ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΟΚ! ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

 

Το πρόβλημά μας μοιάζει ανθρωπολογικό: Η εμπειρική μας βεβαιότητα που εκφράζεται απλοϊκά με τη φράση «όλοι ίδιοι είναι» προκαλεί το ερώτημα, ποιος τύπος ανθρώπου, ποιο είδος, ποια ποιότητα (σκέψης, κρίσης, φαντασίας, ήθους) διαμορφώνεται από τις συνθήκες και τους παράγοντες που καθορίζουν την άσκηση της πολιτικής.

Η μετριότητα των αναστημάτων, η αχρήστευση ή υπονόμευση των ικανών, η ατολμία για δημιουργικές ρήξεις και καινοτομίες, η ανοχή της ανομίας, η ατιμωρησία κοινωνικών εγκλημάτων της εξουσίας, επαναλαμβάνονται σχεδόν στερεότυπα – θα έλεγε κανείς «μεταβιβάζονται» από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Οι ίδιες ολέθριες ηλιθιότητες, οι ίδιες δυσώδεις αθλιότητες, ο ίδιος διεθνής διασυρμός και η γελοιοποίηση του ελληνικού ονόματος συνοδεύουν κάθε κυβερνητικό σχήμα σαν κληρονομικό νόσημα ή σαν κατάρα.

Όλοι ξέρουμε τις συνθήκες και τους παράγοντες αυτής της νομοτελειακής κληρονομικότητας: Είναι το πελατειακό κράτος, η εμπορευματοποίηση της σχέσης κομμάτων και πολίτη. Γεννάει την αναξιοκρατία, τον διωγμό της ποιότητας, την αυθαιρεσία, την κοινωνική αδικία, τη ροπή προς τη ραστώνη, τη μόνιμη «κρίση» και συνεχή υποβάθμιση της εκπαιδευτικής λειτουργίας. Η εξάλειψη του πελατειακού κράτους είναι θέμα ελάχιστων, πολύ συγκεκριμένων, θεσμικών μεταρρυθμίσεων, που καμία κυβέρνηση δεν διανοείται να τις τολμήσει.

Η ελλαδική κοινωνία βιώνει πραγματική καταστροφή, αληθινό εφιάλτη, πέντε χρόνια τώρα. Είναι το αποτέλεσμα του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας που απέβλεπε αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους. Οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί στην Ελλάδα, διορισμένοι από τις κομματικές κυβερνήσεις, δεν διανοούνται να εγκαλέσουν τους αυτουργούς του κοινωνικού εγκλήματος – να οδηγήσουν στο εδώλιο πρωθυπουργούς και οικονομικούς υπουργούς που υπέγραψαν τον υπερδανεισμό.

Μεγάλη ευκαιρία για τις κυβερνήσεις των πέντε τελευταίων ετών ήταν το άλλοθι που τους πρόσφεραν τα «μνημόνια» – ο εξαναγκασμός να υποταχθούν στις απαιτήσεις των δανειστών της χώρας. Οι δανειστές, για να μη χάσουν εντελώς τα χρήματά τους, απαίτησαν τη «σμίκρυνση» του κράτους και την αποκατάσταση της λειτουργικότητάς του: Να απολυθούν οι τεράστιες μάζες των διορισμένων με αυθαίρετη κομματική παρέμβαση και να ανασυνταχθούν οι κρατικές υπηρεσίες με κριτική αξιολόγηση της ποιότητας των υπαλλήλων.

Για τα κόμματα η απαίτηση των δανειστών ήταν εξαναγκασμός σε αναμέτρηση ζωής ή θανάτου – διάσωσης ή κατάλυσης του (αυτονομημένου από την κοινωνία) κομματικού συστήματος. Φυσικά στην αναμέτρηση νίκησαν τα κόμματα (χωρίς, βέβαια, να ζημιωθούν οι δανειστές, αλλά με μεταβίβαση της ζημιάς σε βάρος και πάλι του κοινωνικού σώματος): αντί αξιολογικής κρίσης προκρίθηκε το τυφλό «κούρεμα» – ίδιος αποκεφαλισμός ικανών και ανίκανων, ποιότητας και απατεωνίας.

Ετσι η Ελλάδα συνεχίζει να βιώνει πραγματική καταστροφή, αληθινό εφιάλτη. Πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς σημάδια ανάκαμψης. Η παραγωγή κάτω από τα όρια συναγερμού, η αποβιομηχάνιση πλήρης, οι επενδύσεις σχεδόν μηδενικές, η ανεργία εφιάλτης. Οι επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμό που δεν ανακόπτεται, οι Τράπεζες έχουν απορροφήσει για «ανακεφαλαιοποίηση» ποσά μυθώδη, αστρονομικά, χωρίς ακόμα να μπορούν να χρηματοδοτήσουν την εγχώρια αγορά. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων αποστράγγισαν την όποια αποταμίευση, τα δύο τρίτα του πληθυσμού ζουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω από το όριο.

Σε αυτή την πραγματικότητα, που τη βιώνει με καθημερινό άγχος ο πολίτης, αντιτάσσονται, επίσης καθημερινά, η θριαμβολογία του πρωθυπουργού και η υποσχεσιολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και οι δύο εκτός τόπου και χρόνου. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει σπασμωδικά και πανικόβλητος, ότι «αφήσαμε πίσω μας τα δύσκολα», ελευθερωθήκαμε από τα «μνημόνια», από το κατάντημα να «επιτροπεύεται» η Ελλάδα, να έχει απεμπολήσει την εθνική της ανεξαρτησία.

Καταφέραμε να έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα» μεγαλύτερο από όσο ζητούσαν αυτοί που μας επιτροπεύουν, αρνηθήκαμε την εξάρτηση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είμαστε σε θέση «να βγούμε στις αγορές», να δανειζόμαστε με τα επιτόκια που δανείζονται οι διεθνώς αξιόπιστες χώρες. Την επομένη τέτοιων θριαμβολογιών, τα επιτόκια για να δανειστεί η Ελλάδα από τις αγορές εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη, τα «στελέχη» της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών διαψεύδουν απερίφραστα τον πρωθυπουργό από τα διεθνή κανάλια, και το Χρηματιστήριο Αθηνών περίπου καταρρέει. Έχει και η προπαγανδιστική αερολογία τα όριά της, αλλά ο διεθνής διασυρμός και η αυτοδιαπόμπευση δεν πτοούν τον πρωθυπουργό.

Όπως δεν πτοούν και τον κ. Τσίπρα. Επιμένει μοιράζοντας χαμόγελα ότι «θα» επαναδιαπραγματευθεί το ιλιγγιώδες χρέος της χώρας (με ποια «ατού» δεν μας λέει), «θα» αυξήσει τον κατώτατο μισθό, «θα» επαναπροσλάβει στο Δημόσιο όλους αδιακρίτως τους απολυμένους (η κ. Δούρου θα συμπεριλάβει στην επαναπρόσληψη και τους παραχαράκτες, τους πλαστογράφους των πτυχίων τους). Με ποια χρήματα ή ποιος θα τον δανείσει, δεν το αποκαλύπτει ο κ. Τσίπρας.

Ο πολίτης που διαθέτει στοιχειωδώς ορθολογική σκέψη και κρίση, διερωτάται: Αφού ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι, γιατί βιαζόμαστε – το πελατειακό κράτος είναι άθικτο, οι «νταβατζήδες» απόλυτοι κυρίαρχοι, οι Τράπεζες ακόμα αχρηστευμένες, ο μηχανισμός του Δημοσίου διαλυμένος. Με αυτές τις κραυγαλέα αρνητικές προϋποθέσεις, δεν είναι πλεονεκτικότερη επιλογή να υπομείνουμε τα «μνημόνια» και την επιτρόπευση, αντί να αυτοπαραδοθούμε, σαν ψευτοπαλικαράδες, έρμαιο άθυρμα, στο λυσσαλέο και απάνθρωπο παιχνίδι των «αγορών»;

Όταν οι ηγέτες μας μοιάζουν άνθρωποι αρρωστημένοι, μανιακοί για εξουσία, ανίκανοι να προβληματιστούν για την καταστροφή της πατρίδας και απορροφημένοι αποκλειστικά από την προεκλογική τους κοκορομαχία, είναι ώρα για νταϊλίκια και παιχνίδια με την αχαλίνωτη, θηριώδη αυθαιρεσία των «αγορών»;

Έστω για το ωμό τους συμφέρον οι βουλευτές, για να εξαντλήσουν την τετραετία της κοινοβουλευτικής τους θητείας, ας απαιτήσουν «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», κυβέρνηση δοκιμασμένων σε κάθε κλάδο τεχνοκρατών, που θα την στηρίξει η Βουλή έχοντας επιλέξει κοινής αποδοχής Πρόεδρο Δημοκρατίας. Μοιάζει η ρεαλιστικότερη από τις προτάσεις που διατυπώθηκαν ώς τώρα. Διαβάστε την Επικαιρότητα ΕΔΩ..........  

Διαβάστε τον νέο Νόμο για την ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» ΕΔΩ......

 

Η ΙΤΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ… ΕΛΛΑΔΑ

 

Στην Ιταλία εντοπίζουν γερμανοί οικονομολόγοι την επόμενη εστία της «ευρωκρίσης». Τα αποτελέσματα των στρες τεστ για τις ιταλικές τράπεζες εντείνουν τις ανησυχίες αναφέρει το ρεπορτάζ της ελληνικής υπηρεσίας της Deutsche Welle. «Η Ιταλία είναι στην παρούσα φάση μία από τις πιο προβληματικές περιπτώσεις της ευρωζώνης», εκτιμά ο Κλέμενς Φουστ.

«Μια χώρα, της οποία η οικονομία δεν αναπτύσσεται δεν μπορεί να έχει και υγιείς τράπεζες», υπογραμμίζει στο Der Spiegel, o γερμανός οικονομολόγος και πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκών Οικονομικών Μελετών, ZEW. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Standard & Poor`s, που εκτιμά ότι η κακή εικόνα των ιταλικών τραπεζών στα τεστ αντοχής «δεν εκπλήσσει κανέναν δεδομένων των δύσκολων οικονομικών συνθηκών στην Ιταλία».

«Μετεξεταστέες» έμειναν τέσσερις ιταλικές τράπεζες, εμφανίζοντας κεφαλαιακό έλλειμμα της τάξεως των 3,31 δισ. ευρώ, με τη Monte dei Paschi να βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, δεδομένου ότι η «τρύπα» που καλείται να καλύψει υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ. Οι αντιδράσεις των αγορών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας της κατάστασης. Η πτώση της τιμής των ιταλικών τραπεζικών μετοχών ήταν εντυπωσιακή.

«Σε αντίθεση με την Ισπανία, η οποία κατέβαλε πολλές προσπάθειες τα προηγούμενα χρόνια για να αναπτύξει την οικονομία της, η Ιταλία έμεινε στο δρόμο. Τα στρες τεστ συνιστούν προειδοποιητικό συναγερμό για την ιταλική κυβέρνηση», υποστηρίζει Τόμας Γκίτσελ, επικεφαλής οικονομολόγος του VP-Bankgroup, σχολιάζοντας στην εφημερίδα Tagesspiegel τις εξελίξεις μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων.

Η εμπιστοσύνη των επενδυτών προς την ιταλική οικονομία φθίνει. Μόνο τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο σημειώθηκε στην Ιταλία εκροή κεφαλαίων ύψους 67 δισ. ευρώ. «Οι ιταλικές τράπεζες έχουν το πρόβλημα ότι το μεγαλύτερο μέρος των πιστωτικών τους συναλλαγών διεκπεραιώνεται στο εσωτερικό», λέει στο Der Spiegel ο Γκούτραμ Βολφ, διευθυντής του think tank Bruegel που εδρεύει στις Βρυξέλλες.

«Αυτό εντείνει τον κίνδυνο αύξησης του αριθμού των τοξικών δανείων», προσθέτει. Το Der Spiegel υπενθυμίζει ότι το οικονομικό «πεπρωμένο» του ιταλικού κράτους είναι στενά συνδεδεμένο με εκείνο των ιταλικών τραπεζών. «Τις χρειάζεται ως σημαντικότατους χρηματοδότες», αναφέρει το περιοδικό, επισημαίνοντας ότι το δημόσιο χρέος της Ιταλίας αγγίζει τα 2,1 τρισ. ευρώ και υπερβαίνει το 130% του ΑΕΠ. «Οι ιταλικές τράπεζες διαθέτουν κρατικά ομόλογα της τάξεως των 400 δισ. ευρώ», αναφέρει το Der Spiegel, υπενθυμίζοντας ότι μεταξύ 2010 και 2013 σχεδόν διπλασιάστηκε το ποσοστό των ομολόγων.

Η αύξηση αυτή αποδίδεται στον Μάριο Ντράγκι και την πολιτική του φθηνού χρήματος, που είχε ως στόχο την αύξηση της ρευστότητας προς τις επιχειρήσεις. «Οι ιταλικές τράπεζες, όμως, δεν διοχετεύουν τη ρευστότητα στην οικονομία, αλλά την χρησιμοποιούν για να αγοράζουν ομόλογα», υπογραμμίζει ο Γκούτραμ Βολφ, εξηγώντας ότι η χορήγηση δανείων προς επιχειρήσεις προϋποθέτει επαρκή ίδια κεφάλαια, σε αντίθεση με την αγορά ομολόγων που δεν απαιτεί „μαξιλάρι“ ασφαλείας.

«Ο χάρτινος πύργος θα διατηρηθεί όσο θα είναι χαμηλά τα επιτόκια…Σε περίπτωση που αυτά αυξηθούν, μπορεί να προκύψει μεγάλο πρόβλημα», αποφαίνεται ο Κλέμενς Φουστ.

 

ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι στα Βαλκάνια αναδύονται ολοένα και με ταχύτερους ρυθμούς τα εθνικιστικά ιδεώδη, με αποτέλεσμα να επικρατεί σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο έντονος προβληματισμός για τις συνέπειες αυτών των ακραίων πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα, η έξαρση της εθνικιστικής ρητορικής στη χερσόνησο του Αίμου έχει θορυβήσει όλη τη διεθνή κοινότητα, καθώς η ιστορία των Βαλκανίων είναι γεμάτη από πολεμικές συγκρούσεις που ως επί των πλείστον έχουν εθνοτικό χαρακτήρα.

Οι αιτίες της ανάδειξης ακραίων εθνικιστικών φωνών είναι πολυδιάστατες, με την οικονομική κρίση που μαστίζει την περιοχή να διαδραματίζει μείζονα ρόλο. Εκτός όμως από τις οικονομικές αιτίες, σημαντικό ρόλο στη διεύρυνση των εθνικιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία παίζουν και τα ασταθή πολιτικά συστήματα που επικρατούν στα βαλκανικά κράτη. Χαρακτηριστικά, η ποιότητα της δημοκρατίας στις χώρες των Βαλκανίων είναι πολύ ισχνή, με αποτέλεσμα οι θεσμοί να μην καλύπτουν τις ανάγκες των πολιτών. Όλα τα προαναφερθέντα συμβάλλουν στη σύνθεση μια ανασφαλούς κατάστασης, οδηγώντας τους πολίτες σε επικίνδυνες ιδεολογίες.

Επιπροσθέτως, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που επικρατεί αποδεδειγμένα στις περισσότερες χώρες της περιοχής, ενισχύει την γιγάντωση των ακραίων ιδεών, διότι οι πολίτες μη μπορώντας να εξηγήσουν ορθολογικά τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα έλκονται από τις απλοϊκές και ανορθολογικές αναλύσεις της εθνικιστικής ρητορικής. Πέρα όμως από τις εσωτερικές αιτίες που συνθέτουν αυτή την έκρυθμη κατάσταση στη βαλκανική χερσόνησο, πρέπει να αναζητηθούν και ευθύνες σε εξωτερικούς παράγοντες.

Χαρακτηριστικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είναι παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις ΗΠΑ θα μπορούσαν να λάβουν περισσότερες πρωτοβουλίες με σκοπό την οικονομική και θεσμική αναβάθμιση στις αναπτυσσόμενες χώρες των Βαλκανίων. Όπως γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω, τα ζητήματα που έχουν αναδυθεί το τελευταίο διάστημα στα Βαλκάνια είναι πολύ σύνθετα, καθώς πλέον ο εθνικιστικός πυρετός ανεβαίνει με επικίνδυνους ρυθμούς. Αυτό διαφαίνεται και από το γεγονός ότι η εθνικιστική ρητορική έχει διεισδύσει στο πολιτικό λόγο των περισσότερων κομμάτων που συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Εν κατακλείδι, για να αποφευχθούν τα χειρότερα σενάρια στη διαφαινόμενη πολιτική κρίση στα Βαλκάνια, θα πρέπει όλοι οι παράγοντες που επηρεάζουν τα πολιτικά δρώμενα να συνεργαστούν για την επίτευξη της ειρήνης και της σταθερότητας, διότι εάν συνεχιστούν οι προκλητικές ενέργειες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, τότε δυστυχώς θα ξαναθυμηθούμε τις πιο μαύρες σελίδες της βαλκανικής ιστορίας.