ΞΥΠΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

 

Ζώντας για έξι χρόνια τώρα κοινωνικής κατάρρευσης και σχεδόν πλήρους αμφισβήτησης κάθε έννοιας εθνικής ταυτότητας έχουμε καταβληθεί σε έναν ψυχολογικό κόσμο απόγνωσης και κατάθλιψης.  Το έθνος ψυχορραγεί, καθώς η κοινωνία βρίσκεται σε δυστοκία να βγάλει από τις σάρκες  του ένα τέρας  που γεννιέται από το γενετικό υλικό της, κατά τα συμφέροντα μιας τυραννικής και παράνους μειονότητας, “παγκοσμιοποίησης“. Για μας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην πατρίδα μας, όπου και να βρισκόμαστε σήμερα, πελώρια ερωτηματικά ορθώνονται κάθε μέρα.

Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε; Να ξαναβρούμε την ταυτότητα που μας κληρονόμησαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας, με την οποία κατάφεραν να επιβιώσουν ανάμεσα σε αιώνες με τόσες δυσκολίες; Ας μη βιαστεί κανείς να νομίσει ότι αυτά τα ερωτηματικά  έχουν απαντήσεις βασισμένες σε μεγάλες ιδέες και πάνσοφους που τις σερβίρουν. Στα ερωτηματικά αυτά κατάφεραν να απαντήσουν οι παππούδες μας οι ίδιοι, με πολύ λίγη, αλλά κρίσιμη, βοήθεια από απλούς δασκάλους που έβγαιναν από τα σπλάχνα του έθνους και που οι φιλοδοξίες τους ποτέ δεν αφορούσαν την ανάδειξή τους αλλά την επιβίωση του Ελληνισμού.

Επιφανειακά παραδόξως, οι απαντήσεις τους δεν μπορούν να διατυπωθούν εδώ. Ο λόγος απλός. Το κάθε άτομο έδινε τις δικές του. Αλλά όλοι μαζί με τις δράσεις τους σαν απαντήσεις κατάφερναν να κρατήσουν το έθνος ζωντανό. Κι αυτό είναι η απόδειξη ότι απαντήσεις υπήρχαν. Είχαν μια κοινή συνισταμένη που τους κατεύθυνε και αυτή ήταν η ταυτότητα τους, σαν μέλη ενός έθνους που επιβίωσε ανά τους αιώνες. Ήταν η κινητήρια δύναμη που τους ωθούσε και  ήταν αδύνατον να εξηγήσουν. Ήταν αυτό που κληρονόμησαν ζώντας με τούς παππούδες τους και τους γονιούς τους και που αυτοί πήραν από τους δικούς τους. Γι αυτό κάθε προσπάθεια να διατυπωθεί η ταυτότητα ενός έθνους σε μια γραφή είναι άσκοπη και συχνά εξόχως επιζήμια.

Αλλά, … αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Το αντίθετο. Όσο διατηρείται η συνύπαρξη γονιών και προγόνων με τα παιδιά τους η εθνική ταυτότητα επιβιώνει. Άλλοτε ορατή, άλλοτε θαμμένη κάτω από στρώματα κατάθλιψης και απόγνωσης όπως σήμερα. Αλλά υπάρχει και βρίσκει την δύναμη και τους τρόπους να κρατήσει το έθνος ζωντανό. Γι αυτό είναι ανάγκη, μπροστά στην πρωτόγνωρη απειλή της ισοπεδωτικής τάσης ¨παγκοσμιοποίησης” των αδυνάτων εθνών, για όσους νοιάζονται σήμερα για την πατρίδα να ερευνήσουν αυτούς τους τρόπους και να τους γνωρίσουν στους σημερινούς  Έλληνες.

Οι τρόποι αυτοί ήταν διαχρονικά ανεξάρτητοι από το χρήμα και την δύναμη των ολίγων γιατί δεν ήταν διαθέσιμα στο έθνος στις δύσκολες στιγμές του. Ούτε ακολουθούσαν τους νόμους της « realpolitique » στις σχέσεις με άλλα έθνη. Είχαν πάντοτε σαν βάση την ψυχική δύναμη της ταυτότητας του έθνους και μια δικαιότερη κοινωνία. Ήθελαν χρόνο να καρποφορήσουν αλλά είχαν κάτι κοινό. Κάθε πρωτοβουλία, κάθε ενέργεια γίνονταν για την επιβίωση του έθνους και όχι πρωταρχικά για προσωπικά οφέλη και σαν τέτοια γίνονταν παράδειγμα προς μίμηση. Τα άτομα που συνέβαλλαν, τους μαθαίνουμε σαν δωρητές, σε υλικά η πνευματικά μέσα. Οι ίδιοι όμως εκπλήρωναν τις υποχρεώσεις τους στην πατρίδα που τους έθρεψε.

Για σήμερα αυτές οι εμπειρίες πρέπει να μας φωτίσουν για να ξυπνήσουμε τον Έλληνα που σίγουρα υπάρχει μέσα μας. Το άτομο που γεννήθηκε μέσα στο φώς και την μελωδία και που τον εφοδίασαν με μια σχεδόν αχαλίνωτη φαντασία. Με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας που διαθέτουμε να φωτίζουμε όσον το δυνατόν περισσότερο τις ανιδιοτελής πρωτοβουλίες τέτοιων ατόμων και ομάδων που πονούν και εργάζονται αόρατοι για την πατρίδα. 

Η επιθυμία αυτών των ανθρώπων δεν είναι να προβληθούν οι ίδιοι αλλά οι πρωτοβουλίες τους σαν παράδειγμα συνδρομής στον αγώνα της επιβίωσης του έθνους. Αυτοί έχουν καταφέρει να ξεθάψουν την ταυτότητα τους. Το παράδειγμα είναι ανώτατη διέγερση στην ψυχή του Έλληνα για να πάρει δίκες πρωτοβουλίες που ξαφνιάζουν. Αυτό είναι που θα γεννήσει πραγματικά την ελπίδα μέσα από την φαντασία. Η έκπληξη για όλους που μας παρακολουθούν. Όλοι πρέπει να φωτίσουμε το παράδειγμα, μας αφορά και μας εμπνέει.Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ;

 

Έχω ξοδέψει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου πάνω από ένα βιβλίο (όχι το ίδιο, μην ανησυχείτε... δεν είμαι παπάς άλλωστε), αλλά ακόμα μεγαλύτερο μπροστά από μια οθόνη. Τα χρόνια που ζούσα στην Αγγλία, όταν το ίντερνετ είχε πρωτομπεί στη ζωή μου αλλά μόνο ως βοήθημα στις σπουδές μου, αφιέρωνα πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση με τους συγκάτοικους τις καθημερινές που συνήθως δεν βγαίναμε, βλέποντας ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεπαιχνίδια, κωμικές σειρές και τόσα άλλα. Ενημέρωση, ψυχαγωγία, διασκέδαση... τα είχες όλα ακόμα και με τα 5 κανάλια που πιάναμε με την απλή άδεια επίγειας τηλεόρασης. Κάθε φορά που επέστρεφα στην Ελλάδα, η τηλεοπτική διαφορά μου ήταν εμφανής (αν δεν είχες συνδρομητική).

Απουσία ενδιαφερόντων ντοκιμαντέρ, καθόλου επιστήμη, κακές παραγωγές, πληθώρα κουτσομπολίστικων εκπομπών, πολλά παρατράγουδα, πολλή κίτρινη δημοσιογραφία και κάθε τρεις και λίγο ζώδια. Σίγουρα και στη Βρετανία πετύχαινες εκπομπές που δεν βλεπόντουσαν, αλλά η αξιολόγηση μου είναι συνολική. Εντάξει, κανείς δεν έχει ψευδαισθήσεις... Όλοι, ακόμα και όσοι δεν έχουν ζήσει στο εξωτερικό, ξέρουν ότι άλλο BBC, και γενικότερα αγγλικές παραγωγές, και άλλο τα δικά μας. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ άνθισαν οι σατιρικές εκπομπές που έκαναν απλά αναπαραγωγή υλικού άλλων εκπομπών. Ας μην το πολυ-αναλύσουμε αυτό μιας και αλλού το πάω το πράγμα.

Το κλασικό, λοιπόν, ερώτημα είναι γιατί μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν έχει «ποιοτική» τηλεόραση. Είναι σχέδιο θα πουν μερικοί... μας ταΐζουν σκουπίδια για να μας αποβλακώνουν ώστε να είναι ο λαός πιο εύκολα διαχειρίσιμος και να του αποσπούν την προσοχή από τα σημαντικά θέματα. Όχι, θα πουν άλλοι... τα κανάλια είναι επιχειρήσεις και για να πάνε καλά πρέπει να έχουν προϊόν που ο κόσμος θα το αγοράσει, άρα δείχνουν χαζομάρες επειδή αυτό θέλει ο κόσμος. Εδώ και 25 χρόνια που υπάρχει η ιδιωτική τηλεόραση και όλα αυτά τα κανάλια σίγουρα θα έχεις αναρωτηθεί και εσύ.

Είναι το «επίπεδο» του κόσμου απλά χαμηλό και η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, ή είμαστε όλοι θύματα του χαζοκουτιού και των καναλαρχών; Ίσως ελλείψει σίγουρης απάντησης να πεις ότι ισχύουν ως ένα βαθμό και τα δύο και να το αφήσεις το θέμα εκεί. Έλα όμως που το διαδίκτυο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Εκτός του ότι με αυτό δουλεύω, πλέον μπορώ να πω ότι βλέπω ελάχιστη τηλεόραση και το λάπτοπ εκτός από εργαλείο δουλειάς αποτελεί και την πηγή ενημέρωσης και συχνά διασκέδασής μου. Το είχε πει και ο Μπιλ Γκέιτς πριν πολλά χρόνια: θέμα χρόνου να αντικαταστήσει το διαδίκτυο την τηλεόραση όπως την ξέρουμε. 

Εκεί βρίσκεις ό,τι θέλεις, έχεις τον πλήρη έλεγχο του προγράμματος που θες να δεις και, πάνω απ΄ όλα, είναι δημοκρατικό. Ό,τι δεν αξίζει ο κόσμος θα το απορρίψει... τέρμα η δικτατορία των καναλαρχών που μας τάιζε με το ζόρι σκουπίδια και τα στημένα μηχανάκια των τηλεθεάσεων, σωστά; Και όμως, εμένα το διαδίκτυο κάθε άλλο παρά με έπεισε για το ότι ο Έλληνας αδικείται από το πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης. 

Η πλειοψηφία των βίντεο που ανεβαίνουν δεν έχουν φαντασία και νέες ιδέες. Όσα κυκλοφορούν και πετυχαίνω δεν διαφέρουν πολύ σε θεματολογία από την τηλεόραση και η νέα γενιά εύκολα παίρνει τον δρόμο του χυδαίου και κακόγουστου για να τραβήξει την προσοχή (ξεχωρίζω τον εκπληκτικό Mikeius από τη νέα ιντερνετική γενιά παρουσιαστών διότι τουλάχιστον προωθεί τον ορθολογισμό και απομυθοποιεί γελοιότητες). Τέλος, τα σχόλια κάτω από βίντεο (και όχι μόνο) απλά σοκάρουν. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το διαδίκτυο ξεγύμνωσε το ελληνικό κοινό.

Εκφράζω την προσωπική μου γνώμη και ελπίζω το μέλλον να με διαψεύσει, όμως με βάση τα όσα έχω δει ως τώρα νομίζω πως η κοινωνία δεν είναι θύμα των καναλαρχών, αλλά της γενικευμένης απαξίωσης της εκπαίδευσης και μιας κουλτούρας που χρεωκόπησε και πρέπει να αλλάξει άμεσα. Χρειαζόμαστε επειγόντως νέες δυνατότερες βάσεις (πιο πολλή επιστήμη παντού, προτείνω εγώ, που θα είναι και αντίβαρο στη μπουρδολογία) για να χτίσουν οι νέοι κάτι διαφορετικό και να μην αναπαράγουν τις ιδεοληψίες των γονιών τους. 

Ίσως να υπήρχε σε μια παλιότερη εποχή μια κοινωνία διαφορετική και όλα να τα άλλαξε η φτηνοδουλειά της βιντεοκασέτας ή το αρπακόλα του κάθε δήθεν καναλιού. Όμως πιστεύω πλέον ότι το σκουπίδι που βλέπεις στην τηλεόραση απευθύνεται σε κόσμο που όχι μόνο το συνήθισε, αλλά έμαθε να το αγαπά, να το αποζητά και όποτε μπορεί να το αναπαράγει.

 

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

 

Η είδηση αυτή καθ' εαυτή έχει βραχύ ορίζοντα: μια ομάδα 25 φοιτητριών και φοιτητών πήραν (για δεύτερη χρονιά, πέρσι ήταν 12) μια ιδιότυπη στήριξη από τις υποτροφίες Αγγελοπούλου CGIU, για να στήσουν ο καθένας/η καθεμιά ένα πρόγραμμα με χρηματοδότηση/seed money 10.000 ευρώ, είτε σε πρότυπες καλλιέργειες, είτε σε δημόσια υγεία, είτε στην καταπολέμηση της φτώχειας. Εκείνο όμως που κουβαλάει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι πόσο out-of-the-box κινούνται οι πρωτοβουλίες των φετινών υποτρόφων. Και πόσο η προσέγγισή τους δείχνει, αποκαλύπτει, πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα το 2014 (ακόμη και σε σχέση με το 2013, δηλαδή κυριολεκτικά χθες...). Δείτε χαρακτηριστικά:

•Τρεις διαφορετικοί υπότροφοι, ανεξάρτητα σκεπτόμενοι, πρότειναν σχήματα εθελοντικών/δωρεάν μαθημάτων, φροντιστηριακού χαρακτήρα, προς υποψηφίους εισαγωγής σε ΑΕΙ (ή και στη φάση Γυμνάσιου/Λυκείου). Είτε στα πλαίσια πρόσωπο-με-πρόσωπο διδασκαλίας, είτει ντερνετικά/e-tutorials, ο στόχος είναι να καταστεί διαθέσιμη μια διδασκαλία υψηλού επιπέδου χωρίς κόστος για τις οικογένειες, σε μια εποχή όπου το κόστος των φροντιστηρίων είναι δυσβάστακτο (αλλά και η ανάγκη της πρόσβασης στο πανεπιστήμιο για να ξεφύγουν τα παιδιά, φαντάζει ισχυρότερη παρά ποτέ). Εδώ, δυο πρόσθετες παρατηρήσεις: εκείνοι που πρότειναν αυτά τα σχέδια, σαφώς θέλουν να «επιστρέψουν» σε άλλους εκείνο που οι ίδιοι κέρδισαν.

Είναι, δε, τελείως ανόμοιοι: οι μεν απο την ελίτ της αθηναϊκής παιδείας και με καριέρα υψηλής πτήσης, οι άλλοι από οικογένεια μεταναστών στην Κρήτη με πείσμα και αντοχές. Η δεύτερη παρατήρηση: στη διαδικασία επιλογής, ρωτήθηκαν οι προτείνοντες μήπως θα 'πρεπε να υπάρχει ένα μικρό κόστος, κάτι σαν δίδακτρα, ώστε να εξασφαλίζεται η συνέπεια όσων παρακολουθούν τα προγράμματα. «Μπα, ξέρετε, τα παιδιά το έχουν τόσο ανάγκη, που ακόμη και το μάθημα που γίνεται Κυριακή στις 9 το πρωί -γιατί διδάσκει μαθηματικά απόφοιτος Χάρβαρντ, που δουλεύει σε εταιρεία συμβούλων και δεν έχει άλλο χρόνο... -δεν έλλειψε ποτέ, κανείς!»

•Σε επίπεδο των πιο out-of-the-box σχεδίων, σημειώστε την πρόταση για χρήση τεχνολογίας 3D απεικόνισης έργων τέχνης των Ελληνικών μουσείων, ώστε να μπορούν άνθρωποι με πρόβλημα όρασης να αποκτούν την αίσθηση των έργων τέχνης. Ή, πάλι, την πρόταση για να στηθεί ένα διαδραστικό website, όπου πολίτες θα μπορούν να καταθέτουν επισημάνσεις προβλημάτων και παράπονα από τον τόπο ή/και την εμπειρία τους -αλλά, προσοχή!, με την προϋπόθεση να προτείνουν πειστικές λύσεις/διεξόδους. («Back to the Agora»/Επιστροφή στην Αγορά...).

•Στα πικρά περιθώρια της ζωής, μια πρόταση στήνει πρόγραμμα προστασίας της υγείας και ευαισθητοποίησης στα ακραία προβλήματα υγείας των φυλακισμένων, ενώ άλλη επιδιώκει να στρατεύσει νομικούς και γιατρούς/ψυχιάτρους στον καθορισμό της νομικής ικανότητας ατόμων με νοητικά προβλήματα, Alzheimer's, κ.ο.κ.

•Στον χώρο, πάλι, της αγροτικής παραγωγής, μια πρόταση θέλει να δημιουργήσει χρήσιμες μορφές παρουσίασης και εμπορίας του θρυλικού δίκταμου, ενώ άλλη να προλάβει και να καταπολεμήσει τον δάκο της ελιάς, με την χρήση ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Ας σταθούμε εδώ. Μια τελευταία παρατήρηση: πολύ περισσότερο από πέρσι, οι φετινές υποτροφίες αφορούν projects που είτε μπορούν να ελπίζουν σε εμπορική χρήση, είτε πάντως να προσδοκούν δική τους βιωσιμότητα/sustainability. Σημείο των καιρών...

 

ΕΤΣΙ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΙΑΤΩΝ

 

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, μπορεί να καυχιέται πως οι κοινωνικές δομές που εξασφαλίζει για τους πολίτες του, δεν κινδυνεύουν με λουκέτο. Ξέρω, θα μου αντιτάξετε πως το ελληνικό κράτος ποτέ δεν σεβόταν τον εαυτό του. Σύμφωνοι, όμως η ομολογία της πραγματικότητας δεν λύνει το πρόβλημα για το Άσυλο Ανιάτων, που περιθάλπει περισσότερους από 200 ανθρώπους που πάσχουν από παραπληγίες, τετραπληγίες, εγκεφαλοπάθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας και παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος και ενδεδειγμένα το 80% των ασθενών είναι κατάκοιτοι και ακρατικοί.

Οι πληροφορίες και οι μομφές από την πρόεδρο των Εργαζομένων στο Άσυλο κάνουν λόγο για κακοδιαχείριση των οικονομικών από την τωρινή διευθύντρια του Ασύλου, προκειμένου να οδηγήσει εσκεμμένα το ίδρυμα σε σφράγιση και στη θέση του να δημιουργηθεί νοσοκομείο στα σχέδια του οποίου, πριν αναλάβει τη διεύθυνση του Ασύλου, ήταν η ίδια συμμέτοχος της κατασκευαστικής εταιρείας. Η ίδια αρνείται τις κατηγορίες υποστηρίζοντας πως ο ΕΟΠΥΥ έχει κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος προς το ίδρυμα και πως οι εισφορές στον φόρο ακίνητης περιουσίας και στο ΙΚΑ είναι αβάσταχτες.

Αυτά για την ιστορία. Και πάμε στο δια ταύτα. Αν ένα ίδρυμα 120 χρόνων ζωής, που έχει περιθάλψει χιλιάδες μέχρι σήμερα ασθενείς, που προφανώς δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με διαφορετικό τρόπο την ιδιαιτερότητά τους, οδηγείται στο λουκέτο, σημαίνει πως δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν έχει γίνει καλή διαχείριση των οικονομικών από τη διοίκησή του ή ότι το κράτος κλέβει το ίδρυμα γονατίζοντάς το οικονομικά. Εδώ εξηγώ: σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ασύλου δεν υπάρχει κρατική επιχορήγηση για τη λειτουργία του, ενώ συντηρείται και από τις εισφορές δωρητών.

Χρήματα το Άσυλο κερδίζει από την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του, που πράγματι είναι μεγάλης έκτασης, αλλά δεν ξέρουμε πώς και εάν την αξιοποιεί. Από την άλλη, αν κερδίζει χρήματα, αλλά το κράτος ζητεί τον φόρο ακίνητης περιουσίας σε βαθμό που το γονατίζει οικονομικά, συνειδητοποιούμε πως ένα κράτος-κλέφτης από τη μια καυχιέται για αυτό που δεν έχει το ίδιο δημιουργήσει, αλλά το «ξελασπώνει» ως κρατική οντότητα καθώς λαμβάνει τα εύσημα με χαρά, την ίδια στιγμή που το ίδιο το κράτος οδηγεί το άσυλο στην κρεμάλα.

Και για να το δούμε περισσότερο σφαιρικά και ουσιαστικά το θέμα: μια τέτοιου είδους δομή χρειάζεται καταρχάς την απαλλαγή του από τα χρέη που προκύπτουν από ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, σε κάθε περίπτωση που το ίδιο το κράτος αδυνατεί να βρει καταφύγιο για τους περιθαλπόμενους, στην περίπτωση που το ίδρυμα οδηγηθεί σε λουκέτο με την ευθύνη του κράτους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, οφείλει να διορίσει το ίδιο το κράτος το πρόσωπο που κάθε φορά θα το διοικεί ή τουλάχιστον να το ελέγχει σε τακτά χρονικά διαστήματα, ώστε να διαπιστώνει τη φερεγγυότητά του.

Σε κάθε περίπτωση δηλαδή να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση του κράτος που σέβεται τον εαυτό του, άρα και τους πολίτες του. Για να σεβαστεί ένα κράτος τον εαυτό του, οφείλουν προηγουμένως οι κάθε λογής υπεύθυνοι να θέτουν τον εαυτό τους στη δεινή θέση εκείνων που δέχονται τις επιπτώσεις των αποφάσεών τους. Και εδώ επιβεβαιώνεται ότι αντί να προστατεύει το κράτος τους πολίτες, τους δείχνει τον γκρεμό. Αλλάζοντας, συχνά, τη σκηνοθετική επεξεργασία. Λες και ο ανθρώπινος πόνος, η μοναξιά, η ανασφάλεια και ο φόβος - εν προκειμένω των 200 ασθενών - είναι απλώς μέρος μιας εξαιρετικής παραγωγής του Ζυλ Ντασσέν ή του Κακογιάννη.