Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ AΓΚΥΡΑΣ

 

Όπως την αντιλαμβάνεται ο Νταβούτογλου και το κεμαλο-ισλαμικό του συνάφι, στήν Κύπρο η μόνη ειρήνη που μπορεί να υπάρξει, είναι η τουρκική... Την περασμένη εβδομάδα και προτού μεταβεί στην κατεχόμενη Λευκωσία για να δώσει, ως ο προφανής Γκαουλάΐτερ, οδηγίες στα τοπικά iç-oğlan της Άγκυρας, σχετικά με την επικείμενη επίσκεψη του αντιπροέδρου Μπαΐνντεν, και αφού στο μεσοδιάστημα διακήρυξε διαπρυσίως ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να πληρώσει ούτε γρόσι για μερικά από τα εγκλήματα πολέμου σε βάρος αμάχων που η χώρα του διέπραξε στη Κύπρο και για τα οποία καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ο Νταβούτογλου μετέβη στο Λονδίνο ως υπέρμαχος και θιασώτης της ... ειρήνης στη Συρία για να συναντηθεί με τους υπόλοιπους "ειρηνοποιούς" και "Φίλους της Συρίας".

Εκεί παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στη γνωστή δημοσιογραφική ντίβα του C.N.N. Christiane Amanpour. Παραθέτω τις θέσεις που ανέπτυξε ο κύριος αυτός, του οποίου η χώρα λειτουργεί, κατά δική της παραδοχή, ως διεθνής προβοκάτορας στη Συρία , του οποίου η χώρα κατέχει εδάφη ευρωπαϊκής χώρας, της Κύπρου, του οποίου η χώρα υποστηρίζει ότι οι Αρμένιοι διέπραξαν γενοκτονία εναντίον των Τούρκων και όχι το αντίθετο, και του οποίου η χώρα δολοφονεί και φυλακίζει υπηκόους της κατά συρροή μέχρι τις μέρες μας.

Με το γνωστό ύφος του προπέτη που μας έχουν συνηθίσει αυτός και ο διπλά  προικισμένος προϊστάμενος του, ο Νταβούτογλου απεφάνθη ότι η απόφαση της Διεθνούς Κοινότητος (Δ.Κ.) να μην επέμβει στη Συρία, είχε ως άμεση συνέπεια την κρίση στην Ουκρανία. Με την αδράνεια της στη Συρία η Δ.Κ., κατά τον Νταβούτογλου , απώλεσε το κρίσιμο όπλο της αποτροπής (deterrence ) και προκάλεσε έτσι την κρίση στην Ουκρανία. Κοντολογίς, η πολεμοχαρής Ρωσία ενισχυμένη λόγω Συρίας κτύπησε και στη Ουκρανία. Θαυμάστε επί λέξει την αναλυτική δεινότητα του Τούρκου Μέγα Μάγιστρου. 

"...Ψυχολογικά και στρατηγικά να μου επιτρέψεις να πω...", λέει στην κυρία, "...υπάρχει αλληλουχία (link) μεταξύ της αδυναμίας της Δ.Κ. να σταματήσει το μακελειό στη Συρία και την κατάσταση στην Ουκρανία." Και συνέχισε υποστηρίζοντας ότι "...η ικανότητα αποτροπής της Δ.Κ. φθίνει συνεχώς τα τελευταία τρία χρόνια..." Η δε ομοΐδεάτισά του κ. Amanpour, η οποία για όσους δεν γνωρίζουν είχε πάθε αμόκ επί οθόνης όταν πληροφορήθηκε ότι ο Ομπάμα αποφάσισε ότι δεν θα βομβάρδιζε την Συρία , υπερθεμάτισε με της εξής "πάσα" προς τον Τούρκο ισλαμιστή: "Ώστε νομίζεις ότι η αποτροπή [της Δ.Κ.] φθίνει λόγω Συρίας τα τελευταία τρία χρόνια...". Ναι, βεβαίως, απαντά ο Μάγιστρος και παντογνώστης του διακρατικού συστήματος. Και συνεχίζει: "...Κάτι πρέπει να αλλάξει. Ένας δικτάτορας που διέπραξε τόσα εγκλήματα έναντι στη ανθρωπότητα δεν πρέπει να επιβιώσει...εάν επιβιώσει είναι λόγω αδυναμίας της Δ.Κ. να σταματήσει αυτή την μηχανή σφαγής..."

Εδώ μιλά ο εκπρόσωπος μιας χώρας που το 1974 δολοφόνησε με την κρατική της μηχανή το 1% του πληθυσμού της Κύπρου, που με την ίδια μηχανή έκαψε 3000 κουρδικά χωριά στη διάρκεια του βρώμικου της πολέμου την δεκαετία του 1990, κατά του ενός τρίτου του πληθυσμού της που δεν είναι Τούρκοι, με πάνω από 40.000 νεκρούς, που το 2011 θανάτωσε με βομβαρδισμούς δεκάδες αθώους Κούρδους που έκαναν εμπόριο στα ανατολικά της σύνορα, μια χώρα που έχει τις περισσότερες καταδίκες από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και για την οποία όλος ο κόσμος έμαθε πρόσφατα ότι οργάνωσε με ισλαμιστές τρομοκράτες τις επιθέσεις με χημικά εναντίων αμάχων στη Συρία για να παραπλανήσει τους Αμερικανούς να επιτεθούν στον Άσσαντ! Και για το οποίο ζήτημα, η κυρία του CNN τήρησε σιγή ιχθύος, μήπως και ενοχληθεί ο υψηλός της προσκεκλημένος και απωλέσει την εικόνα του ως ειρηνοποιού και ηθικοπλάστη.

Υφίσταται , αναντίρρητα, αλληλουχία ανάμεσα στις δυο κρίσεις. Ο Νταβούτογλου έχει δίκιο. Από την ανάποδη όμως. Επειδή ακριβώς απέτυχε η συνωμοτική προσπάθεια των Δυτικών, με μπροστάρη την Τουρκία και τους λοιπούς ενεργούμενους της Ουάσιγκτον στην Δ.Κ., να ανατρέψουν το καθεστώς Άσσαντ, όπως έπραξαν στη Λιβύη και να συνεχίσουν από τη Δαμασκό ακάθεκτοι για την Τεχεράνη, αντέδρασαν στη Ουκρανία. Για να τιμωρήσουν την Ρωσία που θεώρησαν, ορθά, ως τον κύριο αίτιο για την αποτυχία τους. Διότι η Ρωσία "δεν κάθησε καλά" όπως στην Λιβύη στα Βαλκάνια και αλλού. Αποφάσισαν λοιπόν να την τιμωρήσουν παραδειγματικά κτυπώντας την στο μαλακό της υπογάστριο, στην Ουκρανία. 

Πιστεύοντας, έτσι, ότι ο Πούτιν θα γονάτιζε και θα φώναζε "ήμαρτον". Και ότι θα παρέδιδετο και στη Συρία και στην Ουκρανία. Υπήρξε, πράγματι, τόσο επιδερμική η γνώση τους για τη Ρωσία που δεν διανοήθηκαν καν ότι η Μόσχα θα άρπαζε την ευκαιρία και μαζί και την στρατηγική σημασίας χερσόνησο της Κριμαίας ή Ταυρικής, το ιστορικό όνομα της με το οποίο την αποκαλούσε η Μεγάλη Αικατερίνη.

Η παραπάνω εξήγηση, αν και με εκφράζει, δεν είναι δική μου. Ανήκει στον αμερικανό αναλυτή George Friedman, δημιουργό και αρχηγό της Strategic Forecasting, περισσότερο γνωστής ως Stratfor, μιας εταιρίας ανάλυσης και πρόγνωσης με άμεσες προσβάσεις σε όλες τις αμερικανικές υπηρεσίες ( ο Friedman υπήρξε βετεράνος τους) που απέκτησε μεγάλη φήμη και αξιοπιστία για τις αναλυτικές τις δεινότητες στη μεταψυχροπολεμική εποχή και που την διαβάζουν ευλαβικά όλα τα ΥΠ.ΕΞ. του κόσμου. 

 Όλα τα παραπάνω γράφονται διότι έχουν άμεση σχέση με την Κύπρο και το μέλλον της. Στήν Κύπρο η μόνη ειρήνη που μπορεί να υπάρξει, είναι η τουρκική! Όπως την αντιλαμβάνεται ο Νταβούτογλου και το κεμαλο-ισλαμικό του συνάφι. Όλων, όπως και των iç-oğlan τους στην Λευκωσία, η Κύπρος δεν μπορεί να υφίσταται ως συκροτημένο και αυτεξούσιο κράτος, παρά μόνο ως σατραπεία της Άγκυρας και με τον κάθε Νταβούτογλου να την διαχειρίζεται ως Γκαουλάΐτερ.

Αυτή την αντίληψη για την Κύπρο και τον λαό της, η Άγκυρα επιβεβαιώνει και επαληθεύει με τη συμπεριφορά της και τις πράξεις της σε διεθνή fora, και μέσα στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. Δεν χρειάζεται να απαριθμησθούν αυτές οι νοοτροπίες και συμπεριφορές, που είναι πλέον καθημερινά φαινόμενα. Όχι μόνο δεν υφίσταται Κυπριακό κράτος για την Άγκυρα, αλλά δεν αποδέχεται ότι υπάρχουν καν Έλληνες στην Κύπρο. Υπάρχουν Τούρκοι και υπάρχουν Ρωμιοί, κατάλοιπα της πάλαι πότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όταν το 1974 επιτέθηκαν μαζικά με τον Νατοϊκό τους στρατό, οι επιδρομείς έριξαν φυλλάδια προς τον "Τουρκικόν και Ρωμέΐκον λαόν"ότι οσονούπω θα έσωζαν και τους δυο!

Για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ειδικά, τρεις εξηγήσεις είναι δυνατές για τη σημερινή του πολιτική. Η πρώτη είναι ότι αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει αλλά είναι αποφασισμένος να "κλείσει" το κυπριακό επί τη βάσει μιας έστω και "τουρκικής ειρήνης", διότι είναι πεπεισμένος ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν στο μέλλον και ελπίζοντας ότι η Άγκυρα θα δείξει "μεγαλοψυχία και θα σωφρονισθεί από τους Δυτικούς, ώστε η παρουσία της στην Κύπρο να λάβει την μορφή "ευμενούς ηγεμονίας". 

Η δεύτερη είναι, ότι όπως και στη περίπτωση του τέως Προέδρου που κατηγορεί, είναι και αυτός "αχάπαρος" ως προς το τι διακυβεύεται, κάτι που φάνηκε με την πολιτική του γύμνια και αδυναμία τον περασμένο Μάρτη και ότι τελικά πορεύεται χωρίς στρατηγική και με ...βάρκα την ελπίδα. Υπάρχει και η τρίτη ωστόσο εκδοχή. Ότι αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι γίνεται, επιδιώκει να ξεφύγει πρωτίστως από τον εφιάλτη της κρατικής χρεοκοπίας και να εκμεταλλευτεί την γεωπολιτική ρευστότητα στη περιοχή ώστε να θωρακίσει την χώρα και τον λαό έναντι της τουρκικής βουλιμίας με αποτελεσματικές περιφερειακές συμμαχίες και συνασπισμούς και με στρατηγικό εργαλείο την ενέργεια. Το γεγονός είναι ότι διαμορφώνεται ένα καινούργιο στρατηγικό περιβάλλον στη περιοχή στο οποίο η Κύπρος μπορεί να λειτουργήσει ως ισότιμος παίκτης.

Θέλω να πιστεύω ότι είναι η τρίτη εκδοχή που βρίσκεται πίσω  από την πολιτική του Προέδρου, διότι είναι η μόνη που διασφαλίζει την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στην Κύπρο. Διότι με τις άλλες δυο ο κάθε Νταβούτογλου, θα λειτουργεί ως Γκαουλάΐτερ της Άγκυρας, αποστέλλοντας διαταγές όχι μόνα στα iç-oğlan στα κατεχόμενα αλλά σε ολόκληρη την Κύπρο. 
Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ

 

Πριν από μία εβδομάδα βρέθηκα στην Ιρλανδία προσκαλεσμένος του Πανεπιστημίου του Κορκ για να συμμετάσχω σε ένα μεταδιδακτορικό Θερινό Σχολείο με θέμα την οικονομική κρίση στην Ευρώπη και, ιδιαίτερα, στην Ιρλανδία. Εγώ φυσικά επρόκειτο να μιλήσω για την ελληνική κρίση προσδίδοντας έτσι μια συγκριτική διάσταση στο αντικείμενο. Από τις ομιλίες των πρώτων τριών ημερών εντύπωση μου προκάλεσαν τρία στοιχεία που ίσως το ελληνικό κοινό να βρει επίσης ενδιαφέροντα:

Πρώτον, ουδείς αμφισβήτησε το πολιτικό ή οικονομικό σύστημα της Ιρλανδίας ή της ΕΕ. Αντίθετα, ανιχνεύθηκαν και αναλύθηκαν οι λανθασμένες στρατηγικές των τραπεζών και οι άστοχες πολιτικές αποφάσεις τού τότε κυβερνώντος κόμματος.

Δεύτερον, όλοι συμφώνησαν ότι τα χειρότερα της οικονομικής κρίσης αποσοβήθηκαν εξαιτίας της ύπαρξης του θεσμού Συνεργασία των Κοινωνικών Εταίρων. Είναι πραγματικά εκπληκτικό ότι ο κορπορατιστικός/κεϋνσιανικός αυτός θεσμός, που εγγυάται την συγκροτημένη δράση της κοινωνίας, λειτουργεί αρμονικά με την πιο φιλελεύθερη οικονομία της Ευρώπης.      

Τρίτον, κοινωνιολογικές έρευνες επισήμαναν τη μερική μεταβολή του ιρλανδικού πολιτισμικού προτύπου από συλλογικο-κεντρικό σε ατομοκεντρικό, με διαχρονικές σταθερές το εργασιακό ήθος (work ethic) και την προσωπική υπευθυνότητα, ψυχολογικά στοιχεία τα οποία είναι ιδιαίτερα έντονα στα πλαίσια του ιρλανδικού καθολικισμού. Ο νέος αυτός συνδυασμός παραδοσιακών και σύγχρονων συμπεριφοριακών προτύπων μετέφερε το συνειδησιακό βάρος της ενοχής στο άτομο, απολιτικοποιώντας σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα απονομής δικαιοσύνης. Οι ομιλίες και τα σχόλια καθιστούσαν σαφές ότι ο περιορισμός των καταστροφικών συνεπειών της κρίσης οφειλόταν τόσο στον πραγματισμό, όσο και στην κοινωνική εμπιστοσύνη που χαρακτηρίζει το πολιτικό σώμα στην Ιρλανδία, με δευτερεύοντα παράγοντα την ιδιοσυγκρασιακή «προσωπική ενοχή» που καταστάλαξε η Καθολική Εκκλησία στους Ιρλανδούς.

Καθώς όλοι περίμεναν με έντονη προσμονή την παρουσίαση της περίπτωσης της ελληνικής τραγωδίας, η ανησυχία μου εντεινόταν. Τα αποτελέσματα της έρευνάς μου περί της ελληνικής κρίσης καταδείκνυαν έναν λαό βαθιά διχασμένο και φοβικό απέναντι στον κόσμο, με τους πολίτες καχύποπτους προς το έντονα διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, αλλά και προς τους συμπολίτες τους, να διέπονται από τα θρησκευτικά σύνδρομα που πρώτος εντόπισε ο Στέλιος Ράμφος και που η έρευνά μου εν πολλοίς επιβεβαίωνε. Η σύγκριση απέβαινε εις βάρος της Ελλάδας, και ο πατριωτισμός, αυτός που αισθανόμαστε μόνον όταν είμαστε στα ξένα, δεν μου επέτρεπε να εκθέσω τα στοιχεία με τη δέουσα ωμότητα. Θα προσπαθούσα να μετριάσω τις αρνητικές εντυπώσεις. Πολύ άβολα ξεκίνησα την παρουσίαση…

Μισή ώρα αργότερα, άμα το πέρας της ομιλίας, και μετά το καθιερωμένο χειροκρότημα, άρχισα να δέχομαι ερωτήσεις και σχόλια. Όμως δεν ήταν αυτά που ανέμενα. Αντί να θίξουν το θέμα των σχησμογενών τάσεων της ελληνικής κοινωνίας, το κοινό άρχισε να εκφράζει τον θαυμασμό τους, αλλά και των Ιρλανδών για την ανένδοτη στάση των Ελλήνων, για την απόφαση της ελληνικής κοινωνίας να καταφερθεί κατά του εγχώριου και ευρωπαϊκού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, και την τιμωρία που επιφύλαξαν στο παλιό πολιτικό σύστημα. «Ω, πόσο καλύτερη η ελληνική αντίδραση από την ιρλανδική εσωτερικοποίηση της ενοχής που αφήνει το σύστημα ανέγγιχτο». «Μπράβο σας, μείνατε πιστοί στις αρχές σας, όχι σαν εμάς…».

Έβλεπα το κοινό μου απορημένος… Η συγκροτημένη και πλούσια Ιρλανδία συγχαίρει τους σχεδόν διαλυμένους και πτωχευμένους Έλληνες. Ένα θέατρο του παραλόγου ξεδιπλωνόταν μπρος μου. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, σκέφθηκα. Κάθισα αναπαυτικά λοιπόν, και απόλαυσα τον ιρλανδικό θαυμασμό φορώντας ένα μάλλον αμήχανο μειδίαμα. Έλληνες, οι ήρωες της ημέρας. Μετά σκέφθηκα ότι όλοι μας λαχταρούμε αυτό που μας λείπει. Όμως δεν θα σας πω ότι θα λαχταρούσα να ήμουν Ιρλανδός και να ζηλεύω την Ελλάδα. Ίσως γιατί είμαι ακόμη στα ξένα.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ

 

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ

 

Γιατί είναι σημαντικά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών; Τι ρόλο θα παίξουν και που θα επηρεάσουν στις πολιτικές εξελίξεις;  Ποιες πολιτικές θα ακολουθήσει η ΕΕ κατά τα επόμενα πέντε χρόνια; Πώς θα δαπανηθούν τα χρήματα των φορολογουμένων; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα εξαρτηθούν από την ισορροπία των δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από την επιλογή του προσώπου που θα ηγηθεί της επόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι δύο αυτοί παράγοντες θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Η αντιμετώπιση της κρίσης, η ανάγκη για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία, η έμφαση στις ανάγκες των μικρών επιχειρήσεων και η λήψη μέτρων για την τόνωση της απασχόλησης θα εξακολουθήσουν να αποτελούν προτεραιότητες τα επόμενα χρόνια. Η νομοθεσία για την περαιτέρω σταθεροποίηση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων, ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του διαχωρισμού μεταξύ των επενδύσεων και του τομέα λιανικής πώλησης των τραπεζών, είναι επίσης πιθανό να συγκαταλέγονται στις προτεραιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι ευρωβουλευτές θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα εγκρίνουν ή θα απορρίψουν τη συμφωνία για τη διατλαντική σχέση εμπορίου και επενδύσεων που βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ. Η συμφωνία αυτή θα μπορούσε να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Έχει, όμως, επίσης προκαλέσει ανησυχίες όσον αφορά την προστασία τόσο των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα όσο και των ευρωπαϊκών πολιτιστικών προϊόντων.

Οι νεοεκλεγέντες ευρωβουλευτές θα πρέπει επίσης να επανεξετάσουν τον μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ για την περίοδο 2014-2021, συμπεριλαμβανομένου του μεγέθους και του τρόπου χρηματοδότησής του, αλλά και τους τομείς όπου δαπανάται. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα συνεχίσουν τον αγώνα τους υπέρ της χρηματοδότησης του προϋπολογισμού της ΕΕ εξ ολοκλήρου από ιδίους πόρους, γεγονός που θα μειώσει το ποσοστό των συνεισφορών των κρατών μελών της ΕΕ στο συνολικό προϋπολογισμό.

 

«ΕΠΙΔΗΜΙΑ» ΑΠΟΣΧΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

 

Η Σκωτία και η Καταλονία προγραμμάτισαν δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία. Οι αποσχιστικές διαθέσεις ενισχύθηκαν σε ορισμένες περιοχές της Γαλλίας και της Γερμανίας. Η ενότητα της Ευρώπης  αντικείμενο υπερηφάνειας των Βρυξελλών – φαίνεται ότι ραγίζει. Ποιον συμφέρουν οι αποσχιστικές τάσεις; Η ψηφοφορία για την ανεξαρτησία της Καταλονίας έχει προγραμματιστεί για τις 9 Νοεμβρίου του 2014. Τη δήλωση της κυριαρχίας το κοινοβούλιο της Καταλονίας ενέκρινε στις αρχές του περασμένου έτους. Ωστόσο, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ισπανίας αμέσως αναγνώρισε το έγγραφο ως παράνομο. Και τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος οι ισπανικές αρχές επίσης έχουν απαγορεύσει. Αλλά στην «αντάρτικη» επαρχία είναι έτοιμοι και για μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας.

Η Σκωτία θα πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για απόσχιση από τη Βρετανία στις 18 Σεπτεμβρίου του 2014. Εκεί όλα είναι πιο ήρεμα, απ’ ότι στους θερμόαιμους Καταλανούς. Το επίσημο Λονδίνο με όλες τις δυνάμεις προσπαθεί να μαλακώσει τα οξυμμένα εθνικά προβλήματα: και το δημοψήφισμα επέτρεψε, και παρείχε στην Ουαλία μερική οικονομική αυτονομία. Ποια θέση είναι περισσότερο κερδισμένη – το σκληρό «όχι» της Μαδρίτης ή το αόριστο «ίσως» του Λονδίνου – είναι δύσκολο να πει κανείς. Αλλά το πιθανότερο είναι ότι οι Καταλανοί με τους Σκωτσέζους θα γίνουν οι πρωτοπόροι στην ευρωπαϊκή «παρέλαση της κυριαρχίας», θεωρεί ο πολιτικός αναλυτής Λεονίντ Σάβιν:

Η Ισπανία και η Βρετανία μπορεί να δώσουν το παράδειγμα σε άλλα εθνικά κινήματα. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάζει, επειδή έχει χαραχθεί όχι με βάση τις εθνικές αρχές. Για παράδειγμα, στη Ρουμανία υπάρχει μία τεράστια περιοχή, η οποία κατοικείται από Ούγγρους. Μπορεί να υπάρξουν και προσπάθειες επανένωσης κρατών. Για παράδειγμα, στην πρώην Γιουγκοσλαβία υπάρχουν τάσεις για επανένωση του Μαυροβουνίου με τη Σερβία. Η ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης τις τελευταίες δύο δεκαετίες έγινε ένα είδος πολεμικής σημαίας για την ΕΕ. Ωστόσο, όσο περισσότερες χώρες απορροφά η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο περισσότερες γίνονται οι περιοχές στην επικράτειά της, που καλλιεργούν το όνειρο της ανεξαρτησίας. Σχολιάζει ο πολιτικός αναλυτής Κονσταντίν Βορόνοφ:

Από τον κατάλογο λείπει ολόκληρη ομάδα περιοχών, οι οποίες είναι επίσης στο δρόμο της απόσχισης από τις μητροπόλεις. Εδώ πρέπει να προστεθεί η Γροιλανδία, που είναι το μεγαλύτερο νησί στον κόσμο, τα νησία Φερόες (όλα αυτά ανήκουν στη Δανία). Οι αποσχιστικές διαθέσεις ενισχύθηκαν στην περιοχή της Παδανίας στη βόρεια Ιταλία, στην Ισπανία – στη χώρα των Βάσκων, στην Κορσική, στη Βόρεια Ιρλανδία. Κοινό είναι το γεγονός, ότι αυτές οι διαδικασίες ενισχύθηκαν ακριβώς τον 21ο αιώνα, με φόντο την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Δεν είναι ασφαλείς από τα προβλήματα με τις περιφερειακές αναλαμπές της εθνικής ταυτότητας ακόμα και οι ευρωπαϊκοί γίγαντες, η Γαλλία και η Γερμανία. Το Παρίσι θα έχει προβλήματα, εκτός από την Κορσική που αναφέρθηκε ήδη, και στις Αλσατία και Λωρραίνη. Το Βερολίνο έχει το δικό του πονοκέφαλο: εκεί υπάρχουν ακόμα και ορισμένοι εξέχοντες πολιτικοί, που θεωρούν ότι η Βαυαρία πρέπει να κηρύξει την ανεξαρτησία της. Αλλά στις Βρυξέλλες η επιθυμία εθνών για αυτοδιάθεση δεν προκαλεί δυσφορία. Οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ήδη υποσχεθεί στους Καταλανούς να τους δεχθούν στην ΕΕ σε περίπτωση επικράτησης επί της Μαδρίτης. Παρόμοιες υποσχέσεις έλαβαν οι Σκωτσέζοι, οι Φλαμανδοί που διψούν για διαχωρισμό από το Βέλγιο, οι κάτοικοι πόλεων της Βόρειας Ιταλίας.

Σύμφωνα με ορισμένους πολιτικούς αναλυτές, η «επιδημία» των αποσχιστικών κινημάτων ενθαρρύνεται από τις Βρυξέλες. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλουν με αυτόν τον τρόπο να απαλλάξουν από πραγματικούς μοχλούς εξουσίας τις μεγαλύτερες χώρες που ηγούνται στην ΕΕ. Με το σημερινό αναλογικό σύστημα λήψης των αποφάσεων μόλις 4 από τους 5 ευρωπαϊκούς γίγαντες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία και Ισπανία) μπορούν να επιβάλλουν τη βούλησή τους στα υπόλοιπα 23 κράτη της ΕΕ. Αλλά ο διαχωρισμός αυτών των χωρών σε περισσότερα μικρά «ιστορικά» κράτη μπορεί να αυξήσει σημαντικά τη διαχειρισιμότητα της ενωμένης Ευρώπης. Τότε ο μηχανισμός της ΕΕ θα αποκτήσει, επιτέλους, έναν πραγματικό ρόλο στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.