Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ;


Στις 17 Απριλίου, οι υπουργοί Εξωτερικών όλων των πλευρών που εμπλέκονται στην ουκρανική κρίση – Ρωσία, Ουκρανία, ΗΠΑ και η ΕΕ - συναντήθηκαν στη Γενεύη. Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να επιλυθεί η κλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία, η οποία έχει εξελιχθεί σε μια σημαντική αντιπαράθεση μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων.

Πριν από τη συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών ήταν μια σειρά γεγονότων που ακολούθησαν την βίαιη αλλαγή του καθεστώτος στην Ουκρανία, για την οποία η Ρωσία πίστευε πως υποστηρίχθηκε από τη Δύση. Η αρκετά αποτελεσματική αντίδραση της Ρωσίας, η κατάληψη και προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας, ακολουθήθηκε από διαμαρτυρίες, κυρίως από φιλορώσους, εναντίον των αρχών στη Νοτιοανατολική Ουκρανία.

Αυτές οι εξελίξεις, οι οποίες απείλησαν να εξελιχθούν σε έναν πλήρη εμφύλιο πόλεμο, συνέβησαν με την ρωσική υποστήριξη, εάν όχι προτροπή. Σε μια επίδειξη επίσης, η Ρωσία συγκέντρωσε δυνάμεις στα σύνορα με την Ουκρανία στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για μια εισβολή, με πιθανό στόχο την αποκοπή επιπλέον τμημάτων της Ουκρανίας ή ακόμη και κατάληψη ολόκληρης της χώρας. Αυτές ήταν οι ανησυχίες που έπλητταν το διεθνές σύστημα γενικότερα και την Ουκρανία ειδικότερα.

Παράλληλα, η Ρωσία έχει αυξήσει τη δράση της στη Μέση Ανατολή, στέλνοντας απειλητικά μηνύματα εναντίον της Δύσης και θέτοντας νέας προκλήσεις και σε εκείνη την αρένα, ενώ στην πραγματικότητα την προσδιόριζε ως ένα άλλο μέτωπο (επιπλέον της Ανατολικής Ευρώπης) στο πλαίσιο της σύγκρουσης μεταξύ των δυνάμεων.

Αυτή η αλυσίδα των γεγονότων τόσο στην Ανατολική Ευρώπη όσο και στη Μέση Ανατολή, τις οποίες η Ρωσία φαίνεται να έχει συγχρονίσει καλά, είναι πιθανώς αυτό που παρακίνησε την ουκρανό-δυτική πλευρά, που τώρα λειτουργεί ως ένα κοινό όργανο, να συζητήσει το μέλλον της Ουκρανίας με τη Ρωσία.

Η προθυμία της Ρωσίας να εμπλακεί σε αυτόν τον διάλογο βασίστηκε σε προηγούμενες ρωσικές αξιώσεις, οι οποίες πέρα από την άρνηση της νομιμότητας της τρέχουσας ουκρανικής κυβέρνηση και την απαίτηση για αποκατάσταση της προηγούμενης κατάστασης, αντανακλά την προθυμία της να φθάσει σε συμφωνία στη βάση δύο θεμελιωδών προϋποθέσεων: η μία αφορά την μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα ομοσπονδιακό κράτος, δημιουργώντας έτσι τη βάση για την μελλοντική της διάλυση, και η δεύτερη ο αποκλεισμός της Ουκρανίας από τις δυτικές οργανώσεις. 

Η Ρωσία εξέφρασε έτσι την επιθυμία της να αποζημιωθεί για τη ζημιά που υπέστη όταν η Ουκρανία εγκατέλειψε την ρωσική σφαίρα επιρροής και αποδείχθηκε απρόθυμη να προσπαθήσει από κοινού με τη Μόσχα να δημιουργήσει μια ευρασιατική ένωση, δηλαδή να αποκαταστήσει τη ρωσική αυτοκρατορία. Όσον αφορά τη Ρωσία, είναι σαφές ότι ήταν η δυτική υποστήριξη, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, αυτή που έκανε δυνατή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά της Ουκρανίας.

Η Ρωσία, η οποία αισθάνεται ότι η τρέχουσα κατάσταση είναι σε βάρος της, εύχεται επομένως να φθάσει σε μια λύση που θεωρεί αποδεκτή μέσω άμεσου διαλόγου με τις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι η αμερικανική πραγματοποίηση αυτής της ρωσικής στάσης, έγινε η βάση για τη συνάντηση στη Γενεύη. Η συνάντηση, η οποία ήταν στην πραγματικότητα ένας ρωσό-αμερικανικός διάλογος, περιγράφθηκε ως επιτυχημένη.

Με την ολοκλήρωσή της, εκδόθηκε μια ανακοίνωση διατυπωμένη με αρκετά γενικούς όρους, ωστόσο πίσω από αυτή τέθηκαν ζητήματα αρχής απαραίτητα για τη ρωσική πλευρά, τα οποία προφανώς ήταν ο λόγος για να συμμετέχει η Ρωσία στο συνέδριο. Η ανακοίνωση καλούσε τα κόμματα να διαλύσουν όλες τις ανεπίσημες ένοπλες ομάδες τους και να αποκαταστήσουν το καθεστώς του quo ante, ενώ παράλληλα να αποχωρήσουν από όλες τις εγκαταστάσεις που κατέλαβαν στη διάρκεια των ταραχών.

Ωστόσο, αναφερόταν επίσης μια έκκληση προς την ουκρανική βουλή να προχωρήσει σε ευρεία συνταγματική μεταρρύθμιση, που σημαίνει τη δημιουργία μιας βάσης για την μετατροπή της Ουκρανίας σε ομοσπονδιακό κράτος. Ύστερα από τη συνάντηση και το δημοσιευθέν ανακοινωθέν, η Ρωσία κατέστησε τη συνεργασία της με την Ουκρανία και τη Δύση εξαρτώμενη από τη χορήγηση εκτεταμένης εξουσίας στις διάφορες περιοχές της Ουκρανίας.

Στην πραγματικότητα, αυτή η αρχή καθιστά την απόσχιση αυτών των περιοχών από την Ουκρανία, δυνατή οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον. Άλλο ένα σημείο αρχής που δεν αναφέρεται στην ανακοίνωση αλλά διευκρινίστηκε από τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Lavrov και τον εκπρόσωπο Τύπου του Κρεμλίνου Peskov, αφορά το ουδέτερο διεθνές στάτους της Ουκρανίας, δηλαδή την αποχή της από την ένταξη σε κάθε διεθνές πλαίσιο, με έμφαση στο ΝΑΤΟ.

Η σημασία αυτού είναι ότι στην ουσία η Ουκρανία γίνεται μια ουδέτερη χώρα και βρίσκεται υπό συνεχή απειλή διάλυσης εξαιτίας της ομοσπονδιακής δομής της, με σκοπό να διασφαλίσει ότι δεν θα παρεκκλίνει από αυτή την τροχιά.  Ο κύριος ρωσικός στόχος σε αυτή τη συνάντηση που αφορούσε το μέλλον της Ρωσίας, επιτεύχθηκε με αυτόν τον τρόπο.

Τα αποτελέσματα των επαφών μεταξύ των δύο πλευρών, οι οποίες μέχρι τώρα έχουν τεθεί επικεφαλής της κατάστασης, προφανώς κατέστησαν δυνατά μέσω της χορήγησης ορισμένων πλεονεκτημάτων σε κάθε μία από τις δύο πλευρές και την επίτευξη μιας win-win κατάστασης, στην οποία η Ουκρανία, με τη δυτική στήριξη, αποκόπτεται από τη ρωσική σφαίρα επιρροής με στόχο την μελλοντική της ένωση με το δυτικό σύστημα.

Η Ρωσία, η οποία κατόρθωσε να ασκήσει αρκετή πίεση στην ίδια την περιοχή και στο διεθνές σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής, κατόρθωσε να αντισταθμίσει μέρος της ζημιάς που υπέστη, αποτρέποντας την Ουκρανία από το να ενταχθεί στο δυτικό μπλοκ με έμφαση στο ΝΑΤΟ, και δημιουργώντας μια απειλή διάλυσης της Ουκρανίας.

Με άλλα λόγια, η Ουκρανία γίνεται ένα διεθνώς ουδέτερος χώρος μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης με το καθεστώς της ρωσικής ομηρείας, σε περίπτωση που δεν εκπληρώσει αυτή τη δέσμευση. Το σημερινό status quo έχει εγκριθεί, ενώ στην ίδια συμφωνία για το περιεχόμενο της ανακοίνωσης και την ετοιμότητα για τη συνέχιση της συνεργασίας, η Ρωσία αναγνωρίζει τη νομιμότητα του νέου ουκρανικού καθεστώτος και η Ουκρανία αναγνωρίζει την ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας.

Μέχρι σήμερα δεν είναι βέβαιο εάν η ουκρανική κρίση έχει επιλυθεί και τα μέρη θα συμμορφωθούν πλήρως με τους όρους της συμφωνίας. Σε κάθε περίπτωση, πέρα από το γεγονός ότι η διαμάχη μεταξύ Ρωσίας και Δύσης βρίσκεται στο αποκορύφωμά της και στο κεντρικό στάδιο στη διεθνή ατζέντα, είναι πρόωρο να χαρακτηρίσουμε τις εξελίξεις σε αυτό το μέρος του κόσμου οριστικές.

Φαίνεται ότι αν και η Ρωσία έχει πετύχει για τώρα να αποτρέψει την προσφυγή της Ουκρανίας σε αντίπαλο στρατόπεδο, έχει επίσης χάσει την Ουκρανία ως εταίρο για τα γεωπολιτικά της σχέδια στην ευρασιατική σφαίρα. Υπό αυτή την έννοια, η Ρωσία είναι ο χαμένος της κρίσης.

Αν και φαίνεται ότι βρέθηκε μια συμβιβαστική φόρμουλα για τον κατευνασμό της κατάστασης, είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Ρωσία δεν θα αποδεχθεί το status quo για πολύ, καθώς ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως να συνεχίσει την ενοποίηση των γεωπολιτικών της σχεδίων, τουλάχιστον στην ιστορική σφαίρα επιρροή της.

Ομοίως, οι αναδυόμενες επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων για τη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων στο διεθνές θέατρο και τη Μέση Ανατολή, δεν θα πρέπει να αγνοηθούν.






ΑΚΟΜΗ ΤΟΥΤΗ Η ΑΝΟΙΞΗ ΡΑΓΙΑΔΕΣ...


Είχα την μοναδική ευκαιρία, να εμπειριώσω την επαναστατική πραγματικότητα, της Ανατολικής Ουκρανίας. Από πρώτο μάλιστα χέρι. Η αμέσως μετά επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα, ήταν κάτι σαν σκοτσέζικο ντουζ. Από τους εξεγερμένους Ορθόδοξους Ουκρανούς, με την αυτοοργάνωση, τα όπλα πολέμου στο χέρι, τις Λαϊκές Συνελεύσεις όπου θεμελιώνονται τα σχέδια για μια κοινωνία ελεύθερη και αξιοπρεπή, στην Ελλάδα των δωσιλόγων, των ελευθεριακών εθνομηδενιστών, των νεοναζί, των σταλινικών και των παλαβιάρηδων.

Ενός συρφετού ανθρωπακίων, που κάνουν τα πάντα προς αναζήτηση ψηφουλακίων, για την ανανέωση της "λαϊκής εντολής". Για το πλέον εύκολο μεροκάματο που υπάρχει στη χώρα: Του επαγγελματία πολιτικού. Από πίσω ένα μεγάλο τμήμα του Λαού, που σέρνεται, έτοιμος και πάλι να πουλήσει την ιστορία του, το αίμα των προγόνων στο κεφάλι του, για ένα πεντακοσάρικο, για έναν ψεύτικο και πάλι διορισμό, για να μη χάσει τη θέση του στο Δημόσιο, για να τον βάλουν στο νοσοκομείο, για να του σβήσουν μια κλήση της Τροχαίας.

Από πίσω του, ένα επίσης ένα μεγάλο τμήμα του Λαού, που ελπίζει σε "μεσσίες", οι οποίοι θα του ξαναδώσουν "λεφτά" (δανεικά μάλλον), έστω και με αντίτιμο την ιστορία του, τις σάρκες του: Τη Θράκη του, τη Μακεδονία του, την Κύπρο του, ακόμη και την Κρήτη του. Σε μια χώρα που δεν παράγει, δεν δημιουργεί, δεν υπάρχει ως οικονομικό μέγεθος. Σε μια χώρα με ...προλεταριάτο αλλά χωρίς φουγάρα. Σε μια χώρα με ευλογημένη γη, αλλά χωρίς αγρότες να την καλλιεργούν. Σε μια χώρα με πλουτοπαραγωγικές πηγές, αλλά χωρίς επιστήμονες να τις κατευθύνουν. Σε μια χώρα που η μοναδική της ελπίδα είναι τα ενοικιαζόμενα, οι σερβιτόροι, οι μάγειρες. Μια "Πατρίδα Σερβιτόρα".

Από πίσω του ακόμη, ένα ακόμη τμήμα, που πιστεύει, όπως σε "αντικαρκινικά" νερά του καματερού χτες, σε δισεκατομμύρια που είναι κρυμμένα σε ομόλογα/φαντάσματα που θα τον σώσουν σήμερα. Σε χαφιέδες της ασφάλειας βγαλμένους από το πεζοδρόμιο και τη νύχτα που θα "ξεβρωμίσουν τον τόπο". Και τέλος, μια συντριπτική μειοψηφία, που απομονωμένη, κυνηγημένη από θεούς και δαίμονες, προσπαθεί να μην παραιτηθεί, να μην εγκαταλείψει. Να κρατήσει το κερί αναμμένο.

Ανατολική Ουκρανία-Ελλάδα.

Συλλογίζομαι μετά την γνώση που χάρισε η εμπειρίωση, πως και αυτός ο Λαός θα μας προσπεράσει στα χρόνια που έρχονται. Όπως μας προσπέρασαν οι Σέρβοι που βίωσαν ολοκληρωτική καταστροφή, όπως μας προσπέρασαν οι Ισλανδοί, όπως μας προσπέρασαν οι Βενεζουελάνοι, οι Βολιβιανοί, οι Ορουγουανοί, οι Εκουαδοριανοί, οι Ούγγροι.

Και κλείνω - για τον Μάη που ξανάρχεται αλλά και για να αποδιώξω τον εφιάλτη που σκοτεινιάζει την κάμαρή μου - με τον απόηχο των λόγων του Εθνεγέρτη και Νεομάρτυρα Βελεστινλή: Ακόμη τούτη η άνοιξη, Ραγιάδες, Ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι, Μωριά και Ρούμελη. Ώσπου να'ρθει ο Μόσκοβος, ραγιάδες, ραγιάδες, να φέρει το Σεφέρι, Μωριά και Ρούμελη. 

ΑΛΛΑΓΗ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ : ΈΦΥΓΕ ΤΟ "USS COOK" ΗΡΘΕ ΤΟ "USS TAYLOR"

 

Τη Μαύρη Θάλασσα εγκατέλειψε  το αντιτορπιλικό κατευθυνόμενων βλημάτων USS Donald Cook (DDG-75) κλάσης Arleigh Burke περνώντας από τον Βόσπορο εχθές 25 Απριλίου με κατεύθυνση προς τη Μεσόγειο.

Το USS Cook διαδέχθηκε το USS Taylor (FFG-50) κλάσης Oliver H. Perry το οποίο πέρασε τα στενά κατευθυνόμενο προς τη Μαύρη Θάλασσα μια ημέρα νωρίτερα στις 24 Απριλίου.  Το USS Taylor είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ το Φεβρουάριο όταν είχε καταστρέψει την προπέλα του προσπαθώντας να εισέλθει σε τουρκικό λιμάνι επιστρέφοντας από την πρώτη του περιπολία στη Μαύρη Θάλασσα στο πλαίσιο της αμερικανικής παρουσίας για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όλο το διάστημα που μεσολάβησε το USS Taylor αφού απέπλευσε από το τουρκικό λιμάνι βρισκόταν στη Σούδα κάνοντας εκτεταμένες επισκευές.
 


ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΒΟΗΤΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ G7

 

Στο πλαίσιο της αντίδρασης των δυτικών έναντι της Ρωσίας αναφέρθηκε ο βρετανός υπουργός εξωτερικών. Ένας νέος γύρος κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας θα είναι μία επέκταση των υφιστάμενων μέτρων, περιλαμβανομένων της ταξιδιωτικής απαγόρευσης και της δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων ιδιωτών, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ.

Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ εργάζονται επίσης για την επιβολή μέτρων μεγαλύτερης εμβέλειας στους τομείς των οικονομικών, εμπορικών και χρηματοπιστωτικών κυρώσεων, αλλά αυτά αφορούν μελλοντικές αποφάσεις και δεν έχουν άμεση εφαρμογή, είπε ο ίδιος.«Θα προχωρήσουμε με πρόσθετες κυρώσεις, το κόστος για τη Ρωσία θα αυξηθεί», δήλωσε.

«Αυτό που θα ακούσουμε τις επόμενες ημέρες, αυτό που θα συμφωνήσουμε είναι μια επέκταση των υφιστάμενων κυρώσεων, μέτρα κατά ιδιωτών και οντοτήτων στη Ρωσία» προεξοφλώντας ουσιαστικά τις αποφάσεις που θα παρθούν αύριο στη διιάσκεψη των G7 στις Βρυξέλλες.
 


ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

 


«Μην χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.» Bertolt Brecht (σ.σ. Όταν είδε τον κόσμο στις πλατείες των πόλεων να πανηγυρίζει για το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου).

«Υπάρχει μεγάλη υποστήριξη για τη δημιουργία μιας ουσιαστικής δημοσιονομικής και τελικά πολιτικής ένωσης. Κατά την άποψή μου, η ευρωζώνη θα πρέπει να γίνει οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Όπως και ο Churchill, θεωρώ ότι η Βρετανία δεν θα πρέπει να είναι μέρος της, αλλά θα πρέπει να παραμείνει στενός σύμμαχος με την ομοσπονδιακή ευρωζώνη, με την οποία θα συνεχίσει να μοιράζει την κοινή αγορά, την κοινή εμπορική πολιτική και, ελπίζω, μια κοινή ατζέντα για θέματα ασφάλειας» τόνισε η Ευρωπαία επίτροπος Viviane Reding, αρμόδια για θέματα δικαιοσύνης, σε ομιλία της τον Φεβρουάριο στους καθηγητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Cambridge.

Η Reding επανέλαβε την έκκληση του Winston Curchill για τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης στην περίφημη ομιλία του στη Ζυρίχη το 1946, σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τον ευρώ-σκεπτικισμό και την ευρώ-φοβική πολιτική της βρετανικής πολιτικής σκηνής. Οι επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, οι σημαντικότερες από το 1979, βρίσκουν την Ευρώπη σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι. Αδιαφορία από τους Ευρωπαίους πολίτες που βάλλονται από την οικονομική κρίση, ευρώ-σκεπτικισμό σε κατάλληλες δόσεις από τους πολέμιους της ευρωπαϊκής ένωσης προκειμένου να ικανοποιηθούν τα κατάλληλα πολιτικά παιχνίδια από την άκρα δεξιά μέχρι και την άκρα αριστερά, αδυναμία από τις πολιτικές ηγεσίες των κρατών μελών της Ευρώπης να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των κοινωνιών και ένα ντόμινο αποσχιστικών τάσεων που ξεκίνησε από την Κριμαία και κινδυνεύει να γκρεμίσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που ίσως να μην είχε στέρεες βάσεις από την εποχή της δημιουργίας του.

Πολύ πριν από τον Winston Churchill, διανοούμενοι και πολιτικοί είχαν εμπνευστεί (;) τη δημιουργία της ένωσης των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, λαών που καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους, μάχονταν αναμεταξύ τους. Η Γηραιά Ήπειρος μαστίζονταν από πολέμους μεταξύ των διαφορετικών φυλών, εθνοτήτων και θρησκευτικών ρευμάτων για χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν. «Μια μέρα, κατά το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα δημιουργηθούν» είχε δηλώσει ο George Washington από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μια δήλωση που συμμερίστηκε και ο Victor Hugo το 1849 όταν τόνισε ότι : «Θα έλθει μια μέρα που όλα τα έθνη αυτής της ηπείρου, χωρίς να χάσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους ή την ένδοξη ατομικότητά τους, θα συνενωθούν σε μια ανώτερη οντότητα και θα συναποτελέσουν την ευρωπαϊκή αδελφότητα.

Θα έλθει μια μέρα που δεν θα υπάρχουν πια άλλα πεδία μαχών εκτός από τα πεδία των ιδεών. Θα έλθει μια μέρα που οι σφαίρες και οι βόμβες θα αντικατασταθούν από τις ψήφους. Θα έλθει μια μέρα όπου θα δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης πρόσωπο με πρόσωπο, να απλώνουν το χέρι τους η μια προς την άλλη κατά πλάτος της θάλασσας.» Ακολούθησαν δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και άλλους τόσους ζωντανούς αλλά ψυχικά τσακισμένους να επιβιώνουν, για να φτάσουμε στη Διάσκεψη της Γιάλτας το 1945 όπου η Ευρώπη αλλά και ο κόσμος ολόκληρος, χωρίστηκε ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες των ηγετών.

«Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, μετά τη Γιάλτα έγινε απολύτως φανερό ότι η σοβιετική κυβέρνηση δεν έκανε το παραμικρό για να εφαρμόσει τις συμφωνίες μας οι οποίες αφορούσαν στη διεύρυνση της πολωνική κυβέρνησης προκειμένου να συμπεριλάβει όλα τα κόμματα και από τις δύο πλευρές. Ο χρόνος ήταν με το μέρος των Ρώσων και των Πολωνών υποστηρικτών τους που έσφιγγαν τη μέγγενη τους γύρω από τη χώρα με κάθε είδους αυστηρά μέτρα, τα οποία δεν ήθελαν να τα πληροφορήσουν έξωθεν παρατηρητές. Το ίδιο βράδυ, ενώ ανέπτυσσα στη Βουλή των Κοινοτήτων τα αποτελέσματα των εργασιών μας στη Γιάλτα, οι Ρώσοι παραβίασαν για πρώτη φορά στη Ρουμανία το πνεύμα και το γράμμα των συμφωνιών μας.

Όλους μας δέσμευε η Διακήρυξη για την Απελευθερωμένη Ευρώπη την οποία τόσο πρόσφατα είχαμε υπογράψει, προκειμένου στις χώρες που είχαν καταληφθεί από τα συμμαχικά στρατεύματα να πραγματοποιηθούν ελεύθερες εκλογές και να αναδειχθούν δημοκρατικές κυβερνήσεις. Σοβιετικά άρματα μάχης και στρατεύματα ακροβολίστηκαν στους δρόμους της πρωτεύουσας και στις 6 Μαρτίου οι Σοβιετικοί διόρισαν νέα κυβέρνηση που ανέλαβε αμέσως την εξουσία» είχε γράψει ο εμπνευστής της ενωμένης Ευρώπης , W. Churchill στο βιβλίο του για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1946, ένα μόλις χρόνο μετά.

Την ίδια περίοδο, οι Σύμμαχοι με τη Δίκη της Νυρεμβέργης καταδίκαζαν τους υπεύθυνους για τα δεινά του πολέμου. Στην προσπάθεια τους, όμως να απονείμουν δικαιοσύνη, εμφανίζονται οι ίδιοι ως διώκτες, όμοιοι με τους κατηγορούμενους της Ναζιστικής Γερμανίας. «Πρέπει να είμαστε σκληροί με την Γερμανία και εννοώ γενικά και όχι μόνο με τους Ναζί. Θα πρέπει να ευνουχίσεις όλους τους Γερμανούς, είτε να τους μεταχειριστείς με ένα τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην μπορούν να δημιουργήσουν ανθρώπους που να θελήσουν να ακολουθήσουν την ίδια με αυτή τακτική, την οποία εφήρμοσαν στο παρελθόν» είχε πει ο Αμερικανός πρόεδρος Fr. Roosevelt.

Σύμφωνα μάλιστα με τον ίδιο, ο Stalin κατά τη διάρκεια των συζητήσεων που είχαν οι σύμμαχοι, ζητούσε τη δολοφονία 50.000 Γερμανών αξιωματικών άνευ δίκης. Η δίκη πραγματοποιήθηκε, η καταδίκη επήλθε, οι πληγές όμως δεν έκλεισαν. Έχοντας ως βάση τον διαμελισμό της Γερμανίας και τον Ψυχρό Πόλεμο Αμερικανών και Ρώσων, στα χρόνια που ακολούθησαν, οι χώρες της Ευρώπης προσπάθησαν να ξεχάσουν τα δεινά του πολέμου και να οδηγηθούν σε μια ουσιαστική ένωση. Αρωγός στη προσπάθεια της αυτή, στάθηκαν και οι ΗΠΑ με το περιβόητο σχέδιο Marshall. Ο Αμερικανός πρόεδρος Harry Truman, αγορεύοντας στο Κογκρέσο, είχε δεσμευτεί ότι η χώρα του θα παρείχε γενναία οικονομική ενίσχυση στα κράτη που θα επιθυμούσαν και «θα αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις».

Ενώ οι Αμερικάνοι ''μάχονται'' για την δυτική Ευρώπη - αντίστοιχα οι Ρώσοι έχουν υπό την επίδρασή τους την Ανατολική - χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του αμερικανού διπλωμάτη George Kennan «το κύριο χαρακτηριστικό της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Σοβιετική Ένωση θα πρέπει να είναι μία υπομονετική αλλά σταθερή και άγρυπνη ανάσχεση (containment) των επεκτατικών τάσεων της». Οι Ευρωπαίοι προχωρούν στον ορισμό της ημέρας της Ενωμένης Ευρώπης μετά από προτροπή του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Robert Schuman, μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, ο οποίος στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για τις φιλικές σχέσεις του με τη φιλο-ναζιστική κυβέρνηση του Vichy

Το 1950, πέντε μόλις χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η 9η Μαΐου ορίζεται ως η ημέρα της Ενωμένης Ευρώπης και περνάει στη λήθη ο προηγούμενος ορισμός της, καθώς η 9η Μαΐου ήταν η ημέρα πάλης ενάντια στο φασισμό, διότι μια ημέρα πριν στις 8 Μαΐου 1945 το θηρίο της ναζιστικής Γερμανίας είχε παραδοθεί άνευ όρων στους Συμμάχους. Έκτοτε, οι ναζιστικές θηριωδίες πέρασαν πολλές φορές στη λήθη. Τα χρόνια που ακολούθησαν και καθώς η Ενωμένη Ευρώπη μέσα από συμφωνίες, διασκέψεις και Συνόδους Κορυφής γινόταν μια ενιαία οικονομική ένωση και με κοινές πολιτικές προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κοινό νόμισμα, κάθε γερμανική ευθύνη προσπαθούσε με έξυπνο τρόπο να εξαλειφθεί. 

«Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η απάντηση στην καταστροφή του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, όταν η ήπειρος μας αντιμετώπισε πολέμους, το Ολοκαύτωμα, ολοκληρωτισμό, φτώχεια και αδικία. Εντός της ΕΕ έχουμε εγκαθιδρύσει ένα μοναδικό σχέδιο ειρήνης που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την επανάκτηση της ευημερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης » ήταν τα λόγια του Γερμανού Σοσιαλδημοκράτη Martin Schulz ο οποίος έξυπνα απέφυγε κάθε αναφορά στις ευθύνες της Γερμανίας.

Το τείχος του Βερολίνου είχε πέσει, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε φέρει το τέλος του Ψυχρού πολέμου και η ιδέα για τις Ηνωμένες πολιτείες της Ευρώπης με κοινό νόμισμα και κοινή οικονομική πολιτική ήταν πάλι στο προσκήνιο. Τα φαντάσματα της Ιστορίας κοιμούνται, έτσι τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι ανώτατοι αξιωματούχοι και πολιτικοί. «Ο ηγετικός ρόλος που έλαχε σήμερα στη Γερμανία δεν ξυπνά απλώς τα φαντάσματα της Ιστορίας, αλλά μας βάζει σε πειρασμό να ακολουθήσουμε μία μονομερή, εθνική πορεία, ή ακόμα και να υποκύψουμε στη φαντασίωση ισχύος μιας «Γερμανικής Ευρώπης», είπε ο Jurgen Habermas, ο κατά γενική ομολογία πιθανότατα σημαντικότερος εν ζωή Ευρωπαίος διανοούμενος.

Ο Γερμανός φιλόσοφος μιλώντας στο Βέλγιο, στο Πανεπιστήμιο της Luvain, πριν ένα περίπου χρόνο κατηγόρησε τη Γερμανία ότι οδηγεί την Ευρώπη στην καταστροφή. «Εμείς οι Γερμανοί οφείλουμε να έχουμε διδαχθεί από τις καταστροφές του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, ότι η οριστική αποφυγή του διλήμματος ενός ημι- ηγεμονικού στάτους, το οποίο σπανίως μπορεί να διατηρηθεί χωρίς να ολισθήσει σε συγκρούσεις, είναι προς το εθνικό μας συμφέρον» τόνισε χαρακτηριστικά. 

Σχολιάζοντας μερικούς μήνες αργότερα, τον Αύγουστο του 2013, την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και τους ελέγχους από την τρόικα, είχε δηλώσει στην Εφημερίδα των συντακτών: «μου θυμίζουν τις συνθήκες της όψιμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησαν στην κατάληψη της εξουσίας από το φασισμό. Στην περίπτωση της Ελλάδος, είναι φανερό ότι η αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, αποτελεί το κλειδί για τη λύση των προβλημάτων».

Η Ευρώπη υποφέρει από πρόβλημα δημοκρατίας, την οποία και λησμόνησε στη προσπάθεια της να προστατεύσει το ευρώ ή όντως το φάντασμα του πολέμου δεν έπαψε να πλανάται ποτέ πάνω από την Ευρώπη, απλά οι πολίτες της ήταν απασχολημένοι από την υπερκαταναλωτική τους μανία και το αντιλήφθηκαν αφού ξέσπασε η οικονομική κρίση; «Είναι κλισέ, αλλά παρά ταύτα αλήθεια, ότι η ΕΕ υποφέρει από ένα «δημοκρατικό έλλειμμα». Το πρόβλημα είναι ότι η δημοκρατία δεν έχει λειτουργήσει ποτέ παρά μόνον μέσα σε εθνικά κράτη, όπου οι πολίτες έχουν την αίσθηση του ανήκειν» γράφει ο Ian Buruma, καθηγητής Δημοκρατίας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Bard College.

Η αλήθεια είναι πως η Ευρώπη απέτυχε. Η πρώτη μεγάλη αποτυχία της ήλθε στη δεκαετία του 1990, όταν δεν μπόρεσε να χαράξει ενιαία και αυτόνομη στρατηγική στον αμυντικό τομέα, σε θέματα που προκλήθηκαν από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Ήρθε το ΝΑΤΟ να αποφασίσει και η Ευρώπη απλά ακολούθησε. Η δεύτερη μεγάλη της αποτυχία ήταν στον πόλεμο του Ιράκ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Tony Blair ξέφυγε, και μαζί με τον Αμερικανό πρόεδρο George Bush Jr. , χάραξαν κοινή πορεία. Η τρίτη της αποτυχία ήταν καθαρά οικονομική και έγινε φανερή με την αποτυχία της να στηριχτεί η Ελλάδα.

Το ΔΝΤ ήρθε να δώσει τη λύση και η Ευρώπη απλά ακολούθησε. Το οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση όπως ήλπιζαν εξ αρχής οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Η γάγγραινα της οικονομικής κρίσης μεταδόθηκε και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές οικονομίες. Οι σκληρές πολιτικές λιτότητας και οι ηθικολογίες των Γερμανών πολιτικών και των δορυφόρων τους στις Βρυξέλλες είχαν ως αποτέλεσμα να καταστήσουν ολοφάνερο ότι η ΕΕ απέτυχε οικονομικά. Ήταν τελικά μια αδύναμη Ένωση, μια ευρωπαϊκή ουτοπία.

Ήταν το όνειρο για μια ενωμένη Ευρώπη - εμπνευσμένο από φόβους για άλλον έναν ευρωπαϊκό πόλεμο, και στηριγμένο στην ιδεαλιστική ελπίδα ότι τα εθνικά κράτη ήταν απαρχαιωμένα και θα έδιναν τη θέση τους σε καλούς Ευρωπαίους - ένα ουτοπικό αδιέξοδο; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο καθώς ο ευρώ-σκεπτικισμός μεγαλώνει στην Ευρώπη. Οι πολίτες στη προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης και ερχόμενοι αντιμέτωποι με την πολιτική αλαζονεία των ''εκλεκτών'' σε Βρυξέλλες, Λουξεμβούργο, Στρασβούργο και Βερολίνο και σε αρκετές περιπτώσεις την αδυναμία τους να διαχειριστούν την κατάσταση, στρέφονται εναντίον της Ευρώπης και επιζητούν τη λύση ακόμη και μέσα από ακραίες αντιδράσεις.Το παράδειγμα της Ουκρανίας και το δημοψήφισμα στη Κριμαία ήταν η τελευταία απόδειξη της αδυναμίας της ΕΕ να ανταποκριθεί σε δύσκολες καταστάσεις.

«Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι η Ρωσία, με τη δράση της στην Κριμαία, αψηφά τα θεμέλια της ειρηνικής τάξης στην Ευρώπη. Ανησυχώ πολύ ότι η παράνομη απόπειρα αλλαγής των αναγνωρισμένων συνόρων στην ευρωπαϊκή μας γειτονιά, 25 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, θα ανοίξει το Κουτί της Πανδώρας» δήλωσε ο Γερμανός ΥΠΕΞ Frank Walter Steinmeir μετά την επίσκεψή του στο Κίεβο. Το Κουτί της Πανδώρας πραγματικά άνοιξε (σ.σ. απλά δεν ξέρουμε ποιος ήταν αυτός τελικά που έβαλε πρώτος το κλειδί για να το ξεκλειδώσει) καθώς ένα ντόμινο αποσχιστικών τάσεων αρχίζει να διαφαίνεται και να αποτελεί το νέο εφιάλτη που θα βάλει τη βόμβα στα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα οικονομικά προβλήματα αποτελούν αρωγό και την ανεξαρτησία τους διεκδικούν οι Σκωτσέζοι στη Βρετανία, οι Βόρειο-Ιρλανδοί που δεν έχουν ξεχάσει τα όνειρά τους, οι Καταλανοί και οι Βάσκοι στην Ισπανία, οι κάτοικοι της Κορσικής στη Γαλλία, οι κάτοικοι της περιοχής Βενετό στη Βόρεια Ιταλία, οι Φλαμανδοί και οι Βαλόνοι στο Βέλγιο, οι Ρωσόφωνοι Ουκρανοί και Ρουμάνοι στην Υπερδνειστερία και τα Βαλκάνια με τις πληγές ακόμη ανοικτές σε Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Σερβία. Μεσούσης της οικονομικής κρίσης και των κοινωνικών προβλημάτων ένας νέος τύπος ανθρώπου εμφανίζεται, ο πολιτικός «μηχανάνθρωπος», που δεν είναι ένας διανοούμενος αλλά ένας «μισό-αναλφάβητος» όπως λέει και ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Ο κατάλληλος ίσως τύπος ανθρώπου για να μπορέσουν οι πολιτικοί και οι δυνατοί της Ευρώπης να βάλουν στη μηχανή του κιμά την ιστορία της και να την ξαναγράψουν.

Ταυτόχρονα, το όνειρο- παραμύθι της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης έχει τελειώσει. Ίσως να μην είχε αρχίσει ποτέ. Διότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν ενώσεις, αν οι κυρίαρχες λέξεις δεν είναι δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη, ανθρωπιά. Ούτε στήνονται ενώσεις αν το ζητούμενο είναι τα κέρδη των τραπεζών, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των «χρυσών αγοριών» τους που πουλάνε και τη μάνα τους για λίγα μπόνους παραπάνω.