ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΕΙΣΤΙΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ

 

Είναι καλό πράγμα κάποιος να ξανανακαλύπτει τον εαυτό του. Αυτό που δεν είναι καλό είναι να δομεί μια καινούρια εικόνα για τον εαυτό του κατασκευασμένη από πειστικά ψέματα. Προχθές ζούσα όπως έγραψα στη Ρωμανία. Από χθες μετακινήθηκα στα σύνορα Ρωμανίας – Μαρφινλανδίας. Γιατί τα γράφω αυτά; Προχθές στις επετειακές πορείες για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου που είχαν διπλό ιδεολογικό φορτίο καθώς ήταν και πορείες διαμαρτυρίας για την μη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών στον φίλο του Ρωμανό, επιχειρήθηκε μια νέα Marfin καθώς έγινε εμπρησμός στο κατάστημα Zara στη Θεσσαλονίκη με τους υπαλλήλους να βρίσκονται μέσα την ώρα του εμπρησμού. 

Ευτυχώς, αυτή τη φορά οι αναρχικοί έδειξαν την ωριμότητα να αποσβέσουν τη φωτιά και να διευκολύνουν τη ασφαλή έξοδο των υπαλλήλων. Ποιος όμως απείλησε τη ζωή των ανθρώπων στου Zara; Τμήματα της αριστερής δημοσιογραφίας απέδωσαν χωρίς περιστροφές την απόπειρα μιας δεύτερης Marfin σε ασφαλίτες και χρησιμοποίησαν αυτή την υπόθεση ετεροχρονισμένα για να εντοπίσουν τους ενόχους του μεγαλύτερου άμεσου πολιτικού εγκλήματος στην ιστορία της μεταπολίτευσης, αυτού της Μαρφιν, γιατί τα έμμεσα πολιτικά εγκλήματα την τελευταία πενταετία είναι πολύ μεγαλύτερα. Λυπάμαι. Αλλά είμαι ταγμένος στην αποδόμηση της προπαγάνδας από όπου κι αν αυτή προέρχεται. 

Η κορυφαία υπόθεση της Marfin το Μάϊο του 2010 με τις τρεις νεκρούς – ανάμεσα τους και μια έγκυο στον τέταρτο της μήνα-, παρότι σε κοινή θέα, αγνοήθηκε ή ακόμη ακόμη και συγκαλύφθηκε. Οι συγγενείς και οι αγαπημένοι των νεκρών βρίσκονται ακόμη στο ασφυκτικό νέφος της αμφιβολίας και της έλλειψης δικαίου. Αν αυτοί οι άνθρωποι έπαιρναν τα όπλα και τα έστρεφαν κατά δικαίων και αδίκων, κατά μπάτσων, αναρχικών, χρυσαυγιτών, βουλευτών και πολιτών, πολύ αμφιβάλω για το αν ο πασίγνωστος blogger Πιτσιρίκος θα έγραφε μετά μανίας άρθρα υπεράσπισής τους με πρώτο το «Κλάστε μέντες φλώροι της Γκόθαμ, ο Batman γύρισε στην πόλη» γιατί δε θα είχε γυρίσει ο Batman στην πόλη αλλά o Joker. Στον ένοπλο λοιπόν η δεύτερη πιο σημαντική αρετή μετά την τόλμη είναι η διακριτική ικανότητα, η ικανότητα να διακρίνεις ανάμεσα στο ποιος είναι ένοχος και αθώος.

Το τσουβάλιασμα μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι επικίνδυνη πρακτική. Με αυτή τη λογική, η ανθρωπότητα βιάζει τον πλανήτη οπότε να τιμήσουμε αυτούς που θα ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο για να απαλλάξουν τον πλανήτη από αυτό το δίποδο μικρόβιο. Υπερβάλλω βέβαια. Αλλά ποιος δεν υπερβάλει αυτές τις μέρες; Η ιστορία των αντιεξουσιαστών στη χώρα δεν είναι τόσο ρόδινη όσο επιχειρεί να την παρουσιάσει η τωρινή αναθεώρησή της. Για δεκαετίες ολόκληρες αυτούς που σήμερα φωτογραφίζουν ως ασφαλίτες οι αντιεξουσιαστές μπαίναν και βγαιναν στις πορείες και κάναν τα δικά τους. 

Και αν και ήταν προφανές ότι σε τέτοιες κινητοποιήσεις πάντα και παντού υπήρχε το στοιχείο της προβοκάτσιας, δεν υπάρχει ούτε ένας αντιεξουσιαστής που θα ορκιστεί στο όνομα της αναρχίας ότι οι αναρχικοί ουδέποτε βάλαν φωτιές, ουδέποτε βάλαν μολότωφ και γκαζάκια γιατί απλά θα λέει ψέματα μέχρι το κόκκαλο του. Αντιθέτως, οι άτυποι ηγέτες τους έχουν φτιάξει το προφίλ τους πάνω σε τέτοιες ενέργειας αψηφισιάς. Φτάσαμε σε πλήρη αντιστροφή της προπαγάνδας. Να υπενθυμίσω ότι στα τέλη του 1990 και στις αρχές του 2000, οι αντιεξουσιαστές όπως έχει περιγραφεί συμπλησίασαν τους ποινικούς. 

Έτσι αποκτούσαν παραβατικούς μυς και οι μυς είχαν την πολιτική κάλυψη μιας υποτιθέμενης ιδεολογικής ομπρέλας και την πίεση που αυτή ασκούσε στο δικαστικό σύστημα και στις αποφάσεις του.  Θυμηθείτε πόσο συχνά βλέπατε σε σοκάκια αφίσες με συνθήματα του τύπου «Ελευθεριά στον αγωνιστή τάδε ή δείνα» όταν στην ουσία ήταν απλά ποινικοί με επαφές στον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους δικηγόρους του.Όχι, δε γέμισε Γκάντι και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αυτή η βρώμικη χώρα όπου ακόμη και οι ιδεολόγοι παίζουν βρώμικα. Αυτά τα θέματα η αριστερά και οι αρθρογράφοι της φρόντιζαν να τα θάβουν λιντσάροντας ηθικά όσους επιχειρούσαν να τ’ αναδείξουν, προβάλλοντας τους ως συστημικούς, ακόμη ακόμη και καθεστωτικούς, φωτογραφίζοντας τους ως παπαγαλάκια της συστημικής προπαγάνδας. 

Σίγουρα δεν εξισώνω τη δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου με τη δράση του εξουσιαστικού μπλοκ. Σίγουρα η κλίμακα διαφέρει απίστευτα. Απλά έχω αλλεργία στην προπαγάνδα… από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Παρότι λοιπόν είμαι πολέμιος κι όχι απλά αντίπαλος των Σαμαρά και Βενιζέλου όσο και κάθε άλλο ενταγμένος αριστερός και μάλλον περισσότερο καθώς εγώ δεν είμαι ενταγμένος -, παρότι πραγματικά θα προτιμούσα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτούς μέσα και το Ρωμανό έξω όπως έχω ξαναγράψει, ποτέ δεν θα έβαζα τίτλο στην προφανή και πέρα για πέρα αληθή δήλωση του διαταραγμένου απολυταρχικού Σαμαρά 

«"Υμνήσατε έναν απεργό πείνας, αλλά ξεχάσατε ότι o νεαρός αυτός έχει καταδικαστεί σε 15 χρόνια κάθειρξη για ληστεία με καλάσνικοσφ», ποτέ δε θα έβαζα τίτλο λοιπόν, το «Ανατριχίλα στη Βουλή από τα όσα είπε ο Σαμαράς για Ρωμανό χωρίς να έχει καν το θάρρος να αναφέρει το όνομα του» όπως έκανε το site του HotDoc  που ούτως ή άλλως εκτιμώ. Μπορεί να έγραφα «ο τιμητής και προστάτης των μεγαλοαπατεώνων που τίναξαν την ελληνική οικονομία στον αέρα και εξαθλίωσαν τη χώρα τα βάζει με νεαρό απεργό πείνας». Αν χρησιμοποιώ τις μεθόδους των αντιπάλων μου, τι με κάνει καλύτερο από αυτούς; 

Η εκ προοιμίου ηθική και ιδεολογική μου ανωτερότητα; Τις τελευταίες μέρες παίζεται ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι - και αυτή τη φορά δεν το παίζει η μονταζιέρα της Συγγρού, αλλά η αριστερή ειδησεογραφία που βλέποντας ότι η κρίση έχει αρχίσει να πιάνει το νωθρό μέχρι σήμερα μικροαστό, προσπαθεί με την έμμεση βία της πένας να του σερβίρει ως υπέρτατο σύμβολο κοινωνικού αγωνιστή το Ρωμανό, παρότι ο ίδιος ανήκει στους χώρους τους αντικοινωνικών αγωνιστών.

Όσο αξιοθαύμαστος κι αν είναι ο Ρωμανός για την επιμονή στις πεποιθήσεις του, η μετατροπή του σε πανελλαδικό σύμβολο αυτής της ταραγμένης περιόδου είναι μέθοδος Φράνκεσταιν. Το να προσεγγίζεται η υπόθεση του όχι από την ανθρωπιστική της πλευρά αλλά ως μια ευκαιρία για την υπεροπλία σε ένα συμβολικό πόλεμο δεν προοιωνίζει κάτι καλό. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιήθηκε και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου που ο συμβολικές διαστάσεις που πήρε ξεπέρασαν κατά πολύ το πολύ σημαντικότερο αίτημα για απονομή δικαιοσύνης και ευθυνών.

Φυσικά και δεν εξισώνω καταστάσεις, αλλά θυμάσαι αγαπητέ Πιτσιρίκο με πόση μανία πολέμησες την τελευταία μετριοπαθή κυβέρνηση της επάρατης δεξιάς για να έρθει η σοσιαλιστική αλλαγή και μέσω αυτής η τελική και απόλυτη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και των ντόπιων ελίτ στη χώρα; Ευτυχώς, τώρα πλέον δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο μιας χειρότερης επόμενης κυβέρνησης. Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη απ΄ αυτές που έχουμε τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο κίνδυνος προέρχεται από την αποτυχία της επόμενης κυβέρνησης να δομήσει ένα πετυχημένο – πάντα μέσα στο υπαρκτό και δυσμενέστατο ιστορικό πλαίσιο- πολιτικό παράδειγμα. Και ο κίνδυνος αυτός θα είναι πολύ μεγαλύτερος αν μια κυβέρνηση της αριστεράς ή έστω του κέντρου, πιστέψει στα ψέματά της. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....

 

ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ

 

Δεν είναι τυχαίο που η λέξη παρουσία «κλειδώνει» μέσα της, έχει ως καταληκτικό συστατικό της, την ουσία. Γιατί κάθε παρουσία, πρέπει να περικλείει ένα νόημα. Να έχει ένα περιεχόμενο. Ο καθένας μας φτιάχνει το περιεχόμενο αυτό για τον εαυτό του και, την ίδια στιγμή, επιζητά να το δουν και οι άλλοι. Να του το αναγνωρίσουν. Να μην πάει στράφι.

Έτσι, παντού και πάντα, σε κάθε αλληλεπίδραση, προσωπική, κοινωνική, δημόσια, γεννιέται ένα αίτημα για προσοχή. Σήμερα, όμως, που η θεώρηση «τα εν οίκω μη εν δήμω» έχει προ πολλού ξεπεραστεί, καθώς πολλά ταμπού και μικροαστισμοί της «καταλογίστηκαν», άκρως ενισχυμένη εμφανίζεται η ανάγκη της δημόσιας προσοχής.

Και είναι εύλογο, αφού διατίθενται τα μέσα - κυρίως οι χώροι κοινωνικής δικτύωσης - που καθιστούν εφικτό διαρκώς, κάθε στιγμή, σε κάθε αίτημα να ανέβει στο βήμα και να αυτοπαρουσιαστεί. Θεωρητικά λειτουργικό, δημοκρατικό, ακόμη και επαναστατικό - αλλά νομίζω πώς ήδη ξεπεράσαμε αυτή τη φάση της πρώτης έκπληξης για την έκρηξη της πληροφορίας!

Στο βήμα όμως, επικρατεί συνωστισμός. Χέρια αμέτρητα υψώνονται και το καθένα, με το δικό του τρόπο, προσπαθεί να τεντωθεί όσο περισσότερο μπορεί, να ψηλώσει, να φανεί, ίσως και να ξεχωρίσει από το πλήθος των άλλων χεριών, και να «πει» όσο δυνατότερα του επιτραπεί: «Εδώ είμαι. Κοίτα με». Ίσως και τρυφερό. Πάντως ανθρώπινο. Ίσως και ανταγωνιστικό. Πάντως κατανοητό.

Κάθε χέρι που υψώνεται έχει τη δική του ιστορία. Φέρει το δικό του «φορτίο», τις δικές του αγωνίες, ανασφάλειες, φιλοδοξίες, φοβίες. Κάθε χέρι φέρει τη δική του προσδοκία. Κάθε προτεταμένο χέρι μοιάζει να περιμένει μία επιδοκιμαστική χειραψία, έστω ένα φευγαλέο άγγιγμα και, ίσως, ένα χάδι. Κάποιες φορές το διεκδικεί. Άλλες φορές δίκαια το κερδίζει, άλλες φορές με τεχνάσματα, συχνά ακραία, το κλέβει.

Πάει να πει «Αγαπήστε με για αυτό που είμαι». Και ύστερα, ψιθυριστά, προσθέτει «Και για αυτό που δεν είμαι».Εν πάση περιπτώσει «Αγαπήστε με!» Για μια στιγμή, που να πάρει! Το like έρχεται, κλείνει το laptop και προσπαθεί να κοιμηθεί. Και ξαναλέει, από κεκτημένη ταχύτητα αυτή τη φορά: «Αγαπήστε με!» Αλλά και αυτό δεν του φτάνει.

 

ΗΠΑ: ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ CIA ΜΕ… ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΤΡΥΠΑΝΙΑ

Η αμερικανική Γερουσία δίνει σήμερα στη δημοσιότητα έκθεση για τα βασανιστήρια που χρησιμοποιήθηκαν από τη CIA μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, παρά τη δυσαρέσκεια των Ρεπουμπλικανών που προειδοποιούν για πιθανές βίαιες αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Όπως μετέδωσε το πρακτορείο Reuters, μεταξύ των αποκαλύψεων θα είναι και η χρήση ηλεκτρικού τρυπανιού για να κάμψουν την αντίσταση εγκεφάλου της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, αλλά και η απειλή βιασμού με σκουπόξυλο σε κατηγορούμενο για άλλη τρομοκρατική ενέργεια.

Ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας έχουν ληφθεί γύρω από τις εγκαταστάσεις διπλωματικών αποστολών και από αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις ενόψει της δημοσιοποίησης της περίληψης, της οποίας οι πιο ευαίσθητες πληροφορίες λογοκρίθηκαν, κοινοβουλευτικής έκθεσης που αναμενόταν εδώ και μήνες. Αποτέλεσμα έρευνας τουλάχιστον τριών ετών (2009-2012), η έκθεση έχει στόχο να ρίξει φως στο πρόγραμμα που δημιουργήθηκε κρυφά για την ανάκριση κρατουμένων υπόπτων για διασυνδέσεις με την Αλ-Κάιντα, κυρίως με εικονικό πνιγμό ή στέρηση ύπνου.

«Ο πρόεδρος πιστεύει ότι είναι σημαντικό να δημοσιοποιηθεί, ώστε ο κόσμος και στις υπόλοιπες χώρες να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη», δήλωσε ο Τζος Ερνεστ, εκπρόσωπος του Μπαράκ Ομπάμα. Ο αμερικανός πρόεδρος σταμάτησε το πρόγραμμα μόλις ανέλαβε την προεδρία τον Ιανουάριο του 2009. Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει «κατάλληλη στιγμή» για τη δημοσιοποίηση μιας τέτοιας έκθεσης, ο Ερνεστ τόνισε ότι αυτό ήταν απαραίτητο για να διασφαλιστεί ότι «κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί ποτέ». Ο Στιβ Γουόρεν, εκπρόσωπος του Πενταγώνου, δήλωσε ότι τα περιφερειακά κέντρα διοίκησης είχαν ενημερωθεί για την «επικείμενη δημοσιοποίηση» και είχαν εντολή να «λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προστασίας».

εμπιστευτική έκθεση εγκρίθηκε από την επιτροπή Πληροφοριών της Γερουσίας τον Δεκέμβριο του 2012 και τα μέλη της ψήφισαν τον Απρίλιο υπέρ της δημοσιοποίησης περίληψης περίπου 500 σελίδων.Ωστόσο η διαδικασία συνεχίστηκε επί οκτώ μήνες, καθώς οι γερουσιαστές και ο Λευκός Οίκος διαφωνούσαν σχετικά με τον όγκο των πληροφοριών που πρέπει να λογοκριθεί, όπως κωδικές ονομασίες πρακτόρων της ή χώρες που συνεργάστηκαν με το μυστικό πρόγραμμα. Όταν ρωτήθηκε χθες βράδυ για τον στόχο αυτής της διαδικασίας, η Νταϊάν Φάινστάιν, η ισχυρή πρόεδρος της επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας, δήλωσε ότι είναι ευεργετικό για μια «δίκαιη κοινωνία να βασίζεται στο νόμο». 

«Όταν κάνουμε σφάλματα, τα παραδεχόμαστε και προχωράμε μπροστά», πρόσθεσε η δημοκρατική γερουσιαστής η οποία έδωσε αγώνα προκειμένου η αποχαρακτηρισμένη εκδοχή της έκθεσης να μην υποστεί μεγάλη λογοκρισία. Πολλοί Ρεπουμπλικανοί αποδοκίμασαν εκ των προτέρων τη δημοσιοποίηση της έρευνας την οποία θεωρούν μεροληπτική. Ο πρώην αντιπρόεδρος Ντικ Τσένι (επί προεδρίας Τζορτζ Μπους) υπεραμύνθηκε με σθένος αυτών των μεθόδων ανάκρισης, λέγοντας ότι ήταν «απολύτως δικαιολογημένες». «Το πρόγραμμα εγκρίθηκε και εξετάστηκε από νομικής άποψης από το υπουργείο Δικαιοσύνης», δήλωσε στους New York Times. Αναφερόμενος στους πράκτορες της CIA που έφεραν εις πέρας το πρόγραμμα δήλωσε ότι «θα έπρεπε να παρασημοφορηθούν αντί να επικρίνονται».

Για τον ρεπουμπλικανό γερουσιαστή Μάρκο Ρούμπιο, πιθανό υποψήφιο στις προεδρικές εκλογές του 2016, είναι «απερίσκεπτη και ανεύθυνη» η δημοσιοποίηση της έκθεσης η οποία «δεν είναι ούτε σοβαρή, ούτε εποικοδομητική». Σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στην Washinston Post, ο Χοσέ Ροντρίγκεζ, πρώην επικεφαλής του προγράμματος, κατήγγειλε την «μεγάλη υποκρισία» των πολιτικών στο θέμα αυτό. «Κάναμε αυτό που μας ζητήθηκε (…) και γνωρίζουμε ότι ήταν αποτελεσματικό», τόνισε. «Μια δεκαετία αργότερα, ακούμε κάποιους από αυτούς τους ίδιους πολιτικούς να εκφράζουν την αγανάκτησή τους και — ακόμη χειρότερα — να παραποιούν τα γεγονότα και να ελαχιστοποιούν τις επιτυχίες που υπήρξαν» από το πρόγραμμα. 

Ένα από τα ερωτήματα που παραμένουν σε σχέση με το μυστικό αυτό πρόγραμμα είναι κατά πόσον αυτό συνέβαλε να αποσπαστούν κρίσιμες πληροφορίες που επέτρεψαν, μεταξύ άλλων, να εντοπιστεί ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, που σκοτώθηκε στο Πακιστάν το 2011 στη διάρκεια αμερικανικής επιδρομής κομάντος. Στις αρχές Αυγούστου, ο Ομπάμα είχε μιλήσει επί μακρόν για αυτές τις μεθόδους ανάκρισης «που κάθε έντιμος άνθρωπος θα πρέπει να τις θεωρεί βασανιστήρια», όπως τόνισε κρίνοντας ότι οι ΗΠΑ είχαν «ξεπεράσει τα όρια».

Παρότι είχε καταγγείλει τις μεθόδους αυτές, ο αμερικανός πρόεδρος είχε επίσης καλέσει - προκαλώντας έκπληξη σε ορισμένους Δημοκρατικούς - να εξετασθούν τα γεγονότα όπως είχαν συμβεί τότε. «Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πόσο φοβόταν ο κόσμος. Δεν ήξερε αν επίκειντο κι άλλες επιθέσεις. Υπήρχε τεράστια πίεση προς τις δυνάμεις ασφαλείας».