ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΜΠΟΙΝΓΚ

 

Θέατρο παίζει η αμερικανική μυστική υπηρεσία ηλεκτρονικής παρακολούθησης όλου του πλανήτη, η διαβόητη NSA, όταν τηρεί σιγή ιχθύος για το τι ακριβώς έχει γίνει με το χαμένο Μπόινγκ των μαλαισιανών πολιτικών αερογραμμών με τους σχεδόν τριακόσιους επιβάτες. Θέατρο παίζει και η αμερικανική κυβέρνηση φυσικά, η οποία έχει ενημερωθεί πλήρως για τα πάντα που αφορούν το αεροπλάνο αυτό, του οποίου η τύχη υποτίθεται ότι αγνοείται. Νοτίως της ινδικής υποηπείρου, νοτιότερα των Μαλδίβων Νήσων, βρίσκονται τα νησιά των Βρετανικών Εδαφών του Ινδικού Ωκεανού.

Στο νότιο τμήμα αυτού του νησιωτικού συμπλέγματος, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, με τις κοντινότερες ακτές να απέχουν χιλιάδες και χιλιάδες μίλια, βρίσκεται η κολοσσιαίας στρατιωτικής σημασίας αμερικανική αεροναυτική βάση στο νησί Ντιέγκο Γκαρσία.Από τη βάση αυτή οι ΗΠΑ ελέγχουν ολόκληρη τη νότια Ασία από τη Σαουδική Αραβία ως την Ινδία και τη Μαλαισία, τις ανατολικές ακτές όλης της Αφρικής και την Αυστραλία!

Από εκεί ξεκινούν με απόλυτη ασφάλεια τα αμερικανικά βομβαρδιστικά για να πλήξουν στόχους σε οποιαδήποτε χώρα της περιοχής που προαναφέραμε, αν αυτό διατάξει η Ουάσιγκτον. Λόγω της τεράστιας στρατιωτικής σημασίας της αμερικανικής βάσης του Ντιέγκο Γκαρσία και της έλλειψης δυνατότητας λειτουργίας επίγειων σταθμών επιτήρησης της περιοχής εκ μέρους των ΗΠΑ, η ηλεκτρονική σάρωση του Ινδικού Ωκεανού από τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους της NSA είναι απείρως πυκνότερη από όσο θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος αδαής, παρατηρώντας έναν απέραντο ωκεανό σχεδόν εντελώς άδειο από νησιά.

Χωρίς να παριστάνουμε τον ειδικό, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να πετούσε όχι έξι - επτά ώρες, αλλά ούτε ένα λεπτό ένα θηριώδες Μπόινγκ και να μην έχει εντοπιστεί από τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους της NSA! Οχι σήμερα, αλλά πριν από δέκα και πλέον χρόνια η διακριτική ικανότητα των δορυφόρων κατασκοπείας είναι τόσο μεγάλη ώστε από το Διάστημα μπορούν να διαβάσουν την...πινακίδα κυκλοφορίας οποιουδήποτε αυτοκινήτου κινείται σε οποιονδήποτε δρόμο οποιασδήποτε πόλης ή χωριού της Γης!

Είναι απολύτως αδύνατον να πετάξει αεροσκάφος στην περιοχή και να μην είναι πλήρως καταγεγραμμένη ανά δευτερόλεπτο η πτήση του από την NSA. Τα στρατιωτικά μέσα ανίχνευσης ιπτάμενων αντικειμένων δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα ραντάρ της πολιτικής αεροπορίας που απλώς λαμβάνουν το ειδικό σήμα που εκπέμπει διαρκώς κάθε αεροσκάφος που μεταφέρει επιβάτες για να αποφεύγονται τα ατυχήματα στον αέρα.

Τα στρατιωτικά μέσα κατασκοπείας εντοπίζουν τα αεροσκάφη οπτικά, λόγω αντανάκλασης κυμάτων, από τις θερμικές ανωμαλίες διαφοράς θερμοκρασίας ενός κινητήρα εν λειτουργία με τους -60 βαθμούς θερμοκρασίας του αέρα σε αυτά τα ύψη και με άλλες, πολύ πιο σύγχρονες μεθόδους που αποτελούν κρατικά μυστικά και φυσικά δεν είναι γνωστές στους δημοσιογράφους ή στους επιστήμονες που δεν εργάζονται στις αντίστοιχες κρατικές υπηρεσίες. Αναφέρουμε αυτές τις λεπτομέρειες για να θεμελιώσουμε τον ισχυρισμό μας ότι οι Αμερικανοί γνωρίζουν τα πάντα για την πτήση και την τύχη του μαλαισιανού Μπόινγκ. Γιατί δεν αποκαλύπτουν τι έγινε;

Τι προσπαθούν να κρύψουν; Δεν γνωρίζουμε. Το βέβαιο είναι ότι καλλιεργούν σκοπίμως τη σύγχυση θέτοντας σε κυκλοφορία πληθώρα σεναρίων, τα περισσότερα των οποίων είναι ηλίθια. Μας προξένησε ομολογουμένως πολύ μεγάλη εντύπωση η διοχετευθείσα πληροφορία ότι το μαλαισιανό Μπόινγκ πετούσε έξι - επτά ώρες προς τα δυτικά, πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό και ότι είτε ακολούθησε βόρεια διαδρομή προς το Καζακστάν (πράγμα απολύτως αδύνατο χωρίς να εντοπιστεί από την ινδική αεράμυνα), είτε πέταξε σε νότια διαδρομή. Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Νότια βρίσκεται η... αμερικανική βάση του Ντιέγκο Γκαρσία!

Αν όντως είχε σημειωθεί οιασδήποτε μορφής αεροπειρατεία στο μαλαισιανό Μπόινγκ και οι αεροπειρατές δεν απαντούσαν στις απαιτήσεις προσδιορισμού της ταυτότητας του αεροσκάφους και επιπλέον ακολουθούσαν πορεία προς τον Νότιο Ινδικό Ωκεανό προσεγγίζοντας θεωρητικά τον εναέριο χώρο της αμερικανικής βάσης του Ντιέγκο Γκαρσία, η πιθανότερη εκδοχή είναι τραγική: δεν αποκλείεται καθόλου να έχει καταρριφθεί από αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη!

Η στρατιωτική λογική δεν επιτρέπει ταλαντεύσεις σε τέτοιες περιπτώσεις! Δεν είναι δυνατόν πάντως ένα επιβατικό αεροπλάνο να πετάει εκτός πορείας επί έξι ώρες και να μην έχει πλαισιωθεί από πολεμικά αεροπλάνα των ΗΠΑ ή άλλων χωρών για να δουν τι συμβαίνει και να το αναγκάσουν να προσγειωθεί εκεί που θα του υποδείκνυαν, καταρρίπτοντάς το αδίστακτα αν αρνηθεί να συμμορφωθεί. Συνέβη όντως αυτό ή κάτι άλλο; Αγνοούμε.Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

 

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΒΑΤΡΑΧΩΝ

 

Ακύμαντα, βαλτώδη νερά. Στις όχθες του έλους, μπόλικα βούρλα. Ανωφελείς κώνωπες πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Με το αηδιαστικά κολλώδες δέρμα τους να λιάζεται στον ήλιο, κοάζουν τα βατράχια. Ξαμολούν τη γλώσσα τους ένα γύρω για να αγκιστρώσουν κάνα ασύντακτο κουνούπι. Πηδούν άτεχνα από κομματικό νούφαρο σε υπερκομματικό ψηφοδέλτιο, τσαλαβουτούν στα βουρκώδη της αυτοδιοικητικής αποφοράς, συνουσιάζονται ακρίτως κι αδιακρίτως. 

Όσο περιμένουν την πριγκιποπούλα εξουσία να τους ασπαστεί σφόδρα, μπας και τους μετατρέψει σε «πρίγκιπες», δεν παραλείπουν να χάφτουν μύγες με περισσή σπουδή. Παρά τη φαινομενική απάθεια και τη ράθυμη στάση, τα εξώφθαλμα μάτια τους κάνουν βόλτες σα παλαβά μέσα στις κόγχες, μην τους ξεφύγει κάνα ξέμπαρκο ψηφοεντομάκι και δεν το καταπιούν. Αλαζόνες προγάστορες που μεταπηδούν, αράζουν, ξαναπηδούν, κοάζουν χαμαίζηλες κοινοτοπίες. Γυρολόγοι γυρίνοι παραδίπλα τους, κολυμπούν αναζητώντας συνδυασμού καταφύγιο. Διακαώς επιθυμούν να τρυπώσουν για να τραφούν καλά και να μετατραπούν κι αυτοί σε εύσαρκους μπάκακες.

Νεόκοπη γλίτσα και ακατασίγαστη εξουσιομανία, σε ελώδες νοσηρό περιβάλλον. Από το οποίο, κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι αντλούν το κατιτί τους. Στα λιμνάζοντα, ο χρόνος δεν κυλά, ούτε ποτάμι ορμητικό καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία που έχει επικαθίσει στον πυθμένα, καθιστώντας δύσοσμη κι ασφυκτική την ατμόσφαιρα. Στη βαλτωμένη οικονομικά και αυτοδιοικητικά Ελλάδα, ανεπρόκοποι ολετήρες επανεμφανίζονται ως σωτήρες. Κρατικοδίαιτοι μη λιτοδίαιτοι και ανίκανοι ανίδεοι, ως επαΐοντες. Τυμβωρύχοι της εξουσίας και τυρβάζοντες περί άλλων, ως προστάτες πολιτιστικής κληρονομιάς. Επαμφοτερίζοντες δήθεν νεωτερίζοντες, ως υπέρ αδυνάτων. 

Τραμπούκοι που απεκδύθηκαν τον φασιστικό μανδύα μα τον φορούν σώβρακο κατάσαρκα, ως «δημοκράτες». Ανεπάγγελτοι, επαγγέλλονται ανάπτυξη. Μικρόνοοι, υπόσχονται τα μέγιστα. Χωμένοι στο βούρκο, κοάζουν δυνατά πως είναι «ανένταχτοι», «αγωνιστές», «υπερκομματικοί», «ανεξάρτητοι», μπας και διώξουν μακριά τους περήφανους αετούς… Μέσα σε όλον αυτόν τον προεκλογικό ζόφο, μια μυστηριακή φράση πλανάται: «Κάτι άλλο». Λες να είναι αυτό το κλειδί στην αμπαρωμένη πόρτα του αύριο; Της μάγισσας το ραβδάκι, που θα κάνει την πέτρα χρυσό, το δουνουτού άφαντο και τους άξιους να εκλεγούν; Λες να ορίσει η κρίση, την ορθότερη κρίση των αδιευκρίνιστων ψηφοφόρων;  

Στο έλος των κομμάτων και των παθογενών τους ανομημάτων, τσαλαβουτάνε στην πιο βαθιά συντήρηση τα ίδια πάλι βατράχια της μικροαστικής απολίτικης νοημοσύνης ή της διαχειριστικής αιθεροβαμοσύνης. Ζαρωμένα μυαλά με καχυποψία άγνοιας, αλαζονεία θώκου και σύμπλεγμα μετριότητας. Γλώσσες μακριές, κολλώδεις εκφράσεις ικανές να καταπιούν τις φτερουγίζουσες ψήφους εν ριπή οφθαλμού. 

Ο λόγος τους, υποσχετικός. Διαχέεται κατευναστικά στο μουδιασμένο από την ανεργία και την αδυναμία κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών, εκλογικό σώμα. Το όραμά τους για τον τόπο έχει λάβει την ίδια πάλι σάρκα και οστά που τρίζουν, σα το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας-της κεντρικής εξουσίας που σέρνεται εκλιπαρώντας ξενόφερτους αγήνορες. Μα, κατακεφαλιάζει με τη μαγκούρα την τοπική αυτοδιοίκηση, σαν παρακόρη που της ζητά να βγάλει έξω το αγγειό…

Το μούχρωμα του δειλινού, καθώς η χώρα ρίχνει ένα ακόμη μακροβούτι, δεν είναι χρωματικοί προσδιορισμοί του όποιου δεξιόστροφου ή αριστερόστροφου κοχλία που κοχλάζει, βράζοντας στο προεκλογικό ζουμί του. Είναι η μικρή παλέτα της ελπίδας πως παρά τον δραματικό εγκλωβισμό μας στις ατραπούς του παρόντος, μπορούμε να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε τους αληθινούς «πρίγκιπες». Αυτούς που στο βάθος του μυαλού τους, περισσεύει λίγο καθάριο χρώμα κι όχι κόμμα. Αυτούς που το φιλί της εξουσίας, δεν θα μετατρέψει σε… βατράχους. 

H ΥΒΡΙΣ ΤΩΝ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΩΝ

 

Τόσο η διανομή 500 εκ. ευρώ όσο και η προσεχής (σταδιακή) έξοδος στις αγορές, παρά το μη βιώσιμο χρέος και υπό την κηδεμονία της ΕΚΤ, είναι λόγος για να θρηνούμε αγαπητοί αναγνώστες. Όχι για να ζητωκραυγάζουμε. Ούτε καν για να αναπτερώνεται το ηθικό μας. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το γιατί με τέσσερα επιχειρήματα:

1.Το ζητούμενο δεν είναι να δοθούν μερικά ψίχουλα ενόψει ευρωεκλογών, που μετά τις εκλογές θα μετατραπούν σε νέες περικοπές. Η χώρα έχει υποφέρει τα μέγιστα από τέτοια προεκλογικά δωράκια. Τα 500 εκ. παροχών αποτελούν μέγιστη προσβολή στον χειμαζόμενο λαό όχι επειδή οι ένστολοι, οι άστεγοι ή οι συνταξιουχοι δεν τα έχουν ανάγκη, ή δεν τα αξίζουν, αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια στη διανομή κοινωνικού μερίσματος.

2.Γιατί δεν μπορεί; Κατ΄ αρχάς, επειδή το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 προέκυψε επειδή το κράτος δεν πλήρωσε 4,3 δισ. για φάρμακα, άλλα αγαθά και υπηρεσίες που αγόρασε από ιδιώτες (που αδυνατούν να καταβάλλουν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές) κατά τη διάρκεια του 2013 και, επί πλέον, επειδή δεν έχει καταγραφεί ακόμα η ζημία του δημοσίου από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (κάτι που θα φανεί τον Αύγουστο, μετά την σχετική αναφορά του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Άρα πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013 δεν υπάρχει. (Τότε γιατί η τρόικα αποδέχθηκε τη μοιρασιά των 500 εκ.ευρώ; Η μόνη εξήγηση είναι ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έκαναν μια μικρή «υπέρβαση» για να βοηθήσουν τους κκ. Σαμαρά και Βενιζέλο πριν τις ευρωεκλογές.)

3.Μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου, οι αποπληρωμές που έχουμε συμβατική υποχρέωση να κάνουμε τα επόμενα χρόνια πρέπει να αντληθούν από το πρωτογενές πλεόνασμα. Για να γίνουν το κράτος πρέπει να έχει μόνιμο πρωτογενές πλεόνασμα 4% με 5% για 10 τουλάχιστον χρόνια το οποίο, μάλιστα, θα πάει όλο στις αποπληρωμές. Τέτοιο πλεόνασμα δεν έχει προκύψει, συστηματικά, σε καμία χώρα του κόσμου τα τελευταία 200 χρόνια. Είναι δυνατόν το ελληνικό δημόσιο να έχει τέτοιο πλεόνασμα; Και βέβαια δεν είναι. Οπότε ούτε θα υπάρξει κοινωνικό μέρισμα στο μέλλον, ούτε και θα δυνάμεθα να αποπληρώνουμε τις δόσεις των δανείων μας.

4.Τι θα γίνει τότε, δεδομένου ότι οι αποπληρωμές των δανείων μας θα καταστούν αδύνατες; Πώς νομίζετε ότι θα προσπαθήσουν Βερολίνο, Φραγκφούρτη και Βρυξέλλες να συγκαλύψουν το γεγονός ότι δεν θα μπορούμε να τους αποπληρώνουμε στην ώρα μας; Με δύο τρόπους: Πρώτον, θα μας επιβάλλουν κι άλλα δάνεια από τα οποία θα πληρώνουμε τις δόσεις, συσσωρευόμενα πάνω στο ήδη μη βιώσιμο χρέος του ελληνικού κράτους. 

Επειδή η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει επ’ ουδενί να ακούσουν οι Γερμανοί ψηφοφόροι ότι η Ελλάδα θα πάρει κι άλλα δάνεια από τον ESM (με γερμανικές και ευρωζωνικές εγγυήσεις), τα νέα αυτά δάνεια (από τα οποία θα αποπληρώνουμε τις δόσεις μας) θα τα παίρνουμε από τις αγορές, από ιδιώτες, υπό την κηδεμονία και αδήλωτη εγγύηση της ΕΚΤ. 

Έτσι, την ώρα που η κυβέρνηση θα ζητωκραυγάζει ότι «βγήκαμε στις αγορές», το ελληνικό κράτος θα βουλιάζει κι άλλο στο δημόσιο χρέος, απαιτώντας περαιτέρω λιτότητα. Να γιατί λέω ότι τα 500 εκ. προεκλογικών παροχών είναι ύβρις και η έξοδος ενός πτωχευμένου κράτους στις αγορές λόγος να θρηνούν οι πολίτες του. 

Η Ε.Ε. ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

Ο Ναπολέων μπήκε στη Μόσχα, μόνο για να φέρει τον τσάρο Αλέξανδρο Α' στο Παρίσι. Ο Χίλτερ εξαπέλυσε την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», μόνο για να δουν οι ομοεθνείς του την κόκκινη σημαία να κυματίζει πάνω από το Ράιχσταγκ. Και οι σημερινοί ηγέτες της Ε.Ε.- που δεν έχουν σχέση, βέβαια,ούτε με τον Ναπολέοντα, ούτε με τον Χίτλερ- βιάστηκαν να πανηγυρίσουν τη νίκη του «Euromaidan» στο Κίεβο, για να χάσουν μέσα σε τρεις εβδομάδες την Κριμαία, με το Ντονέτσκ, το Χάρκοβο, το Λουγκάνσκ, γενικότερα την πλουσιότερη ανατολική Ουκρανία, να περιμένουν στη σειρά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης, ο οποίος εκμεταλλεύεται με κυνικό τρόπο οτιδήποτε εξυπηρετεί το «κρατικό συμφέρον»- από τα σύμβολα της Οκτωβριανής Επανάστασης και της αντιναζιστικής νίκης, μέχρι τον παραδοσιακό ρωσικό εθνικισμό, την Ορθοδοξία και τον πανσλαβισμό. Ωστόσο, αν δεν εθελοτυφλεί κανείς μπροστά στην πραγματικότητα, πρέπει να αναγνωρίσει ότι στην παρούσα κρίση δεν ήταν η Ρωσία εκείνη που ήρξατο χειρών αδίκων. 

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την ιστορικών διαστάσεων και αβέβαιης έκβασης γεωπολιτική κρίση που βιώνουμε πέφτει στους ώμους της Ε.Ε. Η Ε.Ε. κι όχι η Ρωσία έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του Γιανουκόβιτς, εκβιάζοντάς τον «ή μαζί μας, ή εναντίον μας» και πυροδοτώντας την εξέγερση εναντίον του. Αξιωματούχοι της Ε.Ε. άφηναν στην άκρη και το τελευταίο διπλωματικό πρόχημα, περιοδεύοντας στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου αγκαλιά με ηγέτες της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων των ιδρυτών του ουκρανικού Εθνικοσοοιαλιστικού Κόμματος. 

Τρεις υπουργοί Εξωτερικών της Ε.Ε. (ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Πολωνός) παγίδευσαν τον Γιανουκόβιτς να υπογράψει συμφωνία με την αντιπολίτευση για την ειρηνική εκτόνωση της κρίσης και στη συνέχεια ξαμόλυσαν τα τάγματα εφόδου της ένοπλης αντιπολίτευσης να τον ανατρέψει, ακυρώνοντας τις δεσμεύσεις τους προτού καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους πάνω στο χαρτί της συμφωνίας. Τέτοιος εξευτελισμός!

Ο υπουργός Εξωτερικών της Εσθονίας είχε ενημερώσει έγκαιρα την Κάθριν Άστον ότι οι ελεύθεροι σκοπευτές που προκαλούσαν αιματοχυσία στο Κίεβο δεν ήταν μπράβοι του Γιανουκόβιτς, αλλά έμμισθοι προβοκάτορες της αντιπολίτευσης. Κι αντί η Ε.Ε. να αξιώσει τη σύλληψή τους και την παραπομπή τους σε διεθνές δικαστήριο, νομιμοποίησε την πραξικοπηματική αλλαγή καθεστώτος και την ανάθεση των κρίσιμων πόστων εθνικής ασφαλείας στους ακροδεξιούς υπαίτιους της σφαγής. 

Δεν βρήκαν ούτε δυο λέξεις διαμαρτυρίας όταν η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης ήταν να καταργήσει το στάτους των ρωσικών ως επίσημης γλώσσας, προκαλώντας εύγλωττη ανηχυσία στους Ρωσόφωνους, που απειλούνταν να ξεπέσουν σε πολίτες β' κατηγορίας. Μια τέτοια Ε.Ε. δεν έχει τίποτα το κοινό με την ελεύθερη κοινότητα της αυτοδιάθεσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως θα ήθελε να προσδιορίζεται. 

Είναι μια κοινοπραξία πολιτικής ωμότητας και ιμπεριαλιστικής προβολής ισχύος, μια μεταμοντέρνα νεκρανάσταση των παλιών αυτοκρατοριών, που διαλύθηκαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το χειρότερο είναι ότι τούτη τη φορά η «Αυτοκρατορία» έχει στο τιμόνι της πολιτικούς μικρού διαμετρήματος, που αναδείχθηκαν όχι μέσα από τη φωτιά επαναστάσεων, αντεπαναστάσεων και πολεμικών συγκρούσεων, αλλά πάνω στις βελούδινες πολυθρόνες επιχειρηματιών, μιντιαρχών και εταιρειών δημοσκοπήσεων. 

Ήταν τόσο ανόητοι, που να κάνουν ό,τι έκαναν στο Κίεβο και μετά να καλούν δημοσίως τον Πούτιν να αναγνωρίσει την κυβέρνησή τους και να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της! Ο πολιτικός κρετινισμός στα καλύτερά του! Η αντίδραση της Ρωσίας ήταν απολύτως προβλέψιμη για οποιονδήποτε είχε την παραμικρή επαφή με τη ρωσική και ουκρανική πραγματικότητα. 

Η επιστροφή της Κριμαίας στη Ρωσία, όπου πάντα, ουσιαστικά, ανήκε, είναι πλέον δεδομένη και μη αναστρέψιμη- είτε ως οργανικό τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, είτε ως ανεξάρτητη Δημοκρατία, σαν τις αποσχισθείσες από τη Γεωργία Νότια Οσετία και Αμπχαζία. Το μέλλον της Ουκρανίας, ως ενιαίας χώρας, διαγράφεται σκοτεινό και οι επιπτώσεις των εξελίξεων στις διεθνείς σχέσεις απρόβλεπτες. 

Το βέβαιο, όμως, είναι ότι η Ε.Ε. θα πληρώσει βαρύτατο πλήγμα από τις όποιες εξελίξεις- μια παντελώς ανυπόληπτη διεθνής οντότητα, η οποία, σαν τον μαθητευόμενο μάγο του παραμυθιού, αδυνατεί να ελέγξει τα πνεύματα που τόσο αστόχαστα απελευθερώνει και να προστατεύσει τους αφελείς που πίστεψαν στις υποσχέσεις της. Και ένα δίδαγμα για τα καθ' ημάς. Η ουκρανική κρίση μαρτυρεί ότι έχουμε μπει σε μια πολύ αβέβαιη εποχή σκληρών γεωπολιτικών συγκρούσεων, στον άμεσο γεωπολιτικό μας περίγυρο. 

Αυτή δεν είναι μια εποχή για μετα- πολιτική λάιτ, για πολιτικούς που αναζητούν την ατάκα και τη χαριτωμενιά της ημέρας, για ανέμελους περιπάτους στα χαρούμενα λιβάδια της επικοινωνίας, με ελιές, πικροδάφνες, λιβελούλες, ποτάμια και καλάμια. Είναι και πάλι η εποχή της πολιτικής με πι κεφαλαίο, η εποχή των μεγάλων και σκληρότατων αποφάσεων, που θα καθορίσουν το μέλλον αυτής της χώρας και του λαού της για δεκαετίες.