ΓΚΡΕΜΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

 

Το ΣτΕ λέει ναι στις κατασχέσεις τραπεζικών καταθέσεων χωρίς ενημέρωση! Επιτρέπει στο ελληνικό δημόσιο να προβαίνει σε κατασχέσεις χρημάτων που βρίσκονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς λόγω οφειλών ακόμα κι αν δεν έχει προηγουμένως ενημερωθεί ο οφειλέτης. «Σοκ και δέος» προκαλεί  στους συνταξιούχους, εργαζόμενους, εμπόρους, καταστηματάρχες, κ.λπ. η αμετάκλητη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία αφού μεταστρέφει 180 μοίρες την έως σήμερα νομολογίας της, έκρινε ότι  μπορεί το Δημόσιο (Δ.Ο.Υ.,  Ι.Κ.Α., κ.λπ.) να  προβαίνουν σε  κατασχέσεις  χρημάτων που βρίσκονται σε Τράπεζες (συντάξεις, μισθοδοσία, κ.λπ.) λόγω οφειλών, χωρίς να  έχει ενημερωθεί προηγουμένως ο οφειλέτης, έτσι ώστε να μπορεί  να προσφύγει στα δικαστήρια ή να πάει να εξοφλήσει ή  να ρυθμίσει το χρέος του.

Υπενθυμίζεται, ότι πριν από τρεις μήνες η 5μελής σύνθεσης του ΣΤ΄ Τμήμα του ΣτΕ, επαναλαμβάνοντας παλαιότερη απόφασή  του 2012, αποφάνθηκε ότι δεν μπορεί το Δημόσιο, κ.λπ. να «βάζει χέρι» σε τραπεζικούς λογαριασμούς για οφειλές προς το Δημόσιο  εάν προηγουμένως δεν έχει ενημερωθεί ο ενδιαφερόμενος. Μάλιστα, στην απόφαση αυτή του περασμένου Μαρτίου (366/2014) οι σύμβουλοι Επικρατείας υπενθύμιζαν στο υπουργείο Οικονομικών ότι σύμφωνα με τις Συνταγματικές επιταγές οι οφειλέτες πρέπει να ενημερώνονται από πριν ότι  το Δημόσιο πρόκειται να προβεί σε κατασχέσεις χρημάτων που βρίσκονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς τους, ανεξάρτητα αν οι καταθέσεις αυτές προέρχονται  από μισθούς, συντάξεις ή οποιοδήποτε άλλη αιτία.

Τον περασμένο Μάρτιο το ΣτΕ στην εν λόγω 366/2014 απόφασή του σημείωνε ότι το άρθρο 30 του Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων αναφέρει: «Η κατάσχεσις εις χείρας τρίτων των εις χείρας αυτών ευρισκομένων χρημάτων, καρπών και άλλων κινητών πραγμάτων του οφειλέτου του Δημοσίου ή των οφειλομένων εν γένει προς αυτό, ενεργείται υπό του Διευθυντού του Δημοσίου Ταμείου διά κατασχετηρίου εγγράφου μη κοινοποιουμένου εις τον οφειλέτην». Με άλλα λόγια σε περίπτωση «κατασχέσεως εις χείρας τρίτων» (σ.σ.: όπως είναι οι Τράπεζες) απαιτήσεως οφειλέτου του Δημοσίου, δεν απαιτείται η κοινοποίηση στον τελευταίο του κατασχετηρίου εγγράφου. 

Όμως, υπογράμμιζαν τον περασμένο Μάρτιο οι σύμβουλοι Επικρατείας, «η διάταξη αυτή είναι ανίσχυρη ως αντικειμένη στην διάταξη του άρθρου 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος, διότι η παράλειψη αυτή έχει ως συνέπεια ο οφειλέτης να μη λαμβάνει γνώση ή να λαμβάνει καθυστερημένα γνώση της εις βάρος του επισπευδομένης αναγκαστικής εκτελέσεως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικώς προ της ολοκληρώσεως της εκτελεστικής διαδικασίας, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα είτε για την ακύρωση είτε για την αναστολή της πράξεως εκτελέσεως». Στο σημείο αυτό ανέφεραν παλιότερες αποφάσεις του δικαστηρίου που είχαν το ίδιο σκεπτικό.

Λόγω σπουδαιότητας το ζήτημα παραπέμφθηκε στην αυξημένη 7μελή σύνθεση,  του ίδιου Τμήματος για νέα κρίση. Πράγματι, η 7μελής σύνθεσης του ΣΤ΄ Τμήματος του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, με την υπ΄ αριθμ. 2082/2014 απόφασή του και με άλλο πρόεδρο, έκρινε τα εντελώς αντίθετα από την 5μελή σύνθεση του ίδιου Τμήματος, με εξαίρεση των εισηγητή της υπόθεσης που συντάχθηκε με την απόφαση του περασμένου Μαρτίου. Ειδικότερα, οι σύμβουλοι Επικρατείας στην  νεότερη απόφαση του ΣτΕ (2082/2014), αναφέρουν ότι με τις διατάξεις του Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ), του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, κ.λπ. 

«Oργανώνεται συνεκτικό σύστημα εισπράξεως δημοσίων εσόδων, με σκοπό το μεν να καθίσταται δυνατή και να μη ματαιώνεται η, συνταγματικώς άλλωστε επιβαλλομένη (άρθρο 4 παράγραφος 5 του Συντάγματος), είσπραξη των χρεών προς το Δημόσιο, με παράλληλη, όμως, έγκαιρη ενημέρωση του οφειλέτη του Δημοσίου, ο οποίος δύναται να ασκεί επικαίρως τα ένδικα βοηθήματα και μέσα που του παρέχει ο νόμος». Στο πλαίσιο αυτό, ο οφειλέτης μπορεί να προσφύγει  δικαστικώς, με την διεξαγωγή διαγνωστικής δίκης, ενώ παράλληλα έχει πληροφορηθεί  το χρέος του, αναφέρουν οι δικαστές. 

Έτσι, αναφέρει η επίμαχη απόφαση «ο οφειλέτης γνωρίζει ευθέως πότε το βεβαιωμένο χρέος του καθίσταται ληξιπρόθεσμο» και  ότι «από την επόμενη της ημέρας κατά την οποία το χρέος κατέστη ληξιπρόθεσμο, είναι δυνατή η λήψη σε βάρος του αναγκαστικών μέτρων για την είσπραξη του χρέους».  Εάν ο οφειλέτης δεν είναι συνεπής συντάσσεται το κατασχετήριο το οποίο δεν κοινοποιείται στο οφειλέτη, παρά μόνο στην Τράπεζα, σύμφωνα με τον ΚΕΔΕ. Μάλιστα, οι σύμβουλοι Επικρατείας υπογραμμίζουν ότι η μη κοινοποίηση στον οφειλέτη  του κατασχετηρίου, αποσκοπεί στο να μην τρέξει και σηκώσει τα χρήματα του από την Τράπεζα. 

Χαρακτηριστικά σημειώνει η επίμαχη απόφασή της 7μελούς σύνθεσης του ΣτΕ: «Η μη κοινοποίηση στον οφειλέτη οφείλεται στον προφανή λόγο ότι, αν αυτός πληροφορείτο την επικειμένη λήψη του μέτρου, θα έσπευδε να εισπράξει από τον τρίτο (σ.σ.: Τράπεζα) τα οφειλόμενα σ’ αυτόν χρήματα ή απαιτήσεις ή θα ανελάμβανε τα εις χείρας τρίτου κινητά του, με συνέπεια, βεβαίως, να καθίσταται αδύνατη η εξ αυτών ικανοποίηση της αξιώσεως του Δημοσίου».  

Συνεπώς, αναφέρουν οι δικαστές, «η μη πρόβλεψη στο νόμο και πρόσθετης υποχρεώσεως για μία τρίτη, ενδιάμεση, κοινοποίηση προς τον οφειλέτη πριν από την ενεργοποίηση του δικαιώματος του Δημοσίου να λάβει εις βάρος του μέτρα αναγκαστικής εκτελέσεως, δεν παραβιάζει συνταγματικές διατάξεις ούτε, ειδικώτερον, την διάταξη του άρθρου 20 παρ. 2 του Συντάγματος, αφού καθιδρύεται, πάντως, στο νόμο πλήρες και αποτελεσματικό σύστημα έννομης προστασίας του οφειλέτη του Δημοσίου».

Στην προκειμένη περίπτωση το ΣτΕ το απασχόλησε περίπτωση διευθύνοντα συμβούλου Ανώνυμης Εταιρείας η οποία σήμερα δεν υφίσταται (έχει λυθεί). Σε βάρος του διευθύνοντα συμβούλου συντάχθηκε έκθεση αναγκαστικής κατασχέσεως από τον  προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Φ.Α.Β.Ε. Αθηνών. Η κατάσχεση αφορούσε απαιτήσεις του ΙΚΑ για οφειλές της πρώην Α.Ε. ύψους 565.392,73 ευρώ. Η κατάσχεση έγινε επί της σύνταξης του  τέως διευθύνοντα συμβούλου  μέχρι την εξόφληση του όλου ποσού.  

Το γεγονός της κατάσχεσης του επίμαχου ποσού από τον Τραπεζικό λογαριασμό συντάξεως του, ο διευθύνων σύμβουλος το έμαθε τυχαία μετά από εννέα μήνες όταν πήγε στην Τράπεζα να κάνει ανάληψη χρημάτων. Αμέσως μετά ο διευθύνων σύμβουλος προσέφυγε στην Δικαιοσύνη, όπου δικαιώθηκε, μέχρι φυσικά να εκδοθεί η επίμαχη απόφαση της 7μελούς σύνθεσης του ΣτΕ που είχε αντίθετη άποψη.  Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛ ΤΟΜΣΕΝ

 

Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε κρατικό ΜΜΕ, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, υποστήριξε ότι οι φορολογικοί συντελεστές θα μειωθούν μόνο όταν όλοι οι Έλληνες πληρώνουν φόρους. Είναι ενδιαφέρον ότι σε όλη τη μακροσκελή συνέντευξή του, που σε μεγάλο βαθμό επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη της προαναφερθείσας συλλογιστικής, ο κ.Τόμσεν δεν έκανε ούτε μία φορά αναφορά στην ποιότητα των «δημοσίων αγαθών» για την απόκτηση των οποίων υποτίθεται ότι καταβάλλονται οι φόροι.

Αυτό φυσικά θα ήταν αδιανόητο στην πατρίδα του (Δανία). Θα ήταν αδιανόητο να δίνει μία τόσο μακροσκελή συνέντευξη στην Δανία όπου θα αναφερόταν μόνο στην ανάγκη να γίνει πιο αποτελεσματική η συλλογή φόρων χωρίς να κάνει αναφορά στην ποιότητα και το εύρος των προσφερομένων «δημοσίων αγαθών». Όμως υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ του Δανού και του Έλληνα φορολογούμενου. Η διαφορά αυτή δεν συνίσταται, όπως συνήθως αναφέρεται, στο ότι ο πρώτος έχει «φορολογική συνείδηση» ενώ ο δεύτερος δεν έχει.

Η ουσιαστική διαφορά συνοψίζεται στο ότι ο Δανός φορολογούμενος έχει συνείδηση της ανταποδοτικότητας πάνω στην οποία στηρίζεται η αρχή της φορολογίας, ενώ ο Έλληνας δεν την έχει. Στην Ελλάδα γενιές πολιτικών και γραφειοκρατών έχουν κάνει εκτεταμένη πλύση εγκεφάλου στον φουκαρά τον Ρωμιό για να τον πείσουν ότι η φορολογία είναι μια τιμωρία η οποία είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή του και όχι μια πληρωμή για ορισμένα αγαθά τα οποία δικαιούται.

Και φυσικά, όπως κάθε ανθρωπος που αντιμετωπίζει μια τιμωρία, έτσι και ο Ρωμιός προσπαθεί να ξεφύγει- άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα και άλλοι, δυστυχώς, χειρότερα. Το ουσιώδες πάντως είναι ότι όσο η φορολογία δεν εδράζεται στην ανταποδοτικότητα τόσο ο πολίτης έχει το ηθικό δικαίωμα να προσπαθεί να την αποφύγει. Φορολογία χωρίς ανταποδοτικότητα ισοδυναμεί με καταναγκασμό, με έννομη αρπαγή. Πώς μπορεί να διασφαλισθεί ότι η φορολογία είναι πράγματι ανταποδοτική, ότι δηλαδή δεν βασίζεται στον καταναγκασμό;

Με έναν πολύ απλό τρόπο. Στις περιπτώσεις που το δημόσιο αγαθό προσφέρεται τόσο από κρατικούς όσο και από εξωκρατικούς φορείς, ο πολίτης θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να επιλέγει: Σε περίπτωση που επιλέγει εξωκρατικό φορέα οι δαπάνες θα πρέπει να αφαιρούνται στο σύνολό τους από το φορολογητέο του εισόδημα. Αν, με άλλα λόγια, επιλέξει μη κρατικό σχολείο θα αφαιρούνται τα δίδακτρα και το ίδιο θα συμβεί αν επιλέξει ιδιωτικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, ιδιωτικό πρόγραμμα ιατρικής περίθαλψης κ.λπ.

Δεν θα υπάρχει, δηλαδή, το σημερινό αίσχος όπου ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να πληρώνει φόρους για «δημόσια αγαθά», ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιεί τον κρατικό πάροχο. Το «δικαίωμα της εξόδου» από το κρατικό σύστημα παροχής δημοσίων αγαθών είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο κατοχυρώνεται ουσιαστικά ο μη καταναγκαστικός χαρακτήρας της φορολογίας. Όμως, για όλα αυτά... τσιμουδιά ο κ. Τόμσεν!

 

ΔYΣΚΟΛΕΣ ΣΧEΣΕΙΣ

 

Μέχρι πού θα φτάσει αυτή η κυβέρνηση των δύο ταχυτήτων και των δύο μηνυμάτων; Εν πολλοίς, αυτό θα εξαρτηθεί από το πώς θα πάει η σχέση κυβέρνησης - δανειστών είτε βάσει σχεδιασμού είτε λόγω κάποιου ατυχήματος. Ο πρωθυπουργός έχει στο μυαλό του τη διαπραγμάτευση για το χρέος ως το «ιερό δισκοπότηρο» που περιμένει να πιάσει στα χέρια του περί το τέλος του έτους. Η τρόικα το έχει κάνει όσο πιο σαφές γίνεται, ότι για να φτάσουμε στη ρύθμιση «ανακούφισης από το χρέος» θα ζητηθεί από την κυβέρνηση τουλάχιστον ένα νέο μίνι ασφαλιστικό, με βάση τις αναλογιστικές μελέτες που υποτίθεται ότι θα διεξαχθούν μέσα στο καλοκαίρι και μία αναδιάρθρωση του μισθολογίου στον δημόσιο τομέα.

Η σχετική διαπραγμάτευση θα ξεκινήσει, θεωρητικά, τον Σεπτέμβριο και μέχρι το τέλος του έτους θα πρέπει να τελειώσει, να ψηφισθούν τα όποια μέτρα συμφωνηθούν και μετά να πάμε στο χρέος. Θα περάσουν τέτοιου είδους μέτρα στη Βουλή από το ΠΑΣΟΚ και τους συνήθεις «αντάρτες» της Ν.Δ.; Οι κυνικοί λένε πως θα περάσουν, γιατί κανένας βουλευτής δεν θα ρισκάρει να χάσει τη δουλειά του πρόωρα πηγαίνοντας σε εκλογές. Οι υπόλοιποι, και δεν είναι λίγοι, αμφιβάλλουν. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα έχουν «μαλακώσει» πολύ μέχρι το φθινόπωρο και δεν θα θέσουν πρόσθετους όρους για τη συμφωνία για το χρέος.

Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι ενδέχεται οι Ευρωπαίοι να «εξαγοράσουν» το ΔΝΤ βάζοντας τα 15 δισ. που απομένει να μας δώσει, έτσι ώστε να μην επιμείνει στους δικούς του σκληρούς όρους. Οσοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στο Βερολίνο ισχυρίζονται πως η καγκελαρία γνωρίζει καλά ότι η σχέση Ελλάδας - ΔΝΤ είναι «κατεστραμμένη». Αμφιβάλλουν, όμως, για το αν είναι ποτέ δυνατόν οι Γερμανοί να βάλουν λεφτά για να διώξουν το ΔΝΤ προκειμένου να χαλαρώσει η πολιτική που ακολουθείται έναντι της Ελλάδος. Τα μηνύματα που έρχονται απ’ έξω είναι σε γενικές γραμμές μηνύματα κατανόησης των πολιτικών δυσκολιών, χωρίς όμως υποσχέσεις για θεαματική αλλαγή πολιτικής.

Αντιθέτως, κλιμακώνεται η ανησυχία πως ο πολιτικός κύκλος θα οδηγήσει σε εκτροχιασμό το έως τώρα πρόγραμμα. Τι θα μπορούσε συνεπώς να συμβεί, με βάση αυτά τα δεδομένα; Ενα πιθανό σενάριο είναι να προκαλέσει εκλογές το φθινόπωρο ο πρωθυπουργός, βάζοντας το δίλημμα για το ποιος θα είναι ο καταλληλότερος διαπραγματευτής για το χρέος. Το καλοκαίρι θα έχει βάλει χρήματα στις τσέπες χιλιάδων πολιτών λόγω τουρισμού και τα σημάδια ανάκαμψης θα είναι πιο ορατά. Ενα άλλο σενάριο είναι να «τα σπάσει» η κυβέρνηση με την τρόικα ή να τραβήξει πολλούς μήνες η διαπραγμάτευση, ίσως και πέραν του τέλους του έτους.

Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση θα πρέπει να αρχίσει τη χρηματοδότηση μέσω έντοκων γραμματίων και την μη έγκαιρη πληρωμή των κρατικών υποχρεώσεων και να πάει... όσο πάει. Αυτό το σενάριο είναι μάλλον καταστροφικό για την πραγματική οικονομία, γιατί θα ξαναβάλει τη χώρα σε φάση αστάθειας. Αφήνει όμως στην κυβέρνηση περιθώρια να ζυγίσει τις δημοσκοπήσεις, το κλίμα και τις διαθέσεις των ξένων και να κερδίσει χρόνο.Ο κίνδυνος είναι πάντως ορατός. Και μόνο που αρχίζει η «πιάτσα» να θεωρεί δεδομένες τις εκλογές το φθινόπωρο, αυτό καθίσταται μια αυτοτροφοδοτούμενη προφητεία χωρίς τέλος.

Οι υπουργοί δεν παίρνουν αποφάσεις, το κράτος παραλύει, οι αγορές διαισθάνονται ότι το πολιτικό ρίσκο επέστρεψε και οι επιχειρηματίες περιμένουν πριν πάρουν οιαδήποτε απόφαση. Αν σε αυτό προστεθεί ο κίνδυνος να σκληρύνουν οι δανειστές γιατί προβλέπουν χαλάρωση και εκλογές, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι έχουμε όλα τα στοιχεία για μια τέλεια φθινοπωρινή καταιγίδα.

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ

 

Η εκλογή του ανωτάτου άρχοντος στην Ελλάδα υπήρξε συνήθως «αιτία σκανδάλου». Ακόμη και σε εποχές πολιτικής ηρεμίας η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είχε  «εκπλήξεις» και έντονο παρασκήνιο... άνευ ουσίας! Πρώτος (πολιτικός) Πρόεδρος ο Κ. Τσάτσος, έμεινε στην Ιστορία ως ο Πρόεδρος που φοβάται να τηλεφωνήσει στον Καραμανλή αν δεν ρωτήσει προηγουμένως τον Μολυβιάτη πώς είναι τα κέφια «τού μέσα».

Ο Κ. Τσάτσος είχε εκλεγεί Πρόεδρος από τη Βουλή υπό τον (μυστικό) όρο να παραιτηθεί όποτε του ζητούσε ο Κ. Καραμανλής. Τελικώς εξήντλησε την πενταετία διότι ο Κ. Καραμανλής ήθελε να εκλεγεί Πρόεδρος αφού θα είχε πετύχει την εισδοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αυτό συνέβη τον Μάιο του 1980. Το 1985 ενώ όλοι προεξοφλούσαν μια ήρεμη επανεκλογή του Καραμανλή, αιφνιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου (διαψεύδοντας και τον εαυτό του και τις προβλέψεις του ιδίου!) όρισε Πρόεδρο τον αρεοπαγίτη Χρ. Σαρτζετάκη, η εκλογή του οποίου έγινε με την ευρεσιτεχνία των γαλάζιων ψηφοδελτίων. 

Μετά την προεδρία Σαρτζετάκη επανέρχεται ο Κ. Καραμανλής για να ακολουθήσει, μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης θητείας του, η εκλογή του πασίγνωστου δεξιού Κ. Στεφανόπουλου, ο οποίος εξελέγη από τους βουλευτές του ΠαΣοΚ και τη μικρή Κοινοβουλευτική Ομάδα του Αντώνη Σαμαρά που πρότεινε στο ΠαΣοΚ την υποψηφιότητα Στεφανόπουλου για να αποφευχθούν πρόωρες εκλογές. Τα χρόνια πέρασαν, ο Κ. Στεφανόπουλος ως καλός Πρόεδρος ψηφίστηκε για Πρόεδρος και δεύτερη πενταετία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται αργότερα, όταν ο νεότερος Καραμανλής (ανιψιός του ιδρυτού της Νέας Δημοκρατίας) εισηγείται στη Βουλή την εκλογή του Κάρολου Παπούλια, πασίγνωστου στελέχους του ΠαΣοΚ. Και σε αυτή την περίπτωση ο τότε πρωθυπουργός ήθελε να αποφύγει την προσφυγή στις κάλπες. Ηδη πλησιάζει η ώρα της αλήθειας. Η παρούσα Βουλή πρέπει να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε λίγους μήνες. Για την εκλογή απαιτούνται τουλάχιστον 180, πλειοψηφία που δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί στην τωρινή Βουλή.

Είναι πρόδηλον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσδοκά πτώση της κυβερνήσεως Σαμαρά αν δεν συγκεντρωθούν οι 180 απαιτούμενοι ψήφοι για την εκλογή Προέδρου, ώστε να γίνουν πρόωρες εκλογές. Ο κ. Αντ. Σαμαράς πιστεύει ότι μπορεί να υποδείξει Πρόεδρο κοινής αποδοχής για να αποφύγει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες... Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα χρειάζεται Πρόεδρο αντάξιο του αξιώματος ή «εργαλείο» για πολιτικές εξελίξεις!