Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΝΩΝΕΙ (;)...

 

Iερή Συμμαχία εναντίον... Τζιχάντ: Μέχρι πολύ πρόσφατα, η εικόνα στη Μέση Ανατολή θύμιζε το απόλυτο χάος, με όλους να στρέφονται (ή και να πολεμούν) εναντίον όλων: οι Σουνίτες εναντίον των Σιιτών, οι Κούρδοι κατά των Τούρκων και της Βαγδάτης, οι Σύροι ισλαμιστές και αντικαθεστωτικοί εναντίον του Άσαντ, οι Ιρανοί κατά των Σαουδαράβων. 

Αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, δύσκολα θα έβρισκε κανείς ένα σημείο χωρίς μεγάλες και επικίνδυνες εντάσεις - οι Ρώσοι ήταν στα μαχαίρια με τη Δύση για την Ουκρανία, οι Κινέζοι και οι Ιάπωνες έμοιαζαν να σημαδεύουν ο ένας τον άλλο, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ωστόσο, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ούτε να ακούσουν δεν ήθελαν για νέες πολεμικές περιπέτειες, ενώ ο περισσότερος κόσμος στη Δύση δεν έδινε μεγάλη σημασία σε μερικούς χιλιάδες φανατικούς «κατσαπλιάδες», όπως θεωρούσε ότι ήταν οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους.
 

Bλαντιμίρ Πούτιν. Εντός και... εκτός συμμαχίας: Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν. Αρχικά, οι σφαγές και οι ανηλεείς διωγμοί Κούρδων, Σιιτών και Χριστιανών στο Ιράκ από τους τζιχαντιστές, οι οποίοι έμοιαζαν να προελαύνουν χωρίς κανείς να μπορεί να τους σταματήσει, ανάγκασαν τις ηγεσίες τους να ζητήσουν εσπευσμένα βοήθεια από τη Δύση. Οι Κούρδοι επέστρεψαν στην κυβέρνηση της Βαγδάτης την οποία μέχρι τότε αποκήρυτταν, ενώ ταυτόχρονα δήλωσαν έτοιμοι να τη στηρίξουν όχι μόνο η Ουάσιγκτον, αλλά και η Τεχεράνη. Την ίδια στιγμή, το ΡΚΚ, που έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική οργάνωση από ΗΠΑ και Ε.Ε., μετατράπηκε σε αξιόπιστο και αξιόμαχο σύμμαχο και ο φυλακισμένος Οτσαλάν τείνει να γίνει συνομιλητής του... Ομπάμα.

Ο δε Άσαντ άρχισε να γίνεται και πάλι αποδεκτός και... συμπαθής, καθώς δεκάδες στρατιώτες του (που κατηγορούνταν ότι δολοφονούσαν παιδιά και τα δηλητηρίαζαν με χημικά...) έπεσαν θύματα μαζικών εκτελέσεων ή αποκεφαλισμού από τον στρατό των φανατισμένων και αποφασισμένων ισλαμιστών. Όσο για τους Σαουδάραβες σεΐχηδες και πρίγκιπες, πείστηκαν πως οι εξτρεμιστές σουνίτες που κάποτε χρηματοδοτούσαν αδρά θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ένα νέο Φρανκενστάιν και, κατά συνέπεια, σε μια θανάσιμη απειλή για τους ίδιους και την εξουσία τους.
 

Χασάν Ρουχανί. Διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο: Στη συνέχεια, οι διαδοχικές βιντεοσκοπημένες και δι' αποκεφαλισμού εκτελέσεις Δυτικών ομήρων από τους τζιχαντιστές έσπειραν τη φρίκη στην κοινή γνώμη των χωρών τους, κάνοντάς τη να ενδιαφερθεί και να αλλάξει γνώμη. Και μάλιστα, με συγκεκριμένη σειρά: Πρώτα θύματα ήταν οι δύο Αμερικανοί δημοσιογράφοι, ο Τζέιμς Φόλεϊ και ο Στίβεν Σότλοφ -έτσι, ο Ομπάμα είχε κάθε δικαίωμα να κηρύξει τον δικό του «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», συγκροτώντας μια νέα «συμμαχία των προθύμων».

Μετά, ήρθε η σειρά του Βρετανού Ντέιβιντ Χέινς -και ο Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε αμέσως ότι θα κυνηγήσει τους εκτελεστές με κάθε τρόπο. Τελευταίος κρίκος (μέχρι στιγμής) στην αλυσίδα είναι ένας Γάλλος, ο Ερβέ Γκουρντέλ, έστω κι αν ο δικός του τόπος μαρτυρίου ήταν η Αλγερία - μετά από αυτό, ο Φρανσουά Ολάντ συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο και αποφάσισε να στείλει τα αεροπλάνα του στη Συρία, στην Αφρική και οπουδήποτε αλλού χρειαστεί.
 

Μπασάρ αλ Ασάντ. «Παράθυρο» πολιτικής επιβίωσης: Σχεδόν ταυτόχρονα με όλα αυτά, πλήθαιναν οι πληροφορίες και αποκαλύψεις για συμμετοχή Ευρωπαίων και άλλων Δυτικών στις τάξεις των τζιχαντιστών - μάλιστα, οι τελευταίες πληροφορίες έκαναν λόγο για ένα αριθμό της τάξης των 12.000-15.000 που πολεμούν μαζί τους στη Συρία και το Ιράκ. Πολλοί από αυτούς θεωρούνται μάλιστα ικανοί να αναλάβουν ηγετικές θέσεις, αλλά και να διαπράξουν τα χειρότερα εγκλήματα, όπως έδειξε η λονδρέζικη προφορά και καταγωγή που αποδόθηκε στον εκτελεστή των τριών πρώτων ομήρων. Κι ακόμη χειρότερα, δεν θα διστάσουν να πραγματοποιήσουν τρομοκρατικές επιθέσεις σε αμερικανικό και ευρωπαϊκό έδαφος, κάτι που ο Ιρακινός πρωθυπουργός, Χαϊντέρ αλ-Αμπάντι, ισχυρίστηκε ότι σχεδιάζουν ήδη, έχοντας βάλει στο στόχαστρό τους το μετρό της Νέας Υόρκης και του Παρισιού...

Μετά από όλα αυτά, οι «συμμαχικοί» βομβαρδισμοί που ξεκίνησαν στη Συρία και εντάθηκαν στο Ιράκ, αλλά και η ομόφωνη απόφαση που έλαβε την Τετάρτη το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν αποτελούν έκπληξη. Άλλωστε, ακόμη και η Μόσχα και το Πεκίνο, παρά τις αντιρρήσεις τους και τις κόντρες τους με τη Δύση, δεν είχαν λόγο να πουν «όχι», μιας και διέγνωσαν ότι και αυτές απειλούνται από τους τζιχαντιστές: Οι μεν Ρώσοι στον άγριο και ατίθασο Καύκασο, οι δε Κινέζοι στην επαρχία Ξινγιάνγκ, όπου κατοικεί η πολυπληθής μουσουλμανική μειονότητα των Ουιγούρων; μάλιστα, πρόσφατα, παρουσιάστηκαν αποδείξεις ότι ορισμένες εξτρεμιστικές οργανώσεις τους έχουν οργανικούς δεσμούς με το Ισλαμικό Κράτος!
 

Έτσι, προτού καλά καλά το καταλάβουμε, συγκροτήθηκε μια νέα παγκόσμια Ιερή Συμμαχία, η οποία κήρυξε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών. Μόνο που, για να λέμε την αλήθεια, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ό,τι δεν κατάφερε η κοινή λογική, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, το πέτυχαν τόσο απλά μερικές χιλιάδες (30.000 λένε οι εκτιμήσεις) φανατισμένοι και αποφασισμένοι να πεθάνουν μαχητές του Ισλάμ. Κι αυτό μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι κάτι πολύ πιο σοβαρό βρίσκεται πίσω από τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα, που αλλάζουν δραματικά τα δεδομένα και τον χάρτη.

Τι θέλουν οι ΗΠΑ. Τακτική του «διαίρει και βασίλευε»: «Η Ουάσιγκτον δεν διαθέτει τα εργαλεία για να επιφέρει μια πολιτική διευθέτηση, η οποία θα συνεπάγεται αληθινή δημοκρατία στη Συρία ή καλή διακυβέρνηση στο Ιράκ. Μπορεί μόνο να ελπίζει ότι οι συγκρούσεις δεν θα διαρκέσουν όσο ο 30ετής πόλεμος ανάμεσα σε Προτεστάντες και Καθολικούς στην Ευρώπη του 17ου αιώνα.

Αυτό, όμως, που μπορεί να κάνει η Αμερική είναι να εμποδίσει κάθε πραγματικά κακό, όπως είναι το Ισλαμικό Κράτος και το καθεστώς Άσαντ, να καταγάγει μια αποφασιστική νίκη», έγραφαν πρόσφατα στους Financial Times ο γνωστός Φράνσις Φουκουγιάμα και ο Καρλ Έικενμπερι, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Και συνέχιζαν χωρίς περιστροφές, για να καταλάβουμε τι ακριβώς εννούν: «Δεν πρέπει απαραιτήτως να καταστρέψουμε το Isis, εάν αυτό είναι να επιτρέψει στον Άσαντ να διεκδικήσει ξανά όλη τη Συρία». Θα ρωτήσει, βεβαίως κανείς: Αυτά συνιστούν σήμερα την πολιτική του Ομπάμα; Επισήμως όχι, αλλά...

Νέα σελίδα στη Μ. Ανατολή:Τηρώντας την παράδοση όλων των Αμερικανών προέδρων, ο -βραβευμένος το 2009 με Νόμπελ Ειρήνης...- Μπαράκ Ομπάμα μετατράπηκε προς τη λήξη της θητείας του σε αρχιστράτηγο. Βεβαίως, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, δεν θέλει να θυσιάσει ζωές Αμερικανών στον νέο πόλεμο. Έτσι, αναθέτει τη βρόμικη δουλειά στους παλιούς και νέους συμμάχους των ΗΠΑ, που θα πληρώσουν και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές: τους Κούρδους, τη συριακή αντιπολίτευση, αλλά και τους Σαουδάραβες. 

Ειδικά αυτοί ανοίγουν μια νέα σελίδα στην παρουσία τους στη Μέση Ανατολή, κηρύσσοντας ουσιαστικά και ανοιχτά τον Πρώτο (ενδο)Αραβικό Πόλεμο. Αν μέχρι σήμερα ήταν εμμέσως παρόντες σε κάθε μικρή και μεγάλη σύγκρουση, από αυτή την εβδομάδα ανέλαβαν και επισήμως στρατιωτική δράση, συμμετέχοντας στους βομβαρδισμούς σε Ιράκ και Συρία -σε λίγο καιρό δε, ίσως ηγηθούν μιας αραβικής «ειρηνευτικής δύναμης». Τόσα χρόνια, άλλωστε, εξοπλίζονταν σαν αστακοί...

Η μεγάλη υποκρισία. Τζιχαντιστές και ανθρώπινα δικαιώματα: Σήμα κινδύνου έκρουσε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι-μουν, από το βήμα της γενικής συνέλευσης. «Από τα βαρέλια με εκρηκτικά ως τους αποκεφαλισμούς, από τις επιθέσεις εναντίον νοσοκομείων, προσφύγων του ΟΗΕ και ανθρωπιστικών αυτοκινητοπομπών, ως τις απόπειρες να πεθάνουν από την πείνα άμαχοι, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου δέχονται επιθέσεις», είπε χαρακτηριστικά.

«Οι πολλές ελπίδες που ξεπήδησαν από την Αραβική Άνοιξη έχουν πνιγεί στη βία», πρόσθεσε, για να συμπεράνει ότι «αυτές οι εξτρεμιστικές οργανώσεις (Isis και σύμμαχοί του) αντιπροσωπεύουν ξεκάθαρα μια απειλή για την ειρήνη και τη διεθνή ασφάλεια». Θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει μαζί του. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι απέναντι στην απειλή βρίσκεται ένα από τα πλέον καταπιεστικά και αντιδραστικά καθεστώτα, όπως είναι αυτό της Σ. Αραβίας -ή ότι ο ΟΗΕ αντιδρά επιλεκτικά στα εγκλήματα.

Με τη σφραγίδα του ΟΗΕ. «Μεγάλος Αδελφός» και διάτρητα σύνορα: Το ψήφισμα που ενέκρινε το Συμβούλιο Ασφαλείας την Τετάρτη δεν αφορά τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Μ. Ανατολή. Άλλωστε, όσοι είχαν επικαλεστεί τη διεθνή νομιμότητα έχουν ανακρούσει πρύμνα -«το γεγονός ότι οι επιθέσεις δεν συνοδεύονται από απόφαση του ΟΗΕ θα επικριθεί από τους δογματικούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά πώς αλλιώς θα σταματούσαν τα εγκλήματα των τρομοκρατών;», έγραφε η γερμανική FAZ, την Πέμπτη, στο κεντρικό της άρθρο.
 

Έτσι, πρακτικά, νομιμοποιείται στη συνείδηση των λαών ότι τα σύνορα μπορούν να παραβιάζονται κατά βούληση, όποτε κριθεί αναγκαίο. Παράλληλα, με το προαναφερθέν ψήφισμα, που είναι δεσμευτικό, οι 193 χώρες-μέλη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να στήσουν ένα δίκτυο παρακολούθησης των ύποπτων τζιχαντιστών, να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους και να τους απαγορεύουν τη μετακίνηση -η οποία, μάλιστα, χαρακτηρίστηκε τουρισμός της τρομοκρατίας. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, τρομοκράτες μπορούν να θεωρηθούν και άλλοι, πλην των τζιχαντιστών. Γιατί να διαφωνήσουν Ρώσοι και Κινέζοι;

Σε αναμμένα κάρβουνα η Τουρκία:«Το τρομοκρατικό ΡΚΚ έχει αναδειχτεί σε παράγοντα αντιμετώπισης του τρομοκρατικού Ισλαμικού Κράτους, εκμηδενίζοντας έτσι την ικανότητα της Τουρκίας να ελέγχει τη διαδικασία επίλυσης του κουρδικού προβλήματος». Αυτό έγραφε την περασμένη Τρίτη ο παλαίμαχος αρθρογράφος της εφημερίδας Zaman, Γκιουλτέν Ουστουντάγκ, αναδεικνύοντας το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ταγίπ Ερντογάν και η κυβέρνηση του Αχμέτ Νταβούτογλου από την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στις γειτονικές χώρες, Ιράκ και Συρία. 

Πράγματι, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι από τη στιγμή που το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του από τη Συρία είναι το πιο αξιόπιστο και μάχιμο τμήμα στο ενιαίο μέτωπο που έχουν ουσιαστικά συγκροτήσει οι Κούρδοι μπροστά στην απειλή των τζιχαντιστών, ενώ ενισχύονται και εκπαιδεύονται απευθείας από τη Δύση, έχουν πάψει να είναι «του χεριού» της Άγκυρας. Δεν αποκλείεται, μάλιστα - όπως δείχνουν οι πρόσφατες δηλώσεις στελεχών του ΡΚΚ, που πιθανότατα συμμερίζεται και ο φυλακισμένος Οτσαλάν - να βρεθούν και πάλι απέναντί της σύντομα, ειδικά εφόσον αποδειχθεί η κατηγορία ότι οι μυστικές της υπηρεσίες και ο στρατός έχουν αναπτύξει οργανικούς δεσμούς με το Ισλαμικό Κράτος. 

Πρακτικά, η Τουρκία μοιάζει να είναι πλέον... ζαλισμένη και ανίκανη να πάρει αποφάσεις και να διαλέξει πλευρά. Είναι ενδεικτικό ότι την αρχική της άρνηση να συμμετάσχει στη «συμμαχία των προθύμων» διαδέχθηκαν οι δηλώσεις Ερντογάν στη Ν. Υόρκη, που άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο να αναλάβει ενεργό ρόλο. Θα σώσει την παρτίδα;

Ανησυχεί το Ισραήλ:«Σκοτσέζικο ντους» ήταν για το Ισραήλ η Γ.Σ. του ΟΗΕ. Αρχικά, ο Μπ. Νετανιάχου άκουσε έκπληκτος τον Μπ. Ομπάμα να λέει ότι «πολλοί Ισραηλινοί είναι σήμερα έτοιμοι να εγκαταλείψουν τη σκληρή δουλειά της ειρήνης». Στη συνέχεια, είδε με ανακούφιση να απορρίπτεται (με 58 ψήφους κατά και 45 υπέρ) πρόταση των αραβικών χωρών που καταδίκαζε το Ισραήλ για την κατοχή πυρηνικών όπλων.

Το σίγουρο είναι ότι οι μεγάλες ανακατατάξεις στην περιοχή και το γεγονός ότι γίνεται πόλεμος χωρίς άμεση δική του συμμετοχή προκαλεί μεγάλο εκνευρισμό στην ηγεσία του, που φοβάται μήπως χάσει τον ρόλο του «χωροφύλακα». Γι' αυτό, άλλωστε, μετά την πρόσφατη εισβολή στη Γάζα, αυτή την εβδομάδα οι ένοπλες δυνάμεις του κατέρριψαν ένα μη επανδρωμένο συριακό μαχητικό στα κατεχόμενα Υψώματα του Γκολάν, κάτι που συνέβη για πρώτη φορά εδώ και τρεις δεκαετίες υπενθυμίζοντας ότι το Ισραήλ είναι εκεί, ενωμένο και δυνατό.  
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

(ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ) - ΑΘΗΝΑ: ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΨΥΧΩΝ...

 

Κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα μέχρι να έρθει η δική μας σειρά. Ναι, είμαστε αδιάφοροι, έχουμε συνηθίσει, αλλά η ζωή στην Αθήνα την τελευταία 5ετία έχει γίνει πολύ δύσκολη. Η καθημερινή επαφή με το Κέντρο,  σε κάνει θεατή και ακροατή απίστευτων ιστοριών, τόσο τραγικών που κάθε μια θα μπορούσε να υπερκεράσει τις τραγωδίες του Σοφοκλή. Όπου και να βρεθείς βλέπεις απρόσμενα ιστορίες "μαύρες".

Δεν μιλάω για τις χαμένες ψυχές των ναρκομανών 20άρηδων, την ντροπή της κοινωνίας μας, που αντί να αγκαλιάσουμε αυτά τα άρρωστα παιδιά αδιαφορούμε και τα αφήνουμε να πεθαίνουν σαν κοτόπουλα στην Ομόνοια και στα παγκάκια της οδού Ευριπίδη. Ούτε για τις πάμπτωχες γριούλες που ψάχνουν στα σκουπίδια έξω από τα Mc Donalds της Πανόρμου και που όταν τις πετυχαίνω τους αγοράζω κανένα φαγητό μόλις ακούω ότι παίρνουν 200 ευρώ σύνταξη τον μήνα - και, σχεδόν δακρύζοντας, τις παρηγορώ όταν με ευχαριστούν. Ούτε για τους μετανάστες που δεν έχουν ψυχή, αφού την άφησαν πίσω στις πατρίδες τους.

Μιλάω για εκείνες τις ιστορίες που βλέπω και ακούω καθημερινά στο Σύνταγμα από ανθρώπους που μέχρι χτες ήταν σαν εμάς… Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν πρόπερσι, βγαίνοντας από τον σταθμό του μετρό, είδα έναν 60άρη να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα γιατί δεν άντεχε τα χρέη του φαρμακείου, μετά από έναν μικρό μονόλογο που κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε μέσα στη βαβούρα της πόλης. Σοκ μπροστά στα μάτια μου, τραγωδία ζωντανή, 100 φορές πιο τραγική από του Αισχύλου.

Άλλο ένα σοκ το έπαθα πίνοντας μπύρα και πιάνοντας τη συζήτηση σε έναν πωλητή λαχείων. «Μη με βλέπεις έτσι», μου είπε πολύ ευγενικά. «Είχα βάλει τις οικονομίες μου σε μετοχές της Εθνικής και τα έχασα όλα και πουλάω λαχεία για να ζήσω». Όπου κι αν γυρίσεις τέτοιες ιστορίες ακούς. Ο ταξιτζής που με γύρισε χτες μου είπε «Ήμουν επιχειρηματίας και δουλεύω ταξί, χρωστάω 100 χιλιάρικα στις τράπεζες και μου τα πήραν όλα». Αν έβλεπες τα μάτια του και το μαύρο βλέμμα του όταν σε κοίταζε θα έλεγες ότι έβλεπες φάντασμα.

Θα μου πεις γιατί σοκάρομαι… Θα σου πω γιατί. Γιατί όλες αυτές οι ιστορίες γύρω μου γυρνάνε σαν δαίμονες και με φοβίζουν. Γιατί αυτές οι τραγωδίες δεν είναι του ναρκομανή και της γριούλας. Είναι ιστορίες που εγώ ο 35άρης με μόρφωση, πανεπιστήμια, μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθώ πρωταγωνιστής. Αν χάσω τη δουλειά στην Τράπεζα με δάνεια και έξοδα, όσο κι αν διάβασα και όσο κι αν έκανα 2 μεταπτυχιακά θα χάσω το σπίτι μου. Αν μείνω άνεργος με 30% ανεργία, δηλαδή μπορεί και εγώ να μείνω άστεγος.

Τρομάζω αδελφέ, γιατί τον τελευταίο καιρό στο Κέντρο της Αθήνας οι τραγωδίες δεν είναι πια τόσο μακριά μου. Κάθε μέρα, όσο κι αν θες να με πείσεις για την ανάκαμψη, σου λέω ότι βλέπω όλο και πιο πολλές. Όλο και πιο κοντινές. Το Κέντρο της Αθήνας αν το κοιτάξεις πιο προσεκτικά θα δεις ότι έχει γίνει νεκροταφείο ψυχών περιθωριοποιημένων πρώην μικροαστών-μεσοαστών σαν εμένα και σένα. Και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα κλείνοντας με πίεση τα μάτια μας, όπως το παιδί που φοβάται το σκοτάδι.

 

"ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ ΜΕ ΧΟΡΗΓΟΥΣ ΤΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ"

 

Οι αρχαιολόγοι του εξωτερικού εμφανίζονται σχεδόν πεπεισμένοι ότι ο τάφος της Αμφίπολης είναι μακεδονικός και προκρίνουν ως πιθανότερη ένοικο του τύμβου τη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα.Μιλώντας για έναν από τα σημαντικότερα μνημεία που έχουν ανασκαφεί ποτέ στην Ελλάδα, ο Βρετανός μελετητής της ιστορίας του Μακεδονικού βασιλείου και καθηγητής του Μπρίστολ, Άντριου Τσαγκ, δημοσιοποίησε τις σκέψεις που τον οδηγούν στην Ολυμπιάδα.

Πρόκειται, άλλωστε, για έναν από τους ερευνητές που μιλά σχεδόν με βεβαιότητα για τον ένοικο του τάφου της Αμφίπολης, ορμώμενος κυρίως από το συμπέρασμα στο οποίο έχει εκ προοιμίου καταλήξει, ότι δηλαδή πρόκειται για γυναίκα και όχι για άνδρα ένοικο. Όπως εξήγησε στην εφημερίδα "Έθνος της Κυριακής", αιτιολογώντας την άποψή του, οι Σφίγγες και οι Καρυάτιδες είναι μερικά από τα στοιχεία που τον οδηγούν όχι μόνο σε αυτό το συμπέρασμα, αλλά και στο ό,τι πρόκειται τελικά για τον τάφο της Ολυμπιάδας, με "χορηγούς" του τις αδελφές του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 

Η άποψη του Τσαγκ έχει ήδη κάνει το γύρο του κόσμου. Η θεωρία ότι οι Καρυάτιδες που βρέθηκαν στο λόφο Καστά αναπαριστούν Κλώδωνες, ιέρειες του Διονύσου είναι αιρετική σε σχέση με ό,τι είχε ακουστεί μέχρι σήμερα, αλλά εκείνος εμφανίζεται πρόθυμος να το εξηγήσει. Οι Καρυάτιδες φαίνεται να φέρουν στο κεφάλι τους ένα καλάθι- χαρακτηριστικό των ακολούθων του Διονύσου- και δεύτερον στο στήθος τους διακρίνονται πτυχώσεις που παραπέμπουν στο κουβάλημα ενός σακιδίου. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι εξαιρετικά σπάνιο και εντοπίζεται σε δύο μόνο αγάλματα ακολούθων του Διονύσου που βρίσκονται σε μουσεία της Ευρώπης και αποτελούν αντίγραφα αντίστοιχων γλυπτών του 4ου αιώνα π.Χ. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πλούταρχος κάνει αναφορά στην Ολυμπιάδα και στις γυναίκες της, οι οποίες συμμετείχαν σε ορφικές τελετές και διονυσιακά όργια», αναφέρει ο Βρετανός ερευνητής και συγγραφέας.

Ο Τσαγκ όμως δεν μένει μόνο στις Καρυάτιδες. Ενα σημαντικό μέρος της θεωρίας του στηρίζεται και στις σφίγγες, στην είσοδο του τάφου. «Προσωπικά εκτιμώ ότι στην Αμφίπολη είναι θαμμένη η βασίλισσα των Μακεδόνων, καθώς οι σφίγγες που βρέθηκαν στην είσοδο έχουν βρεθεί και σε δύο θρόνους βασιλισσών της Μακεδονικής περιόδου που έχουν ανακαλυφθεί στη Βεργίνα. Ο ένας εκ των δύο θρόνων ήταν της Ευρυδίκης, της γιαγιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι σφίγγες ήταν πιθανότατα σύμβολο των θηλυκών μελών της βασιλικής οικογένειας, καθώς η Σφίγγα σε κάποιες πηγές είναι ένα μυθικό πλάσμα που σχετίζεται με την Ηρα, δηλαδή με τη σύζυγο του Δία, από τον οποίο οι βασιλιάδες της Μακεδονίας υποστήριζαν ότι κατάγονται", εξηγεί ο Βρετανός μελετητής.

Παράλληλα, ο Άντριου Τσαγκ έχει αναπτύξει μία θεωρία και για το ποιος ήταν ο κατασκευαστής και χρηματοδότης του μεγαλοπρεπούς τάφου.Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, πιστεύει ότι ο Κάσσανδρος, παρότι πηγές αναφέρουν ότι μετά τη δολοφονία της Ολυμπιάδας έδωσε εντολή να παραμείνει άταφη, εν τέλει, έδωσε την συγκατάθεσή του να ταφεί. Το κόστος και το σχεδιασμό του τάφου φαίνεται ότι ανέλαβε κάποιος εκ των στενών συγγενών της Ολυμπιάδας. 

"Θεωρώ ότι σχεδόν σίγουρα η Κλεοπάτρα, η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κόρη της Ολυμπιάδος, έπαιξε κάποιο ρόλο στην κατασκευή του, ενώ δεν αποκλείεται και η σύζυγος του Κασσάνδρου και ετεροθαλής αδερφή του Αλέξανδρου, Θεσσαλονίκη", προσθέτει ο Τσαγκ, ο οποίος αναφέρει ότι τα στοιχεία καταδεικνύουν πως ο τάφος χρονολογείται στον 4ο αιώνα π.Χ. και όχι αργότερα. Ενδείξεις για αυτό σύμφωνα με τον ίδιο είναι η τεχνοτροπία του πατώματος, τυπική της Πέλλας του Φιλίππου και του δεύτερου μισού του 4ου αιώνα π.Χ. Τόνισε βέβαια πως οι Ρωμαίοι ήταν καλοί αντιγραφείς, αλλά το γεγονός ότι παρόμοια πατώματα έχουν βρεθεί στην Πέλλα και όχι στη Ρώμη ή αλλού, είναι ένα ισχυρό στοιχείο.