"ΣΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΥΓΑΡΩΣΕΙ"

 

Πολλά λέγονται αυτές τις ώρες για την κατάσταση στην Κριμαία, μια κρίση που ξεκίνησε εδώ και μήνες από το Κίεβο και παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Η ανησυχία όλων πάει εκεί που ο νους δεν θέλει να ακούσει και να δει. Ο φόβος μιας γενικευμένης σύρραξης που θα εξελισσόταν σε παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι αβάσιμος. Όμως για να φτάσουμε εκεί πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα και κυρίως να υπάρχει βούληση να γίνουν.

Τα γεγονότα στην Κριμαία με τη διαφαινόμενη απόσχιση κι ενσωμάτωση στη Ρωσία δεν είναι πρωτόγνωρα και οι «ενδιαφερόμενοι» πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας τότε που η ανήμπορη να αντιδράσει Ρωσία κυβερνιόταν από τον αδύναμο και με ελαττώματα Γιέλστιν.

Η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η αδυναμία των Ρώσων σήμανε μια υπερδεκαετή παντοδυναμία των ΗΠΑ και των δυτικών κυβερνήσεων που ασύδοτα έκοψε κι έραψε συμμαχίες, συμφωνίες και νόμους για να επιβάλει στον πλανήτη τη βούληση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.

Όμως η χειμερία νάρκη του αντίπαλου δέους έχει παρέλθει και πλέον οι τραπεζίτες, χρηματιστές, πετρελαιάδες, μιντιάρχες και στρατηγοί φαίνεται να τα χρειάζονται. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό. Και αυτή περνάει από τον ΟΗΕ. Σχετικά με το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για αποφάσεις που αφορούν θέματα ουσίας χρειάζεται Ομοφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων.

Όταν όμως μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις διαφωνήσει, η διαφωνία αυτή χαρακτηρίζεται ως «άσκηση βέτο». Τα πέντε μόνιμα μέλη είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα. Να θυμίσω εδώ πως η Κίνα έχει ανάλογα προβλήματα με τους μουσουλμάνους Ουιγούρους, το Νεπάλ κ.α. οπότε δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβουμε με ποιου το μέρος θα είναι.

Κι εδώ απέναντι στη Ρωσία ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ δε μπορεί να γίνει κουρελόχαρτο όπως στην περίπτωση του Ιράκ. Μέχρι να βγάλουν άκρη και να πάρουν – αν πάρουν ποτέ - απόφαση η κατάσταση θα έχει παγιωθεί και θα τρέχουν να προλάβουν άλλα γεγονότα αλλού.

Όταν η Ευρώπη μιλάει για κυρώσεις αναρωτιέμαι τι έχει ακριβώς στο μυαλό της μιας και είναι εξαρτώμενη από το Ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Έχει τα κότσια να προχωρήσει σε κόντρα όντας έτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα φέρει η αύξηση στο κόστος παραγωγής των προϊόντων της; Οι ΗΠΑ σε ποιο από τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και που τους ανοίγουν θα πρωτοεστιάσουν; Μήπως στα νησιά Σενκάκου ή στην Ταϊβάν όπου παίζει δυναμικά τον τελευταίο καιρό η Κίνα πέρα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν;

Η «πολεμική ικανότητα» της Ευρώπης δοκιμάστηκε κατά τη Λιβυκή «Επανάσταση» όταν επί τρεις τέσσερις μήνες βομβάρδιζε στο γάμο του Καραγκιόζη στην έρημο μέχρι που ξέμεινε από πυρομαχικά και ζήτησε βόμβες από την Ελλάδα. Στο τέλος μη αντέχοντας την ανικανότητα και την πίεση χρόνου οι Αμερικάνοι ανέλαβαν και τελείωσαν μόνοι τους τη δουλειά.

Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δικτάτορα ούτε με απαρχαιωμένο στρατό όπως του Ιράκ και της Λιβύης που θα κτυπηθεί εξ αποστάσεως κι εκ του ασφαλούς. Οι Ρώσοι δεν υπολογίζουν απώλειες και είναι από αυτούς που όταν βγάζουν το μαχαίρι από το θηκάρι είναι έτοιμοι να το ματώσουν. Η Κριμαία δεν είναι «Ίμια».

Ο Βλαδίμηρος μπορεί να είναι ότι είναι και ότι του προσάπτει η δυτική προπαγάνδα. Σίγουρα δεν είναι δυο πράγματα. «Αγαθιάρης» και ανίκανος. Έχοντας «θηλάσει» το μαύρο γάλα της KGB γνωρίζει καλά τις «αγαθές» προθέσεις της Δύσης και χειρίζεται την κατάσταση ανάλογα και με τρόπο που η Δύση θα περιοριστεί σε μερικές μεγαλοστομίες χωρίς νόημα, χωρίς πράξεις. Στο νοητικό παιχνίδι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, και Αμερικάνοι έχουν πιάσει το νόημα και στέκουν αμήχανοι.

Όλος ο Ουκρανικός Στόλος άλλαξε σημαία και μονάδες του στρατού ξηράς είναι έτοιμες να κάνουν το ίδιο. Η δε πολεμική αεροπορία τόσες μέρες δεν σήκωσε ούτε ένα αεροπλάνο. Πέρα από την «εθνική συνείδηση» των στρατιωτικών είναι βέβαιο πλέον πως αυτό ήταν προετοιμασμένο από καιρό. Και δεν είναι οι Ρώσοι αυτοί που έριξαν τον εκλεγμένο από το λαό Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. «Στην…… δε χωράνε», τόσο απλά.

Την Κριμαία κέρδισε με πόλεμο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Μεγάλη Αικατερίνη. Ο Νικήτα Χρουτσόφ ατυχώς το 1954 την ενέταξε στην Ουκρανική περιφέρεια. Και λέω ατυχώς διότι όπως έδειξε η ιστορία τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικές και κομμουνιστικές επιλογές της μετακίνησης πληθυσμών, με το στανιό ενοποιήσεων ή διαχωρισμών κι εκτοπισμών για να αλλάξουν οι πληθυσμιακές συνθέσεις αποδείχτηκαν ολέθριες. 

Είναι να μακαρίζει κανείς τους λαούς των Τσέχων και των Σλοβάκων που αποφάσισαν να χωρίσουν ειρηνικά και με δημοψήφισμα την πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία. Στη Γιουγκοσλαβία δεν έγινε το ίδιο. Δεν είμαι από εκείνους που χαρακτηρίζουν όλους τους Ουκρανούς «ναζιστές». Είναι άδικο να χαρακτηρίζεις έναν ολόκληρο λαό. Απλά εδώ έχουμε ένα ιστορικό παράδοξο για το οποίο δεν έχουμε διδαχτεί και που οι ιδεολογίες και ο ψυχρός πόλεμος δεν μας άφησε να καταλάβουμε. 

Απέναντι στην ΕΣΣΔ η Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής και η Φιλανδία διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα όπως ο ΙΡΑ και οι Αραβικοί λαοί κατά των Βρετανών. Δεν ήταν απαραίτητα ναζιστές όλοι αυτοί.Απλά οι νοσταλγοί του Χίτλερ είναι δυναμικό και υπολογίσιμο ποσοστό στους πληθυσμούς αυτούς για λόγους ιστορικούς.

Οι «δικοί» μας που ταυτίζονται μαζί τους αντί για αντίσταση συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή. Είναι μάλιστα ευκαιρία να δουν όσοι τους ψηφίζουν το οξύμωρο και το πρόσκαιρο των πολιτικών τους επιλογών των «ακροδεξιών» που ενώ από τη μία διώκουν ιδεολογικά και φυσικά το όποιο μουσουλμανικό στοιχείο εντούτοις απευθύνονται στους Τατάρους αλλά και στους Τσετσένους ισλαμιστές για συμμαχία…

Η ουσία είναι πως ο Ουκρανικός λαός ανώριμος περνάει μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση την οποία ο ίδιος ξεκίνησε ή άφησε να εξελιχτεί υποκινούμενος από δυτικές υπηρεσίες καταλύοντας το ίδιο το Σύνταγμα του. Οι έξαλλοι ναζιστές τον παρέσυραν σε μια δίνη που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει που θα βγάλει και που δυστυχώς να είναι αργά να κάνει πίσω.

Το θέμα είναι να πάρουν τον έλεγχο πάλι οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και να την οδηγήσουν έξω από την πολιτική κρίση. Έτσι και αλλιώς μιας κι έχουν αρνηθεί την οικονομική συνδρομή των Ρώσων θα δουν τι εστί ΔΝΤ. Η Κριμαία είναι χαμένη υπόθεση και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για όλους. Η Αρκούδα ξύπνησε από τη νάρκη. Και όταν ξυπνάει η Αρκούδα θέλει να φάει και να ζευγαρώσει.

 

ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ...

Ανησυχώ γιατί φοβάμαι ότι πάλι μπαίνουμε σε μια εσωστρέφια σαν λαός η οποία δέν βγάζει πουθενά! Φαίνεται ότι δέν έχουμε πάρει το μάθημά μας! Τρείς περίπου μήνες απο τις αυτοδιοικητικές εκλογές και πάλι είμαστε στο σημείο μηδέν, όσον αφορά την πολιτική μας συμπεριφορά! Ανώριμοι πάλι πάμε να φτιάξουμε ψηφοδέλτια γιατί έτσι πρέπει! Κάθε κόμμα πρέπει να να κατεβάσει υποψήφιο δήμαρχο ή περιφεριάρχη γιατί έτσι πρέπει.... Αλλιώς, τι θα πει η «γειτονιά»... Λές και πάμε σε κάποια εκδήλωση και κοιτάζουμε τι θα φορέσουμε γιατί έτσι πρέπει αλλιώς τι θα πουν οι άλλοι καλεσμένοι. Άσχετα αν αυτό που φοράμε δεν μας εκφράζει!

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι ίσως οι σημαντικότερες εκλογές όλων των εποχών! Και αυτό γιατί οι αιρετοί θα κληθούν να διαχειριστούν όλα αυτά τα προβλήματα που έχουν προκύψει την τελευταία τετραετία! Από το μεταναστευτικό και το περιβάλλον μέχρι ακόμα και την οικονομική πολιτική, προσαρμοσμένη σε κάθε τόπο! Αντί λοιπόν να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να δούμε ποιοι μπορούν να αποδώσουν σε αυτούς τους τομείς καλύτερα, από τους επικεφαλής μέχρι και τους συμβούλους, πάμε πάλι με όρους  lifestyle να κατεβάσουμε υποψηφίους γιατί έτσι πρέπει!

Γιατί πρέπει να καταγράψουμε δυνάμεις, λες και είναι οι εκλογές αυτές μια δημοσκόπηση! Μοιραία λοιπόν η αυτοδιοίκηση εν τη γενέσει της περνάει σε δεύτερη μοίρα! Το αποτέλεσμα; Περιφεριάρχες, δήμαρχοι, περιφεριακοί και δημοτικοί σύμβουλοι να διαχειρίζονται μια «δεύτερης μοίρας» εξουσία, αντί να μπορούν να χαράξουν πολιτική και να μπορούν να απαντούν στα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη! Θα μου πείτε, ποια είναι η λύση; Απλή. Απαλείφεις τον κομματικό  χαρακτήρα σε αυτές τις εκλογές. Δεν ταυτίζεις δηλαδή την εκλογή κάποιου αιρετού με τα κόμματα! Άλλωστε ο τρόπος που ψηφίζουμε δέν είναι κομματικός σε αυτές τις εκλογές!

Νομίζω ότι χάσαμε μια ευκαιρία που δεν πήγαμε σε εκλογές με τον καινούριο νόμο! Ελπίζω όμως οι πολίτες για το καλό του τόπου να ψηφίσουν με αυτόν τον τρόπο! Και θα το κάνουν διότι έχουμε αποδείξει σαν λαός ότι στις δύσκολες στιγμές συμπεριφερόμαστε πολύ ώριμα. Πολύ πιο ώριμα απ' ότι θα ήθελαν κάποιοι...

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ Ο HUNTINGTON!

Τα πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία μου θύμισαν το βιβλίο του Samuel Huntington: «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Ξεκίνησε σαν άρθρο στο περιοδικό Foreign Affairs το 1993 και μετά επεκτάθηκε σε βιβλίο. Εκεί ο Χάντιγκτον, απαντώντας στο διάσημο βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα «Το Τέλος της Ιστορίας», ισχυριζόταν πως οι λόγοι σύγκρουσης και ρήξης δεν έχουν εκλείψει με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού (αυτή ήταν η θέση του Φουκουγιάμα που ονειρευόταν μία αιώνια ειρήνη). Αντίθετα, έλεγε ο Χαντινγκτον, οι αντιθέσεις τώρα έχουν εστιαστεί στις πολιτισμικές διαφορές. 

Κατά τον Χάντιγκτον υπάρχουν στην Γή εννέα πολιτισμοί με βασικές αντιθέσεις μεταξύ τους: Δυτικός, Ορθόδοξος, Ισλαμικός, Αφρικανικός, Λατινο - αμερικανικός, Σινικός, Ινδουιστικός, Βουδιστικός και Ιαπωνικός. Η συνύπαρξή τους είναι δύσκολη, αν όχι ασυμβίβαστη. Εμάς μας ενδιαφέρουν οι δύο πρώτοι: Δυτικός και ορθόδοξος. Δείτε τι έγραφε στο αρχικό του άρθρο (μεταφράζω από το περιοδικό) και θα καταλάβετε όχι μόνο τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, αλλά και τι συνέβη την δεκαετία του 90 στην Γιουγκοσλαβία – και τι στην Ελλάδα τα τελευταία 190 χρόνια… 

«Η πιο σημαντική διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη, όπως πρότεινε ο Ουίλιαμ Ουώλας, πρέπει να είναι το όριο της Δυτικής Χριστιανοσύνης στο έτος 1500. Η γραμμή ακολουθεί τα σημερινά σύνορα ανάμεσα Φινλανδία και Ρωσία, και μεταξύ των Βαλτικών χωρών και της Ρωσίας, κόβει στην μέση την Λευκορωσία και την Ουκρανία, διαχωρίζοντας την δυτική καθολική Ουκρανία από την ανατολική ορθόδοξη, στρίβει δυτικά χωρίζοντας την Τρανσυλβανία από την υπόλοιπη Ρουμανία και μετά κινείται μέσα στην Γιουγκοσλαβία επάνω στα σύνορα που χωρίζουν την Κροατία και την Σλοβενία από την υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία. 

Στα Βαλκάνια, αυτή η γραμμή φυσικά συμπίπτει με τα ιστορικά σύνορα μεταξύ της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και της Οθωμανικής. Οι λαοί βόρεια και δυτικά από αυτή τη γραμμή είναι προτεστάντες ή καθολικοί. Έχουν συμμετάσχει στις κοινές εμπειρίες της Ευρωπαϊκής ιστορίας φεουδαρχία, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, Διαφωτισμός, βιομηχανική επανάσταση. Οικονομικά στέκονται καλύτερα από τους λαούς στα ανατολικά και τώρα προσβλέπουν σε μία κοινή ευρωπαϊκή οικονομία και στην παγίωση δημοκρατικών πολιτικών συστημάτων. 

Οι λαοί ανατολικά και νότια από αυτή τη διαχωριστική γραμμή είναι Ορθόδοξοι ή Μουσουλμάνοι. Ιστορικά ανήκαν στην Οθωμανική η Τσαρική αυτοκρατορία και μόνο επιπόλαια τους άγγιξαν τα διαμορφωτικά κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι γενικά λιγότερο αναπτυγμένοι οικονομικά. Και πιο δύσκολα μπορούν να αναπτύξουν προχωρημένα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα». (FOREIGN AFFAIRS Vol. 72 No. 3 (1993), p.30). Τότε είχαν στραφεί πολλοί εναντίον του Χάντιγκτον και στην Ελλάδα. Είχα γράψει πριν 13 χρόνια στο Ειρωνικό Λεξικό: Χάντινγκτον (Samuel P. Huntington): Θρασύτατος Αμερικανός ο οποίος τόλμησε να υποστηρίξει πως, πολιτιστικά, δεν ανήκουμε στη Δύση. 

Η θέση του ενόχλησε περισσότερο τους κορυφαίους αντιδυτικούς στοχαστές μας. Οι οποίοι φρονούν ότι βεβαίως δεν ανήκουμε στην Δύση, αλλά επειδή το θέλουμε εμείς και όχι επειδή θα μας το πει ο πρώτος τυχαίος Αμερικανός!». Κακά τα ψέματα όμως – ο άνθρωπος αυτός, που πέθανε το 2008, αποδείχθηκε και σωστός αναλυτής και καλός προφήτης…

ΘΑ ΕΔΙΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΥΦΛΟ;

Πριν από μέρες ξέχασα τον κωδικό pin της κάρτας ανάληψης μετρητών. Πάνω στον πανικό μου -πώς είναι δυνατόν να μη θυμάμαι τον κωδικό που χρησιμοποιώ τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα- κατάφερα να μπλοκάρω την κάρτα μου. Στην επανέκδοση του pin μου με εξυπηρέτησε άψογα ένας νέος γύρω στα 30, με εμφανή τα κινητικά και λιγότερο εμφανή τα νοητικά προβλήματα. Δεν είχε συμβεί ξανά να με εξυπηρετεί ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, πόσο μάλλον σε τράπεζα. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν σας κρύβω πως αρχικά ανησύχησα ότι κάτι θα γίνει λάθος. Κι όμως, όχι...

Ενδεχομένως κάποιος άλλος να ήταν περισσότερο γρήγορος στις διαδικασίες, όμως όσο κι αν βιαζόμουν -συνηθισμένη στο να βιάζομαι δίχως ουσιαστικό λόγο σε δεύτερη ανάγνωση- με αποζημίωσε η ευγένειά του, αλλά και αυτή η τόση του προσπάθεια, η καταγεγραμμένη σε κάθε του ενέργεια. Από το πώς μου έδειχνε πού ακριβώς πρέπει να υπογράψω μέχρι το σκανάρισμα της ταυτότητάς μου. Μέρες μετά με ενημέρωσαν από την τράπεζα ότι μπορώ να πάρω το νέο μου pin. Ήταν πολύ απασχολημένος. Πήρα το pin μου και πέρασα να του πω ένα γεια και να τον ευχαριστήσω. Μου χαμογέλασε και μου είπε σιγανά, για να μη με εκθέσει, «την επόμενη φορά που θα τον ξεχάσεις, πάρε μια βαθιά ανάσα και ξαναπροσπάθησε».

Διαβάζω ότι το 95% των τυφλών είναι άνεργοι. Τα άτομα με προβλήματα όρασης, που εργάζονται στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, είναι μόλις 150. Είναι πολύ άδικο η απασχόληση των ατόμων με ειδικές ανάγκες να εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα κίνητρα που παρέχει η πολιτεία στους εργοδότες. Κατανοώ την όποια αμηχανία, όμως αν έχω ένα πρόχειρο επιχείρημα τότε αυτό είναι το «ξαναπροσπάθησε» της συμβουλής του. Το «ξαναπροσπάθησε» κάποιου που το έχει πολύ καλά εμπεδώσει, για να μπορεί και να το προτείνει.