Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ: Η ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΓΝΩΣΗ

 

Όλοι -καλά, όχι όλοι, πάντως πολλοί- έλαβαν γνώση ότι κυκλοφορεί ένα πολύ σημαντικό έργο, μέσα από τη συνήθη πρακτική της «τοποθέτησης» προδημοσιεύσεων με γαργαλιστικό, newsworthy, πιασάρικο περιεχόμενο. Αναφερόμαστε στο δίδυμο Χρονικό/Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδας, που καλύπτει τα 80άχρονά της (1928-2008) και χωριστά τη διακεκαυμένη ζώνη 2008-2013 («Το χρονικό της μεγάλης κρίσης»).

Θαυμάσαμε και χαζέψαμε κ.ο.κ τις πτήσεις αεροπλάνων με τα δισεκατομμύρια στήριξης της νομισματικής κυκλοφορίας, τις ημέρες των (προεκλογικών: άλλη ιστορία) πανικών, το άγχος για την τροφοδότηση των ανά την Ελλάδα ΑΤΜs, ή πάλι τη στήριξη των τραπεζών όπου έπεφταν έξω (σε απλά ελληνικά..), όπως της Αγροτικής, του Τ.Τ., των 3+3 συνεταιριστικών, των κυπριακών, δια του εύτακτου κανιβαλισμού τους από τις συστημικές «μας».

Όσοι μάλιστα παρακολούθησαν από κοντά την παρουσίαση του δίδυμου τόμου της Τράπεζας της Ελλάδας, είδαν και τη συγκίνηση του Γ. Προβόπουλου, ο οποίος εμπνεύσθηκε το έργο (και, συγκινημένος Προβόπουλος: γίνεται), αλλά και της Ελένης Λουρή την περιγραφή της κρίσης (μαζί και με τη διαχείριση δημοσιότητας στο Risk Summit, λίγο νωρίτερα), με στιγμιότυπα μέχρι και από την επίσκεψη των τηλεοπτικών συνεργείων στο άδυτο του Νομισματοκοπείου, προκειμένου να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι... δεν τυπώνονταν δραχμές.

Όμως, το ιδιαίτερο αυτό έργο είναι κρίμας κι άδικο να περιορίζεται σ' αυτήν την κατανοητή, πλην αποστρατευτική κατά βάθος, εντυπωσιοθηρία. Διότι και το κυρίως Χρονικό/Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδος -δουλειά του ιστορικού των οικονομικών θεωριών, Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, εδώ σε top form παρά την θεσμική ατμόσφαιρα- και η εξιστόρηση της μεγάλης κρίσης -εδώ τηρήθηκε αιδήμων ανωνυμία, αν και εργάστηκαν άνθρωποι σαν τον Βασίλη Μανεσιώτη, τον Ισαάκ Σαμπεθάι, την Δάφνη Νικολίτσα-, αποτελούν αληθινή συνεισφορά στο δυσάρεστο εκείνο που ονομάζεται «γνώση των πραγμάτων».

Η Κεντρική μας Τράπεζα, από τη στιγμή που δημιουργήθηκε ως ανεξάρτητος φορέας, αποσπώμενη από τη σφιχτή αγκαλιά της Εθνικής, κατ' επιταγήν της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών (στα πλαίσια conditionality των τότε δανείων σταθεροποίησης...) και μέχρι την κορύφωση της κρίσης των ημερών διάσωσης μέσω ECB (και της ανάληψης του πελώριου ρίσκου της χορήγησης ρευστότητας μέσω ELA...), έχει ασκήσει στην Ελλάδα πολύ «βαρύτερη» οικονομική πολιτική απ' όσο ντουζίνες, πολιτικά έμφορτων, τενόρων της δημόσιας σκηνής.

Οπότε, το να σκύβει κανείς στα στοιχεία και τη διαδρομή της Τράπεζας -όπως είχε γίνει τη δεκαετία του΄50, με ιστοριογράφο μάλιστα τον Ηλία Βενέζη, αλλά και στα τέλη του ΄70, με πρωτοβουλία Ζολώτα- προσφέρει αληθινά θεμέλια στη συνολική εξιστόρηση της πορείας της ελληνικής οικονομίας. Αδιαφανή πεδία όπως της Νομισματικής Επιτροπής, σιωπηρές επιλογές/στροφές, όπως των μεταβολών πορείας π.χ. στις ενδημικές υποτιμήσεις, προσπάθειες να εμπεδωθεί κάτι σαν κανονικότητα, όπως σε κάποιες φάσεις Ζολωτισμού ή πάλι στην πορεία προς το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ, προσφέρουν πολλή γνώση -για όποιον την θέλει/την αντέχει.

Όμως, αυτήν την φορά, η γραφή επέτρεψε στον εαυτό της να σκάψει και προς κατευθύνσεις θεωρητικές -τι υπήρξε, τελικά, η κεντρικοτραπεζική λειτουργία- αλλά και βαθύτερα πολιτικές. Όταν ο Ψαλιδόπουλος αντιστρατεύεται στα «ρητορικά σχήματα που αντικαθιστούν την ορθή κρίση με το συναίσθημα και την "βολονταριστική" ερμηνεία των πραγμάτων» ή πάλι στην «υπερβολική πίστη στην ικανότητα της πολιτικής να μετασχηματίζει το σήμερα δίνοντας προοπτική στο αύριο», δεν προσπαθεί απλώς να προσγειώσει τις προσδοκίες που φορές-φορές βλέπουμε να φορτώνονται, άκριτα, στους θεσμούς.

Δίνει και μια πιο ισορροπημένη εικόνα της λειτουργίας της οικονομίας, διαχρονικά. «Οι θεσμοί, ούτε ταυτότητα μπορούν να δώσουν σε όσους την έχουν απολέσει, ούτε να προσφέρουν κοινή στέγη έκφρασης απόψεων και συσπείρωσης σε όσους θεωρούν εαυτούς οικονομικά και πολιτικά αποπροσανατολισμένους".

Δεν ξέρουμε αν, τόσο οι άνθρωποι της ΤτΕ όσο και οι πολιτικοί ταγοί μας, θα το χαρούν να βλέπουν περιγραφόμενη την διχοτομία μεταξύ μιας ΤτΕ/«δασκάλου με εμμονές» και ενός πολιτικού συστήματος/«αδιάβαστου μαθητή», που επιχειρείται να μπει στον δρόμο της προκοπής και της μάθησης. Πάντως και ο νέος Διοικητής της Τράπεζας αλλά και πολλοί «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» καθώς και φορείς πολιτικής, θα ΄χαν πολλά να μάθουν. Διαβάζοντας.


Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........
 
 


ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΛΕΨΕΙ ΟΙ ΝΑΖΙ

 

Έχουν περάσει ήδη 73 χρόνια, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη Γερμανία να επιστρέψει στην Ελλάδα χιλιάδες ευρήματα νεολιθικής εποχής που είχαν μεταφερθεί στη Γερμανία την περίοδο της κατοχής, ενώ παραμένει άγνωστη η τύχη άλλων αρχαίων. Όπως αναφέρει η Deutsche Welle, σε επίσημη τελετή που πραγματοποιήθηκε στο υπαίθριο μουσείο Πφάλμπαουτεν στη Λίμνη της Κωνσταντίας (Bodensee) στη νότια Γερμανία παραδόθηκαν χθες Τετάρτη (18.06.2014) 10.626 ευρήματα της νεολιθικής περιόδου σε εκπροσώπους του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού.

Πρόκειται για τη δεύτερη επιστροφή αρχαιοτήτων από τη Γερμανία προς την Ελλάδα μέσα σε δύο εβδομάδες. Στη μια περίπτωση πρόκειται για ένα μαρμάρινο ειδώλιο και ένα τηγανόσχημο σκεύος που ήταν προϊόντα αρχαιοκαπηλίας και τα οποία επέστρεψε το Κρατικό Μουσείο της Βάδης. Στη δεύτερη περίπτωση τα ευρήματα είναι λεία πολέμου και προέρχονται από γερμανικές ανασκαφές σε 38 μαγούλες, σε γήλοφους, στη Θεσσαλία που έγιναν στις αρχές της γερμανικής κατοχής το 1941.

"Θέμα τιμής η επιστροφή" Η πρωτοβουλία για την επιστροφή των ελληνικών ευρημάτων ανήκει στον διευθυντή του Μουσείου Πφάλμπαουτεν, καθηγητή Γκούντερ Σέμπελ. Μιλώντας για τα κίνητρά του είπε στη Deutsche Welle: "Η σύγχρονη επιστήμη αντιλαμβάνεται τη σημασία του αλληλοσεβασμού και ως εκ τούτου γνωρίζει πόσο σημαντικά είναι τα ευρήματα για την ταυτότητα μιας χώρας. Υπό αυτή την έννοια η επιστροφή είναι για μας θέμα τιμής." Σχολιάζοντας τη σημασία της γερμανικής πρωτοβουλίας να επιστρέψει τις αρχαιότητες, η γενική διευθύντρια Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Μαρία Βλαζάκη-Ανδρεαδάκη, δήλωσε στη Deutsche Welle:

"Έχει υψηλό συμβολισμό αυτή η χειρονομία. Αναγνωρίζουν ότι δεν πρέπει να φεύγουν τα πολιτιστικά αγαθά από τη χώρα τους. Είχε έρθει το ίδιο το μουσείο και μας ανακοίνωσε ότι μας τα επιστρέφει. Τα ίδια τα αντικείμενα είναι ταπεινά αντικείμενα. Είναι κομμάτια αγγείων, τα περισσότερα αδιακόσμητα, δεν είναι από αυτά που βάζουμε σε προτεραιότητα για επιστροφή."

Πως βρέθηκαν οι αρχαιότητες στη Γερμανία; Για ιδεολογικούς λόγους Πριν από την περίοδο της κατοχής οι γερμανικές ανασκαφές στην Ελλάδα διεξάγονταν με την άδεια του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα και του ελληνικού υπουργείου Πολιτισμού. Στο διάστημα της κατοχής ξέσπασε μια διένεξη αναφορικά με τις αρμοδιότητες ανάμεσα στην κλασσική αρχαιολογία που εκπροσωπούσε το Ινστιτούτο και αρχαιολόγους σε διάφορες υπηρεσίες του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος οι οποίες ενεργούσαν για δικό τους λογαριασμό στις χώρες που ήταν υπό γερμανική κατοχή. 

Ο Γκούντερ Σέμπελ: "Δεν ήταν ο Χίτλερ που έστειλε τους αρχαιολόγους στις χώρες που κατέλαβε. Ήταν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι που υποστήριζαν ότι οι ανασκαφές θα έπρεπε να γίνουν για ιδεολογικούς λόγους. Όπως είναι γνωστό, αυτοί οι αρχαιολόγοι ήταν μέλη του Κομάντο Ρόζενμπεργκ, της οργάνωσης Γενεαλογική Κληρονομιά (Ahnenerbe) των SS όπως και άλλων εθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων που, ακολουθώντας τα χνάρια της Βέρμαχτ, επεδίωξαν να προβληθούν."Η πρωτοβουλία για την επιστροφή των ελληνικών ευρημάτων ανήκει στον διευθυντή του Μουσείου Πφάλμπαουτεν, καθηγητή Γκούντερ Σέμπελ

Ο κύριος στόχος των ανασκαφών: Στόχος των ανασκαφών των εθνικοσοσιαλιστικών αρχαιολόγων στην Ελλάδα ήταν να τεκμηριώσουν την κάθοδο γερμανικών φυλών στην Ελλάδα ήδη κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Υπεύθυνος των ανασκαφών στη Θεσσαλία ήταν ο καθηγητής και μέλος του Κομάντο Ρόζενμπεργκ, Χανς Ράινερτ, ο οποίος μετά τον πόλεμο έγινε διευθυντής του Μουσείου Πφάλμπαουτεν.

Μόλις μετά τον θάνατό του το 1990, ο διάδοχός του, ο νυν διευθυντής Γκούντερ Σέμπελ, ανακάλυψε τα ελληνικά ευρήματα. Έως ότου όμως ολοκληρωθούν οι έρευνες για την προέλευσή τους, χρειάστηκαν δύο δεκαετίες. Όπως εξηγεί ο κ. Σέμπελ, οι λόγοι της καθυστέρησης αυτής, σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τη διαίρεση της Γερμανίας.

"Τμήμα της τεκμηρίωσης αλλά και των εγγράφων είχαν παραμείνει μετά τον πόλεμο στην Ανατολική Γερμανία. Θα πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι το 1943 πολλά επιστημονικά ινστιτούτα είχαν μεταφερθεί μαζί με την υλική τους υποδομή έξω από το Βερολίνο. Τα Ελληνικά ευρήματα και όλα τα σχετικά έγγραφα είχαν μοιραστεί και αποθηκευτεί σε πέντε διαφορετικά σημεία στην Ανατολική και Δυτική Γερμανία αλλά και στην Ελβετία."

Άγνωστη η τύχη και άλλων αρχαιοτήτων στη Γερμανία: "Λύσαμε μια αστυνομική περιπέτεια της λίθινης περιόδου με τη βοήθεια της επιστήμης και των αρχείων – οι αρχαιότητες επιστρέφουν πίσω" είπε στο τέλος της ομιλίας του στην επίσημη τελετή ο καθηγητής Σέμπελ. Ενώ αυτός ο γρίφος έχει λυθεί, άγνωστη παραμένει η τύχη οκτώ κιβωτίων τα οποία είχαν παραμείνει στο Βόλο και τα οποία περιλάμβαναν τα σημαντικότερα ευρήματα των ανασκαφών στη Θεσσαλία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά.

Κατά την εκτίμηση του Γκούντερ Σέμπελ στις αποθήκες γερμανικών μουσείων αλλά και αλλού θα πρέπει να βρίσκονται ακόμη πολλές αρχαιότητες από ανασκαφές των διαφόρων γερμανικών υπηρεσιών κατά την περίοδο της κατοχής στην Ελλάδα. Ο εντοπισμός τους θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο ελληνογερμανικής συνεργασίας.
 


Ο ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΜΕΡΚΕΛΙΣΤΩΝ

 

Πριν προσδιορίσουμε τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη των Μερκελιστών, θα αναζητήσουμε αρχικά την εορτάσιμη ημέρα του Μερκελισμού στην Ευρώπη. Τον Σεπτέμβρη του 2008, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πρότεινε την ανακήρυξη της 23ης Αυγούστου κάθε έτους ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, «με σκοπό τη διατήρηση της μνήμης των θυμάτων των μαζικών εκτοπίσεων και εξοντώσεων, και ταυτόχρονα, την εδραίωση της δημοκρατίας καθώς και την ενίσχυση της ειρήνης και της σταθερότητας στην ήπειρό μας»*.

 Πλέον, οι Μερκελιστές γίνονται ακραιφνείς υποστηρικτές (του μυθεύματος) της θεωρία των δύο άκρων, καθιερώνοντας επίσημα την 23η Αυγούστου κάθε έτους ως εορτάσιμη ημέρα του ευρωπαϊκού Μερκελισμού. Ας μην παρασυρθούμε από τον όρο per se και χρίσουμε την Καγκελάριο της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, ως την αδιαμφισβήτη ηγέτιδα των Ευρωπαίων Μερκελιστών. Ας της αποδώσουμε τον συμβολικό ρόλο της νονάς της ομώνυμης «ιδεολογίας». 

Αντιθέτως, ας αναζητήσουμε τον πλέον αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο του Μερκελισμού στη Γερμανία, σε μία συνέντευξη που δόθηκε στην εφημερίδα ”Welt am Sonntag”, όταν η Κυπριακή Βουλή στη Λευκωσία απέρριψε αναπάντεχα το αρχικό ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης των Κυπριακών Τραπεζών, που προέβλεπε κούρεμα καταθέσεων κάτω των 100 χιλ. ευρώ. Δήλωσε τότε αυτάρεσκα ο ηγέτης των Μερκελιστών: 

«Είμαι εκ πεποιθήσεως Ευρωπαίος. Και ως Υπουργός Οικονομικών είμαι γνωστός ως κάποιος που δεν κάνει σπέκουλα με τέτοια ζητήματα. 

Είμαι όμως, επίσης, γνωστός ως κάποιος ο οποίος δεν εκβιάζεται - από κανέναν και τίποτα. Και αυτό οι άλλοι πρέπει να το αποφύγουν».

Μια απροκάλυπτα προκλητική δήλωση, που καλύπτει έντεχνα τον βαθύ πυρήνα της ενδόμυχης σκέψης του: «…Είμαι επιπλέον γνωστός ως κάποιος που εκβιάζει τους πάντες και τα πάντα». Για αναλογιστείτε, λοιπόν, ποιος ξεπερνά σε ισχύ τη Γερμανίδα Καγκελάριο; Ναι, καλά υποθέσατε! Πρόκειται για τον άνθρωπο που πασχίζει μοναχικά να δώσει ώθηση στο αναπηρικό του καροτσάκι πάνω από είκοσι έτη. 

Ο διαπεραστικός συμβολισμός της τηλεοπτικής του εικόνας γίνεται δίκοπο μαχαίρι, σφηνωμένο βαθιά στο μυαλό και στην καρδιά κάθε καλοπροαίρετου Ευρωπαίου πολίτη. Μπορεί, άραγε, ένας συνάνθρωπός μας με ειδικές ανάγκες να είναι ο «Καγκελάριος» του Μερκελισμού στην Ευρώπη; Κι όμως, μπορεί! Δεν είναι άλλος από τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 

Έναν Γερμανό «τσάρο» που κρατά γερά τα ηνία της γερμανικής (και ευρωπαϊκής) οικονομίας από το 2005, χωρίς να τον αγγίζουν κυβερνητικοί ανασχηματισμοί και εθνικές εκλογές!  Είναι, αυτονόητα, ο Ευρωπαίος ηγέτης των οικονομικών «τζιχαντιστών» του Μερκελισμού, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι υπεράνω κάθε δημοκρατικής διαδικασίας.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

 

Μετά τα δημοσιεύματα που εμφανίστηκαν σε sites και blogs αναφορικά με το Λιμάνι Θεσσαλονίκης και το ποσοστό του 7% σε έρευνα μας διαπιστώθηκε ότι η θέληση αυτή των Σκοπιανών είχε εκδηλωθεί και όταν... πρωτοεισήχθη η Ο.Λ.Θ. Α.Ε. στο χρηματιστήριο, αλλά οι τότε διοικήσεις αφενός το απέρριψαν και αφετέρου λόγω των διαδικασιών (πωλήσεις μετοχών μέσω χρηματιστηρίου) το αποδόμησαν. Στην διάρκεια αυτών των ετών και σε κάθε ευκαιρία οι Σκοπιανοί (επιμελητήριο) εκδήλωναν την επιθυμία αυτή σε κάθε επίσημη συνάντηση (πχ επιμελητήρια) ή επίσημες παρουσιάσεις (της Ο.Λ.Θ. Α.Ε.) που πάντα όμως, πολύ ευγενικά αλλά κάθετα δεν δινόταν καμία απολύτως συνέχεια σε συζητήσεις με τέτοιο θέμα από Ελληνικής πλευράς.

Από την άλλη πλευρά όλες οι εταιρείες που μετέχουν στον διαγωνισμό για την Ο.Λ.Θ. Α.Ε. έχουν παρουσία σε όλο τον κόσμο είτε ως συμμέτοχοι είτε ως ιδιοκτήτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι «κουβαλούν» και τους συμμέτοχους τους στις νέες επιχειρηματικές τους επεκτάσεις.
Ως παράδειγμα μπορεί να αναφερθεί η ΑΡΜ Terminal (MAERSK) η οποία έχει το 80% του PORT SAID Terminal μαζί με την COSCO (20%) όπως αναφέρθηκε σε δημοσίευμα οικονομικής εφημερίδας. Σημαίνει ότι έρχεται στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και η COSCO; Ή η DUBAI PORT συμμετέχει σε αυτόν τον διαγωνισμό με άλλους συμμέτοχους της άλλων δραστηριοτήτων;

Σε αυτή την περίπτωση τι θα πρέπει να αναφερθεί για την Τουρκική YILPORT HOLDING INC.; Όμως είτε για τα Σκοπιανά sites είτε για τις Ελληνικές αναπαραγωγές θα πρέπει να γίνει βαθύτατα γνωστό ότι τα φορτία που επικαλούνται από την FYROM είναι ξένων συμφερόντων και όχι Σκοπιανών και απλά οι εταιρείες που υπάρχουν εκεί έχουν έδρα την FYROM, διότι αύτη είναι η νομοθεσία τους. Άλλωστε και στην Ελλάδα το ίδιο συμβαίνει είτε η εταιρεία που θα αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα είναι της Κοινότητας ή εκτός αυτής. (δηλ. με εταιρεία Ελληνική).  


Ως παράδειγμα αναφέρονται τα εργοστάσια που παράγουν τα φορτία που«προέρχονται»από την FYROM: MITTAL (ARCELOR/MITTALΓαλλία), JUGOHROM (CAMELOTΕλβετία), FENI (CUNICO- Ισραήλ), OKTA (ΕΛ.ΠΕ. Ελλάδα). Επειδή γίνεται αναφορά στο όνομα της εταιρείας DUFERCO, σε έρευνα μας διαπιστώνουμε (όπως έχει διαπιστωθεί και από τον οικονομικό τύπο) ότι πρόκειται για μια τεράστια εταιρεία με έδρα της μητρικής στο Λουξεμβούργο και με δραστηριότητες στην παραγωγή και εμπορία χαλυβουργικών προϊόντων, στη ναυτιλία, στα logistics, στον τουρισμό, στις κατασκευές, σε τράπεζες, στην ενέργεια. 

Έχει υπό την διαχείριση/ιδιοκτησία της εργοστάσια στις ΗΠΑ, στην Ν. Αμερική, στο Βέλγιο, στην Δανία, στην Κίνα και αλλού. Στο μεγαλύτερο εργοστάσιο παραγωγής χαλυβουργικών προϊόντων της Κίνας βρίσκεται συμμέτοχη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι και οι Κινέζοι αγοράζουν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τουναντίον όμως το φορτίο τους θα ήταν ευπρόσδεκτο για διανομή μέσω του λιμένος, διότι πρόκειται για μεγάλο μέρος όγκου από μια ετήσια παραγωγή των 16 εκατομ. τόνων. 

Από έρευνα μας στο εξωτερικό διαπιστώθηκε ότι θεωρείται από τις πιο υγιείς επιχειρήσεις με ίδια κεφάλαια και όχι μέσω χρηματιστηρίων και χαίρει απόλυτου σεβασμού στην παγκόσμια αγορά. Και οι άλλες όμως εταιρείες οι οποίες μετέχουν στον διαγωνισμό είναι επό τις πιο μεγάλες και σοβαρές του χώρου τους διεθνώς. Αυτό σημαίνει ότι το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης χαίρει μεγάλης εκτίμησης.