ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Ζούμε μια πρωτοφανή κρίση και πάμε για εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Μια κρίση που ξεκινά ουσιαστικά από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και χωρίζεται σε 3 φάσεις.  

Την πρώτη, από την μεταπολίτευση μέχρι το 2004 και αφορά την κακή ποιότητα της δημοκρατίας μας, την κακή λειτουργία της δημοσίας διοίκησης, την αναξιοκρατική στελέχωση της, τα ρουσφέτια, την διαφθορά, την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος  και την ανυπαρξία θεσμών και διαφάνειας με αποκλειστική ευθύνη φυσικά των δυο κομμάτων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια .

 Και όλα αυτά γιατί κάθε κόμμα θεωρούσε τον δημόσιο πλούτο, λάφυρο για την εκάστοτε εκλογική του νίκη και το μοίραζε στις στρατιές των οπαδών, κουμπάρων,  μπατζανάκηδων και τον κομματικό μηχανισμό του.  

Την δεύτερη που αρχίζει από το 2004 έως το 2009 έχοντας σαν κυρίαρχο πρόβλημα την τεράστια διόγκωση του δημοσίου χρέους και την ατυχή συγκυρία η Ελλάδα να έχει έναν τεμπέλη και αδιάφορο πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, που όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τα πράγματα, αλλά την έκανε και με ελαφρά πηδηματάκια (τρόπος του λέγειν ελαφρά) για να διώξει από πάνω του τις δικές του ευθύνες. 

Την τρίτη από το 2009 έως σήμερα και αφορά την διαχείριση αυτής της κρίσης. Μια κρίση που κλήθηκαν να την διαχειριστούν άνθρωποι μικροί ασήμαντοι και ανίκανοι, παγιδευμένοι στις παλαιοκομματικές τους νοοτροπίες. Ένας πανικόβλητος τότε πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου να τρέχει από δω και από εκεί χωρίς φωνή, χωρίς μυαλό, χωρίς πυγμή και να αποδέχεται τα πάντα. Έτσι μπήκαμε στο ΔΝΤ στα μνημόνια και τις Τρόικες.  

Από την άλλη, ένας ανόητος Αντώνης Σαμαράς να σηκώνει το λάβαρο της αντιμνημονιακής πολιτικής, να διαγράφει την Μπακογιάννη που ψήφισε το ΚΑΚΟ πρώτο μνημόνιο και μετά από ένα χρόνο, κάνοντας τις κωλοτούμπες καλύτερα από την Κομανέτσι, να διαγράφει άλλους 20 γιατί δεν ψηφίσαν το ΚΑΛΟ δεύτερο μνημόνιο και να υπερασπίζεται με πάθος σήμερα, αυτό που μέχρι χθες πολεμούσε. 

Και οι διαγραμμένοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να τρέχουν δεξιά και αριστερά να βρουν καινούρια στέγη, στην ΔΗΜ.ΑΡ και στα αποπαίδια της δεξιάς του Καμένου. Έχουμε και την αριστερά που δεν εμπλέκεται στα πιο πάνω, αλλά δεν είναι άμοιρη ευθυνών στους τομείς που έχει πρόσβαση, έλεγχο και εξουσία. Έχει ευθύνες η αριστερά για την κατάσταση που επικρατεί στην παιδεία. 

Διαλύσατε σύντροφοι της αριστεράς και υποβαθμίσατε τα πανεπιστήμια, επιτρέψατε σε φασίζουσες μειοψηφίες να τα καταστρέφουν και να τα ρημάζουν στο όνομα του ασύλου και από κέντρο διακίνησης ιδεών, να καταντήσουν ένας απέραντος  σκουπιδότοπος.  

Έχει ευθύνες η αριστερά για την κατάντια, την χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος  και την αλαζονική συμπροφορά των εργατοπατέρων συνδικα-ληστών. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ

 

Σε αναζήτηση ευθυνών μέσω της ελληνικής και ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν οι εργαζόμενοι στο Μετρό Θεσσαλονίκης σε περίπτωση παύσης εργασιών και πραγματοποίησης απολύσεων. Σε ανακοίνωσή τους υποστηρίζουν ότι η λύση για να σωθεί το έργο είναι μία: «να μην υπάρξει οριστική διακοπή των εργασιών ούτε μία μέρα, με ταυτόχρονη ακύρωση της διαδικασίας των ομαδικών απολύσεων».

Οι εργαζόμενοι διερωτώνται για ποιο έργο μιλάμε, όταν «τα εργοτάξια είναι κλινικώς νεκρά», η ανάδοχος κοινοπραξία βρίσκεται σε διαδικασία άμεσης απόλυσης του συνόλου των εργαζομένων και πιέζει απειλώντας με αποχώρηση, ενώ και ο κύριος του έργου προσπαθεί από την πλευρά του να επιβάλει τις αποφάσεις του.

«Χρήματα ακόμη υπάρχουν. Έμπειρο και καταρτισμένο προσωπικό υπάρχει, κανένας δεν έχει δικαίωμα να διακόψει το έργο με τις αποφάσεις ή τις παραλείψεις του» υπογραμμίζεται στην κοινή ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ) και των σωματείων Εργαζομένων στον Κατασκευαστικό Τομέα του Μετρό (ΣΕΜΘΚΤ) και Εργαζομένων στο Μετρό (ΣΕΜΘ).

 

ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΕΔΙΩΞΑΝ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΛΟΦΟ ΣΤΗΝ ΚΟΜΠΑΝΙ

 

Οι Κούρδοι πολιτοφύλακες του YPG στην πολιορκημένη Κομπάνι, σημείωσαν και νέα σημαντική πρόοδο μαχόμενοι ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, καταλαμβάνοντας στρατηγικές θέσεις κλειδιά στην περιοχή της Κομπάνι. Ο επικεφαλής αξιωματικός της άμυνας της Κομπάνι, Ισμάτ Σεΐκ Χασάν (Ismat Sheikh Hassan), επιβεβαίωσε μιλώντας στο BasNews τη Δευτέρα το πρωί, ότι το YPG κατέλαβε τους λόφους Μισχτέ Νουρ, νοτιοανατολικά της Κομπάνι.

«Το YPG και το YPJ κατάφεραν να ανακαταλάβουν τους λόφους Μισχτέ Νουρ τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας μετά από σκληρή μάχη με τους τζιχαντιστές. Η σημαία του YPG υψώθηκε στους λόφους», είπε ο διοικητής Χασάν. Πρόσθεσε ότι πολλοί τζιχαντιστές σκοτώθηκαν ή το έβαλαν στα πόδια κατά τη διάρκεια των μαχών.

«Οι λόφοι Μισχτέ Νουρ εποπτεύουν τις εισόδους της Κομπάνι από τα νότια και τα ανατολικά της πόλης. Καταλαμβάνοντας αυτό το σημαντικό σημείο, εξασφαλίσαμε ότι το Ισλαμικό Κράτος χάνει πλέον τη δυνατότητά του να μεταφέρει όπλα στις δυνάμεις του που μάχονται ακόμα στην πόλη».

Το Ισλαμικό Κράτος πήρε τον έλεγχο των λόφων από τους Κούρδους πολιτοφύλακες πριν τέσσερις μήνες και η μαύρη σημαία κυμάτιζε εκεί μέχρι και σήμερα.

 

ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ

 

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και των πολλαπλών αδιεξόδων η διαπίστωση ότι η χώρα μας  αργοπεθαίνει, καθώς την εγκαταλείπουν τα καλύτερα μυαλά της προς ανεύρευση μόνιμης εργασίας στο εξωτερικό, αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή. Η Ελλάδα διαθέτει πανεπιστήμια που δεν έχουν κλείσει πάνω από μία εκατονταετία ζωής. Εάν μάλιστα σκεφτούμε ότι τα Πανεπιστημιακά Τμήματα και οι αντίστοιχες σε αυτά καλλιεργούμενες επιστήμες ιδρύθηκαν σταδιακά στο πέρασμα των χρόνων και ότι οι μεταπτυχιακές μας σπουδές δεν έχουν πενήντα χρόνια ζωής, θα κατανοήσουμε το αυτονόητο της σπουδής των Ελλήνων φοιτητών σε επίπεδο μεταπτυχιακό, τουλάχιστον, στα πανεπιστήμια της αλλοδαπής.

Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων διανοουμένων (εδώ και τέσσερις γενιές) αλλά και επαγγελματιών από καταβολής του ελληνικού κράτους, σπούδαζε στο εξωτερικό. Φουρνιές επιστημόνων επάνδρωσαν την κρατική μηχανή και τα ελληνικά πανεπιστήμια μεταφέροντας τις πολύτιμες γνώσεις τους από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Μετέφεραν, επίσης, το ήθος, την ακαδημαϊκότητα των εκεί ιδρυμάτων τους, έστησαν τμήματα, εργαστήρια, κλινικές, ερευνητικά προγράμματα και δημιούργησαν την επόμενη γενιά επιστημόνων. Εάν μιλήσει κανείς με φοιτητές θα διαπιστώσει το «χνάρι» των έξω σπουδών στα εδώ Τμήματα. Στο πλαίσιο αυτό υπήρχε όχι μόνον μία ισορροπία αλλά και ένα καθαρό «κέρδος».

Το συνάλλαγμα που έφευγε επιστρέφονταν στο πολλαπλάσιο, καθώς αυγάτιζε σε ανθρώπινο εξειδικευμένο δυναμικό, σε πόρους, σε γνώση και τεχνολογία. Βεβαίως, υπήρχε ανέκαθεν στον ελληνισμό της διασποράς ένα μεγάλο κομμάτι επιστημόνων που τιμούσαν τη χώρα ακόμη κι αν δεν μιλούσαν καλά ελληνικά!  

Σήμερα τα πράγματα πάνε κυρίως αντιστρόφως. Τα νέα παιδιά, αφού σπουδάσουν στα πολλά πανεπιστήμια της χώρας, ολοκληρώσουν μεταπτυχιακές σπουδές, διατριβές και μεταδιδακτορικές εργασίες ή αφού τελειώσουν την ειδικότητά τους, αποθαρρύνονται και μεταναστεύουν σε  χώρες όπου μπορούν να βρούν δουλειά αξιοποιώντας τις σπουδές τους. Το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις λαίλαπας και έχει αποκτήσει τον άχαρο τίτλο: brain drain, δηλαδή αποστράγγιση μυαλών, διάνοιας. Εγώ θα το ονόμαζα «ορφάνια».

 

Φαντάζεται κανείς, διανοείται πώς θα είναι η Ελλάδα σε 20, σε 30 χρόνια χωρίς τον επιστημονικό της ανθό; Θα είναι μία χώρα γερασμένη και φτωχή σε ανθρώπινο δυναμικό. Στα πανεπιστήμια θα επικρατήσουν οι λιγότερο τολμηροί ενώ δεν θα τροφοδοτείται η έρευνα από το εξωτερικό. Τα ευεργετικά αποτελέσματα της γονιμοποίησης της σκέψης, της έρευνας και της τεχνολογίας, των τελευταίων επιστημονικών εξελίξεων από το εξωτερικό θα λείψουν. Η κίνηση της γνώσης θα είναι μονόδρομη, μόνο προς τα έξω και όχι αντίστροφα.

Οφείλουμε στη χώρα (θα έλεγα στην πατρίδα, εάν ο όρος δεν είχε ευτελιστεί), στους γονείς των νέων που μεταναστεύουν όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, στα ίδια τα νέα παιδιά να σχεδιάσουμε με φαντασία και τόλμη το μέλλον τους. Να ενισχύσουμε την έρευνα και τον νεωτερισμό, να βοηθήσουμε ουσιαστικά και χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις τον νέο επιχειρηματία, να απορροφήσουμε τα ευρωπαϊκά προγράμματα για ουσιαστική ανάπτυξη, να μεταρρυθμίσουμε τη δημόσια διοίκηση, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία.

Να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι έχει σημασία η συνειδητή επιλογή μένω στη χώρα μου και έχει νόημα η επένδυση σ’ αυτήν: επένδυση σε όλα τα επίπεδα. Το στοίχημα είναι δύσκολο, αλλά τίθεται επιτακτικά και ακριβώς επειδή είναι δύσκολο πρέπει να το κερδίσουμε εμείς, τώρα. Αλλιώς…