ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ "ΑΣΥΔΟΣΙΑ" ΕΡΝΤΟΓΑΝ

 

Δυστυχώς δεν υφίσταται στην Ουάσιγκτον ελληνικός μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων. Ο Ερντογάν εγκαινίασε την προεδρική του θητεία με την παράνομη επίσκεψή του στα Κατεχόμενα. Όπως τότε ο Δαρείος «υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος με όσα ξεστόμισε σε ύφος Μωάμεθ του Πορθητή. Κάπως ρετουσαρισμένα, αλλά εξίσου βαρβαρώδη, τα επανέλαβε στη συνάντησή του με τον κ. Σαμαρά στην Ουαλία. Επιβεβαιώνεται έτσι για πολλοστή φορά ότι «ο λύκος πιστικός δεν γίνεται κι’ ο σκύλος τυροκόμος» (ελληνική παροιμία). 

Το ερώτημα είναι αν το κατάλαβαν αυτό οι ηγεσίες Ελλάδας – Κύπρου που σημαίνει ότι θα αποφασίσουν αμελλητί να επαναπροσδιορίσουν εκ βαθέων τη στρατηγική μας. Ορθότερα να διαμορφώσουν στρατηγική βάθους, για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή ορολογία του νεοοθωμανού Νταβούτογλου. Αν κρίνουμε πάντως από τη συμφωνία τους να συνέλθει εντός του Νοεμβρίου στην Αθήνα το κατ’ ευφημισμόν «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας » των δύο χωρών, οι ημέτεροι όπως οι Βουρβόνοι της παρακμής δεν διδάχτηκαν τίποτα από τα γεγονότα. 

Οι ηγεσίες μας απέκλεισαν τη στρατιωτική αναμέτρηση και σε καιρούς που είχαμε αποδεδειγμένα αεροναυτική υπεροχή. Προέκριναν τον πολιτικοδιπλωματικόν αγώνα. Πολύ γρήγορα όμως παγιδευτήκαμε στις ατέρμονες δι(α)κοινοτικές όπου η μεν Άγκυρα προωθεί και παγιώνει τους στόχους της, ενώ εμείς σερνόμαστε σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις πανικόβλητοι μήπως μας χρεώσουν το ναυάγιο των συνομιλιών. 

Αυτός ο θλιβερός διάλογος έκλεισε έναν σαραντάχρονο κύκλο με αποτελέσματα κάτω του μηδενός για τον Ελληνισμό. Ουδείς έτρεφε αυταπάτες ότι καθ’ όν τρόπον επιτρέψαμε να διεξάγεται θα οδηγούσε σε λύση. Όμως μπορούσαμε να εκθέτουμε κάθε φορά urbi et orbi την τουρκική αδιαλλαξία καταλογίζοντάς της δικαίως την ευθύνη του ναυαγίου και απομονώνοντάς την διπλωματικά. 

Ταυτόχρονα θα αποτρέπαμε τόσο την κατάρρευση του φρονήματος στα δύο ελληνικά κέντρα όσο και την εδραίωση της τουρκογενούς ψευδαίσθησης στη διεθνή Κοινότητα και την κοινή της γνώμη ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα Εισβολής, Κατοχής, Εποικισμού όπως κραυγαλέα είναι αλλά απλώς δικοινοτική διαφορά. Απορίες: 

α)Γιατί ως σήμερα δεν ετέθη εκ μέρους μας ως conditio sine qua non η προηγούμενη αποχώρηση του Αττίλα και των παρακολουθημάτων του για να διεξαχθεί ένας τίμιος και παραγωγικός διάλογος; 

β)Γιατί δεν προεβλήθη επίσης ως προϋπόθεση η άρση τού casus belli, η παύση των παραβιάσεων και των πάσης φύσεως έργω προσβολών των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων;

Μόνον τότε ο διάλογος και η συνέχισή του θα είχε νόημα. Ξεχάσαμε τον κανόνα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής ελευθερίας Εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή: «Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν όπου κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον» (άρθρο 21 του Συντάγματός του). Δυστυχώς «διολισθαίνουμε προς το ασήμαντο», όπως σχολίαζε αγωνιωδώς φωτισμένος διπλωμάτης, ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας. 

Εδώ αναγάγαμε, ως μη όφειλε, σε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής μας πολιτικής την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, διότι αφελώς οι ιθύνοντές μας πίστεψαν ότι μια υποτίθεται ευρωπαϊκή Τουρκία θα σέβονταν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, και θα συμπεριφέρονταν ως … ευρωπαία. Άνθρακες ο θησαυρός! Ο Αττίλας είναι εκεί, οι Έποικοι πολλαπλασιάζονται και τείνουν να αναστρέψουν τη δημογραφική αναλογία της Μεγαλονήσου, η εθνοκάθαρση συνεχίζεται.

Η Τουρκία απτόητη παραμένει κατοχική δύναμη ευρωπαϊκής χώρας, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει και προκλητικότατα χαρακτηρίζει «νεκρή». Η Ευρώπη αντιπαρέρχεται το γεγονός διότι τα αντιπαρερχόμαστε πρωτίστως εμείς. Αν ο εξευρωπαϊσμός της Άγκυρας ανήκει τελικά στα ανατολίτικα παραμύθια ας συνειδητοποιήσουμε τέλος πάντων ότι είναι το άκρον άωτον της πολιτικής βλακείας οι συνεχιζόμενες διευκολύνσεις προς εκείνους που σκάβουν κατά σύστημα το λάκκο μας. 

Ο σουλτάνος θέλει δύο κράτη υπό την στρατιωτική του εγγύηση. Κυριαρχία στο Βορρά και ελεγχόμενη από αυτόν συγκυριαρχία στο Νότο. Ορατός στόχος του η τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου και η εξαφάνιση του Ελληνισμού. Απροκάλυπτα κυνικός παρενέβη και στις εσωτερικές μας υποθέσεις υποδεικνύοντάς μας τι να πράξουμε στην Θράκη – όπου αλί και τρισαλί συμμορφωνόμεθα – το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το τζαμί.

Εποφθαλμιά ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται εσχάτως αγρίως. Ο Τούρκος εκτρέφει και εφοδιάζει το Ισλαμικό Κράτος (Ιράκ, Συρία) με χρήμα και όπλα αλλά δεν χαλάει χατίρι, φιγουράρει στη «Συμμαχία των Προθύμων» του Ομπάμα κατά των Τζιχαντιστών! Οι Αμερικανοί φωρώνται συχνά πολιτικά αφελείς αλλά ελπίζουμε να μην εμπιστεύονται τώρα πια τον σουλτάνο. Δυστυχώς δεν υφίσταται στην Ουάσιγκτον ελληνικός μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων να αξιοποιήσει το κενό όπως και την παρούσα φάση αδρανοποίησης του αμερικανοεβραϊκού λόμπι που δούλευε υπέρ της Τουρκίας. Ο Ερντογάν αλληθωρίζει προς τον Πούτιν.

Οι «Ευρασιανιστές» της Μόσχας φαντάζονται την Τουρκία αδιαίρετο γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό κομμάτι της Ευρασίας. Πλάθουν όνειρα όπως ο Λένιν που το 1921 βοήθησε παντί σθένει τον Κεμάλ εναντίον μας. Αλλά ο Ταγίπ όπως τότε ο Μουσταφά υπηρετούν μόνον τα τουρκικά συμφέροντα. Οι ημέτεροι με την άνευ όρων προσχώρησή τους στις ευρωατλαντικές κυρώσεις έθεσαν την Ελλάδα εκτός κλίματος ελληνορωσσικών σχέσεων. Η χώρα έχει υπέρτατη ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ποιος όμως θα την πραγματώσει;  
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΟΜΙΚΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

 

Η μείωση του βασικού επιτοκίου απο την ΕΚΤ στο 0,05% είναι μια πρωτοφανής στην οικονομική ιστορία κίνηση: ποτέ το χρήμα δεν ήταν τόσο φθηνό διεθνώς (στις ΗΠΑ το επιτόκιο της FED είναι 0,15%) και ταυτόχρονα τόσο χαμηλή η ζήτηση του. Η αναφορά του Ντράγκι ότι θα αγοράζει ιδιωτικό χρέος από τις τράπεζες (Asset Backed Securities) είναι γεγονός που δημιουργεί κινδύνους για πιθανή δημιουργία μιας «αλά ΗΠΑ» αγοράς δομημένων ομολόγων (που κατέρρευσε το 2008 όταν και πτώχευσε η Lehman Brothers). Αλλά ας αφήσουμε αυτό το ζήτημα προς το παρόν διότι θα αναλυθεί αφού δούμε στην πράξη τις προθέσεις της ΕΚΤ.

Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να λέμε τα ίδια πράγματα, προκειμένου να  φανεί ότι αναλύσαμε τα δρώμενα. Όμως τα αυτονόητα και τα βασικά ζητούμενα σε εποχή οικονομικής κρίσης, δεν είναι πάντα κοινώς αποδεκτά. Π.χ. πολλοί επιμένουν ότι αυτό που λέει η τρόικα είναι σωστό: μπορούμε και πρέπει να αναδιοργανώσουμε Κράτος, να εισπράξουμε φόρους και κρατικά έσοδα, να περιορίσουμε έλλειμμα, να αυξήσουμε ανταγωνιστικότητα και ΑΕΠ, ώστε να ανακάμψουμε και να ξεπληρώσουμε το χρέος μας. Συμφωνούμε όλοι· έπρεπε να είχαν ήδη γίνει όλα αυτά. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν μπορούμε, και ειδικά αν μπορούμε σήμερα!

Το πρόβλημα της υπερχρέωσης της Ελλάδας και των άλλων χωρών του Νότου της ευρωζώνης επαναφέρει στην επικαιρότητα θεωρητικές αναλύσεις και μια πλούσια βιβλιογραφία σχετικά με τις παγκόσμιες κρίσεις χρέους που χαρακτήρισαν το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Από τη θεωρία αλλά και την ιστορική εμπειρία είναι εμφανές ότι «βιώσιμη τροχιά εθνικού δανεισμού» δεν υφίσταται όταν ο ρυθμός  ανάπτυξης μιας χώρας είναι κατώτερος του επιτοκίου που πληρώνει.

Ό,τι ισχύει δηλαδή για την Ελλάδα. Η οικονομική θεωρία μας υποδεικνύει ότι πρέπει να υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα που να καλύπτει την αρνητική διαφορά μεταξύ ρυθμού μεγέθυνσης του ΑΕΠ και επιτοκίου δανεισμού, για να έχουμε μείωση του λόγου Χρέους /ΑΕΠ. Η οικονομική ιστορία μας υποδεικνύει επίσης ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις η μοναδική βιώσιμη λύση επιτυγχάνεται με μέτρα που εξασφαλίζουν τη σταδιακή επαναφορά της οικονομίας σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η τρόικα, όμως, και οι φωστήρες της είναι υπέρμαχοι μιας πρακτικής που στηρίζεται σε κοντόφθαλμη επιβολή μέτρων λιτότητας και είσπραξης τοκοχρεολυσίων, η οποία ακυρώνει την αναπτυξιακή προοπτική και βυθίζει τις οικονομίες σε ένα σπιράλ απαξίωσης πλούτου και αντι-αναπτυξιακού αδιεξόδου.

Η δραματική διαφορά ανάμεσα σε μια αναπτυξιακή προσέγγιση και σε μια πολιτική λιτότητας φαίνεται φυσικά με την εμπειρία της Γερμανίας, αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οπότε και οι συμμαχικές δυνάμεις επέβαλαν σκληρούς όρους αποπληρωμής του χρέους και καταβολής αποζημιώσεων. Αποτέλεσμα αυτών των μέτρων ήταν υπερπληθωρισμός, μαζική ανεργία και άνοδος του Ναζισμού. Όταν, όμως, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι σύμμαχοι ακολούθησαν εντελώς διαφορετική πολιτική, βασισμένη στην αναπτυξιακή προσέγγιση και φυσικά σε αναγκαστικό  «κούρεμα» του γερμανικού χρέους, τότε έδωσαν στη Γερμανία οξυγόνο, με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής του υπόλοιπου χρέους, και ουσιαστικά υποστήριξαν την αναπτυξιακή διαδικασία με ρευστότητα και πόρους από το σχέδιο Μάρσαλ. 

Αυτή η πολιτική και ο οικονομικός σχεδιασμός με βάση την παροχή «οξυγόνου» στην Οικονομία, ήταν η βάση για το λεγόμενο «γερμανικό θαύμα» της μεταπολεμικής περιόδου. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι στην Ελλάδα είναι εγκληματική η μακρόχρονη πελατειακή νοοτροπία στον δημόσιο τομέα, με ευθύνη των κομμάτων για την υπερχρέωση του κράτους. Όμως απορεί κανείς γιατί η τρόικα δεν έθιξε εξ αρχής αυτό το βασικό θέμα: γιατί δεν προσδιόρισε π.χ. στο πρώτο Μνημόνιο, με ένα ακριβές χρονοδιαγραμματικό πλαίσιο, τον αριθμό των αναγκαίων απολύσεων από το πλεονάζον και αντιπαραγωγικό προσωπικό δημοσίων υπαλλήλων, σε ορισμένα μέρη της κρατικής μηχανής.

Πολλοί θα βιαστούν να πουν ότι «αυτά μας τα υπέδειξαν», απλά εμείς δεν τα κάναμε. Και όμως, μια προσεκτική ανάλυση των στόχων του πρώτου Μνημονίου, μας φανερώνει ότι τέθηκαν «ποιοτικοί στόχοι» και όχι  συγκεκριμένες ποσοτικοποιημένες παραμέτροι, όπως έγινε π.χ. με τις οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων. Εκεί είναι που αστόχησε η περίφημη τεχνογνωσία των τροϊκανών.  Σήμερα, δυστυχώς, 5 χρόνια μετά το κακό σχέδιο πειθάρχησης της οικονομίας μας, εκτός από το δικό μας καρκίνωμα υπάρχει και η «ευρωπαϊκή πνευμονία». Η κατάσταση σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιταλία, οφείλεται, σ’ έναν μεγάλο βαθμό, στην ατελή διαμόρφωση της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης. Χωρίς την οριστική επίλυση του προβλήματος «κατεύθυνσης» της ευρωζώνης, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί βιώσιμη λύση στο πρόβλημα που ακούει στο όνομα ελληνικό/πορτογαλικό/ ισπανικό/ ιταλικό χρέος.

Και δυστυχώς οι προτάσεις είναι συγκεκριμένες, ελάχιστες αλλά θεωρητικά ισχυρές. Αυτές οι λύσεις απαιτούν τον συντονισμό πολλών πλευρών και μια «δομική μεταμόρφωση» στην εικόνα των θεσμών της ευρωζώνης. Τι εννοώ: χωρίς τη διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να επεμβαίνει άνευ περιορισμών στη δευτερογενή αγορά,  απαιτείται να ιδρυθεί μια νέα «κεντρική δεξαμενή» απορρόφησης του τοξικού όγκου των νοτιο-ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων. Το ίδιο πρέπει να συμβεί με τους Μηχανισμούς Στήριξης: πρέπει να προκύψει μέσα από αυτούς ένας Πανευρωπαϊκός Οργανισμός Ασφάλισης Καταθέσεων που να «εγγυάται» όλες τις καταθέσεις σε όλες τις τράπεζες της ευρωζώνης και φυσικά να αναλαμβάνει την ανακεφαλαιοποίηση όσων τραπεζών έχουν σοβαρά προβλήματα.

Σε αυτή την αναγκαία δομική μεταμόρφωση οφείλει να συμμετέχει και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ως αιμοδότης αναπτυξιακών έργων υποδομών, μεταφορών και ενέργειας στις εθνικές οικονομίες του Νότου, μέσω έκδοσης ειδικών αναπτυξιακών ευρωομολόγων. Είναι πλέον καιρός να ξεκινάμε από το αυτονόητο: εδώ στην Ελλάδα, 5 χρόνια μετά την προσφυγή μας στους εταίρους-πιστωτές, το να απολύσουμε περιττό κόσμο στο σπάταλο δημόσιο (κάτι που έπρεπε να γίνει σε καιρό ανάπτυξης), το να οργανώσουμε το κράτος ώστε να λειτουργεί ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός και το να δώσουμε κίνητρα επενδύσεων και γενικότερα να μεταρρυθμίσουμε τη χώρα, απαιτεί δυστυχώς δύο πράγματα που σκοπίμως δεν αναλύονται:

Ρευστότητα και καλή διαχείριση. Το πρώτο, δεν θέλουν να μας το δώσουν οι Ευρωπαίοι, διότι ξέρουν ότι στο δεύτερο δεν είμαστε καλοί. Αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, είναι αναγκασμένοι να πάρουν το ρίσκο διότι αυτό αφορά και την εξασφάλιση της αποπληρωμής των δικών τους πιστώσεων. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και οι λοιπές χρεωμένες και καταρρέουσες οικονομίες, δεν μπορούν να ανακάμψουν αν πρωτίστως δίνουν βάρος στο να ξεπληρώνουν το χρέος τους. Πρέπει πρώτα να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους για να καλύψουν τα ελλείμματά τους, ώστε μετά να γίνουν τα χρέη τους βιώσιμα. 

Αυτά προτάσσει η Οικονομική Επιστήμη. Άλλα όμως προτάσσουν οι Γερμανοί και οι... αντίπαλοί τους. Διότι να μην ξεχνάμε ότι η Μέρκελ στο παρελθόν αναφέρθηκε εναντίον των τραπεζών, των αγορών και των κερδοσκόπων. Φαινομενικά φαίνεται να είναι σε κοινό μέτωπο, οι δύο πλευρές, αλλά μάλλον δεν αποκλείεται στο μέλλον μια μεταξύ τους πιθανή και μοιραία -για τη Γερμανία και την ευρωζώνη- σύγκρουση.

 

ΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

 

Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας για τα ευρήματα στην Αμφίπολη; Πρώτα και κύρια διότι είναι όμορφα. Η ομορφιά είναι κάτι που δεν απαιτεί αποδείξεις. Απλώς υπάρχει, λάμπει, κυριαρχεί. Οσα έχουμε δει να φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην Αμφίπολη είναι εκθαμβωτικά. Οι Καρυάτιδες κόβουν την ανάσα... Ακόμη ένα αίτιο του αυξημένου ενδιαφέροντος ειδημόνων και απλών πολιτών είναι το ειδικό βάρος του μνημείου. Ολα δείχνουν ότι ο τάφος έχει ιδιαίτερα μεγάλη ιστορική σημασία. Συν τοις άλλοις, έχει καταστεί... συνήθεια να ενδιαφέρονται οι πολιτισμένοι άνθρωποι για τις σπουδαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα, αφού ο πολιτισμός μας είναι ό,τι πιο όμορφο, φωτεινό, ανθρωποκεντρικό, αρμονικό και βαθύ έχει να επιδείξει το είδος μας, διαχρονικά.

Ενας από τους βασικούς λόγους που η χώρα μας επιλέγεται από εκατομμύρια ξένων ως τόπος διακοπών και αναψυχής είναι το γεγονός ότι μπορείς να δεις τα απομεινάρια του άφθαστου αρχαίου ελληνικού κόσμου στον φυσικό τους χώρο και να αντλήσεις -μ' έναν άφατο, μυστικό τρόπο- νόημα ζωής, αισιοδοξία και γαλήνη.Δεν ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα οι άνθρωποι για να δουν τα ερειπωμένα και χρυσοπληρωμένα ρημαδιά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, τις βίλες των αρπακτικών της Μεταπολίτευσης, την κρατική λιμουζίνα του Βαγγέλη Βενιζέλου, τις γκρίζες πολυκατοικίες των Αθηνών και τα αυθαίρετα. Ερχονται για τη θάλασσα, τον ήλιο, και τις κλασικές, προϊστορικές και βυζαντινές αρχαιότητες. Αυτά κυρίως τους ενδιαφέρουν.

Στα πανεπιστήμια Ανατολής και Δύσης διδάσκεται -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- η αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη, έτσι όπως έχει διασυρθεί από την πολιτική τάξη της, δεν ενδιαφέρει πολλούς. Οπότε είναι αυταπόδεικτο ότι το κράτος, οι δήμοι, οι περιφέρειες, όλοι οι φορείς του συλλογικού βίου μας πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους σε ό,τι μας κάνει συμπαθείς, αξιοζήλευτους και ισχυρούς: δηλαδή στην αρχαία κληρονομιά, στον πολιτισμό, σε ό,τι άφησαν σε εμάς οι πρόγονοί μας. Να τονωθούν οι κλασικές σπουδές στον τόπο τους. Να προστατευθεί παντί τρόπω η γλώσσα μας. Να ενισχυθεί με κονδύλια και ανθρώπινο δυναμικό το υπουργείο Πολιτισμού, ώστε να προχωρήσουν ανασκαφές που έχουν κολλήσει εδώ και δεκαετίες λόγω... τεχνικών προβλημάτων.

 Υποχρέωση των απογόνων είναι να τιμούν και να ξεπερνούν τους προγόνους τους. Γι' αυτό πάνω απ' όλα πρέπει να εξοικειωθούν οι πολίτες με τις αρχές και τις αξίες που έκαναν τους Ελληνες ξεχωριστούς: αρετή, φιλοπατρία, ευσέβεια, δικαιοσύνη, υπεράσπιση της ελευθερίας, σεβασμός στους θεσμούς, αέναη αναζήτηση της αλήθειας, τήρηση των εθίμων, υψηλή αισθητική, διάλογος, προαγωγή της έρευνας και των επιστημών. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε κι εμείς να κάνουμε πράγματα με αξία και διαχρονία.