ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ & Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ευρεία νίκη του Ερντογάν στις τουρκικές δημοτικές εκλογές απέδειξε ότι η μάζα των ψηφοφόρων του παραμένει συμπαγής και ανεπηρέαστη από τις διάφορες κατηγορίες, αποκαλύψεις κ.λ.π. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι οι επιθέσεις εναντίον του τούρκου πρωθυπουργού από διάφορα μέτωπα (Γκιουλέν, κίνημα πλατείας Ταξίμ, κεμαλιστές κ.α.) ενδυνάμωσαν έτι περαιτέρω την απήχησή του.

Αυτές οι επιθέσεις, στα μάτια των οπαδών του, κατέδειξαν απλώς ότι αποτελεί στόχο δυνάμεων δυτικής προέλευσης, δηλαδή των «απίστων». Εξάλλου, οι αυταρχικές, δεσποτικές και ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις, όπως η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων και η διακοπή λειτουργίας διαφόρων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν ενόχλησαν ουδόλως το εκλογικό ακροατήριο του Ερντογάν. Ασφαλώς αυτά αποδεικνύουν τη βαθιά ασιατική φύση της τουρκικής κοινωνίας.

Όσο κυβερνούσε ο κεμαλισμός, η ανατολίτικη και ισλαμική τουρκική κοινωνία βρισκόταν υπό τον έλεγχο ενός καθεστώτος δικτατορικού με ασιατικά χαρακτηριστικά μεν, αλλά που θωρούσε ότι τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα από τη γεωπολιτική πρόσδεση της Τουρκίας με τη Δύση. Αντιθέτως, ο Ερντογάν έχει θέσει ως σκοπό του την αποκοπή της Τουρκίας από τη Δύση, γεωπολιτικά και πολιτισμικά, και την ανάδειξή της σε αυτόνομο και μάλιστα αντιδυτικό και ηγετικό παράγοντα του ισλαμικού κόσμου.

Στην ουσία, οραματίζεται την επιστροφή της Τουρκίας στη μουσουλμανική θεοκρατία και στον οθωμανική μεσαίωνα. Σκοπός του είναι να αναστήσει τον ισλαμικό νόμο, να τον επαναφέρει στο οικογενειακό δίκαιο, στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη, ακόμη και στην διοίκηση (χαρακτηριστικό είναι ότι πρότεινε τη μετονομασία ανατολικής περιφέρειας της Τουρκίας σε «βιλαγιέτ», δηλαδή σε βιλαέτι). Αυτό, όπως και τα προσωπικό του ενδιαφέρον για το τηλεοπτικό σήριαλ του Σουλεϊμάν του Νομοθέτη, δείχνει το φαντασιακό υπόβαθρο της πολιτικής του.

Αφού ολοκλήρωσε την συντριβή του κεμαλικού κατεστημένου και αφού απέσπασε στις εκλογές του 2011 το πρωτοφανές ποσοστό του 50%, ο Ερντογάν, μετά και τις τελευταίες τοπικές εκλογές, αισθάνεται πανίσχυρος. Επιχειρεί τώρα να ανασυγκροτήσει την προ πεντακοσίων ετών οθωμανική ισχύ, στρέφοντας την Τουρκία εναντίον των παραδοσιακών της συμμάχων επί Ψυχρού Πολέμου, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Τελικός γεωπολιτικός στόχος είναι η ανάδειξη της Τουρκίας σε παγκόσμια δύναμη και η αποκατάσταση του οθωμανικού μεγαλείου.

Ο Ερντογάν έχει πέσει στη γνωστή παγίδα της επιτυχίας. Την απώλεια του μέτρου και την κρίση μεγαλείου. Σύμφωνα με τα όσα γράφονται στον Διεθνή Τύπο, περιβάλλεται πλέον από αυλή κολάκων. Βλέπει παντού ξένα κέντρα που τον υπονομεύουν και αισθάνεται ότι είναι ο ισχυρότερος ηγέτης του πλανήτη μαζί με τον Πούτιν… Όμως, η αυτο-υπερεκτίμησή του αφορά το εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Τουρκίας. Τη διεθνή πολιτική αφορά η πεποίθησή του (και η πλάνη του) ότι η Τουρκία ανήκει στη χορεία των Μεγάλων Δυνάμεων. Τέτοιες γεωπολιτικές ύβρεις, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, συναντούν αναπόφευκτα τη Νέμεσι, συνήθως υπό δραματικές συνθήκες…

Οι πιο σοβαροί τούρκοι αναλυτές αντιλαμβάνονται την παγίδα. Πριν από ένα μήνα, δημοσιεύθηκε πράγματι στην τουρκική εφημερίδα «Μιλλέτ Γκαζί» σοβαρή προειδοποίηση του κορυφαίου τούρκου ιστορικού Χαλίλ Ιναλτζίκ για τον κίνδυνο που διατρέχει η Τουρκία από την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Ο Ιναλτζίκ τη θεωρεί ως «το πρώτο σημαντικό βήμα για την αναμενόμενη κάθοδο και κατάληψη από τους Ρώσους του Βοσπόρου και στη συνέχεια των Στενών του Ελλησπόντου» και την «αρχή της νέας καθόδου των Ρώσων προς νότον, υλοποιώντας την παλαιά ροπή της Ρωσίας να προωθηθεί νότια και να καταστεί κυρίαρχος της Κωνσταντινούπολης και του Βοσπόρου και στη συνέχεια των στενών του Ελλησπόντου, ελέγχοντας έτσι τις διόδους προς μία υπό ρωσική κυριαρχία Μαύρη Θάλασσα».

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

55 ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΛ ΚΑΙΝΤΑ ΣΚΟΤΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΥΕΜΕΝΗ

55 ισλαμιστές σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των αεροπορικών επιδρομών με στόχο στρατόπεδα εκπαίδευσης της Αλ Κάιντα στα νότια της Υεμένης, περιλαμβανομένων τριών τοπικών αρχηγών της οργάνωσης, ανακοίνωσε σήμερα το υπουργείο Εσωτερικών στον επίσημο ιστότοπό του.

Ένας προηγούμενος απολογισμός, που είχε δώσει ένας αξιωματούχος φυλής, έκανε λόγο για περισσότερους από 30 νεκρούς στις επιθέσεις αυτές εναντίον θέσεων της Αλ Κάιντα στις ορεινές ζώνες της επαρχίας Αμπιάν.

Οι επιδρομές εντάσσονται στην ευρείας κλίμακας επιχείρηση που πραγματοποιούν από κοινού οι ΗΠΑ και οι αρχές της Υεμένης από το Μεγάλο Σάββατο, κατά την οποία 13 μέλη της Αλ Κάιντα έχασαν την ζωή τους σε δύο άλλες επιθέσεις.

«Αυτή η επιχείρηση χωρίς προηγούμενο πραγματοποιήθηκε μετά τις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες η Αλ Κάιντα προετοίμαζε επιθέσεις εναντίον ζωτικής σημασίας εγκαταστάσεων, στρατιωτικών και ασφαλείας, και εναντίον ξένων συμφερόντων στην Υεμένη» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος από την Υεμένη.

Μεταξύ των θυμάτων των χθεσινών επιδρομών περιλαμβάνονται «τρομοκρατικά στοιχεία αραβικής υπηκοότητας και από άλλες χώρες» των οποίων οι αρχές προσπαθούν ακόμη να εξακριβώσουν την ταυτότητα σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας.

ECONOMIST: ΣΕ ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ

Το βρετανικό περιοδικό Economist έκανε το Μεγάλο Σάββατο ένα αφιέρωμα σε κάτι που πολιτικά ήδη γνωρίζουμε στην Ελλάδα: Στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας. Είναι γνωστό ότι η εγχώρια πολιτική σκηνή θυμίζει κινούμενη άμμο, αλλά οι Βρετανοί προσπαθούν να χαρτογραφήσουν την αναδιάταξη του τοπίου.

Μέσα στα πρώτα τους κιόλας συμπεράσματα, όπως αναφέρεται στο άρθρο της 19ης Απριλίου, ότι η έξοδος στις αγορές έφερε κλίμα αισιοδοξίας για την ελληνική οικονομία, αλλά αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τη γνώμη της πλειονότητας των ψηφοφόρων να μην ψηφίσουν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα.

"Η κεντροδεξιά ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θεωρούνται από την πλειονότητα των Eλήνων, οι υπαίτιοι της κρίσης αλλά και της κατάρρευσης του συστήματος πατρωνίας των τελευταίων 30 ετών!", γράφει ο συντάκτης χαρακτηριστικά. Το άρθρο του περιοδικού φέρει την ονομασία "Remaking the political landscape".

Σύμφωνα με τους Βρετανούς, η ελληνική οικονομία βελτιώνεται μεν - με έξοδο στις αγορές, αύξηση των τουριστικών ροών και ελπίδες προσέλκυσης ξένων επενδύσεων- ωστόσο το κύμα αισιοδοξίας δεν φαίνεται να διαχέεται και στους Έλληνες ψηφοφόρους ωστέ να επιστρέψουν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, καθώς η ανεργία παραμένει άνω του 26%, η εργασιακή ανασφάλεια είναι διάχυτη και η φτώχεια απειλεί ευρεία κοινωνικά στρώματα.

"Το πελατειακό σύστημα στην Ελλάδα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Η εποχή όπου το πολιτικό σύστημα ήταν υπεύθυνο να βρει μία θέση εργασίας για τον Έλληνα ψηφοφόρο -ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα- έχει περάσει ανεπιστρεπτί", σημειώνεται στο δημοσίευμα.

"Ορισμένοι Έλληνες στράφηκαν στα λεγόμενα αντισυστημικά κόμματα, τα οποία ευαγγελίζονται ριζοσπαστικές ιδέες. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου, δύο νέα κεντροαριστερά κόμματα, η Ελιά και το Ποτάμι, αναμένεται να διεκδικήσουν τη ψήφο του ελληνικού λαού, αναπληρώνοντας το κενό του ΠΑΣΟΚ", αναφέρεται επίσης.

Στο δημοσίευμα ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ως "ακροαριστερό κόμμα, του οποίου ηγείται ο πύρινος 39χρονος Αλέξης Τσίπρας. Το αντιπολιτευόμενο κόμμα συνιστά εχθρό των Ελλήνων επιχειρηματιών, καθώς τους απειλεί με την επιβολή εκτεταμένων φόρων. Παράλληλα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ηγέτης του ΠΑΣΟΚ δέχεται ισχυρή επίθεση από τον πρώην Πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου".

Η ΝΔ, πάντως, έχει αποδειχθεί, σύμφωνα με τον περιοδικό, "το πιο ανθεκτικό κόμμα, καθώς κατάφερε να επιβιώσει, αλλάζοντας μόνο ηγεσία".

«ΟΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΝΤΑΙ…»

«Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…». Με την τόσο «απλή» αυτή φράση, η οποία, ομολογουμένως, ηχούσε κάποτε τόσο παρηγορητικά και τρυφερά στα αυτιά σου, προσπαθούσες υπομονετικά και εντέλει, μετά πολλών κόπων και βασάνων, τα κατάφερνες να «καταλαγιάζεις» κάθε ανησυχία σου, οσάκις βρισκόσουν αντιμέτωπος με κάτι «καινούργιο», με κάτι «διαφορετικό». Ο,τιδήποτε και εάν ήτο τούτο, είτε απλώς μια «μικρή» - και συνεπώς κατά μείζονα λόγο συχνά και εν τοίς πράγμασιν «ανούσια»- λεπτομέρεια της καθημερινότητάς σου, είτε πάλι μια καθ΄ όλα σημαντική «στροφή» αφορώσα ολόκληρα «κομμάτια» του σύνθετου «παζλ» της ζωής σου, η περί ης ο λόγος φράση αποτελούσε το «αποκούμπι» σου...

Έκλεινες για λίγο τα μάτια σου, έπαιρνες μια βαθιά ανάσα, και με σταθερή και όσο το δυνατόν πιο πειστική φωνή επαναλάμβανες αρκετές φορές τη φράση-κλειδί: «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…». Πράγματι, αποδείχθηκε τελικά ότι είχες δίκιο. Ως παιδί συνήθισες λοιπόν το σχολικό περιβάλλον, τους συμμαθητές και τους δασκάλους, ως φοιτητής συνήθισες (στην περίπτωση αυτή μάλλον «παρασυνήθισες») την νέα πόλη που θα έπρεπε να σε «φιλοξενήσει» για 4 έτη (τουλάχιστον), το πανεπιστήμιο (κυρίως το κυλικείο αυτού) και τους καθηγητές σου, ως εργαζόμενος συνήθισες την δουλειά, το ωράριο, τους συνεργάτες και κυρίως το αφεντικό σου, ως συνταξιούχος συνήθισες την «διαίτα» χαμηλών λιπαρών, τα τούρκικα σίριαλ, ακόμα και τις ειδήσεις των 8… Τα κατάφερες επομένως μια χαρά! Τα «συνήθισες» όλα… Τα πάντα, αργά ή γρήγορα, εύκολα ή κάπως πιο δύσκολα, συνηθίζονται...

Αρκεί όμως μονάχα μία στιγμή, όλως απροειδοποίητα, για να συνειδητοποιήσεις ότι δυστυχώς έχεις πλέον «συνηθίσει» ουχί μόνο τα «καλά», αλλά δυστυχώς κυρίως τα «κακά».  Δεν λέω ότι το ήθελες. Δεν σε ψέγω…Προς θεού… Ίσως μάλιστα στην αρχή να σε ενοχλούσε αρκετά η ιδέα ότι έπρεπε να «συνηθίσεις» τον «αδιάφορο» δάσκαλο που απλά  δεν αντέχει τα «παλιόπαιδα», τον μονίμως «απόντα» συνάδελφο που πληρώνεται (περισσότερα από εσένα) για να κάνεις εσύ τόσο καλά τη δουλειά του, την «τεράστια» λακούβα στο δρόμο που μπορείς πια να την «αποφεύγεις» με τόση μαεστρία και που παρακαλάς να γίνουν εκλογές μπάς και την κλείσουν. 

Τον «πιεστικό» διευθυντή που δεν έχει ιδέα πώς να διοικήσει την εταιρεία αλλά τουλάχιστον έχει τον σωστό «μπάρμπα», τον «βαριεστημένο» δημόσιο υπάλληλο που δεν τον «κουνάει» κανείς από την «καρέκλα» του, τον «αναξιόπιστο» πολιτευτή που σου υποσχέθηκε αξιοκρατία και διαφάνεια και «διόρισε» μέσα σε ένα βράδυ τους μισούς κατοίκους του χωριού του στο δημόσιο… Αλλά τι μπορούσες να κάνεις και εσύ; Και αυτή η  τόσο «απλή» φρασούλα «Μην ανησυχείς… Όλα στο τέλος συνηθίζονται…» μοιάζει να είναι τόσο «δυνατή», τόσο παρηγορητική! Όλους και όλα τα συνήθισες πια….