ΠΛΗΣΙAΖΕΙ Η ΣYΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΓAΝΤΩΝ

Η κατάσταση στην Ουκρανία δείχνει αν μη τι άλλο ότι ο πλανήτης βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, η οποία ενέχει τον μέγιστο κίνδυνο μιας γενικευμένης σύρραξης, όσο κι αν λυπηρό ακούγεται αυτό. Άλλωστε τις αποφάσεις τις λαμβάνουν άλλοι και όχι το θέλω του καθενός από εμάς. Τα τελευταία χρόνια, στην Ευρώπη και στον χώρο της Μεσογείου, οι συγκρούσεις είχαν την μορφή «ξαφνικών» εξεγέρσεων με πράκτορες και μισθοφόρους κυρίως δυτικών συμφερόντων να τις οργανώνουν, προκειμένου οι όποιες χώρες να συμβαδίζουν με τις «επιταγές» της παγκοσμιοποίησης, η οποία επιδιώκει με αφορμή την οικονομική κρίση να «ενώσει» όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες σε μία ενιαία διοικητική οντότητα.

Εμπόδιο σε αυτή την προοπτική στέκεται η Ρωσία του Πούτιν, προωθώντας την δημιουργία ενός ευρασιατικού κράτους με το Κρεμλίνο κινητήριο δύναμη του όλου εγχειρήματος. Έτσι Ρωσία και Δύση έχουν «συγκρουστεί» πολλάκις σε διπλωματικό επίπεδο με στόχο την επικράτηση της μίας ή της άλλης πλευράς. Παράδειγμα το σκληρό πόκερ που παίχτηκε στην Συρία με την Μόσχα να αποτρέπει νατοϊκή επέμβαση στην χώρα και όλοι να συμφωνούν πως η διπλωματία θα έδινε για άλλη μια φορά (προσωρινά) την λύση. Αυτή την φορά όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, καθώς η  Ουκρανία συνορεύει με την Ρωσία και ενδεχόμενη ενσωμάτωσή της στην ΕΕ θα σημάνει την παράδοση της χώρας στο ΝΑΤΟ, το οποίο έχει αναλάβει την κηδεμονία του ευρωπαϊκού trust κρατών.

Η Ουκρανία ανήκει, κακά τα ψέματα, στον ζωτικό χώρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ο ρωσικός στρατός είχε πολεμήσει σκληρά για την απελευθερώσει από τους Ναζί. Εγκατάσταση της ατλαντικής συμμαχίας στην χώρα θα έφερνε την Ρωσία σε εξαιρετικά δυσχερή αμυντική θέση, καθώς οι Ρώσοι ανέκαθεν επιθυμούσαν να έχουν χώρο από και προς τα σύνορά τους, προκειμένου να μπορούν να ελίσσονται στρατιωτικά. Επιπλέον ο ρωσικός στόλος εξακολουθεί να ελλιμενίζεται, από τον 18ο αιώνα, στην Σεβαστούπολη της Κριμαίας.

Η Ρωσία, όπως και κατά την πορτοκαλί επανάσταση του 2004, βλέπει, και όχι άδικα, πίσω από τις εξτρεμιστικές «διαδηλώσεις» το μακρύ χέρι της Ουάσιγκτον, που επιχειρεί να εγκαταστήσει μια φιλοδυτική κυβέρνηση με στόχο την περικύκλωση και την μόνιμη αποδυνάμωση της «Αρκούδας», της οποίας τα κοιτάσματα έχουν μπει εκ νέου στο μάτι των αμερικανικών πολυεθνικών, αφού επί Γιέλτσιν τα ήλεγχαν. Από την άλλη, αν η Ουκρανία περάσει στον απόλυτο έλεγχο του Κρεμλίνου, η Ρωσία θα γίνει απόλυτος κυρίαρχος στην περιοχή της Ευρασίας.

Για την Ουάσινγκτον υπάρχει επίσης ο κίνδυνος γερμανό-ρωσικής συνεννόησης στην περιοχή εις βάρος των συμφερόντων της. Επομένως η παρούσα εμπλοκή των Ευρωπαίων στην Ουκρανία βλάψει ίσως ανεπανόρθωτα τις ρώσο-ευρωπαϊκές σχέσεις, αποτρέποντας μια τέτοια καταστροφική για τις Η.Π.Α. προοπτική. Οι Αμερικανοί θέλουν λοιπόν να κρατήσουν την Ρωσία όσο το δυνατόν πιο μακριά από την Ουκρανία, ωστόσο αυτή βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορά της για να ενταχθεί στην ΕΕ, όπως π.χ. οι πρώην σοβιετικές χώρες της Βαλτικής.

Οι Ρώσοι δεν πρόκειται να παραιτηθούν από τα συμφέροντά τους στην Ουκρανία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η χώρα απειλείται με διχοτόμηση σε φιλοδυτικό και φιλορωσικό κομμάτι (ανατολική και νότια Ουκρανία όπου ζουν ρωσόφωνοι και ρωσόφιλοι). Το θέμα είναι με ποιον τρόπο θα καταλήξει, εάν φυσικά καταλήξει, η Ουκρανία σε διαμελισμό. Σε περίπτωση κλιμάκωσης των συγκρούσεων, ουδείς μπορεί να αποκλείσει την ρωσική επέμβαση στην περιοχή, όπως ακριβώς συνέβη στην Γεωργία το 2008 σε ανάλογη περίπτωση.

Εξάλλου τίθεται το ερώτημα, εάν η Ρωσία αναγκαστεί να αποδεχθεί, δίχως να αντιδράσει, απώλεια ουκρανικών εδαφών και άρα έλευση των δυτικών δυνάμεων πιο κοντά στα σύνορά της. Πάντα υπάρχει και το «όπλο» του φυσικού αερίου, από το οποίο εξαρτάται τόσο η φτωχή Ουκρανία, όσο και η Ευρώπη. Μην ξεχνάμε τέλος ότι οι συνομιλίες στην Γενεύη ΙΙ σε σχέση με την Συρία απέτυχαν, γεγονός που δείχνει πως η διπλωματία ασθενεί.

Όπως και να έχουν τα πράγματα ο κλοιός γύρω από την Ρωσία σφίγγει επικίνδυνα και δυστυχώς για τον πλανήτη αργά ή γρήγορα θα ζήσουμε τελικά σύγκρουση «γιγάντων», καθότι οι αφορμές έχουν αυξηθεί σε επικίνδυνο βαθμό. Η ιστορία θα επαναληφθεί και τα πλιάτσικα θα δώσουν την σειρά τους σε πραγματική μάχη με τεχνολογίες ανεπτυγμένες και στρατούς εδώ και καιρό προετοιμασμένους. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΣΕ ΟΜΙΧΛΗ…

Παίρνοντας στα χέρια σου έναν γεωγραφικό χάρτη της γης, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει το μάτι σου πάνω στην Ελλάδα. Για να την ξετρυπώσεις, θα έπρεπε να ήσουν Ιάπωνας τουρίστας με νέα φωτογραφική κάμερα αναζητώντας τον φωτεινό τόπο των επόμενων φωτογραφιών σου. Θα έπρεπε να ανήκεις σε εκείνους τους Βοριοευρωπαίους τουρίστες που έκλειναν τις καλοκαιρινές διακοπές της επόμενης χρονιάς, την ώρα που αγόραζαν Χριστουγεννιάτικα δώρα. Ίσως πάλι να ανήκες στη φυλή των ανθρώπων που ζούνε στο μεταίχμιο, στο περίπου, επιλέγοντας χώρες που έχουν από γεννησημιού τους γεωγραφικό (και όχι μόνο) δίλημμα.

Έτσι κάπως και η Ελλάδα: μισή Ανατολή, μισή Δύση. Ένα τρίτο Αφρική, ένα τρίτο Βαλκάνια, ένα τρίτο Ευρώπη. Δαντέλα τα παράλια, βουνοκορφές που κάποτε οδηγούσαν στο βασίλειο των Θεών. Μισή ημέρα με τσιγάρο και βλαστήμια στην άκρη της γλώσσας σε μία καθημερινότητα, που θα αναποδογύριζες  αν γινόσουν πρωθυπουργός, και άλλη μισή νύχτα με τσιγάρο και λάγνο βλέμμα αναβιώνοντας τον μύθο του μεσογειακού εραστή. Ένα τρίτο δημόσιοι υπάλληλοι, άλλο ένα τρίτο προϊστάμενοι και αφεντικά (ποτέ του εαυτού μας) και άλλο ένα τρίτο να παλεύει να σκουπίσει αυτά τα βουνά από τσιγάρα που κρύβονταν κάτω από τα κόκκινα γαρύφαλλα ενός ενοχικού αριστερού παρελθόντος και μπουκάλια από ουίσκι μιας καπιταλιστικής (ακόμα πιο ενοχικής) δυτικής κουλτούρας.

Και εκεί που ζούσαμε τον μύθο μας, εκεί που νομίζαμε πως ο Περικλής μας παρέδωσε τα χρυσά κλειδιά της πόλης οπότε ποιος ο λόγος να αλλάξουμε κλειδαριά, κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να αλλάξουν αυτές τις κλειδαριές. Όχι, δεν αγόρασαν ελληνική γη στα νησιά μας (τουλάχιστον όχι μαζικά). Όχι, δεν αγόρασαν τη συνείδησή μας (τουλάχιστον όχι φανερά, αν και το Ctrl, Alt, Del έφτανε για να επιδιορθώσει προβλήματα που παλιότερα λύνονταν με τάβλι-ούζο κάτω από τον ήλιο). Αυτοί λοιπόν οι ανιστόρητοι (κατά τα δικά μας πρότυπα) Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι αγόρασαν τα χρέη μας και ήρθαν να μας ζητήσουν τον τόκο μια ωραία πρωία.

Ναι, ήταν πολύ όμορφη εκείνη η πρωία. Είχε λιακάδα, λεφτά υπήρχαν και μόλις είχαμε εκλέξει ακόμα μια κυβέρνηση που θα έφερνε την αλλαγή και την ευημερία που είχαν τολμήσει να μας αμφισβητήσουν. Και όμως, στην πορεία φάνηκε πως αυτές οι ομάδες από κοράκια είχαν διαβάσει πολύ καλύτερα από εμάς τον Τρωικό πόλεμο, και έστειλαν αμέτρητα ATM τα προηγούμενα χρόνια για να μας εγκλωβίσουν μέσα τους, σε μια χώρα που οι Ωραίες Ελένες έρχονταν με βίζα (ή μέσω βίζιτας), σαν τις ύαινες μιας στέπας, που έλιωνε τα παλαιολιθικά της τείχη από χιόνι, με χαβιάρι και βότκα.

Και ενώ βουλιάζαμε στο χρέος, και ενώ τα τσιγάρα έγιναν στριφτά και το ουίσκι τσίπουρο, και ενώ ο όρος αφεντικό έγινε ανέκδοτο, ξαφνικά ήρθε το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν ξέρω πως το μετράνε αυτό, δε γνωρίζω στατιστικές μελέτες και οικονομικά μοντέλα. Αλλά αν υποψιαστώ πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι οι ορδές από ανέργους, που ορατά πλεονάζουν έναντι των θέσεων εργασίας, τότε κάποιος μας δουλεύει. Αν όχι το γερμανικό δίδυμο που στήνει κάλπικους καυγάδες για τη σωτηρία μας, τότε σίγουρα ο καιρός, αφού μόλις ανακαλύψαμε πλεόνασμα, έριξε ομίχλη, λες και η ευημερία πάει κοστούμι με τον κακό μας τον καιρό. Γι αυτό σου λέω, μέχρι να γευτούμε το πλεόνασμα, ας χορτάσουμε βορειοευρωπαϊκή ομίχλη…

ΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

29 Αυγούστου 2004. Θα ‘ταν δε θα ‘ταν 8 η ώρα. Το σούρουπο ήταν στα σκαριά. Άλλες μέρες γινόταν χαμός στη γειτονιά. Παιδικές φωνές, μαλώματα συζύγων, βογγητά παππουδογιαγιάδων. Οι γνωστοί ήχοι κάθε χωριού το καλοκαίρι. Όμως τότε κανείς. Λες κι έπεσε ελονοσία και τους θέρισε όλους. Μονάχα ανοιχτά παράθυρα και κόσμος στα μπαλκόνια με ένταση των τηλεοράσεων στο τέρμα υπήρχαν. Κι εκεί που ‘χα ξεχάσει τι συνέβαινε, άκουσα ένα μεγάλο φύσημα και μια «Καλή αντάμωση» και τότε θυμήθηκα: Θα ‘σβηναν μια φλόγα και θα γινόταν στην Αθήνα του Κουτρούλη ο γάμος. Σαν χθες ήταν. Και δεν έφτανε η απερίγραπτη χαρά των Αγώνων, που μας έκαναν εθνικά υπερήφανους και ηθικά εξαγνισμένους, αλλά ήρθαν κι έργα, υποδομές... 

Μάλιστα. Χαμός! Τα ‘λεγα στους άλλους στο χωριό και δε με πίστευαν, ώσπου τους έδειξα το σουβενίρ εισιτήριο απ’ τα διόδια της γέφυρας του Αντιρρίου. Ήθελε η μάνα σου να πάει να δει την πρώτη της ξαδέρφη που γέννησε. Και τι κατάλαβε; Ύστερα χώρισε, της πήρε ο άντρας της το παιδί λόγω ακαταλληλότητας και πήγαν στο βρόντο και τα λεφτά και η γέφυρα. Τις άλλες φορές, όποτε περνούσα, έπαιρνα το πλοίο και έβγαζα τη γέφυρα φωτογραφία. Και τα διόδια ασφαλώς.

Ύστερα, η ιστορία άλλαξε πάλι δυο-τρεις σελίδες κι έφτασε στο κεφάλαιο: «εθνική σωτηρία». Υπήρχαν λεφτά, και μάλιστα πολλά! Κι ας έλεγαν «οι άλλοι» ό,τι ήθελαν. Σκευωρίες και τεχνάσματα... Ναι! Και κόσμος πολύς υπήρχε που πίστεψε στα λεφτά αυτά. Στον Θεό είχε μείνει λίγο χώρος στην άκρη, για να πιστέψει κανείς. Κάποια στιγμή θα τον θυμόνταν κι Αυτόν. Όταν θα ‘καναν τον σταυρό τους, θαυμάζοντας την εθνική μας υποτέλεια σε ανταπόκριση από το Καστελόριζο. Η αντιμετώπιση της κρίσης με την υποδοχή της διεθνούς επίβλεψης από τους Ευρωπαίους εταίρους και αδερφούς είχε ξεκινήσει από την τουριστική προώθηση των νησιών μας. Το βασικό όμως και κρυφό νόημα ήταν όχι η διαφήμιση στους λαίμαργους για ήλιο τουρίστες, αλλά στους πεινασμένους για χρήμα δανειστές.

Κι ενώ δεν μπορούσα να χωνέψω τι συνέβαινε, πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα άνω – κάτω σε μια τόσο υγιή πολιτικά και οικονομικά κοινωνία, συνειδητοποίησα παράλληλα ότι δεν ήξερα το νόημα της αληθινής χαράς. Πήρες το πτυχίο σου κι έγινες και με τη βούλα επιστήμονας. Η ανάπτυξη ήταν προ των πυλών. Έτσι μας διαβεβαίωνε ο νεαρός μας πρωθυπουργός, όσο κι αν προσπαθούσε ο βάρβαρος απόγονος του Αδόλφου από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πείσει για το αντίθετο.

Ήταν Κυριακή του Θωμά, όταν έχασα τη μητέρα σου. Το θυμάσαι; Μη δακρύζεις. Δεν θα το ‘θελε. Τι κι αν έμεινες με το πτυχίο; «Το κύρος είναι πιο βαρύ απ’ το χρήμα, κι ας μην μπορείς να το ξοδέψεις.». Έτσι έλεγε ο πατέρας μου. Μα το κύρος δε σε κάνει κύριο στους έξω, παρά μόνο στους μέσα. Και τότε σε κέρδισε το εξωτερικό και σε ‘χασε η χώρα σου. Κι εγώ. Λιγάκι, όχι πολύ. Να μέχρι να στεγνώσει αυτό το δάκρυ που μόλις πέφτει, είχες γίνει ανάμνηση στην καρδιά μου, γιατί πλέον μόνο μ’ αυτή σκεφτόμουν. 

Τα μυαλά μου τα ‘χαν πάρει οι άλλοι στο σκλαβοπάζαρο των ιδεών τους. Κοψοχρονιά, μη φανταστείς. Και, πλέον... Να ‘σαι πάλι δω, για να σε δω. Να σου ζητήσω συγγνώμη που σε ‘φερα σε έναν πλαστικό κόσμο. Εφόδια μη ζητάς. Τα φτερά του Ίκαρου θα σου δώσουν. Με ένα ίσως πια θα σε χαιρετίσω και θα σβήσω το φεγγάρι, γιατί ντρέπομαι να αντικρίζω τις σκιές των ενοχών μου.Αθήνα, κάποια στιγμή στο μέλλον.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2010. Στα τέλη του μήνα εκείνου, μετά το σοκ συνειδητοποίησης του Νταβός, όπου η Ελλάδα ήταν το μόνο θέμα στα χείλη των υψηλών προσκεκλημένων, και μετά την αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης – ποιος το θυμάται, άραγε; – να αναστρέψει τη ραγδαία επιδεινούμενη κατάσταση, η κυβέρνηση Παπανδρέου ετοιμαζόταν να προωθήσει τις πρώτες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς του Δημοσίου.

Θα εγκατέλειπε έτσι οριστικά τα κεϊνσιανά προεκλογικά της όνειρα, σε μια ύστατη προσπάθεια να εξευμενίσει τους θεούς των αγορών και να αποφύγει την κρίση χρέους. Ως οδυνηρά γνωστόν, κι αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό, με αποτέλεσμα δύο μήνες αργότερα η Ελλάδα να ζητήσει την ενεργοποίηση του νεοπαγούς μηχανισμού στήριξης και να θέσει εαυτόν υπό την κηδεμονία της τρόικας.

Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνο τον Φεβρουάριο, όταν είχε σφραγιστεί οριστικά και αμετάκλητα το εισιτήριο της χώρας για το Καθαρτήριο των μνημονίων, η κρίση χρέους δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί, ενώ η πραγματική οικονομία παραμένει σε κώμα και το κοινωνικό κράτος – ήδη διάτρητο πριν το 2010 – έχει μετατραπεί σε ερείπια. Το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει δραστικά, αλλά σε μια ιδιόμορφη κατεύθυνση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, η νέα αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και η Χρυσή Αυγή, η νέα πολιτική δύναμη που γέννησε η κρίση, διαφωνούν σε πολλά, αλλά συμφωνούν τουλάχιστον σε αυτό: ότι η ρίζα της εθνικής καταστροφής είναι το μνημόνιο, για το οποίο ευθύνονται οι ξένοι και οι ντόπιοι υποτελείς τους (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), όχι η πολιτική δανειακής Λωτοφαγίας των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτή η θεμελιώδης συμφωνία είναι που κρύβεται πίσω από εξαμβλώματα όπως η υποψηφιότητα Καρυπίδη.

Παρ' όλα αυτά, τον Φεβρουάριο του 2014 υπάρχουν δεδομένα που δικαιολογούν την ελπίδα για τη χώρα μας. Το κυριότερο είναι η εξάλειψη των δίδυμων ελλειμμάτων – του δημοσιονομικού (αν εξαιρέσουμε τους τόκους των δανείων) και του εξίσου σημαντικού ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Αμφότερα είχαν ξεπεράσει παραμονές της κρίσης το 15% του ΑΕΠ. Και στις δύο περιπτώσεις, η δραστική αυτή αλλαγή της εικόνας δεν έγινε όπως θα έπρεπε, γεγονός που δημιουργεί ανησυχία για το μέλλον. 

Οι συντριπτικοί νέοι φόροι δεν θα ήταν τόσο συντριπτικοί και οι πιο άδικες περικοπές δαπανών θα είχαν αποφευχθεί αν το πολιτικό σύστημα ήθελε και ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός μπορούσε να πλήξει καίρια τη μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή. Ο ισοσκελισμός των τρεχουσών συναλλαγών επετεύχθη πολύ περισσότερο χάρη στην καταβύθιση των εισαγωγών παρά στην αύξηση των εξαγωγών.

Το ξαναλέμε όμως: η εξάλειψη των δίδυμων ελλειμμάτων αποτελεί άθλο, κι αν δεν είναι ικανή συνθήκη για την ανάκαμψη, σίγουρα είναι απαραίτητη. Σε μία περίοδο όπου τα διεθνή κεφάλαια στρέφονται ξανά προς τις ανεπτυγμένες οικονομίες και με την Ευρωζώνη να εξέρχεται – αγκομαχώντας, έστω – από την ύφεση – δίνουν ένα ζωτικό σημάδι ότι η Ελλάδα έχει βάλει τάξη στα δημόσια οικονομικά της και μπορεί να αποτελέσει ξανά προορισμό επενδύσεων.

Για να επιστρέψω, όμως, στην πηγή της ανησυχίας, που εξακολουθεί να είναι η πολιτική σκηνή. Η κυβέρνηση, παρά τις καλές προθέσεις ορισμένων υπουργών, μοιάζει να μην έχει άλλες δυνάμεις. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες που τη στηρίζουν δεν δείχνουν διατεθειμένες για καμία άλλη σύγκρουση, με κανέναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, παλινωδεί μεταξύ ρεαλισμού και ακροτήτων, καθώς συνειδητοποιεί ότι κάτω από το αντιμνημονιακό δέντρο έχουν βρει γόνιμο έδαφος διάφορα επικίνδυνα ζιζάνια.

Η πολιτική συζήτηση, εν τω μεταξύ, ακροβατεί μεταξύ αγανακτισμένου αντισυστημισμού – οργής χωρίς πρόγραμμα – και ενός βαθύτατου αυτισμού του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού. Πρόσφατα κάλυψα την παρουσίαση του βιβλίου του Προκόπη Παυλόπουλου, για την οποία άνοιξαν τρεις όροφοι της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για τη διαχείριση της κοσμοσυρροής. Όπως αντιλήφθηκα από την παρουσίαση, ο επί πέντε χρόνια κορυφαίος υπουργός των κυβερνήσεων Καραμανλή δεν αναφέρεται καθόλου στην κυβερνητική του θητεία στο πόνημά του.

Αντ’ αυτού οδύρεται για τους κακούς Ευρωπαίους, το θεσμικό έκτρωμα που αποτελεί η τρόικα και τον «νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο» (για το ποιος μας οδήγησε κατευθείαν στην αγκαλιά της, ούτε κουβέντα). Αλλά θα μου πείτε, εδώ κατεβαίνει για δήμαρχος της Αθήνας ο Νικήτας Κακλαμάνης – είναι σαν ο Μπέρνι Μέιντοφ να βολιδοσκοπεί τους πρώην επενδυτές του για να στήσει νέο hedge fund. Μεταξύ αυτών και των κραυγών του αντιπροέδρου της κυβέρνησης ότι έσωσε τη χώρα και ότι προστάτευσε το 65% του διαθέσιμου εισοδήματος των Ελλήνων (ένας άλλος τρόπος να πει ότι το μείωσε κατά 35%), είναι να αναρωτιέται κανείς: για τόσο ηλίθιους μας παίρνουν;

Έτσι έχουν τα πράγματα τέσσερα χρόνια αφού ξεκίνησε η τελική διολίσθηση προς την κρίση χρέους: τα δημόσια οικονομικά είναι πολύ καλύτερα, η οικονομία, παρότι βρίσκεται στον βυθό, έχει προοπτικές, αλλά οι πολιτικοί – συστημικοί και αντισυστημικοί, «μνημονιακοί» και αντιμνημονιακοί – δείχνουν ανίκανοι να μάθουν από τα λάθη τους. Δυστυχώς, η εμμονή τους στον κομματισμό και τις κραυγές, η προχειρότητα στη διαχείριση κάποιων και η άγνοια κινδύνου άλλων, σημαίνει ότι ακόμα κινδυνεύουμε, παρότι φτάσαμε στην πηγή, να μείνουμε χωρίς νερό.