ΕΚΘΕΣΗ ΟΗΕ ΓΙΑ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

 

Ο.Η.Ε.: O Αντώνης Σαμαράς παραβιάζει το Σύνταγμα.

Είναι η έκθεση κόλαφος του Ανεξάρτητου Εμπειρογνώμονα του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, για τις επιπτώσεις των μνημονίων στην Ελληνική κοινωνία, που κυριολεκτικά έθαψαν! Προσέξτε την ημερομηνία έκδοσης στο πρωτότυπο έγγραφο της έκθεσης,  

Διαβάστε και δείτε το Video  εδώ 

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΟΧΙ

 

Ο Ευ. Βενιζέλος, επικεφαλής του ανύπαρκτου πλέον ΠΑΣΟΚ, που δεν θέτει ως κόμμα καν υποψηφιότητα στις επερχόμενες εκλογές, αλλά βρίσκει κέλυφος στην από τη συγκρότησή της μη αποδεκτή από τους πολίτες Ελιά, ως αμετανόητος εξουσιαστής εκβιάζει τους πολίτες ότι, αν δεν του παραχωρήσουν διψήφιο ποσοστό, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Ουκρανία.  Πώς; Ακυρώνοντας τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση συνασπισμού.

Αυτός ο πραγματικά μισητός πολιτικός, που έχει καταψηφιστεί από τους πολίτες σε κάθε εκλογική διαδικασία, είτε σε εσωτερική για την προεδρία του κόμματος είτε σε εθνικό επίπεδο για τη διακυβέρνηση της χώρας, απειλεί τη μάζα, τον λαό των πληβείων, όπως τους αντιμετωπίζει από την υπεροπτική θέση στην οποία έχει θέσει τον εαυτό του, ότι, αν του συμβεί εκλογικό «ατύχημα», θα καταστρέψει τη χώρα, θα «πέσει μετά των αλλοφύλων».

Σε έναν τέτοιο πολιτικό της ευτέλειας και της κακοδαιμονίας για τη χώρα και τον λαό της αξίζει μια καθ' όλα δίκαιη τιμωρία: να αφανιστεί μέσα από τις κάλπες. Τι θα γίνει μετά; Δεν είναι πρόβλημα όλων, αλλά των «συντρόφων» του στο πρώην ΠΑΣΟΚ να τελειώσουν τη δουλειά. Ο Βενιζέλος στις 26 Μαΐου όχι μόνο πρέπει να θεωρείται αλλά και να είναι πολιτικά νεκρός.

Στη ζώνη της Κεντροαριστεράς υπάρχει η κυρίαρχη δύναμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα με αυτού του τύπου τη μετακομμουνιστική, μεταμοντέρνα Αριστερά είναι ότι είναι ένα «μετά» χωρίς «πριν». Από τον συνασπισμό των συνιστωσών και των «γκρουπούσκουλων» του Αλαβάνου, την πολιτική κάλυψη των κουκουλοφόρων, των εξτρεμιστών αριστεριστών και των δικτύων των λαθρομεταναστών, μετετράπη μέσα από τις συνθήκες οικονομικού κραχ και εθνικής υποτέλειας σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, σε κόμμα διεκδίκησης με σοβαρούς όρους της εξουσίας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν ανοίξει ο δρόμος από τις κάλπες του Μαΐου για εθνικές εκλογές και βρεθεί στη θέση του πρώτου σε ισχύ, έδρες και ψήφους κόμμα, τι θα κάνει αυτή την εξουσία; Γνωρίζει να τη διαχειριστεί; Προφανώς όχι και αυτό είναι όχι μόνον προφανές απ' όσα συμβαίνουν με τις εσωτερικές δομικές διαφωνίες με το Αριστερό Ρεύμα του κ. Λαφαζάνη ή με τα προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ στελέχη του σε μια σειρά από κορυφαία ζητήματα, όπως η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ο εθνικοκεντρισμός, η διαχείριση της εξόδου από τα Μνημόνια. 

Aλλά και σε απλούστερα ζητήματα, όπως η συγκρότηση των ψηφοδελτίων ή μη αποδοχή των εκβιασμών του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται και θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από μεγάλη μερίδα πολιτών, αλλά θέλει πολύ μεγάλο προβληματισμό για το αν θα του παραχωρηθεί το δικαίωμα να αναλάβει την εξουσία στη χώρα. Η παρέα του Αλέξη μπορεί να θέλει, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί, και τον λογαριασμό θα πληρώσουν οι πολλοί, ως συνήθως, και όχι οι λίγοι της ολιγαρχίας.

Υπάρχει η ΔΗΜ.ΑΡ., που ο ρόλος της είναι πλέον απολύτως συστημικός και ελάχιστα πολιτικός: να στηρίξει μια κυβέρνηση συνασπισμού σε όλες τις περιπτώσεις, διαφορετικά θα διαλυθεί όπως κάποια στιγμή ο ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Υπάρχει το Ποτάμι, που θα καταγράψει τα πρώτα αποτελέσματά του στην κάλπη και θα αποκτήσει εκπροσώπους στην Ευρωβουλή πριν ακόμη από το Εθνικό Κοινοβούλιο. 

Ενδιαφέρον εγχείρημα κινήματος του «μεσαίου χώρου», με νεανικά για το κομματικό μας σύστημα χαρακτηριστικά, που προτίθεται να συγκυβερνήσει, αλλά σίγουρα δεν έχει προδιαγραφές για να κυβερνήσει. Είναι άξονας και όχι δομή. Πέραν αυτών είναι και το ΚΚΕ, που προτίθεται απλά να βρει τον δρόμο για το 10% στην κάλπη και τίποτα παραπέρα. Δεν συμμετέχει στις πραγματικές διεργασίες για την τύχη της Ελλάδας. Αποτέλεσμα: Συγκυβέρνηση με αριστερό πρόσημο απλά δεν υπάρχει… 

ΠΑΣΧΟΥΜΕ Η ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ;

 

Το 1973, 4 (τέσσερις) Σουηδοί κρατήθηκαν ως όμηροι για 6 (έξι ) ημέρες, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας τραπέζης. Τόσον πολύ «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους ληστές που τους κρατούσαν ομήρους, που το φαινόμενο αυτό ονομάστηκε «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Η μακροχρόνια ψυχολογική έρευνα τούτου του περιστατικού, όπως και άλλων παρόμοιων καταστάσεων ομηρίας, έχει καταλήξει σε ένα σαφές και χαρακτηριστικό σύνολο συμπτωμάτων για το σύνδρομο αυτό: οι όμηροι αρχίζουν να ταυτίζονται με τους εγκληματίες που τους κρατούν ομήρους.

Αρχικά τουλάχιστον, αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό αμύνης. Βασίζεται ― συνήθως ασυνείδητα ― στην ιδέα ότι οι εγκληματίες δεν θα βλάψουν τους ομήρους των, εάν οι όμηροι είναι συνεργάσιμοι. Οι όμηροι προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του εγκληματία με ένα σχεδόν παιδαριώδη τρόπο. Ιδιαίτερα σε πολιτικές ή ιδεολογικές καταστάσεις, η μακροχρόνιος ομηρία επιτρέπει στον όμηρο να εξοικειωθεί με τις απόψεις του εγκληματία, ώστε καταλήγει να πιστεύει ότι η θέσις του εγκληματία είναι δικαία.

Το 1973, οι 4 ( τέσσερις ) Σουηδοί κρατήθηκαν ως όμηροι για ( έξι ) ημέρες. Το 168 π.Χ., ο ιστορικός Πολύβιος ( 203-120 π.Χ. ) ήταν μεταξύ των 1.000 Αχαιών ευγενών, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, και κρατήθηκαν εκεί ως όμηροι επί 17 ( δεκαεπτά ) έτη ( http://el.wikipedia.org/wiki/Πολύβιος). Τέσσερις Σουηδοί πάσχουν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, αφού κρατούνται ως όμηροι επί 6 (έξι) μόνον ημέρες. Ποία είναι η πιθανότης να έπασχε ο Πολύβιος από το ίδιο σύνδρομο, αφού κρατείται ως όμηρος στην Ρώμη επί 17 ( δεκαεπτά ) έτη συναπτά;

Εντυπωσιάζεται τις ― μη καθεστωτικός ― από το ότι ο Πολύβιος γίνεται διάσημος για το βιβλίο του « Οι Ιστορίες ή Η Άνοδος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας », το οποίο καλύπτει λεπτομερώς την χρονική περίοδο 220-146 π.Χ. ; ΄Η το ότι είναι επίσης γνωστός για τις πολιτικές του απόψεις σχετικά με την εξισορρόπηση των εξουσιών της ιμπεριαλιστικά ρωμαϊκής « res publica », απόψεις οι οποίες, πολύ αργότερα, χρησιμοποιήθηκαν κατά τη σύνταξη του Συντάγματος των ΗΠΑ ;

Και ποία είναι η πιθανότης να πάσχουμε όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι ΄Ελληνες από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, αφού κρατούμεθα ως όμηροι από το δεσποτικό καθεστώς εξουσίας επί 2.336 έτη συναπτά; Τον Σεπτέμβριο του 322 π.Χ., η αποδοχή της συνθήκης του Λαμιακού πολέμου, εξαναγκάζει τους Αθηναίους να καταλύσουν την ελληνοπρεπώς και άρα σφαιρικώς δομημένη των πολιτεία ( http://el.wikipedia.org/wiki/Λαμιακός_πόλεμος ).

Η επιβολή του « τιμοκρατικού » καθεστώτος δεν διαφέρει από το τυραννικό καθεστώς εξουσίας του « τιμαριωτισμού ». Είναι ο περσικής προελεύσεως τιμαριωτισμός που οδηγεί στα « θέματα », « στρατιωτόπια », « τσιφλίκια » ή «φέουδα » της εποχής του Βυζαντίου, ενώ απροκάλυπτα εξακολουθεί να υπάρχει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τουλάχιστον μέχρι το 1844 .

Ποία είναι λοιπόν τα συμπτώματα και η θεραπευτική μας αγωγή έναντι της ασθενείας που αποκαλείται το « Σύνδρομο της Στοκχόλμης » ; Μήπως είναι η ταύτισίς μας μετά των ουκ εφ” ημίν, αλλά των του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας της τυραννικής κομματοκρατίας, δογμάτων, κομμάτων, σκοτεινών στοών και χρωμάτων, που μας καθιστά πνευματικώς σακάτηδες; Το πρώτο βήμα προς την θεραπευτική αγωγή από την οιανδήποτε ασθένειαν είναι η παραδοχή του ότι πάσχουμε από αυτήν. 

ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ-ΓΚΙΟΥΛΕΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

 

Η Αγία Σοφία είναι η νέα μεγάλη κόντρα που ξέσπασε μεταξύ του Κινήματος Γκιουλέν και της κυβέρνησης Ερντογάν έπειτα από τις φήμες που κυκλοφορούν τελευταία ότι το κυβερνών κόμμα ετοιμάζει σχέδιο ανοίγματος της Αγίας Σοφιάς για προσκήνυμα στους μουσουλμάνους.  Την Πέμπτη η εφημερίδα Γενί Σαφάκ, η οποία πρόσκειται στην κυβέρνηση, κατηγορεί το Κίνημα  Γκιουλέν ότι προσπαθεί να ξεσηκώσει την διεθνή κοινότητα εναντίον της Τουρκίας αποκαλύπτοντας το σχετικό σχέδιο που επεξεργάζεται η τουρκική κυβέρνηση.

Οπως αναφέρεται, συζητείται μια φόρμουλα ώστε χωρίς να διαφοροποιηθεί το καθεστώς του μουσείου της Αγίας Σοφιάς, από το μεσημέρι και μετά να καλύπτονται με μαύρο φως τα ψηφιδωτά και ανάγλυφα της Αγιάς Σοφιάς και να μετατρέπεται σε χώρο για μουσουλμανική προσευχή.  Σύμφωνα με την Γενί Σαφάκ, το Κίνημα Γκιουλέν όταν έμαθε για το σχέδιο ξεκίνησε εκστρατεία με στόχο να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση με το προεδρικό σύστημα ξεκινάει πάλι σχέδιο άλωσης. 

Από την άλλη ωστόσο, σύμφωνα με την εφημερίδα, η Κοινότητα Γκιουλέν είχε στηρίξει τον παραιτηθέντα από το ΑΚΡ βουλευτή Χαμί Γιλντιρίμ που είχε προτείνει να μετατραπεί η Αγία Σοφία σε τέμενος.

 

«ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ…»

 

Θα παρομοίαζα το σημερινό εκλογικό σώμα με πεσμένη βελανιδιά, από την οποία οι πάντες μπορούν να κόβουν ξύλα («…πας ανήρ ξυλεύεται»). Με τα ανελέητα χτυπήματα το μνημόνιο κατάφερε να μας ρίξει κάτω και ο κάθε επίδοξος πολιτευτής νομίζει ότι μπορεί, ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει, να παίρνει ψηφοφόρους.

Οι τσεκουροφόροι δανειστές ουδόλως ενδιαφέρονται βέβαια για την τύχη μας. Τα λεφτά τους θέλουν και στριμώχνουν άγρια όσους μπορούν να γραπώσουν, κατά κανόνα μισθωτούς και συνταξιούχους, αφού η κυβέρνηση, με την ανοχή και απραξία σύμπασας της αντιπολίτευσης, δεν εννοεί να εισπράξει οφειλές δισεκατομμυρίων ευρώ (πέρα από την εγγενή αδυναμία της να πατάξει αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή).

Εκεί λοιπόν που έχουμε γονατίσει, άλλοι άνεργοι, άλλοι άστεγοι, άλλοι άρρωστοι χωρίς φάρμακα και γιατρούς, με πεινασμένα παιδιά που εγκαταλείπονται σε ιδρύματα για τον επιούσιο, με «κατοχικά» συσσίτια και καθημερινές αυτοκτονίες, μπαίνουμε ξαφνικά σε προεκλογική περίοδο και αρχίζουν πάλι να μας επισκέπτονται αρχομανείς με πρωτεϊκές μεταμορφώσεις. Σίγουρα μάς θεωρούν αβδηρίτες.

Το ξαφνικό ενδιαφέρον δεν μας ξενίζει φυσικά. Και μας μιλούν πάλι για ένα νέο Ελντοράντο και άλλα φαιδρά. Λες και δεν τα έχουμε ξανακούσει από προηγούμενους εθνοσωτήρες που αφού μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα επαίρονται ότι μας έσωσαν από τα χειρότερα. Ποιους ακριβώς έσωσαν; Υπάρχουν άραγε χειρότερα από τα δεινά που βιώνει η μέση ελληνική οικογένεια τα τελευταία τέσσερα χρόνια;

Έτσι, μας σερβίρουν πάλι τον πολιτικό λωτό (χιλιοειπωμένα «θα») και ξεχνούμε ότι όλοι αυτοί, αλλά και όσοι τους πλαισιώνουν, δεν έσκυψαν ποτέ στα προβλήματα των απλών ψηφοφόρων και δεν ρώτησαν, όλα αυτά τα «πέτρινα χρόνια», αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Και ούτε βέβαια πρόταξαν τα στήθη τους για να υπερασπιστούν τα δίκαιά μας που άλλοι ποδοπατούσαν. Μήπως διαδήλωσαν μαζί με απεργούς ή απολυμένους; Μήπως ανέπτυξαν κάποια κοινωνική δράση και δεν το ξέρουμε;

Οι δε κυβερνώντες ξεπέρασαν εαυτούς. Μοιράζουν αυτή τη φορά και λίγα ψίχουλα (κοινωνικό μέρισμα) επιλεκτικά σε αναξιοπαθούντες. Τα ψίχουλα βέβαια αυτά δεν προέρχονται από τον κρατικό κορβανά (που έτσι κι αλλιώς είναι άδειος). Ξέρουμε την πηγή προέλευσης (φυσικά και μυρίζει έντονα “Greek statistics”).

Μπορεί να είμαστε δυσαρεστημένοι, αγανακτισμένοι και οργισμένοι με τους υπεύθυνους (και τα κόμματά τους) αλλά ας μη σπεύσουμε να αγκαλιάσουμε τους νέους εθνοσωτήρες, εκτός αν θέλουμε πάλι να διαψεύσουμε την Αισχύλεια ρήση «πάθει μάθος» («Αγαμέμνων», στ.177), δηλ. παθαίνοντας μαθαίνουμε. Με τη διορατικότητα, την ικανότητα και την οξεία πολιτική διαίσθηση των παλαιοτέρων καταντήσαμε είλωτες των δανειστών χωρίς προοπτική απελευθέρωσης στο εγγύς ή απώτερο μέλλον (αφού το χρέος αυξάνεται).

Νέοι και παλαιοί ξυλοκόποι της πολιτικής ακονίζουν λοιπόν τα τσεκούρια τους. Βρίσκουν και πρόθυμους βοηθούς (συνήθως άσχετους, αλλά  εν δυνάμει κράχτες) αφού έχει ψωμί η δουλειά, ό, τι εξηγεί ασφαλώς γιατί αφήνουν με τόση ευκολία τον έναν εργοδότη και πιάνουν τον άλλο. Όσο δεν αλλάζουμε την ανατολίτικη νοοτροπία, αποβάλλοντας τα κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, θα παραμένουμε ευάλωτοι, λωτοφάγοι και εύκολη λεία των διαφόρων καιροσκόπων (και των χορηγών τους) που με σημαία κάποιες θολές, μεταλλαγμένες  ή χρεοκοπημένες ιδεολογίες αποβλέπουν στην εδραίωση και επικράτηση προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών (εντός και εκτός της χώρας).