ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΘΝΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

 

Επί χρόνια αναρωτιέται ο μέσος Έλληνας πολίτης γιατί η χώρα του διακινδυνεύει την διεθνή αποτρεπτική της φήμη, με κίνδυνο προκλήσεως διεθνούς ανυποληψίας, όταν απλώς παρακολουθεί και καταγράφει διαρκείς προκλήσεις, πιέσεις, εχθρικές ενέργειες, παρεμβάσεις, παραβάσεις και παραβιάσεις της Τουρκίας επί κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και δεν απαντά ανάλογα. Αντιθέτως, με όλα τα προηγούμενα σε εξέλιξη και υπό καθεστώς casusbelli, η Ελλάς συνομιλεί αδιαλείπτως και για χρόνια με την Τουρκία εφ' όλης της ύλης, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ένθερμο υποστηρικτή της εισόδου της χώρας αυτής στην Ε.Ε .. Θα προέβαινε η Τουρκία σε αντίστοιχες ενέργειες εάν στην θέση της Ελλάδος βρισκόταν το Ισραήλ (το ερώτημα ρητορικό και η απάντηση γνωστή);

Η αποτρεπτική ισχύς είναι ο μόνος παράγων που εξασφαλίζει το απαιτούμενο κλίμα ασφαλείας για κάθε οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική δραστηριότητα και πρόοδο. Αποτροπή υφίσταται μόνο στις περιπτώσεις που ο αντίπαλος έχει πεισθεί ότι για κάθε του πρόκληση, θα υποστεί υψηλό κόστος και δυσανάλογο του αναμενομένου γι αυτόν πολιτικού οφέλους. Όπως γίνεται αντιληπτό εδώ και χρόνια η χώρα μας αφίσταται της αποτροπής και έχει σχεδόν εθισθεί στην κατευναστική πολιτική (παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελlες).

Η πρακτική του «κατευνασμού», προ της απειλής πολέμου από ισχυρότερο αντίπαλο, προβλέπει διαρκείς σταδιακές υποχωρήσεις δίχως σαφή καθορισμό «κόκκινων γραμμών» και είναι ενίοτε αποδεκτή ως προσωρινή τακτική, προκειμένου η αδύναμη πλευρά να εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο έως ότου ισχυροποιηθεί. Ο «κατευνασμός», εν τούτοις, ως πάγια στρατηγική ισοδυναμεί με εγκατάλειψη των Εθνικών Συμφερόντων και συνεπώς κάθε υγιής εθνικά Πολιτεία αλλά και κάθε ακμαία κοινωνία δίχως εκφυλιστικές και αυτοκτονικές τάσεις, θα έπρεπε να τον απορρίπτει ακόμη και ως σκέψη,

Η Πολιτεία μας «κατευνάζει» την χώρα που η ίδια χαρακτηρίζει ως στρατιωτική απειλή, κατά τα τελευταία έτη, αλλά δυστυχώς όχι για να κερδίσει χρόνο προκειμένου να ισχυροποιηθεί στρατιωτικά και να επανέλθει στην αποτρεπτική στρατηγική. Είναι ενδεικτικό ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα «αφοπλισμού» μας, οι δαπάνες για τις ελληνικές Ε.Δ. θα κυμανθούν στα 550 εκ. ετησίως περίπου για τα επόμενα πέντε έτη, όταν η Τουρκία προβλέπεται να δαπανήσει για εξοπλιστικά προγράμματα έως το 2023, περί τα 70 δις $.

Μερίδα πολιτικών διατείνεται ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα πρέπει να περικοπούν (πόσο άραγε περισσότερο.) διότι αφ' ενός μεν καταλήγουν σε «μίζες», αφ' ετέρου δε είναι άχρηστα αφού κρίνεται ότι δεν θα υπάρξει στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία. Για το πρώτο σκέλος του επιχειρήματος είμαι βέβαιος ότι εάν υπήρχε πολιτική βούληση θα ήταν δυνατή η άμεση πάταξη του φαινομένου της διαφθοράς, με σειρά προληπτικών, οργανωτικών και κατασταλτικών μέτρων στα οποία θα προεβλέπετο, μεταξύ άλλων, η άμεση δικαστική και οικονομική εξόντωση αλλά και διαπόμπευση των επιόρκων. 

'Οσο για το δεύτερο σκέλος του επιχειρήματος, εφ όσον κρίνεται πολιτικά ότι δεν θα υ:πάρξει στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία, αυτό θα πρέπει να αποτυπωθεί επισήμως προς την στρατιωτική μας ηγεσία. Το μόνο πολιτικά ανέντιμο είναι να καταγράφεται επισήμως η Τουρκία ως στρατιωτική απειλή δίχως να χορηγούνται τα απαιτούμενα μέσα στις Ε.Δ. και η στρατιωτική υλική διαφορά ισχύος να αυξάνεται διαρκώς και ραγδαίως υπέρ της Τουρκίας (εκτιμώ ότι εξακολουθούμε να έχουμε ανώτερο έμψυχο δυναμικό αλλά ως πότε.).

Δυστυχώς μόνο η έγερση της κοινής γνώμης των ωρίμων πολιτών, είναι δυνατόν να συγκινήσει και να μεταβάλει την πολιτική βούληση προς την ορθή κατεύθυνση. Των πολιτών δηλαδή που νοιάζονται όχι μόνο για τα συμφέροντα των ζώντων Ελλήνων αλλά και για αυτά των απογόνων τους. Των πολιτών που γνωρίζουν ότι δίχως τις δικές τους ισχυρές και αποτρεπτικές Ε.Δ., σε πείσμα των ημιμαθών διεθνολονούντων, θα δικαιώνεται ο ρεαλιστής Θουκυδίδης στους αιώνες των αιώνων.

Για τους επικαλούμενους την οικονομική μας ανέχεια, διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν αρκετές ανάλογες ιστορικές περίοδοι κατά τις οποίες με δεδομένη την πολιτική βούληση ευρίσκοντο πάντοτε τρόποι διασφαλίσεως της απαιτουμένης στρατιωτικής ισχύος. Η διαφορά είναι ότι κατά τις περιόδους αυτές είχαμε εθνικά υπεύθυνη πολιτική ηγεσία. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΟΦΘΑΛΜΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΕΝΤΟΠΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ

Μια απλή εξέταση στα μάτια μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό των ασθενών που διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, σύμφωνα με μία νέα έρευνα. Η εξέταση είναι η βυθοσκόπηση, κατά την οποία ελέγχεται η κατάσταση του βυθού (είναι το πίσω μέρος του ματιού) και των αγγείων του. Στο πλαίσιο της εξέτασης ελέγχεται ο αμφιβληστροειδής χιτώνας του ματιού - το φωτοευαίσθητο στρώμα των κυττάρων στο πίσω μέρος του βολβού του ματιού - το οποίο μπορεί να καταστραφεί από την υψηλή πίεση του αίματος. Η έρευνα δείχνει ότι αυτοί που υποφέρουν τέτοια ζημία στο μάτι - μια κατάσταση γνωστή ως υπερτασική αμφιβληστροειδοπάθεια - διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτή η απλή οφθαλμολογική μπορεί να είναι ένας νέος τρόπος για να για να ανιχνεύονται εγκαίρως οι ασθενείς που κινδυνεύουν.

Στη νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Hypertension», συμμετείχαν 2.907 υπερτασικοί εθελοντές, οι οποίοι δεν είχαν ιστορικό εγκεφαλικού επεισοδίου κατά την έναρξή της. Οι εθελοντές υποβλήθηκαν σε βυθοσκόπηση για να διαπιστωθεί αν και πόσο εκτεταμένες βλάβες είχαν στους αμφιβληστροειδείς τους και, αναλόγως με την έκταση των βλαβών, χωρίσθηκαν σε ομάδες: καμία, ήπια ή μέτρια/σοβαρή. Οι ερευνητές παρακολούθησαν την πορεία της υγείας επί 13 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων οι 146 από αυτούς έπαθαν εγκεφαλικό. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος εγκεφαλικού επεισοδίου ήταν 35% υψηλότερος στα άτομα με ήπια υπερτασική αμφιβληστροειδοπάθεια - και 137% υψηλότερος σε άτομα με μέτρια ή σοβαρή υπερτασική αμφιβληστροειδοπάθεια, ακόμη και μετά την προσαρμογή άλλων παραγόντων κινδύνου για εγκεφαλικό επεισόδιο, όπως η ηλικία, ο δείκτης μάζας σώματος, το κάπνισμα και η αρτηριακή.

Ακόμη και μεταξύ των ασθενών που έπαιρναν φάρμακα για να ρυθμίσουν την πίεσή τους, ο κίνδυνος εγκεφαλικού ήταν κατά 96% υψηλότερος σε όσους είχαν ήπιες βλάβες και κατά 198% υψηλότερος σε όσους είχαν μέτριες/σοβαρές βλάβες. Ο επικεφαλής της μελέτης Δρ. Μοχάμεντ Κάμραν Ίκραμ ,επίκουρος καθηγητής στο Eye Research Institute του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης, αναφέρει ότι ο αμφιβληστροειδής παρέχει πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση των αιμοφόρων αγγείων στον εγκέφαλο.

«ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ»

 

Η Χαμάς προειδοποίησε τους Ισραηλινούς ηγέτες ότι θα πληρώσουν για τα εγκλήματα των "ορδών των εποίκων", μετά την σημερινή απαγωγή και τον φόνο ενός νεαρού Παλαιστινίου στην προσαρτημένη από το Ισραήλ Ανατολική Ιερουσαλήμ. "Ο λαός μας δεν θα παραμείνει αδρανής απέναντι σε αυτό το έγκλημα, ούτε απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο έγκλημα δολοφονίας ή κατεδάφισης που διαπράττουν οι ορδές των εποίκων και εσείς θα πληρώσετε το τίμημα όλων αυτών των εγκλημάτων", αναφέρει η Χαμάς σε ανακοίνωσή της, στην οποία απευθύνεται στους Ισραηλινούς ηγέτες, "οι οποίοι φέρουν", σύμφωνα με την ίδια, "άμεσα την ευθύνη".

Ο Μοχάμαντ Αμπού Χντέιρ, 16 ετών, απήχθη από την συνοικία Σουάφατ στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και η σορός του βρέθηκε αρκετές ώρες αργότερα στην Δυτική Ιερουσαλήμ. Η ενέργεια αυτή μπορεί να έγινε σε αντίποινα για τον φόνο τριών Ισραηλινών εφήβων που είχαν απαχθεί στις 12 Ιουνίου στην Δυτική Όχθη και βρέθηκαν νεκροί την περασμένη Δευτέρα, σύμφωνα με πολλά μέσα ενημέρωσης. Το Ισραήλ επιρρίπτει την ευθύνη για την απαγωγή και τον θάνατό τους στην Χαμάς.

Αυτή από την πλευρά της κατηγόρησε σήμερα τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι "έδωσε εντολές στους εποίκους" να απαγάγουν και να σκοτώσουν τον νεαρό Παλαιστίνιο.

 

ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ

 

Είναι εκπληκτικό: αφού επί χρόνια πρωταγωνίστησε και υπήρξε καταλυτικός στην εφαρμογή της γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη της κρίσης, τώρα την επικρίνει! Ο λόγος για τον μέχρι χθες αρμόδιο Επίτροπο Ολι Ρεν, τον άνθρωπο που κάποτε μας ευχήθηκε “καλό κουράγιο” και που δεν πρόλαβε να αφήσει την καρέκλα που επί χρόνια κρατούσε, για να επιτεθεί σε όσα εκείνος υπηρέτησε, στην πολιτική της καγκελαρίου Μέρκελ και του πρώην γάλλου προέδρου Σαρκοζί.

Ο απερχόμενος Επίτροπος Οικονομικών μίλησε στην εφημερίδα  Wall Street Journal  για “ηλίθιες επιλογές” της ευρωπαϊκής ηγεσίας, που όμως διαμόρφωσαν την πραγματικότητα που σήμερα ζούμε, καθώς και για απώλεια δύο πολύτιμων χρόνων στην κρίση χρέους, ενώ είπε ότι στη Ντοβίλ της Γαλλίας Μέρκελ και Σαρκοζί “έβαλαν το τελευταίο καρφί στο ιρλανδικό φέρετρο” - μόλις λίγες εβδομάδες πριν, μιλώντας στο ευρωκοινοβούλιο, είχε επί της ουσίας πει ότι, την ίδια περίοδο, η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί το “κοινό” νόμισμα...

Εκτός από τη Ντοβίλ, εξίσου επικριτικός ήταν και για τη διαβόητη, πλέον, σύνοδο των Καννών το Νοέμβριο του 2011. Άφησε δε πολύ ισχυρά υπονοούμενα κατά του Βερολίνου σε σχέση με το αν και κατά πόσο η Γερμανία υποστήριζε πραγματικά την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Τι έπρεπε, κατά τη γνώμη του να είχε γίνει;  Η Ευρωζώνη, όπως τώρα που έφυγε όψιμα υποστηρίζει, έπρεπε να είχε συμφωνήσει ήδη από το 2010 για κάτι που αποκαλεί ο ίδιος το «μεγάλο μπαζούκα» των οικονομικών διασώσεων με «κοινές και πολλαπλές» εγγυήσεις από όλες τις κυβερνήσεις για τη χρηματοδότηση των πακέτων στήριξης και όχι να σπαταληθούν δύο πολύτιμα, όπως είπε, χρόνια. 

Στην ουσία λοιπόν, ο μέχρι χθες επίτροπος αποδόμησε ολοκληρωτικά την πολιτική που ο ίδιος με τις εντολές του Βερολίνου άσκησε όλο αυτό τον καιρό. Φυσικά, για τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής, που τώρα ο ίδιος καταγγέλλει, στα κράτη που έγιναν θύματά της, δεν είπε κουβέντα. Αλίμονο... 

Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΟΥΝΚΕΡ ΚΑΙ ΚΑΜΕΡΟΝ

 

Υπήρξε ανατροπή στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής με απαρχή στροφής προς την Ανάπτυξη; Αν δίπλα στις ενστάσεις και τις πιέσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας προσθέσουμε τις αμφίσημες δηλώσεις της καγκελαρίου Μέρκελ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι ηγέτες των μεγάλων χωρών αποφάσισαν να επιτρέψουν ο ένας στον άλλο να μιλήσουν στο εσωτερικό τους ακροατήριο χωρίς να αλληλοδιαψευσθούν. Πρόκειται για μια εικόνα που δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα από τα όσα απαντάει.

Βαδίζουμε προς μια μετωπική αντιπαράθεση Βορρά - Νότου στην Ευρωζώνη; Υπάρχει μέτωπο Ολάντ - Ρέντσι απέναντι στη Μέρκελ; Πόσο σημαντική είναι η εναντίωση του Λονδίνου στις επιλογές του Βερολίνου για τις ηγετικές θέσεις των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε.; Χωρίς να υποτιμήσουμε τη βαρύτητα των παραπάνω αντιπαραθέσεων, αν θελήσουμε να πάμε πίσω από τις συγκρούσεις και των συμψηφισμών των Συνόδων Κορυφής, η πραγματικότητα στην Ε.Ε.-Ευρωζώνη δείχνει ως μονόδρομο την αναζήτηση ενός δύσκολου συμβιβασμού.

Πρώτο δεδομένο: Η Ευρωζώνη και η θωράκισή της είναι μονόδρομος για τη Γερμανία. Η επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Ομάδα Χωρών BRICS συν ο φόβος για μια νέα κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν προσγειώσει τη γερμανική πολιτική ελίτ ότι η καταβολή του κόστους της συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης είναι αναποόφευκτη. Θα προσπαθήσουν απλά να την καθυστερήσουν, να περιορίσουν το κόστος της και να διαχειρισθούν το αναπόφευκτο υψηλό εσωτερικό πολιτικό κόστος της μεγάλης αυτής ανατροπής και ταυτόχρονα να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς που στερέωσαν χάρη στην κρίση.

Δεύτερο δεδομένο: Οι μεσαίες δυνάμεις στην Ευρωζώνη, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία βρίσκονται σε συμπληγάδες πέτρες ανάμεσα στις αγορές -απέναντι στις οποίες διατηρούν οριακά την αξιοπιστία και την πρόσβαση- και στις κοινωνίες που είναι στα όρια της αντοχής τους και απειλούν να αποσαθρώσουν την πολιτική σταθερότητα, τη θεσμική δημοκρατική ομαλότητα, αλλά και την ίδια την εθνική ενότητα και ακεραιότητα. Ετσι καμιά από τις δύο πλευρές, ούτε η Γερμανία και κάποιοι Βόρειοι πρόθυμοι σύμμαχοί της, ούτε ο Νότος, συν τη Γαλλία, δεν έχουν την πολυτέλεια της μετωπικής αντιπαράθεσης. Και οι δύο πλευρές είναι αναγκασμένες να αναζητήσουν έναν συνολικό συμβιβασμό που θα έχει και αυτός πολύ υψηλό εσωτερικό πολιτικό κόστος.

Κάθε φορά που μια επιλογή, μια πολιτική ή ένα δόγμα φθάνει στα όριά του, η πρώτη αντίδραση είναι η επιβεβαίωση της ισχύος του, η άρνηση κάθε πρόθεσης όχι στροφής αλλά και απόκλισης: Στα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν το σοβιετικό σύστημα είχε σαπίσει στην παρακμή της εποχής Μπρέζνιεφ, κατοχυρώθηκε με άρθρο στο Σύνταγμα ο ηγετικός ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος λίγα μόλις χρόνια πριν από τον κλυδωνισμό του και την ασύντακτη κατάρρευσή του.

Ετσι και σήμερα βλέπουμε την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας και την Μπούντεσμπανκ να αρνούνται κατηγορηματικά κάθε συζήτηση για αλλαγή στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο εν πλήρει επιγνώσει της σκληρής πραγματικότητας που δεν λέει τίποτε άλλο παρά το ότι είναι ήδη μη εφαρμόσιμο στη Γαλλία, στην Ιταλία και την Ισπανία. Την ίδια στιγμή, Παρίσι και Ρώμη συντηρούν μια δημόσια ρητορική αλλαγή γραμμής πλεύσης, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή είναι η προσαρμογή με τη μεθόδευση και τον χρονικό ορίζοντα που θα επιλέξει το Βερολίνο.

Στο σημείο αυτό εντοπίζεται και ο κίνδυνος του ατυχήματος: Η ρητορική της απόλυτης εμμονής του Βερολίνου στην αδιέξοδη λιτότητα και οι προσδοκίες χωρίς διαπραγματευτικό αντίκρισμα που συντηρεί η ρητορική της χαλάρωσης των Ρέντσι- Ολάντ, να δημιουργήσουν βραχυκύκλωμα στη ρεαλιστική και παρασκηνιακή σύγκλιση της Γερμανίας με τον Νότο, σε ένα ασταθές, αβέβαιο και απρόβλεπτο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.

Βραχυκύκλωμα στον Νότο: Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία βρίσκονται σε συμπληγάδες πέτρες ανάμεσα στις αγορές, απέναντι στις οποίες διατηρούν οριακά την αξιοπιστία και την πρόσβαση, και στις κοινωνίες που είναι στα όρια της αντοχής τους και απειλούν να αποσαθρώσουν την πολιτική σταθερότητα, τη θεσμική δημοκρατική ομαλότητα, αλλά και την ίδια την εθνική ενότητα και ακεραιότητα.