Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΒΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

 

Την ώρα που ο αρχηγός του τουρκικού ναυτικού, εν είδει “μαχαλόμαγκα”, απειλούσε την Ελλάδα και την Κύπρο με πόλεμο, οι υπουργοί Οικονομίας της Τουρκίας και Ανάπτυξης της Ελλάδας συμμετείχαν στη Σμύρνη σε φόρουμ για το πώς θα αναπτύξουν περισσότερο τις οικονομικές σχέσεις τους και θα ενοποιήσουν, οικονομικά, το Αιγαίο. Μάλιστα, ο έλληνας υπουργός, ο οποίος δεν θα διαβάζει, προφανώς, εφημερίδες, την ώρα που οι Τούρκοι παραβίαζαν τον ελληνικό εναέριο χώρο, μιλούσε, σύμφωνα με δημοσιεύματα, για το πόσο σέβονται την Ελλάδα οι αξιωματούχοι της γειτονικής χώρας. 

Κάτι δεν πάει καλά. Είτε η μεταβατική φάση που διέρχεται ο κόσμος ολόκληρος δικαιολογεί οτιδήποτε είτε οι σχέσεις των δύο χωρών χρειάζονται ψυχιατρική υποστήριξη. Η Τουρκία είναι μια χώρα με αναπτυξιακή δυναμική. Στηρίζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες παντοιοτρόπως (και εδώ χρειάζεται ψυχιατρική ερμηνεία της σχέσης των δύο χωρών, διότι, διαφορετικά, μόνο ένας αμερικανικός μαζοχισμός θα εξηγούσε την επιμονή των ΗΠΑ για στρατηγική σχέση με μια χώρα που ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στις συμμαχικές εκκλήσεις). Άρχισε, όμως, να εκδηλώνει και συμπτώματα αυτοκαταστροφής. 

Ακόμη και την ώρα που απειλούσε την Ελλάδα με πόλεμο, διατηρούσε μαζί της τις καλύτερες, συγκριτικά, σχέσεις. Σε όλο αυτό το πλέγμα παράξενων σχέσεων προσθέστε και το ότι η Κίνα, σε πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις παραγόντων της, διαμήνυσε στην Κυπριακή Δημοκρατία πως έχει δίκαιο στην αντιπαράθεσή της με την Άγκυρα και θα πρέπει να προχωρήσει στη διερεύνηση των υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της, παρόλο που η χώρα αυτή έχει διεκδικήσεις στη δική της περιοχή, που δεν θα περίμενε κανείς τέτοιου είδους υποστήριξη προς τις κυπριακές θέσεις. 

Αλλά η πολυπραγμοσύνη της Τουρκίας και η προσπάθειά της να ξεσηκώσει ή απλώς να υποστηρίξει τους μουσουλμάνους της κινεζικής επαρχίας Ξινγιάνγκ έχει ενοχλήσει το Πεκίνο. Η κινεζική ηγεσία έχει ενοχληθεί επίσης και από τη μεσανατολική πολιτική της Τουρκίας. Το ίδιο και η Ρωσία. Παρέχει αφειδώς την υποστήριξή της προς την Κύπρο, διότι όχι μόνο είναι σφόδρα ενοχλημένη από την τουρκική πολιτική, αλλά και διότι δεν θα ήθελε μια ισχυροποίηση της γειτονικής της χώρας. Όλες αυτές, μαζί και με το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου, είναι εξελίξεις που ευνοούν την κυπριακή υπόθεση σε σχέση με την ΑΟΖ. 

Την ευνοεί, επίσης, όχι μόνο η τριμερής με την Ελλάδα και την Αίγυπτο που άρχισε να δρομολογείται, αλλά και μια άλλη τριμερής στην περιοχή, της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ.

Ύπουλη η θέση των ΗΠΑ: Η μόνη κάπως ύπουλη, και γι’ αυτό επικίνδυνη πολιτική, είναι η αμερικανική (για τη βρετανική δεν γίνεται λόγος, η αγγλική αντιπάθεια προς την Κύπρο έχει και αυτή, μάλλον, ψυχιατρικά χαρακτηριστικά. Η ιστορία και η πολιτική δεν επαρκούν για να την εξηγήσουν). Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Κύπρο, ο κ. Τζον Κένινγκ, γνωστός στους Θεσσαλονικείς για τη σκληράδα του από τη θητεία του στο προξενείο των ΗΠΑ, ζήτησε από την Τουρκία, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Λευκωσία, να αποσύρει το πλοίο της (“Barbaros”) από την περιοχή, να αποσύρει επίσης τη NAYTEX (την οδηγία, δηλαδή, με την οποία η Άγκυρα δέσμευε περιοχές για ασκήσεις) και να επαναρχίσουν οι συνομιλίες. 

Μέχρι εδώ πολύ καλά. Status quo ante. Κατάσταση πριν από τις τουρκικές προκλήσεις. Το πονηρό και ύπουλο στις δηλώσεις του αμερικανού πρεσβευτή είναι ότι ζητά τη συμπερίληψη στις συνομιλίες των δύο πλευρών του θέματος των υδρογονανθράκων. Αυτό, δηλαδή, που ζητά και η Τουρκία, για να αποσύρει το πλοίο της και να σταματήσει τις προκλήσεις. Και γιατί πρέπει να αποτελέσουν τα ενεργειακά αποθέματα μιας χώρας που υπέστη εισβολή αντικείμενο συνομιλιών; Δεν θα είναι θέμα κρατικής διαχείρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας; 

Από πού προκύπτει ότι οι ενεργειακοί πόροι ενός κράτους πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των δύο κοινοτήτων του; Με ύφος αθώο που δεν καταλαβαίνει γιατί ο κόσμος απορεί πως οι ΗΠΑ, που υποτίθεται ότι είναι ο εγγυητής της διεθνούς ασφάλειας και νομιμότητας, δεν παίρνουν σαφή θέση απέναντι στην τουρκική πρόκληση, ο αμερικανός πρεσβευτής εξέφρασε την απορία του: γιατί λέτε πως η αμερικανική θέση δεν είναι σαφής; Και διατύπωσε την προαναφερόμενη θέση. 

Τα λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν: Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίθουν ανάλογης προκλητικής συμπεριφοράς της Άγκυρας, την οποία ακολούθησε η υποκριτική αμερικανική στάση και κατέληξαν στις υποχωρήσεις φοβικών ελληνικών κυβερνήσεων. Η Τουρκία προσπάθησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 να αμφισβητήσει τη συμφωνία της Λοζάνης. Το 1973 έθεσε θέμα υφαλοκρηπίδας με αφορμή έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο και το 1975 έθεσε και θέμα εναέριου χώρου. Για πρώτη φορά ήρθε στο χείλος του πολέμου με την Ελλάδα το 1987 στη γνωστή κρίση, στην οποία πρωταγωνίστησαν Παπανδρέου και Οζάλ, η οποία εκτονώθηκε με τη συμφωνία του Νταβός.

Παρόλο που η εκτόνωση της κρίσης εμφανίστηκε σαν ελληνική επιτυχία, ο Ανδρέας Παπανδρέου υπέγραψε κοινό ανακοινωθέν με τον Οζάλ, στο οποίο γινόταν αναφορά στη δημιουργία επιτροπής που θα συζητούσε “τον καθορισμό των τομέων που υπάρχουν προβλήματα για την εξέταση των δυνατοτήτων γεφύρωσης του χάσματος και για την κίνηση προς μόνιμες λύσεις”. Αποδοχή, δηλαδή, έστω προς συζήτηση, προβλημάτων πέραν της υφαλοκρηπίδας, όπως ήταν η ελληνική πάγια θέση. Σημειωτέον ότι την κρίση του 1987 προκάλεσε η έξοδος του ερευνητικού σκάφους “Σισμίκ” για έρευνες στο Αιγαίο. Η συμφωνία του Νταβός ανάγκασε τον Ανδρέα Παπανδρέου να μιλήσει για “mea culpa”, “λάθος μου”.

Του Νταβός προηγήθηκε το 1976 η συμφωνία της Βέρνης, στην οποία οδήγησε η έξοδος πάλι ενός ερευνητικού σκάφους, του “Χόρα”. Το πρακτικό της Βέρνης μιλούσε για αποχή των δύο χωρών από έρευνες στην υφαλοκρηπίδα τους αλλά, είναι σαφές ότι ο περιορισμός αφορούσε την ελληνική πλευρά, η οποία διενεργούσε έρευνες στη Θάσο. Και στις δύο περιπτώσεις η Τουρκία έβγαζε στο Αιγαίο ερευνητικό σκάφος, προσπαθούσε να δημιουργήσει τετελεσμένα και για να υποχωρήσει ανάγκαζε σε αναδίπλωση την ελληνική πλευρά. 

Το πρακτικό της Βέρνης ίσχυε για όσο διάστημα διεξάγονταν εκείνες, προφανώς, οι συνομιλίες αλλά ορισμένοι καλοθελητές θεωρούν ότι οι συνομιλίες συνεχίζονται και σήμερα, άρα αυτοδεσμεύονται για μη διεξαγωγή ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Τα Ίμια: Η επόμενη, μετά το 1987, μεγάλη κρίση, η οποία οδήγησε και πάλι τις δύο χώρες στα πρόθυρα πολέμου ήταν τα Ίμια (Φεβρουάριος 1996). Ό,τι και να λέει σήμερα η ελληνική πλευρά, στα Ίμια άρχισε να εφαρμόζεται η θεωρία των “γκρίζων ζωνών”, με παρέμβαση των ΗΠΑ. Η εφημερίδα “Καθημερινή” έφερε στη δημοσιότητα έγγραφο το οποίο δέσμευε τις δύο χώρες. Και καλά, η Ελλάδα έχανε κάτι με αυτήν τη δέσμευση, η Τουρκία τι έχανε; Τι έλεγε, μεταξύ άλλων, το δημοσίευμα; 

“Η Ελλάδα και η Τουρκία δεσμεύθηκαν να απομακρύνουν στρατιώτες, πλοία και σημαίες από τα Ίμια και πέριξ αυτών, αλλά και να μην επιστρέψουν στην περιοχή, σε μια συμφωνία που αποτυπώθηκε γραπτώς σε επίσημη επιστολή του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Γουόρεν Κρίστοφερ προς τους ομολόγους του της Ελλάδας και της Τουρκίας, με ημερομηνία 2 Φεβρουαρίου 1996. Με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ ανέλαβαν, πέραν του ρόλου μεσολαβητή και αυτόν του εγγυητή των συμφωνηθέντων, καθώς ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, που διαχειρίσθηκε την κρίση, ανησυχούσε για τον κίνδυνο νέου επεισοδίου και πιθανής σύρραξης εάν η μία ή η άλλη πλευρά δεν τηρούσε τις προφορικές δεσμεύσεις της. 

Ακολούθησαν οι συμφωνίες της Μαδρίτης (Ιούλιος 1997), με την οποία η Ελλάδα αναγνώριζε πέρα από τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και το ανακοινωθέν του Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999) όπου η Ελλάδα αποδέχθηκε την ύπαρξη συνοριακών διαφορών με την Τουρκία. 

Υπήρξαν και άλλες υποχωρήσεις της Ελλάδας αλλά και αυτά που παρετέθησαν είναι αρκετά για την αποσαφήνιση της τουρκικής πολιτικής. Λάθη έγιναν πολλά και ένα φοβικό ψυχολογικό σύνδρομο διατρέχει την ελληνική πολιτική ηγεσία. Δεν χρειάζεται και νέα υποχώρηση. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ..... 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα στην απασχόληση είναι το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο εκπαιδευτικό σύστημα και την αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα η νέα γενιά να μην προετοιμάζεται επαρκώς για τις ανάγκες της αγοράς αλλά και για τις προοπτικές απασχόλησης. Η έλλειψη ταλέντου που υπάρχει στην χώρα μας αποτελεί μία ακόμη τροχοπέδη για την ανάκαμψη της οικονομίας και μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από ειλικρινή και ουσιαστική συμμαχία ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και δημόσιων οργανισμών.

Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι σε μια εποχή μεγάλης αβεβαιότητας με διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες και προκλήσεις, όπου οι εργοδότες αναγνωρίζουν τη σημασία του ανθρώπινου ταλέντου, οι σημερινές - παγκόσμιες - αγορές δεν χρειάζονται μόνο τεχνική εξειδίκευση, η οποία προέρχεται είτε από προϋπηρεσία είτε από πτυχία, αλλά και τα λεγόμενα soft skills ή και διαπροσωπικές δεξιότητες. Η δημιουργικότητα και η ευρηματικότητα ενός ανθρώπου δεν προέρχεται από την επαγγελματική ή ακαδημαϊκή κατάρτιση που έχει, αλλά από την πνευματική περιέργεια, το δυναμισμό και το κίνητρο για αυτο-πραγμάτωση που τον διακατέχουν, τα οποία ανήκουν στην κατηγορία των soft skills.

Η αλήθεια είναι ότι η σημερινή εξειδίκευση μπορεί αύριο να θεωρείται παρωχημένη, ενώ πλέον είναι σαφές ότι η σημαντική αύξηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ευρώπη με στόχο την υψηλή εξειδίκευση δεν έχει αποφέρει  ούτε την ανάλογη οικονομική ανάπτυξη, ούτε περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Οι αγορές εργασίας σήμερα δεν χρειάζονται μόνο περισσότερη τεχνική εξειδίκευση, αλλά δεξιότητες όπως είναι η κριτική σκέψη, η συνεργατικότητα, η ευελιξία, η ικανότητα διαμόρφωσης λύσεων στα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, η προσαρμοστικότητα στα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα… η ευρηματικότητα και η δημιουργικότητα ενός ανθρώπου.

Σήμερα, που πολλοί στοιχηματίζουν στον τομέα της καινοτομίας για να ενισχυθεί η οικονομία της χώρας μας και να προχωρήσουμε μπροστά, θα πρέπει να πάμε ένα βήμα πίσω. Για να καλλιεργηθούν οι δεξιότητες που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να δημιουργήσει κάτι καινοτόμο, θα χρειαστεί να εστιάσουμε με συνέπεια και σύγχρονη αντίληψη στην εκπαίδευση και την παιδεία ώστε να ενστερνιστούν τα παιδιά μας αξίες ικανές να πυροδοτήσουν το δυναμικό που κρύβουν μέσα τους.

 

ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΤΟ... ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΓΙΟΥΝΚΕΡ

 

Πρόταση μομφής κατά της Κομισιόν, λίγες μόλις εβδομάδες αφού ανέλαβε τα καθήκοντά της, κατέθεσαν συνολικά 76 ευρωβουλευτές από την ευρωσκεπτικιστική ομάδα των Νάιτζελ Φάρατζ και Μπέπε Γκρίλο, αλλά και από το χώρο της ακροδεξιάς, μεταξύ αυτών και η Μαρίν Λε Πεν, μετά τις αποκαλύψεις για μυστικές φορολογικές συμφωνίες του Λουξεμβούργου με μεγάλες εταιρείες κατά τη θητεία του σημερινού προέδρου της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ως πρωθυπουργού της χώρας.

Αντίθετα, η πρόταση μομφής δεν υπογράφεται από τα μέλη της αριστερής ευρωομάδας GUE/NGL, η οποία ενώ είχε κινήσει αρχικά διαδικασίες για να καταθέσει πρόταση μομφής, δε βρήκε τον απαραίτητο αριθμό βουλευτών για να υποβάλει το αίτημα αυτό. “Έλαβα σήμερα μία πρόταση μομφής κατά της Κομισιόν, υπογεγραμμένη από το ένα δέκατο των μελών του κοινοβουλίου”, ανακοίνωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς.

Η πρόταση μομφής θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και κατόπιν θα διεξαχθεί η σχετική ψηφοφορία, από την οποία πάντως εκτός συγκλονιστικού απροόπτου η Κομισιόν δε θα κινδυνεύσει να μην πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Εξάλλου, στα 35 χρόνια ιστορίας του Ευρωκοινοβουλίου η διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης έχει διεξαχθεί επτά φορές, και καμία από αυτές δεν οδήγησε σε καταψήφιση της Κομισιόν.

 

ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ

 

Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε τους ανασκαφείς του Κεραμεικού, όπου σε ένα μικρό τμήμα του αρχαιολογικού χώρου συνεχίζονται οι έρευνες του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, σε συνεργασία με την αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων Αθηνών: η αποκάλυψη μιας αττικής επιτύμβιας στήλης, που χρονολογείται την κλασική περίοδο. Σύμφωνα με δημοσίευση στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου (www.dainst.org), πρόκειται για τμήμα επιτύμβιας στήλης, που απεικονίζει ανάγλυφα σε πρώτο επίπεδο μια καθιστή γυναίκα και ένα κοριτσάκι και σε δεύτερο επίπεδο μια άλλη γυναίκα και έναν γενειοφόρο άνδρα.

Οι μορφές βρίσκονται κάτω από ανάγλυφο επιστύλιο αετώματος, όπου υπάρχει δυσανάγνωστη επιγραφή, από την οποία ξεχωρίζει το όνομα «Δημόστρατος». Σύμφωνα με τη δημοσίευση, τόσο το σχήμα της επιτύμβιας στήλης όσο και το είδος και το ύφος τής παρουσίασης, καθιστούν σαφές ότι το ταφικό μνημείο χρονολογείται στο τρίτο τέταρτο του 4ου πΧ αιώνα. Πιθανόν το επιτύμβιο ανάγλυφο είχε αρχικά τοποθετηθεί στο αρχαίο νεκροταφείο, κατά μήκος του δρόμου μπροστά από την Ιερά Πύλη, ενώ σε άγνωστη χρονική στιγμή χρησιμοποιήθηκε ως δομικό υλικό, και συγκεκριμένα ως κατώφλι θύρας.

Στη συνέχεια, σε μια τρίτη χρήση, το θραύσμα της στήλης που εντοπίστηκε αποτέλεσε κάλυμμα του αποχετευτικού δικτύου κάτω από την Ιερά Οδό, όταν τον 6ο αιώνα επισκευάστηκε το σύστημα υδροδότησης της Αθήνας. Σημειώνεται ότι τον περασμένο Φεβρουάριο το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έδωσε το «πράσινο φως» για τη συνέχιση της ανασκαφής στον Κεραμεικό, σε ένα μικρό τμήμα προς την πλευρά της Ερμού, που θα αποδώσει τη συνέχεια της Ιεράς Οδού εντός του αρχαιολογικού χώρου. Μετά την ολοκλήρωση της ανασκαφής, το τμήμα αυτό θα ενοποιηθεί με τον υπόλοιπο χώρο και θα αποδοθεί στο κοινό.

Σύμφωνα με την ανασκαφική πρόταση του Γερμανικού Ινστιτούτου, οι έρευνες θα ολοκληρωθούν εντός του 2014, με τη δυνατότητα τα επόμενα δύο χρόνια να ερευνηθεί η στρωματογραφία του πρανούς και να δημιουργηθεί ένας τοίχος αντιστήριξης στο τμήμα που δεν υποστηρίζεται (κάτω από τις οδούς Μελιδώνη και Ερμού).