ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ AΝΕΡΓΟΙ

 

Στην Ελλάδα τώρα η ενοικιαζόμενη εργασία ήρθε μαζί με το μνημόνιο Πίσω από τα Μεγάλα θέματα του Πολυνομοσχεδίου όπως το γάλα, τα φαρμακεία και τα περίπτερα, πέρασε κι η νομιμοποίηση του Δουλεμπορίου ενοικιαζομένων ανθρώπων και στις Εργολαβίες μεταξύ διαπλοκής και Δημοσίου.  Πλέον και στα Δημόσια Έργα θα μπορούν να απασχολούνται σκλάβοι - ενοικιαζόμενοι. 

klaven sind Nicht Arbeitslos* (Οι Σκλάβοι δεν είναι Άνεργοι.)

Η αρχή έγινε με την Ενοικιαζόμενη εργασίας στις ΗΠΑ, το άντρο του καπιταλισμού, όπου πλέον ακόμη κι ο Στρατός στο Ιράκ έχει περισσότερους Μισθοφόρους παρά Στρατιώτες. ια παράδειγμα η Blackwater προσλαμβάνει βετεράνους του στρατού των ΗΠΑ, εκπαιδευμένους με τα λεφτά των φορολογουμένων και κατόπιν τους ενοικιάζει πάλι στο κράτος στέλνοντας τους στο Ιράκ. Στην Ευρώπη ήρθαν πριν από δέκα χρόνια μέσω των Mini Jobs  στην Γερμανία.

Η δικαιολογία ήταν να βρουν 1εκ άνεργοι, μητέρες, νέοι για μαθητεία,  γρήγορα εργασία και ο σκοπός τους να κρύψουν κάτω από το χαλί το ένα μεγάλο ποσοστό της Ανεργίας. Στο αποχαύνωση του ΕΥΡΩ και στην επίπλαστη ευημερία λίγοι πρόσεξαν το κακό που δημιουργήθηκε. Οι minijobs είναι εργασία με 400€ το μήνα αφορολόγητα και χωρίς συνταξιοδοτικά δικαιώματα, μέχρι να βρουν εργασία.

Η πραγματικότητα μετά από 10 χρόνια εφαρμογής του μέτρου, αποκάλυψε ότι χιλιάδες άνθρωποι σκλαβώθηκαν στο “προσωρινό” για δέκα χρόνια και σήμερα πλέον που είναι 35-40ετών είναι ακόμη με μισθό 400€ αφορολόγητο και χωρίς σύνταξη! Ενώ πολλοί ακόμη, με “κανονική” εργασία βρήκαν δεύτερη αφορολόγητη εργασία για να συμπληρώσουν τα 2.000€ που είναι περίπου ο μέσος μισθός στην Γερμανία.

Σήμερα στην Γερμανία έχει ξεκινήσει διάλογος, όχι βέβαια για να καταργηθεί το βολικό για τις πολυεθνικές μέτρο, αλλά για να ανέβει ο μισθός στα 450€ με ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά με αντάλλαγμα όπως προτείνουν οι Πράσινοι, να είναι αφορολόγητα μόνο τα 50€. Ένα άλλο στοιχείο που ενδιαφέρει τους Ελληνες εργαζόμενους, είναι ο μύθος σύνδεσης χαμηλού μισθού ανταγωνιστικότητας! 

Συγκεκριμένα όσες Εταιρίες θέλουν να γίνουν ανταγωνιστικές, όπως η VW επιλέγουν να κρατήσουν τους πολύτιμους εξειδικευμένους εργαζόμενους σε μόνιμη θέση αντί σε προσωρινή, δήλωσε στην Welt o Πρόεδρος του Συνδέσμου Ομοσπονδιακών Εργοδοτών Προσωπικού (BAP), Volker Enkerts. Οι Βιομηχανίες που παράγουν κι είναι ανταγωνιστικές πληρώνουν και αναλογα υψηλά ώστε να μην χάσουν την τεχνογνωσία, κι άρα τον ανταγωνισμό, ένω οι εταιρίες με χαμηλή προστιθέμενη αξία είναι αυτές που θέλουν ανακυκλωσημους εργαζομένους.

Σύμφωνα μάλιστα με το ίδιο ινστιτούτο απασχόλησης (Forschungseinrichtung der Bundesagentur für Arbeit) μόλις το 15% των Mini Jobs βρίσκει τελικά μόνιμη εργασία, το υπόλοιπο 75% ανακυκλώνεται ξανά και ξανά. Ναι μιλάμε για ανθρώπους. Ενα δεύτερο δεδομένο στους μακροχρόνια ενοικιαζόμενους είναι η υπερεξειδίκευση! 

Δηλαδή μπαίνουν στην κατάσταση σκλάβου - ενοικιαζόμενου ώστε να αποκτήσουν δεξιότητας σε νεαρή ηλικία πχ 25ετών και στα 35 να είναι τόσο υπερεξειδικευμένοι ώστε αν δεν βρουν μόνιμη εργασία, να μην μπορούν να απορροφηθούν ούτε στην φθηνή εργασία γιατί έχουν δεξιότητες που δικαιολογούν υψηλότερο μισθό ή υπογράφουν συμβάσεις ανειδίκευτου αποκρύβοντας το βιογραφικός του για να βρουν δουλεια και να ξεκινούν πάλι από το μηδέν !

Είναι ότι οι περίπου 8.000 δουλεμπορικές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην Γερμανία, είναι πράγματι “ελαστικες” απέναντι στο νόμο. Για παράδειγμα εργαζόμενος που απολύθηκε από την Daimler για πρόβλημα υγείας, επαναδραστηριοποιήθηκε στο ίδιο πόστο αλλά υπό την σκέπη της δουλεμπορικής εταιρίας και φυσικά με το χαμηλό μισθό 16€/ώρα αντί των 40ώραρα που έπαιρνε πριν, με όποια επιβάρυνση για την υγεία του. Σκεφτείτε αν αυτο γίνεται στη Γερμανία, τι θα γίνει στην Ελλάδα που έλεγχοι είναι μηδενικοί.

Monderne Sklaverei* (μοντέρνα σκλαβιά)

Εδώ στην Ελλάδα τώρα η ενοικιαζόμενη εργασία ήρθε μαζί με το μνημόνιο. Πρώτα μείωσαν τις αποζημειώσεις των απολύσεων, μείωσαν τα εργασιακά δικαιώματα, έφεραν τις ατομικές συμβάσεις με την υπόσχεση της μείωσης της ανεργίας και τελικά και μειωση μισθών είχαμε και η ανεργία από 11% εκτοξεύθηκε στο 30% !  Ένα παράδειγμα είναι κι η Φωτεινή Κ. μπήκε με ΑΣΕΠ(!) για 8μηνη σύμβαση στα ΔΕΚΟ με μισθό 800€ καθαρά. 

Ξαφνικά με τους νέους νόμους ξαφνικά βρέθηκε να εργάζεται για την εταιρεία S. για 6 μήνες με μισθό 580€ στο ίδιο πόστο και στο ίδιο ωράριο, αλλά μάλλον και κι αυτά ήταν “πολλά” ξανά μεταπήδησε σε άλλη δουλεμπορική την M. αυτή την φορά για 540€ χάνοντας “κάπου” στο δρόμο 260€ “αέρα” για την ίδια εταιρία ΔΕΚΟ που της “προσέφερε” εργασία που ήδη είχε από τον ΑΣΕΠ !!!

Να σημειώσουμε εδώ ότι η Φωτεινή Κ. ήταν από τις τυχερές γιατί βρήκε 8μηνην εργασία. Τώρα πλέον είναι 5μηνες. Γιατί 5μηνες ; Μα έχουμε την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση μετά τον Πινοσετ κι ακόμη αναρωτιέστε; Μα απλά γιατί στους 6μηνες κάποιος δικαιούται επίδομα Ανεργίας από τον ΟΑΕΔ, αλλά αν πάρει το επίδομα Ανεργίας δεν θα έχει την ανάγκη του Εργολάβου. Ενώ τώρα στους 5μήνες έχει να επιλέξει μεταξύ πείνας ή δουλεμπόρου και να αναγκαστεί να υπογράψει πάλι για 5μηνη εργασία. Λογικό.

Ενώ δεύτερο παράδειγμα, όπως κατήγγειλε εκπρόσωπος των εργαζομένων ΕΤΕΑ στο MEGA “Κοινωνία Ωρα” απολύσανε 70 μόνιμες (καθαρίστριες περίπου υπολογίζω 90χιλ/μήνα) και πήραν εργολάβο με 500χιλ/μήνα κα φυσικά οι οικοδεσπότες της εκπομπής άλλαξαν θεμα κι αφησαν την καταγγελία να αιωρείται. Ασύμφορο αλλά ίσως βολικό για κάποιους, όχι βέβαια τους εργαζόμενους.

Τώρα με το πολυνομοσχέδιο - μνημόνιο που ψήφισαν οι βουλευτές μας, ο θεσμός των ενοικιαζόμενων, αυτή τεράστια μπίζνα εκατομμυρίων με σίγουρο πελάτη , τον Ελληνα φορολογούμενο, θα επεκταθεί και στα Δημόσια Έργα οι δήμοι που θα κερδηθούν από μνημονιακούς δημάρχους, από την επόμενη των Εκλογών θα αρχίσουν να απολύουν κόσμο, είναι μνημονιακή Καλλικρατική υποχρέωση, αν “και όλοι μας υπόσχονται ότι τελειώνει το μνημόνιο”.

Ετσι οι Εργασίες που πάντα είναι απαραίτητες για τους Δήμους και τις Περιφέρειες θα γίνονται ακριβότερα, με αύξηση των δημοτικών τελών, και με εργολάβους. πάντα ιδιωτες και πάντα ημμετέρους. Γιατι τα μέτρα που ψηφίστηκαν ήρθε τώρα να εφαρμοστούν. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΟΥΝΤΙΑΛ;

 

Ξεκίνησε το πολυαναμενόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Δεν θα σταθώ εδώ στις εγχώριες (βραζιλιάνικες) ή διεθνείς φωνές κατακραυγής απέναντι στη διοργάνωση, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ή αναμένεται να αντιμετωπίσει η Βραζιλία. Μεγάλη συζήτηση, αλλά άλλο είναι το θέμα του παρόντος άρθρου. Εδώ θα αναφέρω έξι (τουλάχιστον) λόγους για τους οποίους τα Μουντιάλ συγκινούν διαχρονικά μάζες ανθρώπων - και όχι μόνο ποδοσφαιρόφιλους.

1-Η επικοινωνιακή διάσταση: κάποτε τα Μουντιάλ ήταν η μοναδική ευκαιρία, λόγω πλημμελών διεθνών επικοινωνιών, να δει -ή να ακούσει κάποιος για- όλα τα μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, συγκεντρωμένα σε μια διοργάνωση, σε μια χώρα. Και έτσι, το Μουντιάλ έγινε η σημαντικότερη «σκηνή» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, δημιουργώντας μια παράδοση που έκτοτε ισχύει διαχρονικά. Και, αν τα Champions League έχουν αναχθεί σε μια τεράστια «μπίζνα» και σε έναν ανελέητο ανταγωνισμό ανάμεσα σε ανώνυμες ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις/ εταιρείες, είναι επιπρόσθετα και τα ακόλουθα χαρακτηριστικά που διατηρούν το Μουντιάλ στην κορυφή των ποδοσφαιρικών και αθλητικών διοργανώσεων.

2-Η νοητική διάσταση: τα Μουντιάλ έχουν μια ιδιομορφία: επειδή μεσολαβούν τέσσερα χρόνια ανάμεσα σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, υπάρχει αρκετός χρόνος για να κατακαθίσουν οι εντυπώσεις, οι μνήμες και οι παραστάσεις, ώστε δημιουργείται κάθε φορά μια όμορφη ιστορία, σαν παραμύθι. Που μας συνοδεύει δια βίου, καθώς μάλιστα τα στοιχεία του παραλληλίζονται ή συστοιχίζονται με τα αντίστοιχα άλλων διοργανώσεων.

3-Η ανθρωπολογική/πολιτισμική διάσταση: το Μουντιάλ είναι μια δια-πολιτισμική γιορτή. Άνθρωποι από όλες τις ηπείρους και φυλές συγκεντρώνονται από κοινού στα γήπεδα ή σε χώρους παρακολούθησης των αγώνων, κάτι που προσφέρει τη δυνατότητα ανταλλαγής κουλτούρας, γλώσσας, συμβόλων, ή γενικά τη δυνατότητα να ανιχνεύσει κάποιος περιθωριακά τοπικά χαρακτηριστικά, ενίοτε εξωτικά (π.χ. παράξενες φανέλες ή αμφιέσεις, ποδοσφαιριστές με περίεργη εμφάνιση κ.λπ.)

4-Η ψυχολογική διάσταση: σε ψυχολογικό επίπεδο, το γεγονός ότι στα Μουντιάλ αναμετρώνται μεταξύ τους εθνικές ομάδες, προσφέρει σε όλους -έστω και υποσυνείδητα- το «εθνικό ή εθνικιστικό» άλλοθι της αναζήτησης της υπεροχής απέναντι στους άλλους. Μιας υπεροχής βέβαια καθαρά συμβολικής ως προς τη φύση της και σαφώς αναίμακτης. Ένα μέσο, με άλλα λόγια, για μια εθνική «αναπλήρωση», ειδικά σε καιρούς κρίσης.

5-H βιωματική διάσταση: για πολλούς λαούς (αλλά και για τους νέους ιδίως ανθρώπους) το Μουντιάλ παραδοσιακά είναι συνδεδεμένο με την ανεμελιά και τη χαλαρότητα του καλοκαιριού. Μια ευχάριστη μηνιαία ανάπαυλα που μας φέρνει μάλιστα και πιο κοντά. Τα ωραία βράδια του Ιουνίου: πίτσα, μπύρα, τσιπς.

6-Η ποδοσφαιρική διάσταση: σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο - και μεταξύ άλλων πραγμάτων - περισσότερο από κάθε άλλη διοργάνωση, τα Μουντιάλ δημιουργούν τη μυθολογία του ποδοσφαίρου: αν και το να κατακτήσει κάποιος-ακόμη και ως ηγέτης- το βαρύτιμο τρόπαιο δεν συνιστά από μόνο του ικανή συνθήκη ώστε να πατήσει  την κορυφή της ποδοσφαιρικής ιστορίας, ωστόσο το να το κάνει μοιάζει να είναι, από την άλλη, αναγκαία συνθήκη για το ίδιο πράγμα: απόδειξη, πολλοί μεγάλοι παίκτες που δεν το κατέκτησαν. 

Ο Πλατινί, ο Μπάτζιο, ο Ντι Στέφανο (δεν συμμετείχε), ο Ζίκο. Κανένας απ' αυτούς δεν έχει πλησιάσει στην κοινή συνείδηση τα δυσθεώρητα ύψη κυρίως των Πελέ και Μαραντόνα, ή ακόμη και του Ζιντάν. Θα το κάνει ο Μέσι; Ποιος ξέρει.

Καλό - και ήρεμο - Μουντιάλ!

 

ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ;

 

Έγιναν οι πρυτανικές εκλογές στο ΑΠΘ για την ανάδειξη νέα διοίκησης. Είναι η πρώτη φορά, μετά από πάρα πολλά χρόνια, που δεν ψηφίζουν οι φοιτητές και η διαδικασία έγινε με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Προσωπικά, είμαι από τους ελάχιστους που πιστεύουν ότι οι πρυτανικές εκλογές (του ΑΠΘ και οι άλλες που θα ακολουθήσουν σε όλα τα ΑΕΙ) μπορεί να αποδειχθούν πιο σημαντικές από τις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Και εξηγούμαι γιατί. Τα πανεπιστήμια αποτελούν κοινότητες όπου αποτυπώνεται χαρακτηριστικά η εικόνα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα. Αυτή τη στιγμή η Νομική και η Φιλοσοφική (έχει ήδη κλείσει) πνίγονται στα σκουπίδια. Οι διοικητικοί υπάλληλοι απεργούν, οι απερχόμενες πρυτανικές αρχές επιδεικνύουν την κυνική αδιαφορία τους και η τέως ηγεσία του υπουργείου Παιδείας φεύγει αμέριμνη για το Μουντιάλ της Βραζιλίας…

Οι πολυπληθείς  φοιτητές συνωστίζονται να δρέψουν καρπούς από τα πελατειακά δίκτυα των καθηγητών και προσβλέπουν σε ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα στην εγχώρια αγορά εργασίας. Οι μειοψηφίες τρομοκρατούν την απαθή μάζα των υπόλοιπων φοιτητών, οι οποίοι παραμένουν παρατηρητές και δεν συμμετέχουν σε καμία εξυγίανση της σχολής τους.

Αυτά λοιπόν και πολλά άλλα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι ο καθρέπτης της σύγχρονης Ελλάδας. Και οπωσδήποτε η βασική αιτία δεν είναι άλλη από το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας που διαιωνίζεται σαδιστικά και διογκώνει την παθογένεια στην ανάπτυξη, στην κουλτούρα και στην οικονομία της χώρας. Σε αντίθεση, λοιπόν, με το αδιέξοδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, για πρώτη φορά οι κοινότητες των πανεπιστημίων δείχνουν να κατευθύνονται σε σημαντικές αλλαγές εκδημοκρατισμού.

Εδώ πρέπει να θυμίσω (γιατί πλέον κάπως πρέπει να συνεννοούμαστε), ότι δημοκρατία είναι ελευθερία, ισότητα, διάλογος, απόδειξη παιδείας και, κυρίως, ανάληψη υπεύθυνων ρόλων μέσα από συμμετοχικότητες. Ενώ, μετά και τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης, είμαστε έτοιμοι να φουντάρουμε από το αδιέξοδο, οι πρυτανικές εκλογές δίνουν μια νότα αισιοδοξίας.

Και να τα τεκμήρια: Σύμφωνα με τον νόμο Διαμαντοπούλου του 2011, το Συμβούλιο κάθε ιδρύματος επιλέγει, μετά από διαφανείς διαδικασίες, τις υποψηφιότητες των πρυτάνεων. Η παρουσίαση γίνεται με πρόγραμμα και συγκεκριμένες θέσεις, η ψηφοφορία είναι διαδικτυακή και δεν συμμετέχουν πλέον εκπρόσωποι από τους συλλόγους των φοιτητών. Πώς ερμηνεύεται η δημοκρατικότητα της διαδικασίας;

Πρώτον, η ύπαρξη Συμβουλίου του ιδρύματος εγγυάται τον σχεδιασμό και την ακαδημαϊκή προοπτική (έρευνα, επιστημοσύνη, αναπτυξιακή εκπαιδευτική πολιτική κ.λπ.) του κάθε ιδρύματος. Επομένως, είναι αυτοί που γνωρίζουν ποιοι είναι οι καταλληλότεροι για να μπουν στη διαδικασία της εκλογής.

Δεύτερον, δεν συμμετέχουν οι φοιτητές, σπάζοντας έτσι τα πανίσχυρα πελατειακά δίκτυα που λυμαίνονταν τον χώρο εδώ και δεκαετίες. Τέλος, η ηλεκτρονική ψηφοφορία διασφαλίζει το αδιάβλητο της διαδικασίας και δίνει τη δυνατότητα της τεράστιας συμμετοχής, όπως έγινε και με την ανάδειξη των Πολιτικών Συμβουλίων.

Αν λοιπόν η πανεπιστημιακή κοινότητα μπορέσει να εφαρμόσει τις βασικές αρχές της συμμετοχικής δημοκρατίας (να είστε σίγουροι πως στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει άλλη), και αποδείξει έμπρακτα ότι έτσι διασφαλίζεται η δημιουργία και η ανάπτυξη, τότε δεν μένει παρά να αρχίσουμε να τη συζητάμε και για ολόκληρη την κοινωνία. Και λέω να συζητάμε κάποιες μορφές της, γιατί είμαστε ακόμα πολύ μακριά για να την εφαρμόσουμε.

Ας ελπίσουμε ότι σε λίγους μήνες θα είμαστε σε θέση να δούμε τα πρώτα θετικά δείγματα της «επανάστασης» (γιατί κάτι που θέλει 30 χρόνια να συμβεί δεν μπορεί παρά να είναι επανάσταση) στα πανεπιστήμια. Είμαι σίγουρος, κι ας μην το καταλαβαίνουμε ακόμα, πως θα αποτελέσει πρότυπο έντονου προβληματισμού για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την αρρωστημένη μας δημοκρατία. Άλλωστε, όλες οι μεγάλες αλλαγές πάντοτε από τα πανεπιστήμια ξεκινούν. Μήπως το έχουν ξεχάσει αυτό οι Έλληνες καθηγητές και οι φοιτητές τους; 

 

Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ

 

Ένα θέμα που λείπει συνεχώς από τον δημόσιο διάλογο, είναι τα απορρίμματα, η χρηστή διαχείριση τους και τα πολλαπλά οφέλη που μπορούν να έχουν οι κοινωνίες από αυτά. Αυτό διαπιστώθηκε και πρόσφατα, όπου στον προγραμματικό λόγο υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών δεν δόθηκε βαρύνουσα σημασία. Στην Ελλάδα η ανακύκλωση μαζί με την κομποστοποίηση βρίσκεται στο 18% ενώ το 82% των απορριμμάτων θάβεται σε χωματερές. Ακόμα και το 2014, υπάρχουν ανεξέλεγκτες χωματερές σε εκκρεμότητα, ενώ η χώρα έχει καταδικαστεί από το 2005 από την Ε.Ε. για αυτόν το λόγο.

Την ίδια στιγμή εξαιτίας της κρίσης και της πρωτοφανούς φοροεισπρακτικής πολιτικής οι πολίτες αδυνατούν να θερμάνουν τα σπίτια τους και παρατηρείται το φαινόμενο της «ενεργειακής φτώχειας». Καίγοντας ξύλα και πέλετ κάκιστης ποιότητας, ακόμα και έπιπλα, ενισχύεται η αιθαλομίχλη και η αέρια ρύπανση γενικότερα είναι πολύ υψηλή, με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής στα αστικά κέντρα και μεσοπρόθεσμα να επιβαρύνεται το σύστημα υγείας.

Υπάρχει λοιπόν μια τεχνολογία αρκετά ώριμη που μπορεί να λύσει και τα δύο προβλήματα, ωστόσο αντιμετωπίζεται με καχυποψία και επιθετικότητα. Η τεχνολογία αυτή είναι η ελεγχόμενη καύση των απορριμμάτων, η οποία μειώνει σε μεγάλο βαθμό τον όγκο των απορριμμάτων που καταλήγουν στην χωματερή και εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα το υψηλό ενεργειακό δυναμικό τους. Έτσι, μπορεί να παραχθεί ηλεκτρικό ρεύμα και ζεστό νερό χρήσης το οποίο μπορεί να διοχετευθεί στις τοπικές κοινωνίες με τα επιτυχημένα συστήματα τηλεθέρμανσης.

Είναι εντυπωσιακό πως χώρες που έχουν πάθος με την προστασία του περιβάλλοντος, όπως η Δανία και η Σουηδία, αξιοποιούν την τεχνολογία αυτή, μάλιστα η Σουηδία έφτασε στο σημείο να εισάγει σκουπίδια για να τα κάψει καθώς δεν είχε αρκετά λόγω της εκτεταμένης ανακύκλωσης. Η Ελλάδα έπρεπε χθες να είχε ξεκινήσει να διαχειρίζεται σωστά τα σκουπίδια της.

Με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων, αρχικά με διαλογή στην πηγή, με ενίσχυση της ανακύκλωσης, με κομποστοποίηση αλλά και με ελεγχόμενη καύση. Έτσι, θα σταματήσουν οι Χ.Υ.Τ.Α. και οι τριτοκοσμικές χωματερές. Παράλληλα, οι πολίτες θα σταματήσουν με την χρήση τηλεθερμάνσεων να καίνε εισαγόμενο φυσικό αέριο και πετρέλαιο, βοηθώντας το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αλλά και την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας.

Θέτουμε το ζήτημα τώρα καθώς θεωρούμε πως ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα θα πρέπει να προηγείται των καταστάσεων. Η τεχνολογία είναι εδώ και υπάρχουν δεκάδες πετυχημένα παραδείγματα από τον αναπτυγμένο κόσμο που επιτρέπουν στη χώρα να κάνει γρήγορα άλματα προς το μέλλον.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει κάποιος να σταθεί απέναντι στα μικρά αλλά και στα μεγάλα συμφέροντα που συνδέονται με την διαχείριση απορριμμάτων και με το (λαθρ)εμπόριο ενέργειας.