ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Φαίνεται πως το θράσος του, «φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης», για τους Τούρκους δεν έχει όρια. Έτσι το είδαμε και αυτό!  Σε μια Ελλάδα που δυστυχώς παραπαίει από μια μνημονιακή κυβέρνηση, οι Τούρκοι καταγγέλλουν ότι στο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που βρίσκεται στην Κομοτηνή και δίπλα στα σύνορα τους, όπως χαρακτηριστικά το τονίζουν, όπου βρίσκονται περί τις 6.000 μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες που τους πέρασε η τουρκική μαφία στην Ελλάδα, εφαρμόζονται άθλιες συνθήκες διαβίωσης που παραβιάζουν τα διεθνή στάνταρτ.

Ανεξάρτητα αν είναι αλήθεια όλα αυτά, (και πρέπει να είναι), δεν γίνεται να καταγγέλλονται από μια Τουρκία που είναι πρωταθλήτρια στις παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που έχει τις περισσότερες καταγγελίες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις συνθήκες κράτησης στις τουρκικές φυλακές-κολαστήρια, όπου τα λευκά κελιά είναι παγκόσμιο αίσχος που συναγωνίζονται επάξια το αμερικανικό Γκουαντάναμο.

Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα, Hürriyet,η περίφημη οργάνωση «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», η ίδια οργάνωση που είχε αρνηθεί να περιθάλψει Σέρβους τραυματίες στον πόλεμο, (βλέπε νατοϊκή εισβολή), του Κοσσόβου εφαρμόζοντας δυο μέτρα και δυο σταθμά, συνέταξε μια ντροπιαστική για την Ελλάδα έκθεση για τις συνθήκες κράτησης των λαθρομεταναστών στο στρατόπεδο της Κομοτηνής.

Οι γιατροί της οργάνωσης αυτής επισκεφτήκαν το στρατόπεδο και αφού εξέτασαν τις συνθήκες και έκαναν ιατρικές εξετάσεις σε πολλούς κρατούμενους που κανείς δεν μας λέει με ποιον τρόπο ήρθαν στην Ελλάδα, (ή μάλλον ξέρουμε με ποιον τρόπο. Η τουρκική μαφία και οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες τους πέρασαν από τα σύνορα στην ελληνική επικράτεια με το αζημίωτο φυσικά), έκανε μια αναφορά που είναι κατάπτυστη για το ελληνικό σύστημα κράτησης του στρατοπέδου.

Μάλιστα η υπεύθυνος του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, κυρία Μαριέτα Προβοπούλου, ανέφερε ότι είναι ντροπή σε ευρωπαϊκό έδαφος να υπάρχουν τέτοια στρατόπεδα και να κρατούνται χιλιάδες άνθρωποι σε τέτοιες συνθήκες. Το στρατόπεδο της Κομοτηνής, σύμφωνα με την κ Προβοπούλου, είναι μια κόλαση για όσους είχαν την «τύχη» να βρεθούν εκεί μέσα κρατούμενοι. 

Αλήθεια τι έχει να μας πει για όλα αυτά ο κ Δένδιας, που υπερηφανεύονταν ότι με τα στρατόπεδα αυτά θα λύσει το τεράστιο πρόβλημα των εκατοντάδων των χιλιάδων λαθρομεταναστών που πέρασαν με την βοήθεια των Τούρκων δουλεμπόρων τα σύνορα και έφταναν στην χώρα μας, όπου νόμιζαν πως θα βρουν τον επίγειο παράδεισο; Σίγουρα οι καταγγελίες της οργάνωσης Γιατρών Χωρίς Σύνορα δεν είναι χωρίς αιτία. Και σίγουρα οι συνθήκες κράτησης των χιλιάδων λαθρομεταναστών στο στρατόπεδο της Κομοτηνής δεν είναι τύπου… Χαβάης. Καλά όλα αυτά.

Αλλά να μας την βγαίνουν οι Τούρκοι που είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για όλη αυτή την κατάσταση, όταν έχουν οργανώσει οι ίδιοι στρατόπεδα συγκέντρωσης λαθρομεταναστών μέσα στις συνοικίες της Κωνσταντινούπολης και στις τουρκικές ακτές του Αιγαίου για να τους προωθήσουν στη συνέχεια στην Ελλάδα, όταν στην ίδια την Τουρκία καταγγέλλεται πρόσφατα η τουρκική μυστική υπηρεσία της Στρατοχωροφυλακής, η Jitem, ότι έχει οργανώσει εδώ και χρόνια τεράστια κυκλώματα διακίνησης μουσουλμάνων απελπισμένων από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής που τους συγκεντρώνει σε συγκεκριμένα κέντρα για να τους προωθήσει στη συνέχεια με το αζημίωτο στην Ελλάδα, ε, τότε σίγουρα θα τρελαθούμε!

Το πρόβλημα των λαθρομεταναστών είναι τεράστιο. Η ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων που έκαναν τα στραβά μάτια εδώ και δυο δεκαετίες είναι τεράστιες. Η συστηματική αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και η δημιουργία μιας πυριτιδαποθήκης μέσα στα σπίτια μας από τους εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους που βρίσκονται ήδη στο ελληνικό έδαφος έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να «εκραγούν» με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ίδια την σταθερότητα της χώρας μας, είναι ένα έγκλημα για το οποίο κάποτε θα πρέπει να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.

Και κάποτε θα πρέπει η ελληνική πλευρά να σταματήσει να κάνει τα «στραβά μάτια» και να καταγγείλει διεθνώς το παιχνίδι των Τούρκων που βγάζουν εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο από το εμπόριο των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών και από το σχέδιο της μουσουλμανοποίησης της Ελλάδας. Αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε κυρίαρχοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

ΕΚΛΟΓΕΣ: ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 

Καθημερινά οι βουλευτές της συγκυβέρνησης δικαιολογούν τις πολιτικές τους στο όνομα της αντιπροσώπευσης του ελληνικού λαού και της δημοκρατίας. Ωστόσο, για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν ο ελληνικός λαός δεν έχει ερωτηθεί ποτέ για τα επαχθή μέτρα που λαμβάνονται από το 2010 έως σήμερα και όταν δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλέσει τους βουλευτές που οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή ή δεν ακολουθούν τις πολιτικές για τις οποίες εκλέχθηκαν;

Καταρχήν, το ελληνικό Σύνταγμα θεσμοθετείται ως «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», γεγονός που από μόνο του αποτελεί αντίφαση, καθώς η δημοκρατία, όπως μας διδάσκεται στην αρχαιοελληνική εκδοχή, δεν επιδέχεται την έννοια της αντιπροσώπευσης και ο λαός είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος των πολιτικών αποφάσεων. Πλέον, καθώς το κέντρο βάρους των πολιτικών αποφάσεων έχει μεταφερθεί στους αντιπροσώπους θα περίμενε κανείς να θεσμοθετηθούν ποινές για περιπτώσεις αρνητικών πολιτικών ή η δυνατότητα ανάκλησής τους από τον λαό.

Ωστόσο, όχι μόνο δεν έχουν προβλεφθεί ποινές, αλλά και ο λαός δεν έχει καμία δυνατότητα ανάκλησης των αντιπροσώπων σε περιπτώσεις αρνητικών ή διαφορετικών πολιτικών από εκείνες που εξήγγειλαν προεκλογικά. Επομένως, οι βουλευτές δεν έχουν καμία πίεση να εφαρμόσουν τις πολιτικές για τις οποίες εκλέχθηκαν καθώς ούτε θα έρθουν αντιμέτωποι με τον Νόμο, τον οποίο οι ίδιοι διαμορφώνουν, ούτε θα χάσουν το βουλευτικό τους αξίωμα. Πλέον, επικρατεί η ελεύθερη εντολή κατά την οποία οι βουλευτές πράττουν ό,τι θεωρούν καλύτερο και επομένως επέρχεται μια κρίση του ανώτερου οργάνου της πολιτείας που είναι ο λαός.

Παρά τις κριτικές που ασκούνται στην κυβέρνηση ότι δεν έχει τη λαϊκή εντολή να επιδίδεται στις μνημονιακές πολιτικές εκείνη αντιτάσσει την εκλογή της από τον ελληνικό λαό, καθιστώντας ταυτόχρονα τις εκλογές ως την κορωνίδα της δημοκρατίας. Ωστόσο, η ύπαρξη εκλογών δεν σημαίνει την ταυτόχρονη ύπαρξη δημοκρατίας καθώς παραπάνω από το 95% των κυβερνήσεων παγκοσμίως δεν έχουν εκλεγεί με την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά με τη σχετική. Παίρνοντας ως παράδειγμα τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 παρατηρούμε ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ σχημάτισαν κυβέρνηση έχοντας λάβει το 48,19% των ψήφων εκμεταλλευόμενοι το ελληνικό εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, η οποία δίνει 50 έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα. 

Με την πληθώρα εκλογικών συστημάτων διαπιστώνουμε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών διαμορφώνονται διαφορετικά ανάλογα με τον εκάστοτε εκλογικό νόμο. Επομένως, η δημοκρατία δεν διασφαλίζεται μέσω των εκλογών καθώς η κάθε κυβέρνηση μπορεί να τροποποιεί τον εκλογικό νόμο βάσει των συμφερόντων της, όπως συνέβη στη Γαλλία το 1981 με την αντικατάσταση του πλειοψηφικού συστήματος των δύο γύρων σε αναλογικό.

Εν κατακλείδι, παρατηρούμε ότι η δημοκρατία δεν διασφαλίζει τη λαϊκή εντολή την οποία πρέπει να ακολουθήσουν οι βουλευτές για να θεωρείται ότι έχουν τη νομιμότητα, καθώς επίσης και οι εκλογές δεν διασφαλίζουν ότι η εκάστοτε κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από την απόλυτη πλειοψηφία του λαού. Επομένως, ο λαός εκτός των αντιμνημονιακών πολιτικών θα πρέπει να διεκδικεί και τη δημιουργία πολιτικής δύναμης που θα διασφαλίζει τη δικαιοσύνη στο «εκλογικό γίγνεσθαι».

 

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

 

«Η Ελλάδα πλέον διαθέτει το όπλο του πρωτογενούς πλεονάσματος. Τα σπρεντ πέφτουν. Σύντομα θα βγούμε στις αγορές. Οι δανειστές μας έχουν πειστεί από την καρποφορία των αιματηρών θυσιών του ελληνικού λαού. Η προεδρία μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ενισχύει τη διεθνή θέση της χώρας. Η επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ στην Αθήνα θα επισφραγίσει την επιτυχή αντιμετώπιση της κρίσης από την κυβέρνηση. Υπάρχει ακόμα χρόνος για την αντιστροφή του δυσμενούς κλίματος που δείχνουν τα νούμερα στις δημοσκοπήσεις». Ολα τα παραπάνω είναι η καθημερινή επωδός δημοσιογράφων, πολιτικών και δημοσιολογούντων, οι οποίοι εκφράζουν την αισιοδοξία τους για την έκβαση των πραγμάτων.

Και πώς απαντά σε όλα αυτά η πραγματικότητα; Με γεγονότα. Ενα από τα πολλά δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας και αφορούσε την κατάσταση της δημόσιας υγείας. «Σκηνές χάους σε τέσσερα νοσοκομεία της Αττικής!» ήταν ο τίτλος και το κείμενο είχε ως εξής: «Σκηνές-ροκ εκτυλίσσονται από χθες το πρωί σε τέσσερα νοσοκομεία της Αττικής, που αναγκάστηκαν να διώξουν άρον άρον δεκάδες ασθενείς σε άλλα θεραπευτήρια, ύστερα από την αιφνιδιαστική και αψυχολόγητη απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας να θέσει σε καθεστώς διαθεσιμότητας 200 γιατρούς!

Από χθες το πρωί οι συγγενείς των ασθενών ειδοποιούνταν από τα Νοσοκομεία Ελπίς, Ογκολογικό Κηφισιάς Άγιοι Ανάργυροι, Σισμανόγλειο και Αγία Ολγα να πάρουν τα μέλη της οικογένειάς τους, ανάμεσα στα οποία ήταν καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς και καρκινοπαθείς, με την αιτιολογία ότι δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί για να λειτουργήσουν τις αντίστοιχες κλινικές, οι οποίες ενδέχεται να κλείσουν!»

Γιατί έγιναν όλα αυτά που προσβάλλουν τους Έλληνες και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους; Οι τριτοκοσμικές καταστάσεις προκλήθηκαν, από «την τροπολογία που κατατέθηκε τελευταία στιγμή στο νομοσχέδιο-σκούπα του υπουργείου Ανάπτυξης που ψηφίστηκε την Κυριακή και ουσιαστικά έθετε σε διαθεσιμότητα τους γιατρούς από τα θεραπευτήρια του πρώην ΙΚΑ που έκλεισαν το φθινόπωρο του 2013» Αυτή είναι η αληθινή, φρικτή εικόνα της κρίσης και της «αντιμετώπισής» της.

 

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

 

Η Τηλεόραση σήμερα επιδρά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου δημιουργώντας ένα διαφορετικό πρότυπο ανθρώπου. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι η εισβολή των μαζικών μέσων επικοινωνίας και ενημέρωσης στη ζωή μας υπήρξε ραγδαία και θριαμβευτική. Ίσως είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί στον έσχατο βαθμό το ρυθμό με τον οποίο κυλά η ζωή της σημερινής γενιάς από το ρυθμό με τον οποίο κυλούσε η ζωή των προηγούμενων γενιών. Και είναι επίσης αναμφισβήτητο το γεγονός ότι η τηλεόραση κατέχει τα πρωτεία ανάμεσα στα σύγχρονα μαζικά μέσα ενημέρωσης λόγω της ζωντάνιας και της αμεσότητας με την οποία απευθύνεται στον κάθε σύγχρονο άνθρωπο.

Ακριβώς αυτή της η ζωντάνια, της δίνει τη δυνατότητα να διαπλάσει και κατόπιν να προβάλλει με τρόπο δελεαστικό αξίες και με βάση αυτές ένα συγκεκριμένο πρότυπο ανθρώπου. Βέβαια, είναι κοινός τόπος ότι κάθε κοινωνία διαμορφώνει τις δικές της ανώτερες πνευματικές αξίες και τα δικά της πρότυπα πνευματικών και πολιτικών ηγετών αλλά και απλών ανθρώπων, παρορμούμενη από τις υλικές κυρίως κατακτήσεις της. Άλλωστε αυτό το επιβεβαιώνει μια εύστοχη ανάπλαση του παρελθόντος. Έτσι σε παλιότερες εποχές που η ανθρώπινη κοινωνία διέρχονταν μέσα από πρωτόγονες οικονομικές λειτουργίες και όπου η μετάβαση σ’ ένα διαφορετικό στάδιο διαρκούσε μεγάλο χρονικό διάστημα, το πρότυπο ανθρώπου το οποίο καθιερώνονταν στα πλαίσιά της αντικατόπτριζε την όλη της κοσμοθεωρία και ιδεολογία της. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην εποχή μας.

Απόρροια της αλματώδους οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, αποτέλεσμα της τεράστιας συσσώρευσης του πλήθους στις σημερινές βιομηχανικές κοινωνίες χαρακτηρίζεται το πρότυπο του ανθρώπου το οποίο προβάλλεται στις μέρες μας ιδιαίτερα έντονα από την τηλεόραση. Και επειδή οι σημερινές γενιές γαλουχούνται με τα μηνύματα της τηλεόρασης, η διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους είναι αναπόσπαστη από την απήχηση που έχει πάνω τους η Τηλεόραση.   

Γιατί ο άνθρωπος μη έχοντας ακόμη διαμορφωμένο τον ψυχικό του κόσμο και χωρίς αποστάγματα καίριων αντιλήψεων και θεωριών, τουλάχιστον αυτό συμβαίνει για τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, ρυμουλκείται και ασπάζεται χωρίς κριτικό στοχασμό τα μηνύματα και τελικά το ιδανικό πρότυπο του ανθρώπου το οποίο του «υψώνει» η τηλεόραση για να προωθήσει όχι την ολοκλήρωση του ίδιου σαν προσωπικότητα αλλά οικονομικούς «οργασμούς» επιχειρήσεων, πράγμα που κυριολεκτικά καταρρακώνει την ηθική, πνευματική και διανοητική υπόσταση του ανθρώπου.

Η σημερινή τηλεόραση, προσαρμοσμένη απόλυτα στην κοινωνία της αφθονίας και της υλικής ευημερίας καθιστά τον άνθρωπο δούλο των ευτελών και μη αναγκαίων ικανοποιήσεών του, και επομένως καταστρέφει την απελευθέρωσή του από το μακροχρόνια ριζωμένο status quo της ατέλειωτης απαίτησης υλικών αγαθών.  Γιατί πραγματικά, όταν η τηλεόραση προβάλλει ως ιδανικό τον άνθρωπο εκείνο που θεωρεί την ατομική του απαίτηση ως ανάγκη και μάλιστα ζωτική του κοινωνικού συνόλου, τότε είναι φυσικό να διαστρεβλώνεται ανεπανόρθωτα η διαμόρφωση μιας αποκρυσταλλωμένης αντίληψης πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και κατ’ επέκταση αυτή η αντίληψη διεισδύοντας στην ανθρώπινη υπόσταση είναι φυσικό να την αλλοτριώνει παράφορα.

Κι αυτό γιατί η αμέλεια και η αδιαφορία για την πρόοδο της ανθρώπινης κοινότητας, ως δημιουργικού και ζωντανού συνόλου, αυτόματα καταδείχνει και την αρχή της κατάρρευσής της, επομένως την παρακμή αυτού που ο άνθρωπος κατόρθωσε να ορθώσει πάνω στο σκληρό μόχθο και τον ατέλειωτο προβληματισμό ολόκληρων γενιών. Και θα συμβεί αναπόφευκτα αυτό, αν η τροπή των πραγμάτων είναι τέτοια, γιατί η υπερβολική διόγκωση των προσωπικών αναγκών (που πολλές απ’ αυτές είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες αλλά που η τηλεόραση τις πλάθει και τις μεταγγίζει σε μας) παραγκωνίζει, παραμερίζει κατά τρόπο όχι άμεσο μα ακατάβλητο, σταθερό και διαβρωτικό τις επιτακτικότατες κοινωνικές ανάγκες που η ικανοποίησή τους, ενδεχομένως, θα θεράπευε κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν και τον τόπο μας μα κι άλλες χώρες.

Επιπλέον, μια άλλη μορφή της αλλοτρίωσης της προσωπικότητας του ανθρώπου που εκδηλώνεται λόγω της τηλεόρασης είναι η αναταραχή της συμβίωσης στην κοινωνία μα και στην οικογένεια εξαιτίας προστριβών που πηγάζουν από υπάρχουσες οικονομικές δυσχέρειες, τις οποίες η τηλεόραση όχι μόνο δεν αίρει αλλά αντίθετα τονίζει ακόμη περισσότερο.  Κι αυτό γιατί η οικονομική ευμάρεια η οποία δημιουργεί ουσιαστικά το πρότυπο του ανθρώπου που προβάλλει η τηλεόραση είναι ουσιαστικά απρόσιτη στη μεγάλη μάζα των τηλεθεατών της με αποτέλεσμα αυτή η κραυγαλέα αντίθεση να επιφέρει ψυχολογικές συγκρούσεις στον άνθρωπο, οι οποίες τον φθείρουν ανελέητα απ’ όλες τις πλευρές.

Κι αυτή η ψυχική φθορά και αλλοτρίωση που τον πλήττει έχει και το ανάλογο αντίκρισμα στη σύναψη των κοινωνικών του σχέσεων. Επομένως αυτή η αντινομία μεταβιβάζεται και στο κοινωνικό σώμα και δυσχεραίνει αφόρητα την ομαλή λειτουργία του. Όμως, αναμφισβήτητα, εκεί όπου η τηλεόραση και το πρότυπο του ανθρώπου το οποίο προβάλλει έχουν ριζώσει, σκάβοντας κυριολεκτικά και διαβρώνοντας τον κριτικό στοχασμό του ανθρώπου είναι ο τομέας της παθητικής αποδοχής μιας πολιτικής ή κοινωνικοοικονομικής ηθικής ή οποιασδήποτε άλλης ιδεολογίας.

Γιατί ο άνθρωπος, εθιζόμενος στο να αποδέχεται παθητικά τα μηνύματα που η τηλεόραση του παρέχει, επαναπαύεται στις εύκολες λύσεις που του υποδείχνει η νάρκωση της κριτικής του ικανότητας και έτσι, σε τελευταία ανάλυση, αλλοτριώνεται η πνευματική του αρτιότητα αφού δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια για να την καταστήσει ώριμη. Βέβαια οι συνέπειες αυτής της παθητικής μαζοποίησης αποτελούν τη μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο η σημερινή τηλεόραση αγνοεί τέλεια τη διανοητική ικανότητα του σύγχρονου ανθρώπου.

Και όταν τελικά φτάσουμε να αναρωτηθούμε αν αυτό το πρότυπο που προβάλλει είναι τελικά ανθρώπινο, διαπιστώνουμε ότι αν και προβάλλεται ως πρότυπο ανθρώπου κάθε άλλο παρά ανθρώπινο είναι.  Είναι μάλλον απάνθρωπο αφού πασχίζει να δεσμεύσει ότι ανώτερο έχει ο άνθρωπος, τη σκέψη του, τον γόνιμο λογισμό του, στο άρμα μεγάλων και παντοδαπών συμφερόντων που κάθε άλλο παρά τον ίδιο και την κοινωνία θα ανυψώσουν, αφού στοχεύουν στην προώθηση των λίγων. Φυσικά, μπορούμε να μιλήσουμε για χίλιες δυο άλλες αντικοινωνικές και αντιανθρώπινες επιδράσεις της τηλεόρασης στην προσωπικότητα του ανθρώπου όπως η ηθική διαφθορά, η κατάπνιξη των πηγαίων αισθημάτων του για τη φύση και για τη ζωή, η μοναξιά και η μελαγχολία καθώς αυτές τροφοδοτούνται απ’ την τηλεόραση, καθώς και η αποξένωση του ανθρώπου, η απομάκρυνσή του απ’ τους συνανθρώπους του και τόσα άλλα.

Όμως αυτά μπροστά στις τεράστιες συνέπειες που αναλύσαμε πραγματικά ωχριούν. Άλλωστε και οι σύγχρονοι στοχαστές παρατηρούν ότι η τηλεόραση είναι αυτή που έχει καταστήσει τη σημερινή κοινωνία, κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση, θέλοντας να τονίσουν την ανασταλτική επίδρασή της στην γόνιμη και δημιουργική κρίση του ανθρώπου. Βέβαια αρκετοί, θέλοντας να εκθειάσουν τη θετική πλευρά της τηλεόρασης η οποία αναμφισβήτητα υπάρχει αλλά είναι αμελητέα, θα διατύπωναν ότι το πρότυπο του συνειδητού πολίτη, προβάλλεται επίσης απ’ την τηλεόραση μέσα από τις διαδικασίες της πολιτικοποίησης που αυτή προβάλλει.

Όμως όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η παραδοχή σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι απόλυτη γιατί και αυτή της ακόμα η μοναδική ίσως θετική επίδραση νοθεύεται συγκαλυμμένα, βέβαια, αμέτρητες φορές. Γι’ αυτούς όλους τους λόγους, αποτελεί αίτημα του σύγχρονου ανθρώπου η ριζική αναμόρφωση του ρόλου της τηλεόρασης, γιατί οπωσδήποτε η δύναμή της θα μπορούσε να κινητοποιηθεί στην ευόδωση σκοπών και στόχων περισσότερο ανιδιοτελών, αφιλοκερδών και τελικά περισσότερο ανθρώπινων.

Όμως, αναμφισβήτητα για την ενσάρκωση αυτού του, κυριολεκτικά, οράματος απαιτούνται σκληρές προσπάθειες που είναι αναγκαίο και επιτακτικό να καταβληθούν από σύσσωμη την ανθρώπινη κοινωνία για μια ζωή λιγότερο τυποποιημένη, για μια ζωή περισσότερο ανθρώπινη.