ΑΝΑΚΑΛΥΨΤΕ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ, ΜΕΣΩ ΕΞΥΠΝΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Στον «αέρα» βρίσκεται από την Πέμπτη ο Ηλεκτρονικός Σύμβουλος Ψήφου, EUVox, ο οποίος σχεδιάστηκε για τις επικείμενες εκλογές και έχει ως στόχο να βοηθήσει τους πολίτες της ΕΕ να φτιάξουν το πολιτικό τους προφίλ και να βρουν ποιο κόμμα τους ταιριάζει. Ο επικεφαλής του Γραφείου Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, 

Διαβάστε την συνέχεια πατώντας εδώ….…

ΟΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

Το σκανδαλώδες «κόψιμο» της Σαμπιχά Σουλεϊμάν από τα ευρωψηφοδέλτια του Σύριζα δεν αποτελεί παρά την τελική πινελιά στην ολοκλήρωση ενός ψηφοδελτίου, το οποίο σηματοδοτεί και μία ρεβάνς – ή αποκάλυψη; – των απροκάλυπτα εθνομηδενιστικών κύκλων στο εσωτερικό του κόμματος. Διότι το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη σκανδαλώδες –και απολύτως μονομερές ως προς την κύρια κατεύθυνσή του, τόσο ως άνοιγμα προς το εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και ιδιαίτερα βεβαρυμμένο σε μια απολύτως εθνομηδενιστική κατεύθυνση.

Οι παρουσίες ανθρώπων όπως ο Δημήτρης Χριστόπουλος, διαβόητο μέλος του ΚΕΜΟ (Κέντρου Ερεύνης Μειονοτικών Ομάδων) και απροκάλυπτου υποστηρικτή των Σκοπίων και των νατοϊκών επεμβάσεων στη Γιουγκοσλαβία˙ η παρουσία της πασίγνωστης ανανικής Σίας Αναγνωστοπούλου· η υποψηφιότητα του Σημιτογιωργακικού Στέλιου Κούλογλου, θα ήταν ήδη αρκετές, με το ειδικό βάρος τους και την κατεύθυνση την οποία σηματοδοτούν, για να σφραγίσουν αυτό το ψηφοδέλτιο.

Όμως δεν έμειναν μόνον εκεί οι φωστήρες της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενέταξαν στο ψηφοδέλτιο και το αγαπημένο παιδί του ΓΑΠ, Κρίτωνα Αρσένη, που, όπως δηλώνει στο βιογραφικό του, υπήρξε «ο μόνος μη Τούρκος εργαζόμενος στο υπουργείο Οικονομικών της Τουρκίας» (σημειωτέον αυτή η επαγγελματική του δραστηριότητα δεν περιλαμβάνεται στο σημερινό του βιογραφικό το οποίο έχει αλλοιώσει) και ο Αντώνης Κανάκης, υπαρχηγός της Λούκας Κατσέλη, σημιτικός και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, το 2004. Αυτοί ήρθαν να προστεθούν σε πολλούς άλλους γνωστούς και μη εξαιρετέους «αντιεθνικιστές», όπως ο Γιάννης Μηλιός, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, και άλλοι ών ουκ έστιν αριθμός.

Διότι το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη σκανδαλώδες – και απολύτως μονομερές ως προς την κύρια κατεύθυνσή του, τόσο ως άνοιγμα προς το εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. όσο και ιδιαίτερα βεβαρυμμένο σε μια απολύτως εθνομηδενιστική κατεύθυνση. Η προσπάθεια μιας φαινομενικής εξισορρόπησης αυτής της κυρίαρχης επιλογής, με την παρουσία και κάποιων διαφορετικών φωνών, όπως του Νίκου Ξυδάκη, της Πέπης Ρηγοπούλου ή της Σοφίας Σακοράφα, αποτελούσε τη στάχτη στα μάτια των αφελών. 

Ωστόσο, το έσχατο επιχείρημα όλων εκείνων των φίλων μας, που είτε συμμετέχουν, είτε ερωτοτροπούν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η παρουσία – όντως εμβληματική – της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, μιας Ρομά μουσουλμάνας που αντιστρατευόταν την πολιτική ενσωμάτωσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης στην Τουρκία, διακηρύσσοντας πως είναι Ελληνίδα και όχι Τουρκάλα μουσουλμάνα. Αυτή η υποψηφιότητα αποτελούσε την πέτρα του σκανδάλου για όλους τους υποταγμένους στην τουρκική πολιτική και τους κήνσορες του αντιεθνικισμού.

Γι’ αυτό και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την εκδιώξουν από το ψηφοδέλτιο. Και το πέτυχαν. Διότι, όπως δήλωσε ο Δημήτρης Χριστόπουλος, που φαίνεται πως είναι αυτός που καθορίζει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και όχι ο Τσίπρας, αυτός δεν μπορούσε να είναι συνυποψήφιος με μια υποψήφια που αρνείται ότι «η μειονότητα είναι ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα», και «δούλεψε» για να διωχθεί! Εξάλλου, προχθές μόλις, ο Κούλογλου επιτέθηκε στον φίλο του Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί δεν υπερασπίστηκε όπως όφειλε τον Νίκο Δήμου, υποχωρώντας στον «λαϊκισμό», σε μια χώρα που ο Κούλογλου χαρακτήρισε σαν το «Ιράν της Ευρώπης»!

Έτσι, ολοκληρώθηκε μια πορεία αποκάλυψης του βαθειά ριζωμένου, στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εθνομηδενισμού, που δεν μπορεί να θεραπευτεί με την συχνή επανάληψη της λέξης «πατρίδα» από τον Τσίπρα. Εξάλλου, και ένας γνωστός προδότης – που κυβέρνησε, για κακή μας τύχη, και τη χώρα – μιλούσε συχνά-πυκνά για την «πατρίδα». Χρειάζεται ρήξη με τα κυκλώματα του εκσυγχρονισμού και του εθνομηδενισμού, τα οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την σημερινή κατάντια της χώρας και τα οποία αποδεικνύεται ότι είναι κυρίαρχα σε αυτό το κόμμα, γι’ αυτό και το εμποδίζουν να μεταβληθεί σε ηγεμονική πολιτική δύναμη.

Διότι, στην Ελλάδα της κρίσης, της πείνας των μνημονίων και του τσαλαπατήματος της αξιοπρέπειάς μας, από Δύση και Ανατολή, δεν μπορεί να υπάρξει αυθεντική αντιμνημονιακή δύναμη αν δεν είναι ταυτόχρονα πατριωτική. Και ακριβώς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποπνέει αυτό το ισχυρό «άρωμα» του εθνομηδενισμού, δεν κατορθώνει να μεταβληθεί σε πραγματικά πλειοψηφική πολιτική δύναμη. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά, γι’ αυτό και είναι συνυπεύθυνος, όπως όλοι οι εθνομηδενιστές, για την γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, διότι εγκαταλείπει τον πατριωτισμό και τα εθνικά συμφέροντα στη ρητορική των φασιστών.

Αν στην Ελλάδα υπήρχε σήμερα μια αντιμνημονιακή πατριωτική δύναμη, θα μπορούσε να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού. Και αυτή η δύναμη δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι το ευρωψηφοδέλτιό του.

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........
 
 
 

ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Το θέμα της αναγνώρισης προσώπων ήταν ανέκαθεν ένα από τα πλέον «παραδοσιακά» προβλήματα των υπολογιστικών συστημάτων, καθώς οι υπολογιστές είχαν πρόβλημα στο να παρουσιάζουν επιδόσεις αντίστοιχες των ανθρωπίνων. Ειδικότερα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, ακόμα και τα καλύτερα συστήματα, παρουσιάζουν πτώση όσον αφορά στις επιδόσεις τους όσο οι συνθήκες «δυσκολεύουν».

Ωστόσο, οι Τσαοτσάο Λου και Ξιαοού Τανγκ του Κινεζικού Πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ φαίνονται ικανοί να το αλλάξουν αυτό, χάρη στον αλγόριθμο Gaussian Face: έναν αλγόριθμο αναγνώρισης προσώπου που τα καταφέρνει καλύτερα από τους ανθρώπους πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Physics arXiv Blog, το σύστημα μπορεί να καταστήσει την αναγνώριση προσώπου «ανθρωπίνου επιπέδου» διαθέσιμη σε ποικίλες εφαρμογές: από συστήματα ασφαλείας σε smartphones και παιχνίδια υπολογιστών μέχρι ελέγχου διαβατηρίων.

Η βασική «δουλειά» στην αναγνώριση προσώπων είναι η σύγκριση δύο εικόνων και η διαπίστωση σχετικά με το αν απεικονίζουν το ίδιο άτομο. Οι άνθρωποι το κάνουν με ακρίβεια 97,53% (στη βάση δεδομένων Labelled Faces in the Wild, με 13.000 εικόνες από 6.000 άτομα). Ο νέος αλγόριθμος, σύμφωνα με τους Τσαοτσάο και Ξιαοού, μπορεί να επιτύχει ακρίβεια της τάξης του 98,52%.

Ωστόσο, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, υπάρχουν ακόμα μπροστά πολλές προκλήσεις – μία εκ των οποίων είναι και ο χρόνος που απαιτείται για την «εκπαίδευση»το αλγορίθμου και η μνήμη την οποία απαιτεί.

ΨΥΧΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ξοδεύουμε πολλά χρόνια από τις ζωές μας βλέποντας όνειρα και καμία άλλη δραστηριότητα δεν έχει επηρεάσει τόσο πολύ την φαντασία μας. Για πολλούς ανθρώπους μάλιστα είναι μηνύματα από άλλους κόσμους. Παρόλο όμως που είναι τόσο σημαντικά ακόμα δεν γνωρίζουμε ακριβώς το γιατί και πώς συμβαίνουν. Μια σύντομη επισκόπηση δείχνει ότι δεν υπάρχει μόνο μία θεωρία ή ερμηνεία για την αιτία των ονείρων, που να είναι αποδεκτή από το σύνολο των ψυχολόγων και υπάρχουν τόσες προτάσεις και σχολές, όσες και ο αριθμός των επαγγελματιών που ασχολούνται με το θέμα επί δεκαετίες. Ένα πράγμα όμως στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι κάθε όνειρο πρέπει να αξιολογείται με βάση τον άνθρωπο που το είδε και σε αναφορά πάντα με τις δικές του εμπειρίες και καταστάσεις.

Θα μπορούσαν βέβαια όλες αυτές οι υποθέσεις, ή τουλάχιστον οι  περισσότερες, να ισχύουν ταυτόχρονα. Ο εγκέφαλος εξάλλου είναι αρκετά πολύπλοκος για να περιορίζεται από μια μόνο λειτουργία και να περιγράφεται από μόνο μια θεωρία. Αν, για παράδειγμα, έχω ένα επαναλαμβανόμενο εφιάλτη ότι περπατώ σε έναν κήπο γεμάτο φίδια, τότε αυτό θα μπορούσε να έχει πολλαπλές ερμηνείες.  Ίσως σημαίνει ότι με βασανίζει η φοβία μου για αυτά τα ερπετά (το έκδηλο), ίσως ότι το μυαλό μου κάνει πρόβες αντιμετώπισής τους, ίσως συμβολίζουν μια πιο σκοτεινή μου σκέψη ή επιθυμία (το άδηλο) και ίσως αποφεύγω ένα πρόβλημα του οποίου η μόνιμη παρουσία προκαλεί ένα συναίσθημα που μόνο με τέτοιες εικόνες μπορεί το μυαλό μου να το αναπαράγει.

Οι θεωρίες και προτάσεις που παραθέτουν οι νευροεπιστήμονες είναι επίσης αρκετές και ποικίλουν. Έτσι, δεν υπάρχει ούτε σε αυτό το στρατόπεδο συμφωνία για το αν τα όνειρα εξυπηρετούν συγκεκριμένο σκοπό ή αν είναι αποτέλεσμα τυχαίων σημάτων που ενεργοποιούνται από άλλες διαδικασίες. Οι κυρίαρχες προτάσεις εδώ έχουν να κάνουν με την επεξεργασία πληροφοριών και τη δημιουργία μνήμης.  Η επιστήμη, πάντως, αποκαλύπτει συνεχώς τις χημικές διεργασίες που κρύβονται πίσω από αναρίθμητες ψυχολογικές καταστάσεις και συναισθήματα, ενώ ταυτόχρονα η φαρμακολογία επιδεικνύει μεγάλη ικανότητα χειρισμού και ελέγχου αυτών των καταστάσεων.

Οπότε είναι θέμα χρόνου να ξεφύγουμε από τις αναφορές σε αόριστες και μυστήριες πτυχές του ανθρώπου και να δούμε ότι η ψυχολογία είναι η εξωτερίκευση και η έκφραση των χημικών και νευροφυσιολογικών διεργασιών του εγκεφάλου, σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο που μας αποκαλύπτουν οι αισθήσεις. Η απάντηση ίσως βρίσκεται στις αλλαγές των επιπέδων των νευροδιαβιβαστών και άλλων βιοχημικών μορίων κατά τις βιωματικές μας εμπειρίες. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι η βιοχημική υπογραφή κάθε συναισθήματος και εμπειρίας στον εγκέφαλο.

Ίσως η αποκατάσταση της ισορροπίας κατά τη διάρκεια του ύπνου να έχει ως αποτέλεσμα την αναπαραγωγή εμπειριών με σχετική βιοχημική υπογραφή δημιουργώντας τα όνειρα. Μια τέτοια προσέγγιση θα συνδύαζε την ψυχολογική και νευροφυσιολογική πτυχή του θέματος και ίσως εξηγούσε το γεγονός ότι, παρόλο που τα όνειρα διαφέρουν ανάλογα με τη ζωή του καθενός, υπάρχουν ομοιότητες και κοινή θεματολογία, αλλά και το ότι έπειτα από κάθε συναισθηματική ένταση ο ύπνος βοηθά στην αποφόρτιση. Αυτή τηνπροσέγγιση την ονομάζω Ψυχημειολογία (Psychimology) και αποτελεί μια συνδυαστική προσέγγιση στο θέμα της ερμηνείας των ονείρων και μια νέα υπόθεση.

Διεισδύοντας όλο και περισσότερο στον κόσμο των ονείρων και του ύπνου, μαθαίνουμε περισσότερα για τον εγκέφαλο και τις κρυμμένες δυνατότητες ή αδυναμίες του. Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι εάν η συνειδητή μας ύπαρξη χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια επιβίωσης, με βάση τις εξωτερικές πληροφορίες που μας μεταφέρουν οι αισθήσεις μας, τότε η λειτουργία του εγκεφάλου είναι επικεντρωμένη σε συγκεκριμένους στόχους και περιορισμένη. Κατά τη διάρκεια του ύπνου όμως, ο εγκέφαλος λειτουργεί περισσότερο ελεύθερα και αυτόνομα, δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις, αποκαλύπτοντάς μας πολλά περισσότερα, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Η ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ

Οι κοινωνικές επιστήμες διαφέρουν από τις θετικές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν μεθοδολογία, τρόπο ανάλυσης και επαλήθευσης. Πολλές φορές οι κοινωνικοί επιστήμονες ασχολούνται με θέματα που έχουν ιστορική βαρύτητα ή θεωρούνται «ευαίσθητα», αποδομούν βεβαιότητες και, κυρίως, προτείνουν άλλα μοντέλα ανάλυσης του παρελθόντος και του παρόντος από αυτά των δελτίων ειδήσεων και των πρωτοσέλιδων. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους, όσοι τουλάχιστον δεν ασκούν «εθνική επιστήμη», συνήθως συναινούν σε μερικές θεμελιώδεις παραδοχές. Για το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης, οι γενικές παραδοχές μπορούν να συνοψιστούν στα παρακάτω:

- Οι στάσεις των εθνικών μειονοτήτων μας έχουν δείξει ότι αυτές δεν άγονται και φέρονται από τη μητέρα-πατρίδα. Αντίθετα, συμμαχούν μ' αυτήν για την προάσπιση των συμφερόντων τους, αναπτύσσσουν δικές τους πολιτικές ή και συγκρούονται. Ένα επίκαιρο παράδειγμα: ποτέ η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία δεν ακολούθησε τυφλά την προτροπή (και όχι μόνο) για υπερψήφιση του μειονοτικού κόμματος - ανάλογα με τη συγκυρία έκανε τις επιλογές της.

- Η μειονότητα της Θράκης συνιστά μια τυπική εθνική μειονότητα των Βαλκανίων, εν προκειμένω τουρκική. Οι βαλκάνιοι μουσουλμάνοι που βρέθηκαν στα χριστιανικά κράτη μετά το 1913, δεν είχαν οι περισσότεροι αναπτύξει εθνική ταυτότητα. Αυτό έγινε σταδιακά από τη δεκαετία του 1920, και σε ελάσσονες περιπτώσεις εξελίσσεται και στις μέρες μας.

- Το οθωμανικό-βαλκανικό εθνικό μοντέλο, δηλαδή την ένταξη ή τον αποκλεισμό από ένα έθνος λόγω θρησκείας, ακολουθήσαν στις περισσότερες περιπτώσεις και οι διάφορες μειονοτικές μουσουλμανικές ομάδες κατά τη συγκρότηση της εθνικής τους ταυτότητας. Η γλώσσα δεν αποτέλεσε ποτέ, εκτός της Αλβανίας, καθοριστικό κριτήριο ένταξης σε μια εθνική κοινότητα. Σε αυτή τη βάση άλλωστε έγινε και η ελληνοτουρκική και η ελληνοβουλγαρική ανταλλαγή πληθυσμών. Μέχρι και σήμερα, έτσι συνήθως κατατάσσονται οι πληθυσμιακές ομάδες στα Βαλκάνια.

- Κάποιοι θεωρούν ότι οι ελληνικές πολιτικές σκληρών διακρίσεων στη Θράκη επιτάχυναν την εξέλιξη προς την τουρκική ταυτότητα της μειονότητας. Άλλοι, όπως ο γράφων, αποδίδουν μικρότερη σημασία σε αυτές, καθώς επρόκειτο για μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει από τον Μεσοπόλεμο και ήδη τη δεκαετία του 1950 είχε διανύσει σημαντική απόσταση.

- Δεν υπήρχε απουσία ελληνικής πολιτικής στη Θράκη. Υπήρχε συγκροτημένη και στοχευμένη πολιτική με τρεις άξονες, τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1950: α. Διακρίσεις και συνεχείς οχλήσεις, ώστε να μεταναστεύσουν όσο γίνεται περισσότεροι β. Διάσπαση της μειονότητας σε νεωτεριστές και «παλαιομουσουλμάνους» γ. Ειδική πολιτική απέναντι στους Πομάκους, ώστε να μην ταυτιστούν με τον τουρκικό εθνικισμό. Μόνο ο πρώτος άξονας είχε επιτυχή έκβαση.

Ειδικότερα:

- Οι μικρότερες εθνοτικές ομάδες που βρέθηκαν στα βαλκανικά κράτη, ακολούθησαν το μοντέλο ένταξης σε εθνική κοινότητα με βάση το θρήσκευμα. Η εθνοτική ομάδων των σλαβόφωνων μουσουλμάνων (Πομάκων) στην Ελλάδα είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Άλλα είναι πιο σύνθετα: οι αλβανόφωνοι ορθόδοξοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας αυτοπροσδιορίζονται ως Σέρβοι, καθώς η αλβανική ταυτότητα εκεί σχετίστηκε με το Ισλάμ. Αυτό δεν αναιρεί «ταυτοτικές αποκλίσεις», είτε με κρατική «στήριξη», είτε χωρίς. Όπως η εθνική ταυτότητα δεν είναι κάτι ομοιόμορφο και μονολιθικό, το ίδιο δεν είναι και η μειονοτική (εθνική) ταυτότητα.

- Οι Ρομά των Βαλκανίων δεν αποτελούν μια ιδεατή και ενιαία ομάδα. Σε σημαντικό βαθμό και αυτοί ακολούθησαν την πεπατημένη της ένταξης ή της συγκόλλησης σε κυρίαρχες ομάδες με βάση το θρήσκευμα. Στα Βαλκάνια οι εδραίοι (μη μετακινούμενοι) τουρκόφωνοι «Γύφτοι/Τσιγγάνοι» ταυτίστηκαν με την τουρκική μειονοτική ομάδα.

-Στη Θράκη, όσοι ετεροπροσδιορίζονται ως Κατσίβελοι/Γύφτοι στα ελληνικά, ή çingene στα τουρκικά, είναι στην πλειοψηφία τους εδραίοι και τουρκόφωνοι. Η τουρκική είναι η μητρική τους γλώσσα, όχι πρόσφατα, αλλά όσο παλαιά πηγαίνουν οι γνώσεις μας. Υπάρχουν 5 εγκαταστάσεις που μιλάνε ρομανί. Το Δροσερό, ρομανί-φωνη εγκατάσταση, καθώς και τρεις-τέσσερις άλλες, τουρκόφωνες και ρομανί-φωνες, είναι όσες πληρούν τις στερεοτυπικές αντιλήψεις περί Ρομά.

- Η Τουρκία δεν ασχολήθηκε με τους Ρομά, καθώς τόσο η ίδια η μειονότητα, αλλά κυρίως η τουρκική εξωτερική πολιτική, ήταν αρνητική απέναντι στους βαλκάνιους μουσουλμάνους Ρομά (τουρκόφωνους και μη). Ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός για αυτές τις κοινότητες ξεκινά ουσιαστικά τη δεκαετία του 1980, και εντείνεται μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, οπότε και σταδιακά ατονεί.

- Το Δροσερό, για διάφορους λόγους, αποτέλεσε εμβληματικό χώρο άσκησης των ελληνικών πολιτικών. Αυτές ασκούνταν, ειδικά τη δεκαετία του 2000, μέσω εξωθεσμικής χρηματοδότησης, είτε από τα ειδικά κονδύλια του ΥΠΕΞ, είτε από διάφορους ιδιώτες. Σχετίστηκαν κυρίως με τη σχολική εκπαίδευση και άλλες δραστηριότητες και την παροχή επιδομάτων, ίσως στην πιο εξαθλιωμένη ομάδα της Θράκης. Ο σύλλογος, στον οποίο ήταν πρόεδρος η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, ταυτίστηκε με αυτές τις πολιτικές καθώς η τελευταία ήταν η συνομιλήτρια της αρμόδιας υπηρεσίας του ΥΠΕΞ στη Θράκη και ενεργή στην υλοποίηση αυτών των πολιτικών. Τα τελευταία χρόνια η πολιτική του ΥΠΕΞ απέναντι στο Δροσερό άλλαξε και ατόνησε σημαντικά ή σταμάτησε η χρηματοδότηση. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους αυτής της αλλαγής. Για τους άλλους οικισμούς που είχαν ασκηθεί τέτοιες πολιτικές μπορούμε να υποθέσουμε ότι απέτυχαν ως προς τους στόχους ή θεωρήθηκαν τα οφέλη μικρά σε σχέση με το κόστος.

- Ο σύλλογος του Δροσερού όλα αυτά τα χρόνια δεν προχώρησε σε καμία θεσμική διεκδίκηση ή ενέργεια σχετικά με την ρόμικη ταυτότητα και τη ρομανί γλώσσα.

- Γνωρίζουμε ότι όσο διαρκούσαν οι χρηματοδοτήσεις, βοήθησαν, λίγο ή πολύ, στη φοίτηση περισσότερων παιδιών σε σχολείο και τη μείωση της σχολικής διαρροής.

​Η λειτουργία και η κυριαρχία ελληνικών και τουρκικών παρακρατικών μηχανισμών στη Θράκη, μετά το 1990 και την έναρξη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη της πολιτικής της «ισονομίας-ισοπολιτείας», σταδιακά αποδυναμωνόταν. Η περίπτωση του Δροσερού αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εμφανίσεις παραπολιτικών, με μυστικά κονδύλια, αδιαφανείς διαδικασίες, εξωθεσμικά σχολεία κ.λπ. Από πολλούς ανακύπτει το ερώτημα: τι πειράζει αφού ήταν για καλό μιας εξαθλιωμένης ομάδας και ενάντια στον τουρκικό εθνικισμό;

​Η απάνηση είναι σαφώς πολιτική: Όσοι πιστεύουν και θέλουν να ζουν σε ένα κράτος που δεν ασκεί πολιτικές παρακράτους, δεν σπονσονάρει μια εξαθλιωμένη κοινότητα και εγκαταλείπει εκατοντάδες άλλες, οφείλουν να υπερασπίσουν τα στοιχειώδη. Η υποψηφιότητα αυτή δεν σχετίζεται με το πρόσωπο, σχετίζεται με το ότι συμβολίζει την αποδοχή πολιτικών που θεωρούσαμε θαμμένες, είτε αφορούν μειονοτικούς, είτε ύποπτους για μειονοτικούς -και εννοώ εκτός Θράκης-, είτε, γιατί όχι, όσους έχουν άλλες αντιλήψεις από τις κυρίαρχες για την άσκηση πολιτικών σε ζητήματα που χαρακτηρίζονται «εθνικά» και ίσως και άλλους. Με αυτή την οπτική, το ζήτημα δεν αφορά τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ, αφορά όλα τα κόμματα, ή τουλάχιστον όσα πιστεύουν στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία.

​Στη Θράκη μετά το 1990, την άρση των διακρίσεων και τη σιωπηρή και εν τοις πράγμασι αποδοχή της μειονότητας ως εθνικής, δημιουργήθηκε μια άλλη πραγματικότητα, την οποία δύσκολα θα βρεθεί πλειονοτικός και μειονοτικός να αμφισβητήσει. Η κινδυνολογία για τη Θράκη, στηρίζεται στην επιχειρηματολογία των υποχωρήσεων, στην οποία η μέγιστη υποχώρηση-προδοσία είναι η αποδοχή της ως εθνικής μειονότητας. Ευτυχώς για τη χώρα και τη Θράκη, το πολιτικό σύστημα κατάλαβε το 1990 ότι ήταν οι πολιτικές που ασκούσε που κινδύνευσαν, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση των κινδυνολογούντων, να καταστήσουν τη Θράκη «Κόσοβο».

Θα προκαλούσα λοιπόν τους ανησυχούντες και λαλίστατους, πολιτικούς και ΜΜΕ, να ψάξουν το ηχητικό και οπτικό υλικό, που υπάρχει, από την περίοδο 1988-1990, να το δούνε, να μας το δείξουν και μας και ας αποφασίσουμε από τι και από ποιους κινδυνεύσαμε ή κινδυνεύουμε, ή κατά την τρέχουσα ορολογία «ποιος άσκησε εθνική πολιτική».  Όσοι τα ζήσαμε, ανατριχιάζουμε και στη σκέψη μόνο.