Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

ΣΟΚ: ΤΟ 10% ΤΩΝ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ISIS ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ


Ο Ερντογάν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα γιατί η ISIS βοηθά τα γεωστρατηγικά παιχνίδια της Τουρκίας αφού πολεμά τους Κούρδους του Ιράκ αλλά ο προβληματισμός είναι έντονος και στην Τουρκία στους κύκλους που πιστεύουν στο κοσμικό κράτος. Σύμφωνα με την αγγλική έκδοση της Hurriyet αρκετά περισσότεροι από 1.000 Τούρκοι έχουν ενταχθεί και πολεμούν στις τάξεις της φανατικής ισλαμικής οργάνωσης ISIS που σκορπά τον θάνατο τόσο στο Ιράκ όσο και στην Συρία.

Όπως σημειώνει η Hurriyet με δεδομένο ότι η ISIS αριθμεί συνολικά 12.000 τζιχαντιστές οι Τούρκοι αποτελούν σχεδόν το 10% της οργάνωσης που σκορπά τον θάνατο. Η Τουρκία έχει κατηγορηθεί ότι δεν ελέγχει τα σύνορα με την Συρία με αποτέλεσμα όλοι όσοι έρχονται από το εξωτερικό για να στηρίξουν τον ιερό πόλεμο της ISIS στην Συρία μπαίνουν από την Τουρκία. Οι αρχές της Άγκυρας δικαιολογούνται σύμφωνα με την Hurriyet ότι τα σύνορα είναι μεγάλα κι δεν μπορούν να περιφρουρηθούν όσο πρέπει. Αλλά όπως σημειώνει η Hurriyet όταν οι πολίτες πηγαίνουν και συσπειρώνονται γύρω από της ISIS οι δικαιολογίες αυτές καταρρίπτονται.

Νίκη επί των κουρδικών στρατευμάτων του βορείου Ιράκ κατάφεραν οι τζιχαντιστές. Οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους (πρώην ISIS ΙΚΙΛ) κατάφεραν να καταλάβουν την κουρδική πόλη Ζουμάρ στο βόρειο Ιράκ, μετά από σκληρή μάχη που έδωσαν με τους Κούρδους στρατιώτες. Η Ζούμαρ βρίσκεται βορειοδυτικά της Μοσούλης και ο πληθυσμός της είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία κουρδικός. Η πόλη τελούσε υπό τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης του Ιράκ μέχρι τον Ιούνιο οπότε την κατέλαβαν οι Πεσμεργκά (κουρδικές δυνάμεις ασφαλείας). Η μάχη στη Ζουμάρ μεταξύ τζιχαντιστών και Κούρδων ξεκίνησε την Παρασκευή και συνολικά σκοτώθηκαν τουλάχιστον 77 ένοπλοι κι από τις δύο πλευρές.

Η Ζούμαρ είναι η πρώτη κουρδική πόλη που καταλαμβάνει το Ισλαμικό Κράτος και η επίθεση στους Κούρδους δεν μπορεί να θεωρηθεί ξέχωρη από την υποστήριξη που προσφέρει στους τζιχαντιστές το καθεστώς του Ερντογάν στην Άγκυρα. Επίσης, το Ισλαμικό Κράτος πήρε τον έλεγχο και της πόλης Κασκ, όπου βρίσκονται πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, μετά την υποχώρηση των Κούρδων Πεσμεργκά του βορείου Ιράκ. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........


Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ


Πριν από δέκα χρόνια, ο κόσμος ξέφυγε από τον ενθουσιασμό για το «dot-com» και άρχισε να βλέπει πιο νηφάλια τη δυναμική του Ιντερνετ. Ενώ η κερδοσκοπική απληστία και ο φόβος της ζημιάς μπορεί να υπερέβαλε τις βραχυπρόθεσμες προοπτικές του Ιντερνετ, οι τεράστιες μακροπρόθεσμες προοπτικές του δεν τέθηκαν ποτέ υπό αμφισβήτηση. Εγώ, και άλλοι αισιόδοξοι οικονομολόγοι, κάναμε την υπόθεση ότι η ελεύθερη πληροφόρηση και επικοινωνία θα σημάνει την εποχή της ραγδαίας αύξησης της παραγωγικότητας και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό - για όλους, ανεξάρτητα από τις ικανότητές τους, τον πλούτο, ή το κοινωνικό υπόβαθρο. Ημασταν, άραγε, σωστοί;

Από πολλές απόψεις, η επανάσταση στην τεχνολογία της πληροφόρησης και των επικοινωνιών (ICT) έχει αποδώσει περισσότερα από ό,τι αναμενόταν. Συχνά με απρόβλεπτους τρόπους. Για πολλούς, το πραγματικό θαύμα της ψηφιακής εποχής είναι η δημιουργία ενός παράλληλου σύμπαντος. Ο καθένας με ένα φορητό υπολογιστή και με σύνδεση στο Ιντερνετ μπορεί να κουτσομπολέψει με (ή για) εικονικούς φίλους, να γίνει μάρτυρας σε έκτακτα γεγονότα που μπορεί ή δεν μπορεί να έχουν συμβεί ή να παίξει παιχνίδια σε ένα κόσμο-παρωδία απαράμιλλης πολυπλοκότητας. Το Ιντερνετ έχει δημιουργήσει ένα ονειρικό «σύμπαν» που είναι προσβάσιμο σε όλους και μπορεί να μας εμπνεύσει για να φτάσουμε σε μεγαλύτερα ύψη φαντασίας.  

Πηγαίνετε σε ένα μεγαλοκατάστημα WalMart, Costco, Tesco ή Lidl οπουδήποτε στον κόσμο και συγκρίνετε τις τιμές, την ποιότητα και την ποσότητα των αγαθών με αυτές ενός ή δύο γενιές πριν. Αυτή η δραματική αλλαγή προς το καλύτερο αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την ταχεία ανάπτυξη των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, με την παρακολούθηση σε πραγματικό χρόνο των προτιμήσεων των καταναλωτών που επιτρέπει στους κατασκευαστές, που βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη, να γνωρίζουν αμέσως τι, πότε και πόσο πρέπει να παράξουν. Πολύ περισσότερα θα έρθουν. Οι εταιρείες που χρησιμοποιούν το Ιντερνετ αναθέτουν σε εξωτερικούς συνεργάτες την υλοποίηση νέων ιδεών και αφήνουν ακόμα τους πελάτες τους να συν-σχεδιάσουν τα δικά τους προϊόντα. 

Οι νέες πλατφόρμες που βασίζονται στο Web επιτρέπουν σε απλούς ανθρώπους, χωρίς χρήματα ή ειδικές ικανότητες, να μοιραστούν τα αυτοκίνητά τους, να διαθέσουν τα υπνοδωμάτιά τους ή ακόμα και να χρησιμοποιήσουν εργαλεία που μπορούν να κάνουν μόνοι τους, θέτοντας έτσι υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία των παγκόσμιων μεγαλο-εταιρειών. Το «Ιντερνέτ των Πραγμάτων» συνδέει απλά οικιακά αντικείμενα -όπως ο θερμοστάτης - στο Web, βοηθώντας, έτσι, τους ιδιοκτήτες να εξοικονομήσουν χρήματα και ακόμα και να μειώσουν την εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα.

Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Επωφελούνται πραγματικά όλοι στη νέα οικονομία; Μόνο λίγοι τυχεροί, ειδικά εκείνοι που συνδυάζουν την καινοτόμο σκέψη με την οικονομική οξυδέρκεια, έχουν λάβει πλήρως τα οικονομικά κέρδη της επανάστασης της ICT και έχουν γίνει τα σύμβολά της. Πιο κάτω στην οικονομική κλίμακα, οι περισσότεροι άνθρωποι, αν και απολαμβάνουν εύκολη πρόσβαση στην τεχνολογία και χαμηλές τιμές, έχουν χάσει έδαφος, με τους πραγματικούς μισθούς να μειώνονται εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό δεν είναι μια προσωρινή ύφεση: οι εργάτες στις προηγμένες δυτικές οικονομίες δεν μπορούν πλέον να διεκδικήσουν μια μεγάλη πριμοδότηση των μισθών τους και η κατάσταση των εργαζομένων μπορεί να επιδεινωθεί περαιτέρω.

Επιπλέον, οι διευθυντές και υπάλληλοι «λευκού κολάρου», το πνευματικό δυναμικό που επιτρέπει στην περίπλοκη παγκόσμια μηχανή εταιρειών να βουίζει και που κάποτε ήταν η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης, δεν είναι πλέον σε τόσο υψηλή ζήτηση. Πολλές από τις δεξιότητές τους, οι οποίες ουσιαστικά όριζαν το στάτους, τη σταδιοδρομία και το βιοτικό τους επίπεδο γίνονται περιττές. Για την μεσο-αστική οικογένεια του σήμερα, μια ιατρική ατυχία μπορεί να γίνει οικονομική καταστροφή. Η ιδιοκτησία ενός σπιτιού συνεπάγεται μια ζωή στο χρέος. 

Η παροχή μιας αξιοπρεπούς εκπαίδευσης στα παιδιά απαιτεί αγώνες και θυσίες. Οι υποθέσεις εργασίας που όριζαν τα νοικοκυριά της μεσαίας τάξης - και πολλά νοικοκυριά της εργατικής τάξης - για τουλάχιστον δυο γενιές εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ποιος μιλάει για αυτούς; Τα περισσότερα νοικοκυριά έχουν να κερδίσουν από τη συνέχιση της επανάστασης της ICT. Ωστόσο, οι οικογένειες της μεσαίας τάξης και της εργατικής τάξης θα ωφελούνταν περισσότερο αν τα υπερ-φθηνά προϊόντα και υπηρεσίες, δωρεάν πληροφορίες, και εικονικές εμπειρίες αναψυχής ενίσχυαν, αντί να διαβρώσουν, τις δεξιότητές τους. Ο πολιτικός που θα μπορέσει να διαμορφώσει την πορεία της επανάστασης ανάλογα, δεν θα χάσει καμία εκλογή.


ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΑΣΥΜΒΑΤΟΙ


Πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, καλής πίστης και διάθεσης, θεώρησαν ότι όλα τα οικονομικά προβλήματα θα λυνόντουσαν με το ευρώ, που δεν εκπροσωπεί τίποτα άλλο παρά το χρυσό νόμισμα ή αλλιώς τον «κανόνα του χρυσού». Κατά κανόνα ξεχνούν βέβαια ότι οι μεγαλύτερες κρίσεις που γνώρισε ο κόσμος, το 1870 και το 1929, οφείλονταν στον κανόνα του χρυσού που τότε ίσχυε. Οι Έλληνες προφανώς και αγνοούν, και άλλοι λιγότεροι λησμονούν, ότι η Ελλάδα και στις 4+1 φορές που πτώχευσε, πτώχευσε γιατί είχε νόμισμα τον χρυσό, μη εξαιρουμένης και της τελευταίας πτώχευσης του 2009. Θα πουν πολλοί, μα είχαμε το δικό μας νόμισμα τότε, και ευρώ το 2009. Η σωστή απάντηση είναι ναι, είχαμε το δικό μας νόμισμα τότε, και τώρα το ευρώ. Αυτή όμως είναι η επιφάνεια των πραγμάτων.

Και τότε, και τώρα με το ευρώ, είχαμε νόμισμα τον χρυσό, αφού το νόμισμα μας τότε είχε αναφορά στον χρυσό, και το ευρώ τώρα έχει εξομοιωθεί προς τον χρυσό εκ κατασκευής. Άρα είχαμε ξένο νόμισμα. Επί της ουσίας δεν το εξέδιδε το Ελληνικό Κράτος. Παρακάτω υπάρχει μια διδακτική ιστορία γιατί οι κρίσεις λιτότητας του 1920 και του 1930 διήρκησαν τόσο πολύ, κατάργησαν την Δημοκρατία σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, δεν εξάλειψαν την ανεργία και τέλος οδήγησαν την Ευρώπη σε Πόλεμο. Επίσης αυτή η ιστορία σχετίζεται με την σημερινή Ευρωζώνη, και γιατί η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε διαρκή ύφεση, ανεργία, φτώχεια, σε ξένη υποτέλεια και στη κατάλυση της Δημοκρατίας εμφανώς.

Ο κανόνας του χρυσού οικοδομήθηκε τον 19ο αιώνα για τις ανάγκες του διεθνούς εμπορίου. Όταν ένας έμπορος έστελνε τα εμπορεύματα του από την Ελλάδα στην Ιταλία ας πούμε, υποτίθεται ότι δεν θα έπαιρνε πίσω ένα μάτσο χαρτιά χωρίς αξία, αλλά χαρτιά με αξία. Και το αντίθετο. Ο κανόνας του χρυσού είναι αυτός που έλυσε αυτό το πρόβλημα δηλαδή πως θα έπαιρνε πίσω ο εξαγωγέας νόμισμα με αξία.

Η λύση ήταν να δεθεί η ονομαστική αξία κάθε νομίσματος με μια σταθερή ποσότητα χρυσού, αφού ο χρυσός κατά σύμβαση ήταν αποδεκτή «αποθήκη αξίας» και διεθνώς ανταλλάξιμη αξία. Δηλαδή Χ μονάδες της δραχμής θα ανταλλάσσονταν σε όλο τον κόσμο με Ψ ποσότητες χρυσού. Όλες οι χώρες λοιπόν αγκυροβολούσαν, έδεναν, το νόμισμά τους πάνω σε μια ορισμένη ποσότητα χρυσού. Έτσι λυνόταν το πρόβλημα της εμπιστοσύνης ως προς την αξία του νομίσματος και το διεθνές εμπόριο διευκολυνόταν. Όσο λοιπόν η μετατροπή ενός νομίσματος σε χρυσό ήταν εξασφαλισμένη κάνεις δεν είχε να φοβηθεί τίποτα.

Αν μια χώρα, που ανήκε στον κανόνα του χρυσού, αποφάσιζε να τυπώσει χρήμα παραπάνω από τα αποθεματικά που είχε σε χρυσό, για να πληρώσει υπερβάλλουσες εισαγωγές, έμπαινε στον πληθωρισμό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι άλλες χώρες να αίρουν την εμπιστοσύνη τους στο νόμισμα της πληθωριστικής χώρας και τελικά, αν άλλα μέτρα δεν εφαρμόζονταν, να την πτωχεύουν, αφού την εξαντλούσαν παίρνοντας της όλο τον χρυσό που είχε και τους πόρους της.Αλλά ο μηχανισμός του «κανόνα του χρυσού» δεν ήταν μόνο αυτό. Ουσιαστικά ο κανόνας το χρυσού ήταν ένας μηχανισμός προσαρμογής των κρατών στο διεθνές εμπόριο μέσω του πληθωρισμού και του αποπληθωρισμού των τιμών και των μισθών που επικρατούσαν στις χώρες.

Δηλαδή, αν μια χώρα εξήγε περισσότερα προϊόντα από ότι εισήγαγε αυτό σήμαινε ότι εισήγαγε περισσότερο χρυσό απ’ ό,τι εξήγαγε. Άρα διεύρυνε την προσφορά χρήματος που με την σειρά της θα μπορούσε να γίνει η αιτία για αύξηση των μισθών και των τιμών. Αλλά αυτό με την σειρά του θα έκανε τις εξαγωγές της λιγότερο ανταγωνιστικές και τις εισαγωγές φθηνότερες. Με τον χρόνο η χώρα με πλεόνασμα θα μπορούσε να γίνει ελλειμματική. Ο χρυσός θα μπορούσε να εξαχθεί από την χώρα για την αποπληρωμή αυξημένων εισαγωγών. 

Αλλά οι τιμές θα μειώνονταν και οι μισθοί επίσης λόγω περιορισμού της προσφοράς του χρήματος (λόγω πρόσδεσης της αξίας του νομίσματος στο χρυσό), αλλά η ανταγωνιστικότητα της χώρας θα βελτιωνόταν, λόγω αυξημένων εξαγωγών και το ισοζύγιο πληρωμών μόνο του θα πήγαινε προς ισορροπία και πλεόνασμα ξανά. Γίνεται φανερό ότι με τον κανόνα του χρυσού, που συνεπάγεται την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, την ελεύθερη μετατρεψιμότητα του νομίσματος σε συνδυασμό βέβαια με την ευκαμψία μισθών και τιμών, η παγκόσμια οικονομία θα εξισορροπούσε τις εισαγωγές και εξαγωγές και μεταξύ των καθ’ έκαστα χωρών και παγκόσμια.

Κλειδί της όλης υπόθεσης είναι η ευελιξία των τιμών και των μισθών, η απουσία κάθε κρατικής παρέμβασης και η ελαχιστοποίηση του κινδύνου του πληθωρισμού. Χωρίς αυτά το σύστημα ήταν αδύνατον να λειτουργήσει. Αλλά και η συνολική προσφορά του χρυσού θέτει ένα όριο στην ανάπτυξη. Αν η εμπορική ζήτηση αυξηθεί η προσφορά χρήματος είναι περιορισμένη λόγω της προσφοράς του χρυσού, τα επιτόκια αυξάνονται και η οικονομία οδηγείται σε ύφεση και ανεργία. Με άλλα λόγια ο κανόνας του χρυσού ήταν αντιφατικός. 

Καταπολεμά τον πληθωρισμό αλλά δημιουργώντας αποπληθωρισμό. Οι νομισματικές αρχές με σκοπό να συγκρατήσουν τον πολύτιμο χρυσό στη χώρα εφάρμοζαν πολιτικές λιτότητας με την μείωση των κρατικών δαπανών, με την αύξηση των επιτοκίων, με την μείωση των μισθών, για να αμυνθούν για την άξια του νομίσματος. Ο αποπληθωρισμός είναι μια ολέθρια κατάσταση γιατί οδηγεί στη μείωση της κατανάλωσης, που με την σειρά της οδηγεί στη μείωση των επενδύσεων, που οδηγεί με την σειρά της στην αύξηση της ανεργίας..

Οι χώρες με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς και με έλλειμμα επίσης στο ισοζύγιο εμπορικών πληρωμών οδηγούνταν σε βαθιά ύφεση και ήταν αδύνατον να ανακάμψουν με ύφεση και αποπληθωρισμό, όπως η ιστορία διδάσκει. Αναγκάζονταν να πάρουν νέα δάνεια, ανακουφίζονταν προσωρινά και ξανά οδηγούνταν σε νέα λιτότητα, νέα ύφεση που δεν είχε τελειωμό. Κατά συνέπεια η μόνη πολιτική που μπορούσε να ασκηθεί δεν ήταν άλλη παρά αυτή της λιτότητας, έτσι ώστε το νόμισμα να μετατρέπεται σε χρυσό. Ας πάμε στο σήμερα. Όπου «κανόνας χρυσού» ή «μετατρεψιμότητα σε χρυσό» τοποθετήστε «ευρώ». Τίποτα δεν αλλάζει. Ακριβώς έχουμε τα ίδια προβλήματα, τα ίδια μέτρα, την ίδια λιτότητα, την ίδια αναποτελεσματικότητα. Όταν μια χώρα αντιμετωπίζει χρηματοπιστωτική κρίση έχει τέσσερεις τρόπους να βγει από την κρίση. Να πληθωρίσει, να αποπληθωρίσει, να υποτιμήσει το νόμισμα της ή να πτωχεύσει.

Στο ευρώ όμως τα κράτη, όπως και στον κανόνα του χρυσού, δεν μπορούν να πληθωρίσουν την οικονομία ούτε να υποτιμήσουν το νόμισμα τους, ούτε και επιτρέπεται να πτωχεύσουν επισήμως (στο ευρώ), από τον ίδιο σχεδιασμό του ευρώ που αποκλείει αυτές τις επιλογές. Άρα η μόνη πολιτική και εδώ είναι η λιτότητα.Το ευρώ είναι σχεδιασμένος χρυσός. Είναι δε ακόμα πιο ισχυρός, γιατί όταν το 2002 μπήκε στη ζωή μας, οι τραπεζίτες απαίτησαν να πετάξουμε τις πρέσες που τύπωναν το δικό μας νόμισμα, έστω σε ισοτιμία ευρώ, έτσι να μην μπορούμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ. Ισχυρότατος περιορισμός.

Οι τραπεζίτες δεν άφησαν αυτές τις επιλογές στους επικίνδυνους πολιτικούς. Κατά συνέπεια οι μόνες πολιτικές που διαθέτει η ΕΕ σε περίπτωση χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι μόνο η διαρκής λιτότητα.Υπό τον κανόνα του χρυσού μέσω της λιτότητας δινόταν η υπόσχεση στους πιστωτές ότι η μετατρεψιμότητα του νομίσματος, σε μια καθορισμένη ποσότητα χρυσού, ήταν εγγυημένη.Τώρα στο ευρώ μέσω της λιτότητας, δεν υποσχόμαστε μετατρεψιμότητα σε χρυσό, αλλά υποσχόμαστε ότι πλήρως τα δάνεια μας θα αποπληρωθούν στις Τράπεζες με τον σύγχρονο χρυσό το ευρώ, που ευθύνονται για την κρίση, που τις σώσαμε, που οδήγησαν στον δανεισμό, που μας οδήγησε στην λιτότητα.

Αλλά από τις δεκαετίας 1920 και 1930 πήραμε δυο σημαντικά μαθήματα:

α)η λιτότητα δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα όσες φόρες και να επαναληφθεί και

β)δεν μπορείς να έχεις κανόνα χρυσού σε δημοκρατία γιατί φέρνει σε σκληρή αντίθεση εργασία και τραπεζίτες με αποτέλεσμα η δημοκρατία τις πιο πολλές φόρες να καταλύεται. Γεύση αυτής της κατάστασης την έχουμε ήδη αισθανθεί..

Αυτοί που μας Κυβερνούν, τραπεζίτες πολιτικοί και δικαστικοί ας είναι προσεκτικοί. Μην επαναπαυτούν και πουν ότι είναι άλλες εποχές. Η απληστία δεν έχει όριο. Η λιτότητα δεν φέρνει αποτέλεσμα, ή δε χώρα μέσω της διαρκούς επανάληψης της λιτότητας, θα αποστερηθεί κάθε πόρου, θα λεηλατηθεί. Η οικονομία είναι ίδια και η ανέχεια δημιουργεί βία.

ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ


Ανοιχτά παράθυρα, τηγάνι στο μάτι, κρεμμύδι, σκόρδο, μελιτζάνες, πιπεριές, σε κάθε γειτονιά μια άλλη μυρωδιά. Γλάστρες με βασιλικό πάνω σε κάθε τραπέζι. Λευκό κρασί, μπύρες στο ψυγείο, όπως και καρπούζι, πεπόνι, ροδάκινα. Ο αέρας ασθενής, πυκνός, υγρασία, ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπο. Μεσημέρι στην πόλη, ένας σκύλος ξαπλώνει σε μια σκιά, ένα αυτοκίνητο κινείται αργά. Ησυχία. Ανοίγω την τηλεόραση, ειδήσεις που πια δεν είναι ειδήσεις, επανάληψη σε όλα τα επίπεδα, στα πρόσωπα, στα νέα που δεν είναι πια νέα, στις αλλαγές που θα γίνουν κάποτε, ίσως, για το δικό μας καλό πάντα. 

Η ιδιωτική τηλεόραση, προβάλλει σε επανάληψη όλες τις τηλεοπτικές σειρές της προηγούμενης δεκαετίας, ενώ η κρατική, από τρία κανάλια πριν, έγινε Ν1, Νsports1, Nsports2, Nhd (τα τρία τελευταία μεταδίδοντας  το ίδιο πρόγραμμα), Νεριτ (χωρίς σήμα) και το προς κατάργηση κάποια στιγμή κανάλι της Βουλής να συνεχίζει να υπάρχει. Την κλείνω. Έξω, κενές θέσεις για παρκάρισμα. Στη στάση του αστικού λεωφορείου μερικά παιδιά περιμένουν. Η παραλία γεμάτη κόσμο, ξαπλώστρες, μπάλες, μπαλάκια, παιδάκια, φαγητά, καθίσματα, ψάθες, μπουκάλια, αποτσίγαρα, πλαστικές σακούλες. 

Η θάλασσα πάντα εκεί, υπομονετική με τους απρόσκλητους επισκέπτες της, άλλοτε ρυτιδιασμένη, άλλοτε ήρεμη, τους δέχεται όλους, είτε είναι η πρώτη φορά, είτε η επόμενη, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Οι δρόμοι της πόλης θα αδειάσουν, οι πλατείες των χωριών θα γεμίσουν, τα στενά δρομάκια των νησιών θα πλημμυρίσουν κόσμο για λίγο, οι συνάνθρωποι μας που ζούνε στο εξωτερικό θα επιστρέψουν για τις διακοπές τους, γάμοι και βαφτίσεις θα τελεστούν, γνωστοί και φίλοι πάλι θα βρεθούν.

Όλοι ψάχνουν έναν τόπο να αποδράσουν για λίγο από την καθημερινότητά τους, έστω και αν ξέρουν πως όσο μακριά και αν πάνε, πάντα τα προβλήματα τους θα τους περιμένουν στο ίδιο προκαθορισμένο μέρος. Η νύχτα θα πέσει, τα αυτοκίνητα θα στριμώχνονται στα φανάρια, οι παραθεριστές γεμάτοι βιασύνη να επιστρέψουν, να διώξουν το αλάτι από πάνω τους, να ετοιμαστούν για μια βόλτα σε ένα πάρκο, σε μια παραλία, σε ένα θερινό κινηματογράφο, σε ένα καφενείο.

Σε κάποιο ταβερνάκι, οι παρέες θα σμίξουν, τα ποτήρια θα τσουγκρίσουν το ένα το άλλο, τα πιρούνια θα ακουμπάνε με ήχο διαπεραστικό τα πιάτα, τα γέλια θα ακούγονται από μακριά. Και για λίγες ώρες ακόμη, θα υπάρχει θόρυβος, κίνηση, ζωή, μέχρι τα φώτα να σβήσουν, τα καθίσματα να αδειάσουν, οι παρέες να σκορπίσουν, όπως και τα καλοκαίρια της ζωής μας.

ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΜΗΔΕΝ


Ελλάδα 2014, μια χώρα που έχει βασίσει μεγάλο μέρος του βιοτικού της επιπέδου τις τελευταίες δεκαετίες στον τουρισμό και μια χώρα που προσπαθεί να ανορθώσει την οικονομία της έχοντας ως πολιτικό επιχείρημα την ανόρθωση του τουρισμού. Αλλά τι επενδύει το κράτος πραγματικά για να ενισχύσει τον τουρισμό. 

Το πιο σημαντικό στοιχείο που χρειάζεται μια χώρα για να αυξήσει τον τουρισμό της είναι το καλό επίπεδο μεταφορών (υπάρχει σημαντική βελτίωση λόγω τον ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, αλλά δεν είναι αρκετή), τα οδικά δίκτυα, και η προσεγμένη πρόσβαση στους αερολιμένες (με εξαίρεση το Ελ. Βενιζέλος που είναι πραγματικά υψηλού επιπέδου οι εγκαταστάσεις του και η πρόσβαση σε αυτό, τα υπόλοιπα αεροδρόμια μπορούν να χαρακτηριστούν έως απαράδεκτα) και τα λιμάνια της. 

Και τι κάνει η Ελλαδα τόσα χρόνια; Βασικά τίποτα και απόδειξη αυτού είναι το οδικό δίκτυο από και προς το λιμάνι του Πειραιά, της Πάτρας, της Καβάλας κ.ά. Με το πρώτο καράβι που δένει επικρατεί το αδιαχώρητο. Σύγχρονη χώρα με όραμα για τον τουρισμό! Ο τουρισμός αυξάνεται με δύο τρόπους. Είτε με διαφήμιση, είτε από στόμα σε στόμα. Και το στόμα σε στόμα, νομίζω πως το χάνουμε. Και αυτό για έναν απλό λόγο. Είμαστε δομικά μη ευρωπαϊκή χώρα και αυτό έχει πολύ άσχημο αποτέλεσμα καθώς οι μεγάλες μας πόλεις είναι η πρώτη και η τελευταία εικόνα για τους περισσότερους τουριστες που μας επισκέπτονται. Και είναι μια άσχημη εικόνα, η οποία δυστυχώς δεν ξεχνιέται. Και ας αφήσουμε τους τουρίστες. 

Ποιος από μας κατά την έναρξη ενός ταξιδιού που έπρεπε να ξεκινήσει, π.χ. από το λιμάνι του Πειραιά, δεν αισθάνθηκε ντροπή κατά τα τελευταία 4 χιλιόμετρα της οδικής διαδρομής; Το ίδιο εννοείται και για τον γυρισμό. Αν δεν φτιάξουμε λοιπόν τα κομβικά σημεία από τα οποία ξέρουμε πως θα περάσει η πλειονότητα των τουριστών που θέλει να εξερευνήσει τη χώρα μας, πώς θα κερδίσουμε την εικόνα της σύχρονης ευρωπαϊκής χώρας; Πώς θα είμαστε υπερήφανοι ότι προσφέραμε μια αξεχάστη τουριστική εμπειρία όταν αρκετοί τουριστες θα περάσουν από την απαράδεκτη οδό Πειραιώς και από την εξωτική Ομόνοια;

Η τουριστική Ελλάδα δεν πρέπει να ποντάρει μόνο στον ήλιο και τα πανέμορφα τοπία της. Πρέπει να δει τον τουρισμό σαν ένα σύνολο εμπειριών που περικλείει και άλλα πράγματα πέρα από αυτά που μας χάρισε απλόχερα η φύση και επιδιώκουμε να εκμεταλλευτούμε χωρίς να βάλουμε τίποτα από την τσέπη μας. Για άλλη μια φορά, το πολιτικό όραμα είναι ίσο με το μηδέν.