ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ LEHMAN BROTHERS

 

Γνωρίζετε τον Jaime Caruana; Ίσως θα έπρεπε, καθώς αποτελεί την ηγετική μορφή ενός εξαιρετικά ισχυρού οργανισμού. Διατηρεί τη θητεία του Γενικού Διευθυντή της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών από το 2009, με τη θητεία του να ολοκληρώνεται το 2017. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (Bank for International Settlements) αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του κεντρικά σχεδιαζόμενου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα σχόλια και οι προειδοποιήσεις του Jaime Caruana δεν θα πρέπει υπό αυτό το δεδομένο να περνούν απαρατήρητα από κανέναν μας..

Πρόσφατα, προειδοποίησε ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι πλέον υπό πολλούς τρόπους “περισσότερο ευάλωτο” από ότι λίγο πριν από την κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Lehman Brothers: αυτό και μόνο το σχόλιο σημαίνει αυτόματα συναγερμό. Αυτή είναι η πραγματική κρίση οι λαοί αυτοκτονούν και οι τραπεζίτες αυγατίζουν τις περιουσίες τους

Μιλώντας σχετικά με τις χρηματοπιστωτικές αγορές, ο Caruana έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου υπογραμμίζοντας ότι: «είναι δύσκολο να αποφευχθεί η αίσθηση μίας ανησυχητικής αποσύνδεσης μεταξύ της ανόδου των αγορών και των υφιστάμενων παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων», σημειώνοντας ότι «οι αγορές θα συνεχίσουν για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα την παράλογη στάση τους».

Πολλοί οικονομολόγοι προειδοποίησαν για αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση: η συμπεριφορά των χρηματοπιστωτικών αγορών έχει αποσυνδεθεί πλήρως από την οικονομική πραγματικότητα, και δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που θα πραγματοποιηθεί μία μαζική «διορθωτική κίνηση».

Γιατί όμως ο Διευθυντής της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών επέλεξε αυτή την χρονική στιγμή για να ανακοινώσει μία τόσο τρομακτική προειδοποίηση; Μήπως γνωρίζει κάτι που κανείς από εμάς δεν μπορεί να γνωρίζει; Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο στην Telegraph, o Caruana εμφανίζεται εξαιρετικά ανήσυχος για το τρέχον κλίμα ευφορίας στις χρηματοπιστωτικές αγορές σε συνδυασμό με τα ολοένα και αυξανόμενα επίπεδα χρεών.

«Η παγκόσμια οικονομία είναι πλέον το ίδιο ευάλωτη με μία χρηματοπιστωτική κρίση όσο ήταν το 2007, με τον επιπρόσθετο κίνδυνο ότι πλέον οι δείκτες χρέωσης ή δανειακής εξάρτησης είναι πολύ υψηλότεροι και οι αναδυόμενες αγορές έχουν επίσης επηρεασθεί εντονότατα», ήταν η προειδοποίηση της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Ο Jaime Caruana δήλωσε ότι οι επενδυτές αγνοούν τον κίνδυνο της αυστηροποίησης της νομισματικής πολιτικής εν μέσω της αδηφάγου επιδίωξης τους για κέρδη και αποδόσεις.

“Οι αγορές λαμβάνουν υπόψιν τους μία πολύ περιορισμένη γκάμα πιθανών αποτελεσμάτων. Έχουν πειστεί ότι οι νομισματικές συνθήκες θα παραμείνουν χαλαρές για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα’’, δήλωσε ο Caruana στην Telegraph, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο μίας ακόμη μαζική ανατροπής του παγκόσμιου οικονομικού και χρηματοπιστωτικού κλίματος. 
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ Ο ΑΤΤΙΛΑΣ

 

 «Έρθεν ο Τούρκον ο κακόν

κι εκόνεψεν στην χώραν». (Δημοτικό του Πόντου)

Στις 5 το πρωί του Σαββάτου, 20 Ιουλίου 1974, αρχίζει η τουρκική εισβολή. Χωρίς την παραμικρή ενόχληση, τουρκικά πολεμικά πλοία αποβιβάζουν στρατιωτικές δυνάμεις στην ακτή «Πέντε Μίλι», δυτικά της Κερύνειας, ενώ τουρκικά αντιτορπιλικά βάλλουν εναντίον στρατιωτικών στόχων.

Ταυτόχρονα, πολεμικά αεροσκάφη κτυπούν το αεροδρόμιο Λευκωσίας, το στρατόπεδο ΕΛΔΥΚ και άλλες εγκαταστάσεις, ρίπτονται δε αλεξιπτωτιστές στον τουρκικό θύλακο Λευκωσίας - Κερύνειας και σε άλλες στρατηγικές περιοχές. Ενώ συνεχίζεται η απόβαση, πραγματοποιείται μεταφορά αλεξιπτωτιστών στις ακτές της Κερύνειας με ελικόπτερα. Τα συντονισμένα πυρά των πολεμικών πλοίων και οι ακατάπαυστοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί μεταβάλλουν την στενή πεδιάδα, μεταξύ Πανάγρων και Κερύνειας, σε κόλαση πυρός.

 

«Αττίλας Ι»:Το Προεδρικό Μέγαρο
της Κύπρου πυρπολημένο.

Έτσι άρχισε η επιχείρηση στην οποία οι ίδιοι οι Τούρκοι έδωσαν την κωδική ονομασία «Αττίλας» – από το όνομα του βασιλιά των Ούννων, που ήταν γνωστός για την βάναυση και κατακτητική του δράση και πέρασε στην ιστορία ως «Μάστιγα του Θεού». Η εισβολή αιφνιδίασε τόσο την πραξικοπηματική κυβέρνηση της Κύπρου, όσο και την χούντα της Αθήνας, που για αρκετές ώρες απαντούσε στις αγωνιώδεις αναφορές του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) με την εντολή να μην υπάρξει καμία αντίδραση γιατί επρόκειτο για ασκήσεις!

Παρά την αναποφασιστικότητα και την απραξία των πολιτικών ηγεσιών Ελλάδας και Κύπρου, οι Αξιωματικοί και Οπλίτες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ πολέμησαν με απαράμιλλη ανδρεία, εντελώς ακάλυπτοι από πλευράς αεροπορικής υποστήριξης και κάτω από άνισες, σε όλους τους τομείς, συνθήκες. Το στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας, αφού έχασε τελείως τον έλεγχο της κατάστασης, αναγκάσθηκε στις 23 Ιουλίου να εγκαταλείψει την εξουσία, την οποία ανέλαβε η «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας».

Παράλληλα, ο Νίκος Σαμψών παραιτήθηκε. Καθήκοντα Προέδρου ανέλαβε, λόγω απουσίας του Μακαρίου, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γλαύκος Κληρίδης. Στο μεταξύ, οι επιχειρήσεις συνεχίζονταν. Αργά την νύκτα της 20ής Ιουλίου, οι Τούρκοι εγκατέστησαν ένα μικρό προγεφύρωμα στο «Πέντε Μίλι», ενώ συμπτύχθηκαν στον θύλακο της Λευκωσίας ύστερα από αιματηρές μάχες με την ΕΛΔΥΚ.

Μόνο την άλλη μέρα, 21 Ιουλίου, οι Τούρκοι μπόρεσαν να σταθεροποιήσουν τις θέσεις τους και να επεκτείνουν το προγεφύρωμά τους, ενώ γενικεύονταν οι μάχες κατά μήκος του δρόμου Πανάγρων-Κερύνειας, στην διαχωριστική («πράσινη») γραμμή, στην περιοχή παρά το αεροδρόμιο, στο χωριό Κιόνελι και σε όλους σχεδόν τους θυλάκους. Πολλές περιοχές, ελεγχόμενες από τους Τούρκους, περιήλθαν στα χέρια των Ελληνοκυπρίων. Οι Τούρκοι, σφάζοντας, καίοντας, λεηλατώντας και βιάζοντας, προχωρούσαν προς την Κερύνεια.

Οι εισβολείς, παρά τους συνεχείς και σφοδρούς βομβαρδισμούς και τις ρίψεις αλεξιπτωτιστών, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και το αεροδρόμιο Λευκωσίας. Οι Ελλαδίτες υπερασπιστές των περιοχών, με ανυπέρβλητο θάρρος, ηρωϊσμό και αυταπάρνηση, κατόρθωναν ν’ αποκρούουν τις εχθρικές επιθέσεις, προσφέροντας θυσίες αίματος στον βωμό της ελευθερίας του νησιού. Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς, μαχόμενοι με την ίδια ανδρεία και προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, εξουδετέρωσαν όλες τις κινήσεις των Τούρκων και επιχείρησαν κατάληψη των οχυρών του Αγίου Ιλαρίωνα.

Όταν, ύστερα από συνεχείς συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι δύο πράξεις συμφώνησαν κατάπαυση του πυρός για τις 16.00 της 22ας Ιουλίου, οι Τούρκοι κρατούσαν ένα μικρό μόνο τμήμα από το Κέντρο Πορφύρη, πέντε μίλια δυτικά της Κερύνειας, μέχρι τον Άγιο Γεώργιο. Μόνο μετά την παύση των εχθροπραξιών προωθήθηκαν, ύπουλα και παράσπονδα, προς την Κερύνεια, που την βρήκαν ανυπεράσπιστη και την κατέλαβαν, προωθώντας τις θέσεις τους και ανατολικότερα, ώς την τοποθεσία Παχύαμμος.

Στις 25 Ιουλίου κινήθηκαν για την κατάληψη του αεροδρομίου Λευκωσίας που βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, χωρίς να το κατορθώσουν, χάρη στην αντίδραση των ανδρών της ειρηνευτικής δύναμης. Κύματα προσφύγων συρρέουν στην Λευκωσία και σε άλλες πόλεις από την περιοχή της Κερύνειας, ενώ οι Τούρκοι παραβιάζουν συνεχώς την εκεχειρία συνεχίζοντας τους βομβαρδισμούς και βελτιώνοντας τις θέσεις τους. Οι κρατούμενοι στην Λεμεσό, περίπου 1.700 Τούρκοι αιχμάλωτοι πολέμου, μεταφέρονται και εγκαθίστανται στις αίθουσες των σχολείων για την καλύτερη διαβίωσή τους.

Στις 4 Αυγούστου 1974, διορίζεται αρχηγός της Εθνικής Φρουράς ο υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης, ενώ την ίδια μέρα, ο Κυπριακός Ερυθρός Σταυρός ζητεί τον τερματισμό των βιασμών γυναικοπαίδων και των σφαγών και βανδαλισμών σε βάρος των Ελλήνων στις κατεχόμενες από τους Τούρκους περιοχές.

Παρ’ όλο που η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός βρισκόταν σε ισχύ, μεγάλη δύναμη των τουρκικών στρατευμάτων με υποστήριξη πυρών πολεμικών πλοίων επιτέθηκε στις 6 Αυγούστου εναντίον της Λαπήθου και του Καραβά, καταλαμβάνοντας τον τελευταίο. 

Την άλλη μέρα, οι εισβολείς βάλλουν εναντίον των χωριών Βασίλειας, Αγριδακίου, Κοντεμένου, Σκυλλούρας και Λάρνακας Λαπήθου. Στις 8 Αυγούστου, οι Τούρκοι πυροβολούν κατά μήκος της «πράσινης γραμμής» Λευκωσίας και, στις 10 Αυγούστου, λεηλατούν το λιμάνι της Αμμοχώστου. 

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΡΕΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

 

Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο επιχειρηματικό περιβάλλον, η δυνατότητα που έχει ο κάθε εργοδότης να απελευθερώσει και να αξιοποιήσει τα ταλέντα των συνεργατών του αποτελεί μείζονα παράγοντα για μία βιώσιμη και επιτυχημένη πορεία. Η πρόκληση αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, όπου μέσα από την πολύ-επίπεδη κρίση που βιώνει, οι άνθρωποι και ειδικότερα η νέα γενιά αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο εργαλείο για να προχωρήσουμε μπροστά. 

Η νέα γενιά δείχνει έτοιμη και διατεθειμένη να ξεπεράσει αγκυλώσεις του χθες αλλά και την αέναη αντίσταση σε οτιδήποτε διαφορετικό και καινούργιο, και να χτίσει με δημιουργικότητα και σκληρή δουλειά ένα βιώσιμο μέλλον για τους ίδιους και τη χώρα. Ξεδιπλώνοντας όμως τα φτερά τους, οι νέοι βρίσκονται αντιμέτωποι με τρεις θεμελιώδεις προκλήσεις.

Η πρώτη εμφανίζεται πριν καν μπουν στην αγορά εργασίας, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν τους προετοιμάζει επαρκώς για τις ανάγκες της αγοράς αλλά και για τις προοπτικές απασχόλησης, με αποτέλεσμα το χάσμα αυτό να αποτελεί και τον βασικό παράγοντα για την έλλειψη ταλέντου στη χώρα μας. Πάνω από 80% των νέων 18-34 πιστεύουν πως δεν έχουν προετοιμαστεί επαρκώς για την αγορά εργασίας, ενώ σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα έλλειψης ταλέντου της ManpowerGroup Greece, 42% των εργοδοτών δυσκολεύονται να βρουν κατάλληλο προσωπικό - ποσοστό αδιανόητο αν σκεφτούμε την πρωτοφανή νεανική ανεργία στην Ελλάδα.

Η δεύτερη σημαντική πρόκληση που αναδύεται κατά την είσοδό τους στην αγορά εργασίας είναι το «Σύνδρομο της Προαπαιτούμενης Εμπειρίας». Με 87% των ανοιχτών θέσεων εργασίες να απαιτούν τουλάχιστον 2 χρόνια προϋπηρεσίας, οι νέοι εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο αφού κανείς στην ουσία δεν τους δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουν την απαιτούμενη προϋπηρεσία.

Η τρίτη πρόκληση βασίζεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες εργοδότες δεν επενδύουν αρκετά στην ανάπτυξη των ταλέντων και των προοπτικών των εργαζομένων τους. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Endeavor Greece, πάνω από 70% των νέων πιστεύουν πως οι εργοδότες δεν στηρίζουν αρκετά την κατάρτιση των υπαλλήλων τους, μην επιτρέποντας την ανάπτυξη δεξιοτήτων αλλά και τελικά προοπτικών καριέρας.

Έχοντας να αντιμετωπίσουμε ένα δραματικό ποσοστό νεανικής ανεργίας το οποίο υποσκάπτει κάθε προοπτική που έχει η χώρα μας, οφείλουμε όλοι μας - δημόσιοι φορείς, εκπαιδευτικοί, επιχειρήσεις και διαμορφωτές πολιτικών - να συνεργαστούμε ώστε να ξεπεραστούν οι προκλήσεις-εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας.

Οι συνεργασίες μεταξύ Δημόσιων και Ιδιωτικών Υπηρεσιών Απασχόλησης αποτελούν κλειδί για την καταπολέμηση της ανεργίας, όπως φαίνεται και από τη στρατηγική πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης - PARES (Partnership Between Employment Organizations) και ειδικότερα το πρόγραμμα «Συμμαχία για την Εργασία» από τη Manpower Group, τον ΟΑΕΔ, την Praksis και τη Menon που αναδεικνύει τη δύναμη της συνεργασίας στη διαμόρφωση λύσεων.

Σε μία περίοδο δομικών αλλαγών, ο ανθρώπινος παράγοντας αποτελεί το πλέον ισχυρό μας «χαρτί» για να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά. Κεφαλαιοποιώντας την εμπειρία, την εξειδίκευση και τα ταλέντα που όλοι εμείς «οι μεγαλύτεροι» [ίσως] κατέχουμε, οφείλουμε να συνεργαστούμε και να διαμορφώσουμε τα κατάλληλα εργαλεία ώστε να καταφέρει η νέα γενιά να βρει διεξόδους με τα ταλέντα και τη δημιουργικότητα που τη διακρίνει. 

Σήμερα, η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνον κι άλλους γιατρούς, δικηγόρους και τραπεζίτες, αλλά οραματιστές που θα χτίσουν τις δικές τους προοπτικές με βιώσιμο και ρεαλιστικό τρόπο, χωρίς να εγκλωβίζονται σε αγκυλώσεις και περιοριστικές αντιλήψεις που δυστυχώς αντανακλούν ένα χθες που δεν υπάρχει πια.

 

ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ - ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟ...

 

Η υπόθεση του αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας αποτελεί «έγκλημα» σε βάρος της άμυνας της χώρας. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έμειναν χωρίς ηλεκτρονική επιτήρηση και η Ελλάδα άφησε χώρο στην Τουρκία να «αλωνίζει» στο Αιγαίο επιχειρώντας να αναδειχθεί στο ΝΑΤΟ ως αυτή που έχει την αρμοδιότητα του ελέγχου στο ανατολικό Αρχιπέλαγος.

Οι ευθύνες είναι τεράστιες γι’ αυτούς, πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου, που αποφάσισαν το 2008 να καθηλώσουν τα P-3B Orion χωρίς να έχει προχωρήσει κανένας διαγωνισμός για την αντικατάσταση τους και την κάλυψη του κενού που θα προκαλούσε η απόσυρση των υπαρχόντων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας.

Έξι χρόνια μετά λοιπόν, που το εθνικό αεροπορικό σύστημα ηλεκτρονικής παρακολούθησης στο Αιγαίο και μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο παρέμεινε «τυφλωμένο», επιστρέφουμε στη λύση των P-3B Orion που μετρούν δεκάδες χρόνια επιχειρησιακής λειτουργίας (αν και οι ώρες λειτουργίας είναι στο 1/3 των αμερικανικών που αρχικά ζητούσαμε).

Μοναδική και ορθολογική λύση, πάντως, με τα οικονομικά δεδομένα που υπάρχουν. Η απόφαση όμως να καθηλωθούν τα P-3B μεταξύ 2006 και 2008 και να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων τα αεροσκάφη όπως και ανταλλακτικά συνολικού ύψους 50 εκατομμυρίων ευρώ που βρίσκονται σε αποθήκες του Πολεμικού Ναυτικού, θα έπρεπε να έχει προκαλέσει την παρέμβαση της Δικαιοσύνης.

Επί έξι-επτά ολόκληρα χρόνια υπήρξε στην υπόθεση του αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας μία κρίση του συστήματος ασφάλειας, με την Τουρκία να αναβαθμίζει και να προμηθεύεται νέα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και ηλεκτρονικού πολέμου. Λέμε επτά χρόνια γιατί αποκλείεται στα τέλη του 2014 ή και στις αρχές του 2015 να είναι επιχειρησιακά έτοιμο έστω ένα από τα δύο εκσυγχρονισμένα P-3B, όπως υποστηρίζουν κάποιοι από το Πολεμικό Ναυτικό.

Μέχρι το τέλος του έτους αναμένεται να είναι έτοιμη η LOA και το πρώτο αεροσκάφος αναμένεται να πετάξει το δεύτερο εξάμηνο του 2015 και πάλι σε χρόνο ρεκόρ σε σχέση με την εγκληματική καθυστέρηση λήψης απόφασης. Βάσει του σχεδίου εκσυγχρονισμού, αναμένεται τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας να ενισχυθούν με καινούργιο σύστημα μάχης, ελληνοποιημένο σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά στα στοιχεία κρύπτο.

Πρόκειται δηλαδή για έναν εκσυγχρονισμό χαμηλού κόστους, με υψηλότερες δυνατότητες όσον αφορά στο σύστημα μάχης και προσανατολισμένο στις αποστολές επιτήρησης και ηλεκτρονικής καταγραφής και όχι σε άμεση αναβάθμιση των ανθυποβρυχιακών συστημάτων λόγω μη υπαρχόντων πόρων. Αυτά ίσως αναβαθμιστούν σε δεύτερο χρόνο, καθώς κάτι τέτοιο δεν αποτελεί προτεραιότητα, δεδομένου ότι ο ανθυποβρυχιακές πόλεμος πλέον έχει αλλάξει χαρακτήρα, ειδικά σε αρχιπελαγικές περιοχές όπως το Αιγαίο.

Στη συνέχεια τα αεροσκάφη, δύο σε πρώτη φάση, θα μπούν στην ΕΑΒ για να αλλάξουν πτέρυγες. Να υποστούν τη λεγόμενη δομική αναβάθμιση (SLEP) πριν τεθούν σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τοποθετηθεί το νέο Σύστημα Μάχης. Κάτι που εκτιμάται, όπως ειπώθηκε, ότι θα ολοκληρωθεί προς τα τέλη του 2015. Με τα δύο αυτά αεροσκάφη το Πολεμικό Ναυτικό θα προσπαθήσει να καλύψει το κενό στην ηλεκτρονική επιτήρηση τα επόμενα χρόνια, έως ότου ξεκινήσουν οι παραλαβές των "νέων"-αναβαθμισμένων P-3 Orion III από τα αμερικανικά αποθέματα περί το 2018.

Και γι’ αυτό κανείς δεν είναι σίγουρος. Καθ’ ότι αφού καθηλώσαμε τα P-3B κρίνοντας πώς έχει ολοκληρωθεί ο επιχειρησιακός τους βίος, πέρασαν μερικά χρόνια απραξίας (ποιος να ξεχάσει τον γελοίο διαγωνισμό της ΓΔΑΕΕ επί Ε.Βασιλάκου το 2009 για νέο ΑΦΝΣ;) για να φτάσουμε προ έτους στη… λύση των γαλλικών Atlantique, τα οποία η οποία επίσης εγκαταλείφθηκε μόλις έγινε η αλλαγή στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας πέρσι τον Ιούνιο, λίγες ημέρες μετά την πανηγυρική ανακοίνωση του τότε υπουργού Π.Παναγιωτόπουλου για άμεση παραλαβή των Atlantique.

Μίλησε κανείς για προχειρότητα και για χάος στο σύστημα λήψης αποφάσεων σε τόσο κρίσιμα ζητήματα εθνικής ασφάλειας;