SOS ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΑΟΖ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΔΙΧΟΤΟΜΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πληροφορήθηκαν ότι η Τουρκία σχεδιάζει να υπάρξουν δύο κυπριακές ΑΟΖ και μέχρι στιγμής δεν έχουν φέρει κάποια αντίρρηση θέλοντας να προστατέψουν τα συμφέροντα των αμερικανικών εταιριών που ενδιαφέρονται για τους υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου. Όπως είναι γνωστόν, η Τουρκία δεν αναγνώρισε την ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ αλλά αυτή αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Κύπρος βέβαια, από την εποχή του Τάσσου Παπαδόπουλου έχει ζητήσει από τις ελληνικές κυβερνήσεις των Καραμανλή, Παπανδρέου και Σαμαρά να οριοθετήσουν τις ΑΟΖ των δύο κρατών αλλά αυτοί, πάσχοντας από κάποιο σύνδρομο (φοβικό ίσως), αρνούνται να το κάνουν.

Η Τουρκία έχει ιδιαίτερα ενοχληθεί από τις έρευνες που δείχνουν ότι η Κύπρος διαθέτει σοβαρές ποσότητες υδρογονανθράκων και τώρα τελευταία ανησυχεί ιδιαίτερα και για την επικείμενη οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο που είναι τόσο κρίσιμη για την Ελλάδα διότι σ’ αυτή την περιοχή βρίσκεται ο μεγαλύτερος όγκος του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας. Ήδη αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ενδιαφέρονται και θέλουν να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό για την προκήρυξη των οικοπέδων στη μελλοντική ΑΟΖ της Ελλάδας

Η Τουρκία από το 1982, δηλαδή από τότε που δημιουργήθηκε η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), αρνείται να προφέρει τις λέξεις Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στις συζητήσεις της με την Ελλάδα. Η Τουρκία είναι ένα κράτος που δεν υπέγραψε, δεν επικύρωσε και δεν πρόκειται να προσχωρήσει στο UNCLOS διότι γνωρίζει ότι, η Σύμβαση υιοθετώντας την ΑΟΖ και το Άρθρο 123 (2) που αναφέρει ρητά ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές, έχασε το παιχνίδι στο Αιγαίο Πέλαγος που πάντα ήθελε να το μοιράσει με την Ελλάδα. Ξεχνάει βέβαια ότι έχει υποχρέωση να προσχωρήσει στο UNCLOS εφ’ όσον επιθυμεί να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, κάτι που η ΕΕ αλλά και η Ελλάδα «ξεχνούν» πάντοτε να της το υπενθυμίσουν.

Έτσι, πονηρά σκεπτόμενη, οριοθέτησε την υφαλοκρηπίδα της και όχι την ΑΟΖ της με αυτή του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους δίνοντας στους τουρκοκύπριους ένα μέρος μόνο της υφαλοκρηπίδας που δικαιούνται, χωρίς να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο της μέσης γραμμής, που τόσο απεχθάνονται, μια και τονίζουν πάντα ότι τα νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με την ηπειρωτική χώρα. Τώρα βέβαια ετοιμάζονται για το μεγάλο κόλπο. Έχουν απαιτήσει από τον Έρογλου να ζητήσει στη νέα συμφωνία για επίλυση του κυπριακού να περιλαμβάνει δύο ΑΟΖ, μία για κάθε συνιστώσα κοινότητα. Έχουν ήδη προβλέψει ότι εάν αυτή η συμφωνία επικυρωθεί, τότε θα οριοθετήσουν την ΑΟΖ της Τουρκίας με τη τουρκοκυπριακή συνιστώσα αναφέροντας απλά ότι η οριοθέτηση αυτή συμπίπτει με την ήδη υπάρχουσα οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

 “Η παράνομη ΑΟΖ της Τουρκίας.”

Ο παραπάνω χάρτης είναι ένας επίσημος χάρτης της Τουρκίας που δείχνει την οριοθέτηση που θέλει να πραγματοποιήσει η Τουρκία με την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο παρ’ όλον ότι γνωρίζει, βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας, ότι δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Όπως βλέπετε ο χάρτης δείχνει την οριοθέτηση που έχει κάνει με το βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου μη δίνοντας πλήρη επήρεια σ’ αυτό το τμήμα της Κύπρου γνωρίζοντας  ότι εάν θα έκανε αυτό θα είχε πρόβλημα με το σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Τέλος, μπορείτε εύκολα να δείτε ότι δεν δίνει καθόλου ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά παρά μόνο την αιγιαλίτιδα ζώνη των 6 ν.μ.

Αρκετοί, βέβαια, παρεξήγησαν τις δηλώσεις Ομπάμα και πρέπει να τις ξαναδιαβάσουν γιατί δεν περιέχουν αιχμές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας καθόσον σ’ ένα σημείο εξηγεί ότι «Οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαιώνει την υποστήριξή της στην εξάσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας να εξερευνήσει και να αξιοποιήσει τους φυσικούς της πόρους εντός των θαλάσσιων ζωνών της.. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως όλοι οι πόροι, θα πρέπει να κατανεμηθούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης».

 Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 διαθέτοντας (κάτι που επαναλαμβάνω συνεχώς) μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία. Εάν επιχειρηθεί να υπάρξουν δύο ΑΟΖ κάποιοι θα αμαυρώσουν την μεγαλύτερη επιτυχία του. Ελπίζω και εύχομαι οι πολιτικοί της  Κύπρου να μη σκεφτούν καν, μια Κύπρο μικρότερη από αυτή που παρέλαβαν. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΟΣ

Η κυβέρνηση προσπαθεί καθημερινά να μας πείσει ότι, το μνημονιακό πρόγραμμα έχει πετύχει και η επιτυχία αυτή  επιβεβαιώνεται κατά των λεγομένων  των εξουσιαστικών  υπαλλήλων με μια απλή λέξη «πρωτογενές πλεόνασμα « το οποίο  θα είναι το εργαλείο που θα δώσει ώθηση στην χώρα για να βρει και πάλι το φυσιολογικό της δρόμο για την έξοδο από την κρίση και την είσοδο της στις δανειστικές αγορές., που με τη βοήθεια τους θα έρθει η ανάπτυξη και η απασχόληση.Όλα αυτά δεν μπορούν  να γίνουν ούτε με τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα  ούτε και με την  παλιά συνταγή – την προ κρίσης – που ήταν ο άκρατος δανεισμό.

Ο απλός πολίτης που δεν χρειάζεται να έχει  οικονομικές γνώσεις – αρκεί να διαχειρίζεται τα οικονομικά του σπιτιού – του για να καταλάβει ότι δεν είναι εύκολος ο φυσιολογικό δρόμος για τη χώρα. Τα δυο χρόνια περίπου που κυβερνά η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ  δεν είδαμε καμιά σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα ή την Ε.Ε  ενός προγράμματος  δημοσίου χαρακτήρα που θα ήταν πέρα από την προσπάθεια επιμήκυνσης του χρέος και την όποια μείωση των επιτοκίων, Όπως δεν είδαμε να γίνεται εισροή ιδιωτικών κεφαλαίων για την  ανάπτυξη που θα βρει το πρωτογενές αναπτυξιακό πλεόνασμα, αλλά αυτό που είδαμε στην πράξη είναι να γίνονται ιδιωτικοποιήσεις χωρίς ανάπτυξη, και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Για να υλοποιηθούν αυτοί οι στόχοι, πρέπει να προχωρήσει η κυβέρνηση στην αναδιάρθρωση  του δημοσίου  χωρίς απολύσεις αλλά με στρατηγική καλύψει των κενών θέσεων που υπάρχουν π.χ στους ελεγκτικούς μηχανισμούς,  την υγεία, την παιδεία, και όχι να τους διαλύει.Θα πρέπει η κυβέρνηση να παρουσιάσει έστω και τώρα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα στρατηγικής με στόχο την έξοδο από την κρίση και όχι  την εξαθλίωση του λαού.Από την πρώτη στιγμή που πάτησε η τρόικα το πόδι της στη χώρα μας, ζήτησε τον ανορθολογισμό του δημοσίου με στοχευόμενες αλλαγές και στη συνέχεια να έρθουν οι απολύσεις και όπου χρειαστούν.

Σε κάθε επίσκεψη της τρόικα στην χώρα το μόνο που γίνεται  είναι οι μεν να ζητάνε να δουν την στρατηγική και οι δε(κυβερνώντες) συνεχίζουν να κάνουν κουβέντες στον αέρα και να δίνουν υποσχέσεις ότι όλα θα γίνουν, αρκεί να πάρουμε τη δόση για να τη δώσουμε κατευθείαν τους τοκογλύφους. Εδώ είναι και το μεγάλο πρόβλημα, και οφείλεται στο πολιτικό προσωπικό, το οποίο δεν προχωράει στις αποδοτικές  μεταρρυθμίσεις, που βέβαια προϋποθέτουν, εξωπελατειακό σχεδιασμό.

Απεναντίας η κυβέρνηση προχωρά σε συγκυριακές αποφάσεις, αγνοώντας το δημοσιονομικό όφελος π.χ οι σχολικοί φύλακες, ο φόρος πετρελαίου και άλλα μέτρα που αυξάνουν την ανεργία και διαλύουν την μικρομεσαία τάξη που ήταν η ραχοκοκαλιά  της οικονομίας. Με αυτές τις πράξεις κάθε πρωτοβουλία την κυβέρνησης για ανάκαμψη μέχρι στιγμής έχει διαψευστεί, και τα αίτια για  την αποτυχία η μια πλευρά τα ρίχνει στην άλλη.

Πάγια όμως θέση  της τρόικας είναι οι μεταρρυθμίσεις, και η πάταξη της μεγάλο φοροδιαφυγή, ενώ η κυβέρνησης παζαρεύει  υπέρ του ενός ή του άλλου κλάδου  εργασίας ανάλογα με το πολιτικό κόστος και τη δύναμη πίεσης που έχει. Η χώρα με το πλεόνασμα ή χωρίς πρωτογενές πλεόνασμα, λογισιτκό ή πραγματικό   θα παραμένει στην οικονομική – κοινωνική κρίση. Αυτό που λείπει  είναι οι στόχοι και το στρατηγικό σχέδιο σταθερότητας για να εξασφαλιστεί η αναγκαία χρηματοδότηση που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις για να την βγάλουν από την κρίση.

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Έτος 2014, απαριθμούμε αισίως έξι χρόνια οικονομικής ύφεσης. Έξι χρόνια μεταρρυθμίσεων, ανατροπών, αρνητικών εξελίξεων και ελπίδας. Αντιμετωπίζουμε την κρίση ως οικονομική σε εθνικό επίπεδο. Είναι όμως πράγματι έτσι; Το προφανές είναι πως πρόκειται για μια ναι μεν οικονομική κρίση αλλά αυτό δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, μιας και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ταλανίζει όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια με επίκεντρο τον Νότο. Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα έχουν γραφεί ως προς τα αίτια και τους τρόπους επίλυσής της. Γίναμε όλοι οικονομολόγοι και ο καθένας έχει από μια λύση. Αν υπάρχει ωστόσο κάτι που πλέον είναι σαφές και ευρέως αποδεκτό είναι πως η «συνταγή» απέτυχε. Η λιτότητα, που έχει επιβληθεί έχει προκαλέσει περιττές απώλειες με τα άμεσα αποτελέσματα να είναι απογοητευτικά και όλοι να προσμένουμε το πολυπόθητο «θα...».

Αυτά όμως είναι γνωστά και ανακυκλώσιμα. Τι γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Υπάρχουν ευθύνες ή ο Νότος με αρχηγό την Ελλάδα είναι το κακό παιδί; Αν και δεν είμαι υπέρ της επίκλησης του παρελθόντος, θεωρώ πως εδώ πρέπει να γίνει μια αναφορά. Το 1950 ο Robert Schuman έκανε λόγο για μια διαμορφούμενη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Το μόνο που τελικά υλοποιήθηκε στα πλαίσια της Ένωσης ήταν η Νομισματική Ένωση, ευρέως γνωστή ως ΟΝΕ. Μια Οικονομική και Νομισματική Ένωση, ωστόσο, από την οποία απουσιάζει η οικονομική και δημοσιονομική  Ένωση. Στηρίξαμε δηλαδή την ένωση των κρατών σε ένα κοινό νόμισμα. Τίποτα όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κάποιο κόστος. Ιστορικά, το κόστος αυτό το είχε αναλάβει η Γερμανία, με την κατάργηση του κυρίαρχου μάρκου, ως αντάλλαγμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της δημιουργίας της Νομισματικής Ένωσης.

Επανερχόμενοι στο σήμερα τίθεται το ερώτημα εάν η Γερμανία είναι απρόθυμη να καταβάλλει περισσότερο κόστος για ενοποίηση. Σίγουρα, η επιλογή ανταλλαγής του μάρκου, για την ίδια, είχε θετική εξέλιξη καθώς έγινε κυρίαρχη χώρα. Αυτό όμως που πλέον καθίσταται σαφές είναι πως η Γερμανία σήμερα, αδυνατεί να διαχειριστεί σωστά την ηγετική της θέση στον ευρωπαϊκό χώρο. Με τα έως τώρα δεδομένα, δεν προτίθεται να καταβάλλει περισσότερο κόστος για την ενοποίηση ώστε να προχωρήσει στην ολοκλήρωση.Ωστόσο, ο γενικότερος αναβρασμός που επικρατεί, κυρίως στις χώρες του Νότου, με αυξητικές τάσεις, προμηνύει πως μελλοντικά, και όχι τόσο μακροπρόθεσμα, η επιμονή της Γερμανίας στην τωρινή της στάση, θα δημιουργήσει έντονο πρόβλημα. Θεωρώ πως αρχικά οι χώρες του Νότου θα συσπειρωθούν εναντίον της, με αποτέλεσμα αναγκαστικά να αναλάβει το κόστος που προσπαθεί επιδεικτικά να αποφύγει και να προχωρήσει στο βήμα της ολοκλήρωσης. Η εναλλακτική είναι το σενάριο της αποσύνθεσης, που ωστόσο δεν πρέπει να αποτελεί επιλογή.

Αδιαμφισβήτητα, καθίσταται πλέον σαφές πως είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσει η ευρωπαϊκή ενοποιητική διαδικασία εις βάθος. Μόνο έτσι θα μπορέσει η Ευρώπη να ξεπεράσει εν τη γενέσει την κρίση. Μια κρίση, που έχει την μορφή οικονομικού προβλήματος αλλά στην ουσία αναδεικνύεται πως το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης είναι πολιτικό. Υπάρχει κρίση νομιμοποίησης. Ο ευρωπαίος πολίτης δεν ταυτίζεται πλέον με την Ευρώπη, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαίους πολίτες. Υπό το πλαίσιο αυτό, η οικονομική κρίση μπορεί να λειτουργήσει θετικά ώστε να προχωρήσουμε στην πολιτική ένωση και να επανέλθουμε στον αρχικό σκοπό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είμαστε όμως έτοιμοι για μια πραγματική/ουσιαστική Ευρώπη; Για μια «Ευρώπη των λαών», όπως έχει χαρακτηρισθεί, που θα είναι ένας χώρος αναγνώρισης και ευκαιριών για τους άξιους;

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ

Τη λύση του αγωγού που θα συνδέει την Κύπρο με την Τουρκία εξακολουθούν να καλοβλέπουν οι εταιρίες Noble Energy και Delek που έχουν αναλάβει την εξόρυξη και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Οικόπεδο «Αφροδίτη» της Κύπρου. Οι δηλώσεις Ισραηλινού αξιωματούχου στο πρόσφατο Συνέδριο Φυσικού Αερίου στη Φρανκφούρτη έρχονται να κουμπώσουν με τις πρόσφατες προτροπές του Τούρκου υπουργού Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Τανέρ Γιλντίζ για ενεργειακή συνεργασία στην περιοχή. Στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και ο πρώην ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στη νοτιοανατολική Ευρώπη για την ενέργεια Μάθιου Μπράιζα, με άρθρο του στο πρακτορείο Bloomberg.

Ολα δείχνουν ότι η Τουρκία ετοιμάζεται να παίξει το χαρτί της λύσης του Κυπριακού με στόχο να ενισχύσει τη θέση της ως κόμβου για τη μεταφορά φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, αλλά και να απεξαρτηθεί από τη Ρωσία μέσω της οποίας καλύπτει σήμερα το 60% των αναγκών της. Την ίδια στιγμή, τα σχέδια της Ελλάδας αλλά και μερίδας Κυπρίων για την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο στη χώρα μας και στη συνέχεια στη δυτική Ευρώπη σκοντάφτουν στο τεράστιο κόστος. Σοβαρό εμπόδιο αποτελεί επίσης η στάση του Ισραήλ, καθώς χωρίς τα δικά του κοιτάσματα ο αγωγός δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Ενώ στο υπουργείο Περιβάλλοντος επιμένουν στο παραμύθι του αγωγού, με το επιχείρημα ότι έχει ενταχθεί στα πιθανά έργα προτεραιότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι Ισραηλινοί ασχολούνται σοβαρά με την εξέταση άλλων σεναρίων. Στο Τελ Αβίβ παραδέχονται ότι οι Noble και Delek έχουν ακόμα ελπίδες για αγωγό προς την Τουρκία, παρά τα σοβαρότατα γεωπολιτικά εμπόδια, αλλά και την υφιστάμενη κυπριακή νομοθεσία που στην ουσία απαγορεύει την κατασκευή ενός τέτοιου αγωγού. Οι δύο εταιρίες αλλά και οι Αμερικανοί επενδύουν σε μια λύση του Κυπριακού που θα άνοιγε τον δρόμο για ενεργειακή συνεργασία με την Τουρκία. Ποιος θα έλεγε «όχι» σε μια αγορά 72.000.000 καταναλωτών, που απορροφά περί τα 47 δισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως και αναπτύσσεται με ρυθμό 5%-10% τον χρόνο;

Προς το παρόν στο Ισραήλ εξετάζουν λύσεις όπως ο τερματικός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), το συμπιεσμένο φυσικό αέριο, ενώ οι πλέον τολμηροί προτείνουν την αξιοποίηση υφιστάμενων αγωγών που συνδέουν τη χώρα με την Αίγυπτο. Οσο για τον αγωγό φυσικού αερίου προς την Ελλάδα, επικρατούν δεύτερες σκέψεις εξαιτίας του τεράστιου κόστους και της μικρής χωρητικότητας. Για να κατασκευαστεί ο αγωγός εκτιμάται ότι θα απαιτηθούν περί τα 20 δισ. δολάρια, δηλαδή πολύ περισσότερα κεφάλαια σε σύγκριση με την κατασκευή ενός σταθμού LNG που κοστίζει γύρω στα 10 δισ. δολάρια. Πολλά θα κριθούν στο γεωπολιτικό πεδίο, αλλά και από τις ποσότητες υδρογονανθράκων που πιθανώς θα βρεθούν στην Κύπρο από τις νέες έρευνες και τις γεωτρήσεις.