Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΗΣ ΝΟΡΒΗΓΙΔΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ

 

Υβριστική προσομοίωση. Ήθελε, λέει, να κατανοήσει πώς νιώθουν οι πρόσφυγες όταν παλεύουν με τα κύματα του Αιγαίου. Αλλά και τι αισθάνονται οι διασώστες όταν προσπαθούν να τους κρατήσουν στην επιφάνεια της θάλασσας και στη ζωή.

Και βούτηξε στα νερά της Λέσβου, φορώντας ειδική στολή, μην κρυώσει κιόλας. Και με τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές, εγκαίρως ειδοποιημένες, να καταγράφουν την ηρωική πράξη της. Άστε να αναδειχθεί «το μεγαλείο της ψυχής της». Και να ανταμειφθεί από τους ψηφοφόρους της πατρίδας της.

Μια Νορβηγίδα υπουργός τα διέπραξε όλα αυτά. Η κυρία Σιλβί Λιστχάου, υπουργός Μετανάστευσης. Αντιμετανάστευσης μάλλον, αν κρίνουμε από τις θέσεις του κόμματός της, του άκρως συντηρητικού (παρά τον τίτλο του, αυτάρεσκο κατά τα ειωθότα) «Κόμματος της Προόδου», στόχος του οποίου είναι να αποκτήσει η Νορβηγία την αυστηρότερη δυνατή πολιτική ασύλου.

Να μην περνάει κανένας. Οπως άλλωστε συμβαίνει ήδη, δεδομένου ότι όσοι πρόσφυγες μπαίνουν στη Νορβηγία προερχόμενοι από άλλη χώρα της συνθήκης Σέγκεν, επαναπροωθούνται αστραπιαία. Αν οι κάμεραμεν και οι φωτογράφοι συμφωνούσαν χωρίς πολλές συζητήσεις να μην καταγράψουν το σόου της Νορβηγίδας υπουργού, κάτι θα της είχαν δείξει. Κάτι θα την είχαν διδάξει – ή, τουλάχιστον, θα το προσπαθούσαν.

Και ίσως να την έπειθαν να ξανασκεφτεί πόσο βλακώδες και συγχρόνως υβριστικό ήταν το εγχείρημά της. Υβριστικό για όσους πράγματι κινδυνεύουν στο πέλαγος· δίχως να ξέρουν κολύμπι οι περισσότεροι και με τη μηδενική βοήθεια που τους προσφέρουν τα μαϊμουδένια σωσίβια που αγοράζουν στην άπληστη αγορά των τουρκικών ακτών.

Υβριστικό για τα παιδιά που πνίγονται, με τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές να μην καταγράφουν παρά τον θάνατό τους. Αν έμενε δημοσιογραφικά και φωτογραφικά ακάλυπτη η κ. Λιστχάου, θα καταλάβαινε άραγε πόσο γλαφυρό μάθημα της προσφερόταν διά της σιωπής; Ή, αποφασισμένη έτσι κι αλλιώς να παίξει εν ου παικτοίς, θα κατέφευγε στη μέθοδο σέλφι, ώστε να απαθανατίσει τον ηρωισμό της και να εφοδιάσει με στιγμιότυπα την επικαιρότητα;

Πολύ πιθανό. Αλλωστε δεν έδειξε να συγκινείται από την κριτική που ασκήθηκε στο μονόπρακτο θεατρικό που σκηνοθέτησε η εξοχότητά της, με την ίδια πρωταγωνίστρια, εκ του ασφαλούς. Πάλι καλά, δεν απαίτησε να τη δοξάσουν που υποδύθηκε αυτοπροσώπως τον ρόλο – εις διπλούν υποκρίτρια – και δεν τον ανέθεσε σε κασκαντέρ, σε κάποιον σωσία.

Η ζωή δεν είναι προσομοίωση. Αν η λογική και η ιδεολογία της επέτρεπαν στη Νορβηγίδα πολιτικό (και στους πολλούς ανά τον κόσμο όμοιούς της) ένα περιθώριο συμπάθειας για όσους όντως κινδυνεύουν και πνίγονται, δεν θα χρειαζόταν το σικέ δραματάκι. Θα είχε ήδη κατανοήσει και θα είχε ήδη νιώσει τον ξένο πόνο.

Και, ώς ένα βαθμό, θα τον είχε συμμεριστεί. Βουτώντας θεατρινίστικα στο Αιγαίο βούτηξε στα νερά της περιφρόνησης και του χλευασμού. Ας μην ελπίζουμε ότι θα το καταλάβει.