Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΨΕΜΑ

 

Σύμφωνα με το αφήγημα της κυβέρνησης, όπως ξεδιπλώθηκε ενόψει ευρωεκλογών, εταίροι και πιστωτές μας οφείλουν συμφωνία για την απομείωση του χρέους λόγω της επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος και αυτό θα είναι το τελευταίο σκαλί για την έξοδο από την κρίση.  Μνημόνια και Τρόϊκα τέλος, αρχίζει η εποχή της ανάπτυξης και της σταδιακής αποκατάστασης των αδικιών, ξεκινώντας από δικαστικούς και ένστολους που βλέπουν ήδη αυξήσεις στους μισθούς τους. Η θεωρία αυτή συνοψίστηκε στο περίφημο success story μέσα στο οποίο εγκλωβίστηκε η κυβέρνηση που αρνείται τώρα ένα νέο δάνειο για την κάλυψη του δημοσιονομικού και των χρηματοδοτικών κενών της επόμενης διετίας ακριβώς επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν ζούμε την πανηγυρική και απρόσκοπτη επιστροφή στις αγορές, αλλά υπάρχει μια φάση σταθεροποίησης που μπορεί να αποδειχτεί προσωρινή αν γίνουν ατυχείς χειρισμοί.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση επέλεξε το δρόμο της πλάνης επιχειρώντας να φτιάξει κλίμα συλλογικής ευφορίας και να δικαιώσει, όπως πίστευε, την πολιτική και τη μη πολιτική της. Αντί γι αυτό πέτυχε την εδραίωση της πεποίθησης ότι λεφτά υπάρχουν και το θέμα είναι πώς θα μοιραστούν, ποιο κόμμα δηλαδή είναι το καταλληλότερο για να διαχειριστεί το αντίο στην Τρόικα και τα μνημόνια. Το αποτέλεσμα είναι θλιβερό: Οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις συναγωνίζονται σε υποσχέσεις σαν να υπάρχει μια δυναμική και ανταγωνιστική οικονομία, παραγωγή νέου πλούτου και επενδυτικός παροξυσμός μέσα σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο το οποίο καθορίζεται από επεκτατικές πολιτικές και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, με τα κράτη μέλη να αποφασίζουν ισότιμα. Αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει. Επεσαν (και πέφτουμε) μέσα στην παγίδα που έφτιαξαν. Αν, πράγματι, είναι τόσο καλά τα πράγματα όσο λένε, τότε δεν έχει άδικο ο ΣΥΡΙΖΑ που μοιράζει από 13η σύνταξη μέχρι δωρεάν εισιτήρια στα ΜΜΜ, που δημιουργεί χιλιάδες θέσεις εργασίες με δημόσιο χρήμα και καταργεί τις πολύ αυστηρές κυρώσεις για τους οφειλέτες του Δημοσίου. 

Αν δεν έχουμε ανάγκη τους έξω και έχει διασφαλιστεί η οικονομική αυτοδυναμία, τότε και να έχει λάθη η κοστολόγηση του προγράμματος που παρουσίασε στη ΔΕΘ ο Α. Τσίπρας, μικρό το κακό, δεν θα τα χαλάσουμε για μερικά δισ. ευρώ παραπάνω ή παρακάτω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι πιστωτές καθυστερούν τις αποφάσεις για το χρέος επειδή δεν υπάρχει εθνική δέσμευση σε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και προωθούν τη συνέχιση του προγράμματος που ολοκληρώνεται στο τέλος του έτους με άλλη μέθοδο εποπτείας και διαφορετικού τύπου, πιο φιλικό, μνημόνιο που δεν θα λέγεται καν μνημόνιο για να μην εξάπτονται τα πνεύματα εδώ. Αλλά η κυβέρνηση κλείνει τη συζήτηση πριν ανοίξει επίσημα, γιατί φοβάται το πολιτικό κόστος της αποκάλυψης ότι δεν υπάρχει δυνατότητα σταδιακής επιστροφής στο status quo ante, γιατί η κρίση δεν έχει τελειώσει, ο αμείλικτος έλεγχος είναι αναπόφευκτος στο πλαίσιο της ευρωζώνης, ενώ όσο μεγαλύτερη είναι η αντίσταση και η διστακτικότητα στις διαρθρωτικές αλλαγές, τόσο μεγαλύτερο είναι το τίμημα που τελικά καλείται να πληρώσει η κοινωνία. 

Ο λόγος που η κυβέρνηση δεν μπορεί να αποδομήσει το ανορθολογικό και εκτός ευρωπαϊκής λογικής πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι ίδιοι έχουν ισχυριστεί ότι έρχονται ευτυχισμένες μέρες και ότι το μόνο που μας μένει είναι να ξεφορτωθούμε τους Τροϊκανούς. Το οριακό σημείο ήταν ο ανασχηματισμός, όταν ανενδοίαστα επιβραβεύτηκε ο λαϊκισμός με την αξιοποίηση σε κρίσιμα πόστα των πλέον μαχητικών εκφραστών του. Από εκεί και μετά άρχισε η κυβερνητική διολίσθηση στο αντιμνημόνιο, κάποια κλικ πιο κάτω από τα ντεσιμπέλ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάντως διολίσθηση. Τώρα τι να πουν για τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ακυρώσει το μνημόνιο το πρώτο βράδυ αλλά θα χρησιμοποιήει τα 11 δισ ή όσα μείνουν από το ποσό του ΤΧΣ που προορίζεται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λες και είναι χάρισμα και όχι δάνειο. Τι να πουν για τη δέσμευση ότι θα κουρευτούν δάνεια λες και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα λειτουργεί αυτόνομα και άμα θέλει συνεννοείται με την ΕΚΤ

Ο κατάλογος με τα κενά, τα λάθη, τις υπερβολές και τις ανεδαφικές εξαγγελίες στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μακρύς αλλά η κυβέρνηση δεν έχει την αξιοπιστία να απαντήσει πειστικά. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπερασπίστηκαν ποτέ την πολιτική τους, αντίθετα δαιμονοποίησαν το μνημόνιο και την Τρόικα, χωρίς να έχουν κάτι ολοκληρωμένο και ρεαλιστικό να αντιπροτείνουν. Δεν την υπερασπίστηκαν και δεν ανέλαβαν την ευθύνη, αντίθετα την μισοεφάρμοζαν με απροθυμία, ξέφευγαν όπου μπορούσαν, άφηναν ό,τι ήταν εφικτό να αφήσουν, έφερναν στα μέτρα τους τις μεταρρυθμίσεις ή και τις κακοποιούσαν, έλεγαν περισσότερα από αυτά που έκαναν, παίζοντας κρυφτούλι με τους ελεγκτές και εκφράζοντας διαρκώς δυσανεξία για τη συνεννόηση με τους πιστωτές. Το χειρότερο, κατασκεύασαν την εντύπωση ότι η σταθεροποίηση είναι οριστική και αμετάκλητη, επομένως το κρίσιμο είναι να απαλλαγούμε από το ΔΝΤ για να μοιραστούν ξανά αυξήσεις και επιδόματα. 

Είτε πίστεψαν είτε όχι στο ψέμα τους, κατάφεραν να το κάνουν να κυριαρχήσει. Η κινδυνολογία για αργεντινοποίηση κλπ δεν περνάει με τίποτα πια, η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι διακύβευμα είναι η διαχείριση της επιστροφής στην προ κρίσης κατάσταση. Ποιος θα μας πάει πιο γρήγορα πίσω; Σαμαράς-Βενιζέλος ή Τσίπρας. Αυτό είναι το δίλημμα που υποβλήθηκε. Όταν είναι όλοι αντιμνημονιακοί, κερδίζει ο πιο αντιμνημονιακός. Οταν είναι όλοι λαϊκιστές, προηγείται ο πιο λαϊκιστής. Και όταν λένε όλοι ψέματα, επιλέγεται το ωραιότερο, το μεγαλύτερο ψέμα. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........




Ο ΝΕΟΣ ΒΡΑΧΙΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ ΣΤΗ ΝΟΤΙΑ ΑΣΙΑ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ

 

Ο βραχίονας της αλ Κάιντα στη νότια Ασία ανέλαβε την ευθύνη για την πειρατεία σε ένα πακιστανικό πολεμικό πλοίο το οποίο προσπάθησε να χρησιμοποιήσει για να πλήξει με πυραύλους πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στην Αραβική Θάλασσα, στην πρώτη μείζονος σημασίας επιχείρηση αυτής της νεοσυσταθείσας ομάδας. Σύμφωνα με το κέντρο παρακολούθησης ισλαμιστικών ιστοτόπων SITE, ο Οσάμα Μαχμούντ, εκπρόσωπος αυτού του βραχίονα της αλ Κάιντα, δήλωσε ότι μια ομάδα μαχητών κατάφερε να πάρει τον έλεγχο της κινεζικής κατασκευής φρεγάτας PNS Zulfiqar και προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τα οπλικά της συστήματα για να επιτεθεί σε αμερικανικά πλοία που έπλεαν σε κοντινή απόσταση.

«Οι μουτζαχεντίν αυτοί κατέλαβαν τον έλεγχο του πακιστανικού πλοίου και έπλευσαν προς το αμερικανικό στόλο, όταν ο πακιστανικός στρατός τους σταμάτησε», είπε. «Ως αποτέλεσμα, οι μουτζαχεντίν, τα λιοντάρια του Αλλάχ και οι ευεργέτες της Ούμα, θυσίασαν τη ζωή τους για τον Αλλάχ και οι Πακιστανοί στρατιώτες αμαύρωσαν την μέλλουσα ζωή τους δίνοντας τη ζωή τους προασπίζοντας τους εχθρούς της Ούμα, τους Αμερικάνους» συμπλήρωσε. Σύμφωνα με το SITE, η δήλωσε του Μαχμούντ συμπεριλαμβάνει μια φωτογραφία και μια λεπτομερή περιγραφή του πακιστανικού πολεμικού πλοίου. Το Πολεμικό Ναυτικό του Πακιστάν και η υπηρεσία Τύπου των ενόπλων δυνάμεων της χώρας δεν σχολίασαν τις πληροφορίες αυτές. 

Η αποτραπείσα επίθεση σημειώθηκε καθώς οι περιφερειακές δυνάμεις ανησυχούν ήδη για τη σταθερότητα της περιοχής καθώς οι υπό αμερικανική διοίκηση ξένες δυνάμεις αποσύρονται από το γειτονικό Αφγανιστάν, δημιουργώντας ένα κενό ασφαλείας το οποίο μπορεί να εκμεταλλευθούν οι ισλαμιστές αντάρτες. Η επίθεση η οποία διήρκεσε ώρες, δείχνει επίσης την επιχειρησιακή ικανότητα των ισλαμιστών, οι οποίοι εμφανίζονται να είναι σε θέση να πλήξουν στην καρδιά του μηχανισμού ασφαλείας του Πακιστάν, γεγονός το οποίο εγείρει ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα της χώρας αυτής να φυλάσσει τις πυρηνικές της εγκαταστάσεις. Οι πακιστανοί Ταλιμπάν, που είναι στενά συνδεδεμένοι με την Αλ Κάιντα, είχαν αναφέρει νωρίτερα ότι η επίθεση της 6ης Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε από μέλη της που ανήκουν στις τάξεις του πολεμικού ναυτικού.

Οι πακιστανικές αρχές συνέλαβαν αργότερα ορισμένα μέλη του ναυτικού με την υποψία της συνεργασίας με τους ισλαμιστές.Η αλ Κάιντα ανακοίνωσε τη δημιουργία του νέου βραχίονα της οργάνωσης στις 4 Σεπτεμβρίου, με τον ηγέτη της Αϊμάν αλ Ζαουάχρι να υπόσχεται την εξάπλωση του ισλαμικού νόμου ότι θα «υψωθεί η σημαία του τζιχάντ» σε όλη τη νότια Ασία, όπου ζουν πάνω από 400 εκατομμύρια μουσουλμάνοι. Οι αναλυτές λένε ότι η κίνηση είναι μέρος του σχεδίου της αλ Κάιντα να επωφεληθεί από την προγραμματισμένη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και την ενίσχυση της επιρροής της οργάνωσης στην περιοχή του Αφγανιστάν του Πακιστάν, καθώς και της Ινδίας.

Οι πληροφορίες για την επιχείρηση αυτή δίνονται στην δημοσιότητα εξάλλου εν μέσω το στρατό του Πακιστάν εναντίον των Ταλιμπάν στην περιοχή του βόρειου Ουαζιριστάν, μετά από την φονική επίθεση στο αεροδρόμιο του Καράτσι, τον περασμένο Ιούνιο.

 



ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ…

 

Πρώτη ημέρα στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές: εφιάλτης ή όνειρο; Έλα, πέρασες από αυτή την κατάσταση και δεν μπορείς να μην έχεις άποψη. Εφιάλτης ήταν τότε που τελείωνε ο καλοκαιρινός έρωτας που σε είχε θαμπώσει και ονειρευόσουν να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο για να συναντήσεις το καλοκαιρινό σου καρδιοχτύπι στην πατρίδα του/της, ή για να ταξιδέψετε μαζί στη Χώρα του Ποτέ σαν μικροί Πήτερ Παν.

Όνειρο, πάλι, κάποια άλλα χρόνια, αφού επέστρεφες στον τόπο του εγκλήματος, εκεί που θα συναντούσες και πάλι το πρώτο σου φλερτ, εκεί που θα γέμιζες τις σχολικές παραδόσεις με βλέμματα που έλεγαν όσα αρνιόταν το στόμα, εκεί που ραβασάκια σκίζονταν πριν γίνουν σαΐτες ερωτόλογων. Εφιάλτης όταν κουβαλούσες την ασήκωτη τσάντα με τα βιβλία στο σπίτι, τότε που συνειδητοποιούσες πόση άχρηστη γνώση θα έπρεπε να αποστηθίσεις για να φτάσεις στο επόμενο καλοκαίρι της προσωπικής σου ελευθερίας.

Όνειρο όταν ανακάλυπτες τους γεωμετρικούς τόπους στη Γεωμετρία που μετέτρεπαν τον πίνακα σε καμβά για να ζωγραφίσεις, τους πλανήτες στην Αστρονομία που μεγάλωναν τον οπτικό σου ορίζοντα, τις πρωτεύουσες στη Γεωγραφία για να σχεδιάζεις ταξίδια και περιπέτειες. Εφιάλτης όταν χρειαζόταν να αποστηθίσεις τις διαφορές ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Βουδισμό, χωρίς να έχεις μπροστά έναν μοναχό και έναν βουδιστή για να προσπαθήσουν να σε εμπνεύσουν μέσα από την ίδια τους τη ζωή. Όταν έπρεπε να χωρέσεις ολόκληρο τον Χρυσό Αιώνα του Περικλή σε ένα σκονάκι τόσο δα μικρό, που θα σου έδινε το χρυσό μετάλλιο της εφευρετικότητας κάτω από άλλες περιστάσεις.

Όνειρο όταν χανόταν κάποια ώρα μαθήματος και μπορούσες να ξεμοναχιάσεις το ερωτικό αντικείμενο του πόθου σου για να ξεδιπλώσεις το ταμπεραμέντο σου σε ένα ζευγάρι από χείλη, που είχαν τις ίδιες απορίες με τα δικά σου. Όνειρο όταν ετοίμαζες βαλίτσα για την πρώτη σου εκδρομή μακριά από το σπίτι χωρίς τους γονείς ανάμεσα στα πόδια σου, και με μοναδικό στόχο να χωρέσεις ό,τι σου είχε απαγορευτεί εδώ και χρόνια, σε λίγες ώρες ή ημέρες.

Και σήμερα; Πώς είναι η πρώτη ημέρα στο σχολείο άραγε; Όνειρο ή εφιάλτης; Πώς να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο όμως, όταν κάθε τάξη που τελειώνεις στο σχολείο σε φέρνει πιο κοντά στον εφιάλτη της συμπλήρωσης ενός μηχανογραφικού-θρίλερ; Και εκεί ξεκινά ο εφιάλτης (χωρίς να γνωρίζεις αν τελειώνει κάποια στιγμή μέσα σε ένα παγωμένο Αμφιθέατρο). Εκεί που δεν δίνεις πλέον απάντηση σε αυτό που ονειρεύεσαι να σπουδάσεις, αλλά σε αυτό που πρέπει να σπουδάσεις για να μην καταλήξεις άνεργος/η.

Σε μια τέτοια κοινωνία, όμως, κρύβονται και οι τεράστιες ευκαιρίες για αλλαγή. Οι ευκαιρίες να διαχωριστούν η εκπαίδευση από την απόκτηση γνώσης, οι σπουδές με το επάγγελμα, η κουλτούρα από την αποστήθιση. Σε μια τέτοια εποχή θεριεύει η τεράστια ευκαιρία να εκπαιδευτείς χωρίς να παιδευτείς. Γιατί σε μια κοινωνία ανεργίας, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι μήπως σπουδάσεις κάτι που θα σε κάνει τον/την επόμενο/η άνεργο/η, αφού είναι σχεδόν βέβαιο. 

Σε μια τέτοια κοινωνία, οι γνώσεις όλου του κόσμου είναι πλέον applications στο smartphone σου, με αποτέλεσμα αυτό που είπε κάποτε ο Μαρκ Τουέιν να γίνεται το μότο σου: δεν επέτρεψα ποτέ στα σχολικά μου χρόνια να ανακατευτούν με την εκπαίδευσή μου. Πρώτο κουδούνι: πρώτο βήμα για την έξοδο από ένα σχολείο που επιμένει να παιδεύει, χωρίς να εκπαιδεύει...

 


Ο ΝΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΣ... ΜΟΝΟ!

 

Γινόμαστε συντηρητικότεροι. Άρα γινόμαστε συντηρητικοί. Με τρόπο κυνικό, θαρρείς χαιρέκακο κάποιες στιγμές. Για μας, αλλά περισσότερο για τους αδικημένους, τους άτυχους του κόσμου, τους οποίους έτσι, καταδικάζουμε σε βαθύτερη και πιο οριστική απώλεια ελπίδας. Η στασιμότητα, βλέπεις, εκείνους τραυματίζει βαρύτερα. Γινόμαστε συντηρητικοί. Εγώ. Εσύ. Οι φίλοι μας. Η γενιά μας. Μέρα με τη μέρα. Κάθε μέρα. Και το κάνουμε, θαρρώ, μ’ ένα παιδιάστικο και ταυτόχρονα αυτάρεσκο πείσμα. Ίσως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μας παίρνει να είναι λάθος αυτή η επιλογή. Αυτή η φορά δεν έχει πισωγύρισμα. 

Στενεύουν τα περιθώρια. Στενεύουν αλήθεια τα περιθώρια; Έχουμε ένα αίολο (το προτιμώ από το έωλο) αυθαίρετο καμάρι για την κοινωνική μας εναρμόνιση, ένα αίσθημα εθελοτυφλούσας ανακούφισης για την εξομοίωση και υπαγωγή μας στην κοινωνικά ορθή ταμπέλα. Στην κάθε ετοιμοπαράδοτη ταμπελίτσα που μας εξασφαλίζει μια θέση στην πλευρά των κατεστημένων πλειονοτήτων. Σύζυγος, οικογενειάρχης, γονιός, επαγγελματίας, επιστήμονας, ειδικός, φορολογούμενος πολίτης με δικαιώματα, φιλελεύθερος, αριστερός (ναι υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι συντηρητικοί), χριστιανός, και πάει λέγοντας. Και φοβάμαι πως ο κατάλογος με τα ταμπελάκια έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος. 

Μα καμιά από τις έννοιες αυτές δεν είναι εξ ορισμού συντηρητική. Γίνονται, όταν ως τίτλοι προηγούνται του περιεχομένου. Όταν το περιεχόμενο ούτε καν έπεται. Είναι ανύπαρκτο. Γίνονται, όταν δεν απαιτούν καμία συνέχεια, καμία συνέπεια. Όταν έχουν καταντήσει κενές νοήματος αυθύπαρκτες αξίες. Κλισέ ετικέτες που αθώα, συνήθως χτισμένες πάνω σε ευγενείς και θεάρεστες προθέσεις, αναπαράγουν όλα τα καθιερωμένα στερεότυπα και τις δοσμένες από πριν σταθερές του κοινού μας βίου. 

Ενός προ-ορισμένου πλέον βίου που καταργεί ή υπονομεύει κάθε απόπειρα δράσης και ανατροπής υπέρ ενός δικαιότερου κόσμου. Μα το μέτρο της ζωής, πολύ αμφιβάλλω αν το ορίζουν οι μέσοι όροι και οι βολεμένες πλειονότητες. Εδώ οι στατιστικές είναι το άλλοθι. Αλλιώς πάει το μέτρημα σ’ αυτά. Αλήθεια γιατί «την πατάμε» έτσι; Είναι τότε που κοντοστεκόμαστε μια στιγμή. Κοιτάμε γύρω. Η μεγάλη συλλογική επανάσταση που ονειρευτήκαμε, που θ’ άλλαζε τον κόσμο, δεν ήρθε. Θαρρείς και υπήρχε ποτέ περίπτωση να ’ρχόταν έτσι μαγικά, μόνη της, απρόσκλητη, απρόκλητη! Μετά, φοβηθήκαμε όσο δε φανταζόμασταν την προσωπική επανάσταση, την ατομική ανατροπή που ίσως να είναι η πιο αυθεντική λύση. 

Και τελικά αφεθήκαμε με χαρά, μ’ ένα κούφιο αίσθημα λύτρωσης, στο έτοιμο, στο προαποφασισμένο, στις προκάτ απαντήσεις που αποκρίνονται σε σικέ ερωτήσεις. Και το τελευταίο καταφύγιό μας είναι πλέον η ψευδεπίγραφη και ρηχή ιδεολογικοποίηση της παραίτησης με ηθικολογούσες και ετοιματζίδικες αρχές. Είναι τόσο εντυπωσιακή και αμείλικτη η γοητεία που μας ασκούν η μερικότητα, η κλειστότητα, ο «τακτοποιημένος» μικρόκοσμος. Υποκύπτουμε παραδομένοι σε μια ήττα μεταμφιεσμένη σε νίκη. Σε μια καταδίκη που υποκρίνεται την επιτυχία, την ευτυχία και συχνά την αγάπη (εδώ χωράει πολλή κουβέντα).

Άραγε κάθε επιλογή μας, μικρότερη ή μεγαλύτερη, κάθε ηθελημένη ή μη συστέγασή μας σε δοσμένες εκ των προτέρων ομαδοποιήσεις, μας ανοίγει στον κόσμο; Στη φύση; Στο όλον; Στο άρρητο και το άγνωστο; Στο πιθανό αλλά αβέβαιο; Στο ερωτηματικό στοιχείο που καθένας κουβαλάει; Ή μήπως μας κλείνει περαιτέρω; Μήπως κάθε βήμα, μας αποκλείει περισσότερο και από περισσότερα; Γινόμαστε συντηρητικότεροι. Άρα γινόμαστε συντηρητικοί. Με τρόπο κυνικό, θαρρείς χαιρέκακο κάποιες στιγμές. Για μας, αλλά περισσότερο για τους αδικημένους, τους άτυχους του κόσμου, τους οποίους έτσι, καταδικάζουμε σε βαθύτερη και πιο οριστική απώλεια ελπίδας. Η στασιμότητα, βλέπεις, εκείνους τραυματίζει βαρύτερα.

Γινόμαστε συντηρητικοί. Εγώ. Εσύ. Οι φίλοι μας. Η γενιά μας. Μέρα με τη μέρα. Κάθε μέρα. Και το κάνουμε, θαρρώ, μ’ ένα παιδιάστικο και ταυτόχρονα αυτάρεσκο πείσμα. Ίσως δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μας παίρνει να είναι λάθος αυτή η επιλογή. Αυτή η φορά δεν έχει πισωγύρισμα. Στενεύουν τα περιθώρια. Στενεύουν αλήθεια τα περιθώρια; Έχουμε ένα αίολο (το προτιμώ από το έωλο) αυθαίρετο καμάρι για την κοινωνική μας εναρμόνιση, ένα αίσθημα εθελοτυφλούσας ανακούφισης για την εξομοίωση και υπαγωγή μας στην κοινωνικά ορθή ταμπέλα.

Στην κάθε ετοιμοπαράδοτη ταμπελίτσα που μας εξασφαλίζει μια θέση στην πλευρά των κατεστημένων πλειονοτήτων. Σύζυγος, οικογενειάρχης, γονιός, επαγγελματίας, επιστήμονας, ειδικός, φορολογούμενος πολίτης με δικαιώματα, φιλελεύθερος, αριστερός (ναι υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι συντηρητικοί), χριστιανός, και πάει λέγοντας. Και φοβάμαι πως ο κατάλογος με τα ταμπελάκια έχει αρχή αλλά δεν έχει τέλος. Μα καμιά από τις έννοιες αυτές δεν είναι εξ ορισμού συντηρητική. Γίνονται, όταν ως τίτλοι προηγούνται του περιεχομένου. Όταν το περιεχόμενο ούτε καν έπεται. Είναι ανύπαρκτο. Γίνονται, όταν δεν απαιτούν καμία συνέχεια, καμία συνέπεια. Όταν έχουν καταντήσει κενές νοήματος αυθύπαρκτες αξίες. 

Κλισέ ετικέτες που αθώα, συνήθως χτισμένες πάνω σε ευγενείς και θεάρεστες προθέσεις, αναπαράγουν όλα τα καθιερωμένα στερεότυπα και τις δοσμένες από πριν σταθερές του κοινού μας βίου. Ενός προ-ορισμένου πλέον βίου που καταργεί ή υπονομεύει κάθε απόπειρα δράσης και ανατροπής υπέρ ενός δικαιότερου κόσμου. Μα το μέτρο της ζωής, πολύ αμφιβάλλω αν το ορίζουν οι μέσοι όροι και οι βολεμένες πλειονότητες. Εδώ οι στατιστικές είναι το άλλοθι. Αλλιώς πάει το μέτρημα σ’ αυτά.

Αλήθεια γιατί «την πατάμε» έτσι; Είναι τότε που κοντοστεκόμαστε μια στιγμή. Κοιτάμε γύρω. Η μεγάλη συλλογική επανάσταση που ονειρευτήκαμε, που θ’ άλλαζε τον κόσμο, δεν ήρθε. Θαρρείς και υπήρχε ποτέ περίπτωση να ’ρχόταν έτσι μαγικά, μόνη της, απρόσκλητη, απρόκλητη! Μετά, φοβηθήκαμε όσο δε φανταζόμασταν την προσωπική επανάσταση, την ατομική ανατροπή που ίσως να είναι η πιο αυθεντική λύση. Και τελικά αφεθήκαμε με χαρά, μ’ ένα κούφιο αίσθημα λύτρωσης, στο έτοιμο, στο προαποφασισμένο, στις προκάτ απαντήσεις που αποκρίνονται σε σικέ ερωτήσεις.

Και το τελευταίο καταφύγιό μας είναι πλέον η ψευδεπίγραφη και ρηχή ιδεολογικοποίηση της παραίτησης με ηθικολογούσες και ετοιματζίδικες αρχές. Είναι τόσο εντυπωσιακή και αμείλικτη η γοητεία που μας ασκούν η μερικότητα, η κλειστότητα, ο «τακτοποιημένος» μικρόκοσμος. Υποκύπτουμε παραδομένοι σε μια ήττα μεταμφιεσμένη σε νίκη. Σε μια καταδίκη που υποκρίνεται την επιτυχία, την ευτυχία και συχνά την αγάπη (εδώ χωράει πολλή κουβέντα).

Άραγε κάθε επιλογή μας, μικρότερη ή μεγαλύτερη, κάθε ηθελημένη ή μη συστέγασή μας σε δοσμένες εκ των προτέρων ομαδοποιήσεις, μας ανοίγει στον κόσμο; Στη φύση; Στο όλον; Στο άρρητο και το άγνωστο; Στο πιθανό αλλά αβέβαιο; Στο ερωτηματικό στοιχείο που καθένας κουβαλάει; Ή μήπως μας κλείνει περαιτέρω; Μήπως κάθε βήμα, μας αποκλείει περισσότερο και από περισσότερα;