ΜΗΠΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ Η ΚΟΥΜΠΑΡΙΑ ΘΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ!

Πρέπει να ξέρουμε πάντως ότι οι «τραμπούκοι» της εγχώριας ανάλυσης κατά της Ελληνικής Αποτρεπτικής Στρατηγικής προηγήθηκαν κατά είκοσι χρόνια των τραμπούκων του Αιγαίου. Πρέπει να ξέρουμε πάντως ότι οι «τραμπούκοι» της εγχώριας ανάλυσης κατά της Ελληνικής Αποτρεπτικής Στρατηγικής προηγήθηκαν κατά είκοσι χρόνια των τραμπούκων του Αιγαίου. Γιατί περί «επιστημονικού και αναλυτικού τραμπουκισμού» πρόκειται όταν εξυβρίζεις μια αποτρεπτική στρατηγική ως εθνικιστική. 

Μεθοδικά και συστηματικά αποδυναμώθηκε, ροκανίστηκε και συρρικνώθηκε πολιτικοστοχαστικά και επιστημονικά η Ελλάδα. Ιδού τα αποτελέσματα εντός της Ελληνικής Επικράτειας. Οι προβλέψεις δεν είναι εύκολες. Στην βάση μιας αλυσίδας προγενέστερων στάσεων, εν τούτοις, μπορεί να υπάρξει πρόβλεψη ότι κάποιοι σύντομα θα δικαιολογήσουν την περαιτέρω απώλεια αυτών που προσφέρει στην Ελλάδα η διεθνής νομιμότητα. Μην μουρμουρίσουν, ακόμη ότι εμείς προκαλούμε τους τούρκους. Ποιοι είναι αυτοί; 

Είναι όσοι στράφηκαν κατά της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, όσοι θεωρούσαν εθνικισμό την μη υποχώρηση μπροστά στον Σκοπιανό αλυτρωτισμό, όσοι θεωρούσαν την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική εθνικιστική ιδιοτροπία ή και πολεμοκάπηλη αντίληψη, όσοι στράφηκαν κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Κύπρου – Ελλάδας, όσοι υποστήριξαν με φανατισμό το σχέδιο Αναν, όσοι βρίσκονταν πίσω από τα «βιβλία ιστορίας», όσοι ευνοούν τα μνημόνια, όσοι θεωρούν την Ελλάδα χώρα ιθαγενών και συνειδητά ή ανεπίγνωστα τους εαυτούς τους περίπου εγχώριους πραιτοριανούς των εκάστοτε κατακτητών. 

"Όσοι" δεν μετάνιωσαν εννοώ. Βέβαια άμα κανείς ξέρει κανένα που να μετάνιωσε και να ζήτησε συγνώμη να μου το πει και εμένα να το ξέρω. Τώρα, τα πιο πάνω δεν είναι κάποια παραπονιάρικη καταγγελία ή ένδειξη απελπισίας. Είναι μια ψύχραιμη και ορθολογιστική επισήμανση των αιτίων της συμφοράς της νεοελληνικής ιλαροτραγωδίας εάν όχι κωμωδικοτραγωδίας. Και προειδοποίηση για τα ακόμη χειρότερα που επέρχονται. Χωρίς θεραπεία των αιτίων καμιά ασθένεια δεν θεραπεύεται. Ποιος θα κάνει, όμως, την διάγνωση; 

Οι τσαρλατάνοι της ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής ή οι βαλτοί κάθε είδους; Φαίνεται ότι μείναμε από "πολιτικούς ιατρούς" και από "ιατρούς της διεθνούς πολιτικής". Για τους τελευταίους ισχύει αυτό που ισχύει σε κάθε κράτος. Όταν υπερισχύουν οι "τσαρλατάνοι της ιατρικής της διεθνούς πολιτικής" οι κανονικοί ιατροί της διεθνούς πολιτικής διερωτώνται μήπως παθαίνουμε ότι μας αξίζει. Και περιμένουν. Τι άλλο να κάνουν; Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΑΠΑΘΕΙΑ Η ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας με συστηματικά φαινόμενα ανομίας και υπό το πρίσμα της οικονομικής κρίσης. Ολοένα και πιο συχνά γινόμαστε μάρτυρες της ωμής βίας. Η βία μας συνοδεύει συστηματικά στην καθημερινότητά μας. Έχουμε συμβιβαστεί μαζί της και πλέον μας αφήνει αδιάφορους. Γινόμαστε απαθείς θεατές και παρακολουθούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια να μετατρέπεται σε σχετική έννοια χωρίς ουσία.

Λεκτική βία, μικροκλοπές, ξυλοδαρμοί, ληστείες, βιασμοί ακόμα και εν ψυχρώ δολοφονίες είναι μερικά από τα καθημερινά φαινόμενα που χαίρουν αποδοχής. Αποδοχή από την πλειοψηφία καθώς παρακολουθεί με απάθεια και δεν αντιλαμβάνεται πως η βία δεν κάνει διακρίσεις. Ανά πάσα στιγμή ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί στη θέση του θύματος. Καθένας έχει τα δικά του προβλήματα που φαντάζουν τα πιο σημαντικά. Όλοι ανακυκλώνουμε την ιδέα πως «πάντα κάποιος άλλος φταίει» και μας διακατέχει ένα δριμύ κατηγορώ. Ένα δριμύ κατηγορώ όμως για κάποιον τρίτο. Ποτέ για εμάς τους ίδιους.

Περιμένουμε να αλλάξουν όλα γύρω μας, αλλά δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να βελτιωθούμε εμείς οι ίδιοι. Απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον, ακολουθούμε δρόμους παράλληλους. Έχουμε οικειοποιηθεί τη βία και προσμένουμε έναν «από μηχανή θεό» να δώσει τέλος στα προβλήματά μας. Θεωρούμε πως είναι καθήκον της πολιτείας να μας προστατεύει. Άλλοτε αδιαφορούμε και άλλοτε κατηγορούμε τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Φτιάχνουμε θεωρίες συνωμοσίας ή οτιδήποτε άλλο φανταστεί ο καθένας αρκεί να απαλλαχτεί από τις ευθύνες.

Οι ευθύνες όμως βαραίνουν όλους μας και γινόμαστε συμμέτοχοι στα μικρά καθημερινά «εγκλήματα» που ενίοτε ίσως και να μην είναι ποινικά διώξιμα. Απαρτίζουν όμως κι αυτά τον πυρήνα της βίας. Ανεχτήκαμε τη «soft» βία και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα. Ξεχνάμε όμως ότι είτε «soft» είτε «hard» η βία παραμένει βία και δεν χρειάζεται δημοσιοποίησή της για να την καταδικάσουμε. Τη συναντάμε στην καθημερινότητά μας.

Μια καθημερινότητα που όλους μας αφήνει ανικανοποίητους και ένα αβέβαιο αύριο που ίσως και να μας τρομάζει. Ασχολούμαστε με μικροπολιτικά παιχνίδια, αναγνωρίζουμε τη βία μόνο όταν καλύπτεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αποπροσανατολιζόμαστε ανά πάσα στιγμή ανάλογα με την επικαιρότητα. Η Βία όμως είναι πάντα εκεί και παρακολουθεί μαζί μας.

Αποτέλεσμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αλλά ακόμα και η ανθρώπινη ζωή να έχουν εκμηδενιστεί. Και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας να είναι θεατής κατ‘ επιλογήν επειδή θεωρεί πως δεν μπορεί να αντιδράσει. Κι όμως υπάρχει η επιλογή της αντίδρασης ή μάλλον της συμμετοχής προς την καταπολέμηση. Αρχικά σε ατομικό και έπειτα σε συλλογικό επίπεδο.

Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να υποφέρει και μπορείτε να βοηθήσετε, κατεβάστε τις άμυνές σας και πράξτε αναλόγως. Σε διαφορετική περίπτωση καλέστε κάποιον αρμόδιο. Αναλογιζόμενος ο καθένας τις ευθύνες του και σταδιακά σε πιο συλλογικές δράσεις ίσως να καταφέρουμε αν όχι να καταπολεμήσουμε, σίγουρα να μειώσουμε τα φαινόμενα της βίας. 

Είναι η στιγμή να ασχοληθούμε με αυτά που μας απασχολούν ενεργά. Θεωρώ, πως μόνο υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε να κάνουμε την καθημερινότητα μας καλύτερη. Ας γίνουμε λοιπόν για αρχή και πάλι άνθρωποι με την ελπίδα να γίνουμε και σκεπτόμενοι άνθρωποι-πολίτες.

ΖΩΗ ΜΑΚΡΟΣΤΕΝΗ ΕΙΚΟΝΙΚΗ!

ΣΤΗ Πλατεία Τιαν Αν Μεν του Πεκίνου, υπάρχουν μερικές τεράστιες μακρόστενες LED οθόνες, στις οποίες συνηθίζεται να απεικονίζονται διάφορα μηνύματα, όπως μια πατριωτική σύνθεση εικόνων για τον εορτασμό των εθνικών επετείων, να μαθαίνουν οι ξένοι και – αλίμονο! – να μην ξεχνούν οι ντόπιοι, αλλά και διάφορες χρήσιμες τουριστικές οδηγίες προς ξένους επισκέπτες. Οι μεγάλες οθόνες, όπως και οι γιγαντοαφίσες, έχουν πάντα το χάρισμα να προβάλουν όμορφες και άσχημες ψευδαισθήσεις, να κατευθύνουν τα πράγματα, να δημιουργούν ανάγκες, να κάνουν τη μέρα-νύχτα. Ιδίως αυτό!

Η πρώτη εικόνα μάς πάει πίσω περίπου έναν χρόνο, 23 Ιανουαρίου του 2003 όταν, στο Πεκίνο, η ατμοσφαιρική ρύπανση ξεπέρασε κατά 20 φορές το ανώτερο επίπεδο που επιτρέπει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Η κυβέρνηση συνέστησε σε όσους πρέπει να κυκλοφορούν έξω, να το κάνουν φορώντας προστατευτικές μάσκες, και οι ξένες πρεσβείες είπαν στο προσωπικό τους να μείνει σπίτι. 

Εκείνη την γκρίζα, σκοτεινή, αποπνικτική ημέρα, η μακρόστενη LED οθόνη γέμισε ξαφνικά γαλάζιο, πεντακάθαρο ουρανό, που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κι ο δικός μας, ο ελληνικός, όταν δεν είναι αναμμένα τα τζάκια. Εμένα, θα με τρόμαζε το θέαμα, γιατί θα αναδείκνυε και θα μου θύμιζε εκείνο που δεν έχω! Ειλικρινά, θα το ’βαζα στα πόδια. Στη Πλατεία Τιαν Αν Μεν, όμως, ο κόσμος μαζεύτηκε μπροστά της, σαν να ‘ταν τζάκι που θα τον ζέσταινε. Στάθηκε μπροστά της, κοίταξε ώρα πολλή τον καθαρό ουρανό, και ίσως να αισθάνθηκε και καλύτερα.

ΠΡΙΝ λίγες μέρες, πάλι στο Πεκίνο, ένα βαρύ πέπλο ομίχλης, ανάμεικτο και με (πόσα δισεκατομμύρια άραγε;) κόκκους αιθάλης, σκέπασε την φημισμένη Πλατεία. Και, για μία ακόμη φορά, επιστρατεύτηκε προς σωτηρία, για απόδραση θαρρείς από τη ζοφερή πραγματικότητα, η γιγάντια, υψηλής ευκρίνειας οθόνη. Τούτη τη φορά, μιας και ήταν πολύ νωρίς το πρωί και ο κόσμος, με καρδιά ασήκωτη, αργοβάδιζε προς τη δουλειά του, είχε έναν ανατέλλοντα ήλιο. Εκείνον, που η Φύση έκρυψε, αλλά που η Τεχνολογία αποκάλυψε. Αυτό είναι, ακριβώς, η Εικονική πραγματικότητα! Ίδια μ’ αυτήν που ζούμε και ‘μεις εδώ, πολλά χρόνια τώρα… Βλέπεις τοίχο, και σου δείχνουν ορίζοντα!

ΚΙ εδώ, αρχίζει πάντα η… ανωμαλία της σκέψης μου. Η αρρώστια της. Φαντάζομαι και πλάθω δικές μου σκηνές, με υπόκρουση ένα ανακυκλούμενο ρεφρέν από δηλώσεις και εξαγγελίες. Π.χ.: Εκεί που ξημερώνει για σένα άλλη μια μέρα μες το σκοτάδι της ανεργίας, κι έχεις πάρει τους δρόμους απ' το πρωί αναζητώντας εργασία, βλέπεις στην οθόνη ένα απίθανο πανηγύρι ανάπτυξης και απασχόλησης σε όλη τη χώρα. Άνθρωποι να πηγαίνουν χαρούμενοι στις δουλειές τους – άλλοι σε γραφεία, άλλοι σε εργοστάσια, άλλοι σε χωράφια, σε σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και σε εφημερίδες!

Ή, πάλι, σε μια άλλη οθόνη, εκεί που ξεκινάς να πας στη Σχολή σου, να βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου, στην τεράστια, μακρόστενη LED, το πανεπιστήμιο που σου ’χαν τάξει κάποτε, και που εσύ ονειρευόσουν πάντοτε. Ανοικτό. Καθαρό. Σαν τον ουρανό που δεν έχει το Πεκίνο, και που περισσεύει στην Ελλάδα. Σύγχρονο. Ευέλικτο. Ερευνητικό. Μικρότερο, στα μέτρα της χώρας μας, των πραγματικών μας αναγκών. Ελεύθερο, από τον κομματικό καρκίνο, τους άχρηστους, τους αραχτούς, τους μπερδεμένους και τους μεγαλόπρεπους. Όλ’ αυτά, εικονικά…

ΩΡΑΙΑ! Σκοτεινιάζει έξω! Και φοβάμαι. Εκείνους που θα μου φωταγωγήσουν το σκοτάδι, για να πειστώ (ή να ξεγελαστώ…) ξανά και ξανά ότι «μέρες καλύτερες θα ’ρθούν». Όλους όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν, να κυριεύσουν αυτόν τον έλεγχο του ψεύτικου, διότι κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί το αληθινό. Θέλεις ήλιο; Πάρ’ τον! Θέλεις καθαρή ατμόσφαιρα; Ορίστε! Θέλεις δουλειά; Αμέσως! Θέλεις ζωή; Να ’τη! Κοιτάς γύρω, κι είναι άλλα: Σκότος. Ρύπανση. Ανεργία. Θάνατος.

ΜΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ;

Στη Βουλή συζήτησαν για την ανεργία των νέων. Αν ήμουν νέος και παρακολουθούσα αυτή τη συζήτηση, μάλλον θα σκεφτόμουν πιο έντονα τη χώρα στην οποία θα πρέπει ν' αναζητήσω την τύχη μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ (που έφερε το θέμα), έλεγε κάποια γενικόλογα, τα οποία είχαν περισσότερο διαπιστωτικό χαρακτήρα. Ο υπουργός Εργασίας από την άλλη, δεν έλεγε γενικόλογα πράγματα. Έκανε κάτι ακόμα χειρότερο. Προσπάθησε να τα ωραιοποιήσει.

Κατά τη διάρκεια της πολύωρης συνεδρίασης της Βουλής, ακούστηκαν πολλά, εκτοξεύθηκαν οι ανάλογες ατάκες, συνθηματολόγησαν, μίλησαν για αρκετά άσχετα, ωστόσο συμπέρασμα δεν βγήκε. Δεν είμαι τόσο αφελής. Δεν πιστεύω ότι από μια συζήτηση στη Βουλή θα μπορούσε να βγει κάποιο συμπέρασμα. Θα ήθελα όμως, ν' ακούσω κάποιες προτάσεις, κάτι που δεν έγινε. Κυριάρχησε το αφηρημένο.

Εκτός, αν θεωρείται συγκεκριμένη πρόταση η αναφορά του Μ. Γλέζου να «αναπτύξουμε τη βαριά βιομηχανία βασισμένη στον πλούσιο ορυκτό πλούτο» ή «να αξιοποιηθούν οι ήπιες μορφές ενέργειας». Για να συμβούν όλα αυτά -αν ποτέ συμβούν- θα πρέπει να υπάρξει ένα σχέδιο, να υπάρχει μια στοιχειώδης συναίνεση από κοινωνικούς εταίρους και να υπάρξουν βέβαια και χρήματα. Ακόμα και να υπήρχαν τα δυο πρώτα, χρήματα ως γνωστόν, δεν υπάρχουν.

Όλα αυτά που ακούστηκαν στη Βουλή, θα μπορούσα να τα πω κι εγώ. Και ο οποιοσδήποτε δηλαδή. Ότι η ανεργία κάνει θραύση στους νέους από τους οποίους οι 7 στους 10 είναι άνεργοι. Ότι τα επιδόματα ανεργίας έχουν μειωθεί δραματικά και δεν αρκούν για τα στοιχειώδη. Ότι οι μακροχρόνια άνεργοι πληθαίνουν και είναι χιλιάδες πια αυτοί που επιβιώνουν (;) χωρίς καν ένα πενιχρό επίδομα.

Όλοι γύρω μας, έχουμε ανθρώπους που ανήκουν σ' αυτές και άλλες κατηγορίες. Όλοι γνωρίζουμε από μια ή περισσότερες ιστορίες ανέχειας. Αυτό μας λείπει; Η πληροφόρηση γύρω απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας ή οι συγκεκριμένες και εφικτές προτάσεις; Προσπάθησα να μπω στη θέση κάποιου νέου/νέας που παρακολούθησε αυτή τη συζήτηση. Ενός ανυποψίαστου, που θεωρεί πως ένα από τα κόμματα εξουσίας, θα έχει να του δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις. Φοβάμαι πως δεν θα τις πήρε...

Υ.Γ.: Την ώρα που η Βουλή συζητούσε γενικά και απροσδιόριστα για το μεγάλο αυτό πρόβλημα, η Eurostat ανακοίνωνε την πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης, που διατηρεί η Ελλάδα στην ανεργία με το εφιαλτικό 27,8%.