Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΜΜΕ...


Θέματα τελείως αποκομμένα από την σφαίρα του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου ενδιαφέροντος-Προσπάθεια αποχαύνωσης και ρεπορτάζ για γεγονότα με μηδενική-μηδαμινή επιρροή στις ζωές μας.  Η ατελείωτη περιγραφή της σύλληψης Μαζιώτη, Ο κροκόδειλος της Κρήτης, η εθνική στο Μουντιάλ, τα ολοστρόγγυλα οπίσθια της Τζένιφερ Λόπες παρά την ηλικία της, είναι όλα η ίδια είδηση.

Η ίδια είδηση υπό την έννοια της κοινής στόχευσης αλλά με διαφορετικό περιτύλιγμα. Θέματα τελείως αποκομμένα από την σφαίρα του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου ενδιαφέροντος. Αχρείαστες λεπτομέρειες στην καταγραφή της είδησης και υπερανάλυση χωρίς πραγματικό περιεχόμενο. Πούρα επίκληση στο συναίσθημα και προσπάθεια χειραγώγησης.

Δραματοποίηση της είδησης. Προσπάθεια αποχαύνωσης και ρεπορτάζ για γεγονότα με μηδενική-μηδαμινή επιρροή στις ζωές μας. Για ποιο λόγο είναι θέμα στο κεντρικά δελτία των ΜΜΕ τα κοτόπουλα που βάζουν ως δόλωμα στον κροκόδειλο, ο τρόπος που θα τον εγκλωβίσουν, τα tweets-λογοπαίγνια βγαλμένα από τις πιο παγωμένες νύχτες στο Δελφινάριο;

Για ποιο λόγο είναι σχεδόν αποκλειστικό θέμα στα κεντρικά δελτία των ΜΜΕ οι άχρηστες πληροφορίες και οι εικασίες των δημοσιογραφίσκων για την σύλληψη Μαζιώτη, πχ. η διάμετρος της σφαίρας, το χρώμα της περούκας, η πιθανή τρομοκρατική ενέργεια που ίσως κάποια στιγμή επιχειρούσε;

Ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Για να κοιτάξεις αλλού – περίεργος ή τρομαγμένος - την ώρα που σου παίρνουν το φαγητό από το πιάτο. Το κόλπο είναι παλιό και πετυχημένο. Σκοπός του να ενεργοποίησει τα πιο ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, την περιέργεια, την εντροπεία, τον φόβο.

Όσο πιο λεπτομερής είναι η περιγραφή του τέρατος τόσο πιο ακριβής γίνεται η εικονοποίησή του. Όσο πιο ακριβής η εικονοποίηση τόσο πιο αληθοφανές είναι το τέρας. Όσο πιο αληθοφανές το τέρας, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία τρομοκράτησης. Όσο πιο επιτυχημένη η τρομοκράτηση τόσο ευκολότερη η διαχείρηση των συναισθημάτων μας, ο κατακερματισμός και η διαστρέβλωση της αλήθειας, η επιβολή μέτρων ‘’ασφαλείας’’ για το καλό μας.

Στην υπηρεσία της ανηλεώς επιλεκτικής και στρεψόδικης παρουσίασης μιας μυωπικής πραγματικότητας ή μιας εικονικής κανονικότητας τρόμος και θέαμα εναλλάσσονται αδιάλειπτα σημαδεύοντας το μυαλό μας. Θα πει κάποιος, ‘’καλά πως κάνεις έτσι, παντού στον δυτικό κόσμο συμβαίνουν αυτά’’.

Ίσως, αλλά όχι σε αυτό το βαθμό εξευτελιστικής προπαγάνδας και σίγουρα όχι χωρίς να υπάρχουν κάποιες σοβαρές εναλλακτικές έγκυρης ενημέρωσης, έστω κι αν είναι οι εξαιρέσεις. Εδώ σκάβουμε στα έγκατα του ίντερνετ και του φέισμπουκ για να μάθουμε τα σημαντικά που μας αφορούν και που συμβαίνουν δίπλα μας, την ώρα που τα κυρίαρχα ΜΜΕ αναλύουν την κυτταρίτιδα του Κωστόπουλου με σως από ‘’αρχιτρομοκρατία’’ ενός τύπου του κοινού ποινικού δικαίου (μαριονέτα στο κουκλοθέατρο του τρόμου).

Η Ελληνική κοινωνία του καταναλωτή-θεατή είναι ένα εύκολο θήραμα προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού. Κι αυτό διότι μιλάμε για μια κοινωνία αμετανόητων ιδιωτών, κατά πλειοψηφία. Για μια κοινωνία πρεζάκι του θεάματος Γ’ διαλογής. Πρέζα κροκοντίλ που τρώει τα ψυχικά και πνευματικά σωθικά. Μπουζούκια, τρομοκρατία, κροκόδειλοι, τατιάνες, τέλειες συνταγές, σκορδολιάγκες, περίεργα νέα, μεταγραφές θρύλου. 

Ωραία, καλή η γκρίνια, τώρα τι θέλεις για να είσαι χαρούμενος καλοκαιριάτικα;

Θέλω υπερανάλυση και δραματοποίηση για τον υπόδικο Μηλιώνη που παρτάρει και περνάει τέλεια στην Μύκονο με τα λεφτά απ’το χαράτσι μας.

Θέλω συζητήσεις επί συζητήσεων για το ηθικό ασυμβίβαστο ο Βορίδης, υπουργός της κυβέρνησης, να υπερασπίζεται τύπους που κλέβουν το κράτος.

Θέλω μεσημεριανά, δελτία ειδήσεων και εφημερίδες να τρώνε κόλλημα με τον ύποπτο για ξυλοδαρμό, απειλές, διαφθορά, κλπ, Βαγγέλη Μαρινάκη.

Θέλω Πρετεντέρηδες να σκίζουν τα ιμάτιά τους με την καταδίκη 2 γενεών – τουλάχιστον - στην ανεργία και την μετανάστευση.

Θέλω ατελείωτα ρεπορτάζ για το πως θα σταματήσουν να πνίγονται και να δολοφονούνται μετανάστες στα νερά της Μεσογείου.

Θέλω εξηγήσεις για τα δάνεια και τα κουρέματα στα χρέη του Πήγασου, του ΔΟΛ, του Mega, του ANT1, την ώρα που η μικρή και μεσαία επιχείρηση στραγγαλίζεται.

Θα αλλάξει κάτι τώρα που θέλεις όλα αυτά ΟΧΙ. Προβλέπω ότι η επόμενη μέρα μας επιφυλάσσει περισσότερη πιο - ερωτευμένη από ποτέ -Τσιμτσιλή, πιο αποκαλυπτική Ελεονόρα Μελέτη με μαγιό, κι άλλο αρχιτρομοκράτη-celebrity Ξηρό να υπονομεύει ηθελημένα ή μη τα συμφέροντα της κοινωνίας αλλά και lifestyle κάλυψη-πλυντήριο της Χρυσής Αυγής από Θέμο, Μάκη και λοιπά λούμπεν ζόμπις.

Tην ώρα που θα ξεπουλάνε αιγιαλούς, θα καταστρέφουν τον φυσικό πλούτο της χώρας, θα προστατεύουν και θα πριμοδοτούν τους Αλ Καπόνε υπόδικους κολλητούς τους και θα στραγγίζουν ότι εργασιακό δικαίωμα έχει απομείνει μπορεί αυτή η κοινωνία-πρεζάκι του θεάματος και της ιδιωτείας να διαλέξει την αντίσταση της κινηματικής δράσης χωρίς να υπολογίζει το τίμημα; Αν όχι, ποιος θα μας προστατέψει από τους προστάτες; Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες; Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

ΝΕΟΙ Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ;


Καθημερινά βιώνουμε τις συνέπειες λανθασμένων -όπως αποδείχθηκε- πολιτικών επιλογών του παρελθόντος. Ζούμε τόσο έντονα αυτές τις συνέπειες, που είναι απορίας άξιο γιατί δεν εκφράζεται σήμερα έντονα μια επαναστατική διάθεση στην κοινωνία, πόσω μάλλον στη νεολαία, με σκοπό την αποβολή όλων των σαθρών γνωρισμάτων της μέχρι τώρα πολιτευτικής λειτουργίας. Είναι εμφανές πως η συνήθεια από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος τις τελευταίες δεκαετίες εμποδίζει την ελεύθερη σκέψη για μια επί της ουσίας αλλαγή στην αντιμετώπιση της πολιτικής.

Άραγε μήπως ήρθε η ώρα να διαχωρίσουμε τι είναι οπισθοδρόμηση, τι συντήρηση και τι ριζοσπαστισμός και προοδευτισμός εν έτει 2014; Διαιωνίζοντας ασάφειες πάνω σε αυτές τις έννοιες -στην αντικειμενική υπόστασή τους- δημιουργούνται ταυτοχρόνως παρεξηγήσεις και παραπλανήσεις επί της έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Ως εκ τούτου, όποιο μήνυμα ενδεχομένως θέλει να εκφράσει η κοινωνία χάνεται σε ένα θολό και παραπλανητικό αποτέλεσμα που πολύ αμφισβητώ κατά πόσο προσδιορίζει την πηγαία βούληση της κοινωνίας για αλλαγή. Πιστεύω, ωστόσο, πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι πολίτες ότι τώρα είναι η ώρα για ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος και όχι για τυπική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία.

Η κοινωνία επιδιώκει αλλαγή, έχοντας όμως ως βασικό γνώμονα την παροχολογία και τον στείρο αντικυβερνητικό λόγο, καθώς και προκρίνοντας βαθύτερα «ζωώδη» ένστικτα τα οποία οδηγούν στην πολιτική έκφραση της εκδίκησης, επικροτώντας φωνές που φιλοδοξούν στην εφαρμογή του «νόμου του Λιντς». Συνεχίζει να επιλέγει εκπροσώπους χωρίς να έχει διαβάσει καν το βιογραφικό τους, ανθρώπους ανεπάγγελτους. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει «πολιτικοί» που διεκδικούν αδιάλειπτα, με κάθε τρόπο, την εκλογή τους και τη διατήρηση των αξιωμάτων τους αφού βιοπορίζονται αποκλειστικά και μόνο από την πολιτική. Η διεκδίκηση αυτή είναι και η βασική πηγή της διαφθοράς και του λαϊκισμού.

Όσοι κατευθύνουν την κοινή γνώμη προς μια τέτοια διεκδίκηση χρεοκοπημένων θεσμών, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν καν συντηρητικοί, σε μια νέα εποχή που οι συσχετισμοί δυνάμεων αλλάζουν και δημιουργείται η ευκαιρία για ουσιαστική αλλαγή, θεωρούνται έντονα οπισθοδρομικοί. Δυστυχώς, η παλαιοκομματική αυτή αντίληψη οδηγεί και τους νέους σε τέτοιες παρωχημένες ατραπούς, κι έτσι καταλήγουμε να έχουμε νέους στην πολιτική, αλλά χωρίς ουσιαστικά προσόντα, σκαρφαλωμένους σε κομματικούς σωλήνες να εξαργυρώνουν συνήθως μια έντονα χρωματισμένη συνδικαλιστική πορεία.

Σε αντιδιαστολή, λοιπόν, η ριζοσπαστική έκφανση της εποχής είναι η αναζήτηση και δημιουργία ενός νέου μοντέλου όπου θα τηρούνται, αυτονόητοι για άλλους, κανόνες. Οι έχοντες δημόσιο αξίωμα, εκλεγμένοι και αιρετοί, θα λογοδοτούν για τα πεπραγμένα τους στους πολίτες και η πολιτική δεν θα αποτελεί επάγγελμα. Οι πολιτικοί δεν θα βάζουν το πολιτικό κόστος πάνω από το δημόσιο συμφέρον. Τα συνδικάτα δεν θα δρουν συντεχνιακά μέσα από κομματικές κατευθύνσεις, ούτε θα θεωρούν ως δικαίωμα την παρανομία.

Στο νέο πολιτικό σκηνικό που, καλώς ή κακώς, θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον από την κοινωνία, χρειάζεται να επικρατήσει η λογική και ο ρεαλισμός έναντι του λαϊκισμού και των ιδεοληψιών. Το χιλιοειπωμένο σλόγκαν «νέοι στην πολιτική» δεν πρεσβεύει πλέον τίποτα καινούργιο. Νέοι στην πολιτική υπάρχουν. Εντούτοις, αυτό που χρειάζεται, είναι νέοι με τα απαραίτητα προσόντα, χωρίς τους κανόνες του παρελθόντος, που θα φέρουν νέα νοοτροπία στη λειτουργία του πολιτεύματος και θα είναι άξιοι να αναλάβουν με όλα τα εχέγγυα θέσεις ευθύνης προς το δημόσιο συμφέρον.

Η κοινωνία, λοιπόν, είναι ευκαιρία τώρα, που το πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό, να επιδιώξει την αλλαγή αυτή. Αυτό θα το καταφέρει μόνο με την αποκαθήλωση του παλαιοκομματικού πολιτευτικού μοντέλου και των πολλών υποστηρικτών του, αποδίδοντας νέα σημασία στην πολιτική και εισάγοντας την έννοια του πολιτισμού στην πολιτική. Έτσι θα γίνει η αρχή για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους.

ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ΣΤΙΣ 11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ


Στις 11 Σεπτεμβρίου, ημέρα έναρξης του νέου σχολικού έτους, θα ξεκινήσει και το «κοινωνικό σχολείο», μια νέα δέσμη δράσεων του υπουργείου Παιδείας που θα πραγματοποιηθεί στα σχολεία της χώρας. Σε σημερινή ευρεία σύσκεψη που έγινε στο υπουργείο Παιδείας με τους συναρμόδιους φορείς, ο υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος παρουσίασε τους άξονες των δράσεων που θα γίνουν στα σχολεία, που είναι:

η καταπολέμηση του χουλιγκανισμού στα σχολεία, η καταπολέμηση της παχυσαρκίας στα παιδιά και τους νέους διά μέσου της άθλησης και της διατροφής, η καταπολέμηση του εθισμού στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, του ρατσισμού, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η πρόληψη για τις μολυσματικές ασθένειες, η ανάπτυξη του προγράμματος ΕΥΖΗΝ στο σύνολο του μαθητικού πληθυσμού, η λειτουργία του προγράμματος Kids Athletics του ΣΕΓΑΣ σε όλα τα σχολεία της χώρας και η εισαγωγή των εννοιών του Ολυμπισμού και των Εικαστικών στην εκπαίδευση.

Στην σύσκεψη που έγινε συμμετείχαν εκτός από τον κ.Λοβέρδο, ο υπουργός Υγείας, Μάκης Βορίδης, ο υφυπουργός Παιδείας, Κώστας Κουκοδήμος, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Γιάννης Ανδριανός, ο υπεύθυνος Υγείας και Παιδείας του γραφείου του Πρωθυπουργού, Χριστόδουλος Στεφανάδης, η πρόεδρος του Δ.Σ. του ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ., Τζένη Κρεμαστινού, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, Θάνος Ασκητής και ο Πρόεδρος του Σ.Ε.Γ.Α.Σ, Κώστας Παναγόπουλος.

Η σύσκεψη έγινε στο πλαίσιο της συνεργασίας των υπουργείων και των φορέων και στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές στα θέματα του ρατσισμού, της διατροφής, της σωματικής άσκησης, της πρόληψης νοσημάτων, της σχολικής βίας, της σεξουαλικής αγωγής και των σεξουαλικών μεταδιδόμενων νοσημάτων, του εθισμού στα ναρκωτικά, του Ιντερνετ και των πρώτων βοηθειών.

Όπως είπε σχετικά ο κ. Βορίδης σε σημερινή του παρέμβαση: «Οι απόψεις μας συμπίπτουν. Το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ. θα είναι το βασικό εργαλείο μας σε αυτές τις δράσεις. Θα κάνουμε ότι μπορούμε και θα το κάνουμε γρήγορα». Στην συνάντηση ανακοινώθηκε ακόμη η πιλοτική λειτουργία δύο αθλητικών σχολείων, η θεσμοθέτηση της ημέρας σχολικού αθλητισμού και η έναρξη της διαδικασίας χαρτογράφησης όλων των αθλητικών εγκαταστάσεων που υπάρχουν στα σχολεία, προκειμένου να αξιοποιούνται στο γενικότερο σχεδιασμό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού.

Από την πλευρά του κ. Ανδριανός υπογράμμισε ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού θα συνδράμει στην λειτουργία του «κοινωνικού σχολείου» με παρεμβατικές δράσεις ανάπτυξης του αθλητισμού και καταπολέμησης της παιδικής παχυσαρκίας, όπου χρειαστεί σύμφωνα με τις μετρήσεις των σχετικών προγραμμάτων.

Στην σύσκεψη αποφασίστηκε ακόμη να εξεταστεί η ενεργοποίηση της επιμόρφωσης των οικογενειών σχετικά με την σεξουαλική αγωγή και τις μολυσματικές ασθένειες μέσα από τα προγράμματα των σχολών γονέων του υπουργείου Παιδείας σε συνεργασία με το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ., με τα επιστημονικά εγχειρίδια που έχει ήδη προμηθευθεί το υπουργείο Παιδείας από το Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας. Τέλος παρουσιάστηκε το πρόγραμμα του πανεπιστημίου του Georgetown, «Ολυμπισμός για την Ανθρωπότητα», από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου, Αλέξη Λύρα.


ΚΙΝΑ: ΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ


Η συνεχώς αυξανόμενη μεταβλητότητα στην Κίνα είναι το αποτέλεσμα του εκσυγχρονισμού της οικονομίας της χώρας και δε θα πρέπει να τρομάζει τους μακροπρόθεσμους επενδυτές. Τις τελευταίες εβδομάδες, όλα τα Media είναι στραμμένα στην Κίνα και αναφέρουν άσχημες ειδήσεις. Τη μία, μεγάλη εταιρεία κήρυξε πτώχευση, την άλλη, μεγάλη εταιρεία δεν εκπλήρωσε την αποπληρωμή ομολογιακού.

Μα αυτό συμβαίνει κάθε μέρα στη Δύση και είναι τόσο οικείο στους επενδυτές, τονίζει αναλυτής της Matthews Asia. Αυτό που είναι αναπόφευκτο είναι ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης της Κίνας θα είναι μικρότεροι κατά μέσο όρο από εδώ και στο εξής και αυτό οφείλεται σε μια σειρά παραγόντων. Όμως, η αύξηση της μεταβλητότητας δε σημαίνει ότι έρχεται το τέλος της κινεζικής οικονομίας. Αντιθέτως, είναι η απόδειξη μερικών σημαντικών και πολύ θετικών δομικών αλλαγών που συμβαίνουν στην Κίνα σήμερα.

Η πιο σημαντική από τις αλλαγές, σύμφωνα με τη Matthews Asia, είναι η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος πλέον αποτελεί τον οδηγό της ανάπτυξης. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 όταν και το τότε Κομμουνιστικό καθεστώς κατάργησε 46 εκατομμύρια κρατικές θέσεις εργασίας. Σήμερα το 83% του εργατικού δυναμικού ανήκει στον ιδιωτικό τομέα και όλες οι νέες θέσεις εργασίας παράγονται από ιδιωτικές εταιρείες. Οι ιδιωτικές εταιρείες κατέχουν το 70% στις επενδύσεις και στις πωλήσεις αγαθών (βιομηχανικών και μη) την ώρα που η κινεζική κυβέρνηση ελέγχει ακόμα το χρηματοοικονομικό κλάδο.

Όπως σημειώνει η Matthews Asia, καθώς η οικονομία γίνεται όλο και περισσότερο καθοδηγούμενη από την αγορά, η αύξηση της μεταβλητότητας είναι αναπόφευκτη. Γνωρίζουμε ότι οι ελεύθερες οικονομίες δε μπορούν να αποφύγουν κυκλικές υφέσεις και στο μέλλον, αυτό θα το δούμε να συμβαίνει και στην Κίνα, ιδιαίτερα αν ανοίξει και ο χρηματοοικονομικός κλάδος. Η απελευθεροποίηση των αγορών στην Κίνα, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται θετικά από όλους. Άλλωστε οι επενδυτές έχουν μάθει να διαχειρίζονται τη μεταβλητότητα στις αγορές της Δύσης και το ίδιο θα κάνουν και με την Κίνα.

Μια ισχυρή ένδειξη απελευθέρωσης των αγορών είναι και οι πρόσφατες χρεοκοπίες κινεζικών εταιρειών. Σε μια χώρα που μέχρι πρόσφατα η κυβέρνηση δεν άφηνε καμία επιχείρηση να χρεοκοπήσει, ο νόμος της αγοράς φαίνεται ότι έχει αρχίσει να έχει εφαρμογή. Όσον αφορά την αγορά κατοικίας, η MA αναφέρει: Μόλις το 10% όσων αγοράζουν κατοικία το κάνουν για κερδοσκοπικούς λόγους. Το υπόλοιπο 90% αφορά ανθρώπους που θέλουν να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Από αυτό το 90%, το 20% αγοράζουν το σπίτι με μετρητά και το υπόλοιπο με ενυπόθηκο δάνειο όπου θα πρέπει και σε αυτή την περίπτωση το 60% να πληρωθεί σε μετρητά.

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ


Βουτιά στο οικογενειακό παρελθόν μου. Την έκανα πρόσφατα με τη βοήθεια κάτι παλιών, ξεχασμένων φωτογραφιών. Μακρινοί πρόγονοι, θείοι και θείες, συγγενείς, γείτονες, φίλοι. «Δικοί μου» άνθρωποι που δεν τους γνώρισα ποτέ. Αλλά και οι γιαγιάδες μου και οι παππούδες μου, που τους θυμάμαι, απαθανατισμένοι στα πρώτα νιάτα τους. Αγέλαστες, μελαγχολικές κυρίες με καπέλα, μακριές φούστες και μεταξωτά πουκάμισα που κουμπώνουν αυστηρά γύρω από τον λαιμό ποζάρουν μπροστά σε ζωγραφισμένα τοπία. Κύριοι σοβαροί με καγκελωτά μουστάκια υποκρίνονται ότι παίζουν σκάκι ή επιδίδονται σε... παρεξηγήσιμες σήμερα αγκαλιές διά των οποίων αποθεώνουν την ανδρική φιλία. 

Το έχουν σημειώσει εξάλλου στο πίσω μέρος της φωτογραφίας-καρτ ποστάλ με αριστοτεχνική καλλιγραφία: «Εις τον αγαπητόν μας εξάδελφον Ιωάννην, ενθύμιον της αλησμονήτου φιλίας μας, Τζώρτζης και Ασημάκης».Δυστυχώς δεν πρόλαβα. Επρεπε να είχα ασχοληθεί με τον μικρό αυτόν θησαυρό όσο βρισκόταν εν ζωή η γιαγιά μου, η μοναδική που μπορούσε να μιλήσει λεπτομερώς για τον καθέναν από τους αγνώστους που ποζάρουν, να ενώσει το παρόν με το παρελθόν, να με ταξιδέψει στις ρίζες μου. Τώρα προσπαθώ να συμπληρώσω το παζλ ρωτώντας εκείνους που οριακά πρόλαβαν να γνωρίσουν τους νέους που ποζάρουν, όταν εκείνοι βρίσκονταν σε βαθύ γήρας. 

Αλλος θυμάται, άλλος θυμάται στο περίπου, άλλος δεν θυμάται καθόλου. Ονόματα, ιδιότητες και συγγενικές σχέσεις μπλέκονται. Από το μωσαϊκό της οικογενειακής ιστορίας λείπουν ψηφίδες που κανένας δεν θα μπορέσει να αποκαταστήσει. Ομως και έτσι, ελλιπές, προσφέρει συγκίνηση. Κυρίως μια συνάντηση, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '50, σε μια αυλή που μπορεί να είναι στην Τήνο, μπορεί όμως να είναι και στην Αθήνα - κανένας από όσους ρώτησα δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει την τοποθεσία της σκηνής. Γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι (σχεδόν) όλοι: η γιαγιά μου και οι αδελφές της, οι σύζυγοί τους, τα παιδιά τους, τα ανίψια τους. 

Ενα ασπρόμαυρο κάδρο που σε καλεί να μπεις μέσα του για να ακούσεις τις κουβέντες τους, να δοκιμάσεις το φαγητό τους, να γνωρίσεις τον «δάσκαλο» και τον «καλλιτέχνη» για τους οποίους έχεις ακούσει τόσες ιστορίες...Αποφάσισα να περάσω στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου τις φωτογραφίες που διηγούνται την ιστορία της οικογένειάς μου. Όσες έχουν απομείνει. Για να τις διασώσω από τον χρόνο που σβήνει τα χρώματα και τις μορφές. Να τις διασώσω και να τις παραδώσω πού; Πουθενά. Αμφιβάλλω αν κάποιος από τους δικούς μου απογόνους θα δείξει ενδιαφέρον για αυτές τις ρετρό παλιατζούρες. 

Για ποιον λόγο να ασχοληθούν οι επόμενες γενεές με μια προγιαγιά που δεν γνώρισαν ποτέ; Πώς μπορούν τα παιδιά της ψηφιακής φωτογραφίας να εκτιμήσουν αυτά τα με τόση προσοχή και επιμέλεια στημένα ενσταντανέ τη στιγμή που στον δικό τους κόσμο το φωτογραφίζειν διά του κινητού τηλεφώνου είναι μια κίνηση ρουτίνας και σχεδόν ασυναίσθητου αυτοματισμού; Και όταν στη στιγμή αναρτούν τις φωτογραφίες τους σε Facebook και Twitter, κοινοποιώντας σε όλους, σε γνωστούς αλλά και σε αγνώστους, τη στιγμή, την παρέα, το συναίσθημα, πώς αλήθεια μπορούν να νιώσουν τη συγκίνηση της προσωπικής ανάμνησης την οποία ξυπνάει μέσα μου το ξεφύλλισμα παλιών άλμπουμ;

Κάπως έτσι, με την καθοριστική συμβολή του Διαδικτύου, η προσωπική ανάμνηση χάνει την αξία της και μετατρέπεται σε συλλογική ανάμνηση την οποία χαζεύουν όλοι αλλά δεν αφορά σχεδόν κανέναν. Γι' αυτό οι φωτογραφίες που εγώ ανεβάζω περιλαμβάνουν μόνο τοπία από τα ταξίδια μου. Τους ανθρώπους επιλέγω να μην τους εκθέτω. Την εικόνα τους (αποτυπωμένη όχι πια στο χαρτί αλλά στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου) την κρατώ αποκλειστικά για εμένα. Είχα διαβάσει κάποτε για κάτι αφρικανικές φυλές (ή μήπως επρόκειτο περί Ινδιάνων;) που δεν θέλουν να τις φωτογραφίζεις γιατί θεωρούν ότι τους κλέβεις την ψυχή. 

Δεισιδαίμων δεν είμαι, όμως στις φωτογραφίες εξακολουθώ να βλέπω τις ψυχές των ανθρώπων. Μου εμπνέει σεβασμό η στιγμή (μια στιγμή ζωής) που έχει διασωθεί με το κλικ της κάμερας. Γι' αυτό αποφεύγω την από Διαδικτύου διασπορά της. Γι' αυτό τώρα προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τα ενθυμήματα που κατατσαλακωμένα και κακοπαθημένα έφτασαν στα χέρια μου, στα τελευταία υποθέτω χέρια που θα τους φερθούν με τρυφερότητα. Δεν το κάνω από υποχρέωση, ούτε σαν χόμπι. Το κάνω σαν να μετράω ευλαβικά απουσίες. Σαν, ας πούμε, να προσεύχομαι...