72 ΩΡΕΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ ΙΣΡΑΗΛ – ΧΑΜΑΣ

 

Στις 08.00 το πρωί (ώρα Ελλάδας) της Παρασκευής 1ης Αυγούστου ξεκινά τριήμερη εκεχειρία (72 ώρες) στη Λωρίδα της Γάζας, που συμφώνησαν Ισραήλ και Χαμάς. Η επίσημη ανακοίνωση της εκεχειρίας έγινε από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι και τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν. Στην κοινή τους ανακοίνωση επεσήμαναν ότι οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ θα παραμείνουν στις θέσεις τους και ζήτησαν από τις αντιμαχόμενες πλευρές αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, ώστε «η εκεχειρία να δώσει στους αμάχους την πολυπόθητη ανάπαυλα από τις βιαιότητες».

Η Χαμάς, η ισλαμική οργάνωση που ελέγχει πολιτικά και στρατιωτικά τη Λωρίδα της Γάζας, δεσμεύτηκε ότι θα τηρήσει την τριήμερη κατάπαυση του πυρός που συμφώνησε με το Ισραήλ. «Λαμβάνοντας υπόψη την έκκληση των Ηνωμένων Εθνών και έχοντας στο νου την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός μας, οι αντιστασιακές οργανώσεις συμφώνησαν στην 72ωρη ανθρωπιστική και αμοιβαία εκεχειρία που θα ξεκινήσει στις 08:00 την Παρασκευή, εφόσον όμως και η άλλη πλευρά τηρήσει τη συμφωνία», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Χαμάς, Σάμι Άμπου Ζούχρι και συμπλήρωσε: «Όλες οι παλαιστινιακές παρατάξεις είναι ενωμένες σε αυτό το ζήτημα».

«Το Ισραήλ έχει αποδεχθεί την πρόταση των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Εθνών για 72ωρη ανθρωπιστική εκεχειρία, η οποία θα ξεκινήσει στις 08:00 την Παρασκευή», δήλωσε αξιωματούχος του πρωθυπουργικού γραφείου του Ισραήλ στο Ρόιτερς, ο οποίος ωστόσο θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Από την πλευρά του ο Λευκός Οίκος, με ανακοίνωσή του, καλεί «…όλες τις πλευρές να ενεργήσουν με αυτοσυγκράτηση» και υπογραμμίζει ότι «ο μόνος βιώσιμος τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες περί ασφάλειας από την πλευρά του Ισραήλ και να επιτραπεί στους Παλαιστινίους της Γάζας να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή είναι μέσω μια μόνιμης συμφωνίας για κατάπαυση του πυρός».  

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

Η «ΣΥΝΤΡΙΒΗ» ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΤΟΥ BOEING

 

Που είναι λοιπόν τα στοιχεία των «ανώνυμων πηγών» της Ουάσιγκτον; Γιατί δεν δόθηκαν στην κοινή γνώμη; Ή μήπως ακόμα τα «μαγειρεύουν»; Τα καυτά ερωτήματα θέτει ευθέως προς τις αμερικανικές αρχές, ο υφυπουργός Άμυνας της Ρωσίας, Ανατόλι Αντόνοφ, μία βδομάδα μετά τις πρώτες «στοιχειοθετημένες» ανακοινώσεις «ανώνυμων πηγών» στην Ουάσιγκτον, ότι το μαλαισιανό Boeing κατερρίφθη από πυραύλους που προμήθευσαν οι Ρώσοι στους πολιτοφύλακες του Ντονμπάς.

Ο Ανατόλι Αντόνοφ, ήταν εκείνος που δύο μόλις 24ωρα μετά την τραγωδία, έθεσε επισήμως δέκα εύλογα ερωτήματα τόσο στην ουκρανική ηγεσία όσο και στους «χορηγούς» της, χωρίς να λάβει καμία απάντηση μέχρι στιγμής, ούτε αυτός ούτε και η παγκόσμια κοινή γνώμη, για την οποία τόσο πολύ κόπτονται στο λεγόμενο «δημοκρατικό» κόσμο.

Την Δευτέρα, στις 21 Ιουλίου, οι ρώσοι στρατιωτικοί έδωσαν στη δημοσιότητα τις καταγραφές των ραντάρ και εικόνες από δορυφόρο με αδιάσειστα στοιχεία για την πορεία του Boeing, για την απόκλιση κατά 14 χιλιόμετρα από τον διάδρομο που ακολουθούσε συνήθως, για τα σημεία επίγειας εγκατάστασης των συστοιχιών του ουκρανικού αντιαεροπορικού συστήματος, «BUK m-1», για την πτήση ουκρανικού βομβαρδιστικού σε απόσταση 3-5 χιλιομέτρων από το μαλαισιανό Boeing.

Στα όρια του άρθρου αυτού δεν χωρούν ασφαλώς, όλα όσα ειπώθηκαν και παρουσιάστηκαν σε αυτή τη σημαντική συνέντευξη Tύπου, στη Μόσχα. Έγινε μια παρουσίαση που έκανε τους ξένους ανταποκριτές να τρίβουν τα μάτια τους και να πέφτουν σε βαθιά περισυλλογή. Και για όσους αναζητούν πραγματικά στοιχεία, μπορούν να τη βρουν στο διαδίκτυο.

Στο διάστημα αυτό η αντιρωσική υστερία χτύπησε κόκκινο, συνοδευόμενη πάντοτε από απειλές και εκβιασμούς για νέες κυρώσεις. Κυρώσεις τις οποίες οι «αδέκαστοι» ευρωπαίοι «αρεοπαγίτες» υποχρεούνται να λάβουν μετά από τα «συντριπτικά στοιχεία» που δεν έδωσαν ποτέ οι Αμερικανοί, πέρα από τα «μαγειρεμένα» και αλιευμένα από το… διαδύκτιο!

Τι Μεγάλη τιμή, για την αλάθητη και πανίσχυρη αμερικανική αντικατασκοπεία! Επίσης, για πολλοστή φορά αναδείχθηκε και ο λαμπρός ρόλος των κορυφαίων ΜΜΕ στις ΗΠΑ και των υπεργολαβικών ανάλογων μέσων σε πολλές άλλες χώρες, με «φωτεινό» παράδειγμα ανάμεσά τους, τα ελληνικά καθεστωτικά ΜΜΕ. Ιδού τι γράφει ο βετεράνος της… αμερικανικής δημοσιογραφίας, και πολυβραβευμένος δημοσιογράφος, Ρόμπερτ Πέρι.

«Στο κορύφωμα της πολεμικής υστερίας στην Ουκρανία, τα αμερικανικά ΜΜΕ χωρίς δεύτερη σκέψη κατηγόρησαν τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ως υπεύθυνο για τη συντριβή του Boeing. ‘Oπως ακριβώς και στις περιπτώσεις προπαγάνδας στις πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, τη Συρία κ.α. έτσι και τώρα τα αμερικανικά ΜΜΕ δεν δείχνουν τον παραμικρό υγιή προβληματισμό, και κανείς δεν επιχειρεί να θέσει σοβαρά ερωτήματα και να απαιτεί απαντήσεις… Στη συγκεκριμένη περίπτωση το πελώριο ερώτημα είναι:

Ποια είναι τα στοιχεία των αμερικανικών δορυφόρων-κατασκόπων; Αντί για στοιχεία στα πρωτοσέλιδα αναμασιούνται φράσεις του τύπου: «Κατά τη γνώμη μας, επεχείρησαν να φέρουν πίσω στη Ρωσία τρία συστήματα πυραύλων…» ή «Ορισμένα στοιχεία μαρτυρούν πως…»Αντί να αναζητούν σοβαρά στοιχεία - συνεχίζει ο Πέρι-εξακολουθούν την προπαγάνδα που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ με την κυβέρνηση της Ουκρανίας, «βομβαρδίζοντάς» μας χιλιάδες φορές με το γεγονός που δεν έχει καμία αξία, ότι δηλαδή το σύστημα «BUK» είναι ρωσικής κατασκευής!»

Επικαλούμαστε ένα τόσο μεγάλο απόσπασμα του Πέρι, γιατί φωτογραφίζει με τον καλύτερο τρόπο τον «μηρυκασμό» των ίδιων πραγμάτων από πολλά ελληνικά ΜΜΕ, και μάλιστα από έγκριτους δημοσιογράφους που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί των «αξιόπιστων» πηγών τους! Υπάρχουν όμως και πολιτικοί που αρνούνται να μασήσουν το ενημερωτικό «κουτόχορτο» που ανακυκλώνεται.

«Ας μη βγαίνουν βιαστικά συμπεράσματα… Ο Πούτιν είναι πολύ έξυπνος για να εμπλακεί σε πράξεις προμήθειας πολεμικού υλικού στους ενόπλους του Ντονμπάς…Το αεροσκάφος το έριξαν οι ουκρανοί διότι είναι οι μόνοι που είχαν συμφέρον ενώ οι ρωσόφωνοι δεν είχαν κανένα συμφέρον. Αυτοί πλήττουν στρατιωτικούς στόχους αλλά δεν σκοτώνουν αόπλους ούτε καταφεύγουν σε σφαγές όπως οι Ουκρανοί!»

Ποιος θα περίμενε μια τέτοια δήλωση από τον πρώην υποψήφιο για την αμερικανική προεδρία, πρώην γερουσιαστή των Ρεπουμπλικάνων, Ρον Πόλ, ο οποίος ακάθεκτος συνεχίζει να υποστηρίζει ότι «όλα τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά την ανατροπή, της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε».

Ανάλογη προσέγγιση στα πράγματα έχει και o βρετανός πρώην Δήμαρχος του Λονδίνου και μέλος του Εργατικού Κόμματος Κεν Λίβινγκστον, ο γνωστός «Κόκκινος Κεν». «Δεν υπάρχει θέμα αποσταθεροποίησης της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Η Ουκρανία είναι ένα μη βιώσιμο κράτος και ο Ποροσένκο ανίκανος να την συνενώσει. Αυτός πρέπει να δώσει εγγυήσεις στη Μόσχα ότι δεν θα βάλλει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, δεν θα επιτρέψει εγκατάσταση πυραύλων, ακόμα και πυρηνικών, ότι θα πάψει να αντιμετωπίζει τους κατοίκους των ανατολικών περιοχών ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας».

Στο μεταξύ, κυκλοφορούν πολλά άλλα παραδείγματα, που δεν αποτελούν «είδηση» για τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Όπως, η συγνώμη του ανταποκριτή του Sky news, Κόλιν Μπρίαζερ, ο οποίος παραδέχτηκε ότι ήταν ένας από κείνους που πείραζαν τα πτώματα του αεροσκάφους.Στο κυνήγι του «ζωντανού» ρεπορτάζ, το ίδιο έκαναν και άλλοι, μεταξύ αυτών και ο αυστραλός, Φιλ Ουίλιαμς. Την ίδια ώρα, ο ουκρανός πρόεδρος Ποροσένκο, εξαπέλυε από το Κίεβο μύδρους κατά των «βάρβαρων τρομοκρατών» λέγοντας πως «τέτοια μεταχείριση πτωμάτων η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναδεί!»

Και ασφαλώς κανείς στη Δύση δεν μετέδωσε τις δηλώσεις του επικεφαλής της αντιπροσωπείας των 130 ειδικών της κυβέρνησης της Μαλαισίας, ο οποίος εξέφρασε τις ευχαριστίες του στην ηγεσία των πολιτοφυλάκων του Ντονιέτσκ, αποκαλύπτοντας μάλιστα πως «ένα διήμερο, στο Κίεβο, προσπαθούσαν να μας πείσουν να μην πάμε στην περιοχή, ότι θα μας σκοτώσουν, και όταν αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με δική μας ευθύνη σιδηροδρομικώς, φθάνοντας στο Ντονιέτσκ, ο στρατός βομβάρδιζε, δύο ημέρες, τον… σιδηροδρομικό σταθμό!!!»

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ήρθαν ακόμα οι εμπειρογνώμονες, τουλάχιστον με τον τρόπο που έφθασα και γώ στην περιοχή», ανέφερε επίσης ο ανταποκριτής της αυστριακής τηλεόρασης, Κριστιάν Βέρσοντς. Ήταν βλέπετε οι ώρες και οι μέρες που στις δυτικές πρωτεύουσες είχαν βρει τον «ένοχο» και του κουνούσαν απειλητικά το δάκτυλο.

Ταυτόχρονα, «μαγείρευαν» και τα στοιχεία στα ουκρανικά ραντάρ, τα οποία, όπως ανέφερε ο πρώην επικεφαλής της αντιαεροπορικής άμυνας της Ρωσίας, Ιγκορ Μάλτσεφ, «φοβάμαι πως θα τα δώσουν στη δημοσιότητα μόλις βγουν τα στοιχεία από τα μαύρα κουτιά που βρίσκονται στο Λονδίνο».Στη Μόσχα, πάντως, έχουν σοβαρές αμφιβολίες για την αντικειμενικότητα της επεξεργασίας των στοιχείων των μαύρων κουτιών από τις υπηρεσίες αντικατασκοπείας την Μ. Βρετανίας. Ομπάμα και Ποροσένκο ξέρουν ποιοί εξαπέλυσαν τον πύραυλο αλλά δεν μπορούν να το πουν ανοικτά, λέει ο καθηγητής της ακαδημίας αεροναυπηγικής άμυνας της Ρωσίας, Μιχαήλ Τιμοσένκο.

Το ίδιο έγινε και το 2001, όταν ουκρανικός πύραυλος έπληξε – κατά λάθος τότε – το ρωσικό επιβατικό αεροσκάφος ΤU-154, που πετούσε από το Τελ-Αβίβ στο Νοβοσιμπίρσκ, και ο Πρόεδρος Κούτσμα, το αρνούνταν πεισματικά επί μήνες. Τώρα, επιδιώκουν να δώσουν αξία στα αίτια της συντριβής με «το κύρος τους». Με άλλα λόγια, μπλοφάρουν!

Τέλος, έχει σημασία να αναφέρουμε δύο λόγια για την ελληνική στάση.«Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η Ρωσία ψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας την Απόφαση αυτή και το κείμενο των Συμπερασμάτων του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών, στέλνει ένα πάρα πολύ καθαρό μήνυμα που αφορά… γενικότερα την κατάσταση στην Ανατολική Ουκρανία», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΥΠΕΞ, Ευ. Βενιζέλου, την οποία Έλληνας, διπλωματικός παράγοντας χαρακτήρισε ως «ισορροπημένη».

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Πρώτον: Ποια είναι η θέση της Ε.Ε. για την κρίση στην Ουκρανία; Ότι φταίει η Ρωσία και γι΄ αυτό, άλλωστε την «τιμωρούν», μαζί και η Ελλάδα. Αυτό ακριβώς αναφέρεται και στην απάντηση του υφυπουργού Εξωτερικών Δ. Κούρκουλα σχετικά με την απαγόρευση εισόδου στην Ελλάδα της Προέδρου της Άνω Βουλής, Βαλεντίνας Ματβιένκο,

Δεύτερον: Στο Συμβούλιο Ασφαλείας η Αυστραλία κατέθεσε σχέδιο ψηφίσματος, που ήταν στο πνεύμα των ημερών, δηλαδή της τιμωρίας της Ρωσίας. Αυτό που πέρασε όμως ήταν στη βάση του σχεδίου που πρότεινε η Μόσχα και το στήριξαν με συντριπτικά στοιχεία οι εκπρόσωποί της, ξευτιλίζοντας κυριολεκτικά την ουκρανική αντιπροσωπεία, για παραποίηση στοιχείων, και η οποία, τελικά, «παραδόθηκε» αμαχητί»! Αυτά περί ισορροπίας…

ΤΡΙΑ ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΙΡΕΣ

 

Από το βράδυ της 30ης Ιουλίου 2014, το φάντασμα του ντε λα Ρούα, -του προέδρου της Αργεντινής που κατέβασε τανκς στους δρόμους και σκότωσε ανθρώπους το 2001 με τη χρεοκοπία της Αργεντινής- φάνηκε να πλανάται στον ουρανό της χώρας. Αυτή τη φορά όμως, ήταν πιο ψύχραιμη η αντίδραση του λαού, που επέλεξε να υποστηρίξει την κυβέρνηση της χώρας σε μια κρίσιμη απόφαση. Οι μνήμες του 2001 δεν είναι και πολύ μακρινές άλλωστε. Γνώση και μνήμη είναι τα στοιχεία που ξεχωρίζουν τους λαούς από τους όχλους.

Η ιστορία του τι έγινε είναι απλή, μέσα στην πολυπλοκότητά της. Η Αργεντινή έκανε μονομερές κούρεμα του χρέους της και σε δύο κύματα το 90% των ομολογιούχων δέχτηκαν το κούρεμα αυτό (2005). Έμειναν όμως ανοιχτοί λογαριασμοί. Όταν τα πράγματα μένουν ανοιχτά η αγορά έρχεται να καλύψει τα κενά. Τα outstanding bonds αγοράστηκαν από κερδοσκοπικό fund (κάποιου κυρίου Singer) σε εξευτελιστική τιμή ($50 εκατ.), και καθώς εκκρεμούσε η απόφαση για το τι μέλλει γενέσθαι με αυτά τα bonds, ο ιδιοκτήτης του fund επιδίωξε δικαστικά να εισπράξει το face value των ομολόγων και να κερδίσει από τη διαφορά της αγοράς τους.

Το δικαστήριο τον δικαίωσε, δεν δέχτηκε την πρόταση της Αργεντινής να «διακανονίσει» τη πληρωμή (με μόλις 300% κέρδος), και η Αργεντινή δήλωσε “selective default” στα συγκεκριμένα ομόλογα. Τι έχει να μας διδάξει αυτή η ιστορία του δεκατριάχρονου κύκλου της αργεντίνικης κρίσης χρέους; Καταλήγω σε τρία μαθήματα:

Πρώτον: Οι δουλειές πρέπει να κλείνουν. Το λάθος της Αργεντινής ήταν ότι πίστευε ότι δημιουργώντας τετελεσμένα διευθετούσε το πρόβλημα, ενώ στη πραγματικότητα το άφηνε ανοιχτό να σέρνεται και να χρονίζει. Όταν μία διαχείριση είναι διάτρητη, δημιουργούνται κενά, και τα κενά η αγορά έχει ένα απίστευτο «χάρισμα» να τα κλείνει, και μερικές φορές με…άκομψο τρόπο, όπως στη περίπτωση της Αργεντινής. Εάν ακολουθούσαμε μία λογική α λα Αργεντινή το 2010, θα μεταφέραμε το πρόβλημα και επ’ ουδενί δεν θα το λύναμε. Θα μου πεις, και εμείς μεταφέρουμε πληρωμές στο μέλλον.

Όμως αυτό είναι πολύ διαφορετικό γιατί είναι θεσμικά περιχαρακωμένο και ελέγχεται. Η Αργεντινή το άφησε «αδέσποτο». Το ερώτημα δεν είναι, λοιπόν, αν καλώς επιδιώξαμε να λύσουμε το πρόβλημα «κλείνοντας τον λογαριασμό», αλλά αν το κόστος για να κλείσουμε το λογαριασμό ανταποκρινόταν στο λογαριασμό που έπρεπε να πληρώσουμε. Οι δουλειές πρέπει να κλείνουν, λοιπόν, για να αποφεύγονται σενάρια Αργεντινής. Προσοχή μόνο στο κόστος του clearing.

Δεύτερον: Το σύστημα μπορεί να σε «ξεράσει», αλλά δε θα σε ξεχάσει ποτέ

Όταν οι δουλειές μένουν ανοιχτές, υπάρχουν συνέπειες. Η πρώτη συνέπεια είναι η απομόνωση. Η περίοδος 2001-2005 ήταν απελπιστική για την Αργεντινή, και θα ήταν ακόμα πιο απελπιστική αν η ίδια η χώρα δεν είχε στοιχειώδεις παραγωγικές δυνατότητες να απορροφήσει από μόνη της τους κραδασμούς της κατάρρευσης. Όμως καμία χώρα δεν είναι «νησί». Η διασύνδεση με το διεθνές σύστημα, δηλαδή το σύστημα γραπτών και άγραφων κανόνων συμπεριφοράς και κοινωνικοποίησης, είναι αναπόφευκτη όσο «αυτάρκης» και να είσαι.

Το σύστημα λοιπόν σε αποβάλλει, σε περιορίζει, σε τιμωρεί παραδειγματικά, σε απομονώνει. Μετά σε αφήνει στην ησυχία σου, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ότι «χάλασες τη πιάτσα». Παγώνει το θέμα για κάποιο καιρό, και μόλις έρθει η κατάλληλη ευκαιρία σε ξαναπιάνει, αν μη τι άλλο, για να «φοβούνται και οι υπόλοιποι». Πιστεύω ότι αυτό το 1,5 δις ομολόγων που εκκρεμούσε για την Αργεντινή ήταν απλώς η αφορμή που κρατούσε ανοιχτή την agenda. Αν δεν υπήρχε αυτό, σίγουρα κάτι άλλο θα έβρισκε το σύστημα, όπως σε παρόμοιες περιπτώσεις, π.χ. στη Βραζιλία πριν τριάντα χρόνια.      

Τρίτον: όταν διαχειρίζεσαι τέτοια πράγματα δεν μπορείς να λειτουργείς ιδεολογικά Το 2001 η κυβέρνηση της Αργεντινής, ανακοινώσε τη χρεοκοπία ως «ηχηρό χαστούκι του λαού στον παγκόσμιο καπιταλισμό». Αυτή είναι προσφιλής πρακτική στη Λατινική Αμερική, με πρώτη διδάξασα τη Βραζιλία της δεκαετίας του 1980. Όμως, ο παγκόσμιος ανταγωνισμός για την προσέλκυση κεφαλαίων (η αγορά ομολόγων δηλαδή), λειτουργεί με συγκεκριμένους κανόνες χωρίς να ρωτά τις ιδεολογικές σου προτιμήσεις. Σου λέει: «Κύριε κράτος χρειάζεσαι χρήμα. Γιατί να το δώσω σε σένα και όχι σε κάποιον άλλο που το χρειάζεται;» Απαντά το κράτος: «Γιατί εγώ σαν κράτος, έχω τη δυνατότητα, λόγω μεγέθους και δύναμης, να τηρήσω τους κανόνες της αγοράς καλύτερα από μία τράπεζα ή επιχείρηση, που επίσης συναγωνίζονται μαζί μου για τα ίδια λεφτά.

Μη τα δώσεις λοιπόν σε αυτούς, δώστα μου εμένα». Το κράτος επιλέγει να ζητήσει λεφτά από τους καπιταλιστές, δεν τα δίνουν οι καπιταλιστές με το ζόρι, ούτε ρωτάνε πολλές ερωτήσεις πέραν από τις ρήτρες δανεισμού (covenants)  Χτες, η κίνηση της Αργεντινής δεν είχε κανένα ιδεολογικό χρώμα. Διοχέτευσε την ιδεολογική αντίδραση στον κοσμάκη (συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας), ενώ στη πραγματική διαπραγμάτευση είπε κάτι πολύ λογικό: «Αν σας δώσω 1,5 δισ. δολάρια, θα με κατηγορήσουν όσοι συμφώνησαν στο κούρεμα το 2005 για μεροληπτική συμπεριφορά και θα ανοίξω τον ασκό του Αιόλου για άλλα 29 δισ. δολάρια». Αυτό μπορούν να το καταλάβουν όλοι. 

Η Αργεντινή παίζει με τους κανόνες του παιχνιδιού, και το σημαντικότερο, είναι προβλέψιμη. Όταν ο εταίρος δεν το παίζει «ήρωας», «ιδεολόγος», και «πατριώτης», μιλάς την ίδια γλώσσα μαζί του και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να βγει, ή τουλάχιστον, δεν κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αυτά είναι τα τρία μαθήματα που παίρνουμε από την Αργεντινή. Και καταλήγοντας να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με την πρακτική της κυβέρνησης της Αργεντινής στη Νέα Υόρκη για selective default, για τους ίδιους τρεις λόγους: πρώτον διότι η Αργεντινή δείχνει ότι συμμετέχει στο παιχνίδι, δεύτερον γιατί συμμετέχει για να «κλείσει το θέμα οριστικά», και τρίτον γιατί συμμετέχει με λογικά επιχειρήματα και όχι με ιδεολογικές εμμονές και μονομερείς ψευτοηρωισμούς.

Ξέρει η πρόεδρος της χώρας ότι ανοίγει μία «νεκρή παρένθεση», αλλά ανοίγει την παρένθεση ξέροντας ότι αυτή θα κλείσει το 2015 (που εκπίπτει το covenant για όσους συμφώνησαν το 2005), αναστέλλει μια πληρωμή που θα «χάλαγε τη πιάτσα», και παραμένει ζωντανή σε μια διαπραγμάτευση που θα ξεκινήσει με συγκεκριμένους όρους μετά από πέντε μήνες. Δεν ξέρουμε ασφαλώς την κατάληξη αλλά ξέρουμε ότι ακολουθεί μια «μετρημένη» πολιτική διαδικασία.

 

ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΠΟΛΛΑ

 

Ένας φίλος μού διηγήθηκε το παρακάτω περιστατικό και ζήτησε τη γνώμη μου για το αν έπραξε σωστά. Τις προάλλες που ήταν στο μετρό, έριξε στο αυτόματο μηχάνημα ένα νόμισμα του ενός ευρώ για να ξεκινήσει τη διαδικασία έκδοσης εισιτηρίου. Του επεστράφη. Το ξαναέριξε, ξαναβγήκε από κάτω. Το κοίταξε, του φάνηκε εντάξει, αλλά προφανώς είχε κάποιο πρόβλημα (πλαστό;) Έριξε άλλο νόμισμα, πήρε το εισιτήριο. Σκέφτηκε ότι έπρεπε να ελέγξει το νόμισμα, ίσως στην Τράπεζα της Ελλάδος. Λόγω της δουλειάς δεν προλάβαινε, δεν το έκανε ποτέ.

Την ίδια μέρα μάλιστα του περιστατικού, χρησιμοποίησε το επίμαχο νόμισμα να πληρώσει το ταξί. Δεν πίστεψε ότι έκανε κάτι παράνομο ή ανήθικο, παρότι το νόμισμα μάλλον είχε κάποιο πρόβλημα. Σκέφτηκε ότι σίγουρα θα κυκλοφορήσει περαιτέρω, ότι είναι μικρής αξίας, ότι ήταν μεγάλος κόπος για ένα νόμισμα του ενός ευρώ να πάει στην Τράπεζα της Ελλάδος, να το ελέγξει, κ.λπ. Όμως, ήταν σωστή η συμπεριφορά του; Τι θα γινόταν αν όλοι σε παρόμοιες περιπτώσεις έπρατταν όπως αυτός; Θα κυκλοφορούσαν περισσότερα νομίσματα που ενδεχομένως δεν θα έπρεπε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των συναλλαγών.

Συνέκρινα την άνω περίπτωση με την περίοδο της έντονης κρίσης και αβεβαιότητας του καλοκαιριού του 2012 στην Ελλάδα, όπου πολλοί συμπολίτες μας προσπαθούσαν κακήν-κακώς, με κάθε τρόπο, να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις ελληνικές τράπεζες και να τα τοποθετήσουν σε τράπεζες του εξωτερικού. Θεωρούσα (και εξακολουθώ να θεωρώ) την κίνηση αυτή εντελώς λάθος. Τι θα  γινόταν αν όλοι σπεύδαμε να αποσύρουμε τα χρήματά μας; Χάος, ταλαιπωρία, ίσως κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, άρα κοινωνική καταστροφή. Τότε οι τράπεζες έπρεπε να στηριχθούν, να τους δειχτεί εμπιστοσύνη, για να αποφευχθεί ο πανικός.

Το ίδιο δεν είναι το κριτήριο και στην υπόθεση με το νόμισμα στο μετρό; Τα θα γινόταν αν όλοι που έριχναν το νόμισμά τους και αυτό επιστρεφόταν, το χρησιμοποιούσαν αλλού αντί να το ελέγξουν; Για κάποιο λόγο όμως, οι δύο περιπτώσεις μου φαίνονται διαφορετικές. Στη μία πρέπει (ξεκάθαρα) να τοποθετήσεις το (όποιο) προσωπικό σου συμφέρον κάτω από το συλλογικό, να αναλογιστείς ότι αν αυτό που σκέφτηκες να πράξεις το κάνουν όλοι, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά για όλους (και συνεπώς και για εσένα).

Στη δεύτερη περίπτωση, καίτοι το ηθικό καθήκον παραμένει το ίδιο, αισθάνεσαι ότι η πράξη σου (το να κυκλοφορήσεις το ενδεχομένως προβληματικό νόμισμα), αφού έχεις ζυγίσει τα πράγματα (δηλαδή να ξοδέψεις τόσο χρόνο να ελέγξεις ένα νόμισμα ή και τα το πετάξεις ακόμα – ίσως ήταν στιγμιαίο λάθος του μηχανήματος και το νόμισμα να ήταν εντάξει-, ή, σκέφτεσαι, ακόμα και αν έχει όντως πρόβλημα, πόσα νομίσματα του ενός ευρώ προβληματικά κυκλοφορούν, και τι πειράζει εάν ελάχιστα από αυτά κυκλοφορήσουν, αφού όλο και κάπου θα μπορούν να δοθούν χωρίς να ελεγχθούν κ.λπ.) «συγχωρείται».

Πέραν δε της άνω σκέψης, φαίνεται παράδοξο ότι στην πρώτη περίπτωση (χρήματα στο εξωτερικό), κάποιος, μη διαπράττοντας παράνομη πράξη, μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από τη δεύτερη (κέρμα στο μετρό) στην οποίαν, μια, ενδεχομένως, ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά, να μην έχει παρόμοιες συνέπειες αφενός και, κυρίως, να μοιάζει δικαιολογημένη αφετέρου.

Από τους πολίτες περιμένεις υπευθυνότητα, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε κάποιο βαθμό όμως, η υπερβολική υπευθυνότητα γίνεται σκληρότητα. Σε ποιο σημείο γίνεται αυτό; Δεν γνωρίζω. Από τους άλλους μπορείς να περιμένεις πολλά, αλλά όχι υπερβολικά πολλά.