ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ

 

Ακόμα και με το επίτευγμα της Ελλάδας με τα είκοσι θαλάσσια οικόπεδα που πληρούν όλα τα γεωστρατηγικά κριτήρια, υπάρχουν δικοί μας που δεν κατάλαβαν τη σημασία αυτού του βήματος.  Είναι προφανές ότι ξέχασαν ότι τα θαλάσσια οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ είχαν τεμαχιστεί πριν τη συμφωνία οριοθέτησης Κύπρος-Ισραήλ που έγινε το 2010.

Στην πραγματικότητα, τα 20 θαλάσσια οικόπεδα της Ελλάδας ενισχύουν τις οριοθετήσεις που πρέπει να κάνουμε, αφού το οικόπεδο 1 αγγίζει τη μέση γραμμή με την Αλβανία, τα οικόπεδα 2, 4 και 5 αγγίζουν τη μέση γραμμή με την Ιταλία και τα οικόπεδα 16, 17, 18, 19 και το 20 αγγίζουν τη μέση γραμμή με τη Λιβύη.

Κατά συνέπεια αυτά τα 9 οικόπεδα μπορούν να ενεργοποιηθούν χωρίς προβλήματα μόνο με τις αρμόδιες οριοθετήσεις της ελληνικής ΑΟΖ. Και όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν την επιτυχία αυτή πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα για τη δημιουργία της ελληνικής ΑΟΖ. Και αυτό το όραμα δεν είχε ποτέ στο παρελθόν αγγίξει τόσο πολύ την πραγματικότητα.

Τώρα υπάρχουν τα οικόπεδα και από τον Σεπτέμβρη αρχίζει επίσημα ο γύρος αδειοδότησης και θα έχουμε μετά το απαραίτητο χρονικό διάστημα των 12 μηνών, όπου θα υποβληθούν οι υποψηφιότητες των εταιρειών και στη συνέχεια η αξιολόγησή τους. Σε αυτό το πλαίσιο η ΑΟΖ είναι απαραίτητη γιατί πρόκειται για κυριαρχικά δικαιώματα που πρέπει να ανακηρυχθούν για να υπάρξουν. Διότι πολύ απλά, τα θαλάσσια οικόπεδα βρίσκονται πέρα των εθνικών χωρικών υδάτων. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ

 

Η Τουρκία πρέπει να πάρει το μήνυμα ότι ακόμη και 400 χρόνια να περάσουν, δεν θα καταφέρει να δώσει κρατική υπόσταση στο ψευδοκράτος, δήλωσε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, εκφράζοντας, την ίδια ώρα, τη θέση ότι οι συνομιλίες κάπου θα τερματιστούν λόγω της στάσης της Τουρκίας. Μιλώντας σε δημοσιογραφική διάσκεψη για τον Απόστολο Ανδρέα και ερωτηθείς σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό και τις συνομιλίες, ο Μακαριώτατος ανέφερε αρχικά ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι να πετύχει κρατική υπόσταση στο ψευδοκράτος.

«Επιτέλους πρέπει να πάρει το μήνυμα από εμάς ότι όχι 40 χρόνια, 400 χρόνια να περάσουν αυτό δεν θα το καταφέρει. Εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να λογικευτεί η τουρκική ηγεσία και να έρθει να συνεργαστεί μαζί μας και να κάνουμε ένα ομοσπονδιακό κράτος λειτουργικό για το καλό όλου του κυπριακού λαού, Ελλήνων και Τούρκων», είπε. 

Ο Μακαριώτατος ανέφερε ότι αν νομίζει η τουρκική ηγεσία ότι θα πάρει κρατική υπόσταση και πρέπει η Κυπριακή Δημοκρατία να απεκδυθεί αυτής της κρατικής υποστάσεως, πλανάται. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει Κύπριος που μπορεί να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να την κάνει κοινότητα και να ενωθεί με το ψευδοκράτος για να γίνει η νέα Κυπριακή Δημοκρατία», είπε, προσθέτοντας πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αναγνωρισμένη από όλα τα έθνη, και είναι ενταγμένη ολόκληρη στην ΕΕ.

«Όταν θελήσουν οι Τούρκοι να γίνουν Ευρωπαίοι μπορούν να γίνουν από χθες, όχι από σήμερα, από εκείνους εξαρτάται, δεν τους εμποδίζει κανένας, και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ένα σωστό λειτουργικό κράτος, διότι αν δεν δουλεύει η Ομοσπονδία που θα κάνουμε είναι καλύτερο να μην την κάνουμε καθώς θα καταρρεύσει», σημείωσε. 

Ερωτηθείς αν υπάρχει μέλλον στις διαπραγματεύσεις, είπε πως λόγω της άρνησης της Τουρκίας, δεν βλέπει να φτάνουμε στο τέλος. «Κάπου θα σταματήσουν οι συνομιλίες, ή θα χαροπαλεύουν και κάποτε θα σταματήσουν. Δεν βλέπω λύση με τις μαξιμαλιστικές θέσεις των Τούρκων. Θέλουν τα πάντα οι Τούρκοι, δεν νομίζω ότι μπορούμε να φτάσουμε σε λειτουργική λύση», κατέληξε.

 

ΤΟ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

 

Το 1961, όταν ο Τζον Φ. Κένεντι ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ δέχθηκε μια πολύτιμη παρατήρηση από τον γκουρού των κεϊνσιανών οικονομικών Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. «Θα ανακαλύψεις», του είπε, «ότι το κράτος είναι τέτοιος οργανισμός που ενώ κάνει στραβά τα μεγάλα πράγματα, κάνει στραβά και τα μικρά πράγματα». Στην Ελλάδα το είδαμε αυτό, αλλά βλέπουμε και κάτι περισσότερο. Διαπιστώνουμε ότι το κράτος αδυνατεί να κάνει τις «νεοφιλελεύθερες» μεταρρυθμίσεις, αδυνατεί να κάνει και τις «σοσιαλιστικές». 

Ετσι έπειτα από επτά χρόνια ύφεσης και τέσσερα Μνημονίου, οι ελληνικές κυβερνήσεις ακόμη δεν κατόρθωσαν να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά επίσης μόλις προχθές υπογράφτηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση για να έχουν φαρμακευτική περίθαλψη εκατομμύρια ανασφάλιστοι. Να σημειώσουμε εδώ ότι και τα δύο είναι προαπαιτούμενα της -κατά τα άλλα «ανάλγητης»- τρόικας, αυτά που υπογράψαμε στο μισητό Μνημόνιο. Γιατί όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις αδυνατούν να πράξουν τα αυτονόητα και προς τη μία και προς την άλλη κατεύθυνση; 

Γιατί αδυνατούν να δώσουν και «νεοφιλελεύθερες» λύσεις και «σοσιαλιστικές», ώστε να ξεφύγουμε από την κρίση ή έστω να απαλυνθούν οι συνέπειές της; Δεν είναι θέμα πολιτικού σχεδιασμού, κι ας αλυχτά διαρκώς η Αριστερά περί της ύπαρξης «νεοφιλελευθερισμού στα πρόβατα». Δεν μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερες οι κυβερνήσεις που με νύχια και υπουργικές αποφάσεις κρατούν κλειστά τα περισσότερα επαγγέλματα, κάνουν ατέρμονα παζάρια για το αν το φρέσκο γάλα είναι πέντε ή ένδεκα ημερών (κατέληξαν στο μεσοβέζικο οκτώ, που είναι χειρότερο και από το πέντε και από το ένδεκα), δίνει ηρωικές μάχες σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα για να μην απολυθεί κανείς από το Δημόσιο.

Από την άλλη δεν μπορεί να είναι και σοσιαλιστικές οι κυβερνήσεις που παρά τα επτά χρόνια ύφεσης δεν επεδίωξαν το αυτονόητο της κοινωνικής πρόνοιας· να εξοικονομήσουν π.χ. λεφτά για επιδόματα ανεργίας ή την υγειονομική περίθαλψη των κατατρεγμένων.Το πρόβλημα λοιπόν του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν συνίσταται στον νεοφιλελευθερισμό του· αν και αυξάνονται διαρκώς οι μπαϊλντισμένοι πολίτες που λένε «ας είχαμε ένα εθνικό σχέδιο κι ας ήταν και νεοφιλελεύθερο». Το πρόβλημά του δεν είναι καν ο σοσιαλισμός του. 

Το πρόβλημά του είναι ο συντεχνιασμός. Ολες οι πολιτικές αναφορές των υπαρχόντων κομμάτων - μη εξαιρουμένων των αριστερών - είναι το πελατειακό σύστημα που απαρτίζεται από ισχυρές συντεχνίες, είτε αυτές αφορούν επαγγελματικές ομάδες είτε συνδικάτα του Δημοσίου. Μ’ αυτούς πορεύονται κι αυτούς βολεύουν. Ο κ. Χρυσάφης Ιορδάνογλου έχει περιγράψει το φαινόμενο σ’ ένα μικρό, εύληπτο και πυκνό βιβλίο («Κράτος και ομάδες συμφερόντων», εκδ. Πόλις): «Η συνθετότητα της πολιτικής διαδικασίας προσφέρει σημαντική αφανή επιρροή στους εκπροσώπους των ομάδων συμφερόντων.

 Η επιρροή αυτή είναι συχνά τόσο μεγάλη που όπως ορθά έχει ειπωθεί (Μαυρογορδάτος 2005) “τα κόμματα γίνονται τελικά δέσμια των ιδιαίτερων συμφερόντων που υπηρετούν τα στελέχη τους σε κάθε χώρο”». Και συντηρητικά θα προσθέταμε εμείς, αφού δεν τολμούν να προβούν σε καμιά ρήξη, αφήνοντας τον λογαριασμό στους πιο αδύναμους της κοινωνίας που δεν εκπροσωπούνται ούτε από τον κ. Νίκο Φωτόπουλο της ΔΕΗ ούτε από τον κ. Θύμιο Λυμπερόπουλο των ταξί.

 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΈΤΥΧΕ

 

Η Ελλάδα μπαίνει σήμερα σε μία τεράστια αντιπαράθεση για την ιδιωτικοποίηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς να έχει γίνει κάποια ουσιαστική δημόσια συζήτηση. Υπάρχει όμως ένα κεντρικό ζήτημα που αφορά και τον καταναλωτή: θα γίνει το ρεύμα πιο ακριβό με τη μικρή ΔΕΗ; Οι πολέμιοι λένε ότι ο ιδιώτης θέλει μόνο να κερδίσει και δεν τον ενδιαφέρει το ρεύμα ως κοινωνικό αγαθό. Οι υπέρμαχοι της πώλησης των μονάδων της ΔΕΗ, λένε ότι το ρεύμα θα γίνει φθηνότερο επειδή θα υπάρξει μεγαλύτερος ανταγωνισμός. Κατ' αρχήν το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό. Έχει κόστος. 

Όταν παράγεις κάτω από το κόστος πρέπει κάποιος να το πληρώσει. Και ακόμα και σήμερα το πληρώνουμε: για παράδειγμα, όλοι οι καταναλωτές της ΔΕΗ πληρώνουν για το κόστος της παραγωγής ενέργειας στα νησιά, για το αγροτικό ρεύμα και τελευταία για το ρεύμα ορισμένων ενεργοβόρων βιομηχανιών. Όμως το κόστος του ρεύματος δεν εξαρτάται μόνο από τη δομή των τιμολογίων αλλά και από τη δομή του ενεργειακού μείγματος. Δηλαδή, δεν μπορείς να συγκρίνεις τη λιγνιτική παραγωγή με την παραγωγή από φυσικό αέριο ή ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. 

Αν όμως συγκρίνεις το κόστος του εργοστασίου φυσικού αερίου της ΔΕΗ στην Κομοτηνή, τότε καταλήγει κανείς σε μάλλον μελαγχολικά συμπεράσματα για την αποτελεσματικότητα της σημερινής ΔΕΗ - μια ιδιωτική μονάδα θα είχε χαμηλότερα κόστη. Και για να συνεχίσουμε να συγκρίνουμε ίδια πράγματα, η πιο μοντέρνα μονάδα λιγνίτη της σημερινής ΔΕΗ βρίσκεται στο Αμύνταιο. Και πώς γίνεται η πιο σύγχρονη μονάδα που πρέπει να δουλεύει τις περισσότερες ώρες να δουλεύει με τη μικρότερη επιβάρυνση πολύ κάτω από τις ώρες που δουλεύουν οι παλιότερες μονάδες και στο μισό των λιγνιτικών μονάδων της κεντρικής Ευρώπης;

«Μα δεν έχει λιγνίτη να κάψει εξαιτίας των προβλημάτων στα ορυχεία στην Αχλάδα και τη Βεύη». Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία. Αλλά γεγονός είναι ότι η ΔΕΗ δεν μπόρεσε να δημιουργήσει προστιθέμενη αξία στην Κομοτηνή και στη Φλώρινα/Αμύνταιο. Ναι τα συνδικάτα μίλησαν για αυτά, αλλά ουδέποτε κινητοποιήθηκαν όσο έπεφτε ο μισθός. Ας δοκιμάσει κάποιος άλλος με αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, το κράτος απέτυχε.