ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ

 

Ας μάς πουν μόνο ΑΝΤΙΟ! Όλοι τους! Αχ, δεν μας φθάνουν τα προβλήματα της καθημερινότητας, του αγώνα της επιβίωσης, πρέπει να μας συγκλονίζουν και τα προβλήματα των άλλων. Πριν από λίγο διάστημα ρίξαμε μαζί με γιατρούς, φαρμακοποιούς, ασφαλισμένους, ανασφάλιστους, καρκινοπαθείς, άλλους βαριά ασθενείς και γενικά πάρα πολλούς συμπολίτες μας το κλάααμα γιατί έφυγε ο πανάξιος, ο παν-τροικανός (δεν έχει σημασία αν υπάρχει αυτή η λέξη), ο τροικανότερος των τροικανών από το υπουργείο Υγείας και γενικά από την κυβέρνηση, ο αδελφός του απόρου Αλεξάνδρου Γεωργιάδη, ο Άδωνις Γεωργιάδης. 

«Και κλάααμα η κυρία», για να δανειστούμε την έκφραση του ανεπανάληπτου Χάρυ Κλυν που έχει μείνει ιστορική…Και πάνω που πήγαμε να σταματήσουμε το κλάμα που τον χάσαμε από την κυβέρνηση, είπαμε μέσα μας αρκετά τον κλάψαμε, ήρθε το άλλο κλάμα… Αυτό από τη συγνώμη!!!! Τη δημόσια συγνώμη που ζήτησε ο Άδωνις από τον κ. Σαμαρά μέσω της συνέντευξης που έδωσε στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Συγκεκριμένα ο κύριος Γεωργιάδης είπε στην εν λόγω συνέντευξη:

«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον πρωθυπουργό. Η πρώτη μου αντίδραση στην απομάκρυνσή μου από το Υπουργείο Υγείας ήταν εκ μέρους μου ένας άθλιος χειρισμός. Επέδειξα απαράδεκτη συμπεριφορά, που αδικεί πάρα πολύ τον εαυτό μου. Έχω μετανιώσει όσο δεν φαντάζεστε και θέλω να του ζητήσω και δημοσίως συγγνώμη»!!!

Το δάκρυ τρέχει ποτάμι στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας αλλά όχι γιατί ζήτησε συγνώμη ο κ. Άδωνις από το αφεντικό του, τον κ. Σαμαρά. Αλλά από τις τόσες συγνώμες που θα έπρεπε να είχε ζητήσει ο κύριος Γεωργιάδης από όλο τον Ελληνικό λαό για τα όσα δεινά του επέβαλε και δεν είχε ποτέ τον ανδρισμό το πράξει. Κάποιοι όμως θα πουν: τι να τις κάνουμε τις συγνώμες των πολιτικάντηδων;  Η σοφία του λαού μας έχει προλάβει με την φράση ότι από τότε που βγήκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο και έτσι είναι…  Αλλά και η λαϊκή σοφία των Αράβων δεν πάει πίσω. Εκείνοι λένε ότι «μερικές φορές η συγγνώμη είναι πιο άσχημη από την ενοχή»….

Διευκρινίζουμε εξ αρχής ότι όπως όλοι οι σώφρονες άνθρωποι είμαστε υπέρ των αλλαγών, των διαθρωτικών και όποιων άλλων είναι απαραίτητες για να γίνει η χώρα μας ένα σύγχρονο κράτος απαλλαγμένο κυρίως από την διαφθορά, την μίζα, την αδικία, τις λαμογιές. Αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε με τίποτα την ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται αυτή την στιγμή. Το ότι το μάρμαρο το πληρώνουν εκείνοι που δεν έφταιξαν. «Μικρό» παράδειγμα; Η οδύσσεια που περνούν οι καρκινοπαθείς. Η αναμονή για ακτινοθεραπεία μπορεί να ξεπεράσει τους τρεις ή τους πέντε μήνες. 

Για το τμήμα ψηλάφησης της κλινικής μαστού του νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» πρέπει να περιμένει μία ασθενής ενάμιση μήνα. Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας στο μεν ογκολογικό τμήμα η αναμονή είναι περίπου τέσσερις μέρες, στο δε τμήμα ιωδίου κυμαίνεται από τέσσερις έως έξι μήνες. Οι γιατροί, παγκοσμίως, δεν σταματούν ούτε δευτερόλεπτο να μας ενημερώνουν το πόσο σημαντικό για την εξέλιξη του καρκίνου είναι η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπιση του. Αλλά έλα όμως που δεν είχαν ρωτήσει ούτε τον κ. Άδωνι μας, ούτε το ΕΣΥ, το ΠΕΔΥ ή ότι άλλο υπάρχει τώρα… Κατ’ αυτούς ο καρκίνος μπορεί να περιμένει…

Και τα ίδια και χειρότερα ισχύουν πχ και για τους πάσχοντες με Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Πρέπει όλοι να διαβάζουν κάθε ημέρα στο FACEBOOK τις αναρτήσεις της ομάδας Αλληλεγγύης Ανθρώπων με Σκλήρυνση κατά Πλάκας για να δει τι βιώνουν οι άνθρωποι με σοβαρή πάθηση εξ αιτίας του ανάλγητου κράτους.  Αν έχει κάποιος λίγη καρδιά μέσα του και δεν την έχει αντικαταστήσει με πέτρα, «λιώνει» από τον παραλογισμό των πολιτικών που ψηφίζουν νόμους και κυβερνούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον ή τους αριθμούς.

Φυσικά όλα αυτά ισχύουν για τους μη-έχοντες. Γιατί η αντιμετώπιση των εχόντων είναι τελείως διαφορετική. Είναι οι «άρχοντες» του τόπου…Και επειδή δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι με τον κύριο Άδωνι πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν είναι ο μόνος που πρέπει γονυπετής να ζητά καθημερινά συγνώμη από τον Ελληνικό λαό για τα όσα δεινά περνά η πλειοψηφία του. Χθες μάθαμε για την Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, όπου ο πρώην διοικητής Προβόπουλος εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρώην υπουργό Οικονομικών και νυν Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Στουρνάρα όσον αφορά τους υπολογισμούς της κυβέρνησης και της τρόικας για ΑΕΠ και το Χρέος της χώρας μας. Ένα μπάχαλο…

Ξαφνικά δε ακόμη και ο κύριος Ε. Στυλιανίδης, ένα από τα «δεξιά χέρια» και οικογενειακός φίλος του Ραφηνάτου, του σιωπηλού ντε, αυτού που εγκατέλειψε την «βάρκα» στα δύσκολα, του Κώστα Καραμανλή, αντιλήφθηκε ποιο είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα!!! Αν δε μας ρωτήσει κανείς αν το κατάλαβε επειδή έμεινε εκτός κυβέρνησης ή γιατί δεν έκανε τίποτα για αυτό όσο ήταν υπουργός, τι να σας απαντήσουμε εμείς… Και ποιο είναι αυτό; Σε ομιλία του σε εκδήλωση του Ιδρύματος Κ. Καραμανλή είπε με λίγα λόγια ότι η διαπλοκή και η ολιγαρχία καταστρέφουν τον τόπο… Καλά ε; Αυτό πάει να πει αντίληψη!!!!  

Μα το ίδιο είχε πει και ο «μεγάλος», ο φίλος του, όταν μιλούσε για νταβατζήδες στου Μπαϊρακτάρη και στο τέλος της θητείας του πήγαινε επισκέψεις στα εργοτάξια τους στο εξωτερικό, μάλλον για να μην το πάρουν είδηση οι ιθαγενείς στο εσωτερικό… Δηλαδή υπέβαλε τα σέβη του… Ο εχθρός των νταβατζήδων… Μεγάλε… Τέλος η χώρα έχει και άλλα προβλήματα που δείχνουν ανυπέρβλητα για τους κυβερνώντες και χρήζουν την άμεση παρέμβαση του κ. Σαμαρά. 

Τα έπιπλα του Άκη τελικά ποιος θα τα πάρει στο γραφείο του; Ο κ. Γιακουμάτος ή ο κ. Δένδιας; Μπορεί ο υπουργός να έχει γραφείο μικρότερο και με υποδεέστερη επίπλωση από αυτή του υφυπουργού που έχει την επίπλωση που είχε ο Άκης; Και όταν λέμε Άκης ξέρουμε τι γούστο είχε… Το καλύτερο και πάντοτε με τα χρήματα του Ελληνικού λαού.  Με τα δικά του δυσκολευόταν να κάνει τέτοιες αγορές.. Ή αγορές γενικά!!!

Που ζούμε τελικά; Μπορεί ο διώκτης της Χρυσής Αυγής να μην έχει το ολιγότερο τα βαριά πολυτελή έπιπλα που θυμίζουν εποχές του καλύτερου βρετανικού αριστοκρατικού στυλ, χειροποίητες πολυθρόνες, ξύλινα γραφεία με τεχνοτροπία των αρχών του 20ου αιώνα, που έχει ο κ. Γιακουμάτος;  Ο οποίος τι έχει να παρουσιάσει; Την περιπέτεια της συζύγου του για φοροδιαφυγή όπως κατηγορήθηκε από την Οικονομική Αστυνομία, στην οποία τότε προϊστάμενος ήταν ο κ. Δένδιας…

Πάντως δεν μπορείτε να πείτε…Επιλογές που κάνει ο κ. Σαμαράς;  Για όλες αυτές να δούμε πότε θα ακούσουμε έστω μια συγνώμη… Καίτοι για την περίπτωση του η καλύτερη επιλογή είναι όχι το να μας πει συγνώμη αλλά αντίο… Στο καλό παιδιά!!! Όλοι σας… Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

UNESCO: ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

 

Εκκληση στην UNESCO για την προστασία της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς η οποία απειλείται από την οικονομική κρίση απευθύνει μια νέα πρωτοβουλία http://www.greekcultureprotection.com.

Στόχος της η ευαισθητοποίηση του κοινού, η εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων και η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Την έκκληση στην UNESCO στήριξαν νομπελίστες όπως η Ναντίν Γκόρντιμερ, ο Ντάριο Φο και ο Γκίντερ Γκρας «Μια ελληνική πρωτοβουλία θέτει για πρώτη φορά στην UNESCO την παγκόσμια οικονομική κρίση ως μια νέα απειλή για τα μνημεία, ενώ για πρώτη φορά διεθνείς προσωπικότητες απευθύνονται στον διεθνή οργανισμό για το παραπάνω θέμα.

Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να ευαισθητοποιήσει το κοινό, αλλά και να κινητοποιήσει την UNESCO ώστε ο πολιτισμός να ενταχθεί ως πυλώνας στον σχεδιασμό του αναπτυξιακού προγράμματος του ΟΗΕ για μετά το 2015, που έχει κεντρικό άξονα τη βιώσιμη ανάπτυξη», αναφέρει η Λένα Μεθοδίου, αρχαιολόγος και τέως σύμβουλος στη μόνιμη ελληνική αντιπροσωπεία για θέματα πολιτισμού στην UNESCO. Οπως προσθέτει η ίδια, το έναυσμα της πρωτοβουλίας δόθηκε μετά τη διατύπωση της άποψης του συνταγματολόγου Γιώργου Κασιμάτη ότι τα μνημόνια και οι ιδιωτικοποιήσεις απειλούν τα μνημεία, ενώ από την αρχή της ενεργοποίησης της ιστοσελίδας, πριν από περίπου δύο μήνες, η απήχηση ήταν θεαματική.

Την έκκληση στην UNESCO στήριξαν νομπελίστες όπως η Ναντίν Γκόρντιμερ, ο Ντάριο Φο και ο Γκίντερ Γκρας, αλλά και προσωπικότητες με διεθνή ακτινοβολία, όπως o σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, ο δικηγόρος Γιώργος Μπίζος, o αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός 'Αντονι Σνόντγκρας, ο φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι, o συνθέτης Πιερ Μπουλέ, ο πρόεδρος του «institute du Monde Arabe» Ζακ Λανγκ, o συγγραφέας Αντόνιο Λόμπο Αντούνες και o αρχιτέκτων Μάριο Μπότα.

Περικοπές στον προϋπολογισμό του ελληνικού ΥΠΠΟ, που τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί κατά 50%, απολύσεις προσωπικού, εγκατάλειψη ερευνών και ανασκαφών, αλλά και «διατάξεις» που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και αφορούν στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, είναι μερικοί από τους κινδύνους που «συμπράττουν» με την οικονομική κρίση, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της έκκλησης, η οποία διατίθεται σε τέσσερις γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά). 

Επίσης γίνεται αναφορά στις Συμβάσεις της UNESCO για τον πολιτισμό, οι οποίες στοχεύουν στην προστασία και διαφύλαξη της παγκόσμιας πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς, της άυλης κληρονομιάς, των μουσειακών συλλογών και στην υποστήριξη της δημιουργικότητας και της καινοτομίας. «Η UNESCO διαθέτει διεθνείς συμβάσεις για την προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως το World Heritage, που κυρώνονται από τα κράτη-μέλη. Όταν ένα κράτος υπογράφει μια διεθνή σύμβαση, αυτό σημαίνει ότι περνάει από τη Βουλή και γίνεται νόμος του κράτους. Βάσει αυτών των συμβάσεων, το κράτος οφείλει να παρέχει τα απαραίτητα κονδύλια για τη συντήρηση των μνημείων, διαφορετικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν», τονίζει η κ. Μεθοδίου.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΤΟ 30% ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ...

Σχεδόν το 30% των παιδιών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην Ισπανία, χώρα που πλήττεται από την οικονομική κρίση και η οποία απέχει «πολύ» από το μέσο ευρωπαϊκό όρο σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις... για την προστασία της παιδικής ηλικίας, σύμφωνα με έκθεση της UNICEF η οποία δημοσιεύτηκε την Τρίτη. «Εάν δεν επενδύσουμε στην παιδική ηλικία, κινδυνεύουμε να γίνουμε χώρα με όλο και λιγότερα παιδιά και όλο και περισσότερη ανισότητα», προειδοποίησε η Μάρτα Αρίας, υπεύθυνη για την παιδική ηλικία της ισπανικής επιτροπής της Unicef, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της έκθεσης στον Τύπο.

Συνολικά στην χώρα 2,306 εκατομμύρια παιδιά (το 27,5%) ηλικίας κάτω των 18 ετών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Με την κρίση, ο συνολικός αριθμός των οικογενειών με παιδιά στις οποίες κανένας ενήλικας δεν εργάζεται αυξήθηκε κατά 290% μεταξύ 2007 και 2013, υπογραμμίζει η μελέτη. Την ίδια ώρα η Ισπανία καθυστερεί να αμβλύνει τις ανισότητες που πλήττουν κυρίως τα παιδιά. Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να ενσωματώνει σε ένα εθνικό σχέδιο δράσης για το 2013-2016 την ευρωπαϊκή σύσταση «να επενδύσει στην παιδική ηλικία» που υιοθετήθηκε τον Φεβρουάριο του 2013 και έχει ως στόχο να μειώσει τις κοινωνικές ανισότητες, τονίζει η οργάνωση. Όμως, προσθέτει η UNICEF, το σχέδιο «πάσχει από μια έλλειψη επαρκών οικονομικών μέσων και την εφαρμογή μέτρων που προορίζονται ειδικά για τα παιδιά».

Σύμφωνα με την έρευνα τα κονδύλια του προϋπολογισμού που προορίζονται για την παιδική ηλικία έχουν μειωθεί κατά 14,6% μεταξύ 2010- 2013. Η Ισπανία, με ένα 1,4% του ΑΕΠ να επενδύεται στις πολιτικές προστασίας των παιδιών απέχει «πολύ» από το μέσο ευρωπαϊκό όρο του 2,2%, επισημαίνει η UNICEF.

ΩΡΑ ΓΙΑ «ΛΙΓΟΤΕΡΗ» ΕΥΡΩΠΗ

 

«Ευτυχώς που δεν υπήρχε ίντερνετ το 1992 και έχουν χαθεί οι βλακείες που γράφαμε για το Μάαστριχτ...». Η φράση αυτή αντικατοπτρίζει την αυτοκριτική διάθεση πολλών (του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου) για τη στάση που τήρησαν επί χρόνια μπροστά στην προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης: μια στάση άκριτα ευφορική, συναισθηματικά κατοχυρωμένη πίσω από το «αναπόφευκτο» των εξελίξεων και, σε ό,τι αφορά τους Έλληνες, ευρωλιγούρικη («επιτέλους, είμαστε ισότιμοι με τις ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, έως και το ίδιο νόμισμα θα έχουμε, ενταφιάζουμε για πάντα την Ψωροκώσταινα»).

Μια στάση που απέρριπτε περιφρονητικά, αυτάρεσκα και αφ' υψηλού, τα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών (στη Βρετανία, κυρίως), όχι μόνον των λαϊκιστών ανάμεσά τους, αλλά ακόμη και εκείνων που ήταν «σοβαροί άνθρωποι», π.χ. του Συνδέσμου Βρετανικών Βιομηχανιών, που παρέθετε ορθολογικά, επιστημονικά και πάντως σίγουρα άξια συζήτησης επιχειρήματα περί διαφορετικών οικονομικών παραγωγικών δομών και κύκλων σε διάφορες χώρες που δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν με ένα κοινό νόμισμα.

Είναι κατανοητό γιατί, ύστερα από τη μείζονα κρίση που πυροδοτήθηκε το 2008 και που στην Ελλάδα εξακολουθεί να μαίνεται, εμείς (οι λίγοι) χαιρόμαστε που δεν διασώθηκαν οι χαζοχαρούμενοι πανηγυρισμοί μας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που θα έκανε την ανάπτυξη και την ευημερία μια αενάως ανατροφοδοτούμενη πραγματικότητα και τη φτώχεια μια μακρινή συλλογική ανάμνηση ή ένα αξιοπερίεργο ρεπορτάζ από τον Τρίτο Κόσμο.

Η ιστορική εξέλιξη της υπόθεσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση δύο υποδειγμάτων, όπως τα περιγράφει ο Φίλιπ Μπάγκους:

•Του κλασικού φιλελεύθερου οράματος, που εδράζεται στην αρχή της ελευθερίας και στη διασφάλιση της ελεύθερης διακίνησης αγαθών, υπηρεσιών και ιδεών μέσα σε μια Ευρώπη με ανοιχτά τα εσωτερικά της σύνορα. Σύμφωνα με αυτό το υπόδειγμα, ο ανταγωνισμός ρυθμίζει την κίνηση κεφαλαίων, εργασίας και επιχειρηματικότητας, καθώς και τις εθνικές πολιτικές (φορολογίας, κινήτρων κ.λπ.), με αποτέλεσμα να προωθείται η ανάπτυξη και να γεννάται πλούτος.

•Του σοσιαλιστικού οράματος, ιστορικού απογόνου των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, που θέλει την Ευρώπη συγκεντρωτική, προστατευτική προς τα έξω και παρεμβατική στο εσωτερικό της, με το, εκτός δημοκρατικού πολιτικού ελέγχου, κέντρο να επιβάλλεται όλο και περισσότερο πάνω στην περιφέρεια, την κεντρική γραφειοκρατία να υποτάσσει όλο και ουσιαστικότερα τα εθνικά κράτη.

Στο πλαίσιο της ανάλυσης αυτής, που επιβεβαιώνεται και από τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, η δημιουργία του ενιαίου νομίσματος ήταν ένα τέχνασμα των ηγετών του σοσιαλιστικού οράματος, προκειμένου να ωθήσουν εκβιαστικά την Ευρώπη σε δομές βαθύτερης ενοποίησης, παρά την καταγεγραμμένη επιφυλακτικότητα των εκλογικών σωμάτων (δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία το 2005), παρά την προφανή απροθυμία των Ευρωπαίων να εγκαταλείψουν τις εθνικές τους ταυτότητες για μία κοινή ευρωπαϊκή.

Το ενιαίο νόμισμα εισήχθη πρωθύστερα, χωρίς να συνοδευθεί από δομές ενιαίας οικονομικής πολιτικής, ώστε να μπορούν αυτές αργότερα να τεθούν εκβιαστικά ως ιστορική απαίτηση: «Αφού πλέον έχουμε κοινό νόμισμα, για να μπορέσει να λειτουργήσει και να βγούμε από την κρίση, χρειαζόμασθε ενιαία οικονομική, τραπεζική, φορολογική πολιτική κοκ». Μέσα από αυτήν την ιστορική εξέλιξη και ενώ η ευρωζώνη προχωρεί αγκομαχώντας προς την έξοδο από την ύφεση, διατυπώνεται το αίτημα για «περισσότερη Ευρώπη», που -υποτίθεται- θα μας βγάλει πιο γρήγορα από την παρούσα οικονομική κρίση και θα μας προστατεύσει από νέες κρίσεις στο μέλλον.

Πρόκειται για μια ενστικτώδη αντίδραση της σοσιαλδημοκρατίας (και κάποιων χωρών, όπως η Ελλάδα, που δικαιολογημένα αισθάνονται ανήμπορες ενώπιον του μέγεθους των κινδύνων) μπροστά στην κρίση και την ιδεολογική της αμηχανία.