25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

         Διαβάστε τα αποτελέσματα της τελευταίας ψηφοφορίας στην Βουλή 

         για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ΕΔΩ.....

 

4 ΙΤΑΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟΥ NORMAN ATLANTIC

 

Οι Ιταλικές αρχές περισυνέλλεξαν ακόμη 4 νεκρούς

Την περισυλλογή τεσσάρων νεκρών επιβατών του Norman Atlantic από τη θάλασσα επιβεβαίωσε η ιταλική ακτοφυλακή, την ύπαρξη τεσσάρων νεκρών.

Όπως ανέφερε η ιταλική τηλεόραση, ένας τούρκος διασωθείς επιβάτης του πλοίου, ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση σοκ, δήλωσε ότι είδε τέσσερις νεκρούς στη γλίστρα, το σημείο όπου έχασε τη ζωή του ο Έλληνας, Γ. Δούλης. «Είδα τέσσερις νεκρούς με τα ίδια μου τα μάτια, δύο άνδρες και δύο γυναίκες, είμαι σίγουρος, ήταν μπροστά μου», δήλωσε ο Τούρκος επιβάτης στους δημοσιογράφους την ώρα που αποβιβαζόταν στο λιμάνι του Μπάρι.

Σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση, ο αριθμός των διασωθέντων έχει φτάσει τους 391, ενώ στο πλοίο παραμένουν 87 άτομα.  Προς το παρόν δεν έχει γίνει γνωστό τι εθνικότητας είναι τα θύματα. Η επιβεβαίωση των ιταλικών αρχών ανεβάζει τον συνολικό αριθμό των θυμάτων στους πέντε. Υπενθυμίζεται ότι χθες ανασύρθη νεκρός από το οχηματαγωγό ο έλληνας μετανάστης της Ελβετίας Γιώργος Δούλης.

Έρευνα για τα αίτια: Παράλληλα, η εισαγγελία του Μπάρι ανακοίνωσε σήμερα την έναρξη έρευνας για ποινικές ευθύνες έπειτα από την πυρκαγιά στο οχηματαγωγό. Ο εισαγγελέας Τζουζέπε Βόλπε ανακοίνωσε την έναρξη της έρευνας μετά τη μετάβασή του στο λιμεναρχείο του Μπάρι, όπου έφθασαν οι πρώτοι 49 διασωθέντες του πλοίου.

Η έρευνα έχει ως στόχο την εξακρίβωση των αιτίων της πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε χθες το πρωί στο γκαράζ του πλοίου, που μετέφερε μεταξύ άλλων οχημάτων και πολλά φορτηγά με φορτίο λαδιού. Το πλοίο είχε περάσει πρόσφατα από επιθεώρηση και ο ιταλός πλοιοκτήτης Κάρλο Βισεντίνι δήλωσε στο ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Ansa ότι είναι βέβαιος για το αξιόπλοο και την ασφάλεια του πλοίου.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της επιθεώρησης εντοπίσθηκε πρόβλημα σε μία από τις πόρτες πυρασφάλειας του γκαράζ, αλλά αυτό το πρόβλημα είχε διευθετηθεί διευκρίνισε ο ιταλός πλοιοκτήτης, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

 

Η Ελλάδα να αρχίσει το γρηγορότερο να κάνει και στρατιωτική διπλωματία, να μπορεί δηλαδή να στηρίζει το δίκαιό της. Ένα πιθανό Δόγμα στο οποίο θα περιλαμβάνονται Κύπρος και Ισραήλ είναι κατανοητό, αλλά η περίπτωση «συμμαχίας» με την Αίγυπτο ίσως δεν έχει μέλλον. Η σημερινή Τουρκία είναι αποτέλεσμα αιώνων και διαφόρων σταθμών:

Οι νομάδες που ξεκίνησαν από την κεντρική Ασία έγιναν έθνος που έφτασε μέχρι τις καστρόπορτες της Βιέννης, και από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (με την σπουδαία της κουζίνα, τα χαρέμια της και τους αρωματοποιούς της) ανασυντέθηκε ως σύγχρονο κράτος κάτω από την γροθιά τού σημαντικού Κεμάλ Ατατούρκ. Ίσως ήταν ο σπουδαιότερος πολιτικός ηγέτης του 20ού αιώνα, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Τώρα βέβαια, η ιστορία έχει φέρει στο προσκήνιο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και πλέον μιλάμε για ερντογανική Τουρκία.  Ο Ερντογάν διατέλεσε 4 χρόνια δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης (1994-1998), 11 χρόνια πρωθυπουργός (2003-2014) και τώρα Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Είναι παντοδύναμος και δεν έχει χάσει καμία εκλογική αναμέτρηση, και στην ιστορία καταγράφονται τέτοιες αλυσιδωτές νίκες. Βρίσκεται στην κορυφή τής χώρας, την στιγμή που η ίδια έχει αυξήσει κατά 350% το ΑΕΠ της στα χρόνια από το 2002 μέχρι το 2013, σε περίπου 820 δισ. δολάρια. Σε λίγο καιρό θα αγγίξει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια! Η Τουρκία πλέον είναι ένας γίγαντας, ικανός να ασκεί οικονομική και στρατιωτική διπλωματία. Και κάθε γίγαντας έχει και τα ψυχολογικά του προβλήματα και, από καιρού εις καιρόν κατάθλιψη. Τι έχει συμβεί στην Ελλάδα τα χρόνια που η Τουρκία υπό τον Ερντογάν μεγαλουργεί, είναι γνωστό. Κάνει, όμως, κάτι κακό η Τουρκία για το μέγεθός της; 

Η Τουρκία προβάλλει ισχύ, όπως κάνει κάθε χώρα που σέβεται τον εαυτό της. Η ιστορία του κόσμου και των διεθνών σχέσεων, είναι σχέσεις ισχύος και συμφερόντων. Η Τουρκία δυναμώνει, είναι ηγεμονική και έχει ξεπεράσει τα όρια της ύβρεως στις μέρες μας, αλλά το έκανε και στο παρελθόν: Το 1974 το έκανε στην Κύπρο, το 1976 είχαμε την κρίση στο Αιγαίο με το «Χόρα», όπως και το 1987 με το «Σισμίκ». Η Τουρκία σαν κρατική οντότητα, σε κάνει να καλοσυλλογιστείς αυτό που είπε ο Βίτγκενσταϊν για τις διεθνείς σχέσεις και το δίκαιο, ότι είναι «σχέσεις λύκου με πρόβατα» και τότε, έρχεται στο μυαλό η σκέψη πως «θερμό επεισόδιο, ή και πόλεμος ακόμη, είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». 

Δηλαδή, τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα; Πώς μπορεί να διαβάσει «τα τελευταία γεγονότα»; Πώς μπορεί να διαβάσει τις γεωπολιτικές προκλήσεις και να χαράξει στρατηγική; Η Τουρκία για μερικούς αναλυτές, ίσως βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση των τελευταίων 100 ετών. Έχει παντού εχθρούς: Από την Ελλάδα μέχρι την Συρία και το Ιράν και το ότι είναι οικονομικά παντοδύναμη, εξελίσσεται και σε εμμονή (εξ ου και το μεγαλοπρεπές προεδρικό παλάτι). Η Κύπρος από την άλλη, έχει αποτελέσει ένα «προηγούμενο» και πρέπει να μείνει ως τέτοιο. Η Ελλάδα είναι πολύ αδύνατη πλέον σε όλους τους τομείς.

Πρέπει κάπως να απαγκιστρωθεί με την όλη κατάσταση στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. Οι Τούρκοι ίσως πιο πολύ ψυχολογικά θέλουν να αντιδράσουν παρά να αντλήσουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι θα γίνει αν μια μέρα στείλουν το Barbaros και για έρευνες στο Αιγαίο; Τι κάνουμε οι Έλληνες τότε; Θα είναι αυτό αιτία θερμού επεισοδίου; Η Ελλάς – τουλάχιστον μερικές φορές – είναι ηρωική στα λόγια και μόνο: 

Ας θυμηθούμε τα Ίμια, την μη ανακήρυξη της ελληνικής Α.Ο.Ζ. (casus belli για την γείτονα), την μη τοποθέτηση των ρωσικών S-300 στην Κύπρο για όπου και αγοράστηκαν και τελικά έφτασαν στην Κρήτη (casus belli και πάλι). Στο Αιγαίο η Ελλάδα θα πρέπει να αντιδράσει και, σε κάποιο βαθμό, η Ελλάδα μπορεί να ελέγξει καλά ένα θερμό επεισόδιο. Μπορεί το θερμό επεισόδιο να εξελιχθεί σε πολεμική σύρραξη; Μια τέτοια πιθανότητα είναι πολύ μικρή. Τι θα γίνει, όμως, αν οι Τούρκοι καταλάβουν δύο-τρία μικρά νησιά; Τότε, η Ελλάδα, χωρίς δεύτερη κουβέντα, πρέπει να καταλάβει ισόποσο έδαφος στην Ευρωπαϊκή Τουρκία ή και αλλού, στον συμπαγή τουρκικό γεωγραφικό όγκο.

Η Ελλάδα μπορεί να το κάνει αυτό, ταυτόχρονα, όμως, η ήδη καταπονημένη οικονομία της θα γυρίσει στο 1960. Το ίδιο, βέβαια, θα πάθει και η Τουρκία, σε μικρότερη κλίμακα και ίσως χωράει στο τραπέζι η σκέψη πως ο Ερντογάν δεν θα ήθελε να καταστρέψει το «μπουκωμένο» οικονομικό θαύμα. Υπάρχει άλλος τρόπος; Υπήρξε άλλος τρόπος; Ας απαντήσουμε πρώτα στο δεύτερο ερώτημα: Υπήρξε η ευκαιρία που χάθηκε, η Ελλάδα να αγοράσει κομμάτια τής οικονομίας τής Τουρκίας, να «κατακτήσει» δηλαδή οικονομικά την Τουρκία και, να μετουσίωνε έτσι την οικονομική επιρροή σε πολιτική ειρήνης και καλής γειτονίας. 

Για να επιστρέψουμε στο πρώτο ερώτημα, το Υπουργείο Εξωτερικών να κινητοποιήσει κάπως τις δυνάμεις που αντιπαλεύουν την Τουρκία. Πρέπει αυτές τις δυνάμεις κάπως να τις συντονίσει.Η Ελλάδα να αρχίσει το γρηγορότερο να κάνει και στρατιωτική διπλωματία, να μπορεί δηλαδή να στηρίζει το δίκαιό της. Ειρήνη δια της ισχύος και μόνο δια της ισχύος. Ένα πιθανό Δόγμα στο οποίο θα περιλαμβάνονται Κύπρος και Ισραήλ είναι κατανοητό, αλλά η περίπτωση «συμμαχίας» με την Αίγυπτο ίσως δεν έχει μέλλον, και με στρατηγούς σε πολιτικά αξιώματα, είναι μόνο συμβολισμός και τίποτα παραπάνω.

 Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ο ευφυής κατά τα άλλα Ευάγγελος Βενιζέλος είναι κύρια απασχολημένος με την πολιτική του επιβίωση και μόνο, όσο και αν προσπαθεί ο ίδιος με το πομπώδες ύφος που τον διακρίνει να πείσει για το αντίθετο. Παρατηρούμε πως η Τουρκία έχει ξεπεράσει τα όρια της ύβρεως και αν κάνει κάποιο μεγάλο λάθος, θα βρει όλον τον κόσμο απέναντί της. Αν η Ελλάδα απαγκιστρωθεί τώρα, προσπεράσει δηλαδή το παγόβουνο στην κυπριακή Α.Ο.Ζ., ίσως μετά από πέντε ή δέκα χρόνια, θα είναι σε καλύτερη θέση ισχύος να χειριστεί τα θέματα αυτά, που είναι και ψυχολογικά προβλήματα «ενός ανερχόμενου γίγαντα». 

Ταυτόχρονα είναι αξιοσημείωτο πως, όταν όλη η Ελλάδα άκουσε τον πιλότο από το κόκπιτ του F 16 να λέει: «Ψηλά το κεφάλι», έγινε μια γροθιά από ατσάλι. Ας ελπίσουμε ότι το Barbaros δεν θα σταλεί για έρευνες και στο Αιγαίο! Η όποια πιθανότητα θερμού επεισοδίου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, πρέπει πάντα να αναβάλλεται για το μέλλον. Θα μας δίνει μεγάλη βεβαιότητα, «ένα ιδιόρρυθμο, αλλά ελκυστικό ιστορικό παράδειγμα», να ξέρουμε πως, ο μεγάλος στρατιωτικός νους Τρότσκι, εκτοπίστηκε τόσο εύκολα από τον αγρότη Στάλιν.

Έτσι, και «ο τουρκικός στρατιωτικός νους», έχει να φοβάται τον αγρότη γείτονα, «το θεριό του Λόγου και του Χάους, που εδώ και 2.500 χρόνια γαλουχήθηκε μέσα στο Αιγαίο με το νεύρο: Ουχ ελληνικόν το προσκυνείν, και χώρισε δικαίως τον κόσμο σε Έλληνες και Βαρβάρους». Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΚΡΑΤΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Η παιδεία είναι μια διαδικασία η οποία διαμορφώνει τους πολιτιστικούς και συνειδησιακούς όρους για την παραγωγή και αναπαραγωγή της εκάστοτε κοινωνικής μορφής. Η προαναφερθείσα διαπίστωση αναδεικνύεται ήδη από την αρχαιότητα σε όλες σχεδόν τις προηγμένες κοινωνίες, καθώς μέσω της εκπαίδευσης των νέων διαχέονταν και θεμελιώνονταν οι αξίες και τα ιδανικά του κρατούντος οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος.

Πιο συγκεκριμένα με την έλευση του Διαφωτισμού στο ιστορικό γίγνεσθαι και την ανάδυση βασικών νοητικών εργαλείων, όπως της κριτικής σκέψης και του ορθολογισμού μεταβλήθηκε ριζικά και το περιεχόμενο της παιδείας,  διότι πλέον η «ιστορία» γέννησε με ρητό τρόπο το αίτημα της χειραφέτησης και την αυτονομία του ατόμου. Πιο αναλυτικά στο  επίπεδο της οικονομίας, της κοινωνίας, αλλά και της παιδείας αποθεώθηκε (στο δυτικό κόσμο)  ο άκρατος ορθολογισμός, με αποτέλεσμα στην κίνηση της ιστορίας να αποδειχτεί καταστροφικός. 

Χαρακτηριστικά η εργαλειοποίηση της ορθολογικότητας, στο όνομα της οικονομικής προόδου και της επιστήμης, μας οδήγησε με «μαθηματικό τρόπο» στην αποικιοκρατία στα μισά του 19ου αιώνα και στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με κορύφωσή της, τις φρικαλεότητες του ολοκαυτώματος και την ρίψη των δύο ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Αυτά τα μείζονα ιστορικά γεγονότα κατέδειξαν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η θεοποίηση της ορθολογικότητας για τη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας, επέφεραν ανορθολογικά και μη υπολογίσιμα αποτελέσματα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Επιπροσθέτως το γέννημα του Διαφωτισμού, το οποίο είναι η ορθολογικότητα απώλεσε σε σημαντικό βαθμό και τα αξιακά φορτία της Γαλλικής Επανάστασης, τα οποία συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο: ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη. Αυτό αποδεικνύεται σε όλα τα επίπεδα, καθώς ο ατομοκεντρισμός και η επικράτηση της αναξιοκρατίας στο επίπεδο της αγοράς, έχουν διασπάσει τον υγιή ανταγωνισμό και την αίσθηση της αλληλεγγύης στο επίπεδο της κοινωνίας. Το προαναφερθέν σύμπτωμα της εξασθένισης της κοινωνικής σταθερότητας προωθείται του τελευταίους μήνες και στο επίπεδο της παιδείας. 

Αναλυτικότερα εντός του ελλαδικού χώρου προωθούνται με συστηματικό τρόπο μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της παιδείας (και όχι μόνο), με σκοπό την μέγιστη αποδοτικότητα με το λιγότερο κόστος. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις έχουν σαν στόχο την εμπορευματοποίηση της παιδείας, καθώς και την ένταξη της στο πεδίο της αγοράς, με αποτέλεσμα να αξιολογείται η εκάστοτε επιστημονική έρευνα με κριτήρια, όπως το βαθμό καινοτομίας και την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας. Αυτό εκ πρώτης όψεως δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, καθώς πολύ πτυχιούχοι φοιτητές θα μπορούν να απορροφηθούν σε διάφορα πεδία της αγοράς, έχοντας σαν επίπτωση τη μείωση της καλπάζουσας ανεργίας.

Από την άλλη μεριά για να γίνουν αποτελεσματικές οι μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι ακαδημαϊκοί  δεν θα εισέλθουν στην λογική ενός κοινού επιχειρηματία, διότι έτσι αλλοιώνεται το νόημα της επιστήμης, το οποίο είναι η συστηματική γνώση του εκάστοτε αντικειμένου και ο κριτικός αναστοχασμός. Επεξηγηματικά η μόρφωση και η παιδεία θα πρέπει να παραμείνουν αγαθά, διότι η εμπορευματοποίηση τους συνιστά μείζονα κοινωνικό κίνδυνο, το οποίο θα έχει σαν αποτέλεσμα τον αποκλεισμό διάφορων κοινωνικών ομάδων από την παιδεία και μακροπρόθεσμα την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Εν κατακλείδι κάποιες μεταρρυθμίσεις είναι αναμφισβήτητα αναγκαίες στο τωρινό πανεπιστήμιο και εν γένει στην παιδεία των νέων γενιών, όμως  θα πρέπει αυτό να επιτευχθεί με τους κατάλληλους όρους, ώστε να διασφαλιστεί η κριτική σκέψη και να αποφευχθεί η «ρομποτοποίηση» της νεολαίας.