Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΚΑΡΥΑΤΙΔΩΝ: ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ ΤΑ ΑΚΡΟΔΑΧΤΥΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΘΟΡΝΟΙ

 

Το μυστικό της καταγωγής τους κρύβουν στα δάχτυλα
των ποδιών τους οι Καρυάτιδες της Αμφίπολης.

Σύμφωνα με ορισμένους αρχαιολόγους, η μορφολογία των κάτω άκρων τους δηλώνει πασιφανώς την ελληνική τους ταυτότητα. Άλλοι συνάδελφοί τους όμως είναι πολύ πιο επιφυλακτικοί, επισημαίνοντας ότι, ακριβώς αυτό που ονομάζεται «Ελληνικό πόδι» στη γλυπτική μπορεί να ενισχύει την άποψη περί της ρωμαϊκής προέλευσης των Καρυάτιδων. Όπως φάνηκε μόλις αποκαλύφθηκαν ως τα βάθρα τους, οι Κόρες της Αμφίπολης θα μπορούσαν να αποτελούν υπόδειγμα πλαστικής απόδοσης ενός κανόνα της γλυπτικής:

Το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού αποδίδεται στα αγάλματα πάντα ως μακρύτερο του μεγάλου δαχτύλου. Επίσης, το τρίτο δάχτυλο είναι σημαντικά πιο μικρό και φουσκωτό. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που έμεινε στην ιστορία της τέχνης ως «πους ο Ελληνικός». Το μακρύτερο δεύτερο δάχτυλο θεωρούνταν δείγμα ευγενούς καταγωγής και, μια δοξασία που ενισχύθηκε, διαδόθηκε και επικράτησε κυρίως κατά την περίοδο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε σαφή διάκριση από το «αιγυπτιακό πόδι», τύπο στον οποίον το μεγάλο δάχτυλο προεξέχει, το «Ελληνικό πόδι» καθιερώθηκε ακόμη και στην αιγυπτιακή τέχνη, ιδιαίτερα μετά από τη δυναστεία που ίδρυσε ο Πτολεμαίος, ο Μακεδόνας στρατηγός του Αλεξάνδρου.

Παρόλ' αυτά, όπως υπογραμμίζουν ειδικοί στην αρχαία γλυπτική, το «ελληνικό πόδι» όπως αυτό που διακρίνεται εμφανώς πάνω από τα κρηπιδωτά υποδήματα των Καρυάτιδων, αποτελούσε κοινό τόπο, τόσο πριν από την εποχή της ακμής των Μακεδόνων όσο και πολύ μετά από αυτήν. Η γοητεία που ασκούσε στους καλλιτέχνες το προεξέχον δεύτερο δάχτυλο του ποδιού, το διατήρησε δημοφιλές και επίκαιρο σχεδόν επ' άπειρον: Η πορεία του «ελληνικού ποδός» ξεκινά από την αρχαία ελληνική γλυπτική, περνά στη ρωμαϊκή, αναγεννάται με τις κάθε είδους νεο-κλασσικιστικές τάσεις και φτάνει ακόμη και ως τα πελώρια πέλματα του Αγάλματος της Ελευθερίας. Η γαλλική ονομασία του «ελληνικού ποδιού» είναι επίσης ενδεικτική των θεωριών που έχουν διατυπωθεί γύρω από αυτό:

Εκτός από «pied grec» («ελληνικό πόδι»), οι Γάλλοι το αποκαλούν και «pied de Néanderthal», καθώς το προεξέχον δεύτερο δάχτυλο θεωρείται αταβιστικό κατάλοιπο της προέλευσης του ανθρώπου από τους πιθηκοειδείς συγγενείς του στο ζωικό βασίλειο. Η προέκταση της χρήσης του «ελληνικού ποδιού», τόσο στην τέχνη πριν από την ελληνιστική περίοδο όσο και μετά από αυτήν, αφήνει κάποια περιθώρια επίρρωσης της θεωρίας περί ρωμαϊκής καταγωγής των Καρυάτιδων.Με το ίδιο κριτήριο όμως, επιβεβαιώνεται η ελληνικότητα των  επιβλητικών γυναικείων αγαλμάτων στον τάφο της Αμφίπολης.

Σύμφωνα και με τους ορθοπαιδικούς, υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι πέλματος:  το «αιγυπτιακό πόδι», στο οποίο το μεγάλο δάχτυλο είναι το μακρύτερο και τα υπόλοιπα σταδιακά μικραίνουν, το «ρωμαϊκό πόδι», όπου τα δάχτυλα έχουν περίπου το ίδιο μήκος, και το «ελληνικό πόδι», στο οποίο το δεύτερο δάκτυλο είναι πιο μπροστά από το μεγάλο. Αξίζει να αναφερθεί ότι και το Άγαλμα της Ελευθερίας, έχει το «ελληνικό πόδι». Στην ιατρική, ο συγκεκριμένος τύπος πέλματος, ονομάζεται Morton's toe. Το όνομα δόθηκε από τον Αμερικανικό ορθοπαιδικό χειρούργο,  Dudley Joy Morton (1884–1960) και ουσιαστικά αποτελεί μία δυσμορφία, σε σχέση με το το 70%-80% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει το φυσιολογικό «αιγυπτιακό πόδι».

Οι κόθορνοι:Στα αρχαία αγγεία που έχουν βρεθεί και σε σχετικές πηγές, ανάμεσα στα υποδήματα των αρχαίων Ελλήνων, συναντάμε και τους κοθόρνους. Οι κόθορνοι έχουν συνδεθεί με το αρχαίο ελληνικό δράμα, καθώς η χοντρή σόλα τους, έδινε το ανάλογο ύψος στους υποκριτές, χαρίζοντας τους, μία επιβλητική ανωτερότητα. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, ο Αισχύλος ήταν εκείνος που το χρησιμοποίησε πρώτος στο θέατρο. Έκτοτε, καθιερώθηκε οι τραγικοί υποκριτές να φορούν τα συγκεκριμένα υποδήματα. Κυρίως οι υποκριτές που ενσάρκωναν τους θεούς.

Για παράδειγμα, στους «Βατράχους», ο θεός Διόνυσος φοράει κοθόρνους.Στο θέατρο, οι κόθορνοι αποτελούνταν από το συνήθως μονοκόμματο κάττυμα, με ύψος γύρω στα 8 εκατοστά ( ή κάτυμμα από επάλληλες ξύλινες στρώσεις). Χάρη στα υποδήματα αυτά, ο ηθοποιός  μπορούσε να φτάσει σε ύψος γύρω στο 1.80 και 1.90 και για αυτό το λόγο έπρεπε να εξασκηθεί αρκετά για να μην πέσει. Το ρωμαϊκό θέατρο, υιοθέτησε από το Ελληνικό τους κοθόρνους, όχι όμως τόσο πιστά, αφού σε αρκετές τοιχογραφίες στην Πομπηία, που απεικονίζουν θεατρικές παραστάσεις, οι ηθοποιοί δεν φορούν κοθόρνους.Στην καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων, οι κόθορνοι, ήταν ένα πολύ πιο άνετο υπόδημα.

Ήταν φαρδύ και το φορούσαν και οι άνδρες και οι γυναίκες. Σύμφωνα βέβαια, με κάποιες πηγές, ο κόθορνος ήταν αποκλειστικά γυναικείο υπόδημα, ενώ για άλλες, όπως για παράδειγμα, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μόνο ανδρικό. Έχει υπερισχύσει η άποψη όμως, ότι το υπόδημα προοριζόταν και για τα δύο φύλα. Ήταν μάλιστα, τόσο φαρδύ, ώστε να ταιριάζει και στο αριστερό και στο δεξί πόδι, όπως μας πληροφορεί ο Αριστοφάνης: «ες τω κοθόρνω τω πόδ'ενθείς ίαιμαι».

Αυτός, άλλωστε ήταν και ο λόγος, που ο κόθορνος έλαβε και μεταφορική σημασία: «κόθορνος» προσονομάστηκε ειρωνικά ο Θηραμένης, ένας από τους Τριάκοντα Τυράννους και στρατηγός στα τελευταία χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Οι ομοιότητες των Καρυατίδων της Αμφίπολης
με τις Καρυάτιδες στο Ερέχθειο

Στους κοθόρνους των Καρυάτιδων της Αμφίπολης βρέθηκαν ίχνη από κόκκινο και κίτρινο χρώμα. Ζωγραφισμένες ήταν και οι Καρυάτιδες στο Ερέχθειο, αλλά τα χρώματα χάθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Ένα άλλο κοινό τους σημείο, είναι ότι τόσο οι Καρυάτιδες στην Αμφίπολη, όσο και στο Ερέχθειο, λειτουργούν ως κίονες. Μπορεί οι πρώτες να βρίσκονται εντός του ταφικού μνημείου στον λόφο Καστά, και οι δεύτερες σε περίοπτη θέση,  ωστόσο σύμφωνα με την παράδοση, και οι Καρυάτιδες του Ερεχθείου «φρουρούσαν» τον τάφο του μυθικού βασιλιά της Αθήνας, του Κέκροπα. Το Μουσείο της Ακρόπολης μας πληροφορεί: «Για τις Καρυάτιδες έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες.

Η πειστικότερη υποστηρίζει ότι αποτελούσαν το υπέργειο μνημείο του τάφου του Κέκροπα και ότι ήταν οι χοηφόροι που απέδιδαν τιμές στον ένδοξο νεκρό. Το κυρίως οικοδόμημα και τη βόρεια πρόσταση του Ερεχθείου περιέτρεχε μια συνεχής ιωνική ζωφόρος διακοσμημένη με μορφές θεών, ηρώων και θνητών σε σκηνές που συνδέονταν με τις πανάρχαιες λατρείες του Ερεχθείου. Οι μορφές ήταν ξεχωριστά δουλεμένες σε παριανό μάρμαρο και προσαρμοσμένες σε πλάκες από γκρίζο ελευσινιακό λίθο».

Όσο για το πώς προέκυψε το όνομα «Καρυάτιδες», το Μουσείο διευρκρινίζει: «Τα αγάλματα, σε οικοδομική επιγραφή του Ερεχθείου ονομάζονται απλώς Κόρες, ενώ η ονομασία Καρυάτιδες δόθηκε σε μεταγενέστερα χρόνια. Λόγος έχει γίνει και για τις μορφές τους.Οι μορφές των γυναικείων αγαλμάτων στην Αμφίπολη και στην Ακρόπολη, παραπέμπουν στον τύπο της Κόρης. Πρόκειται για αγάλματα με ελαφρύ χαμόγελο, βοστρύχους, ενώτια και χειριδωτό χιτώνα.


 


ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

 

Κάθε μέρα που περνά, κάθε παρουσία Τούρκων αξιωματούχων στις τουρκοκρατούμενες περιοχές της Κύπρου, κάθε συγκαταβατικό και ειρωνικό σχόλιο απο τους ισλαμιστές της Τουρκίας, κάθε φωνασκία του “icoglan” της Άγκυρας, που σήμερα τυγχάνει να είναι ο κλώνος του Ντενκτάς, ο Έρογλου, έρχονται να επιβεβαιώσουν την κατάντια και γελοιότητα της διαδικασίας των λεγόμενων διακοινοτικών ή, κατα Χριστόφια, “κυπριακής ιδιοκτησίας” συνομιλιών.

Βέβαια μόνο εν μέρει φταίνε Αναστασιάδης και Χριστόφιας γι’ αυτή την κατάσταση. Οι συνομιλίες αυτές έχουν ευτελισθεί εδώ και δεκαετίες και ευθύνη για αυτό φέρουν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Πάντως, όπως αυτές εξελίσσονται δεν μπορούν παρά να καταλήξουν, νομοτελειακά, στην κατάλυση του υφιστάμενου κράτους. Την θέση του θα καταλάβει ένα “παρθενογεννημένο” και ενεργούμενο απο την Άγκυρα πολιτικό μόρφωμα. Αυτός υπήρξε ο διαχρονικός στόχος της Άγκυρας που παραμένει αναλλοίωτος απο το 1964, όταν εγκατέλειψαν το αρχικό τους σχέδιο για διχοτόμηση.

Η διχοτόμηση ως στρατηγική λύση εγκαταλείφθηκε από τότε διότι οι Τούρκοι συνειδητοποίησαν ότι η υλοποίηση της όχι μόνο δεν θεράπευε αλλά, αντίθετα, περιέπλεκε το στρατηγικό για αυτούς ζητούμενο που ήταν και παραμένει ο έλεγχος της ανατολικής Μεσογείου. Η εγκατάλειψη της διχοτόμησης υπήρξε για τους Τούρκους το μάθημα της κρίσης του 1964. Την αλλαγή αυτή της Τουρκικής στρατηγικής εμείς, εν έτει 2014, ακόμη να κατανοήσουμε. Συνεχίζουμε να εξορκίζουμε κάτι που η Αγκυρα έχει εγκαταλείψει ως στόχο εδώ και μισό αιώνα!

Ο ευτελισμός των συνομιλιών έγινε επί τούτου με καθοδηγητές τους αγγλοαμερικανούς και με νομιμοποιητικό εργαλείο την ενεργούμενη τους Γραμματεία του ΟΗΕ . Η δική μας πλευρά εγκλωβίστηκε στις διαδικασία αυτή αρχικά λόγω “καλής πίστης” έναντι της Γραμματείας του ΟΗΕ και με την κρυφή ελπίδα ότι οι Αγγλοαμερικανοί θα “εξασφάλιζαν” μιά “έντιμη ειρήνη” στην Κύπρο. Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε φρούδες ελπίδες διότι η ειρήνη που επιδιώκεται δεν είναι η “έντιμη” αλλά η Τουρκική. Και εκεί θα καταλείξουν τα πράγματα, εφόσον η δική μας πλευρά συνεχίζει να παραμένει μοιρολατρικά και φοβικά εγκλωβισμένη σε μια διαδικασία που σταδιακά της αφαιρεί τις δυνατότητες αναπνοής.

Για να επιβιώσει η Κύπρος ως αυτόνομο κράτος και όχι ως ενεργούμενο πολιτικό μόρφωμα ή πολιτική σατραπεία, θα πρέπει να εγκαταλείψει τον φόβο, την μοιρολατρία αλλά και την παραίσθηση ότι Ουάσιγκτον και Λονδίνο λειτουργούν με καλή πίστη έναντι της αναφορικά με την Τουρκία. Θα πρέπει η ίδια να προσπαθήσει να δημιουργήσει μια δυναμική που να αυξήσει την διαπραγματευτική της ισχύ μέσα στο διακρατικό σύστημα σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντισταθμίσει, ακόμη να ακυρώσει την ισχύ και επιρροή της Άγκυρας αναφορικά με την Κύπρο και δημιουργήσει σοβαρά διλήμματα στους υποστηρικτές της.

Το ζητούμενο πλέον στις συνομιλίες δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι το “αποτέλεσμα” αλλά το παιχνίδι των εντυπώσεων. Αυτό δεν πρέπει να το χάσουμε, όπως έγινε την περίοδο 1984-85 με το λεγόμενο “Ενοποιημένο Έγγραφο”και πρόσφατα με το Σχέδιο Άναν. Με το πρώτο, οι εχθροί του κυπριακού κράτους έθεσαν τα θεμέλια αποενοχοποιήσης της Τουρκίας και με το δεύτερο μετέτρεψαν την καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού από θύματα σε θύτες. Η ειρωνεία είναι ότι και στις δυό περιπτώσεις είχαν προηγηθεί καθοριστικά γέγονότα που μας επέτρεπαν να αφήσουμε πίσω την διαδικασία των συνομιλιών ή να την θέσουμε σε μια εντελώς καινούργια βάση που θα αφαιρούσε τα επί τούτου δημιουργηθέντα πλεονεκτήματα της Άγκυρας. Δεν το πράξαμε, από ένα συνδυασμό φόβου και “καθωσπρεπισμού”.

Στην πρώτη περίπτωση είχαμε την αποσχιστική ενέργεια της Άγκυρας του 1983 η οποία καταστρατηγούσε με τον πιό ωμό τρόπο όλα τα συμφωνηθέντα που προηγήθηκαν και κάθε έννοια καλής πίστης. Εξού και καταδικάστηκε απο το Συμβούλιο Ασφαλείας με το Ψήφισμα 541 ως “νομικά άκυρη”. Η συγκεκριμένη απόφαση είχε την ενεργή υποστήριξη των Αγλλοαμερικανών ακριβώς διότι αναγνώριζαν τί συνεπάγονταν, πέραν του γεγονότος ότι ήταν τρανή απόδειξη της κακοπιστίας των Τούρκων που τους άφηνε πολιτικά εκτεθειμένους ως υποστηρικτές της “καλής” τους πίστης.

Η απόφαση αυτή λήφθηκε σε στρατηγικό επίπεδο από την Χούντα του Στρατηγού Εβρέν σε άμεση συνεννόηση και συνεργασία με τον Ντενκτάς στην Κύπρο και με τον ισχυρότατο τότε Πρέσβη στη Ουάσιγκτον Σουκρού Ελεγκτάκ. Η απόφαση δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τα τεκταινόμενα στην Κύπρο. Έγινε μάλιστα και πίσω από τις πλάτες του Τουρκούτ Οζάλ που αναλάμβανε τότε την Πρωθυπουργία με στόχο και την υπονόμευση του. Τα υπογραμμίζω αυτά διότι γύρω απο την αποσχιστική ενέργεια του 1983 στήθηκε ένα ακόμη πολιτικό παραμύθι ότι η δική μας “αδιαλλαξία” εξάντλησε την υπομονή των “καλόπιστων” Τούρκων.

Τότε η δική μας πλευρά παρέμεινε παθητική αναμένοντας πρακτικά αποτελέσματα λόγω “ορθής συμπεριφοράς” για να εισπράξει το “Ενοποιημένο Έγγραφο” και την καταδίκη λόγω απόρριψης του, που υπήρξαν ο προπομποί του Σχεδίου Ανάν και του μάρκετινγκ του.Η δεύτερη περίπτωση ήταν το 2003 όταν και πάλι η αδιαλλαξία Ντενκτάς οδήγησε σε αδιέξοδο τις συνομιλίες γύρω απο το Σχέδιο 3 ή 4, δέν εχει σημασία . Τότε όλοι απο την Γραμματεία του ΟΗΕ , τους Αγγλοαμερικανούς και την ΕΕ αντιλήφθηκαν ποια ήταν η πραγματικά αδιάλλακτη πλευρά. Με τη εξέλιξη αυτή άνοιγε διάπλατα ο δρόμος για ένταξη στή ΕΕ χωρίς όρους.

Και αντί η Λευκωσία να κλείσει τον φάκελο “διαπραγματεύσεις” και να τον ανοίξει σε μιά εντελως καινούργια βάση ως ισότιμο μέλος της ΕΕ, όλη η πολιτική ηγεσία με εξαίρεση την ΕΔΕΚ αλλά με πρώτο υπεύθυνο τον Πρόεδρο, απέστειλαν επιστολή προς τον ΓΓ του ΟΗΕ για μια “τελευταία” προσπάθεια πριν την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Οι κακόπιστοι μας φίλοι, που γνώριζαν πολύ καλά ότι είχαν χάσει πλέον τον ποδηγετικό τους ρόλο, άρπαξαν κυριολεκτικά απο τα κέρατα τη επιστολή Παπαδόπουλου προς τον ΓΓ του ΟΗΕ και ξανάνοιξαν μια, με υπαιτιότητα των Τούρκων, “τελειωμένη” διαδικασία.

Και αυτό οδήγησε νομοτελειακά στο κρατοκτόνο Σχέδιο Ανάν του 2004, η απόρριψη του οποίου μετέτρεψε τα θύματα σε θύτες και επέτρεψε στους Τούρκους να κερδίσουν το ηθικό πεδίο της μάχης. Ήταν, απο την σκοπιά αυτή, μια στρατηγικής εμβέλειας ήττα για την Κύπρο το 2004.Σήμερα, λόγω της ρευστότητας στη διεθνή πολιτική αλλά και της υπερευστότητας στο δικό μας υποσύστημα της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, διακρίνονται δυο ευκαιρίες για την Λευκωσία που της επιτρέπουν να ενισχύσει την διαπραγματευτική της ικανότητα ώστε να αποκτήσει αποτελεσματικά εργαλεία έναντι της Άγκυρας.

Η πρώτη είναι η επιδίωξη εφαρμογής μιας “νότιας στρατηγικής” για δημιουργία ενός υποσυστήματος ασφάλειας στη ανατολική Μεσόγειο “νοτίως” της Κύπρου που να αποκλείει χώρες του ΝΑΤΟ και να συμπεριλαμβάνει την Κύπρο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ιορδανία και δυνητικά την Παλαιστιακή Αρχή. Συνδετικός κρίκος για ένα τέτοιο εγχείρημα είναι η συνεργασία σε κρίσιμους τομείς όπως είναι η ενέργεια και ο αγώνας κατά κάθε μορφής εξτρεμισμού και ηγεμονισμού. Οι συγκυρίες την περίοδο αυτή ειναι ευνοϊκότατες για μια “νότια στρατηγική”, με την βουλιμική και νέο-ιμπεριαλιστική και ισλαμική Τουρκία να κινείται προς μια εντελώς αντίθετη κατεύθυνση και να δημιουργεί πολλαπλές και πολυεπίπεδος αντιδράσεις.

Η δεύτερη ευκαιρία ήταν, είναι και παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκεί η Λευκωσία θα πρέπει να αφήσει πίσω όλους του “καθωπρεπισμούς” και να απαντά στην κάθε προσβλητική και ανοίκεια συμπεριφορά της Άγκυρας. θα πρέπει επίσης να αρχίσει να λαμβάνει πρωτοβουλίες τέτοιες που να δημιουργούν διλήμματα και όχι προβλήματα στους εταίρους αναφορικά με την Άγκυρα. Και εκεί οι συγκυρίες είναι θετικές ειδικά με την προεδρία Γιούνκερ.

Και κάτι επιπλέον. Αναλαμβάνει, διαβάζουμε, προσωπική εκστρατεία ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος για επαναθέρμαση των σχέσεων Άγκυρας - Βρυξελλών. Αυτό σημαίνει ότι θα τον βλέπουμε συχνά στη Ευρώπη. Η Κύπρος διαθέτει ακαταμάχητα θεσμικά όπλα για να τον αντιμετωπίσει. Καλά είναι να αρχίσει να σκέπτεται πώς και με αποτελεσματικό τρόπο. Και με επιπλέον στόχο το θυμικό του, ώστε να τον ωθεί να βάζει συνεχώς το πόδι του στο στόμα του. Τέλος ως προς τις συνομιλίες, ας πάρει η Λευκωσία μια σελιδα από την Άγκυρα και ας την αφήσει στο δρόμο του ευτελισμού. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........



 


ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΕΓΙΝΑΝ… ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΕΙΠΑΝ… ΣΛΑΒΟΥΣ

 

Τούρκοι έγιναν οι Σκοπιανοί επειδή ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ τους αποκάλεσε… Σλάβους σε ακρόασή του στην αμερικανική Γερουσία. «Το υπουργείο αντιδρά στην ακατάλληλη χρήση του όρου «Σλάβοι» από τον νεοδιορισθέντα πρεσβευτή των ΗΠΑ στην «Μακεδονία»», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το σκοπιανό ΥΠΕΞ. Την περασμένη Τετάρτη ο ανώτατος διπλωμάτης Τζες Μπέιλι (Jess Baily), μιλώντας στην επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων στην αμερικανική Γερουσία χρησιμοποίησε πολλές φορές τον όρο «Μακεδονία» προκειμένου να περιγράψει την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας και τον όρο «Σλάβοι» μόλις μια φορά σύμφωνα με το Euroactiv.

«Θα ήθελα να σημειώσω ότι μέσα στον ιστό της μακεδονικής κοινωνίας, υπάρχει κάτι περισσότερο από ό, τι «Σλάβοι και Αλβανοί». Υπάρχουν Τούρκοι, υπάρχουν Ρομά και άλλοι, επομένως είναι ένας μικρόκοσμος […] του πλούτου των Βαλκανίων και προκειμένου όλες τις ομάδες του πληθυσμού να δουν ένα κοινό μέλλον, πιστεύω ότι οι ΗΠΑ μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο, δεδομένης της δικής μας ιστορίας και το σύνολο των αξιών μας», υπογράμμισε. Σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την ΠΓΔΜ με την συνταγματική της ονομασία το 2004.