείρισης του ασφυκτικού δημόσιου χρέους, απαιτείται άμεσα η δημοσιοποίηση (και σταδιακά η εφαρμογή) ενός ορθολογικού, συντεταγμένου Σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. 

Μακροπρόθεσμα, η επιβίωσή μας κυριολεκτικά κρέμεται απ’ αυτό. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο: ο χρόνος έχει ήδη ξεκινήσει να μετράει αντίστροφα στη φθίνουσα πολιτική κλεψύδρα, ενώ ο αντίκτυπος των ευθυνών της κυβέρνησης που σχηματίζεται με πυρήνα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ξεπερνά δραματικά την – όποια – εκλογική της βάση. Και αυτό είναι ένα χρέος πιο βαρύ απ’ όλα τ’ άλλα.  Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΚΛΕΙΣΑΝ 17 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

 

Η επέκταση των Ελλήνων επιχειρηματικών στο εξωτερικό μεγαλώνει, σε μια προσπάθεια να ξεφύγει από την εσωστρέφεια του εσωτερικού τοπίου. Σε αυτό το πλαίσιο 17 επιχειρηματίες στον κλάδο των τροφίμων προχώρησαν σε σημαντικές συμφωνίες για εξαγωγές στη Γερμανία. Με αφορμή την έκθεση «Food & Life» στο Μόναχο, οι 17 επιχειρηματίες προχώρησαν σε συμφωνίες επέκτασης των δραστηριοτήτων τους. Πρόκειται για τους: 

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΖΥΜΑΡΙΚΩΝ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΠΑΝΕΛΛΗ, ΤΑΤΣΗΣ

ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ ΓΑΛΑΚΤΟΣ, ΖΟΙΝΟΣ ΑΕ, ΚΤΗΜΑ ΓΚΛΙΝΑΒΟΣ ΑΕ, ΒΙΟ HERBS KOMINI, ΚΤΗΜΑΤΑ ΕΥΔΟΞΙΑ, «ΤΟ ΜΕΛΙΣΣΑΣ» - ΜΑΡΓΩΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,

«OLEUM SOAP» - ΔΩΔΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, «ESCARGOTS A L' ARTA» - ΓΙΟΛΔΑΣΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ, «ΜΟΝΟΛΙΘΙ»-ΠΛΙΑΚΟΠΑΝΟΥ ΕΛΙΣΑΒΕΤ, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΚΕΛΛΑΡΙ

ΒΑΪΜΑΚΗ, «ΜΕΣ ΤΑ ΜΕΛΙΑ»-ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, ΚΑΡΑΛΗΣ ΑΕ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΓΑΛΑΚΤΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ, ΟΜΙΛΟΣ ΚΟΛΙΟΣ ΑΒΕΕ, «ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ» - ΚΟΝΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ & ΣΙΑ ΟΕ, «UNIQUE GREEK PRODUCTS» - Α. ΚΑΡΑΔΗΜΑΣ, ΕΥΡΥΤΟΣ WINES.  

Όπως αναφέρει το Vima.gr, Την ελληνική παρουσία, ειδικά της Περιφέρειας Ηπείρου, στην έκθεση υπογραμμίζει με έγγραφό του το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Μόναχο, το οποίο αναφέρει ότι στόχος του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων ήταν να μεγιστοποιηθούν τα αποτελέσματα συμμετοχής των ελληνικών εταιρειών, να υποστηριχθούν οι πωλήσεις προς τους τελικούς καταναλωτές και να ενισχυθεί συνολικά η ελληνική παρουσία στην έκθεση.

Σημειώνεται ότι η έκθεση «Food & Life» πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Μόναχο και έχει καθιερωθεί ως σημείο συνάντησης γευσιγνωστών της ποιοτικά υψηλής και παραδοσιακής κουζίνας. Επίσημος αντιπρόσωπος της έκθεσης για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι το Ελληνογερμανικό Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο. Όπως αναφέρει πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστήμιου του Μανχάιμ, αυτή τη στιγμή περίπου 27.500 Έλληνες επαγγελματίες δραστηριοποιούνται στη Γερμανία.

Από αυτούς το 15% των οικονομικά ενεργών Ελλήνων της Γερμανίας είναι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες. Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες και Ιταλούς ελεύθερους επαγγελματίες δραστηριοποιούνται στον τομέα της γαστρονομίας, και τα ελληνικά εστιατόρια είναι διασκορπισμένα, εκτός από τις πόλεις, και σε ημιαστικές περιοχές αλλά και σε χωριά.

Παράλληλα αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των επιστημόνων η παρουσία των οποίων σε διάφορα ερευνητικά κέντρα, νοσοκομεία και πανεπιστήμια είναι αξιοσημείωτη. Παράλληλα οι ελληνικές εξαγωγές προς Γερμανία την τελευταία εξαετία καταγράφουν σημαντικές διακυμάνσεις, όπως αναφέρει το Γραφείο Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της Ελλάδας στο Βερολίνο.

Σε συνέχεια της σημαντικής συρρίκνωσης κατά 7,45% το 2012, επανήλθαν σε ανοδική πορεία το 2013 και σημειώνοντας μικρή αύξηση της τάξεως του 1,67% διαμορφώθηκαν σε 1,8 δισ. ευρώ. Στη διάρθρωση των ελληνικών εξαγωγών προς τη Γερμανία το 2013 κυριάρχησαν, με μερίδιο 38,3%, τα τρόφιμα και ποτά, ενώ μερίδιο μικρότερο των 2/3 συνέθεσαν τα βιομηχανικά προϊόντα και οι πρώτες ύλες.

Τα πρώτα πέντε εξαγώγιμα προϊόντα προς τη γερμανική αγορά συνέθεσαν το 2013 το 46,2%, ενώ τα πρώτα δέκα το 69,8% του συνόλου των ελληνικών εξαγωγών προς τη Γερμανία. Στη διάρθρωση των ελληνικών εξαγωγών που κατευθύνθηκαν στη Γερμανία το 2013 κυριαρχούν: φάρμακα, παρασκευάσματα φρούτων (κυρίως κονσέρβες ροδάκινων και παρασκευασμένες ελιές), ενδύματα (κυρίως γυναικεία φορέματα, μπλούζες και τι-σερτ), συσκευές και ηλεκτρικά μέρη αυτών (κυρίως μπαταρίες, καλώδια), φρούτα, προϊόντα αλουμινίου/αργιλίου, γαλακτοκομικά (κυρίως φέτα), λαχανικά, ποτά (κυρίως ούζο) και πλαστικά προϊόντα.