ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ Η ΚΟΜΠΑΝΙ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

 

Μια (ενδεχόμενη) ήττα που θα οδηγήσει στην ίδρυση του σύγχρονου κουρδικού κράτους. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι εντός των προσεχών ημερών θα επέλθει η πτώση της κουρδικής πόλης Κομπάνι που βρίσκεται ακριβώς μερικά μέτρα από τα τουρκο-συριακά σύνορα. Γύρω από την ηρωική αντίσταση των κούρδων μαχητών έχει στηθεί ένα σκηνικό που εν πολλοίς θυμίζει – τηρουμένων των αναλογιών – την Έξοδο του Μεσολογγίου. Έτσι, ενώ φαινομενικά οι Κούρδοι αγωνιστές θα υποστούν μια σημαντική ήττα (καθώς θα απωλέσουν την στρατηγική τοποθεσία γύρω από το Κομπάνι) στην ουσία θα πρόκειται για μια ιστορική τους νίκη, μια νίκη που θα οδηγήσει στην δημιουργία του σύγχρονου Κουρδικού κράτους.

Και όπως η Έξοδος του Μεσολογγίου μετέτρεψε τη φωτιά του Φιλελληνισμού στην Ευρώπη και στην Αμερική σε μια φοβερή πυρκαγιά που οδήγησε στην ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, έτσι και η πτώση του Κομπάνι οδηγεί ήδη σε ένα ανάλογο συνολικό ξεσηκωμό στη Δύση (με τη σιωπηρή συγκατάθεση της Ρωσίας αλλά και του Ιράν – που προφανώς έχουν λάβει ως αντάλλαγμα ότι ο Σύρος πρόεδρος Άσαντ θα μείνει στη θέση του και για τούτο τηρούν στάση αναμονής) στην συνολική καταδίκη της Τουρκίας και την δημιουργία του Κουρδιστάν στα σύνορα Ιράκ, Συρίας και σε δεύτερη φάση και Τουρκίας.

Το σκηνικό έχει στηθεί από καιρό:

1)Το μόνο που καταφέρνουν οι – καθαρά ασυντόνιστες – αεροπορικές επιθέσεις της Δύσης κατά των τζιχαντιστών που πολιορκούν το Κομπάνι είναι να παρατείνουν την πολιορκία έτσι ώστε τελικά η κουρδική αυτή πόλη να γίνει ένα τεράστιο σύμβολο αντίστασης κατά του φανατικού Ισλάμ. Είναι πιθανόν αυτός να είναι και ο βασικός τους στόχος. Και επειδή το θετικό πρόσημο στο συμβολισμό αυτό θα ανήκει στους Κούρδους, το πρώτο τελικό αποτέλεσμα της επερχόμενης τελικής σύγκρουσης Δύσης-φανατικού Ισλάμ θα είναι η ίδρυση του Κουρδιστάν.

2)Ήδη τα δυτικά ΜΜΕ έχουν προετοιμάσει το έδαφος με συνεχείς καταδίκες της τουρκικής στάσης στο θέμα (ξεχνώντας ταυτόχρονα την ύποπτη στάση της Δύσης και ορισμένων αραβικών χωρών στη δημιουργία της ΙΣΙΣ): Εάν κανείς άκουγε τον Bill O’Reilly στο Foxnews χθες το βράδι θα νόμιζε ότι ακούει κάποιον από εμάς που επί χρόνια καταδικάζουμε την τουρκική μπαμπεσιά, διπλοπροσωπία, ωφελιμισμό, απανθρωπιά κλπ. Σε παρόμοιο κλίμα όλα ανεξαιρέτως τα δυτικά ΜΜΕ προετοιμάζουν το συμβολικό πλαίσιο για την πτώση της Κομπάνι.

3)Οι Κούρδοι της Τουρκίας έχουν ήδη ξεσηκωθεί δημιουργώντας χάος σε όλες τις μεγάλες πόλεις και προετοιμάζοντας από την πλευρά τους το έδαφος για τις επερχόμενες συγκλονιστικές εξελίξεις.

Η πτώση της Κομπάνι θα σημάνει:

1)Τη γενική καταδίκη της Τουρκίας από όλο τον πολιτισμένο κόσμο και θα της αποδοθούν συνολικές ευθύνες για την ανάπτυξη του ΙΣΙΣ και την εξέλιξή του σε τρομοκρατική οργάνωση. Η Τουρκία υπό την καταστροφική–παραληρηματική ηγεσία των Ερντογάν Νταβούτογλου θα συνεχίσει να αντιδρά από κυρίως ιδεολογικά κίνητρα και θα υποκύψει στο βάρος των συνεπειών των πράξεών της.

2)Η Δύση είναι προφανές ότι θα αναγκαστεί να αναλάβει εκτεταμένη δράση κατά της ΙΣΙΣ με αιχμή του δόρατος στο έδαφος τους Κούρδους (οι οποίοι απλώς χρειάζονται κάποιο χρόνο για να εξοπλιστούν και να εκπαιδευτούν) και με σημαντικές αποστολές ειδικών δυνάμεων από πολλές χώρες. Με την συμβολική ανάδειξη των Κούρδων πεσμεργκά ως μαχητών ελευθερίας, η Δύση απλά θα πρέπει να παρέχει οπλισμό, μερικές χιλιάδες (ορισμένοι στρατιωτικοί των ΗΠΑ μιλούν για 20-30.000) ειδικών δυνάμεων. Όσο για τα χρήματα, ας είναι καλά το κουρδικό πετρέλαιο – το οποίο στο τέλος του πολέμου πιθανόν να έχει αυτόνομη διέξοδο στη Μεσόγειο.

Τέλος, όσον αφορά τις ελληνικές θέσεις έχουμε μπροστά μας μια ανεπανάληπτη ευκαιρία εξασθένησης της Τουρκίας. Οι σπασμωδικές τουρκικές ενέργειες και οι προκλήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ σε συνδυασμό με το περιρρέον αρνητικό για την Άγκυρα κλίμα, την ήδη υπάρχουσα διπλωματική προεργασία Ελλάδας-Κύπρου Αιγύπτου (και την πιθανότατη συμμετοχή του Ισραήλ σε αυτήν), δίνουν μια μοναδική ευκαιρία για την ανακήρυξη των ορίων της ελληνικής ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο.

Η ενέργεια μάλιστα αυτή μπορεί άριστα να συνδυαστεί–στα πλαίσια της συμμετοχής της Ελλάδας στη μάχη κατά του φανατικού Ισλάμ–με την αποστολή ελληνικών F-16 στην Πάφο και την αποστολή των υποβρυχίων τύπου 214 (τουλάχιστον του Παπανικολή που είναι έτοιμος) στην περιοχή. Παρά τις κάποιες ελλείψεις είναι γνωστό ότι το τουρκικό ναυτικό είναι ανίσχυρο μπροστά σε ένα τόσο προηγμένο υποβρύχιο.

Με την ελπίδα ότι οι προβλέψεις των «προσιόντων» που επιχειρεί ο γράφων θα επαληθευθούν από τα γεγονότα και θα οδηγήσουν στην τελική εξουδετέρωση της γάγγραινας που κατατρώει την περιοχή μας εδώ και πολλούς αιώνες και ακούει στο όνομα “οθωμανισμός”. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

ΜΙΛΑΕΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ;

 

…Ναι, σου λέω, ναι, είναι αλήθεια, είδα ανθρώπους να γελούν, να συζητούν, να φλερτάρουν, να ερωτεύονται να Ζουν… Χθες απογευματάκι επιστρέφοντας από το κέντρο της Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά, διανύοντας την Ν. Παραλία είδα να συμβαίνουν τα παραπάνω υπέροχα, ανθρώπους να επικοινωνούν. Πραγματικά δεν ξέρω τι μου έδινε περισσότερη χαρά σ’ αυτή την επιστροφή μου στο σπίτι, από την κουραστική μέρα που είχα στην δουλειά, το ότι θα αναπαυόμουν ή το ότι επιτέλους δόθηκε η ευκαιρία σε όλους εμάς τους Θεσσαλονικείς να απολαμβάνουμε τις βόλτες μας σ ένα τόσο εξαιρετικό μέρος αποκλειστικά διαμορφωμένο για εμάς. Σίγουρα το δεύτερο!

Αρχικά ίσως σου φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι τα κτίρια αλλά και όλοι οι διαμορφωμένοι χώροι γύρω μας επηρεάζουν την ψυχολογία μας. Ωστόσο, υπάρχει συνεχής αλληλεπίδραση ανάμεσα στον χώρο και τον άνθρωπο. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή σου και γενικότερα η καθημερινότητά σου αν άλλαζε εσωτερικά ή εξωτερικά το σπίτι σου, ο χώρος εργασίας σου ή ακόμα οι χώροι που συχνάζεις ή διασκεδάζεις; Και όμως, η συμπεριφορά μας  θα ήταν διαφορετική αν αντικρίζαμε -ερχόμασταν αντιμέτωποι- με διαφορετικούς όγκους, μεγέθη, χρώματα και υφές από τα ήδη υπάρχοντα. Και για να προλάβω κάποιους κακεντρεχείς και δύσπιστους, σίγουρα δεν είναι η αρχιτεκτονική ο μόνος παράγοντας που μπορεί να μεταβάλει την ψυχολογία μας, εξάλλου αυτά σχετίζονται με την παιδεία, την πολιτιστική ιδιαιτερότητα, την ψυχοσύνθεση, ακόμα και τη διάθεση κάθε ανθρώπου.  

Στόχος του αρχιτέκτονα είναι η δημιουργία του να απαντά σε κάτι που ισορροπεί, έτσι ώστε να επιτευχθεί ψυχική ισορροπία και αρμονία εντέλει. Χρησιμοποιώντας λοιπόν συγκεκριμένα σχήματα-όγκους-χρώματα-αποχρώσεις και υλικά-υφές προσπαθεί να φτάσει στο βέλτιστο ικανό αποτέλεσμα τόσο οπτικά όσο και κατ’ επέκταση ψυχικά. Προσπαθεί να καλύψει όλες τις ανάγκες των ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τους χώρους που κλήθηκε να κατασκευάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και συμπεριλαμβάνοντας πάντα στη σκέψη του το κόστος.

Είναι μαγικό το πώς, ξεκινώντας από την εξυπηρέτηση πλήρως των αναγκών και της λειτουργίας του εκάστοτε έργου, φτάνει σε ένα αποτέλεσμα που καλύπτει όχι μόνο τις πρακτικές ανάγκες των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται το έργο αλλά και τις αισθήσεις τους. Μέσα από αυτή την ¨τελετουργία¨ της σύλληψης και υλοποίησης της ιδέας του ο αρχιτέκτονας  κερδίζει πολλά. Αρχικά κερδίζει το στοίχημα με τον εαυτό του κάθε φορά να υλοποιεί κάτι διαφορετικό ανάλογα με τα θέλω των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται, διότι όλοι οι άνθρωποι εκ των πραγμάτων είναι διαφορετικοί, και κατ’ επέκταση έχουν να ικανοποιήσουν άλλες ανάγκες. Δίνει κάθε φορά κομμάτι από την ψυχή του σε έργα που αναλαμβάνει και με αυτόν και μόνο τον μοναδικό τρόπο μέσα από το τελικό αποτέλεσμα μιλάει στις ψυχές μας.

Ίσως θεωρηθούν τα παραπάνω υπερβολικά, εφόσον ο αρχιτέκτονας έχει να αντιμετωπίσει κτιριολογικά προγράμματα, λειτουργικούς περιορισμούς, κατασκευαστικές δυσκολίες, καλύτερα κόστη και δομικούς περιορισμούς. Δεν αμφισβητεί κανείς τη σημασία τους, παρόλα αυτά κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά μέσα από την αρχιτεκτονική να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ανθρώπου, θα πρέπει να λάβει υπόψη του και την ανάγκη για ισορροπία στην ζωή του. Το αρχιτεκτονικό έργο μπορεί να συμβάλει σ’ αυτό καθώς μιλά απ’ ευθείας στην ψυχή…  

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

 

Ντύνεσαι πρόχειρα. Κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια. Περπατάς με γρήγορο ρυθμό. Σπασμένες, λερωμένες πλάκες πεζοδρομίου. Ατίθασα κλαδιά δέντρων σε αναγκάζουν να σκύψεις. Μάνες με τα παιδιά τους προχωράνε ανακαλύπτοντας τον κόσμο μαζί. Ποδήλατα σε προσπερνάνε βιαστικά. Ανυπόμονοι οδηγοί δεν σταματούν σε καμία διάβαση. Αναβάτες δίτροχων χωρίς κράνη.

Αυτοκίνητα παρκαρισμένα παράνομα. Παιδικά μάτια καρφωμένα σε μια οθόνη κινητού. Ηλικιωμένοι κάνουν ουρές έξω από τράπεζα. Μεσήλικες αμπελοφιλοσοφούν κάτω από τέντες μοντέρνων καφέ, νομίζοντας πως θα τους επιστραφεί η νιότη συχνάζοντας εκεί. Τουρίστες κοιτάζουν τα πάντα με το εξερευνητικό βλέμμα της πρώτης φοράς βηματίζοντας αργά.

Η θάλασσα ανακατωμένη, το μπλε της χρώμα, έχει μετατραπεί σε γκρι με αποχρώσεις του καφέ και του πράσινου. Κάποιοι ψαρεύουν στο λιμάνι, παρέα με την ησυχία τους και ένα κουτάκι μπύρας. Βάρκες ανοιχτά, μαζεύουν τα δίχτυα τους βιαστικά. Οι γλάροι πετάνε πάνω από τις πολυκατοικίες.

Ο Οκτώβριος σου χαϊδεύει το κεφάλι, όπως οι, ακόμη ζεστές, ακτίνες του ήλιου ακουμπάνε το δέρμα σου, σε εκείνο το ερημικό παγκάκι, στην άκρη του άδειου πάρκου.

 

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ - ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Μετά από δύσκολη εβδομάδα εργασίας αποφασίζουμε να τα πούμε από κοντά και αναζητούμε wine bar στο κέντρο Αθηνών. Αληθινός χαμός που μας συναρπάζει γιατί τόσα πολλά ίσως δεν υπάρχουν σε όλο το Παρίσι! Στις φωτογραφίες των ηλεκτρονικών περιοδικών οι εσωτερικοί διάκοσμοι, με μια πρώτη ματιά, σε κάποια μαγαζιά θα έλεγες ότι είναι προϊόν τέχνης. Μετά την απόφασή μας για το καλύτερο βάσει των σχολίων στο διαδίκτυο, δίνουμε ραντεβού για το βράδυ.

Αλήθεια, θα μου πεις, σε μια ιστοσελίδα πολιτικού προβληματισμού και ίσως αριστερών προδιαγραφών (και λίγο ελιτίστικης κουλτούρας) μας μιλάς για wine bars; Μα το άρθρο είναι καθαρά κοινωνικού περιεχομένου όπως θα δείτε παρακάτω. Στο κάτω-κάτω κατεβαίνοντας στο κέντρο της Αθήνας κάθε βήμα στην Ερμού και τη Μητροπόλεως είτε πρωΐ είτε βράδυ μπορεί να κρύβει και μια καθημερινή ιστορία γιατί το κέντρο είναι η καρδιά της Ελλάδας.

Στο προκείμενο λοιπόν. Αθήνα, λίστα με wine bars πιο μεγάλη και από του Παρισιού, διάκοσμοι τέλειοι, προσωπικό στις φωτογραφίες ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας στον χώρο της εστίασης. Όταν φτάνουμε, επίσης πελάτες με «στολές εξόδου», πολύ καλοντυμένοι και με ρυθμό θετικό στο ένα Σάββατο που τους απομένει για να ξεφύγουν.

Στην υποδοχή μια κυρία όμορφη, προσεγμένη, μας υποδέχεται με ένα κρύο χαμόγελο ανωτερότητας αυτοκράτορα που χαμογελά αναγκαστικά στον κατώτερο λαό. Σκέφτομαι ότι πρόκειται για πολύ «ψαγμένο» μαγαζί, «ψαρώνω» που λέει και ο απλός κόσμος. Η κράτηση στο τραπέζι θα μας πάει κανένα «εικοσάευρο» το άτομο αλλά χαλάλι γιατί μια φορά στο τόσο πάμε σε wine bar.

Αρχή, ήμισυ παντός. Αναμονή για τον τρελαμένο σερβιτόρο που πηγαινοέρχεται εκνευριστικά βιαστικά σαν την μύγα γύρω μας κανένα εικοσιπεντάλεπτο. Και όταν έρχεται παντελής άγνοια του όρου κρασί. Καμιά γνώση κρασιών, καμιά διάθεση να μας υποδεχτεί και να μας εξυπηρετήσει-κατατοπίσει στο θέμα. Γιατί ρε φίλε; Ήθελα μια μέρα να ζήσω λίγο πιο προσεγμένα την έξοδό μου. Αλλιώς θα πήγαινα στον Μπαϊρακτάρη.

Χρειάζεται κάποιος που να ξέρει από κρασί ή τουλάχιστον να ξέρει να σερβίρει κρασί. Ο «δικός» μας το έχυσε καθώς το σέρβιρε στο πρώτο ποτήρι, γιατί απλά δεν ήξερε ούτε κρασί να σερβίρει, χωρίς τρόπους κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε σε κάποια καφετέρια στο Μοναστηράκι. Από τα φαγητά που παραγγείλαμε μας έρχονται τα μισά που σε διαδοχικούς χρόνους 20αλέπτου μας μετατρέπουν σε μονομάχους που (με κινήσεις προσεκτικές και με τακτ) παλεύουν για... λίγη τροφή. 

Και όταν διαμαρτυρόμαστε για την κακή εξυπηρέτηση; Άστο, αντιδικία δικαστηρίου και δικαιολογίας από τον υπεύθυνο. Κλείσε το στόμα σου, ρε φίλε, και ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕ! Και στο τέλος ούτε μια καραμέλα δώρο έτσι για να μας κάνουν να νιώσουμε… πελάτες. Βγήκαμε από το μαγαζί με το κρύο χαμόγελο της «ρωμαίας αυτοκράτειρας» στην υποδοχή που διώχνει κάποιους «θνητούς» που της χάλασαν την ησυχία.

Ποιο το κοινωνικό συμπέρασμα θα μου πεις εσύ που με διάβασες ως εδώ; Δεν το κατάλαβες ακόμη; Φαίνεσθαι, τάξιμο και «πουλμούρ» αρχικά, μετά η απομυθοποίηση και η πλήρης απώλεια ουσίας, γνώσης  και λεπτομέρειας. Άρπα κόλλα, η ουσία της ελληνικής πραγματικότητας σε όλες τις εκφάνσεις της... Θέλαμε και περισσότερα wine bars από το Παρίσι!