ΘΥΕΛΛΑ... ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ

 

Τα blog με πολλή χαρά ανακοινώνουν πως αν όλες οι κατάρες που ακούνε σε συζητήσεις, αλλά και ως ωτακουστές ξένων συζητήσεων στο σεργιάνι τους στον κόσμο κάθε σαββατοκύριακο, κατάρες που αφορούν τον ''πρωθυπουργό'', τον αντιπρόεδρό του και λοιπούς μνημονιακούς δωσίλογους, πιάσουν τόπο, τότε σε κάνα μήνα το πολύ όλοι αυτοί θα πάνε από φυσικά αίτια, και θα  σωθεί η Ελλάδα!  Τα κακά νέα είναι, πως σύμφωνα με πληροφορίες που εκμαιεύουν τα blog, προερχόμενες από επαφές του παλιού αμαρτωλού κομματικού του παρελθόντος, έρχεται θύελλα! 

Θύελλα προδοσίας με την μορφή μέτρων και καταστάσεων που θα κάνουν όσα έχουμε ζήσει ως τώρα να χλωμιάσουν από ζήλια.  Έρχονται μαζικές κατασχέσεις και πλειστηριασμοί από τον Ιανουάριο, τακτική που θα ρίξει κι άλλο 30% τις τιμές των ακινήτων και θα δώσει την χαριστική βολή στην μεσαία τάξη όπως την ξέρουμε σήμερα. Πλέον η κοινωνία θα αποτελείται από την πλούσια κομματική, μηντιακή και εργολαβική νομενκλατούρα, και από την φτωχή τάξη των μεροκαματιάρηδων, που θα εργάζονται δια βίου για την καθημερινή επιβίωση χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης της ποιότητας ζωής τους. 

Πριν από αυτό και με σκοπό την πλήρη οικονομική εξουθένωση όσων κατέχουν ακόμη μιά κάποια περιουσία, έρχονται νέοι φόροι ακινήτων, που θα αφορούν κενά, ξενοίκιαστα ακίνητα (που θα φορολογούνται πιά σαν νοικιασμένα, με κάποιο αυθαίρετο τεκμαρτό ενοίκιο-εισόδημα), θα αφορά κάθε είδους αναξιοποίητα οικόπεδα και χωράφια (με κάποιο πάλι αυθαίρετο τεκμαρτό εισόδημα υπεραξίας!) και θα αφορά επίσης ημιτελή κτίσματα κάθε είδους.

Ως ''δολίως παραμένοντα ημιτελή'', που θα φορολογούνται ανάλογα με την πρόοδο των εργασιών που θα έχουν γίνει, με κάποιο, ας μαντέψουμε...ω! ναι! αυθαίρετο τεκμαρτό εισόδημα, κλάσμα αυτού που θα προκύπτει όταν το συγκεκριμένο κτίσμα ολοκληρωθεί! Ιδρώσαμε;  Μα γιατί;  Όταν ψηφίζαμε ήταν καλά; Κάθε έγκλημα έχει την τιμωρία του! Πράγμα βεβαίως που αφορά μόνον εμάς, και όχι τους λογής-λογής παλιανθρώπους της εξουσίας!  Το μόνο που μας μένει σαν ελπίδα είναι να μη βγάλουν (πολιτικά) την χρονιά.

Το έχουμε πεί και ξαναπεί εμμονικά: Πρόκειται για πολιτικούς εγκληματίες, αδίστακτους και απάτριδες. Απ' το παλικαράκι απ' την Καλαμάτα και την Αυτού Χυδαιότητα, μέχρι τον τελευταίο γελοίο Μπουμπούκο, Γεράσιμο, ή Βρωμήλο!  Αυτοί δεν μας υπολογίζουν για ανθρώπους... Εμείς θα τους υπολογίσουμε;... Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........
 

ΓΑΖΑ: ΟΒΙΔΑ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ! ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 4 ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ 60 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

Τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι, ένας ασθενής και τρεις επισκέπτες, σκοτώθηκαν και 60 ακόμη τραυματίστηκαν από μια οβίδα που έριξε ισραηλινό άρμα μάχης εναντίον ενός νοσοκομείου στο κέντρο της Λωρίδας της Γάζας. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας του παλαιστινιακού θύλακα, τον Άσραφ αλ Κούντρα, από την οβίδα επλήγη ο τρίτος όροφος του νοσοκομείου των Μαρτύρων αλ Άκσα στην περιοχή Ντέιρ αλ Μπάλαχ. Στον όροφο αυτό του νοσοκομείου στεγάζεται μια μονάδα εντατικής θεραπείας και χειρουργεία.

Άλλες οβίδες έπεσαν γύρω από το νοσοκομείο, πρόσθεσε ο Κούντρα, ενώ παλαιστίνιοι αξιωματούχοι απηύθυναν έκκληση στον Ερυθρό Σταυρό να βοηθήσει στην απομάκρυνση των ασθενών από το νοσοκομείο. Τις τελευταίες 14 ημέρες έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 514 Παλαιστίνιοι, ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τις 3.000. Σήμερα, περισσότεροι από 20 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από τα πλήγματα των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στον παλαιστινιακό θύλακα ενώ τα σωστικά συνεργεία ανέσυραν 45 πτώματα από τα συντρίμμια, κυρίως στη Σατζάγια η οποία βομβαρδίστηκε την Κυριακή με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τουλάχιστον 73 άνθρωποι, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος της υπηρεσίας παροχής πρώτων βοηθειών, Άσραφ αλ Κούντρα.

Ο ισραηλινός στρατός ανακοίνωσε ότι σκότωσε "περισσότερους από δέκα τρομοκράτες" οι οποίοι επιχείρησαν να διεισδύσουν στο ισραηλινό έδαφος από μια σήραγγα. Μεταξύ των θυμάτων από τους σημερινούς βομβαρδισμούς στη Λωρίδα της Γάζας είναι ένα ζευγάρι και τα επτά παιδιά του που σκοτώθηκαν κοντά στη Ράφα, στα νότια, είπε ο αλ Κούντρα. Άλλοι πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν το μεσημέρι από τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου των Μαρτύρων του Αλ Άκσα, στο Ντέιρ ελ Μπάλαχ.  Στη νότια Λωρίδα της Γάζας σκοτώθηκαν άλλοι τέσσερις Παλαιστίνιοι ενώ στον βορρά, κοντά στο Μπέιτ Χανούν, έχασε τη ζωή του άλλος ένας.

Οι διασώστες ανέσυραν άλλα 45 θύματα από τους βομβαρδισμούς των προηγούμενων ημερών. Τα 11 από τα πτώματα βρέθηκαν στη Σατζάγια. Πολλά από τα θύματα αυτού που η παλαιστινιακή κυβέρνηση αποκαλεί "σφαγή της Σατζάγια" ήταν γυναίκες και παιδιά. Ο ισραηλινός στρατός υποστηρίζει ότι έβαλε στο στόχαστρο αυτήν τη ζώνη επειδή την χρησιμοποιούσαν ως βάση ανεφοδιασμού τους τα μέλη της Χαμάς. Από την πλευρά του Ισραήλ οι απώλειες αφορούν κυρίως τις ένοπλες δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί εντός και γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας. Από τις 17 Ιουλίου έχουν σκοτωθεί στην περιοχή 18 στρατιώτες ενώ δύο πολίτες έχασαν τη ζωή τους από ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν στα νότια της χώρας.

Από την έναρξη της επιχείρησης "Προστατευμένη Παρυφή" περίπου 1.465 ρουκέτες και οβίδες έχουν πλήξει το Ισραήλ, ενώ 387 έχουν αναχαιτιστεί από το αντιπυραυλικό σύστημα "Σιδηρούς Θόλος". Σαράντα ρουκέτες έπληξαν σήμερα διάφορες περιοχές του Ισραήλ, μεταξύ των οποίων και τον τομέα του Τελ Αβίβ.

ΑΝΕΥΘΥΝΟ-ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ! - ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

Για άλλη μια φορά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μάς μαύρισαν την ψυχή με τα δύο παιδάκια που χαροπαλεύουν στο νοσοκομείο, μετά τα εγκαύματα που υπέστησαν κατά την πυρκαγιά στην αποθήκη πυροτεχνημάτων στο Ζευγολατιό. Το τραγικό αυτό συμβάν αναδεικνύει με τον πιο αποκρουστικό τρόπο τα κενά που αφήνει η πολιτεία στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας.

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, για να λάβει άδεια λειτουργίας μία τέτοια εγκατάσταση, πρέπει να είναι εξοπλισμένη με ιδιαίτερες εγκαταστάσεις ασφάλειας και πυρασφάλειας, όπως αυτές προβλέπονται από διεθνείς κανονισμούς. Η σωστή μελέτη, εγκατάσταση και συντήρηση των απαιτούμενων συστημάτων, ελέγχεται τακτικά από αρμόδιους κρατικούς φορείς και την οικεία πυροσβεστική υπηρεσία.

Αντίστοιχες προβλέψεις υπάρχουν και για την εκπαίδευση του προσωπικού, την πρόσβαση στο χώρο της εγκατάστασης, τη σήμανση του περιβάλλοντος χώρου, την περίφραξη και το φυσικό διαχωρισμό της εγκατάστασης από κοινόχρηστους ή δημόσιους χώρους.

Σε περίπτωση που ο κρατικός έλεγχος διαπιστώσει παραβιάσεις των προβλεπομένων, οι κυρώσεις είναι άμεσες, με στόχους αφενός μεν να επαναφέρουν την ασφάλεια σε ένα αποδεκτό επίπεδο, αφετέρου δε να βεβαιώσουν την παράβαση με μια ποινή που θα αναγκάσει τον επιχειρηματία να συμμορφωθεί ως προς τον κανονισμό. Με τη δημοσιοποίηση των κυρώσεων παραδειγματίζονται και οι υπόλοιποι επιχειρηματίες αντίστοιχα.

Στην πατρίδα μας η κατάσταση απέχει παρασάγγας από τα μοντέλα του εξωτερικού. Τα προβλεπόμενα μέτρα δεν είναι συγκεντρωμένα και κωδικοποιημένα σε έναν κανονισμό, συγκρίσιμο με τους αντίστοιχους της Ευρώπης και της Αμερικής. Υπάρχουν μια σειρά από ΦΕΚ/ΚΥΑ/ΠΔ, πολλά εκ των οποίων έχουν τις ρίζες τους σε Βασιλικά Διατάγματα! Ασάφειες, αναχρονισμοί, παραπομπές σε παραπομπές παραπομπών, χάνει η μάνα το παιδί θα λέγαμε αν η έκφραση στην κυριολεξία της δεν ήταν τόσο τραγικά επίκαιρη.

Παράλληλα, ο έλεγχος των σχετικών μελετών γίνεται από διάφορους κατά περίπτωση φορείς. Τις κατά τόπους αρμόδιες αρχές του Πυροσβεστικού Σώματος, τους ΟΤΑ, την Αστυνομία κ.ο.κ. χωρίς να υπάρχει συντονισμός μεταξύ των υπηρεσιών, εκπαίδευση/εξειδίκευση των υπαλλήλων, χωρίς ανάληψη ευθύνης από κανέναν κρατικό φορέα!

Εκτός της έλλειψης κανονισμού, όμως, υπάρχει και κενό στην επιβολή των μέτρων. Ποιος κρατικός φορέας είναι αρμόδιος και υπεύθυνος για τον έλεγχο των διαφόρων εγκαταστάσεων; Περιμέναμε να χαθεί ένα παιδάκι στο υπαίθριο Λούνα Παρκ στην Τερψιθέα για να λειτουργήσουν τα ανακλαστικά της δικαιοσύνης.

Τυχαία ανακαλύψαμε ότι για αρκετά χρόνια λειτουργούσε σε υπαίθριο χώρο στο Κορωπί παράνομο εμφιαλωτήριο φιαλών προπανίου, χωρίς άδεια λειτουργίας και μέτρα. Αυτό το Δημόσιο, οι υπάλληλοι του οποίου απολαμβάνουν προστασία Κρατικών Λειτουργών, πότε θα αναλάβει τις ευθύνες του; Από ποιον να ζητήσει το δίκιο του ο πολίτης;

Δε θα έπρεπε να έχει ένας κατά περίπτωση φορέας την αρμοδιότητα αλλά και ευθύνη να ελέγχει τους επιχειρηματίες που αδιαφορούν παντελώς για τη δημόσια ασφάλεια; Δε θα έπρεπε κάπως να ελέγχονται οι ελέγχοντες και αν τους ξεφεύγουν σοβαρές παραβιάσεις να απομακρύνονται; Όποιος κρατικός φορέας δεν έχει την ικανότητα να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της θέσης, και να αναθέσει ουσιαστικές ευθύνες στους ελεγκτές του, ας την αφήσει.

Επιτέλους, ας συσταθεί μια ομάδα εργασίας που θα μελετήσει τις νομικές, εργασιακές και κοινωνικές παραμέτρους, έτσι ώστε να προκύψει ένα σύγχρονο, ευέλικτο και αποτελεσματικό σχήμα αδειοδότησης επιχειρήσεων και ελέγχου της δημόσιας ασφάλειας!

ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ

Γιάννης Στουρνάρας, Γιώργος Μαυραγάννης, Χάρης Θεοχάρης. Τα πρόσωπα που μπορούν δίχως αμφιβολία να διεκδικήσουν τα... εύσημα της παταγώδους αποτυχίας της ρύθμισης για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία. Παρουσιάστηκε μίλι προς μίλι η ρότα που χάραξαν οι εν λόγω «καπετάνιοι» του οικονομικού Τιτανικού, η οποία κατέληξε στο παγόβουνο της περιθωριοποίησης εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας.

Όπως αναφέρθηκε ο τέως υπουργός Οικονομικών, ο τέως γ.γ. Δημοσίων Εσόδων και ο νυν υφυπουργός Οικονομικών είναι αυτοί που επινόησαν τη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία, «επιβάλλοντας επαχθείς προϋποθέσεις για την ένταξη φορολογουμένων σε αυτήν και δυσβάσταχτους όρους για την καταβολή των μηνιαίων δόσεων. Μάλιστα, τοποθέτησαν και παγίδες ώστε, με την παραμικρή καθυστέρηση πληρωμής, ο φορολογούμενος να βγαίνει εκτός ρύθμισης, αλλά η Εφορία να μπορεί να υφαρπάζει περιουσιακά στοιχεία του».

Σε τι μεταφράστηκε αυτή η «έμπνευση»; Σ’ ένα παγόβουνο ληξιπρόθεσμων οφειλών δεκάδων δισ. ευρώ! Μαζί με τις οφειλές των πολιτών στα ασφαλιστικά ταμεία, το σύνολο προσεγγίζει τα 83 δισ. ευρώ! Στα ασφαλιστικά ταμεία, ο υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης και ο διοικητής του ΙΚΑ Ροβέρτος Σπυρόπουλος ακολούθησαν παρόμοια πολιτική για τις οφειλές των ασφαλισμένων, με αποτέλεσμα τα έσοδα να είναι πενιχρά και η υπαγωγή σε ρύθμιση να μη φαντάζει και τόσο... ελκυστική υπόθεση.

Η «ανάσα» ρευστότητας στα Ταμεία ήταν ένας στόχος που δεν επιτεύχθηκε και τον λογαριασμό των πειραματισμών των «ειδημόνων» θα κληθούν να πληρώσουν ξανά οι συνήθεις... ύποπτοι, δηλαδή οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι.  Είναι προφανές ότι οι επαχθείς ρυθμίσεις είθισται να φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Αντί να «εξαναγκάσουν» τους οφειλέτες να αποπληρώσουν τα χρέη τους, τους αποθαρρύνουν πλήρως. Δημιουργούν την αίσθηση ότι η οφειλή δεν είναι δυνατόν, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, να αποπληρωθεί. Γι’ αυτό και όσοι χρωστούν παραιτούνται από την προσπάθεια.

Αλήθεια, πόσες επιπλέον χρεοκοπίες και οικονομικές καταστροφές θα χρειαστούν για να διδαχθούν οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως τα αυτονόητα;

ΠΩΣ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Με ποιο κριτήριο θα διακρίνουμε το «καινούργιο» στην πολιτική, αν τυχόν και οψέποτε εμφανιστεί; Πώς θα ξεχωρίσουμε τη διαφορετική οπτική, τον προγραμματικό ρεαλισμό, τον αυθεντικό ηγέτη; Κριτήριο στέρεο και δοκιμασμένο είναι η αλλαγή «γηπέδου», αλλαγή των όρων του «παιχνιδιού» – η συνεπής άρνηση του καινούργιου να παίξει στο «γήπεδο» του παλιού και με τους όρους του παλιού. Λίγο πιο συγκεκριμένα, αλλά πάντοτε ενδεικτικά: Το κριτήριο είναι ότι το καινούργιο αρνείται να συμβιβαστεί με «βελτιώσεις» του παλιού, με την επιδιόρθωση της καταστροφής και της παρακμής, με το να κουράρει το από γεννησιμιού του διεστραμμένο.

Όταν ρεκλαμάρουμε σαν «καινούργιο» στην πολιτική την επαναδιαπραγμάτευση των «Μνημονίων» και του χρέους, είναι περισσότερο από φανερό ότι απλώς «διαχειριζόμαστε» τη συντελεσμένη καταστροφή, μένουμε παγιδευμένοι στη διαχειριστική εκδοχή της πολιτικής που χρόνια τώρα επιτείνει μοιραία την παρακμιακή μας διάλυση και την παραλυτική ανημπόρια. Το καινούργιο θα είναι, τόσο ως επαγγελία όσο και ως ρεαλιστικός προγραμματισμός, να ξαναπιστέψει ο Έλληνας ότι κάπου μπορεί να τα καταφέρει. Οτι η ζωή δεν τελειώνει στην οικονομική συμφορά, δεν θα αφήσει να του  κλέψουν  τη  ζωή του υποχρεώνοντάς  τον  να  την  ταυτίζει με το εισόδημα.

Ελάχιστο το παράδειγμα, αλλά ενδεικτικό: Είμαστε υπερχρεωμένοι, ραγιάδες στους δανειστές μας; Λοιπόν, από την επόμενη χρονιά, η Ελλάδα θα έχει τα καλύτερα κλασικά λύκεια της Ευρώπης, δεν στοιχίζει τίποτε περισσότερο, μόνο μια επιτελική ομάδα ψυχωμένων αρίστων (την έχουμε) και την απαιτητικότερη δυνατή αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Σε τι άλλο μπορούμε να έχουμε αμέσως πρωτιά; Σε ό,τι πιο μοντέρνο υπάρχει στην οργάνωση και λειτουργία των μουσείων, ώστε η τέχνη, το κάλλος, η Ιστορία να είναι οι «τόποι» των συναντήσεων και αναστροφών μας, η ζωντανή «αγορά», το καινούργιο «καφενείο», η ανεπιτήδευτη «διά βίου καλλιέργειά» μας – όχι φτηνιάρικα στοκατζίδικα ξεπουλήματος «εντυπώσεων» στις τουριστικές βοσκηματώδεις αγέλες.

Ανεπαρκείς ίσως οι παραδειγματικές νύξεις, αλλά σαφώς ενδεικτικές. Πριν από τη μεταπολίτευση, εδώ και σαράντα χρόνια, μετρούσαν στη ζωή του Ελληνα και ποιότητες ζωής άλλες από το εισόδημα και την καταναλωτική ευχέρεια: Μετρούσε η χαρά της φιλίας, η απόλαυση μιας βραδινής συντροφιάς που δεν σχολίαζε μόνο ποδόσφαιρο και τους κομματικούς τζουτζέδες. Ενδιέφερε ένα καινούργιο μυθιστόρημα που ξεχώρισε, το καινούργιο τραγούδι ενός γνωστού συνθέτη, μια ραδιοφωνική συνέντευξη, μια ταινία – δεν ήταν η καθημερινότητα μόνο καϋμός, μόνο πίκρα και αγανάκτηση, μόνο οργή.

Το καινούργιο στην πολιτική θα είναι: να στοχεύσει στην ανάκαμψη της οικονομίας, ναι, αλλά ξεκινώντας από την ανασύσταση αυτεμπιστοσύνης, κινήτρων δημιουργικότητας, από την ανακάλυψη της συναρπαστικής ποιότητας που έχει η ζωή όταν ελευθερώνεται από τα δεσμά της ιδιοτέλειας. Δεν γίνεται να στηθεί κράτος λειτουργικό στην υπηρεσία του πολίτη, «σύστημα υγείας» και ασφάλισης, απόδοση δικαιοσύνης, αδέσμευτη πληροφόρηση, κοινωνική αντίληψη και χρήση των αγαθών της ύδρευσης, της ηλεκτροδότησης, των οδικών δικτύων, αν η «πολιτική» συνεχίσει να παίζεται κατ’ αποκλειστικότητα στο «γήπεδο» του απολυτοποιημένου οικονομισμού, της ιστορικο-υλιστικής νεύρωσης.

Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις ούτε έτοιμες συνταγές για να απαλλαγεί μια συλλογικότητα από την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, την εξηλιθίωση, την αυτονόητη ραστώνη, τη γενικευμένη αυτονόητη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος, τον έλεγχο όλων των μηχανισμών εξουσίας από έξι ή επτά «νταβατζήδες». Να περάσει σε κατάσταση έννομου κράτους, να λειτουργήσει ως κοινωνία σχέσεων, να υπουργούνται οι σχέσεις από λειτουργούς του δημοσίου συμφέροντος, οι θεσμοί να υπηρετούν το σύνολο κοινωνικό άθλημα και όχι την υπαλληλική ιδιοτέλεια. Δεν είναι εύκολες τέτοιες αλλαγές, γι’ αυτό και ορθολογικά είναι από ελάχιστα πιθανές  έως αδύνατες. Αλλά αυτή ακριβώς  είναι και η πρόκληση της πολιτικής, το συναρπαστικό της στοιχείο:

Το ριζικά «καινούργιο» στην πολιτική δεν σημαίνει την ευρηματικότητα τρόπων κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας, σημαίνει την εργώδη επιτελική προετοιμασία και το ηγετικό χάρισμα προκειμένου, μέσα από το πλήθος των ενδεχομένων, να εντοπιστούν και αξιοποιηθούν οι δυνατότητες (που πολιτικά υπάρχουν πάντοτε) να αναστηθεί μια πεθαμένη κοινωνία. Η πολιτική είναι η τέχνη (και το ταλέντο) ενεργοποίησης της «έκπληξης» που κρύβει κάθε κοινωνία, μπορεί λοιπόν να αναστήσει η πολιτική και μια πεθαμένη κοινωνία – το απέδειξαν στις μέρες μας ο Πούτιν και ο Ερντογάν (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πολιτική που ο καθένας τους άσκησε για να αναστήσει τη χώρα του μπορεί να λειτουργήσει ως γενική συνταγή).

Το αποκαρδιωτικό στη σημερινή Ελλάδα είναι ότι μοιάζει να λείπει ολοκληρωτικά από το πεδίο της πολιτικής ακόμα και η υποψία του «καινούργιου», του διαφορετικού από το κατεστημένο παρακμιακό, μιας άλλης εκδοχής από την αυτονόητη «διαχειριστική» πολιτική, την εμβαλωματική λογική των «βελτιώσεων». Και η τέλεια απουσία αναζήτησης του «καινούργιου» καθηλώνει την ελληνόφωνη (ώς πότε;) συλλογικότητα σε μιαν αμηχανία, εντελώς άγονη πολιτικά, επιθανάτια.

Η αμηχανία αγνοεί τη λογική, καρπίζει άλογες παρορμήσεις, γιατί αυτές εκτονώνουν κάπως τον φόβο: Οι «αγανακτισμένοι», η «Σπίθα», αλλεπάλληλες συσπειρώσεις άφθορων ονομάτων με προσδόκιμο επιβίωσης εβδομάδες ή μέρες, μισό εκατομμύριο πολίτες που έδωσαν την ψήφο τους στον τραμπουκισμό και στην καπηλεία της φιλοπατρίας μόνο για να εκδικηθούν τους απατεώνες του πράσινου και του γαλάζιου Πασόκ απειλώντας τους με το χάος. Ενα σύμφυρμα από σεχταριστικές «αριστερές» ιδεοληψίες ξεπετάχθηκε εκλογικά από 4,5% στο 27% των προτιμήσεων, για να καθηλωθεί εκεί αδρανοποιημένο, αφού και αυτή η αύξηση μόνο οργή καθρέφτιζε, όχι επιλογή. 

Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση στη διαχειριστική πολιτική, στο  πελατειακό  κράτος,  στην απολυταρχία των «νταβατζήδων». Το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί.