ΕΚΘΕΣΗ - ΒΟΜΒΑ ΤΟΥ ΔΝΤ

 

Παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, αλλαγές στο μισθολόγιο του Δημοσίου, διατήρηση φόρων και αναθεώρηση του ΦΠΑ αποκαλύπτει μεταξύ άλλων η έκθεση αξιολόγησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα που δόθηκε σήμερα Τρίτη στη δημοσιότητα. Η έκθεση περιγράφει την ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων ύψους 5,7 δισ. ευρώ προκειμένου να κλείσει το δημοσιονομικό κενό της διετίας 2015-2016, Διαβάστε την συνέχεια εδώ.....

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΜΕΣΣΙΑΣ

 

Πέρα από το θέμα της Θράκης που θίξαμε στο προ­ηγούμενο άρθρο μας, υπήρξαν πολλές παραλείψεις κατά τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Από τα κόμματα έλειψε η φαντασία και η ευαισθησία να επεξεργασθούν μια στοιχειώδη μεταρρύθμιση στη γραφειοκρατική ρου­τίνα και να χαράξουν μια ενιαία εθνική στρατηγική.

Κανείς δεν τόλμησε να διακηρύξει την ανάγκη για μια στροφή προς την παραγωγική εργασία όποιας μορφής. Δεν άκουσα σύνθημα για επιστροφή στη γη, στη θάλασσα (όχι για μπάνια), στα εργαστήρια. Τι παράγουμε δικό μας για ν’ αγοραστεί από τα 20 εκατομμύρια τουριστών; Τα «μπούμε­ρανγκ» της Αυστραλίας ή τα «τσολιαδάκια» που φτιάχνον­ται στην Κίνα;

Τα περισσότερα είδη της υποτιθέμενης λαϊκής τέχνης είναι εισαγόμενα. Γιατί δεν κηρύσσεται σταυροφορία για νέες μορφές καλλιέργειας ή για την αξιο­ποίηση και επιτήδεια προβολή προϊόντων που παράγονται χωρίς φροντίδα, όπως τα χαρούπια και τα φραγκόσυκα;

Ο πρωθυπουργός - και πράττει καλώς - ομιλούσε και ομι­λεί διαρκώς για την ανάγκη αναπτύξεως. Πολλοί γνωστοί και άγνωστοι με ερωτούν: «Και πώς θα έλθει αυτή η ποθητή ανά­πτυξη;». Δεν πολυπιστεύω -χωρίς να τις απορρίπτω- στις ξέ­νες επενδύσεις.

Οι ξένοι επενδυτές φροντίζουν πρωτίστως για τη δική τους ανάπτυξη. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η καλύ­τερη επένδυση είναι η ιδρωμένη φανέλλα. Η ανάπτυξη μπο­ρεί να έλθει, όταν βλέπουμε λιγώτερους νέους στα μπαράκια και στις καφετέριες και περισσότερους στα χωράφια. Κατά την τελευταία διετία οι περισσότερες νέες επιχειρήσεις είχαν σχέση με το στομάχι και το λαρύγγι. Πώς έτσι θα βγούμε από την κρίση; Τρώγοντας και πίνοντας;

Κάποτε λέγαμε το μειωτικό: «Άντε να μαζέψεις βρούβες!». Αυτό το κάποτε χλευαστικό πρέπει να το κά­νουμε συμβουλευτικό, παραινετικό. Διότι είναι πιο παρα­γωγικό και υγιεινό το να μαζεύει κανείς βρούβες στον αγρό παρά να λειώνει τα νιάτα στα κηφηνεία, πίνοντας ροφήμα­τα εισαγωγής και ωφελώντας έτσι την ξένη παραγωγή.

Είναι αλήθεια ότι η ταπεινή βρούβα ήταν κάποτε συνώ­νυμη της ευήθειας, της ανοησίας. Λέγαμε με κομπασμό: «Δεν τρώω βρούβες!». Δηλαδή, δεν τρέφομαι με κουτόχορτο. Και όμως αυτό το ταπεινό φυτό ήταν και είναι πολύ χρήσιμο και ως έδεσμα και ως πρώτη ύλη για την παρασκευή εμπλά­στρων, καταπλασμάτων και κάποιων φαρμάκων.  

Αλλά και ως λέξη είναι πολύ διδακτική. Η καταγωγή της ανάγεται στον αρχαιοελληνικό όρο «βολβός», που κατά τους μέσους χρόνους έγινε «βούλβα» και ακολούθως με τη μετάθεση του φθόγγου και την τροπή του λάμδα σε ρο έγινε βρούβα, που οι βλαστοί της γίνονται έδεσμα εξαιρετικό.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, όπως συνι­στούσε στους συντρόφους του ο Λένιν. Την Ελλάδα δεν την σακάτεψε η Τρόικα. Την σακάτεψε ο εξυπνακισμός, η κατεργαριά, ο ναρκισσισμός, η μαγκιά, λες και η μαγκιά είναι τίτλος ευγενείας!

Η ευλογημένη γη της Ελλάδος μπο­ρεί να μας δώσει τον πιο σπάνιο και εκλεκτό καρπό και ανθό. Κι όμως μεσούσης της κρίσης ακούγαμε το αρχοντοχωριατικό: «Εγώ να πάω στο χωράφι;». Έτσι αφήσαμε τη γεωργία ουσιαστικά στα χέρια των Αλβανών, Πακιστανών, Ινδών και άλλων αλλοδαπών.

Οι «Λαϊκές» μας γέμισαν από μελαμψούς νεαρούς που σταδιακά υποκαθιστούν τους παρα­γωγούς, οι οποίοι πίσω από τους πάγκους έχουν φτιάξει καφενειακές «γιάφκες» και ποδοσφαιριστοσυζητούν ή ανοητοπολιτικολογούν, βρίζοντας την Ευρώπη από την οποία άντλησαν τόσες επιδοτήσεις με τις όποιες οι Ολλανδοί, αν είχαν τον τόπο μας, θα είχαν θαυματουργήσει.

Κάποιοι στον τόπο μας από παλιά πιστεύουν ότι οι εκλογές είναι ελιξήριο με θαυματουργικές ιδιότητες. Δεν το αποκλείω αλλ’ ούτε θεωρώ τις εκλογές που γίνονται πριν από την ώρα τους πανάκεια. Τούτες οι εκλογές ήταν από κάθε άποψη νίκη του κ. Τσίπρα, που έφερε στη γερα­σμένη Αριστερά ένα νεανικό σφρίγος και σε χρόνο ρεκόρ έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο.

Δεν είμαι κακόπιστος να μην του το αναγνωρίσω. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι κι αυτός, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου στο παρελθόν, κινήθηκε στη γραμμή της υποσχεσιολογίας. Κι αυτό μελ­λοντικά θα του κοστίσει ακριβά. Κάποιοι φοβούνται ότι ο κ. Τσίπρας «είναι από τη στό­φα που γίνονται οι Ροβεσπιέροι», όπως έλεγε ο σπουδαίος μαρξιστής Πλεχάνωφ για τον Λένιν. Άλλοι φοβούνται ότι, αν εδραιωθεί, θα εξελιχθεί σε νέο Στάλιν. Αποκλείεται.

 Όταν ο Στάλιν ήταν νεαρός, 22-23 ετών, έγραψε στην παράνομη εφημερίδα της Τιφλίδας, την «Προλεταριάτις Μπρτζόλα» (= Προλεταριακή Πάλη) ότι ο «τσαρισμός αλλάζει δέρμα». Ήταν εσφαλμένη η διαπίστωση. Και γι’ αυτό μετά από 14-15 χρόνια ο τσαρισμός ήταν ένας ευκολόγδαρτος λαγός.

Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Τσίπρα. Δεν πρόκειται, παρά την όψιμη αγγλομάθειά του, την οποία επιδεικνύει σαν αρχοντοχωριάτης, να αλλάξει δέρ­μα. Παρ’ ότι πέρασε από την ΚΝΕ, δεν ήπιε ισχυρή δόση Σταλινίνης. Θα μείνει ένας απλός Μικάουμπερ του επαναστατικού λόγου (Ο Μικάουμπερ ήταν ένας «ήρωας» του Ντίκενς). Δεν έχει απόλυτη επιβολή πάνω στο κόμμα του. Κι αν κληθεί να κυβερνήσει, δεν θα μπορέσει σαν τον Λέ­νιν να εφαρμόσει μια Νέα Οικονομική Πολιτική, που έδω­σε για λίγο χρόνο ισχυρή πνοή στη σοβιετική οικονομία.

Αν πάλι οι πολιτικές εξελίξεις δεν τον ευνοήσουν, οι μισές από τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ θα τον κατηγο­ρήσουν ότι επί μια τετραετία έκανε μια επαναστατολογικού τύπου ευνουχισμένη προπαγάνδα. Θα τον κατηγορή­σουν για Βοναπαρτισμό ή θα τον χαρακτηρίσουν σαν ρεκλαμαδόρο προπαγανδιστή.

Στην προεκλογική περίοδο - αλλά και πριν - ο κ. Τσί­πρας είχε υιοθετήσει τον ηχηρό τόνο του Στάλιν, όταν με­τά την επιστροφή του Λένιν στη Ρωσία έγραφε στην «Πράβδα» (= Αλήθεια) τις πύρινες φράσεις: «Η βροντή της Ρωσικής Επανάστασης θα ξυπνήσει από το λήθαργο τους εργάτες» - «Η γη καίγεται κάτω από τα πόδια των κα­πιταλιστών ληστών» - Το κόκκινο λάβαρο υψώνεται πάλι πάνω από την Ευρώπη».

Αν στις επόμενες εκλογές ο λαός του δώσει απόλυτη πλειοψηφία και αναλάβει την πρωθυπουργία, θα υποχρε­ωθεί να προσαρμοσθεί προς τις ανάγκες κάθε εξουσίας, να κάνει υποχωρήσεις και κάποιες ενδοτικές κινήσεις σαν αυτές που έκανε ο Λένιν και τις ονόμαζε «διαλεκτικά άλματα».

Αλλά τότε θα ξεσηκωθούν οι Ροβεσπιέροι του Κόμματος και θα του κολλήσουν τη ρετσινιά του «λικβινταριστή». Η λέξη από το λατινικό ρήμα liqueo που σημαί­νει είμαι ρευστός, είμαι χαλαρός, λειώνω, εκθηλύνομαι, διαφθείρομαι. Ο Λένιν ονόμαζε τους «λικβινταριστές» νε­κροθάφτες του κόμματος.

Η κυβερνητική απειρία των στελεχών του, η ανομοι­ογένειά τους και κυρίως ο οππορτουνισμός τους δεν θα επιτρέψουν στον κ. Τσίπρα να εξασφαλίσει κυβερνητική αρμονία. Ούτε ταύτιση απόψεων. Μπορεί ο Στάλιν, όταν ήταν γνωστός ως Κόμπα, να έγραφε στην «Πράβδα» της 22ας Απριλίου 1912 ότι «απόλυτη ταύτιση ιδεών βρίσκει κανείς μόνο στα νεκροταφεία».

Ωστόσο, όταν ο ίδιος πήρε στα ατσάλινα χέρια του (Στάλιν σημαίνει ατσάλι) την εξουσία, μετέτρεψε το κόμμα του σε... νεκροταφείο! Και όχι μόνο το κόμμα του. Όλα τα παραπάνω έχουν γραφτεί με αγαθή προαίρεση. Φοβάμαι ότι μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Μαΐ­ου 2014, ο κ. Τσίπρας έχει πάρει το στυλ Μεσσία.

Πι­στεύει ότι θα λυτρώσει την Ελλάδα και την Ευρώπη από την καπιταλιστική αμαρτία. Κάτι τέτοιο πίστευε και ο Χίτλερ που συχνοέλεγε ότι «η Θεία Πρόνοια του έχει αναθέσει την αποστολή να επιτελέσει μεγάλο έργο».Η Θεία Πρόνοια ας τον προφυλάξει από τη μεγαλομα­νία, για να φυλαχτούμε κι εμείς από τη μανία της ιστορίας. Δεν χρειαζόμαστε καινούργια τρικυμία. 

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

 

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΜΕΓΑΛΙΣΜΟΥ

 

Η αλαζονεία είναι ίδιον των ισχυρών. 'Η των πρώην ισχυρών, που νομίζουν ότι είναι ακόμη ισχυροί. Φαίνεται, όμως, ότι το μικρόβιο προσβάλλει και μικρούς. Στην περίπτωσή τους έχουμε το φαινόμενο του μικρομεγαλισμού. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι ένα μικρό κόμμα, το οποίο ευτύχησε στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 να αποσπάσει το αξιοσημείωτο 6,25% του εκλογικού σώματος. Φαίνεται, όμως, ότι το ποσοστό αυτό ήταν μοιραίο για την τύχη αυτού του κόμματος.

Ο αλλοπρόσαλλος τρόπος, με τον οποίο πολιτεύθηκε στη συνέχεια, το οδήγησε στον εκλογικό καταποντισμό του 1,44% στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Η συνέχεια γράφεται τις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν. Αφήνουμε κατά μέρος το «παραιτούμαι-ξεπαραιτούμαι» του Φώτη Κουβέλη. Ας δεχθούμε ότι η παραμονή του, έστω μέχρι το συνέδριο, είναι απαραίτητη για να μην διαλυθεί πρόωρα το κόμμα. Κι ας δούμε τα υπόλοιπα.

Ο ίδιος είπε χτες τα εξής καταπληκτικά:

1.Σε σχέση με την πολιτική του κόμματος στο πρόσφατο παρελθόν: «Δεν μετανιώνουμε που μπήκαμε στην κυβέρνηση. Είμαστε περήφανοι. Όπως υπερήφανοι είμαστε και που βγήκαμε»! Τι να καταλάβουν οι έρμοι ψηφοφόροι; Ότι όλα έγιναν καλά. Και η συμμετοχή στην κυβέρνηση και η αποχώρηση. Λάθος δεν υπάρχει; Όχι. Προφανώς, λάθος έκαναν οι ψηφοφόροι, που λάκισαν δεξιά κι αριστερά.

2.Για το μέλλον: «Χρειαζόμαστε ένα νέο μπλοκ εξουσίας της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Σ’ αυτό συμπεριλαμβάνονται όλες οι δυνάμεις που κινούνται σε προοδευτική κατεύθυνση από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και από το χώρο της Οικολογίας».

Τι να καταλάβουν οι ψηφοφόροι; Ό,τι θέλουν οι ίδιοι. Διότι νόημα δεν βγαίνει.

Ερώτημα πρώτον: Τι σημαίνει «κινούνται σε προοδευτική κατεύθυνση»; Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ είναι μέσα σ’ αυτούς; Προεκλογικά ο Κουβέλης μας έλεγε ότι δεν συνεργάζεται «με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου». Τώρα;

Ερώτημα δεύτερον: Το Ποτάμι προς ποια κατεύθυνση κινείται; Προεκλογικά ο Κουβέλης το αντιμετώπιζε  απαξιωτικά. Τώρα; 

Ερώτημα τρίτον: η Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης κ.ά.) κινείται σε προοδευτική κατεύθυνση; Προεκλογικά οι της ΔΗΜΑΡ έλεγαν ότι είναι αντιευρωπαϊκή δύναμη. Τώρα;

Τι θα κάνουν τώρα; Θα απαιτήσουν από τους άλλους να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις τους; Έτσι όπως μιλάνε ορισμένα στελέχη της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ δεν αποκλείεται κι αυτό! Ο μικρομεγαλισμός είναι αθεράπευτη νόσος. Ειδικά αν έχεις μάθει να είσαι κάθε μέρα στα πάνελ των καναλιών και δεν έχεις τη δύναμη να καταλάβεις ότι η πολιτική είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό.