ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οσο και αν προσπαθεί να «ωραιοποιήσει» τις οικονομικές προβλέψεις της για την Ελλάδα, λόγω ευρωεκλογών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπορεί να κρύψει την επιδείνωση στην ανεργία, που θα παραμείνει στα ύψη, τη συνεχή πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης και την αύξηση του ήδη τεράστιου δημόσιου χρέους… Στις χειμερινές προβλέψεις της για τους βασικούς δείκτες της ελληνικής οικονομίας κατά την τριετία 2013, 2014 και 2015, που δημοσιεύθηκαν χθες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν προέβη σε σημαντικές τροποποιήσεις σε σχέση με τις φθινοπωρινές του περασμένου Νοεμβρίου, ιδίως όσον αφορά τη διετία 2015-2016.

Μην ξεχνάμε ότι η Επιτροπή έχει επικριθεί τα τελευταία χρόνια για τις λανθασμένες προβλέψεις της. Είναι φανερή, όμως, η προσπάθειά της στις χειμερινές προβλέψεις, κυρίως στην έκθεσή της για την Ελλάδα, να πείσει ότι η κατάσταση βελτιώνεται έστω με αργό ρυθμό, εάν φυσικά τηρηθούν όλα τα μέτρα που ήδη έχει συμφωνήσει και αυτά που διαπραγματεύεται στο πλαίσιο του Μνημονίου η κυβέρνηση με την τρόικα. Ετσι, είναι καλυμμένη από στραβοπατήματα. Οι πινελιές αισιοδοξίας της Επιτροπής αφορούν το 2015-2016, με βάση τα αναμενόμενα αποτελέσματα του 2013 τα οποία είναι απογοητευτικά. Επειτα από ύφεση 3,7% το 2013, προβλέπει μια μικρή αλλά ελπιδοφόρα ανάπτυξη 0,6% το 2014 η οποία θα συνεχιστεί το 2015 και θα φτάσει στο 2,6%.

 Η ανεργία στην Ελλάδα, ωστόσο, θα συνεχίσει να κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα κατά την ερχόμενη διετία, το δημόσιο χρέος θα παραμείνει πάνω από το 170% του ΑΕΠ και θα συνεχιστεί η πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Συγκεκριμένα: Το ΑΕΠ θα κινηθεί στο -3,7% το 2013, το 2014 θα βρεθεί στο επίπεδο του +0,6% και το 2015 θα προσεγγίσει το 3% (2,9%). Το δημόσιο χρέος θα βρεθεί το 2013 στο επίπεδο του 177,3% του ΑΕΠ (προβλέψεις Νοεμβρίου: 176,2%) και το 2014 στο 177%, για να μειωθεί κάπως στο 171,9% το 2015. 

Το δημοσιονομικό έλλειμμα, που υπολογίζεται ότι θα βρεθεί στο επίπεδο του -13,1% του ΑΕΠ το 2013 λόγω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, θα πέσει στο 2,2% το 2014 και στο 1% το 2015. Η ανεργία θα κινηθεί το 2013 στο ύψος του 27,3% του ενεργού πληθυσμού (η Επιτροπή είχε προβλέψει από το 2011 ότι αναμένεται να κινηθεί κάτω από το 20%…). Το 2014 θα βρεθεί στο 26% και το 2015 στο 24%. Στον τομέα των επενδύσεων υπάρχει καθίζηση το 2013 (-8,7% ενώ τον περασμένο Νοέμβριο είχε προβλεφθεί -5,9%). Το 2014 αναμένεται βελτίωση (+5,3%), η οποία θα συνεχιστεί το 2015 (+11,3%).

Ο επίτροπος Ολι Ρεν δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου ότι για πρώτη φορά από το 1948 η Ελλάδα σημείωσε πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, στηριζόμενος στις αισιόδοξες προβλέψεις της κυβέρνησης. Κατά τα άλλα, επαναλάμβανε συνεχώς ότι η έστω μικρή ανάκαμψη κερδίζει έδαφος στην Ε.Ε., αλλά είναι εύθραυστη και πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες και οι μεταρρυθμίσεις. Το λέει αυτό εδώ και μία τριετία…Με τίτλο «Πρώτα σημάδια ανάκαμψης», η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει στην έκθεσή της για την Ελλάδα ότι η χώρα θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης το 2014 (0,6%). 

Παρατηρεί ότι οι δείκτες εμπιστοσύνης συνεχίζουν να βελτιώνονται και πως οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και προϊόντων βελτίωσαν την ανταγωνιστικότητα, δημιουργώντας προσδοκίες για ενίσχυση των εξαγωγών και των επενδύσεων. Από την άλλη πλευρά, όμως, προβλέπει ότι θα συνεχιστεί η πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης και αναγνωρίζει ότι η ανεργία θα παραμείνει στα ύψη… Κατά την Επιτροπή, η δημοσιονομική σταθεροποίηση και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα βελτιώνουν το κλίμα εμπιστοσύνης και την οικονομική ανάκαμψη. 

Αναφέρει ότι το τέταρτο τρίμηνο του 2013 η ύφεση περιορίστηκε στο 2,6%, από 5,5% το πρώτο τρίμηνο του ίδιου έτους και το έτος «έκλεισε» με ύφεση στο 3,7%. Διαπιστώνει, όπως στις φθινοπωρινές προβλέψεις του 2013, ότι η ισχυρή ανάκαμψη του τουρισμού, από την περασμένη άνοιξη, είχε θετικό αντίκτυπο στην οικονομία. Και παρατηρεί ότι ο δείκτης οικονομικής εμπιστοσύνης συνέχισε την ανοδική του πορεία τον Ιανουάριο του 2014, χάρη στις υπηρεσίες και το λιανικό εμπόριο, ενώ ο δείκτης αγοραστικής δύναμης ξεπέρασε «το επίπεδο 50» για πρώτη φορά από τον Αύγουστο του 2009.Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;

Η κοινωνία και οι πολίτες πρέπει να αφήσουν την κυβέρνηση και τους μνημονιακούς πολιτικούς να χορέψουν μόνοι τους αυτόν τον χορό του θανάτου. Καλό θα ήταν να εξετάσουμε λίγο τις αντιρρήσεις και τον σκεπτικισμό όσων  πιστεύουν ότι οι εκλογές δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα στην λύση του προβλήματος που βιώνουμε σαν χώρα.

Μιλάμε βέβαια για τους αντιμνημονιακούς "αντιρρησίες", και όχι για τους μνημονιακούς που φαίνεται ότι η κατάσταση αυτή τους ικανοποιεί, ή τους βολεύει. Στην οικονομική, αλλά κυρίως πολιτική και κοινωνική κρίση που έχουμε μπει, τρεις είναι οι δρόμοι που μπορούμε να βαδίσουμε:

    

Της επανάστασης - εξέγερσης, των αλλαγών μέσω εκλογών, και της παραμονής και εγκαρτέρησης στην τωρινή κατάσταση, στο σημερινό "στάτους κβο". Οι δύο πρώτοι δρόμοι είναι αυτοί της ανυπακοής, και της προσπάθειας απαλλαγής από μνημόνια, εξαρτήσεις, λιτότητα που αφορά μόνον τον λαό, οικονομική και ίσως και Εθνική καταστροφή.

Ο τρίτος δρόμος δεν μας αφορά. Δεν είναι καν δρόμος. Είναι εθελοντική υποδούλωση... Και αφού, όπως δείχνουν (προς το παρόν τουλάχιστον) τα "σημεία των καιρών", δεν υπάρχει βούληση και δυναμική των πολιτών για τον πρώτο δρόμο, δεν απομένει παρά αυτός των εκλογών και της προσπάθειας (πετυχημένης ή όχι) μέσω αυτών να βγούμε απ' την κρίση.

Τώρα, όλη αυτή η μεμψιμοιρία και ο Κασσανδρισμός ότι "όλοι θα κάνουν το ίδιο", ότι "τίποτα δεν θ' αλλάξει", ότι και "οι άλλοι ίδιοι είναι ή θα γίνουν, παίρνοντας την εξουσία", ανήκουν στην σφαίρα της εικασίας, της πρόβλεψης, που το μόνο που κάνει είναι να αποδυναμώνει το κουράγιο και την προσδοκία απαλλαγής από δωσιλόγους, Εφιάλτες και κάθε λογής καθάρματα.

Αυξάνουν την ηττοπάθεια και προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στο "μνημονιακό τόξο". Και αν ακόμα υπάρχουν ενδείξεις ότι ίσως να έχουν δίκιο, είναι μόνον ενδείξεις που μένει και πρέπει να επαληθευθούν ή όχι στην πράξη! Κι ακόμα, όσο ισχυρές κι αν είναι για πολλούς αυτές οι ενδείξεις, δεν παύει να είναι προτιμότερες από την ζοφερή πραγματικότητα, κι απ' τα μελλοντικά σχέδια των μνημονιακών κυβερνήσεων και των αφεντικών τους! 

Σήμερα ζούμε ένα "Pas de deux" της κυβέρνησης με την κοινωνία... Έναν χορό που οδηγεί σταθερά προς τον γκρεμό, που όταν φτάσουμε, μαντέψτε ποιός απ' τους δύο θα πέσει!...

Η κοινωνία και οι πολίτες πρέπει να αφήσουν την κυβέρνηση και τους μνημονιακούς πολιτικούς να χορέψουν μόνοι τους αυτόν τον χορό του θανάτου, να απαγκιστρωθούν από αυτό το θλιβερό μπαλέτο και μέσω της Συνταγματικής και δημοκρατικής διαδικασίας και δυνατότητας των εκλογών να βρούν άλλον, ή άλλους παρτενέρ για να οδηγηθούμε σε πραγματική ανάκαμψη και σωτηρία. Αν κι αυτοί αποδειχτούν "τζούφιοι"..., κακό του κεφαλιού τους!.. Εμείς, είμαστε υποχρεωμένοι να το επιχειρήσουμε...

ΔΗΜΟΣ ΠΟΛΙΤ(ΙΚ)ΩΝ

Η κοινωνία αλλάζει και τα κόμματα δείχνουν για μια ακόμα φορά να μην το καταλαβαίνουν. Ο λόγος για την μανιώδη προσπάθεια, όλων των εντός κοινοβουλίου κομμάτων, να θέσουν ένα τουλάχιστον (στην περίπτωση του Δήμου Αθηναίου και της ΝΔ περισσότερους) εκπρόσωπό τους υποψήφιο στις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι το μικροπολιτικό κονταροχτύπημα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το τι θα δείξει η κάλπη, λες και το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών θα καθορίσει την πορεία του «εθνικού μας προβλήματος».  Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν αφουγκράζεται ούτε το λαού, ούτε τις ανάγκες που έχει, αντίθετα συνεχίζει να προωθεί υποψηφιότητες ανθρώπων από την κεντρική πολιτική σκηνή, συνηθέστατα προσώπων προϊόντων από τον κομματικό σωλήνα.

Οι νέοι σε ηλικία πολιτευτές είναι ένα βήμα, δε δίνει όμως τη λύση. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη υιοθετήσει τον παλαιοπολιτικό ξύλινο λόγο, που δε λέει τίποτα και βεβαίως δε δείχνει να έχει αντίκρισμα στον κόσμο.Οι πολιτικοί σχηματισμοί του τόπου μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν ότι οι καιροί άλλαξαν και πως ίσως κάποτε η στήριξη ενός υποψηφίου από ένα κόμμα ήταν ευεργετική, σήμερα όμως το αντίθετο. Οι πολίτες θέλουν μια αυτοδιοίκηση ανεξάρτητη και  αποκολλημένη από την κάθε είδους κομματική πειθαρχία που εμφανίζει η κεντρική διοίκηση.

Θέλουν πολύ περισσότερο δημάρχους και περιφερειάρχες ικανούς και άξιους, όχι ανεπάγγελτους και προωθημένους, πολίτες που μπορούν να καταλάβουν την κοινωνία γιατί είναι μέρος αυτής και όχι επαγγελματίες πολιτικούς. Θέλει τέλος, τίμιους τοπικούς άρχοντες που δε θα κατακλέβουν το δημόσιο κορβανά και δε θα ταχτοποιούν «ημετέρους».

Χειροπιαστό παράδειγμα η περίπτωση του Γ. Καμίνη στο Δήμο της Αθήνας. Σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι υποψήφιοι των δυο μεγάλων κομμάτων στην Αθήνα δείχνουν να συγκεντρώνουν μικρότερα ποσοστά από αυτά του νυν Δημάρχου, ο οποίος μάλιστα θεωρείται και φαβορί. Παρ’ όλη την όχι και εξαιρετικά πετυχημένη θητεία του κ. Καμίνη οι Αθηναίοι δείχνουν να τον προτιμούν σε σχέση με τους «χρισμένους» από τα πολιτικά κόμματα. Το προβάδισμα αυτό σίγουρα οφείλεται και στην έλλειψη συγκεκριμένης κομματικής ταυτότητας του Δημάρχου.

ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΤΑΜΟΙ

Να ξεκαθαρίσω πρώτα πως για “Το ποτάμι” του Σ. Θεοδωράκη δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Όπως οι περισσότεροι άλλωστε. Δεν έχω ιδέα τι θα πρεσβεύει, σε τι θα πιστεύει και πώς θα προσπαθεί γι΄αυτό. Έτσι δεν μπορώ να τοποθετηθώ εκφέροντας γνώμη με κανένα τρόπο· ακόμα κι αν …υποπτεύομαι κάποια πράγματα, θα περιμένω να κρίνω θέσεις και λεγόμενα· όχι υποθέσεις.

Μπορώ όμως να μοιραστώ την -όχι και τόσο μεγάλη- έκπληξή μου για την «υποδοχή» που επιφύλαξε η ηλεκτρονική -και όχι μόνο- δημοσιολογία της χώρας (ανώνυμη ως επί το πλείστον) στο νέο εγχείρημα του Σ. Θεοδωράκη. Κακοπροαίρετη ειρωνία, άφθονος μηδενισμός και -πραγματικά- τρομερή προσπάθεια για αποδόμηση σε ό,τι έχει πετύχει μέχρι σήμερα σαν δημοσιογράφος.

Γιατί τόση τσαντίλα; Οξύμωρο, ειδικά σε μία συγκυρία που η κοινή γνώμη δείχνει να παραδέχεται συντριπτικά την ανάγκη για μπόλιασμα με ανθρώπους νέους στον στίβο την πολιτικής, χωρίς κομματικά γαλόνια και βαρίδια που έχουν να κουβαλούν από παλιές υπουργικές καρέκλες.

Επειδή είναι γνωστός -λέει- και θα το εκμεταλλευτεί. Μα είδα του ίδιους ανθρώπους που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα, στην -ανάλογη- περίπτωση του “Νέου κόμματος” λίγες μέρες πριν, να χρησιμοποιούν το επιχείρημα «πού πάνε αυτοί; Αυτούς δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους!».

Δεν γίνεται όμως έτσι ρε παιδιά! Θυμίζουμε πλέον μια κοινωνία με μυαλά γερόντων που το καλοκαίρι δεν αντέχουν την ζέστη και παρακαλάνε να έρθει γρήγορα ο χειμώνας, αλλά το χειμώνα δεν αντέχουν το κρύο και εύχονται να φτάσει πάλι γρήγορα το καλοκαίρι.

Αν είναι να έρθει μια αλλαγή στην πολιτική ζωή του τόπου, κάποιοι πρέπει να τη φέρουν. Όχι κατ’ ανάγκη ο Σ. Θεοδωράκης, αλλά κάποιοι άνθρωποι. Παλιοί ή νέοι; Έμπειροι ή άπειροι; Φθαρμένοι ή άφθαρτοι; Καταξιωμένοι ή άσημοι; Εσείς ή κάποιοι άλλοι; Δεν ξέρω ποιοι, αλλά κάποιοι πρέπει να είναι!

Καμιά αλλαγή δεν έρχεται μονάχη, κι όσο με ζήλο τρέχουμε να προφτάσουμε την προκαταβολική καταδίκη του όποιου νέου εγχειρήματος, τόσο μάλλον ταυτιζόμαστε με τους «κακούς πολιτικάντηδες» που οι ίδιοι τους καταδικάζουμε.