ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΘΕΛΟΥΜΕ; ΣΚΟΠΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΣ ΜΕΡΚΕΛ

 

Η επιδίωξη της καγκελαρίου Α. Μέρκελ για την άσκηση ισχύος υπονομεύεται από μία κοινή γνώμη που της χαρίζει δημοφιλία, αλλά απορρίπτει τον ισχυρό ρόλο της Γερμανίας στην εξωτερική και αμυντική πολιτική. Παρομοίως, ο υπουργός Εξωτερικών Φ. Στάινμαγιερ αντιγράφει την «πολιτική έκδοσης επιταγών» του θρυλικού Χ. Γκένσερ (μοίρασμα υποσχέσεων προς μελλοντική αμφίβολη εξαργύρωση), αλλά οι εποχές άλλαξαν και ελάχιστοι, διεθνώς, τις παραλαμβάνουν. Σε αυτό το πλαίσιο, η προ ημερών παρέμβαση της κυρίας Μέρκελ στην υπόθεση της ΠΓΔΜ (με τη χρήση του όρου «Μακεδονία») δεν αποτελεί καθεαυτήν έκπληξη. Αφού δεν επιτυγχάνει τα προσδοκώμενα στις μείζονες διεθνείς κρίσεις, όπως η Ουκρανία, αναζητεί επιτυχίες στα περιφερειακά προβλήματα.

Άλλωστε, στην υπόθεση των Σκοπίων έχουν προηγηθεί και άλλες παρεμβάσεις: Τον Ιούλιο του 2012, με τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών Μ. Λινκ να αξιώνει (παρασκηνιακά) άμεσο συμβιβασμό, και τον Αύγουστο του 2013 με τον ειδικό απεσταλμένο για θέματα Ν.Α. Ευρώπης Ε. Ράιχελ να δηλώνει ότι «εξαρτάται από την ελληνική πλευρά η έκφραση ετοιμότητας για συμβιβασμό». Και, ως γνωστόν, το Νοέμβριο του 2013 η κυρία Μέρκελ, έπειτα από συνάντηση με τον ειδικό εκπρόσωπο του ΟΗΕ Μ. Νίμιτς, εξίσωσε την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ ως προς την απουσία πολιτικής βούλησης για λύση. Αντίθετα, τα επιμέρους στοιχεία των δηλώσεων Μέρκελ είναι εκείνα που προκαλούν έκπληξη. 

Συγκεκριμένα, η επισήμανση ότι «είναι σε συζητήσεις για το θέμα και με τον Έλληνα πρωθυπουργό», επίσης, η προαναγγελία ότι «θα έρθει, με βεβαιότητα, η χρονική στιγμή που προσωπικά θα προσπαθήσω πολύ» για έναν συμβιβασμό. Αν η κυρία Μέρκελ λαμβάνει αξιόπιστες αναφορές από τη γερμανική πρεσβεία Αθηνών, θα γνωρίζει ότι η πρόσθεση ακόμη ενός (και μάλιστα τέτοιου) βάρους στην ατζέντα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θα έχει αποσταθεροποιητικές συνέπειες στην Ελλάδα και, κατ’ επέκταση στα Βαλκάνια. Θα οδηγήσει σε επικίνδυνες εξελίξεις, όταν μάλιστα οι σχέσεις Ελλάδας – ΠΓΔΜ δεν επηρεάζονται μόνον από το όνομα, αλλά και από την ξεδιάντροπη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών καλής γειτονίας. 

Ταυτόχρονα, προκαλεί απορία ποια θα είναι η «προσωπική» πρωτοβουλία της καγκελαρίου. Θα «καπελώσει» τον ΟΗΕ; Θα επιδιώξει συζήτηση στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, αν και είναι γνωστό ότι δεν θα εξεταστούν θέματα διεύρυνσης της Συμμαχίας; Ή, όπως φημολογείται εδώ και μέρες, θα κινητοποιήσει και άλλα δύο – τρία ισχυρά μέλη της Ε.Ε., για μεγαλύτερη πίεση προς την Αθήνα, αμφισβητώντας ακόμα και την ύστατη υποχώρηση του ergaomnes(μία ονομασία για όλες τις χρήσεις και έναντι όλων).

Ήδη ακούγονται ψίθυροι ότι το erga omnes χρειάζεται «διευκρινήσεις», αφού δεν μπορεί να εφαρμοστεί π.χ. σε επιθετικούς προσδιορισμούς και στις γεωγραφικές ενδείξεις προϊόντων. Έως τώρα η κυβερνητική αγωνία αφορούσε τη γερμανική καθυστέρηση στην έναρξη διαπραγμάτευσης για το χρέος. Τώρα το Βερολίνο θα συνοδεύσει την οικονομική διαπραγμάτευση με την απειλή εκρηκτικών εξελίξεων στη Ν.Α. Ευρώπη. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

 

Αργά τη νύχτα κατάλαβα ότι μου λείπουν ακόμα δύο ζευγάρια μάτια και τουλάχιστον άλλα έξι αυτιά. Κατασκευαστικά θα ήταν γελοίο και βιολογικά αδύνατο, όμως, με συγχωρείτε, αυτά χρειαζόμουν. Στην τηλεόραση πήγαινα από CNN σε BBC. Πέρασα λίγο και από το CCTV Africa όπου διέκοψαν την κάλυψη για το Boeing προκειμένου να δείξουν ένα ρεπορτάζ για την επιτυχία της ανακύκλωσης στην Ουγκάντα. Εναλλακτικό, αλλά δεν με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή.

Στον υπολογιστή είχα Euronews και στο twitter τουλάχιστον πέντε παράθυρα ανοιχτά πάνω σε αντίστοιχους λογαριασμούς, σχετικούς με ενημέρωση. Αυτό δεν είναι πάντα καλό γιατί ξοδεύεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να διασταυρώσεις αυτό που μεταδίδει ο ένας με εκείνο που σερβίρει ο άλλος. Και όταν ο Νετανιάχου πάτησε το κουμπί της φονικής του μηχανής, εκτός από τα βιολογικά αξεσουάρ που μου έλειπαν, προέκυψε και η ανάγκη ενός δεύτερου εγκεφάλου. Έμεινα, λοιπόν, να χαζεύω το BBC.

Παρουσιαστής και καλεσμένος συζητούσαν με τη νηφαλιότητα που θα απαιτούσε η ανάλυση τουρνουά μπριτζ, στο διάλειμμα ενός αγώνα κρίκετ. Στο CNN είχαν κάποιες εξάρσεις έντασης, αλλά όταν μάζεψαν τα βασικά δεδομένα, έφτιαξαν τα γραφικά και τους πίνακες, κατέβασαν τους τόνους στο επίπεδο της θάλασσας. Σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν τα ελληνικά κανάλια να στήσουν κανένα σεμινάριο στις αίθουσες σύνταξης, παρακολουθώντας την κάλυψη των άλλων.

Βλακώδες. Τα ελληνικά κανάλια ποτέ δεν θα έχουν τα λεφτά των άλλων. Αλλά και όταν είχαν κάτι παραπάνω στην τσέπη, το προϊόν τους ήταν, τις περισσότερες φορές, αθεράπευτα βαλκανικό και συναισθηματικά φορτισμένο. Το BBC είχε στη Γάζα μία απεσταλμένη με κράνος, η οποία περιέγραφε, με φόντο λάμψεις και υπόκρουση πυροβολισμούς, την ένταση της  επιχείρησης. Οι απεσταλμένοι των ελληνικών καναλιών της καλής εποχής θα κυκλοφορούσαν με την αραβική μαντήλα στο λαιμό-το έχουν κάνει άλλωστε-προκειμένου να δείξουν προς ποια πλευρά γέρνει η ζυγαριά τους. Είναι, όμως, αυτό, καλή δημοσιογραφία; Τέλος πάντων, δεν έχει πια καμία σημασία. Ο καθένας δίνει αυτό που ζητάει το κοινό του. Ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει φράγκο.

Η απεσταλμένη του CNN έγραψε στο twitter ότι οι Ισραηλινοί την απείλησαν αν πει «μία λάθος λέξη» και δευτερόλεπτα μετά έσβησε το tweet-πιθανότατα είπε τη λάθος λέξη ή κατάλαβε τη «βλακεία» και δοκίμασε να καλύψει τα νώτα της. Ελπίζω να είναι καλά. Την ώρα, λοιπόν, που ο πλανήτης έπαιρνε γρήγορες στροφές, τα ελληνικά δίκτυα συνέχισαν να ζουν μέσα στο ασφαλές περιβάλλον του μικρόκοσμου μας. Τα γεγονότα καλύφθηκαν στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι εκεί. Ούτε μία έκτακτη εκπομπή με τα στοιχειώδη που δεν κοστίζουν και τίποτα.

Δείχνεις πλάνα από τους άλλους, φέρνεις τρεις καλεσμένους, βγάζεις και δύο τηλέφωνα και έχεις κάνει το χρέος σου στην ενημέρωση. Όμως είναι καλοκαίρι και έχουν άδειες. Αλλά ακόμα και αν δεν είχαν άδειες, δεν θα έβρισκαν τηλεθεατές. Οι άνθρωποι των καναλιών ξέρουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Για το ελληνικό κοινό οι σελίδες με τα διεθνή υπάρχουν στις εφημερίδες για να «σταυρώνουν» με τα αθλητικά και να τυλίγουν ψάρια. Και οι περισσότεροι τηλεθεατές κοιτάζουν προς τον κόσμο για να μάθουν τι λέει για μας. Στο Boeing δεν υπήρχε Έλληνας. Και εντάξει, τη Γάζα την έχουμε ξαναδεί.  

 

ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

 

Σαράντα χρόνια είναι μια μεγάλη ιστορική περίοδος που δεν κατεβάζεις με μια γουλιά, όπως κάνουμε εμείς με τη μεταπολίτευση. Τα πρώτα σαράντα χρόνια του εικοστού αιώνα η Ελλάδα μεγάλωσε, έζησε τη Μικρασιατική Καταστροφή και τυλίχτηκε στις φλόγες δύο παγκοσμίων πολέμων.

Ο προσδιορισμός της μεταπολίτευσης είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυθαίρετος. Σε δέκα χρόνια θα φαίνεται και γελοίος. Μισός αιώνας από τη μεταπολίτευση; Εξήντα χρόνια; Ένας αιώνας; Όχι, κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτό. Όταν αποχωρήσει και ο τελευταίος πολιτικός που αντλεί τις καταβολές του από τα γεγονότα του 1974, τότε η μεταπολίτευση θα είναι μια έννοια αναχρονιστική. Ήδη είναι. Η νιότη της εποχής παίρνει σύνταξη και εκείνοι που κρατούσαν τη χώρα στα χέρια τους έχουν αποχωρήσει από τη σκηνή ή τη ζωή.

Ομοίως είναι μεθοδολογικό και εννοιολογικό λάθος να προσδιορίζεται «το τέλος της μεταπολίτευσης». Η μεταπολίτευση ήταν ένα γεγονός που έδωσε ώθηση στις πολιτικές εξελίξεις και στην κοινωνική δυναμική. Το να αντιμετωπίζεις τα τελευταία σαράντα χρόνια ως ενιαία περίοδο, είναι ένα λάθος που δεν σου επιτρέπει να προχωρήσεις πιο κάτω. Στο τέλος βρίσκεσαι εγκλωβισμένος σε διλήμματα που έχουν τελειώσει, στα ίδια συνθήματα, στα ίδια τραγούδια.

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα η πολιτική μας έχει αναφορές σε έννοιες του 1974 και ακόμα παλαιότερες. Φαίνεται ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε και άλλο. Μέχρι ο χρόνος -και ο θάνατος- να δώσουν στη χώρα την ευκαιρία της αλλαγής και το δικαίωμα στην εξέλιξη. 

 

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

 

«Οι πολιτικοί αποφασίζουν για τη δημοσιονομική πολιτική και όχι η δικαστική εξουσία. Εχει λόγο η Δικαιοσύνη για το τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, αλλά δεν μπορεί να κάνει δημοσιονομική πολιτική» δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, όταν κλήθηκε να σχολιάσει δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τα ειδικά μισθολόγια. Χαρακτήρισε αυτή τη συμπεριφορά «ρεσιτάλ θράσους». Πράγματι χρειάζεται μέγα θράσος από την πλευρά οποιουδήποτε εκπροσώπου της εκτελεστικής εξουσίας για να εκφραστεί έτσι για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Επίσης, απαιτείται -στην καλυτέρα των περιπτώσεων- άγνοια για τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη λειτουργία αυτής της εξουσίας ή -στη χειρότερη- περιφρόνηση για οτιδήποτε αποφασίζει. Οταν ο κ. Χαρδούβελης λέει τα παραπάνω, εμμέσως πλην σαφώς εννοεί πως η εκτελεστική εξουσία δεν σκοπεύει να εφαρμόσει τις δικαστικές αποφάσεις αν δεν την εξυπηρετούν! Υποδεικνύει σε όσους τον ακούν πως η Δικαιοσύνη είναι ένας θεσμός που επιδρά... θεωρητικά στον συλλογικό βίο μας, όχι πρακτικά. Δηλαδή, σύμφωνα με την οπτική του υπουργού, η Δικαιοσύνη δύναται να εξετάσει αν μια απόφαση της κυβέρνησης είναι δίκαιη ή όχι, αλλά δεν μπορεί να διατάξει το κράτος να κάνει το σωστό! Πράγματα ανήκουστα για οποιαδήποτε ευνομούμενη πολιτεία με δημοκρατικό πολίτευμα.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από το «άστοχο» της διατύπωσης ενός πιστού τοποτηρητή της τρόικας. Οι λέξεις του κ. Χαρδούβελη αποτελούν πειστήρια μιας εκτροπής που έχει λάβει χώρα από την πρώτη στιγμή της προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης. Αποκαλύπτουν πόσο έχει τσαλαπατηθεί το πολίτευμα της πατρίδας μας από εκείνους που σέβονται μόνο τη γνώμη των δανειστών και των υπαλλήλων τους. Για τους ελληνόφωνους τοποτηρητές των ξένων συμφερόντων δεν έχουν καμία αξία ούτε το Κοινοβούλιο ούτε η Δικαιοσύνη ούτε η βούληση του λαού και το εθνικό συμφέρον. 

Αυτά θεωρούνται λεπτομέρειες, άνευ αξίας. Πάνω απ' όλα το Μνημόνιο και οι «δράσεις» του. Διανύουμε την περίοδο που δεν χρησιμοποιούνται πια ούτε τα προσχήματα..