ΤΟ ΑΝΤΙΒΑΡΟ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

 

Τις προάλλες το «Καπό», από τις βαθύτερες και συγκλονιστικότερες ταινίες για το ολοκαύτωμα, του Τζούλιο Ποντεκόρβο, σκηνοθέτη και της περίφημης «Μάχης του Αλγερίου». Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, η ταινία αποπνέει αισιοδοξία μέσα από την πιο σκληρή, ανυπόφορη «μαυρίλα» απελπισία που φαντάζεται κανείς, με τη θυσία του Εγώ για το Εμείς από την Εβραία ηρωίδα, την Εντίτ, που πεθαίνει «για να ζήσει», ακολουθώντας το νεύμα του ‘Ερωτα, του κατεξοχήν αισθήματος της ζωής.

Βέβαια σε πιάνει ανυπόφορη απελπισία, με το ζόρι μπορείς να παρακολουθήσεις την ταινία. Απελπισία για τον τόσο βασανιστικό χαμό των θυμάτων, αλλά, αν το σκεφτείς, και για τη δεύτερη εκτέλεση από όσους χρησιμοποιούν τη μνήμη τους ως «άδεια σφαγής». Ζούμε σε κόσμο που νομοθετεί την τιμωρία της άρνησης των γενοκτονιών του παρελθόντος, αλλά δεν ενοχλείται από τις γενοκτονίες του παρόντος, όπως αυτή του Ισραήλ στη Γάζα. Φρικιούμε για τον αποκεφαλισμό ενός δημοσιογράφου, όχι για την ισοπέδωση μιας πολυκατοικίας.

Γενοκτονίες και ολοκληρωτισμοί. Γελοίοι, «εισαγωγής» νόμοι, που τιμωρούν «ανορθόδοξες» σκέψεις και απόψεις, έστω και απαράδεκτες, θα χρησιμοποιηθούν ασφαλώς για την επικράτηση νέου ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Ωχριούν μπροστά του Ναζισμοί και Φασισμοί του Μεσοπολέμου. Μελετήστε τη νομοθέτηση αυστηρότερης «κριτικής του πολιτεύματος», την παρακολούθηση όλων των οικονομικών συναλλαγών και την ψηφιοποίηση όλων των πληροφοριών. Είμαστε το πειραματόζωο του νέου ολοκληρωτισμού.

‘Οσο για τους Εβραίους, όπως και τους Γερμανούς, η αδυναμία να ξεπεράσουν τον εαυτό τους μεταβολίζοντας την ιστορία τους, ο ατέρμων εγκλωβισμός σε ρόλο ή θύτη ή θύματος, η αδυναμία να βγάλουν συμπέρασμα από την τόσο δραματική ιστορία τους, εμβάλλει σε μάλλον απαισιόδοξους προβληματισμούς για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Ακούγοντας στην ταινία το φοβερό «Achtung» («Προσοχή» στα γερμανικά), θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια που διασχίζαμε, ένα γκρουπ δημοσιογράφων, το ισραηλινό check point για να πάμε στο αρχηγείο του πολιορκημένου Αραφάτ στη Ραμάλα.

Κατάπληκτος, είδα σε ένα τσιμεντόλιθο στην άκρη του δρόμου, εκεί που περνάει ένας γερμανόφωνος το χρόνο, γραμμένη με κόκκινη μπογιά τη λέξη «Achtung», συμβολίζοντας την είσοδο στο «παλαιστινιακό γκέτο της Βαρσοβίας». «Επανάληψη του τραύματος», θάλεγε ένας ψυχαναλυτής, «φέρεσαι όπως σου φέρθηκαν», μόνο που κάνοντάς το σε αθώους εξισώνεσαι ηθικά με τους δημίους.

Γενοκτονίες και μνημόνια Με την ευκαιρία να πούμε ότι δεν διορθώνει τον γενικώς απαράδεκτο νόμο η συμπερίληψη εμμέσως και γενοκτονιών των Χριστιανών, που ζήτησε μια ομάδα βουλευτών της ΝΔ. Η όλη ιδέα ποινικοποίησης μιας ιστορικής συζήτησης είναι γελοία και απαράδεκτη, ανεξάρτητα ποιους αφορά.

Πιο εκτεταμένη από τη γενοκτονία των Εβραίων ή των Ποντίων ήταν πιθανώς η γενοκτονία των Ινδιάνων της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Ελπίζω να μη με βάλει κανείς φυλακή γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ελπίζω επίσης να μη μου κάνει κανείς μήνυση γιατί αποκαλώ τα Μνημόνια γενοκτονίες και κοινωνικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων. Ευαίσθητοι για την προ αιώνος σφαγή, οι βουλευτές μας δεν είχαν πρόβλημα να υπερψηφίσουν τους νόμους που έστειλαν στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας, στο θάνατο λόγω πλημμελούς περίθαλψης δεκάδες χιλιάδες, νόμους που κατέστρεψαν εκατομμύρια ανθρώπους και την προοπτική της χώρας μας.

«Ισλαμικός κίνδυνος»: Ο αποκεφαλισμός της λογικής Πέρυσι, ένας «τζιχαντιστής» έφαγε την καρδιά ενός στρατιώτη στη Συρία. Το περιστατικό μεταδόθηκε μεν, δεν «έπαιξε» όμως ιδιαίτερα στα δυτικά ΜΜΕ. Τότε οι «τζιχαντιστές» ήταν φίλοι που πολεμούσαν τον ‘Ασαντ. Ποτέ, τους τελευταίους τρεις αιώνες, τα δυτικά ΜΜΕ δεν ελέγχθηκαν τόσο ασφυκτικά από τις ολιγαρχίες του Χρήματος, ποτέ δεν υπήρξαν τόσο «πλουραλιστικά ολοκληρωτικά». Διαβάζει κανείς τη Monde, καμάρι κάποτε, «πολιτιστικό στολίδι» της παγκόσμιας δημοσιογραφίας και θλίβεται για το σημερινό κατάντημά της. Ακόμα και ο βρετανικός Guardian, όαση κριτικής σκέψης, υπέκυψε στην παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα στο ουκρανικό.

Πέρυσι οι «τζιχαντιστές» ήταν αγαπημένα παιδιά Δυτικών και Ισραήλ, που βοηθούσαν εμμέσως ή έδιναν πράσινο φως στην υποστήριξη, χρηματοδότηση και εξοπλισμό τους από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Φέτος έγιναν «υπ’ αρ. 1 κίνδυνος» και οι άτυχοι δημοσιογράφοι χρησίμευσαν, δια του αποκεφαλισμού τους, να οδηγηθεί σε παροξυσμό η παγκόσμια καμπάνια για τον απειλούντα δήθεν έκαστο εξ ημών, μη Μουσουλμάνων, «ισλαμικό κίνδυνο». Μια καμπάνια που άρχισε το 2001 συνοδεύοντας τον αμερικανο-ισραηλινό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που «ξεπάτωσε» όλο τον αραβικό κόσμο.

Εγώ δηλαδή ο ‘Ελληνας πολίτης δεν κινδυνεύω από τη δράση του ΔΝΤ και της ΕΕ, από την παγκόσμια αυτοκρατορία του Χρήματος, δεν απειλούμαι από την Τουρκία και τη Γερμανία, από τον νέο πόλεμο στην Ευρώπη, δεν πρέπει να με ανησυχούν οι ΗΠΑ, που οργάνωσαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος με σχέδιο Ανάν, ή τις απειλές για το κλίμα. ‘Όχι. Κινδυνεύω να με αποκεφαλίσουν οι «τζιχαντιστές» κανίβαλοι πετώντας ως εδώ από τις ερήμους της Μεσοποταμίας!

Το Κοράνι και ο πολιτισμός. Πληρωμένοι κονδυλοφόροι και σχολιαστές, σκηνοθέτες του κινηματογράφου και των τηλεοράσεων, ανέλαβαν να μας εξηγήσουν τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του Ισλάμ και την ευθύνη του Κορανίου για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Φαίνεται, οι μέθοδοι της Ιεράς Εξέτασης ή ο θάνατος δια βομβαρδισμού των παιδιών της Γάζας και η παρακολούθηση του θεάματος τρώγοντας ποπ κορν είναι πιο πολιτισμένα μέσα από τους αποκεφαλισμούς! Καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση δεν προκάλεσε στις τηλεοράσεις μας η πυρπόληση ίσως εκατό ανθρώπων ζωντανών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των Ουκρανών Χριστιανών Ναζί και φίλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Τραγικά καθυστερημένοι αυτοί οι Μουσουλμάνοι, δεν ξέρουν πόσο διασκεδαστικό είναι να ανεβαίνεις 10.000 μέτρα και να εξοντώνεις από κει πάνω ένα αφγανικό χωριό ή πόσο πολιτισμένο να λειτουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού σε Γκουαντάναμο, Μπαγκράμ κι ένα σωρό άλλα μέρη. Το ‘Αουσβιτς μας μάρανε, δεν βλέπουμε τι κάνουμε στον πλανήτη (τα γράφω τώρα, πριν με πιάσει ο νόμος!) Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και Νετανιάχου εφαρμόζουν τη «μεγάλη στρατηγική» που επεξεργάστηκαν από κοινού στην ομάδα «για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα». 

Ως αποτέλεσμα κατεστράφησαν οι τρεις σημαντικότερες και πιο προοδευμένες αραβικές χώρες (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και μια τέταρτη μισοκαταστράφηκε (Αίγυπτος). (‘Ασε τα αφρικανικά κράτη που κατέστρεψαν και για τα οποία δεν ενδιαφέρεται ούτε ο Θεός ή για τη Γεωργία που προκάλεσαν καταστροφική σύρραξη, ή τα εξίσου καταστροφικά με τους πολέμους αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών που εφήρμοσε το ΔΝΤ σε Βαλκάνια και πρ. ΕΣΣΔ). Εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων, μια τεράστια περιοχή του κόσμου που μετετράπη σε No Man’s Land. Αυτός είναι ο αληθινός απολογισμός της δυτικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. 

Αν ο δυτικός κόσμος ελπίζει στα αλήθεια ότι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα και να μην υποστεί καμία συνέπεια, τότε έχει μπει όντως στην τροχιά της τελικής παρακμής του – και το πραγματικό διακύβευμα είναι να μην πάρει όλη την ανθρωπότητα μαζί του. Αυτές οι δυνάμεις ξεσήκωσαν το σύμπαν για τον «ισλαμικό κίνδυνο» προωθώντας σε μας, τους εν όλω και μεγαλύτερη αποβλακώσει δυτικούς «πολίτες» την ατζέντα του «Πολέμου των Πολιτισμών». Ο πραγματικός, τεράστιος κίνδυνος για την ανθρωπότητα, είναι όμως η ανάδυση μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος, της Παγκοσμιοποίησης, πρωτοφανούς ισχύος, η τελική επικράτηση της οποίας θα οδηγήσει στον αφανισμό μικρά έθνη όπως το δικό μας.

Ισλαμισμός και Αυτοκρατορία.  Εδώ και έναν αιώνα οι ‘Αγγλοι ενίσχυαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους εναντίον του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού και απαγόρευαν, το 1925, στα κορίτσια της Αιγύπτου να πηγαίνουν σχολείο. Το Ισραήλ συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία της Χαμάς εναντίον της PLO, για να πάρει με το μέρος του τους Δυτικούς κατά των Παλαιστινίων. H αυτοκρατορία ενίσχυσε τις πιο φανατικές και οπισθοδρομικές εκδοχές ισλαμισμού και για μη σταθεί ποτέ στα πόδια του ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, και να τη βοηθάει στις επιδιώξεις της (π.χ. την ανατροπή του ‘Ασαντ) και για να χρησιμεύει ως κατάλληλος αντίπαλος, ικανός με τις οπισθοδρομικές και βάρβαρες μορφές του να συσπειρώσει εμάς, τους αποβλακωμένους δυτικούς χαχόλους πίσω από τους τραπεζίτες και τα αφεντικά μας.

Αφού πολέμησαν ανηλεώς επί έναν αιώνα τον μαρτυρικό λαό των Κούρδων κι αφού εξόπλισαν τον Σαντάμ για να τους εξοντώσει, τώρα χρησιμοποιούν τα έργα των προστατευόμενών τους τζιχαντιστών για να δικαιολογήσουν τον εξοπλισμό των Κούρδων, διαμελίζοντας οριστικά το Ιράκ και δημιουργώντας μια «πραιτωριανή», αυτοκρατορική δύναμη στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Θα μπορέσουν άραγε οι Κούρδοι να αποφύγουν τέτοιο ρόλο, που θα τους οδηγήσει σε μείζονα, διαρκή σύγκρουση με το αραβικό έθνος;

Προ δύο δεκαετιών μας έλεγαν ότι η σοβιετική πτώση οδηγεί στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Μάλλον στον «χειρότερο» μας πήγε. Μόνη ίσως ελπίδα στον κατάμαυρο ορίζοντα, η ανάδυση, παρά τον ασταθή και ασυνεπή χαρακτήρα της, μιας Ρωσίας-αντίβαρου, επικεφαλής ενός συνασπισμού δυνάμεων, αν μπορέσει/θελήσει να σπάσει την ολοκληρωτική παγκοσμιοποίηση. Ex oriente lux (εξ ανατολών το φως);
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........
 

 

ΜΕ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ Ο ΠΟΡΟΣΕΝΚΟ ΖΗΤΑ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

 

Νομοσχέδιο κατέθεσε στο ουκρανικό κοινοβούλιο ο πρόεδρος της χώρας, Πέτρο Ποροσένκο, με το οποίο παραχωρεί ευρύτερη αυτονομία στις ανατολικές περιοχές της χώρας. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προτείνει τη διεξαγωγή τοπικών εκλογών στα ανατολικά, στις 9 Δεκεμβρίου. Το νομοσχέδιο για παραχώρηση "ειδικού καθεστώτος" στις επαρχίες του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ προβλέπεται από το πρωτόκολλο το οποίο υπεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου από την ουκρανική κυβέρνηση και την ηγεσία των ρωσόφωνων αυτονομιστών.

Σύμφωνα με τις προτάσεις που δημοσιοποιήθηκαν χθες από την ουκρανική προεδρία, το νομοσχέδιο περιλαμβάνει την σύσταση προσωρινής κυβέρνησης αυτονομίας, η οποία θα αναλάβει καθήκοντα αμέσως μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου και για θητεία τριών ετών. Οι φιλορώσοι αυτονομιστές έχουν ήδη ανακοινώσει ότι απορρίπτουν την πρόταση του Κιέβου και εμμένουν στην διεκδίκηση της ανεξαρτησίας των ανατολικών επαρχιών. Το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης τη χορήγηση βοήθειας για την ανοικοδόμηση των υποδομών που έχουν καταστραφεί κατά την πεντάμηνη ένοπλη σύγκρουση και οικονομικής και κοινωνικής βοήθειας προς τον πληθυσμό.

Σύμφωνα με το κείμενο που δημοσιεύθηκε χθες στην ιστοσελίδα της ουκρανικής προεδρίας, οι προτάσεις που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο ανοίγουν τον δρόμο για την αποκέντρωση παρέχοντας παράλληλα εγγυήσεις "για την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας μας".Με άλλο νομοσχέδιο που κατατέθηκε σήμερα στο ουκρανικό κοινοβούλιο, παραχωρείται αμνηστία "στα πρόσωπα που συμμετείχαν στα γεγονότα του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ".

Όπως διευκρινίζει η ουκρανική προεδρία, το νομοσχέδιο περί αμνηστίας περιλαμβάνει όλους τους μαχητές, εκτός από εκείνους που έχουν κατηγορηθεί "για δολοφονίες, βιασμούς και τρομοκρατικές ενέργειες". Σύμφωνα με τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, εξαιρούνται επίσης από την αμνηστία οι υπεύθυνοι για την καταστροφή εν πτήσει του Boeing της Malaysia Airlines τον Ιούλιο, με 298 νεκρούς.

 

ΟΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Ενώ οι περισσότεροι θέλουμε να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε σε επαφή με την πραγματικότητα, στην… πραγματικότητα πολλοί από εμάς προστατεύουμε τον εαυτό μας από ορισμένες δυσάρεστες αλήθειες, προκειμένου να νιώσουμε πιο καλά, πιο ευτυχισμένοι, πιο παραγωγικοί και πιο χρήσιμοι. Οι χρήστες του Quora πρόσφατα αντάλλαξαν απόψεις γύρω από το εξής ερώτημα: «Ποιες είναι οι αλήθειες που δε θέλουμε να παραδεχόμαστε;». Από δυσάρεστες ιδέες γύρω από ζητήματα… καρδιάς, έρωτα και αγάπης, μέχρι την αλήθεια σχετικά με την αξιοκρατία, δείτε παρακάτω μερικές από τις πιο δυσάρεστες αλήθειες της ζωής, που οι άνθρωποι δε θέλουν να παραδέχονται:

1.Η εμφάνιση μετράει. Είναι ωραίο να πιστεύει κανείς, ότι η λεγόμενη «καρμική δικαιοσύνη» υπάρχει, όμως τις περισσότερες φορές – όπως υποστηρίζει η χρήστης του Quora, Dania Faruqui - «τα καλά πράγματα συμβαίνουν μόνο σε αυτούς που έχουν καλή εμφάνιση». «Το αρνούμαστε συνεχώς, όμως η αλήθεια είναι ότι ένας όμορφος άνθρωπος έχει πλεονέκτημα σε σχέση με κάποιον όχι και τόσο ελκυστικό» γράφει η ίδια και συνεχίζει: «Κι αυτό είναι μια άσχημη αλήθεια». Έρευνες έχουν δείξει, ότι οι ελκυστικοί άνθρωποι βγάζουν περισσότερα χρήματα και θεωρούνται πιο έξυπνοι και πιο έμπιστοι από τους υπόλοιπους, αναφέρει ο Aaron Taube σε άρθρο του για το Business Insider.

2.Κανείς δεν είναι πραγματικά αλτρουιστής. Ο χρήστης Suraj Agarwal γράφει, ότι είμαστε όλοι εγωκεντρικοί και πως το μόνο που αλλάζει είναι ο βαθμός εγωκεντρισμού του καθενός. Ο Ramachandra Bhakta προχωρά την άποψη αυτή ακόμη παραπέρα, χρησιμοποιώντας μια φράση του ινδού φιλόσοφου Chanakya, για να επισημάνει ότι ακόμη και τις πιο προσωπικές μας σχέσεις τις δημιουργούμε για να εξυπηρετήσουμε τις δικές μας ανάγκες: «Υπάρχει κάποιο προσωπικό ενδιαφέρον πίσω από κάθε φιλία. Δεν υπάρχει φιλία, χωρίς προσωπικό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια».

3.Δεν υπάρχει αυτό που χαρακτηρίζουμε «αδελφή - ψυχή».Ο χρήστης Soumadeep Mazumdar υποστηρίζει, ότι παρά τις ψευδαισθήσεις του καθενός από εμάς περί προσωπικού μεγαλείου, στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι τόσο μοναδικός. «Ανεξάρτητα από το τι μπορεί να πιστεύει κανείς για τον εαυτό του, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που μπορεί να κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. 

Στην πραγματικότητα υπάρχουν εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, που είναι ακριβώς σαν κι εμάς» γράφει ο ίδιος και καταλήγει: «Αυτό σημαίνει ότι η αναζήτηση της “μίας και μοναδικής, πραγματικής αγάπης” είναι μια ανόητη επιδίωξη. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα κριτήρια του “κ./κας Τέλειου/ας” του καθενός από εμάς. Είναι απλή σύμπτωση το ότι έχετε βρει τον έναν/τη μία από αυτούς».

4.Η ζωή είναι πολύτιμη. Ο θάνατος είναι κάτι που δε μπορεί να αποφύγει κανείς. Για πολλούς όμως, αυτό είναι κάτι που θέλουν να ξεχνούν. «Δεν είναι ότι δεν το γνωρίζουν. Απλά επιλέγουν να αγνοούν την ευθραυστότητα της ζωής» λέει ο Mohit Sharma.

5.Κανείς δε γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Αν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων, που δε γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους… δεν είστε οι μόνοι! «Μας έχει περάσει η ιδέα ότι κανείς πρέπει να μιλά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση για τα πράγματα, ειδικά όταν θεωρείται “ειδικός” σε κάποιο τομέα. Στην πραγματικότητα όμως κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα» γράφει ο JoshVogel.

Για τη SriTeja, αυτή η αβεβαιότητα επεκτείνεται ακόμη και στους επιτυχημένους ανθρώπους, οι οποίοι φαίνεται να έχουν τα πάντα στη ζωή τους και μάλιστα υπό έλεγχο. «Οι άνθρωποι που θαυμάζετε είναι το ίδιο αγχωμένοι με εσάς. Η επιτυχία έρχεται πιο εύκολα, όταν συνειδητοποιεί κανείς, ότι όσοι έχουν επιτύχει στη ζωή τους έχουν προηγουμένως αποτύχει, αμφιβάλλει για τις κινήσεις τους και αναρωτηθεί αν και οι ίδιοι είναι αρκετά καλοί».

 

ΣΚΩΤΙΑ: Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΗΛΕΚΤΡΟΣΟΚ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Αντίθετα με πολλά από αυτά που λέγονται σήμερα, η μικρή διαφορά ανάμεσα στο «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της Πέμπτης για τη Σκωτία είναι ένα ενδεχόμενο που περιμένουν και φοβούνται εδώ και καιρό πολλοί Ευρωπαίοι αναλυτές. Πριν ακόμη από το καλοκαίρι, όταν οι δημοσκοπήσεις έδιναν μεγάλο προβάδισμα στο «ΟΧΙ», το Λονδίνο είχε υποσχεθεί στο Εδιμβούργο να τροποποιήσει τον λεγόμενο «φόρο του υπνοδωματίου» (bedroom tax) που έχει επιβάλει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον: ο φόρος αυτός προβλέπει μείωση του στεγαστικού επιδόματος για όσους έχουν «άδεια» υπνοδωμάτια.

Παράλληλα, δημοσιεύονταν πολλά άρθρα και έρευνες για το μέλλον ενός διασπασμένου Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ και η Τράπεζα της Αγγλίας άρχισε να ετοιμάζεται διακριτικά για το σενάριο της ανεξαρτησίας. Η πορεία προς την ανεξαρτησία δεν αποτελεί έκπληξη, γράφει ο Φιλίπ Ασκεναζί στην εφημερίδα Le Monde, όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η ιστορία του σκωτσέζικου έθνους μεγιστοποιεί τον ηρωισμό των στρατιωτών του έναντι των Άγγλων.

Το Εδιμβούργο έχει όλα τα πλεονεκτήματα μιας πρωτεύουσας, με μια σημαντική ιστορική κληρονομιά. Με την Πράξη της Ένωσης όμως, το 1707, η Αγγλία κατέστησε τη Σκωτία οικονομικά εξαρτημένη. Η βιομηχανία και οι υπηρεσίες της τελευταίας ωφελούνταν από την ενιαία βρετανική αγορά. Για πολύ καιρό, όλες οι σκωτσέζικες οικογένειες είχαν ένα γιο ή έναν ανιψιό στον στρατό του Ηνωμένου Βασιλείου. Η εξάρτηση αυτή άλλαξε μορφή τις τελευταίες δεκαετίες. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη Βόρεια Θάλασσα όξυνε τις αποσχιστικές τάσεις κατά τη δεκαετία του ’70 και οδήγησε στη διενέργεια δημοψηφίσματος το 1979 για τη συγκρότηση ενός τοπικού κοινοβουλίου. Το δημοψήφισμα εκείνο απέτυχε, καθώς η συμμετοχή ήταν πολύ μικρή.

Η αποτυχία εκείνη επέτρεψε στη Μάργκαρετ Θάτσερ να χρησιμοποιήσει τα έσοδα από το πετρέλαιο της Σκωτίας για να πραγματοποιήσει τη συντηρητική της επανάσταση. Ενώ οι περισσότεροι Σκωτσέζοι έχουν ένα κοινωνικό όραμα που μοιάζει περισσότερο με εκείνο των σκανδιναβικών χωρών, οι φόροι των πλουσίων μειώθηκαν – προς όφελος των Άγγλων. Την ίδια στιγμή, η μετατροπή της βρετανικής βιομηχανίας σε μια χρηματοπιστωτική οικονομία με κέντρο το Λονδίνο έπληξε σοβαρά τη βιομηχανική Σκωτία.

Η ευρωπαϊκή οικοδόμηση βύθισε τη Σκωτία σε μια ενιαία αγορά, που αυτή τη φορά ήταν ηπειρωτική. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου προκάλεσε τη διάλυση πολλών συνταγμάτων της Σκωτίας. Και το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας άρχισε πάλι να δυναμώνει. Για να εξασφαλίσει τη νίκη του στις εκλογές του 1997, ο Τόνι Μπλερ χρειαζόταν τις ψήφους των Εργατικών της Σκωτίας. Δεσμεύτηκε λοιπόν να οργανώσει ένα νέο δημοψήφισμα για την παραχώρηση σημαντικών εξουσιών σε ένα σκωτσέζικο κοινοβούλιο. Αυτή τη φορά, η συμμετοχή ήταν μεγάλη, αλλά το Λονδίνο διατήρησε εξουσίες στο οικονομικό πεδίο, όπως η ενέργεια και η φορολογία.

Και η επιστροφή των Συντηρητικών στην εξουσία έδειξε τα όρια της αποκέντρωσης. Οι Σκωτσέζοι, όπως και το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο, υφίστανται την πολιτική που αποφασίζεται στον Νότο. Οι εθνικιστές κέρδισαν την απόλυτη πλειοψηφία το 2011. Και η κυβέρνηση Κάμερον αναγκάστηκε να συμφωνήσει με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Αν κερδίσει το «ναι», γράφει ο Ασκεναζί, η ανεξαρτησία θα ξεκινήσει με οργανωμένο τρόπο και θα λάβει ισχύ το 2016.

Η γεωπολιτική αναταραχή, όμως, θα είναι σημαντική. Ολόκληρη η πολιτική και οικονομική Ευρώπη μπορεί να σχεδιαστεί από την αρχή: το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να βγει από την ΕΕ, οι αποσχιστικές τάσεις μπορεί να φουντώσουν στην Ισπανία κλπ. Θα είναι ένα ηλεκτροσόκ, που μπορεί να αποδειχθεί τόσο σωτήριο όσο και επικίνδυνο για μια ήπειρο αβέβαιη για το μέλλον της.