Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Η ΔΕΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ

 

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ Αθήνα για να σ’ εξευτελίσει ο Νταβούτογλου, κύριε Αντώνη Σαμαρά μας. Για να μας εξευτελίσει όλους κατ’ ακρίβειαν. Προτού καν έρθει, αφ’ εαυτής η ανακοίνωση της επικείμενης άφιξής του - ενώ το «Μπαρμπαρός», οι φρεγάτες κι οι κορβέτες του τουρκικού στόλου αλωνίζουν μέχρι και στα νότια της κυπριακής ΑΟΖ - αποτελεί ΗΔΗ συντελεσθείσα διπλωματική ήττα του Ελληνισμού.

Αμφοτέρων των κρατών του. Και διακύβευση των και δικών σας προσπαθειών για την ελπιδοφόρα Τριμερή Ελλάδος - Κύπρου - Αιγύπτου. Και την επικείμενη Τριμερή με τον Ισραήλ. Εξευτελισμό κι εξουδετέρωση των πρόσφατων Συμπερασμάτων των 28, που ΕΣΥ πέτυχες στην ΕΕ με τον Αναστασιάδη ανήμπορο στο νοσοκομείο και του Ψηφίσματος που οι ημέτεροι ευρωβουλευτές πέτυχαν εναντίον της Τουρκίας στην Ευρωβουλή.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ Αθήνα ο Νεο-Οθωμανός Ισλαμιστής πρωθυπουργός του συνεχιζόμενου 40 χρόνια Αττίλα, για ν’ αξιοποιήσει τα Φοβικά μας Σύνδρομα. Και την υποχωρητικότητα που ξέρει ότι μόνο η Αθήνα του επιδαψιλεύει. Προκειμένου, απ’ την Αθήνα, του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ 5 & 6 Δεκεμβρίου, να διακηρύξει για να νομιμοποιήσει διεθνώς, τις νεο-οθωμανικές βλέψεις και τις επιδρομικές απαιτήσεις και τις ένοπλες, διά πολεμικών απειλών, τουρκικές παραβιάσεις, στην κυπριακή και στην ελλαδική ΑΟΖ.

Απ’ τις νότιες θάλασσες της Κύπρου, ώς το Καστελόριζο κι απ’ εκεί ώς το… Σούνιο! Ως «διαπραγματεύσιμες διμερείς διαφορές». Και διά διμερών συνομιλιών επιλύσιμα προβλήματα «νομίμων δικαιωμάτων» της Τουρκίας… Στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο… Ο και θεωρητικός του νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού!

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ Αθήνα ο Νταβούτογλου, για να εκφωνήσει από την Αθήνα παγκοσμίως, ιστάμενος δίπλα στον Σαμαρά και στον κ. Βαγγέλη, ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Ότι την εκλαμβάνει και τη μεταχειρίζεται ως Εκλιπούσα. Όπως το ΄χει κάνει εναγκαλιζόμενος τον κ. Βαγγέλη, όταν του επέδιδε το 105σέλιδο της 23ης Ιουνίου στην ΕΕ…

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ Αθήνα, αισθανόμενος έναντί της -το ΄χει γράψει ο ίδιος- ως Παλαιστής Βαρέων Βαρών. Πρωτίστως για να βρει τρόπαιο και σωσίβιο για την αποτυχημένη αλαζονική πρακτική των νεο-οθωμανικών του σχεδιασμών. Πρακτική με την οποία εκμηδένισε την περί «μηδενικών προβλημάτων» κομπορρημοσύνη του. Και παρήγαγε την απομόνωση της Τουρκίας απ’ όλους τους άλλους γείτονές της. Τρόπαιο και σωσίβιο που ελπίζει ότι θα του προσφέρει η δειλία των Αθηνών. Τρόπαιο έναντι Συρίας, Ισραήλ, Αιγύπτου, Κούρδων και… πάσης διεθνούς κοινότητας, παντός είδους διεθνούς δικαίου.

ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΤΕ κύριε Σαμαρά. Θα παρακολουθήσουμε, τρέμοντας, τι θα κάνετε….

ΕΙΡΗΣΘΩ
Η… ανάλυση του υπ.Εξ. κ. Κασουλίδη είναι άραγε ότι, η Τουρκία «έτσι ξαφνικά» κατέβασε ο νους της να στείλει Οκτώβριο τον στόλο και το «Μπαρμπαρός» στις ΝΟΤΙΕΣ θάλασσες της ΑΟΖ της ΚΔ; Και δεν έκοψε ο δικός μας νους ότι την Τριμερή του Καΐρου θέλησε να φέρει προ τετελεσμένου;

Και τι είν’ αυτή η παλαβή ρητορεία που πάντα αρχίζει με το… «εάν η Τουρκία επιθυμεί επίλυση», ενώ και ο ρήτωρ και οι πάντες ΞΕΡΟΥΝ τι πράγματι επιθυμεί ΑΝΕΚΑΘΕΝ η Τουρκία; Δικολαβίστικες, δοκησισοφίες στα 31χρονα του Ψευδοκράτους, στα 40χρονα του Αττίλα και στα 58χρονα των Εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ; Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ.....





 


ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΦΩΝΑΖΟΥΝ

 

10 με 12 χρονών. Όνομα άγνωστο. Μάτια γαλανά, όχι το φωτεινό του ουρανού, αλλά εκείνο το σκούρο μπλέ του βυθού. Βλέμμα κενό, ξεθωριασμένο, καρφωμένο στο ταβάνι. Χείλη κλειστά, ανέκφραστα. Χέρια ζωγραφισμένα με μαρκαδόρους. Χρώματα, πολλά χρώματα. Σαν να προσπαθούν να κρύψουν κάτι. Διακρίνω έναν ήλιο πάνω σε μια μελανιά. Ένα αστεράκι πάνω σε μια γρατσουνιά. Μια καρδιά πάνω σε μια κοκκινισμένη πληγή. Τα χτυπήματα αργά ή γρήγορα θα φύγουν. Τα σημάδια όμως θα μείνουν. Να μας θυμίζουν. Να μας πονάνε. Να μας πληγώνουν. Δυστυχώς μερικές πληγές δεν κλείνουν όσο χρώμα και αν τους ρίξεις.

19 Νοεμβρίου. Παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Άλλη μια παγκόσμια μέρα όπως πολλές άλλες. Είδαμε αφίσες, αναρτήσεις, άρθρα, διαφημίσεις με παιδάκια που μας κινητοποιούν να τα προσέξουμε, να τα βοηθήσουμε, να τα προστατεύσουμε. Την ώρα που τα βλέπουμε όλα αυτά, στο διπλανό διαμέρισμα ένα παιδί κλαίει. Κάθεται φοβισμένο κάτω από τα σκεπάσματά του. Μετράει τα χτυπήματα. Πονάει. Καλεί βοήθεια. Εμείς δεν ακούμε. Ή κάνουμε ότι δεν ακούμε. Γιατί να ασχοληθούμε με ένα παιδικό κλάμα; Γιατί να ανησυχήσουμε; Γιατί να υποψιαστούμε; Παιδιά είναι και κλαίνε. Μόνο που όταν πονάνε δεν κλαίνε, φωνάζουν. Τα παιδιά φωνάζουν δυνατά για να τα ακούσουμε. Και εμείς;

Κλείνουμε τα αυτιά μας. Πού να μπλέκουμε σε ξένα σπίτια; Με ποιο δικαίωμα; Για ποιο λόγο; Όταν πρέπει να ανακατευτούμε στις ζωές των άλλων δεν το κάνουμε. Βάζουμε τον εαυτό μας μπροστά, τον φόβο, τη διακριτικότητα. Εφόσον δεν είναι στη σφαίρα που ζω, γιατί να ασχοληθώ γιατί να διακινδυνεύσω την ασφάλειά μου; Μια ώρα πριν σκουπίζαμε τα δάκρυα βλέποντας ένα κοριτσάκι να μας ζητά βοήθεια στην οθόνη. Στο κοριτσάκι που βρίσκεται ακριβώς πίσω απο τον τοίχο και μας φωνάζει δεν δίνουμε καμία σημασία. Τα λόγια απέχουν πολύ από την πράξη. Για να ευαισθητοποιηθείς πρέπει να γίνεις μέρος του προβλήματος. Να δεις την κακοποίηση να αποκτά σάρκα και οστά μπροστά σου. Μόνο τότε καταλαβαίνεις. Αλλά τότε είναι ήδη αργά.

Ένα κακοποιημένο παιδί θα μεγαλώσει με βαθιά τραύματα, που θα το ακολουθήσουν στην ενήλικη ζωή του. Οι πληγές του μπορεί να τον μεταμορφώσουν σε έναν  εύθραστο, φοβισμένο, συναισθηματικά “ατελή” άνθρωπο, που θα αναζητήσει τη χαρά και την αγάπη που στερήθηκε στην παιδική του ηλικία, κουβαλώντας ωστόσο το βαρύ φορτίο του παρελθόντος. Ή μπορεί να οδηγήσουν το παιδί από τον ρόλο του θύματος σ΄αυτόν του θύτη. Από τη θέση άμυνας, στην επίθεση. Ένα παιχνίδι εκδίκησης για να διώξουν τα σημάδια που χαράχτηκαν μέσα τους, μιμούμενοι τις πράξεις των γονιών τους. Απαλύνουν τον πόνο τους προκαλώντας τον ίδιο πόνο στους άλλους. Κάθε μορφή κακοποίησης γκρεμίζει τα όνειρα των παιδιών, εμποδίζει την ομαλή ανάπτυξή τους, κηλιδώνει  την αθωότητά τους. Σαν μια πυραμίδα που της αφαιρούν ένα-ένα τα κομμάτια της προς την κορυφή.

Έχετε παρατηρήσει τι κάνουν τα παιδιά όταν θέλουν να τα προσέξεις; Άρχίζουν και μιλάνε γρήγορα, δυνατά, ασυνάρτητα για να σου τραβήξουν την προσοχή. Οι γονείς καταλαβαίνουν το παιχνίδι τους και τα αγνοούν. Κάπως έτσι και εμείς, βλέπουμε, ακούμε, διαισθανόμαστε την παιδική κακοποίηση να είναι δίπλα μας, αλλά την αγνοούμε. Όσο και αν προσπαθεί να μας κάνει να τη δούμε, εμείς προφασιζόμαστε ότι δεν είναι τίποτα. Ένας συνηθισμένος τσακωμός. Ένα φυσιολογικό κλάμα. Ένα ανεπαίσθητο χτύπημα συμμόρφωσης. Μόνο που η παιδική κακοποίηση δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένας κακός δαίμονας που γεννιέται με τη σωματική βία και αναπτύσσεται παράλληλα με την προσωπικότητα, ζωγραφίζοντας με μαύρη μπογιά την παιδική ψυχή.

Για να τον διώξεις δεν χρειάζονται ούτε δάκρυα, ούτε μεγάλα λόγια. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις μια κραυγή παιδιού μη φύγεις. Τέντωσε τα αυτιά σου, άκουσε.Και ύστερα φώναξε. Φώναξε δυνατά. Μαζί με το παιδί. Για το παιδί.

 


Ο ΕΝΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΑΙΟΤΕΡΟΣ ΦΟΡΟΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΠΟΤΕ



 

Αμετακίνητος στη θέση του ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ο δικαιότερος φόρος σχετικά με την ακίνητη περιουσία που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα, εμφανίστηκε ο πρώην σύμβουλος του Γιάννη Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών, Νίκος Καραβίτης, ο οποίος και θεωρείται εμπνευστής του σχετικού νόμου. Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, στην εκπομπή Σαββατοκύριακο με Δράση, ο κ. Καραβίτης υπεραμύνθηκε του σχεδίου για τον ειδικό φόρο στα ακίνητα, τονίζοντας πως «πρόκειται για ένα δίκαιο φόρο, καθώς παίρνει λιγότερα από περισσότερους».

Επισήμανε πως σε σύγκριση με το ΕΕΤΗΔΕΕ ο ΕΝΦΙΑ επιτρέπει «οι περισσότεροι να πληρώνουν λιγότερα», ενώ «μόνο όσοι έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία πληρώνουν πιο πολλά». Προσέθεσε πως ο ΕΝΦΙΑ ήταν ένας φόρος ο οποίος ήταν «αναγκαίος» μετά την λήξη του ΕΕΤΗΔΕΕ, εξηγώντας μάλιστα πως «η τρόικα μας έλεγε πως αν δεν προχωρούσαμε στον ΕΝΦΙΑ θα έπρεπε να παραμείνουμε στο προηγούμενο καθεστώς». «Αν εφάρμοζα (τον ΕΝΦΙΑ) σήμερα δεν θα έκανα αλλαγές.

Θα αφαιρούσα μόνο τον συμπληρωματικό φόρο. Καλώ όποιον έχει αντίρρηση να καταθέσει πρόταση, από που θα μπορούσαμε να βρούμε αυτό το ποσό. Έπρεπε να βρούμε 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ», υπογράμμισε.