ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΩΣ ΑΛΛΟΘΙ...;

 

Χθές και την επόμενη Κυριακή οι πολίτες της Ελλάδος - ένιοι εξ αυτών οδηγούνται στα παραβάν, όπου θα λάβουν τη μεγάλη απόφαση, για να κάνουν χρήση του εκλογικού τους δικαιώματος στις κάλπες. Αν δεν υπήρχε η δηλητηριώδης ανάμειξη των κομμάτων και του κράτους στα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αξίζει τον κόπο να αναμειχθεί κανείς και να πάει να ψηφίσει, γιατί στο κάτω κάτω οι άνθρωποι που εκτίθενται και συμπεριλαμβάνονται στα ψηφοδέλτια δεν είναι «φυτευτoί» από διεφθαρμένα κομματικά διευθυντήρια και σε πολλές περιπτώσεις είναι κυριολεκτικά άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Εξαιρούνται, φυσικά, οι υποψήφιοι δήμαρχοι στις μεγάλες πόλεις, όπου εκεί τα κόμματα βάζουν το χεράκι τους, αλλοιώνοντας το πραγματικό νόημα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Μια απλή ανάγνωση του συνθήματος «ψηφίστε με για δήμαρχο ή περιφερειάρχη, για να ανατρέψω το Μνημόνιο» αρκεί για να αποδείξει τη φτώχεια, το χαμηλό επίπεδο πολιτικού λόγου και τη σχιζοφρένεια που έχει εμφιλοχωρήσει στην πολιτική ζωή του τόπου, ενδεικτικό της εθνικής παρακμής μας.

Εκεί, όμως, που τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα είναι στις ευρωεκλογές, που διεξάγονται σε μια στιγμή που ο κόσμος, όποιοι δηλαδή έχουν κουράγιο να παρακολουθούν αυτή την ιλαροτραγωδία, έχει μείνει άναυδος από τις αποκαλύψεις των «Financial Times» αλλά και του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για τη Σύνοδο των Καννών και τα τεκταινόμενα στα ύψιστα κλιμάκια λήψεως αποφάσεων της Ε.Ε. Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της βρετανικής εφημερίδας στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ, σε εκείνη την καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της Ε.Ε. Σύνοδο του G20 πολύ συνοπτικά έγιναν τα εξής:

Εξευτελίστηκε ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της πατρίδας μας από ηγέτες άλλων χωρών, σε μια σύνοδο που δεν είχε καν σχέση με τη θεσμική λειτουργία της Ε.Ε. Ο πρόεδρος της Κομισιόν φέρεται ότι μεθόδευσε την ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ Λουκά Παπαδήμο, ως επικεφαλής κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με τη συναίνεση του κ. Σαμαρά, ο οποίος δέχτηκε αυτή τη «λύση» με αντάλλαγμα τη θέση του πρωθυπουργού σε επόμενη φάση, με τις ευλογίες του διευθυντηρίου της Ε.Ε.

Μεθοδεύτηκε η αντικατάσταση άλλης μιας κυβέρνησης που εξέλεξαν οι πολίτες, αυτής της Ιταλίας και του εκλεγμένου πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, από ακόμη ένα έμπιστο μέλος των… αγορών, επίσης πρώην στέλεχος της Goldman Sachs. Η Γερμανία παρουσίασε σχέδιο αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εξέλιξη που αποφεύχθηκε έπειτα από παρέμβαση του προέδρου των ΗΠΑ, ο οποίος, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών του, παρουσίασε το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης με στόχο τη σταθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος, σύμφωνα με το οποίο οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να τυπώνουν μεγάλες ποσότητες νέων χρημάτων, για να αποφευχθεί ο πανικός στις χρηματαγορές. 

Τελικώς, τα κλάματα της κυρία Μέρκελ οδήγησαν σε μια συμβιβαστική λύση, με το νεοϊδρυθέν ESM να διασώζει της ισπανικές τράπεζες με απευθείας δανεισμό, τον διοικητή της ΕΚΤ να ανακοινώνει ότι θα υπερασπίσει το κοινό νόμισμα με κάθε τρόπο και την ευρωζώνη να χάνει και τα τελευταία ψήγματα δημοκρατίας που είχε. Υστερα από όλα αυτά οι πολίτες των χωρών της Ε.Ε. καλούνται να οδηγηθούν στις κάλπες για να εκλέξουν τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο ήταν σχεδόν αμέτοχο στην εξέλιξη και κυρίως στη διαχείριση αυτής της σοβαρότατης κρίσης, που ξεκίνησε ως οικονομική και κατέληξε σε μια πολιτική κρίση μείζονος σημασίας, με αδιαφανή διευθυντήρια να κάνουν δύο πραξικοπήματα σε, υποτίθεται, κυρίαρχες χώρες, καθορίζοντας μάλιστα και τους κυβερνήτες, οι οποίοι, όλως τυχαίως, ήταν οι εκλεκτοί της Goldman Sachs και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε στηρίξει τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ε.Ε., κυρίως για γεωπολιτικούς λόγους, αφού για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή η ΕΟΚ ήταν ένας τρίτος πόλος, που θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να ξεφύγει από τα δόντια τις μυλόπετρας - και εννοούμε τον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Ρωσίας, που μας οδήγησε στον Εμφύλιο, στην ταραγμένη ψυχροπολεμική περίοδο, στη δικτατορία, στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου και τις αμφισβητήσεις στο Αιγαίο.

Ομως εδώ οι εξελίξεις δείχνουν ότι η κατάσταση στην Ευρώπη είναι επιεικώς απαράδεκτη, με την Ε.Ε. να οδηγείται σε αντιδημοκρατικούς και απολυταρχικούς ατραπούς, με διευθυντήρια, που δεν έχουν καμία σχέση με τους πολίτες των χωρών-μελών, να τσαλαπατούν το ευρωπαϊκό όραμα και το ιδεώδες. Με όλα αυτά αναρωτιέται κανείς μήπως οι εκλογές χρησιμοποιούνται τελικά ως άλλοθι για να καταστήσουν τους πολίτες συνυπεύθυνους στα εγκλήματα που διαπράττουν οι ελίτ της Ε.Ε. και όχι μόνον, και αν πρέπει η Ελλάδα, εκτός από ένα σχέδιο για την ουσιαστική ενσωμάτωσή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, να επεξεργάζεται ΚΑΙ ένα σχέδιο απεμπλοκής, για ώρα ανάγκης, χωρίς τις απώλειες που θα είχε μια άτακτη αποχώρηση.   

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

ΥΨΗΛΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ

 

Τα προεκλογικά χτυπήματα στην πλάτη των ψηφοφόρων από τους υποψηφίους όλων των παρατάξεων και των συνδυασμών βρίσκονται εδώ και μερικές εβδομάδες στην ημερήσια διάταξη. Με τον ίδιο ρυθμό, συχνότητα και ένταση πέφτουν και οι γροθιές στο σαγόνι των φορολογουμένων από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς του υπουργείου Οικονομικών.

Βρισκόμαστε σε περίοδο υποβολής φορολογικών δηλώσεων και οι πρώτοι αριθμοί και τα στατιστικά που ανακοινώνονται από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) είναι αποκαλυπτικά. Έχουν υποβληθεί μόλις 604.191 φορολογικές δηλώσεις σε σύνολο περίπου 5.500.000 δηλώσεων, δηλαδή περίπου το 11% όσων αναμένεται να υποβληθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου.

Από αυτές μόλις το 20,11% είναι πιστωτικές και το συνολικό ποσό της επιστροφής φόρου ανέρχεται στα 8.800.000 (μέσος όρος 200 ευρώ ανά άτομο) κατά μέσο όρο. Όμως 33,02% είναι χρεωστικές και ο πρόσθετος φόρος που καλούνται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι φτάνει τα 890 ευρώ το άτομο! Για τι μας προετοιμάζει η παράθεση αυτών των στοιχείων;

Για το χειρότερο! Είθισται εκείνοι που θα έχουν χρεωστικά εκκαθαριστικά της δήλωσής τους να μη σπεύδουν να υποβάλουν δηλώσεις αλλά να το καθυστερούν όσο γίνεται. Συνεπώς, το ποσοστό των χρεωστικών θα αυξηθεί δραματικά - όπως άλλωστε αναμένεται. Πέρα από τις καλές προθέσεις, τα θετικά σχόλια των διεθνών παραγόντων, τις υποσχέσεις για «ανάκαμψη, ανάπτυξη, έξοδο από την κρίση» υπάρχει η αδυσώπητη πραγματικότητα. 

Εκείνη που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με την υπερφορολόγηση και τη σταδιακή δήμευση των περιουσιακών μας στοιχείων από τους αδηφάγους και ανάλγητους μηχανισμούς του υπουργείου Οικονομικών. Ετσι όμως, με φορολογικό σύστημα που παραπέμπει περισσότερο σε σοβιετικό κράτος παρά σε «ελεύθερη» οικονομία, δεν πρόκειται να αντιστραφεί η καθοδική πορεία της χώρας. Ποτέ και πουθενά δεν αποτέλεσε καλό νέο για οποιαδήποτε κοινωνία η άγρια φορολόγηση σε χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. 

Αν και αυτό έχει γραφτεί και ειπωθεί χιλιάδες φορές από πολλούς, μερικοί φαίνεται ότι δεν βάζουν μυαλό...

 

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

Διαβάζω τελευταία, μάλλον απαξιωτικά σχόλια για γόνους πολιτικών οι οποίοι συνεχίζουν την επαγγελματικο-πολιτική πορεία των γονέων τους. Ελέγχονται λοιπόν οι γόνοι αυτοί, ότι εκλέγονται σε βουλευτικούς και λοιπούς θώκους με σημαντικότερο προσόν τη συγγένειά τους με τον γεννήτορα πολιτικό. Διαχέεται λοιπόν η εντύπωση, ότι έτσι αδικούνται οι μη γονιδιακά προικισμένοι υποψήφιοι. Είναι όμως έτσι; Μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση θα δείξει ότι η κακώς εννοούμενη «οικογενειοκρατία» τελικά συμβάλλει θετικά στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι λόγοι είναι απλοί και παρατίθενται παρακάτω:

1.Ο γεννήτωρ πολιτικός, εκλεγόμενος συνήθως επί σειράν ετών, έχει επιδείξει απτά δείγματα της διοικητικής του ικανότητος. Η πλούσια αυτή πολιτική εμπειρία, μεταλαμπαδεύεται συστηματικά και σε βάθος χρόνου στον γόνο, ο οποίος δεν θα υποπέσει έτσι στα ίδια καλοπροαίρετα, πλην όμως χρονοβόρα ανθρώπινα λάθη του γεννήτορος. Την μεταβίβαση αυτή ευνοεί και το κατά 50% ταυτόσημο γενετικό υλικό, το οποίο εγγυάται την ίδια άψογη και συνεπή περαιτέρω πολιτική πορεία.

Πέραν τούτων, πράγματα φαινομενικά απλά αλλά συχνά απαιτητικά, όπως είναι η εξοικείωση με τους δαιδαλώδεις χώρους της Βουλής, η ανεύρεση του παραχωρηθέντος γραφείου και η γνωριμία με το αντίστοιχο βοηθητικό προσωπικό, απλοποιούνται με τις οδηγίες και - γιατί όχι - με τη συγκινητική παρουσία και καθοδήγηση του γεννήτορος. Δίδεται έτσι ένα συγκινητικό παράδειγμα των αλληλέγγυων δεσμών της ελληνικής οικογένειας, δεσμοί οι οποίοι προφύλαξαν πολλούς Έλληνες από την απελπισία της κρίσης που διέρχεται η πατρίδα μας.

2.Δεδομένου ότι η πολιτική είναι κυρίως τέχνη, ο γόνος δεν χρειάζεται να απολέσει πολύτιμο χρόνο σε σπουδές και εξάσκηση οποιουδήποτε χρονοβόρου, παραγωγικού (με την αυστηρή έννοια του όρου) επαγγέλματος μη σχετιζόμενου με την πολιτική. Αντίθετα, μπορεί ν' αφιερώσει ξεκούραστος, με όρεξη κι ενθουσιασμό, τον πολύτιμο αυτό χρόνο στην υπηρεσία του ελληνικού λαού, κυριολεκτικά εφ' ώ ετάγη. Μερικοί άλλοι, ίσως λιγότερο ανθεκτικοί, αφιερώνουν μερικά χρόνια σπουδών κυρίως σε αγγλοσαξωνικά ή βαλκανικά πανεπιστήμια ώστε να συμπληρώσουν την τέχνη τους με την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση. 

3.Η παραμονή του γόνου με το ίδιο επίθετο, στις ίδιες πολιτικές επάλξεις, βοηθά την συνεχιζόμενη και απρόσκοπτη πρόσβαση του απλού λαού και ιδιαίτερα των ηλικιωμένων στην κεντρική εξουσία. Κι αυτό επειδή οι ευπαθείς αυτές ομάδες, δεν θα χρειαστεί να μπουν στην διαδικασία απομνημόνευσης νέων τηλεφώνων, νέων διευθύνσεων, ονοματεπωνύμων, γραμματέων κλπ. Ο κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος θα βρίσκεται εκεί ακριβώς όπου τον αφήσανε προεκλογικά.

4.Τέλος, με δεδομένο ότι «η μεν τέχνη μακρά, ο δε βίος βραχύς», ο καταξιωθείς πλέον γόνος θα μπορέσει κι αυτός με την σειρά του να μεταβιβάσει την αθροιστική πολιτική του εμπειρία στους δικούς του πλέον νεοσσούς, με συνέπεια, να συνεχίζει να βελτιώνεται το πολιτικό know-how των Ελλήνων πολιτικών. Ως τελικό αποτέλεσμα, θα μειώνονται συνεχώς τα παραδείγματα πολιτικού ερασιτεχνισμού τα οποία ταλανίζουν την χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Και για να εξαφανίσω οποιονδήποτε εναπομείναντα ενδοιασμό, θα δανειστώ το παράδειγμα της επιχειρηματικής ζωής: Γιατί είναι αποδεκτό κι επαινετό ο φαρμακοποιός, ο βιομήχανος, ο οδηγός ταξί να μεταβιβάζουν στους γόνους τους τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις; Δεν νοιάζονται αυτοί για το καλό της επιχείρησης; Για τους μη-συγγενείς υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να εργασθούν ως σύμβουλοι, στελέχη, εργάτες.

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, δεν είναι καιρός για πειραματισμούς. Όταν με το καλό η χώρα μας βγει από την κρίση, θα έχουν όλοι τη ευκαιρία να δοκιμαστούν στην πολιτική αρένα. Ελπίζω όχι με καταστροφικές συνέπειες για την πατρίδα μας. Αλλά ως τότε, «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

 

ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΩ ΔΗΜΩ

 

Κυριακή αυτοδιοικητικών εκλογών, μικρή πόλη, όλη την εβδομάδα στην κεντρική πλατεία και στην αγορά μόνο πολιτική συζήτηση άκούς, για τους περισσότερους υποψήφιους όλων των συνδυασμών γνωρίζουμε βίο και πολιτεία, ότι πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία δηλαδή. Με ρομαντική διάθεση λοιπόν αφήνομαι και αναπολώ τη γέννησή της, ανατρέχω σε κείμενα αρχαίων και αναλύσεις νεοτέρων, όπως του μεγάλου απόντα διανοητή Κορνήλιου Καστοριάδη.

Στην αρχή ενθουσιάζομαι: ο Δήμος αποτελούταν από ένα σύνολο ελεύθερων πολιτών που αποφάσιζαν για την τύχη τους, και μαθαίνω – με κάποια έκπληξη ομολογώ – πως δεν ήταν όλοι τους χαραμοφάηδες που τους συντηρούσαν δούλοι, κάποιοι πιο εύποροι απ’ αυτούς είχαν και δύο τρείς δούλους (και σήμερα έχουν), αλλά την εποχή του Κλεισθένη η δημοκρατία στηριζόταν κυρίως σε τεχνίτες, εμπόρους και αγρότες. Η ελεύθερη πόλις ήταν αυτόνομος, αυτόδικος και αυτοτελής. Η πολιτεία δηλαδή – όχι το κράτος – μέσα από ελεύθερη ψηφοφορία υιοθετούσε ανεξάρτητα δικούς της νόμους, όριζε κληρωτούς δικαστές μεταξύ των πολιτών της, είχε δικιά της κυβέρνηση.

Στη συνέχεια αναζήτησα λεπτομερείς αναφορές στη λειτουργία αυτού του μοναδικού και επαναστατικού πολιτεύματος, όπως αυτές του Θουκυδίδη για το πώς ο Περικλής και ο Κίμων συντηρούσαν την πολιτική τους πελατεία: ο ένας – φτωχός – μοιράζοντας δημόσια αξιώματα, ο άλλος – πλούσιος – δωρίζοντας αγαθά και γιορτές στο λαό. Μαθαίνω από τον Αριστοφάνη προπάντων για τη δημαγωγία και το λαϊκισμό του Κλέονα, για τις συνομωσίες και τις ίντριγκες και τη διαφθορά και τις διώξεις των πολιτικών αντιπάλων και πολλά τέτοια που ακούγονται σημερινά και που τόσο πολύ μας μοιάζουν. Θυμήθηκα κι αυτά που γράφει στην «Πολιτεία» ο Αριστοτέλης, για τα τρία πολιτεύματα (βασιλεία, αριστοκρατία και δημοκρατία) και πως ολισθαίνουν αντίστοιχα σε τυραννία, ολιγαρχία και οχλοκρατία. Όλα αυτά τα ζήσαμε και στην πρόσφατη ιστορία μας, είμαστε, αναμφίβολα, αυθεντικοί απόγονοί τους.

Σε ένα μόνο δεν τους μοιάζουμε.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, σε κάθε νόμο που ψηφίζανε και δημοσιεύανε, προτάσσανε τη φράση: Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω. Έδοξε: κατά την ταπεινή τους κρίση δηλαδή, πίστη, γνώμη, εικασία, όπως θέλετε μεταφράστε το, η ουσία είναι ότι διατηρούσανε μια απόσταση αμφιβολίας ακόμη και για την ορθότητα των αποφάσεων που παίρνανε – αυτόνομα – για τον ίδιο τον εαυτό τους. Οι σημερινοί πολιτευτές – οι δικοί μας αντιπρόσωποι – δεν έχουν αμφιβολίες, αναφέρονται όλοι τους σε κάποια ιδεολογία και προσπαθούν να μας πείσουν για το αλάθητό τους, είναι οπλισμένοι με ένα απόλυτο δόγμα που αποκλείει οποιαδήποτε συνεννόηση και συνεργασία με αντίπαλο δέος.

Μήπως ήρθε η ώρα να χειραφετηθούμε ξανά αυτόνομοι και αυτοτελείς πολίτες; Να τους αναγκάσουμε να μας υπηρετούν αντί να ανεχόμαστε να ζητούν την ψήφο μας για να ασκήσουν εξουσία;