ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΚΡΙΜΑΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΣΣΟΒΟ;

 

Αν το σενάριο ένταξης της Κριμαίας στη Ρωσία υλοποιηθεί, θα είναι ένα πρωτόγνωρο γεγονός στη σύγχρονη διεθνή διπλωματική πρακτική. Τις τελευταίες δεκαετίες, υπήρξαν πολλά παραδείγματα σχηματισμού νέων κρατών. Αλλά η ένωση «μέρους της επικράτειας» ενός κράτους σε ένα άλλο, χωρίς τη συγκατάθεση των ανωτάτων αρχών του κράτους που ασκεί την κυριαρχία στα εδάφη που «διαχωρίζονται», δεν έχει συμβεί από το τέλος του «ψυχρού πολέμου».

Αντιπροσωπευτική ή άμεση δημοκρατία; Η απόφαση του Κοινοβουλίου της Κριμαίας να τεθεί σε δημοψήφισμα το θέμα της προσχώρησης της Αυτόνομης Δημοκρατίας στη Ρωσία, αν το δούμε τυπικά από την πλευρά του ουκρανικού Συντάγματος, δεν είναι θεσμικά νόμιμη. Το Σύνταγμα του 2004, το οποίο επανήλθε σε ισχύ με απόφαση που ενέκρινε στα τέλη του Φεβρουαρίου το Ουκρανικό Κοινοβούλιο, αναφέρει: Τα θέματα που αφορούν στην αλλαγή των συνόρων της επικράτειας της Ουκρανίας, αποφασίζονται αποκλειστικά με εθνικό (πανουκρανικό) δημοψήφισμα. Στον καταστατικό χάρτη της χώρας όμως, δεν αναφέρεται κάτι σχετικό με ένα πανουκρανικό δημοψήφισμα που θα μπορεί να αποφασίσει την τύχη της Κριμαίας.

Συνταγματική νομιμότητα. Με τη σειρά του, στο Σύνταγμα της Ρωσίας αναφέρεται, ότι η ένταξη-προσχώρηση στη Ρωσική Ομοσπονδία και ο σχηματισμός ενός νέου ομόσπονδου υποκειμένου εντός της Ρωσίας, «πραγματοποιείται με τη διαδικασία που ορίζεται από το ομοσπονδιακό συνταγματικό δίκαιο». Ο ισχύων νόμος του 2001, επιτρέπει τη δημιουργία μιας νέας ομόσπονδης δομής στην επικράτεια της οντότητας που εντάχθηκε στη Ρωσία, σε μία μόνο περίπτωση: Αν υπάρχει συμφωνία με το κράτος, από το οποίο διαχωρίζεται η περιοχή.

Ωστόσο, στις 28 Φεβρουαρίου 2014 ο ηγέτης του κόμματος «Δίκαιη Ρωσία» Σεργκέι Μιρόνοφ, κατέθεσε στην Κρατική Δούμα ένα νέο νομοσχέδιο σχετικό με το παραπάνω θέμα. Στις διατάξεις του προβλέπεται, ότι η Ρωσία μπορεί να συμπεριλάβει στη σύνθεση της (σαν Ομοσπονδία) τμήμα άλλου κράτους, ακόμη και αν δεν υπάρχει αντίστοιχη διεθνής συμφωνία. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει οι κάτοικοι «της αποσχισθείσας  επικράτειας» να ψηφίσουν υπέρ της ένταξης της περιοχής στην Ρωσική Ομοσπονδία μέσω δημοψηφίσματος ή θα πρέπει οι νόμιμες αρχές της αντίστοιχης περιοχής να απευθυνθούν, με σχετικό αίτημα προσχώρησης, προς τη Ρωσία.

Η αίτηση ήδη υπάρχει. Το Κοινοβούλιο της Κριμαίας, την Πέμπτη 6 Μαρτίου απεύθυνε έκκληση στο Βλαντίμιρ Πούτιν με το ερώτημα, εάν η Ρωσία είναι έτοιμη να συμπεριλάβει την Κριμαία σαν ένα ακόμα υποκείμενο της Ομοσπονδίας. Η επιθυμία των ίδιων των κατοίκων της Κριμαίας θα επιβεβαιωθεί, χωρίς καμία αμφιβολία, με το δημοψήφισμα που θα πραγματοποιηθεί στις 16 Μαρτίου 2014.  Ο Μιρόνοφ δήλωσε, ότι το νομοσχέδιο μπορεί να εγκριθεί και να ψηφιστεί από την Κρατική Δούμα την επομένη κιόλας εβδομάδα.

Η διεθνής κοινότητα. Ωστόσο, το ρωσικό Κοινοβούλιο μπορεί να ψηφίζει οποιονδήποτε νόμο θεωρεί σωστό. Το ερώτημα είναι, αν η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει τη νομιμότητα των αποφάσεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και κατά πόσο αυτές οι αποφάσεις θα είναι σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο. Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος είναι: Όχι, δεν θα τις αναγνωρίσει.

Αλλά όσον αφορά στο δεύτερο μέρος, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Στο σημερινό διεθνές δίκαιο είναι κατοχυρωμένες δύο αντικρουόμενες μεταξύ τους βασικές αρχές: Η εδαφική ακεραιότητα του κράτους, αφενός και το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, αφετέρου, σημειώνει ο ανώτερος ερευνητής στο Κέντρο σύνθετων ευρωπαϊκών και διεθνών ερευνών της Ανώτατης Οικονομικής Σχολής, Μαξίμ Μπρατέρσκι.

Η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου. Εφαρμόζοντας  αυτήν ακριβώς την αρχή του δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση, η Δύση το 2008 αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου (Κόσσοβο). «Το Κοσσυφοπέδιο, αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό που έχουμε σήμερα στην Κριμαία», βεβαιώνει ο Μπρατέρσκι. Η είσοδος των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο δεν επέτρεψε στους Σέρβους να παρέμβουν στη διενέργεια του δημοψηφίσματος. Ο ΟΗΕ, δεν είχε δώσει εντολή στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ για την ανάπτυξη στρατευμάτων της Συμμαχίας στο Κοσσυφοπέδιο».

Εκείνη την εποχή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτήρισε ως εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός του Κοσσυφοπεδίου. Γεγονός το οποίο θα δημιουργήσει προηγούμενο, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι παρόμοια προβλήματα υπάρχουν στην Ισπανία και το Βέλγιο. Αλλά μέσα στο 2008, η Μόσχα αναγνώρισε  μονομερώς την ανεξαρτησία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας. Το πώς θα συμπεριφερθεί ο Πούτιν στο θέμα της Κριμαίας σήμερα, δεν είναι προς το παρόν ξεκάθαρο.

Παρ’ όλα αυτά, στην περίπτωση της ετοιμότητας της Μόσχας να αναγνωρίσει την Κριμαία σαν ένα νέο μέλος (υποκείμενο) της Ομοσπονδίας, θα έχουμε να κάνουμε με μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η ένταξη μέρους της εδαφικής επικράτειας ενός κράτους σε ένα άλλο, χωρίς τη συγκατάθεση των αρχών της χώρας από την οποία διαχωρίζεται η περιοχή, δεν έχει συμβεί ποτέ από το τέλος του «ψυχρού πολέμου», τονίζει ο Μαξίμ Μπρατέρσκι. Προηγούμενο εδαφικής προσχώρησης περιοχής με αμοιβαία συναίνεση, υπάρχει. Το 1997, η Μεγάλη Βρετανία επέστρεψε την κινεζική κυριαρχία στο Χονγκ Κονγκ.

Άνεμος Ανεξαρτησίας. Η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών έχει να μας επιδείξει αρκετά παραδείγματα εμφάνισης νέων και τυπικά ανεξάρτητων ή μη αναγνωρισμένων κρατικών οντοτήτων. Το Κοσσυφοπέδιο, η Αμπχαζία, η Νότια Οσετία. Το 1999, ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία του Ανατολικού Τιμόρ. Το δημοψήφισμα, στη βάση του αποτελέσματος του οποίου το Ανατολικό Τιμόρ έγινε ανεξάρτητο κράτος, πραγματοποιήθηκε υπό την πίεση των Ηνωμένων Εθνών.

Με τη βοήθεια του ΟΗΕ, το 2011 διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Νοτίου Σουδάν. Σύμφωνα με τον Μπρατέρσκι, το γεγονός ότι το Ανατολικό Τιμόρ και το Νότιο Σουδάν ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους με την υποστήριξη των Ηνωμένων Εθνών, καθιστά αυτά τα κράτη απολύτως νόμιμα από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου.

Το δίκαιο του ισχυρού. «Αλλά σε γενικές γραμμές, το διεθνές σύστημα περί δικαίου δεν λειτουργεί. Νικητής στο τέλος, ανακηρύσσεται αυτός που είναι στρατιωτικά πιο ισχυρός», πιστεύει ο εμπειρογνώμονας. Και το Κοσσυφοπέδιο, είναι ένα καλό παράδειγμα που το επιβεβαιώνει. Αλλά το πρόβλημα μεγαλώνει. Το  διεθνές δίκαιο όλο και λιγότερο αντιστοιχεί στην παγκόσμια γεωπολιτική πραγματικότητα.

Συζητείται έντονα η υπόθεση, ότι μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια το σύστημα θα διαλυθεί. Ας ελπίσουμε, ότι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης δεν θα είναι ένας (ακόμα) παγκόσμιος πόλεμος».Αποδεικνύεται, ότι στον 21^ο αιώνα, τους όρους για την υλοποίηση της επιθυμίας μιας επικράτειας να αναβαθμίσει την κρατική της υπόσταση ή να αποκτήσει προτεκτοράτα, συνεχίζει να την καθορίζει ο δυνατότερος, η  ισχυρή κρατική οντότητα.

 

NY TIMES ΤΟ 1975... "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΣΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ"!

 

«...Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες. Οι 'Ελληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος... Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο.

Οι 'Ελληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες. Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύττοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να την ζούμε.

Οι 'Ελληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γι αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευρυπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του 'Ομηρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού. Χωρίς τους 'Ελληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από την γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς την βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Από τους 'Ελληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό...».

 

ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ: ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Τελευταία, γράφονται πολλά για την επικείμενη διαγραφή των αιωνίων φοιτητών. Θέλω να καταθέσω την άποψη μου, με βάση και την εμπειρία του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής ΤΕ, ΤΕΙ Ηπείρου. Μεταξύ 2008 και 2011, εφαρμόσαμε αυτό που έλεγε και τότε ο νόμος (όποιος δεν κάνει δήλωση μαθημάτων για 2 συνεχόμενα εξάμηνα, χάνει τη φοιτητική ιδιότητα). Διαγράφηκαν περίπου 600 φοιτητές και ο φοιτητής μπορούσε να ζητήσει την επανεγγραφή του, επικαλούμενος λόγους που τον ανάγκασαν να μην είναι συνεπής. Οι αιτήσεις επανεγγραφής δεν ξεπέρασαν τις 30. Αυτό απαντάει στο πόσοι πραγματικά «δίνουν μάχη», «έχουν οικονομικά προβλήματα», «δουλεύουν» κ.τ.λ., που επικαλούνται πολλοί που μιλούν σχετικά, χωρίς προφανώς να ξέρουν για τι μιλάνε...

Το οικονομικό κόστος του αιώνιου φοιτητή μπορεί να ειναι μηδέν ευρώ, όπως επιπόλαια λένε πολλοί. Το πραγματικό κόστος, όμως, είναι απίστευτα μεγαλύτερο. Διαφορετικά Προγράμματα Σπουδών από δεκαετίες, γιατί όλο και κάποιος ξεχασμένος υπάρχει, προβλέψεις για ισοδυναμίες σε κάθε αλλαγή του Π.Σ., ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων για την κάθε ειδική περίπτωση, ειδικές εξετάσεις, άπειρες ώρες για τη Γραμματεία. Και κυρίως παρακάλια και κλάψες, με κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία, από ανθρώπους που πρακτικά περιμένουν το πτυχίο να φτάσει σπίτι τους, χωρίς τον παραμικρό κόπο. Ο χρόνος που ξοδεύεται σε αυτή τη διαχείριση κόβεται από τους συνεπείς φοιτητές, απλή αριθμητική...

Η πραγματική αιτία του προβλήματος είναι αλλού και η κοινωνία αρνείται πεισματικά να τη δει. Μεγάλο τμήμα των αιώνιων φοιτητών παράγεται από ένα απλούστατο μοντέλο:

1.     Περνάω σε κάποιο Τμήμα, δε με νοιάζει σε ποιο, έτσι κι αλλιώς και μόνο το όνομά μου να γράψω κάπου θα μπω.

2.     Πηγαίνω εκεί, πετάω 2-3 χρόνια με ελάχιστη προσπάθεια και μηδαμινό αποτέλεσμα

3.     Κοντά στο τέλος του ελάχιστου χρόνου, δήθεν σοβαρεύομαι, και πιθανόν πετυχαίνω κάτι λίγο καλύτερο από πριν

4.     Μετά ξενοικιάζω και φεύγω κουβαλώντας ένα σκασμό υποχρεώσεις

5.     Κάθε έξι μήνες θυμάμαι ότι έχω κάτι μαθήματα να δώσω, συνήθως μια εβδομάδα πριν την εξεταστική (ίσως και μια εβδομάδα μετά).

Πιστεύετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θα πάρει ποτέ πτυχίο, ή, αν το πάρει σε 15 χρόνια, θα υπάρχει ένας σοβαρός εργοδότης να το αξιολογήσει ως σοβαρό εφόδιο; Συνεπώς, περί όνου σκιάς γίνεται η συζήτηση. Όσοι πραγματικά νοιάζονται για τις σπουδές τους ως αντικείμενο (και όχι ως διαβατήριο για το Δημόσιο) υπάρχει ποτέ περίπτωση να βρεθούν σε αυτή τη θέση; Και αν βρεθούν, εξαιτίας εξωγενών δυσκολιών, είναι βέβαιο ότι θα δώσουν την αθόρυβη μάχη τους με κάποια καθυστέρηση και θα λύσουν την εκκρεμότητα με το σπαθί τους (υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, δυστυχώς λίγες, και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να τις επαινέσει, πριν κλάψει για τις υπόλοιπες...).

Ανεξάρτητα από τους σκοπούς του Υπουργείου, η ρύθμιση θα απαλλάξει τα Ιδρύματα από έναν βραχνά που είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι φαίνεται. Και κανένας φοιτητής που ενδιαφέρεται δεν πρόκειται να βλαφτεί. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα ίδια τα Ιδρύματα, διά στόματος Πρυτάνεων και Προέδρων, κόπτονται περισσότερο από τους ίδιους τους υποτιθέμενους ενδιαφερόμενους για να μη γίνουν διαγραφές. Ο λόγος είναι απλός: πιθανόν μετά την εφαρμογή της ρύθμισης να φανεί ότι, ενώ στα χαρτιά δείχνουμε π.χ. 25.000 φοιτητές, στην πραγματικότητα έχουμε 15.000, ή και λιγότερους.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος το τι παίζεται και το πόση αξία έχουν τα κροκοδείλια δάκρυα για ανθρώπους που το θέμα της διαγραφής τους έχει πάψει να τους απασχολεί εδώ και χρόνια...Δεν νομίζετε ότι αξίζει πολύ περισσότερο να ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους, που θέλουν να γίνουν καλύτεροι και να προχωρήσουν μπροστά; Και ίσως να προσπαθήσουμε ως κοινωνία αυτοί οι «υπόλοιποι» να γίνουν περισσότεροι;