Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΝΕΚΡΙΝΕ «ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΕΣ» ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

 

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε ότι ενέκρινε «στοχευμένες» αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές κατά μαχητών της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) στο βόρειο Ιράκ και την παράδοση από αεροσκάφη του στρατού ανθρωπιστικής βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται αποκλεισμένοι στις περιοχές αυτές ώστε να αποφευχθεί μια «πιθανή πράξη γενοκτονίας».

Μιλώντας μετά από συνεδρίαση που είχε με συμβούλους του της Εθνικής Ασφάλειας, ο Ομπάμα δήλωσε ότι ενέκρινε τη χρήση περιορισμένης ισχύος από αέρος με σκοπό να προστατευτεί το αμερικανικό προσωπικό, στην περίπτωση που το ΙΚ προχωρήσει προς την κουρδική πρωτεύουσα Αρμπίλ, όπου βρίσκονται Αμερικανοί.

Οι επικείμενες αεροπορικές επιδρομές θα είναι οι πρώτες που θα διεξαχθούν από τα τέλη του 2011, οπότε και τα αμερικανικά στρατεύματα αποχώρησαν από το Ιράκ.Ο Ομπάμα τόνισε ότι δεν σκοπεύει να αποστείλει στην περιοχή χερσαίες δυνάμεις και ότι δεν έχει καμία πρόθεση οι ΗΠΑ να εμπλακούν και πάλι σε πόλεμο στο Ιράκ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος ανέλαβε δράση αφού δεκάδες χιλιάδες μέλη της θρησκευτικής μειονότητας των Γεζίντι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε βουνό της περιοχής Σίντζαρ, όπου και βρίσκονται αποκλεισμένοι, μετά από επιθέσεις που πραγματοποίησαν μαχητές του ΙΚ.

Νωρίτερα, εκπρόσωπος του Πενταγώνου διέψευσε αναφορές μέσων μαζικής ενημέρωσης ότι οι ΗΠΑ έχουν πλήξει στόχους στο Ιράκ.

 

ΤΙ «ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ» ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ;

Τον Σεπτέμβριο θα γίνει σύμφωνα με τις εξαγγελίες του Υπουργού Παιδείας η διαγραφή περίπου 180,000 «αιώνιων» φοιτητών, δηλαδή αυτών που έχουν συμπληρώσει τα εξάμηνα σπουδών συν 4 ακόμα εξάμηνα. Κάποιοι από τους αναγνώστες θα πουν «επιτέλους» που μπαίνει τέλος σε αυτήν την ελληνική πρωτοτυπία και κάποιοι θα επαναστατήσουν εναντίον του μέτρου. Η αλήθεια είναι ότι αν το δει κάποιος το μέτρο μακροσκοπικά, δύσκολα θα φέρει αντιρρήσεις, αν πάρει όμως το μικροσκόπιο και δει κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις θα πει «μήπως εδώ μπορούμε να κάνουμε κάτι;».

Ίσως ναι, για κάποια μεταβατική περίοδο (και ήδη έχουν ληφθεί κάποια μεταβατικά μέτρα όπως οι διπλές εξεταστικές περίοδοι). Ο λόγος που γίνεται ουσιαστικά το ξεκαθάρισμα των μητρώων των φοιτητών δεν είναι οικονομικός. Οι «λιμνάζοντες» φοιτητές δεν κοστίζουν, καθότι ούτε επιπλέον βιβλία παίρνουν, ούτε πάσο και συνήθως δεν συμμετέχουν στην παρακολούθηση μαθημάτων κι εργαστηρίων. Το μόνο οικονομικό κόστος είναι οι επιπλέον σελίδες και το μελάνι που τυπώνονται στις διάφορες καταστάσεις της γραμματείας. Γιατί λοιπόν να διαγραφούν αφού ουσιαστικά δεν κοστίζουν;

Πιστεύω ότι το πραγματικό κόστος των «αιώνιων» φοιτητών είναι άυλο. Είναι ουσιαστικά η καλλιέργεια μιας νοοτροπίας ότι κάποτε όλοι θα «βγούμε», όλοι θα πάρουμε το «χαρτί». Αυτό οδηγεί σε μια χαλάρωση και σε μια λογική της ήσσονος προσπάθειας και αναπόφευκτα στην απώλεια της στοχοπροσήλωσης κατά τη διάρκεια των σπουδών. Από την εμπειρία μας ξέρουμε όλοι ότι σε οτιδήποτε κι αν κάνουμε, όταν δεν υπάρχουν δεσμευτικά χρονοδιαγράμματα το αποτέλεσμα τελικά εκφυλίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τις σπουδές. Η απόκτηση του «χαρτιού» θα έρθει τελικά βρέξει-χιονίσει, ανεξάρτητα από το τι τελικά αυτό το «χαρτί» θα αντιπροσωπεύει.

Επίσης, ένα άλλο πρόβλημα που υπάρχει με τους λιμνάζοντες φοιτητές είναι ότι νοθεύουν τη μέτρηση των βασικών μεγεθών σε ένα πανεπιστήμιο. Για να βελτιώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το μετρήσεις. Και πώς θα μετρήσεις την απόδοση των πανεπιστημίων όταν δεν ξέρεις ουσιαστικά πόσοι είναι οι ενεργοί φοιτητές του; Αυτό ίσως εξυπηρετεί τα πανεπιστήμια, να εμφανίζουν δηλαδή περισσότερους φοιτητές απ’ όσους πραγματικά εκπαιδεύουν, ως άμυνα απέναντι στις πρωτοφανείς περικοπές από την Πολιτεία τα τελευταία χρόνια.

Δεν εξυπηρετεί όμως την πραγματική αξιολόγηση των δομών και τον σωστό καταμερισμό των πόρων, καθότι υπάρχουν κάποια πανεπιστήμια με ελάχιστους και άλλα με πολλούς «αιώνιους» φοιτητές. Περνώντας στην ανθρωπογεωγραφία των «αιώνιων» φοιτητών, από τη δική μου εμπειρία θεωρώ ότι υπάρχουν τρεις κατηγορίες:

1.Αυτοί που από λάθος μπήκαν σε μια σχολή που δεν τους ενδιέφερε τελικά και αποφάσισαν να τα βροντήξουν χωρίς να πάρουν το «χαρτί» (εδώ θα πρέπει να δούμε τα θέματα διασχολικής κινητικότητας των φοιτητών ώστε μια ανέτοιμη απόφαση στα 18 τους χρόνια να μην τους σφραγίζει τη ζωή, αυτό όμως είναι ένα άρθρο από μόνο του)

2.Αυτοί που αναγκάστηκαν να αφήσουν σε δεύτερη μοίρα τα μαθήματα γιατί έπρεπε να δουλεύουν (κυρίως στα μεγαλύτερα εξάμηνα). Προσπαθούν να κρατούν επαφή με τη Σχολή περνώντας φιλότιμα κάθε τόσο κάποια μαθήματα.

3.Τέλος, στην τρίτη και μεγαλύτερη κατηγορία υπάρχουν οι φοιτητές που δεν έχουν καμία πίεση να τελειώσουν και αναβάλλουν απλώς την έξοδο σε μια δύσκολη πραγματικότητα, παρατείνοντας τη φοιτητική τους ζωή. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι περισσότεροι συνδικαλιστές/φοιτητές, που όπως είναι φυσικό θέλουν να δώσουν παράταση σε μια προβεβλημένη γι αυτούς δραστηριότητα. Κι όπως είναι φυσικό η τρίτη κατηγορία «ταμπουρώνεται» πίσω από τα λογικά επιχειρήματα της δεύτερης, προκειμένου να μπουν όλοι οι «αιώνιοι» φοιτητές κάτω από το ίδιο καπέλο, αυτό του εργαζόμενου φοιτητή.

Όπως καταλαβαίνετε η δεύτερη κυρίως κατηγορία «αιώνιων» φοιτητών είναι αυτή στην οποία πρέπει να εστιάσουμε και να βρούμε λύσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 33 του νόμου 4009/2011 ένας φοιτητής που εργάζεται αποδεδειγμένα τουλάχιστον 20 ώρες την εβδομάδα μπορεί να εγγραφεί ως φοιτητής μερικής φοίτησης και να διπλασιάσει τον χρόνο των σπουδών του (αν είναι 5ετείς οι σπουδές όπως είναι στο Πολυτεχνείο να μπορεί να τελειώσει στα 10 χρόνια).

Επίσης μπορεί να διακόψει προσωρινά τη φοίτησή του αν συντρέχουν λόγοι προκειμένου να μην προσμετρούνται τα χρόνια αυτά στον χρόνο σπουδών του. Οι συγκεκριμένες προβλέψεις του νόμου ίσως και να χρειάζονται βελτιώσεις που θα προκύψουν από την παρακολούθηση της εφαρμογής του, ώστε αφενός να εξυπηρετούν όσους τις έχουν πραγματικά ανάγκη και αφετέρου να μην αφήνουν παραθυράκια σε όσους θέλουν να τις καταχραστούν.

Κακά τα ψέματα, η βελτίωση των ελληνικών πανεπιστημίων δεν στηρίζεται στη διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών. Μάλλον προηγούνται άλλα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Η θέσπιση όμως ενός ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών είναι στη σωστή κατεύθυνση στον μακρύ δρόμο του εξορθολογισμού των πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Είναι ένα απαραίτητο σινιάλο ότι κάτι έχουμε αποφασίσει να αλλάξουμε ως κοινωνία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. 

Ότι βλέπουμε τα πανεπιστήμια σαν κέντρα δημιουργίας και μετάδοσης της γνώσης κι όχι σαν ένα πολυετές πάρκινγκ των καλύτερων νέων μυαλών μας που υπνωτίζονται από το γεγονός ότι άπαξ και μπήκαν αργά ή γρήγορα θα βγουν νομοτελειακά με το πολυπόθητο «χαρτί» στο χέρι. 
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΤΗΣ ISIS ΣΦΑΓΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ

Η διεθνής κοινότητα γνωρίζει ότι η Μέση Ανατολή είναι εκτεθειμένη σε μια σύγκρουση ανάμεσα στους λαούς που απαιτούν ελευθερία, δημοκρατία και μία αξιοπρεπή ζωή, από τη μία μεριά, και από την άλλη την τυραννία της ISIS και των τρομοκρατικών συμμοριών που επιζητούν την υποδούλωση των λαών. Κατά συνέπεια, ο κουρδικός λαός και οι άλλοι λαοί που συνυπάρχουν μαζί του στη Rojava έχουν γίνει ο βασικός στόχος των βάρβαρων, τρομοκρατικών συμμοριών της ISIS, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ιεροί τους τόποι και οι ιστορικές τους ρίζες.  

Το προηγούμενο διάστημα, αυτές οι βάρβαρες δυνάμεις κατέστρεψαν ολοκληρωτικά ό,τι μπορούσαν στη Rojava, τη Μοσούλη και τη Νινευή και, στην παρούσα φάση, επιτίθενται στο Shingal για να εξολοθρεύσουν τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή τη γη και διατηρούν την πίστη τους για χιλιάδες χρόνια. Αυτή η ανθρώπινη τραγωδία λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας, με πολίτες να αποκεφαλίζονται, να δολοφονούνται, να εκδιώκονται από τον τόπο τους και, μέχρι στιγμής, δεν έχει υπάρξει καμία σοβαρή προσπάθεια προκειμένου να σταματήσει αυτή η ανθρωπιστική τραγωδία,

είτε με την καταπολέμηση αυτών των σκοτεινών δυνάμεων, 

είτε με την παροχή βοήθειας προς εκείνους τους ανθρώπους που εκδιώχθηκαν από τα χωριά και τις πόλεις τους ή εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν τη σφαγή και τη γενοκτονία.

Εμείς, στις περιοχές της δημοκρατικής αυτοδιοίκησης(σ.σ. βόρειο Ιράκ), πασχίζουμε να προστατεύσουμε όλους τους λαούς που κινδυνεύουν να εξοντωθούν, υπερασπίζοντάς τους, κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε για να τους βοηθήσουμε, τόσο στις δικές τους περιοχές, όσο και στη Rojava όπου και καταφεύγουν.Και το κάνουμε αυτό προκειμένου να υπερασπιστούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον ανθρώπινο πολιτισμό. 

Καλούμε τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλους τους οργανισμούς και τα διεθνή θεσμικά όργανα, που ισχυρίζονται πως υπερασπίζονται τις ανθρώπινες αξίες, όπως επίσης και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας σε όλο τον κόσμο, να σταθούν μαζί μας σε αυτήν την αντιξοότητα και να μας παράσχουν βοήθεια και υποστήριξη, ώστε να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την παρουσία μας και να αποτρέψουμε την γενοκτονία που συντελείται εναντίον των λαών της Μεσοποταμίας, της πατρίδας ενός εκ των αρχαιότερων πολιτισμών.

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΠΡΟΣΕΦΥΓΕ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Το Μπουένος Άιρες αναφέρει ότι οι ΗΠΑ «προέβησαν σε παραβιάσεις της κυριαρχίας και της ετεροδικίας της Αργεντινής»Στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατά των ΗΠΑ προσέφυγε την Πέμπτη η Αργεντινή.Όπως μετέδωσε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters η Αργεντινή ζήτησε από το Διεθνές Δικαστήριο να κινήσει τις διαδικασίες εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών επί του δημόσιου χρέους της χώρας.

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο αναφέρει ότι το αίτημα «διαβιβάστηκε στην αμερικανική κυβέρνηση», ωστόσο, τονίζει πως «παρόλα αυτά δεν θα αναληφθεί καμία δράση αν δεν και μέχρις ότου» η Ουάσινγκτον δεχθεί τη δικαιοδοσία του.

Στην προσφυγή της προς το Διεθνές Δικαστήριο η Αργεντινή αναφέρει ότι οι ΗΠΑ «προέβησαν σε παραβιάσεις της κυριαρχίας και της ετεροδικίας της Αργεντινής και άλλες σχετικές παραβιάσεις ως αποτέλεσμα των δικαστικών αποφάσεων που έλαβαν αμερικανικά δικαστήρια».

ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΡΟΝΟΣ

Τη Δευτέρα το βράδυ στη διάλεξη που είχα με θέμα: «Ο ουράνιος θόλος. Ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο», με ακροατήριο κυρίως παιδιά και νέους και νέες -από πέντε μέχρι είκοσι πέντε χρονών-, επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά ότι το ελληνικό σχολείο, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για την ακρίβεια, τρώει τα παιδιά του. Ήταν μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές της πολύχρονης εκπαιδευτικής μου δραστηριότητας η ομιλία αυτή, ή, για την ακρίβεια, ο διάλογος που είχα με τα παιδιά του δημοτικού και ακόμη και της προσχολικής ηλικίας. Τα παιδιά έχουν ανησυχίες και βρίσκουν απαντήσεις σε σωστά βιβλία και όχι σε διαδικτυακές μπαρούφες και το απέδειξαν αυτό με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις που τους έθετα.

         

Πόσοι από εσάς μπορούν να απαντήσουν σωστά σε ερωτήσεις όπως: Γιατί λάμπουν οι αστέρες; Γιατί ο άνθρωπος από την πρώτη του εμφάνιση στη γη στρέφεται προς τον ουράνιο θόλο; Τι μπορεί να βοηθήσει ο ουράνιος θόλος τον άνθρωπο στις καθημερινές του ανάγκες; Τι διαφέρει ένας πλανήτης από ένα αστέρι; Πόσο μεγάλος είναι ο Γαλαξίας μας; Γιατί λάμπουν οι πλανήτες αφού δεν έχουν δικό τους φως; Γιατί ο ένας πλανήτης λάμπει πιο έντονα από τον άλλο; Είναι πραγματικά η Αφροδίτη λαμπρότερη από το Δία, με τη σκέψη ότι ο Δίας είναι πολύ πιο μακριά από την Αφροδίτη (ερώτηση μαθητή του Δημοτικού!!); Πόσοι ήταν οι Αργοναύτες και πού πήγαν για να πάρουν το χρυσόμαλλο δέρας; Από πού ξεκίνησαν; Πού βρίσκεται η Κολχίδα; Και το κορυφαίο. Πώς είναι δυνατόν οι Αργοναύτες να γύρισαν στην Ιωλκό από τα δυτικά και όχι από τα ανατολικά;

Με απάντηση μαθήτριας του δημοτικού: «Διέσχισαν τον Εύξεινο Πόντο και πέρασαν στον Δούναβη. Από το Δούναβη έφτασαν στην κεντρική Ευρώπη. Εκεί με διώρυγα πέρασαν σε άλλο ποταμό που χύνεται στην Αδριατική θάλασσα και από εκεί γύρισαν στην Ιωλκό από τα δυτικά!!!». Απάντηση σωστή, μαθήτριας του Δημοτικού, που τη διάβασε σε βιβλίο του τάδε συγγραφέα, όπως μου είπε. Σε αφήνει άναυδο η απάντηση της 12χρονης και σε γεμίζει με θαυμασμό. Για να μην αναφέρω κι άλλες ερωτοαπαντήσεις με μαύρες τρύπες και τους τρόπους πληροφόρησης και επικοινωνίας, που μου έθεσαν τα παιδιά αυτά.

Δεν σε κάνει ευτυχισμένο η συζήτηση με μια τέτοια νεολαία; Δεν σε κάνει περήφανο για το μέλλον της χώρας και της ανθρωπότητας γενικά; Φυσικά και σε κάνει χαρούμενο και περήφανο, αλλά συγχρόνως και περίλυπο. Σου δημιουργεί μελαγχολία γιατί ξέρεις ότι μετά από 6-7 χρόνια τα ίδια παιδιά θα έχουν ισοπεδωθεί από το εκπαιδευτικό μας σύστημα και θα έχουν καταλήξει μια απλή μονάδα στο σύστημα. Ή, όπως τραγουδούσαν και οι Πινκ Φλόιντ, σε κάνουν «a brick in the wall». Κρίμα. Γιατί στο ακροατήριο υπήρχαν και πολλοί φοιτητές ιατρικών και άλλων σχολών, αριστούχοι, πρώην μαθητές μου, που το μόνο που σχολίασαν μετά την ομιλία ήταν: «Κύριε, τα μικρά ήταν καλύτερα από εμάς». 

Ένα πικρό σχόλιο λησμονιάς, ότι κι αυτοί κάποτε ήταν όπως τα μικρά αυτά παιδιά, με ανοιχτούς ορίζοντες και οράματα που εξαφανίστηκαν με την άνοδό τους στα λούκια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Πότε θα σταματήσει το κράτος μας να είναι Κρόνος και να τρώει τα παιδιά του;

ΑΣ ΜΠΟΥΝ ΟΙ ΑΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΕΞΩ...

Πολύς λόγος γίνεται για τα προβλήματα της χώρας και το πώς μπορούν να λυθούν. Ψάχνοντας τις ρίζες του κακού, αρκετοί προσδιόρισαν ως μία από της αιτίες την αναξιοκρατία στην πολιτική ζωή της χώρας και κατ’ επέκταση σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Πιο λιανά, πιστεύουμε ότι ορδές ανάξιων, κυρίως μέσω κομματικών ή προσωπικών εξυπηρετήσεων, καταλαμβάνουν τις διαθέσιμες θέσεις σε όλα τα επίπεδα, αφήνοντας έτσι εκτός παιχνιδιού όσους ικανότερους μπορούσαν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω.

Και όσοι μπήκαν κάπου, είναι κατ’ ανάγκη κατώτεροι των απαιτήσεων; Σίγουρα όχι. Όμως όταν αυτή η πεποίθηση είναι εδραιωμένη παντού, είναι δύσκολο να τη χτυπήσεις μόνος σου. Αναγκαστικά λοιπόν χορεύεις και εσύ στον σκοπό που σου παίζουν και δεν το πολυσυζητάς. Έχοντας όμως καταλάβει ότι δεν μπορούμε συνεχίσουμε σαν κοινωνία με τα ίδια μυαλά, όλο και περισσότεροι ζητούν μεταξύ άλλων και την εφαρμογή της αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς. Και είναι κακό να αναζητάς την αξιοκρατία; Προφανώς όχι. Είναι αναμφίβολο ότι όταν θέλουμε μεγιστοποίηση της απόδοσης για το σύνολο της κοινωνίας, ένας τρόπος για να το καταφέρουμε είναι να αναλάβουν οι αξιότεροι όλων.

Όμως στην περίπτωση των Ελλήνων σίγουρα υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα κρυμμένο σε αυτό το θέμα. Αν παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα τους γύρω μας αλλά και τους εαυτούς μας αναπολώντας αντίστοιχες περιπτώσεις, θα συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε εύκολα να υιοθετήσουμε την ιδέα της αξιοκρατίας, γιατί τις περισσότερες φορές έχουμε στο βάθος του μυαλού μας ότι εμείς είμαστε οι αξιότεροι  (ή τα παιδιά μας ή ο συγγενής μας ή ο φίλος μας) και ότι κάποιος άλλος μας έφαγε την θέση! Δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι αυτός ο άλλος μπορεί πραγματικά να είναι καλύτερος π.χ. εργαζόμενος, αθλητής ή πολιτικός. Βρίσκουμε χίλιες δυο δικαιολογίες, όπως το ότι ο διαιτητής είναι πουλημένος, αυτή του έκανε τα γλυκά μάτια για να πάρει προαγωγή ή ο πατέρας του καλόπιασε τον διευθυντή για καλύτερο βαθμό.

Έτσι, χωρίς να αξιολογήσουμε πρώτα εάν φταίμε, καταλήγουμε να προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να επιβληθούμε, πολλές φορές εις βάρος του συνόλου (είτε λέγεται επιχείρηση, είτε κοινωνία, είτε ομάδα), Επιπλέον, οδηγούμαστε στο να καταδικάζουμε και τους εαυτούς μας στη μετριότητα, καθώς θεωρούμε ότι δεν χρειάζεται να βελτιωθούμε. Τέλος, όταν πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι σε κάτι, δεν αναζητούμε αυτούς που είναι πραγματικά καλύτεροι, να τους ζητήσουμε να αφήσουν τους καναπέδες τους και να ηγηθούν της ομάδας μας.

Δεν φτάνει λοιπόν να φερόμαστε μόνο σαν πομποί μιας ιδέας, αλλά θα πρέπει να είμαστε πρώτα απ’ όλα και οι ισχυρότεροι δέκτες της, ακόμα και όταν, σε αρχικό στάδιο, φαίνεται ότι μας βγάζει από τη βολή μας.