ΣΥΝΕΧΗΣ ΡΟΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

Για συνεχή ροή αποτελεσμάτων πατήστε ΕΔΩ....

 

ΧΡΕΗ 11ΔΙΣ (!!!) ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΑΡΤΗ

 

Το πρώτο «αγκάθι» είναι η ανάγκη αναχρηματοδότησης εντόκων γραμματίων που λήγουν. Δεύτερο εμπόδιο η κάλυψη αναγκών του Δημοσίου κατά το δίμηνο Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Δυο οικονομικά «αγκάθια» θα αντιμετωπίσει έως τον Μάρτιο η κυβέρνηση, λόγω των υψηλών οικονομικών υποχρεώσεων της χώρας, που ανέρχονται σε 11 δισεκατομμύρια ευρώ.

Το πρώτο «εμπόδιο» είναι η ανάγκη αναχρηματοδότησης εντόκων γραμματίων που λήγουν, ύψους 7 δισ. Τα έντοκα θα πρέπει να καλυφθούν εξ ολοκλήρου από τις ελληνικές τράπεζες, με δεδομένο ότι οι ξένοι επενδυτές έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην Ελλάδα, εν μέσω πολιτικής αβεβαιότητας.

Δεύτερο «εμπόδιο» είναι η ανάγκη μιας ακόμα έκδοσης εντόκων γραμματίων, ύψους 4 δισ. ευρώ, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες του Δημοσίου κατά το δίμηνο Φεβρουαρίου-Μαρτίου.

Ωστόσο, ερωτηματικά παραμένουν για το κατά πόσον οι ελληνικές τράπεζες θα μπορούν να στηρίξουν τις ανάγκες του Δημοσίου και να επανέλθουν πλήρως στις δημοπρασίες εντόκων, με δεδομένο μάλιστα πως η ροή ρευστότητας από την ΕΚΤ είναι διασφαλισμένη μόνο εφόσον η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα στήριξης από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΜΙΑ ΚΡIΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚHΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤIΑΣ

 

Το 1937, οι ανασκαφές της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας έφεραν στο φως ένα ασυνήθιστο εύρημα. Σε ένα βαθύ πηγάδι στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης, ο Oscar Broneer εντόπισε ένα σύνολο 191 οστράκων που προέρχονταν ή προορίζονταν για κάποιον εξοστρακισμό. Όπως έγραφε ο ίδιος λίγο αργότερα, το πηγάδι είχε κατασκευαστεί στον 6ο α. π.Χ. Λίγες δεκαετίες αργότερα έπεσε σε αχρηστία και άρχισε σιγά-σιγά να γεμίζει με χώματα, πεταμένη κεραμική και αρχαία απορρίμματα.

Από τα 191 όστρακα, τα 190 έφεραν το όνομα του Θεμιστοκλή και βρέθηκαν όλα μαζί, σε βάθος περίπου 18,4 μέτρων. Το τελευταίο, με το όνομα του Κίμωνα, βρέθηκε μόνο του, ψηλότερα στο ίδιο πηγάδι. Όλα τους σχετίζονταν με τη διαδικασία του εξοστρακισμού, βασικού θεσμού για την προστασία της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η ασυνήθιστη ομοιομορφία έδειξε εξ αρχής πως δεν επρόκειτο για μια τυχαία ομάδα οστράκων που χρησιμοποιήθηκαν κι έπειτα πετάχτηκαν όταν έπαψαν να είναι χρήσιμα. Ήταν εμφανές πως τα όστρακα είχαν δημιουργηθεί ως σύνολο, για να διανεμηθούν σε πιθανούς χρήστες.

Σε αντίθεση με την τεράστια ποικιλία των χιλιάδων οστράκων που έχουν έρθει στο φως στην Αρχαία Αγορά, εκείνα από τη Βόρεια Κλιτύ ανήκαν σε μόλις τέσσερις κατηγορίες αγγείων, ήταν κατασκευασμένα από παρόμοιο πηλό και, με βάση τον γραφικό χαρακτήρα, μπορούσαν να αποδοθούν σε μετρημένα «χέρια», 14 κατά τον Broneer που τα μελέτησε ενδελεχώς. Όλα τους έφεραν το ίδιο όνομα σε παραλλαγές: Θεμιστοκλής Νεοκλέους Φρεάρριος ή Θεμιστοκλής Νεοκλέους, με μικρές αποκλίσεις στην πτώση. Δύο από αυτά έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στο ήδη σαφές -από τη χρήση τους- μήνυμα, προτρέποντάς τον στην προστακτική «να φύγει».

Ο θεσμός του εξοστρακισμού ξεκίνησε στην Αθήνα κάπου στο πέρασμα από τον 6ο στον 5ο αιώνα π.Χ. Οι απόψεις για το ποιος ήταν εισηγητής του και την ακριβή χρονολόγησή του διίστανται. Οι περισσότεροι ερευνητές, βασισμένοι στον Αριστοτέλη (Αθηναίων Πολιτεία 22.4) αποδίδουν τον εξοστρακισμό στον Κλεισθένη, τοποθετώντας την αφετηρία του στα τέλη του 6ου αι. π.Χ. Είναι μια πιθανή εκδοχή, συμβατή με το ευρύτερο πλαίσιο των κλεισθενικών μεταρρυθμίσεων που συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Αθήνα και το μοίρασμα της πολιτικής δύναμης στους πολλούς αντί του περιορισμού της στον ένα. Μια άλλη άποψη τοποθετεί χρονικά τον εξοστρακισμό γύρω στα 480 π.Χ., αμέσως μετά τους Περσικούς Πολέμους.

Στόχος του θεσμού ήταν η προστασία της δημοκρατίας, μέσω της αποπομπής από την πόλη ορισμένων προσώπων που αποκτούσαν τόσο μεγάλη ισχύ που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο το πολίτευμα. Κατά τον Αριστοτέλη, ο εξοστρακισμός δεν θεωρούνταν ποινή, αλλά περιοριστικό μέτρο που εφαρμοζόταν κάθε φορά που υπήρχε φόβος κάποιος πολίτης να αποκτήσει τόση δύναμη ώστε να μπορεί να καταλύσει το πολίτευμα και να επιβάλλει τυραννία.

 Η διαδικασία του εξοστρακισμού ήταν απλή. Μία φορά το χρόνο, στην έκτη πρυτανεία, ο λαός της Αθήνας συγκεντρωνόταν στην Εκκλησία του Δήμου κι έπειτα από αγορεύσεις και συζήτηση αποφάσιζε αν υπήρχε λόγος να γίνει οστρακοφορία εκείνη τη χρονιά. Εάν δεν συνέτρεχε λόγος, η πολιτική διαδικασία έληγε. Εάν, ωστόσο, ο δήμος τασσόταν υπέρ του οστρακισμού, η διαδικασία συνεχιζόταν στην όγδοη πρυτανεία. Οι Αθηναίοι πολίτες ξανασυγκεντρώνονταν στην Αγορά.

Ο περίβολος διαιρείτο σε δέκα τμήματα και κάθε πολίτης έμπαινε στο τμήμα που αντιστοιχούσε στη φυλή του, φέρνοντας μαζί του το δικό του όστρακο: ένα θραύσμα πήλινου αγγείου στο οποίο είχε γράψει ή, συχνότερα, σκαλίσει το όνομα του προσώπου που ήθελε να απομακρυνθεί από την πόλη. Ακολουθούσε η καταμέτρηση και αν κάποιο πρόσωπο συγκέντρωνε περισσότερα από 6.000 όστρακα που έφεραν το όνομά του καταδικαζόταν σε δεκαετή εξορία από την Αθήνα. Μετά την παρέλευση αυτού του διαστήματος μπορούσε να επιστρέψει στην Αθήνα, καθώς στο διάστημα της εξορίας του δεν έχανε ούτε την ιδιότητα του πολίτη, ούτε την περιουσία του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η φροντίδα των Αθηναίων να διατηρήσουν αλλά και να ενισχύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα ήταν σημαντική. Όταν ο ίδιος ο λαός απομακρύνει προληπτικά όποιους ενδέχεται να αποτελέσουν κίνδυνο για τη συλλογικότητα, το πολίτευμα δεν κινδυνεύει. Ωστόσο, η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας δεν λειτουργούσε χωρίς προβλήματα, όπως συχνά συνάγεται από την απόσταση των αιώνων και τον εξωραϊσμό των μελετητών.

Φαίνεται δηλαδή πως ο εξοστρακισμός δεν χρησιμοποιήθηκε πάντοτε με τον αναμενόμενο τρόπο, ούτε λειτούργησε πάντοτε υπέρ της δημοκρατίας. Καθώς οι πολιτικές κρίσεις δεν έλειπαν, ενίοτε χρησιμοποιήθηκε ως μέθοδος για την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, ενώ άλλοτε αποτέλεσε μέσο εξαγοράς ψηφοφόρων με ελαστική συνείδηση ή μελών της εφορευτικής επιτροπής για να «εξαφανίσουν» κάποιες ψήφους.