Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣΑΕΙ ΠΙΑ ΚΟΥΤΟΧΟΡΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΜΠΑΝΑΝΕΣ

 

Θα ήθελα να ξέρω τι θα ψηφίσει το μεγάλο κύμα των αναποφάσιστων. Το ίδιο θα ήθελαν να ξέρουν και οι δημοσκόποι και πολύ περισσότερο οι ίδιοι οι πολιτικοί. Ο τρόπος πάντως με τον οποίο μετράνε τα πράγματα δεν μοιάζει να πείθει. Αυτά που βλέπετε ως προβλέψεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων είναι η άποψη των δημοσκόπων για το τι τελικά θα ψηφίσει ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος. Είναι σίγουροι ότι εκείνοι που δηλώνουν "δεν ξέρω" θα πάνε να ψηφίσουν; Ή ότι θα ψηφίσουν σίγουρα Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ; Το πιο τίμιο θα ήταν να βγουν και να πούνε ότι ειδικά αυτές οι εκλογές παρουσιάζουν πολλές δυσκολίες στην πρόβλεψη της τάσης του εκλογικού σώματος και να αναφέρονται ξεκάθαρα στο ποσοστό εκείνων που δεν έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν. 

Σαν να πρόκειται για ένα μεγάλο κόμμα. Ξέρουν ότι αυτό είναι το πιο τίμιο, επειδή αυτή είναι η αλήθεια: Οι αναποφάσιστοι σε αυτές τις εκλογές θέλουν να τους τιμωρήσουν όλους. Είναι πιο πιθανό να ψηφίσουν το κόμμα των Ελλήνων κυνηγών και ψαράδων από το να κάνουν την χάρη στους δημοσκόπους και να ψηφίσουν αυτό που οι τελευταίοι έχουν στο μυαλό τους. Δεν είμαστε από εκείνους που υποστηρίζουν ότι οι εκλογές αυτές θα έχουν ένα διαφορετικό μήνυμα από εκείνο που ήδη γνωρίζουμε, το μήνυμα της οργής. Και καλά θα κάνουν οι πολιτικοί να μην σκεφτούν καν να θέσουν ερωτήματα του τύπου "ή εμείς ή το χάος". Το πιο πιθανό είναι να εισπράξουν την απάντηση "προτιμούμε το χάος".  Κι επίσης, καλό θα ήταν η αντιπολίτευση να μην πιστέψει ότι αυτή θα εισπράξει οπωσδήποτε το κύμα της οργής. Είναι πιθανόν να βρεθούμε προ μεγάλων εκπλήξεων. 

Κι αυτό διότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πείσει ότι πραγματικά διαθέτει μια εναλλακτική λύση. Διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις σκέφτομαι ότι η προσπάθεια να πλαστογραφηθεί η πρόθεση του μεγάλου σώματος των ψηφοφόρων μπορεί να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επιδιώκουν οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής. Μην μας πουν ότι αυτό έκαναν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Διότι αυτές οι εκλογές, όπως και οι προηγούμενες, έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά από όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ποιος έχει να χάσει κάτι από το ενδεχόμενο να βγει πρώτο κόμμα εκείνο των κυνηγών ψαράδων ή αν θριαμβεύσει το κόμμα του φραπέ; Οι πολίτες δεν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους μόνο απέναντι στα πολιτικά κόμματα, αλλά και απέναντι στην Ευρώπη. Αν η έξοδος από το μνημόνιο είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει, με την πλήρη καταστροφή της μεσαίας τάξης, τότε η Ευρώπη δεν είναι η λύση στα προβλήματά μας. 

Το δίλημμα ευρώ ή δραχμή χάνει την ισχύ του από την ώρα που η χώρα επιστρέφει στον μεσαίωνα, με την θέση των τσιφλικάδων να την παίρνουν οι νέοι ολιγάρχες. Κοιτάξτε τι γίνεται γύρω μας: Το Ελληνικό πωλείται με μία διαδικασία που σε άλλη χώρα της Ευρώπης θα είχε ήδη προκαλέσει τον έλεγχο του Κοινοβουλίου. Εδώ, όμως, δεν έχει ανοίξει μύτη. Ούτε καν από την λαλίστατη σε άλλες περιπτώσεις αντιπολίτευση. Δυστυχώς, στο Ελληνικό δεν πετούν οι Κορμοράνοι. Την ίδια ώρα η ελληνική δικαιοσύνη κρίνει ότι υπήρξαν παραβάσεις στο Mall. Και λοιπόν; Θέλετε κι άλλα; Κοιτάξτε τι γίνετε τώρα που συζητάμε με το κουκούλωμα που επιχειρείται με διάφορες υποθέσεις διαφθοράς σε όλο τον δημόσιο τομέα. Κάνουν νόμο για να βγάλουν από την φυλακή τους επίορκους. 

Το γράφουμε, το ξαναγράφουμε και δεν ιδρώνει το αφτί τους. Θέλετε κι άλλα; Πιστεύετε ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι είδους επιχειρήσεις έχουν στηθεί γύρω από τους δήμους της χώρας; Πιστεύετε ότι θα ξοδέψουν οι ετεροδημότες βενζίνη για κάτι τέτοιο; Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό της ιστορίας! Από το αν πείσουν τους αναποφάσιστους να μείνουν στα σπίτια τους. Ναι! Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι περισσότεροι πολιτικοί θα παρακαλάνε οι οργισμένοι να μείνουν στα σπίτια τους και να μην φτάσουν μέχρι τις κάλπες.  

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ.......... 
 


H AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο η κομμουνιστική Αριστερά έπαιξε πρωτοποριακό ρόλο στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων για τα δεινά που είχε υποστεί η Ελλάδα από τη ναζιστική Γερμανία. Η ΕΔΑ παλαιότερα, το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός αργότερα και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα -με άρθρα, δηλώσεις και παρεμβάσεις στη Βουλή- προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν το θέμα ανοικτό.

Όμως, ποιος ήταν ο λόγος για τον οποίο η Αριστερά πρωτοστατούσε σε αυτό το θέμα; Ήταν το κίνητρό της το «ηθικό επίταγμα» της αποζημίωσης ατόμων που είχαν υποστεί πρωτοφανή δεινά και αδικίες; Ή, αντίθετα, οι πρωτοβουλίες της αποτελούσαν απλά μέρος μιας κυνικής στρατηγικής που στόχευε στην υπονόμευση των σχέσεων της Ελλάδας όχι μόνο με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ), αλλά και γενικότερα με το ΝΑΤΟ;

Η απάντηση ότι η πολιτική της Αριστεράς ανταποκρινόταν σε ένα ηθικό επίταγμα δεν είναι καθόλου πειστική. Διότι αυτή η απάντηση δεν μπορεί να εξηγήσει ένα απλό γεγονός: Ότι ποτέ η Αριστερά δεν έθεσε θέμα αποζημιώσεων στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) αλλά πάντοτε και μόνο στην ΟΔΓ. Δεν έχει υπάρξει ούτε μία δήλωση ή άρθρο στελέχους της Αριστεράς σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο πού να θέτει το θέμα των αποζημιώσεων ως υποχρέωση και της κομμουνιστικής ΛΔΓ. Πάντοτε ο ένας και μοναδικός στόχος ήταν η δημοκρατική ΟΔΓ.

Το φαινόμενο αυτό είναι, εκ πρώτης όψεως, ανεξήγητο. Διότι αν υποθέσουμε ότι για τα εγκλήματα των Ναζί φέρει κάποια συλλογική ευθύνη το γερμανικό έθνος τότε είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς πως αυτή η συλλογική ευθύνη σταματάει στα σύνορα που χωρίζουν την Ανατολική με τη Δυτική Γερμανία. Ούτε υπάρχει καμία ένδειξη ότι εκείνοι πού διέπραξαν τις καταστροφές προέρχονταν μόνο από τη Δυτική Γερμανία...

Ας προσέξουμε εδώ: Είναι γεγονός ότι και οι κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις που ασκούσαν την εξουσία στην Ελλάδα δεν έθεσαν θέμα αποζημιώσεων στη ΛΔΓ. Αλλά ο λόγος εδώ ήταν τελείως διαφορετικός: Αυτές οι κυβερνήσεις δεν αναγνώριζαν την ύπαρξη της ΛΔΓ ως κράτους άρα δεν μπορούσαν να θέσουν για λόγους ρεάλ πολιτίκ ένα τέτοιο αίτημα. Όμως με την Αριστερά το θέμα ήταν τελείως διαφορετικό. Στον βαθμό που το αφήγημα της Αριστεράς εδραζόταν σε πυλώνες ηθικής και δικαίου (και όχι ρεάλ πολιτίκ) δεν υπήρχε τίποτα που να την εμπόδιζε να συμπεριλάβει και τη ΛΔΓ στο αίτημά της για αποζημιώσεις.

Όμως, δεν το έπραττε. Γιατί; Οι λόγοι είναι κυρίως δύο και αμφότεροι έχουν ελάχιστη σχέση με ηθική και δίκαιο.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η ντόπια Αριστερά υιοθετούσε εξ ολοκλήρου την προπαγάνδα την οποία προέβαλλε η ΛΔΓ σύμφωνα με την οποία την αποκλειστική ευθύνη για τα εγκλήματα των Ναζί έφερε η ΟΔΓ. Σύμφωνα με την εκδοχή του Βερολίνου η ΛΔΓ ήταν η «αντιναζιστική» βερσιόν της Γερμανίας, ο χώρος της αντίστασης και των «ανθρώπων του μόχθου» κ.λπ. - δηλαδή, των «καλών» Γερμανών που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με τους Ναζί.

Ο δεύτερος και πιο ενδιαφέρων λόγος για το οποίο η Αριστερά δεν στράφηκε ποτέ να ζητήσει αποζημιώσεις από τη ΛΔΓ σχετίζεται άμεσα με τους στρατηγικούς στόχους του Βερολίνου.

Όπως επισημαίνει ο αναλυτής των Ελληνογερμανικών σχέσεων, πανεπιστημιακός Ανδρέας Στεργίου -που έχει μελετήσει εξαντλητικά τα αρχεία της Ανατολικής Γερμανίας- ο κυριότερος στόχος της ΛΔΓ μετά τον πόλεμο ήταν να σπάσει το φράγμα της διπλωματικής απομόνωσης, το οποίο της είχε επιβάλλει η ΟΔΓ:

«Επιδίωξη του κράτους αυτού, από τη στιγμή της ίδρυσής του, το 1949, ήταν να αποκτήσει διεθνή αναγνώριση και κύρος στην παγκόσμια κοινότητα εθνών, ανάλογη με αυτή που απολάμβαναν τα άλλα ανατολικά κράτη. Η διελκυστίνδα "επιδίωξη αναγνώρισης του κράτους - αποτροπή αναγνώρισής του", θα ορίσει τον κύριο άξονα άσκησης εξωτερικής πολιτικής των δύο εκπροσώπων του γερμανικού έθνους για δεκαετίες. Ο ανταγωνισμός αυτός θα προσδιορίσει όχι μόνο τις μεταξύ τους διακρατικές σχέσεις, αλλά και τις σχέσεις των άλλων κρατών με τους δυο εκπροσώπους του γερμανικού έθνους».

Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, εποχή έντασης του Ψυχρού Πολέμου, η Ανατολική Γερμανία έχει θέσει ως στόχο να σπάσει το φράγμα της διπλωματικής και οικονομικής απομόνωσης, που της έχουν επιβάλει η Δυτική Γερμανία και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ. Στην προσπάθειά της αυτή να βρει κράτη, δια μέσου των οποίων, όπως αυτή πίστευε, θα ήταν δυνατό να υπερβεί την απομόνωσή της το Βερολίνο επιλέγει δύο χώρες:

Την Ισλανδία και την Ελλάδα(!).

Γράφει ο Στεργίου:

«Τα κράτη αυτά ήταν η Ισλανδία, λόγω των σημαντικών ταξιδιωτικών διευκολύνσεων που παρείχε στους διπλωμάτες της, και η Ελλάδα για μια σειρά από λόγους, όπως το τεράστιο εμπορικό της έλλειμμα, τα ισχυρά αντιδυτικά αντανακλαστικά των Ελλήνων, καθώς και γεγονός ότι οι ελληνικές Αρχές καταπατούσαν συστηματικά τους περιορισμούς του ΝΑΤΟ και της COCOM απέναντι στις Ανατολικές Χώρες».

Βασικός σύμμαχος των ανατολικογερμανικών προσπαθειών ήταν, όπως κατά λέξη αναφέρεται στα αρχεία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, η «άνευ όρων υποστήριξη της ελληνικής Αριστεράς»: «Η Αριστερά ανέλαβε μεταξύ άλλων την "αποστολή" να εκμεταλλευθεί πολιτικά όλες τις ανοιχτές πληγές στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Δυτικής Γερμανίας».

Το κυριότερο εδώ χαρτί που χρησιμοποιούσε η Αριστερά για να βαθύνει τις πληγές στις σχέσεις της χώρας με τη Δυτική Γερμανία ήταν το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων:

«Όσο η Ανατολική Γερμανία δεν διατηρούσε επίσημες σχέσεις με το ελληνικό κράτος μπορούσε να υποδαυλίζει άφοβα το ζήτημα των αποζημιώσεων γνωρίζοντας ότι η ανακίνησή του θα δηλητηρίαζε τις διμερείς σχέσεις Ελλάδας - Δυτ. Γερμανίας».

Όλα λοιπόν αυτά εξηγούν γιατί ποτέ «δεν γινόταν λόγος για το μερίδιο της Ανατολικής Γερμανίας στην υπόθεση των αποζημιώσεων... Το ίδιο ίσχυε βέβαια και με τις δριμείες επιθέσεις των Αριστερών βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο ενάντια στην κυβερνητική πρακτική απέναντι στο συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία χαρακτηριζόταν, τις περισσότερες φορές, ως δουλοπρεπής».

Όπως λοιπόν δείχνει η ιστορία των πολεμικών αποζημιώσεων, αν υπάρχει κάπου «δουλοπρέπεια» και «εξωτερική υποτέλεια», αυτή δεν βρίσκεται, όπως διατείνονται οι τροβαδούροι των Γκουλάγκ, στους χώρους της αστικής Κεντροδεξιάς, αλλά σε πιο οικείους ιδεολογικά χώρους.

Όσον αφορά την Κεντροδεξιά, το μόνο που μπορεί να της καταλογίσει κάποιος είναι μία απίστευτη ιδεολογική αποχαύνωση... Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πονεμένη ιστορία.
 


Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΜΑΤΑΙ

 
Στην Ελλάδα οι γιατροί αντιμετωπίζονται από το κράτος σαν ευκόλως αντικαταστάσιμο προσωπικό, το οποίο οφείλει να «ευγνωμονεί» τους ιθύνοντες της διαχείρισης της κρατικά παρεχόμενης Υγείας για τα ξεροκόμματα που τους πετάει.

Όμως, σε άλλα σημεία της Γης δεν συμβαίνει αυτό. Στην «κυριακάτικη δημοκρατία» διαβάσαμε τα εξής: «Γην και ύδωρ προσφέρουν στους Ελληνες γιατρούς όλων των ειδικοτήτων τα ιδιωτικά νοσοκομεία της Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, του Ντουμπάι και του Αμπού Ντάμπι, που εκτός από τον μηνιαίο μισθό, που μπορεί να φτάσει και τα 15.000 ευρώ τον μήνα (!), δίνουν και ένα δελεαστικό πακέτο παροχών: επιπλωμένο σπίτι, αυτοκίνητο και επίδομα εκπαίδευσης παιδιών!»

Οι Σαουδάραβες δεν δίνουν τόσο πολλά χρήματα και παροχές στους Ελληνες γιατρούς επειδή είναι πλούσιοι που αγαπούν την πατρίδα μας. Αυτά δεν ισχύουν αφενός επειδή ειδικά οι πλούσιοι προσέχουν και το τελευταίο κέρμα που δαπανούν και αφετέρου διότι, όταν κάποιος επιλέγει γιατρό, το κάνει στηριζόμενος στην αξία του και όχι στην καταγωγή του.

Κοντολογίς, οι Έλληνες γιατροί έχουν παγκόσμια φήμη και αναγνώριση και αυτά υποχρεώνουν τους Σαουδάραβες να τους δελεάζουν με λεόντειες αμοιβές και διευκολύνσεις στοχεύοντας στη... στρατολόγησή τους. Κι αφού εδώ δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, καταφεύγουν στο εξωτερικό.

Οπως ανέφερε το ρεπορτάζ μόνο τους τελευταίους μήνες «25 γιατροί έχουν πετάξει από την Αθήνα στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας με σκοπό να... τρίψουν το λυχνάρι του Αλαντίν για να εκπληρώσει τις ευχές τους το Τζίνι, ενώ αναμένεται να φύγει ένα... καραβάνι 100 γιατρών για τα επτά ιδιωτικά νοσοκομεία που βρίσκονται μόνο στην ίδια πόλη».

Η διαρροή εγκεφάλων συνεχίζεται. Επιστήμονες, εξειδικευμένο προσωπικό, νέοι με ικανότητες, όρεξη και όνειρα για το μέλλον, ο θησαυρός της πατρίδας μας, χάνονται επειδή εκείνοι που ηγούνται τους έχουν υποτιμήσει ή απλούστατα δεν τους θέλουν.
Αν η Ελλάδα δεν επενδύσει στο χαρισματικό ανθρώπινο δυναμικό της, δεν πρόκειται να υπάρξουν ούτε ανάπτυξη ούτε ανάκαμψη ούτε μέλλον.

 


ONLINE ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΤΑΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΟΑΕΔ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ

 
Τη δυνατότητα να ανανεώνουν την κάρτα ανεργίας τους μέσω διαδικτύου θα έχουν από τον Ιούνιο οι εγγεγραμμένοι στα μητρώα ανέργων του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), όπως προανήγγειλε ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης. Αυτό θα επιτευχθεί μέσω τροπολογίας που κατέθεσε ο κ. Βρούτσης στη Βουλή.

Σε αυτήν προβλέπεται η διασύνδεση των συστημάτων του Οργανισμού Απασχόλησης με το πληροφοριακό συστήματος «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, σύστημα το οποίο επιτρέπει την αξιόπιστη ηλεκτρονική καταγραφή των ροών της μισθωτής εργασίας και συνεπώς την άμεση ενημέρωση του ΟΑΕΔ για κάθε μεταβολή της εργασιακής κατάστασης των εγγεγραμμένων ανέργων του Οργανισμού.

Έτσι, δεν απαιτείται πλέον η αυτοπρόσωπη παρουσία στις υπηρεσίες του ΟΑΕΔ και προσκόμιση δικαιολογητικών. «Η προτεινόμενη διάταξη αποτελεί ένα ακόμη βήμα οργανωτικού εκσυγχρονισμού, διαφάνειας και αποτελεσματικότητας στη νέα ψηφιακή εποχή για το υπουργείο Εργασίας και τους εποπτευόμενους» σημειώνει με δήλωσή του ο υπουργός Εργασίας.

Σύμφωνα με τον κ. Βρούτση, ο νέος τρόπος συναλλαγής των δικαιούχων με τον ΟΑΕΔ απελευθερώνει περίπου 800 εργασιακούς συμβούλους και 1.200 διοικητικούς υπαλλήλους, οι οποίοι θα αξιοποιηθούν στην εξατομικευμένη προσέγγιση των ανέργων με προσωπικές συνεντεύξεις και τη σύνταξη Ατομικού Σχεδίου Δράσης, ώστε να γίνουν αποτελεσματικότερες οι υπηρεσίες, που παρέχει ο Οργανισμός προς τους ανέργους.

Εξάλλου, η διασταύρωση των στοιχείων των συναλλασσομένων με τα πληροφοριακά συστήματα των συναρμοδίων φορέων (ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ΕΡΓΑΝΗ, ΟΑΕΔ, ΓΓΠΣ, ΗΔΙΚΑ Α.Ε.) επιτρέπει τον άμεσο εντοπισμό καταχρηστικής λήψης επιδομάτων ανεργίας, ή άλλες παραβατικές συμπεριφορές των συναλλασσομένων με τον ΟΑΕΔ.