FORBES: Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΣΚΛΗΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Η επιμονή στην λιτότητα μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία γράφει το αμερικανικό περιοδικό. «Η Γερμανία δεν πρέπει να λοιδορεί την Ελλάδα» Με αυτό τον τίτλο, δημοσίευμα του αμερικανικού Forbes, επισημαίνει ότι η «Γερμανία παίζει σκληρό παιχνίδι με την Ελλάδα, επιμένοντας στη λιτότητα και την αυστηρότητα, η οποία θα μπορούσε να μετατρέψει το δράμα της χώρας της Νότιας Ευρώπης σε τραγωδία και να οδηγήσει στο "Grexit"». Σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, MarcelMichelson, «θα ήταν σοφό οι Γερμανοί ηγέτες να αξιολογήσουν τις πιθανές συνέπειες από τηνθυσία μιας χώρας – με την οποία η Γερμανία διατηρεί ισχυρούς δεσμούς μέσω της μετανάστευσης εργατικού δυναμικού και του τουρισμού - στο βωμό της λιτότητας, καθώς θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, περαιτέρω άνοδο του εξτρεμισμού και αποδυνάμωση του μπλοκ».

Κάνοντας μια αναδρομή στην είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, εξαιτίας των λανθασμένων στοιχείων, - χωρίς κανέναν στην Ελλάδα, στις Βρυξέλλες ή στην Φρανκφούρτη να το παραδεχτεί ή να έχει διωχθεί, ο αρθρογράφος θεωρεί ότι δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλέσουν την απόφαση να μπει η Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ. Το Forbes επικαλείται το μύθο του Αισώπου με το μυρμήγκι και την ακρίδα, με την Γερμανία να «καυχιέται ότι είναι το μυρμήγκι – εργατική, κρατάει αποθέματα για τις δύσκολες στιγμές, ενώ η Ελλάδα και άλλες χώρες, προσανατολισμένες στις δαπάνες είναι οι ακρίδες που πρέπει να σωθούν από την καταδικασμένη μοίρα τους».

Όπως εκτιμά ο συντάκτης του άρθρου μπορεί «η γερμανική λιτότητα να αποτελεί το κλειδί για την ενίσχυση των δημόσιων οικονομικών της Ευρώπης και την ενίσχυση του ευρώ, αποτελεί επίσης τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη σε μια περίοδο μηδενικού ή αρνητικού πληθωρισμού». Η πιο μεγάλη εσωτερική απειλή  για την Ευρώπη, όπως κρίνει το αμερικανικό δημοσίευμα είναι η άνοδος του  εξτρεμισμού που τροφοδοτείται από την υψηλή ανεργία, την ανισότητα στα εισοδήματα και την  έλλειψη εμπιστοσύνης στο μέλλον. 

«Είναι καιρός η κα Μέρκελ και οι σύμμαχοί της να συνειδητοποιήσουν ότι οι οικονομικές συνταγές τους αποτελούν το λίπασμα για τον εξτρεμισμό και τον λαϊκισμό» τονίζει ο Marcel Michelson, ενώ επικαλούμενος την αριστοτελική κάθαρση επισημαίνει ότι «υπάρχει μια δραματική κατάσταση στην Ελλάδα, με την Γερμανία και την Ευρώπη να είναι καθοδόν προς μια τραγωδία, εκτός και αν οι ψηφοφόροι και οι πολιτικοί είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν τα πάθη και τα συναισθήματα τους και να κοιτάξουν την κατάσταση με τρόπο ορθολογικό.

Μόνο τότε μπορεί η Γερμανία να κρατήσει την ηγετική της θέση, βοηθώντας την ευρωζώνη να έχει ξανά οικονομική ανάπτυξη, απασχόληση και ευημερία. Μόνο τότε μπορεί η Ελλάδα να εφαρμόσει μια οικονομική αναδιάρθρωση για να διασφαλίσει το μέλλον του λαού της. Μόνο τότε μπορούν οι ηγέτες της Ευρώπης να προσπαθήσουν να ανακόψουν την άνοδο του εξτρεμισμού και να κυνηγήσουν τις σκιές της πιο σκοτεινής περιόδου στην ιστορία της Ευρώπης. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

 

Η εορτή των Θεοφανείων αποτελεί μια από τις κυριότερες εορτές της Ορθόδοξης παράδοσής μας. Δεν πρόκειται μόνον για την ανάμνηση ενός σημαντικού γεγονότος της επίγειας ζωής του Χριστού. H ουσία της εορτής που πλησιάζει αποκαλύπτεται στην ίδια την ονομασία τους: Θεοφάνεια, δηλ. αποκάλυψη, εμφάνιση Θεού. Βεβαίως, κάθε σελίδα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης αποκαλύπτει την ύπαρξη του Θεού. Ειδικά, όμως, στην εορτή του Βαπτίσματος του Χριστού στον Ιορδάνη, η Εκκλησία μας έδωσε αποκλειστικά αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθώς έχουμε εμφάνιση και των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος: Του Πατρός, που επιβεβαιώνει με τη φωνή Του τη σχέση Του με τον Χριστό, του Υιού, που βαπτίζεται, και του Αγίου Πνεύματος, που ίπταται "εν είδει περιστεράς".

Ο Θεός της πίστης μας είναι Θεός αγάπης και ενότητας.

Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος παραμένει παντελώς απρόσιτο στον ανθρώπινο νου, αξιωνόμαστε όμως την ημέρα αυτή, έστω και αμυδρά, να γίνουμε μάρτυρες αποκάλυψης της σχέσης των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος. Η σχέση αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, γι΄ αυτό και η Εκκλησία μας επιστρατεύει την λατρευτική της τέχνη, με αποκορύφωμα τον υπέροχη εικόνα της Αγίας Τριάδος, ιστορημένη από τον Αντρέι Ρουμπλιώφ. Εκεί, με τρόπο λιτό και μεγαλειώδη, αναδεικνύεται η απόλυτη ταύτιση, η απόλυτη διάκριση και η απόλυτη ισοτιμία ανάμεσα στα τρία Πρόσωπα της Τριάδος.

Στα Θεοφάνεια της ημέρας εκείνης, η ανθρώπινη φύση δεν βρέθηκε μόνον παρατηρητής. Ο Χριστός μας, ενδεδυμένος την ανθρώπινη φύση, την κάνει συμμέτοχο αυτού του μυστηρίου και την φέρνει ξανά σε άμεση επαφή, όχι μόνον με τον Αίτιο αλλά και με τον φυσικό τρόπο της ύπαρξής της. Με άλλα λόγια, η αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού της αγάπης αποκαλύπτει το κεντρικό νόημα και σκοπό της ζωής μας, που δεν είναι άλλο από την αγάπη και την ενότητα. Οι δύο αυτές λέξεις, αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, όραμα και διακαή πόθο όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. Η ανθρώπινη ιστορία όμως έδειξε πως, όσο η ανθρώπινη φύση παραμένει αποξενωμένη από τον Θεό της Αγάπης και μοιραία εγκλωβισμένη στην φθορά, το όραμα αυτό αποτελεί μια τραγική ουτοπία. 

Αντίθετα, η Εκκλησία του Χριστού, με περισσότερο ρεαλισμό από κάθε κοσμική ιδεολογία, αναγνωρίζει την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης να ανακαλύψει την αγάπη μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο. Καλεί, λοιπόν, τον άνθρωπο να στραφεί προς την Πηγή της και να την δεχτεί ως Θείο μυστήριο και Θεία δωρεά. Μπορεί η αγάπη να αποτελεί αόρατο μυστήριο, τα έργα της όμως είναι ορατά, ιδίως σε εποχές σαν τη δική μας. Δεν είναι διόλου τυχαίο πως, μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα αποσύνθεσης, ατομικισμού και απαξίωσης συλλογικών οραματισμών, η Εκκλησία διατηρεί την συνοχή της πίστης της, αλλά και τις πνευματικές προϋποθέσεις να προσφέρει με αμείωτη ένταση το πολύτιμο ανθρωπιστικό της έργο. 

Όσο οι κοινωνικές δομές καταρρέουν, τόσο η προσφορά εκ μέρους των μελών της, όχι μόνον σε είδη πρώτης ανάγκης, αλλά κυρίως σε δυνάμεις σωματικές και ψυχικές, αυξάνει. Είναι όμως σημαντικό, η δράση της να αναδειχθεί σε όλες της τις διαστάσεις: Η Εκκλησία δεν δρα απλώς ως ένας φιλανθρωπικός οργανισμός. Πολύ ευρύτερα, οραματίζεται μια ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία τα οράματα για αλληλεγγύη και δικαιοσύνη θα παραμένουν ζωντανά. Συγχρόνως, δίνει μαρτυρία έμπρακτη πως η πίστη στον Θεό της αγάπης και η υποδοχή της Χάρης Του οδηγεί σε έργα χειροπιαστά, που δίνουν λύσεις σε προβλήματα και αδιέξοδα, που πληγώνουν την σημερινή ανθρωπότητα.

Στις εορταστικές ημέρες, που προηγήθηκαν, γίναμε μάρτυρες μαζικής συμμετοχής συνανθρώπων μας, τόσο στη λατρεία, όσο και στις δράσεις της Εκκλησίας. Και μάλιστα, η συμμετοχή αυτή χαρακτηρίστηκε από βαθιά πνευματική διάθεση και πρωτόγνωρο ζήλο. Το γεγονός αυτό, αλλά και οι ευρύτερες περιστάσεις, μπορούν να αποβούν καθοριστικές για το μέλλον μας, αρκεί να αποτελέσει συνείδηση για τον καθένα μας ξεχωριστά πως η έξοδος από την κρίση και τις συνέπειές της θα βασιστεί τελικά στην πνευματική μας ανακαίνιση, την ψυχική μας εξισορρόπηση και στην νοηματοδότηση των έργων μας. 

Τώρα, που τα ερωτήματα ανακύπτουν επιτακτικά για το «πού πάμε», ως άνθρωποι και ως κοινωνία, αποτελεί χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας να ανακαλύψουμε όλες τις διαστάσεις της Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής μας συνείδησης και να δώσουμε στον κόσμο την ευκαιρία να τις γευτεί, μέσα από το προσωπικό μας παράδειγμα σε πνευματικότητα και έργα.

Ύψιστο όμως χρέος μας, επιτακτικό για τους καιρούς μας και λυτρωτικό για όλους, αποτελεί η διατήρηση της ενότητας και της αγάπης και η αποκάλυψη του μυστηρίου των Θεοφανείων στην προσωπική, αλλά και στην Εκκλησιαστική μας ζωή. 

ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ  

ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

 

 

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

 

Ωραία τα χρόνια του 1980! Ωραίες αναμνήσεις! Κάποιοι βέβαια λένε ότι με τα χρήματα που πήρε η Ελλάδα έπρεπε να φτιάξει υποδομές, έπρεπε να φτιάξει κράτος. Και δεν έφτιαξε, αυτό είναι αλήθεια. Όλοι μας νοσταλγούμε τον χαρισματικό Αντρέα Παπαντρέου, με μια σχέση αγάπης μίσους που μας έχει σημαδέψει. Να θυμίσω για τους μυημένους την μεγάλη διαμάχη στις μέρες του για την «προσωπολατρία». Με λίγα λόγια αν η αξιοπρέπεια μας, μας επιτρέπει να «λατρεύουμε» και επί της ουσίας να συγχωρούμε τα πάντα στον Αντρέα. Θα παραδεχτώ ήμουν ένας απ αυτούς που του συγχωρούσα τα πάντα. Να θυμίσω πάλι την προσωπική κατηγορία για «δεξιά στροφή» του Αντρέα στα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησής του, λίγα χρόνια πριν τον θάνατό του.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για την προσωπικότητά του, σίγουρα όμως όλοι θα συμφωνήσουν ότι ήταν βαθειά ρεαλιστής πολιτικός. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος περιέγραψε κάποτε ότι στο πρώτο τους συμβούλιο σαν κυβέρνηση τον ρώτησαν εάν θα βγει η χώρα εκτός ΕΟΚ και ΝΑΤΟ και ο ίδιος τους είπε κατηγορηματικά όχι. Και όταν τον ρώτησαν πώς θα το στηρίξουν στην κοινή γνώμη αφού άλλα υποσχέθηκαν, τους απάντησε ότι αν πίστευε ο λαός ότι όντως θα έκανε αυτά που τους έλεγε δεν θα τον ψήφιζε. Ήταν ένας ακροβάτης της πολιτικής που ήξερε το συμφέρον του ιδίου αρχικά και της χώρας δευτερευόντως. Ήξερε τον Έλληνα σαν βαθιά συντηρητικό που του άρεσαν οι θεωρητικές υπερβάσεις.

Και επιπλέον είχε ένα διεθνές δίκτυο προσωπικών φίλων που του συμπαραστέκονταν συχνά στις δυσκολίες, που τον βοηθούσαν να είναι ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι ο θάνατός του θα οδηγούσε σε μια γενιά πιθήκων του Αντρέα, ίσως γιατί είχε υποτιμηθεί η έννοια της λατρείας του κόσμου στο πρόσωπό του. Ο ίδιος είναι μια προσωπικότητα διφορούμενη, χαρισματική, μοιραία. Οι πίθηκοι είναι απλώς πίθηκοι.