ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Κάθε καρυδιάς καρύδι, σε επίπεδο ηγεσίας, συγκεντρώθηκε χθες στο Παρίσι για να διαδηλώσει το φόβο του από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, ή να υποκριθεί τη συμπαράστασή του προς τη Δύση αλλά, παράλληλα, και να την νουθετήσει, όπως ο κ. Νταβούτογλου. Η εξουσία, όταν ασκείται στο ανώτατο επίπεδο, δεν συγκινείται από τη δολοφονία αθώων ανθρώπων. Εκατομμύρια Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι έχασαν τη ζωή τους στη δεύτερη δεκαετία του αιματηρού 20ού αιώνα σε μια εκδήλωση ακραία γενοκτονίας από το τουρκικό κράτος και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Δεν ιδρώνει και σήμερα. 

Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές από το Βιετνάμ μέχρι τις ημέρες μας με τις επεμβάσεις των Δυτικών δυνάμεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Δεκαεπτά, συνολικά, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Γαλλία τις τελευταίες ημέρες εξαιτίας του θρησκευτικού φανατισμού. Εκδηλώσεις σαν τις χθεσινές δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Οι ρίζες του είναι βαθιές. Η ιστορία είναι γεμάτη ατυχήματα αλλά και επαναλαμβάνεται. Αν το Βυζάντιο ήταν σε μερικές περιπτώσεις περισσότερο ευέλικτο και δεν περιφρονούσε τους νομάδες της Αραβικής σήμερα χερσονήσου, κι αν δεν εμφανιζόταν ο Μωάμεθ την κρίσιμη εκείνη περίοδο, ο αραβικός κόσμος θα μιλούσε ελληνικά και η θρησκεία του θα ήταν επίσης διαφορετική.

Η ιστορία, όμως, δεν γράφεται με τα αν. Ο Μωάμεθ εμφανίστηκε και οι Άραβες τον αποδέχτηκαν ως προφήτη. Οι συνθήκες του βίου του, ο κόσμος στον οποίο απευθυνόταν και, αργότερα, η σταδιακή συνειδητοποίηση των Αράβων ως ευρύτερης ομάδας με κοινά συμφέροντα, διαμόρφωσαν μια παράδοση και μια θεολογία, το Ισλάμ. Η ανάγκη επέκτασης των Αράβων πέραν της χερσονήσου τους, έπρεπε να εμψυχώσει τους μαχητές και να τους πείσει ότι αν πεθάνουν για την επικράτηση της θεϊκής αλήθειας όπως εκφράστηκε από τον Μωάμεθ, θα πάνε στον παράδεισο όπου θα απολαύσουν το μέλι και το γάλα, παρέα με όμορφες κορασίδες (σούρα 47, 15, βλ. και 43,72-73. 55,46-56 εξ. 56,12-37.77,41-44).

Το αραβικό Ισλάμ επεκτάθηκε, έφθασε μέχρι τη Γαλλία, πολιόρκησε και απείλησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη, υποχώρησε στη συνέχεια και διαμόρφωσε τα σημερινά εθνικά κράτη του. Το περιεχόμενο της θρησκείας του, όμως, είναι το ίδιο. Η κατάκτηση, διά της βίας, του κόσμου των απίστων, περιλαμβάνεται στη θεολογία του. Έχει όμως και πολλές τάσεις και αιρέσεις. Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν ασπάζονται το μαχητικό και βίαιο Ισλάμ. Δεν είναι όμως λίγοι αυτοί που το αποδέχτηκαν και αγωνίζονται για την επικράτησή του σε όλον το χώρο του κόσμου των απίστων. Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι βίαιοι τζιχαντιστές, αλλά οι τζιχαντιστές λειτουργούν στο όνομα του Ισλάμ

Η σύγχρονη αναβίωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού οφείλεται στη Δύση, και κυρίως στις ΗΠΑ. Στην αρχή για να υπονομεύσουν την παρουσία της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, στη συνέχεια για να ανατρέψουν τα αραβικά κοσμικά καθεστώτα. Σήμερα τα πράγματα δεν ελέγχονται. Φαινόμενα σαν και αυτά των Δίδυμων Πύργων και της Charlie Hebdo θα τα συναντούμε συχνά. Η αμφισβήτηση και της Δυτικής πολιτικής και των Δυτικών αξιών είναι έντονη, ακόμη και στο εσωτερικό των Δυτικών, λεγόμενων, κοινωνιών.

Ο πόλεμος, γιατί περί αυτού πρόκειται, οδηγεί ανθρώπους σε απόγνωση και σε αναζήτηση καταφυγίου στη Δύση. Ακόμη και στο περιθώριο των Δυτικών κοινωνιών ζουν καλύτερα απ’ ό,τι στις εμπόλεμες περιοχές της πατρίδας τους. Η ροή των προσφύγων δεν πρόκειται να σταματήσει. Ο παραλογισμός της Δύσης είναι ότι επεδίωξε συνειδητά την ένταση της ροής αυτής με την υπονόμευση των κοσμικών καθεστώτων τους και στη συνέχεια με τις στρατιωτικές επεμβάσεις ή την ενθάρρυνση φυλετικών ή θρησκευτικών αντιπαραθέσεων.

Η επικράτηση, επίσης, πολυπολιτισμικών αντιλήψεων στις Δυτικές χώρες, έχει διαμορφώσει στο εσωτερικό τους μια κρίσιμη μάζα πολιτών που υπερασπίζεται όχι απλώς το δικαίωμα οποιουδήποτε να εισέλθει σ’ αυτές ως μετανάστης, αλλά ακόμη και δολοφονικές εκδηλώσεις όπως αυτή του Παρισιού. Η ώσμωση της Ευρώπης με την Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι αναπόφευκτη. Μια διαφορετική κοινωνία διαμορφώνεται σιγά-σιγά, και τα πολιτικά προτάγματα αρχίζουν να μεταβάλλονται. Το φαινόμενο δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το σημείο ισορροπίας του αναζητείται.

Ακόμη και το «βεστφαλικό κράτος», το κράτος δηλαδή που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, ήταν αποτέλεσμα αιματηρότατων θρησκευτικών πολέμων. Οι θρησκείες ήταν και παραμένουν το άλλοθι των πολιτικών και κοινωνικών ιστορικών μεταβολών. Ο Διαφωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση, η Βιομηχανική Επανάσταση, η ανάδυση του εμπορίου και της αστικής τάξης ενίσχυσαν το ευρωπαϊκό κρατικό δημιούργημα το οποίο πλέον αμφισβητείται. Δεν είναι οι πολιτικοί που ανοίγουν καινούριους δρόμους αλλά οι άνθρωποι του πνεύματος. 

Τα κρατικά και πολιτειακά μορφώματα ακολουθούν πνευματικές και πολιτισμικές διεργασίες που συντελούνται επί μακρόν στις κοινωνίες. Με αυτήν την έννοια, η Ευρώπη βρίσκεται σε πνευματική παρακμή και το αποτέλεσμα της παρακμής αυτής θα είναι η κρίση και στην πολιτειακή της συγκρότηση. Το κράτος έθνος (το «βεστφαλικό κράτος», όπως είπαμε) αμφισβητείται, και το ευρύτερο ευρωπαϊκό μόρφωμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν μπορεί να βρει το στίγμα της. Τα τείχη δεν είναι λύση, ούτε και μπορούν να υψωθούν. Αλλά και η ελεύθερη προσπέλαση αλλάζει τη σύνθεση των πληθυσμών, εισάγει πολλές κουλτούρες στις Δυτικές κοινωνίες.

Η Ευρώπη, όμως, σε αντίθεση με την Αμερική, είναι περισσότερο ανελαστική στην αφομοίωσή τους. Ή, καλύτερα, μπορεί να τις αφομοιώσει ως έναν βαθμό ο οποίος φαίνεται να ξεπερνιέται. Ακροδεξιές εθνικιστικές επιλογές είναι σχεδόν βέβαιον ότι θα υπάρξουν, αλλά η αποτελεσματικότητά τους θα είναι περιορισμένη. Η απογοήτευση και από αυτές τις επιλογές θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση. Το ίδιο και με τις αριστερές επιλογές. Η εγκατάσταση στις Δυτικές χώρες ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών θα οξύνει το οικονομικό πρόβλημα και το φαινόμενο της ανεργίας. Σε ανάλογες περιπτώσεις, στην αρχαία εποχή, οι λαοί οδηγούνταν σε αποικισμούς (τέτοιοι ήταν οι ελληνικοί αποικισμοί) και στη νεότερη εποχή στην αποικιοκρατία. 

Και από τις δύο επιλογές προέκυψαν λύσεις. Στις ημέρες μας η μόνη λύση που διαφαίνεται είναι η παγκόσμια κινητικότητα όσων έχουν τη δυνατότητα αυτή. Στην ελληνική περίπτωση, η αλλαγή της σύνθεσης ενός γηρασμένου και μη ανανεούμενου πληθυσμού δημιουργεί και άλλα, οξύτερα προβλήματα. Όλα αυτά δεν είναι η περιγραφή ενός παραμυθιού που εξελίσσεται στο μέλλον, αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε και θα βιώσουμε στο προσδόκιμο όριο της ζωής μας.

Και το ερώτημα είναι: ασχολούνται με αυτά οι πολιτικοί μας; Τα πρόσωπα που διεκδικούν την ψήφο μας σε όλα τα κόμματα έχουν το διανοητικό εκτόπισμα και την πολιτική ευελιξία για να τα αντιμετωπίσουν; Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΧΡΕΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

 

Μπορεί η Ελλάδα να είναι αυτή που χρωστάει χρήματα στη Γερμανία, όμως για ορισμένους είναι και η Γερμανία που έχει ένα χρέος προς την Ελλάδα – ηθικό χρέος. Σε άρθρο της στους Financial Times, η Γκίλιαν Τετ περιγράφει μία ομιλία του Αμερικανού ιστορικού της οικονομίας Μπέντζαμιν Φρίντμαν το καλοκαίρι στην Ελβετία, στην οποία ήταν παρούσα, με τον Φρίντμαν να αφηγείται μεταξύ άλλων πόσο επωφελήθηκε η Γερμανία στη διάρκεια του 20ού αιώνα από αναδιαρθρώσεις του χρέους της.

Όπως επεσήμανε ο Φρίντμαν, οι δυτικοί εταίροι της Γερμανίας είχαν δεχθεί αναδιάρθρωση του χρέους της το 1924, το 1929, το 1932 και το 1953. Και τότε έριξε τη... βόμβα: “Δεν υπάρχει καμία οικονομική βάση για να είναι η Γερμανία η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στη σύγχρονη εποχή στην οποία χορηγείται ανακούφιση από το επίσημο χρέος της σε μεγάλη κλίμακα, και σίγουρα ούτε και ηθική βάση”.

Η Τετ θυμάται πως η επισήμανση αυτή προκάλεσε νεκρική σιγή στο χώρο, καθώς μπορεί ο Φρίντμαν να μην αναφέρθηκε ονομαστικά στην Ελλάδα, όμως “όλοι ήξεραν τι εννοούσε”. Αργότερα, η τοποθέτηση του Αμερικανού ιστορικού ανέδειξε τη διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα στους Γερμανούς (και τους εκπροσώπους κρατών της βόρειας Ευρώπης) και τις χώρες της περιφέρειας.

Οι μεν πρώτοι χαρακτήριζαν εξωφρενικό, αν όχι ανήθικο, να διαγραφούν τα χρέη της Ελλάδας – εξάλλου, σχολίαζαν, η Ελλάδα ήταν πνιγμένη στη διαφθορά και τη γραφειοκρατική ανικανότητα. “Πώς μπορείς να διαγράψεις χρέος όταν μία χώρα έχει ηλικία συνταξιοδότησης στα 50;”, έλεγε ένας αξιωματούχος. Οι δε εκπρόσωποι των κρατών της περιφέρειας συμφωνούσαν με τον Φρίντμαν, όχι μόνο για το ηθικό του θέματος, αλλά και επειδή φαίνεται απίθανο μία χώρα να μπορέσει να ξεπληρώσει ένα χρέος που ανέρχεται στο 175% του ΑΕΠ της, όσο κι αν προσπαθήσει.

Αυτό που έγινε σαφές εκείνο το βράδυ, συνεχίζει η Τετ, ήταν ότι οι χειρισμοί στην περίπτωση της Ελλάδας είναι ένα θέμα βαθιά συναισθηματικό, πέρα από οικονομικό. Και μάλιστα, “όσο περισσότερο η Ελλάδα υποφέρει κάτω από αυτό το φορτίο του χρέους, τόσο περισσότερο θα φουντώνουν τα πάθη, από όλες τις πλευρές”.

 

Η GOLDMAN SACHS ΔΙΝΕΙ 43% ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗΣ ΣΤΟΝ... ΣΑΜΑΡΑ

 

Μπορεί σε όλες τις δημοσκοπήσεις η Νέα Δημοκρατία να έρχεται δεύτερη, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως ένα εκλογικό μοντέλο της Goldman Sachs δίνει... ελπίδες στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά. Πρόκειται για ένα μοντέλο σχεδιασμένο για να προβλέπει το εκλογικό αποτέλεσμα, ως συνάρτηση των οικονομικών εξελίξεων σε μία χώρα.

Μελετώντας τη σχέση ανάμεσα στις οικονομικές εξελίξεις και τις πιθανότητες μίας κυβέρνησης να επανεκλεγεί, ο οικονομολόγος Λάσε Χόλμπελ Νίλσεν διαπίστωσε πως η αύξηση των μισθών, η μείωση του πληθωρισμού και η υποχώρηση της ανεργίας είναι παράγοντες που ενισχύουν τις πιθανότητες επανεκλογής. Αντίθετα, δε βρήκε στοιχεία που να δείχνουν πως η δημοσιονομική ασωτία βοηθά, ενώ διαπίστωσε πως οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας ελάχιστα μόνο μειώνουν τις προοπτικές για μια νέα κυβερνητική θητεία.

Τα καλά νέα για τους απερχόμενους ηγέτες, καθώς η ύφεση αρχίζει να ανήκει πια στο παρελθόν, είναι πως “οι οικονομικές συνθήκες φαίνεται να δείχνουν ότι υπάρχει κατά μέσο όρο μια ελαφρώς υψηλότερη από το σύνηθες πιθανότητα να επανεκλεγούν κυβερνήσεις στις εκλογές που θα γίνουν φέτος στην Ευρώπη”, στην Ελλάδα, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Βρετανία, γράφει ο Νίλσεν σε μια έκθεση που δημοσιεύθηκε την Πέμπτη.

Το μοντέλο του, το οποίο βασίζεται σε εκλογές που έχουν γίνει τα τελευταία 25 χρόνια σε ανεπτυγμένες οικονομίες, δείχνει πως, αν λάβει κανείς υπόψη τις οικονομικές συνθήκες, φαίνεται πως η πιθανότητα επανεκλογής του Αντώνη Σαμαρά εκτιμάται κοντά στο 43%, ενώ μεγαλύτερες πιθανότητες επανεκλογής (άνω του 50%) συγκεντρώνουν ο Μαριάνο Ραχόι στην Ισπανία και ο Πέδρο Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία.

 

ΤΡΟΜΟ-ΠΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Το φάντασμα των πρωτοφανών επιθέσεων στο Charlie Hebdo και στο εβραϊκό παντοπωλείο από ισλαμιστές εξτρεμιστές, μέσα στο κέντρο της Ευρώπης, το Παρίσι, στοιχειώνει τη Γαλλία αλλά και ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Κύματα παράλυσης από το φόβο ενός θρησκευτικού πολέμου, μέσα στο ίδιο το ευρωπαϊκό έδαφος, και όχι σε κάποια εστία λιγότερο ή πιο μακρυά από την Ευρώπη (βλ. Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος και άλλες χώρες) μεταδίδονται στην κεντρική Ευρώπη και κυρίως στις χώρες που έχουν σχετικά μεγάλες μουσουλμανικές κοινότητες.

Ο πανικός μιας ενδεχόμενης τρομοκρατικής επίθεσης επηρεάζει και τις εβραϊκές κοινότητες. Η επιχείρηση στο Βέλγιο, που βάφτηκε με αίμα, με στόχο την εξάρθρωση πυρήνα ισλαμιστών που επέστρεψε στη χώρα από τη Συρία, έδειξε πως τα κρούσματα δεν είναι μεμονωμένα. Ενώ όσο "αποκεντρωμένοι" και "αυτόνομοι" και αν είναι οι τζιχαντιστικοί πυρήνες αυτοί, η ύπαρξη του Ισλαμικού Κράτους, έστω και ως φαντασίωση μεγαλείου, φουντώνει τον εξτρεμισμό των ισλαμιστών, ακόμη και δεύτερης γενιάς.

Σήμερα η Ολλανδία ανακοίνωσε ότι κλείνει για προληπτικούς λόγους το μοναδικό ορθόδοξο εβραϊκό σχολείο της χώρας έκλεισε σήμερα προληπτικά στον απόηχο της αντιτρομοκρατικής επιχείρησης στο Βέλγιο. Η ολλανδική κρατική τηλεόραση (για λόγους πολιτικής ίσως;) έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι δεν υπήρξε συγκεκριμένη απειλή εναντίον του σχολείου Cheider που βρίσκεται στο Άμστερνταμ αλλά το κλείσιμο είναι καθαρά "πρόληψη".

Πάντως, ήδη από τον περασμένο Ιούνιο (και από χθες ακόμη περισσότερο) σε εβραϊκά σχολεία της Ολλανδίας αλλά και σε σημαντικά εβραϊκά μνημεία (τουριστικά και μη) έχουν ενισχυθεί σημαντικά τα μέτρα ασφαλείας. Ενδεικτικά μεταξύ των μνημείων αυτών είναι το Σπίτι της Άννας Φρανκ και το Εβραϊκό Ιστορικό Μουσείο στο Άμστερνταμ.

Υπενθυμίζουμε ότι το Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών είχε δεχτεί επίθεση τον περασμένο Μάιο, με τέσσερις νεκρούς. Φαίνεται πως ο ισλαμικός εξτρεμισμός ανοίγει διπλό ίσως και τριπλό μέτωπο εναντίον της Δύσης με στόχο τόσο τον εβραϊσμό όσο και το χριστιανισμό αλλά και το δυτικό τρόπο ζωής εν γένει.

Τα χτυπήματα του περασμένου Μαΐου στις Βρυξέλλες, η επίθεση στον Καναδά, τα πρόσφατα χτυπήματα στο Charlie Hebdo και το εβραϊκό παντοπωλείο στο Παρίσι, δεν μπορούν πλέον να εξεταστούν ως μεμονωμένα χτυπήματα. Γιατί ακόμη και αν "επιχειρησιακά" διοργανώθηκαν όντως από αυτόνομες ομάδες που δρουν στο όνομα της τζιχάντ, είναι σαφές ότι επηρεάζουν ενεργούς αλλά και επίδοξους τζιχαντιστές για περαιτέρω χτυπήματα εναντίον του "δυτικού εχθρού" και μάλιστα μέσα στις ίδιες τις πατρίδες των δυτικών.