Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ ΗΓΕΤΕΣ...


Φανταστείτε την εικόνα: Μόλις ο Εγκέλαδος τραυμάτισε μια από τις ωραιότερες γωνιές της χώρας μας, έναν επίγειο παράδεισο με παγκόσμια φήμη, αεροπλάνα απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης να έφταναν το ένα μετά το άλλο στο αεροδρόμιο του Αργοστολίου. Η Γερμανία να έστελνε κινητή ιατρική μονάδα, η Αυστρία εξοπλισμένες σκηνές, η Φινλανδία προκάτ σπίτια που συναρμολογούνται στο πι και φι και οι Γάλλοι τα άπειρα καλούδια τους σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Κι από κοντά, χιλιάδες εκπαιδευμένοι εθελοντές, που θα στήριζαν πρακτικά και ψυχολογικά τους τρομαγμένους πολίτες.

Πόσο θα κόστιζε αυτό στις ισχυρές χώρες της Ευρώπης; Ψίχουλα μέσα στους γιγαντιαίους προϋπολογισμούς τους. Θα ήταν όμως η πιο ισχυρή, ζωντανή και ουσιαστική καμπάνια για την ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Θα ήταν η απάντηση στην κόρη του Λεπέν που σαρώνει στο Παρίσι με το σύνθημα ότι η Ευρώπη είναι ένα ψέμα. Θα ήταν ράπισμα στη Χρυσή Αυγή και στα αντίγραφά της που φυτρώνουν σαν μανιτάρια.

Τώρα, μια εβδομάδα μετά τον καταστροφικό σεισμό, ο αρμόδιος επίτροπος ψελλίζει ότι θα προσπαθήσει να εντάξει την Κεφαλονιά στο Ταμείο Αλληλεγγύης. Για να δικαιωθούν έτσι όσοι αποκαλούν τους ανήμπορους και μοιραίους Ευρωπαίους ηγέτες λογιστές και τοκογλύφους, που το μόνο «όραμά» τους είναι να δέσουν την Ελλάδα για ακόμη πενήντα χρόνια με μνημόνια και να λεηλατήσουν τον πλούτο της. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ


ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


Οι διπλές εκλογές που έχουμε μπροστά μας είναι οι τρίτες από το 2010 και μετά, δηλαδή στο διάστημα της εν εξελίξει κρίσης. Είναι όμως οι πρώτες που διεξάγονται σε ένα κλίμα σχετικής ηρεμίας, όση ηρεμία τέλος πάντων επιτρέπει η συγκυρία στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά. Μεσολάβησαν οι δημοτικές του 2010 όπου ακόμη η κρίση δεν είχε δείξει όλα τα δόντια της, καθώς και οι απανωτές εθνικές του 2012 που διεξήχθησαν σε κλίμα πόλωσης λόγω και των κρίσιμων διακυβευμάτων τους. Οι διπλές εκλογές του προσεχούς Μαΐου, όμως, έχουν το πλεονέκτημα να μη θέτουν στους πολίτες κανένα εκβιαστικό δίλημμα (όσο κι αν τα επιτελεία των κομμάτων θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν για το αντίθετο).

Κι ωστόσο, οι εκλογές αυτές παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα ιδιορρυθμία, τόσο σημαντική μάλλον που κανείς δεν τολμά να την παραδεχτεί. Είναι οι πρώτες που διεξάγονται σε ένα κλίμα συνειδητοποίησης, από την πλευρά των πολιτικών και των πολιτών, της σπάνης των δημόσιων πόρων. Να το πω πολύ απλά: το κλασικό προεκλογικό σύνθημα της μεταπολίτευσης «λεφτά υπάρχουν» – που μόνο από ένα παιχνίδι της συγκυρίας χρεώθηκε αποκλειστικά στον Γ.Α. Παπανδρέου - ακούγεται πλέον μόνο ως ανέκδοτο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι διαφωνίες επ’ αυτού στα δύο κυρίαρχα κόμματα όσο πάνε και περιορίζονται, και σε λίγο θα έχουν εκλείψει.

Προσπαθήστε να φανταστείτε ακόμη και τον χυδαιότερο λαϊκιστή να υπόσχεται δημοσίως το επόμενο διάστημα ότι, π.χ., θα διορίσει τόσους στους ΟΤΑ. Θα ήταν ή όχι καταγέλαστος; Με ή χωρίς Μνημόνιο (το οποίο άλλωστε οδεύει στο τέλος του), δεξιοί και αριστεροί γνωρίζουν πια ότι χωρίς πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και άρα χωρίς αυτοσυγκράτηση στην παροχολογία, καμία κυβέρνηση ή δημοτική αρχή δεν θα μπορεί στο εξής να μακροημερεύσει.

Το γεγονός αυτό έρχεται να ανατρέψει τη βαθιά εδραιωμένη μεταπολιτευτική συναίνεση πολιτών και πολιτικών η οποία βασιζόταν σε αυτή τη συνενοχή σε σχέση με τη διαχείριση των δημόσιων πόρων. Κατά την άποψή μου, αυτό είναι απελευθερωτικό για τους πολίτες. Οι πελατειακές εξαρτήσεις κάθε είδους και η υποσχεσιολογία είναι προφανές ότι θολώνουν την κρίση μας. 

Όταν όμως όλα όσα διακυβεύονται δεν αφορούν παρά μόνο το δημόσιο συμφέρον και το ποιος το προασπίζεται καλύτερα, τότε ο ψηφοφόρος καλείται να κάνει επιλογές με πιο ανιδιοτελή κριτήρια. Μόνο που η προσωπική του ευθύνη είναι μεγαλύτερη, διότι αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Υπό αυτή την έννοια, πριν βρεθεί κανείς ενώπιον της κάλπης, νομίζω ότι θα έπρεπε να σκεφτεί τα εξής:

1.Πρώτα και κύρια να πάει να ψηφίσει. Την αποχή δεν την υπολογίζει κανείς από το παλιό πολιτικό σύστημα. Οσο και να λένε ότι δήθεν «έλαβαν το μήνυμα», δεν δίνουν δεκάρα, εφόσον δεν μένουν άδειες οι θέσεις στη Βουλή ή το δημοτικό συμβούλιο.

2.Να τιμωρήσει τους «μαϊντανούς» των ΜΜΕ. Εκείνος ο καλά δικτυωμένος υποψήφιος που ξημεροβραδιάζεται στα κανάλια, παίρνει μια θέση από ένα καινούργιο πρόσωπο το οποίο μπορεί να είχε κάτι άλλο και πιο ενδιαφέρον να μας πει.

3.Να είναι καχύποπτος με τα «προϊόντα» του κομματικού σωλήνα. Τα πολιτικά κόμματα γενικά παραμένουν πυλώνες της δημοκρατίας, ένας υποψήφιός τους, ωστόσο, που είναι κατ’ επάγγελμα κομματάνθρωπος από τα 18 του, πρέπει να κριθεί πιο αυστηρά από το εκλογικό Σώμα, για ευνόητους λόγους.

4.Να διαβάσει προσεκτικά τα βιογραφικά των υποψηφίων και τα προεκλογικά προγράμματα των συνδυασμών. Δεν απαιτεί τόσο χρόνο όσο νομίζουμε, και είναι σίγουρο ότι θα μας αποκαλύψει πράγματα. Πρέπει να πιέσουμε τους πολιτικούς μας να είναι πιο συγκεκριμένοι και σαφείς στο τι θα κάνουν, ώστε να μπορούν να ελεγχθούν και καλύτερα εκ των υστέρων.

5.Να προσέξει περισσότερο το είδος της εκστρατείας που διεξάγει ο υποψήφιος. Οι πολύ ακριβές, επιθετικές και αντι-οικολογικές πρέπει να μας βάζουν ψύλλους στ’ αυτιά για το ποιόν του.

6.Κατ’ επέκταση, να δίνει μεγαλύτερη σημασία στα επιχειρήματα των υποψηφίων και όχι στο επώνυμό τους. Ξεχάστε για λίγο ποιος μιλάει και από ποιο κόμμα προέρχεται, και ακούστε αν έχει να πει κάτι ενδιαφέρον. Μην αδιαφορήσετε ούτε για το ύφος του. Είναι το μισό της ουσίας του επιχειρήματός του.

7.Ως προς το βιογραφικό δε των υποψηφίων, να είναι πιο επιφυλακτικός με τους ανεπάγγελτους. Η ενασχόληση με τα κοινά δεν μπορεί να είναι η μόνη δουλειά κάποιου, εφ’ όρου ζωής, αλλά μια μόνο στάση σε μια σύνθετη πορεία.

Οι προηγούμενες δημοτικές εκλογές έδειξαν ότι όλο και περισσότεροι πολίτες, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, έκαναν πιο προσεκτικές επιλογές μεταξύ των υποψηφίων. Εδειξαν δηλαδή ότι την ψήφο τους τη σέβονται, ότι κάτι αλλάζει υπόκωφα και ερήμην του πολιτικού συστήματος. Η σταυροδοσία στις ευρωεκλογές (ασχέτως του τρόπου και των λόγων που επιβλήθηκε) υποχρεώνει τους πολίτες να είναι διπλά προσεκτικοί. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται για τα επόμενα 4 χρόνια.


Η… ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΟΣ


Αποβιομηχάνιση + υπερφορολόγηση + ανεργία = θετικό πρόσημο 
στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της χώρας

Πανηγυρισμοί για το… θαύμα, κουβέντα για το δράμα στη βιομηχανία. Ενα ακόμα οικονομικό θαύμα έχει να επιδείξει η ελληνική κυβέρνηση. Στον σύντομο βίο της εξαφάνισε και το έλλειμμα στις διεθνείς συναλλαγές της χώρας! Μετά από πολλές δεκαετίες το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφάνισε θετικό πρόσημο το 2013 (1,2 δισ. ευρώ), επίτευγμα που χαιρέτισε με ανακοίνωσή του το υπουργείο Οικονομικών, εξαίροντας μάλιστα τη… λαμπρή προοπτική που ανοίγεται για την ελληνική οικονομία μετά την εξαφάνιση των δίδυμων ελλειμμάτων (του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών). Βέβαια, οι παράγοντες που οδήγησαν στην εξάλειψη του ελλείμματος του ισοζυγίου φαίνεται ότι αποτελούν… μικρή λεπτομέρεια για την κυβέρνηση. Οι έννοιες αποβιομηχάνιση, καταβαράθρωση της μεταποίησης, υπερφορολόγηση και ανεργία είναι άγνωστες στο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο.

Με εξαίρεση την περσινή καλή τουριστική σεζόν (στην οποία συνέβαλαν συγκυριακά και οι εξελίξεις σε γειτονικές χώρες, όπως η Αίγυπτος και η Τουρκία), οι υπόλοιποι κλάδοι της οικονομίας πνέουν τα λοίσθια. Ακόμα και οι εξαγωγές, οι οποίες κατά τη διετία 2011-2012 αυξήθηκαν με διψήφιο ποσοστό, το 2013 υποχώρησαν έστω και οριακά (0,2%), παρά την καταλυτική συνεισφορά των πετρελαιοειδών. Η κόπωση, ο ΦΠΑ που δεν επιστρέφεται εγκαίρως από το κράτος και το ισχυρό ευρώ φρέναραν την ανοδική τροχιά μετά την προαναφερθείσα διετία. 

Μεταποίηση και βιομηχανική παραγωγή βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο. Ακόμα και παραδοσιακοί κολοσσοί, όπως οι χαλυβουργίες, οδηγούν τους εναπομείναντες εργαζόμενους σε προγράμματα διαθεσιμότητας και εθελουσίας εξόδου. Ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός, ο οποίος τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν ο βασικός παράγοντας του τεράστιου ελλείμματος στο ισοζύγιο των διεθνών συναλλαγών της χώρας, πλέον εξέλιπε. Ποιος εξοπλισμός να εισαχθεί και για πού… Στο σύνολό της πέρυσι η αξία των εισαγωγών μειώθηκε κατά 5%.

Μόλις χθες η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοίνωσε τα στοιχεία του 2013 για τον τζίρο και τις παραγγελίες στη βιομηχανία. Τα στοιχεία αυτά - τα οποία δεν σχολίασε όπως έπραξε στην περίπτωση του ισοζυγίου το υπουργείο Οικονομικών - δείχνουν ότι σε μέσο επίπεδο ο τζίρος στην εγχώρια βιομηχανία σημείωσε την περασμένη χρονιά μείωση κατά 6,4%, μετά και από τη σημαντική πτώση κατά 11,8% τον περασμένο Δεκέμβριο. Ειδικά δε, ο τζίρος των μεταποιητικών βιομηχανιών, από την πορεία του οποίου επηρεάζεται άμεσα η απασχόληση, περιορίστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο κατά 12% και στο σύνολο του 2013 κατά 6,6%. 

Πτώση 6,9% σημείωσαν και οι νέες παραγγελίες στην εγχώρια βιομηχανία την περασμένη χρονιά, μετά και από τη μείωση κατά 7,5% που κατέγραψε τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο γενικός δείκτης νέων παραγγελιών στη βιομηχανία (σύνολο εγχώριας και εξωτερικής αγοράς) παρουσίασε μείωση 7,5% τον Δεκέμβριο 2013 σε σύγκριση µε τον αντίστοιχο δείκτη του Δεκεμβρίου 2012, έναντι μείωσης 9,1% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση το 2012 προς το 2011.

Μισή αλήθεια «Το πλεόνασμα στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας σε συνδυασμό με το πρωτογενές πλεόνασμα που επετεύχθη στον κρατικό προϋπολογισμό το 2013 εξαλείφουν πια τα δύο αίτια της ελληνικής οικονομικής κρίσης, δηλαδή τα μεγάλα δίδυμα ελλείμματα στον προϋπολογισμό και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών», αναφέρει στον… πανηγυρικό της η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών. Μόνο που δεν παραθέτει και τα στοιχεία για την πορεία της βιομηχανίας, της μεταποίησης, της οικοδομής, της κατανάλωσης, της πτώσης του διαθέσιμου εισοδήματος και της ανεργίας. Πλεονάσματα υπάρχουν όταν δεν καταναλώνεις και ως Δημόσιο δεν πληρώνεις…

ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ


Πρόσφατα, ήρθε στο φως της δημοσιότητας η περίπτωση της ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης» (ΔΚΑ), που φέρεται να καταχράσθηκε τεράστια ποσά του δημοσίου για την αποναρκοθέτηση περιοχών της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και του Λιβάνου.

Όμως, όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα, οι ελληνικές αρχές φέρεται να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά και μόνο στο θέμα της κατάχρησης των πόρων και να μην ενδιαφέρονται για την βαθύτερη πολιτική διάσταση του θέματος: το γεγονός, δηλαδή, ότι ένα μέρος των χρημάτων αυτών, όπως αποκαλύπτω παρακάτω, διοχετεύονταν στον Σερβοβόσνιο εγκληματία πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν φυγόδικος, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψή του από τις δυνάμεις της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης SFOR.

Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό θέμα που τίθεται με τις πρόσφατες αποκαλύψεις, δεν είναι μόνο αν η συγκεκριμένη ΜΚΟ «τα έφαγε», αλλά αν η συγκεριμένη ΜΚΟ αποτελούσε τον δίαυλο μέσω του οποίου παράγοντες του ΥΠΕΞ χρηματοδοτούσαν τον «μεγάλο φίλο» Κάρατζιτς, διευκολύνοντάς τον με αυτό τον τρόπο να ξεφεύγει απο τις διεθνείς διωκτικές αρχές. Αυτό που, κατά την άποψή μου, είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας είναι γιατί οι ελληνικές δικαστικές αρχές δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να διερευνήσουν το θέμα, προσπαθώντας αντίθετα να το περιορίσουν σε μία συνηθισμένη ιστορία  διαφθοράς.

Όπως είναι γνωστό, ο Κάρατζιτς κατά την περίοδο που βρισκόταν στην «παρανομία», προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψή του, περιβαλλόταν από έναν κύκλο αφοσιωμένων οπαδών και φίλων του, που είχαν δημιουργήσει ένα προστατευτικό δίχτυ γύρω του: του έβρισκαν ασφαλή κρησφυγετα, τον πληροφορούσαν για τις κινήσεις των διωκτικών αρχών και πάνω απ' όλα τον προμήθευαν με χρήματα για τα όχι ευκαταφρόνητα έξοδά του. Το κεντρικό πρόσωπο αυτού του προστατευτικού δικτύου ήταν ο Ντούσαν Τέσιτς, ο οποίος ήταν σωματοφύλακας και «κολλητός» του Σερβοβόσνιου ηγέτη. Στις αρχές Ιανουαρίου 2005 η ειρηνευτική δύναμη SFOR συνέλαβε τον Τέσιτς στη πόλη Πάλε.

Η σύλληψή του αντανακλούσε τη νέα τακτική της SFOR, που εφάρμοσε ο νέος διοικητής της ειρηνευτικής δύναμης, στρατηγός Βίτζιλ Πάκετ. Η νέα τακτική στόχευε στη σύλληψη όλων όσοι αποτελούσαν την προστατευτική ασπίδα του Κάρατζιτς. Όταν συνέλήφθη ο Τέσιτς, σύμφωνα με δηλώσεις των υπευθύνων της SFOR στα τοπικά ΜΜΕ, «άρχισε να κελαϊδά σαν πουλάκι». Και τι δεν είπε! Όμως εκείνο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη κατάπληξη των ανδρών της SFOR ήταν όταν έμαθαν ότι ο «κολλητός» του Κάρατζιτς είχε και μια άλλη, λιγότερο γνωστή, ιδιότητα: απασχολείτο απο το 2001, ως σύμβουλος, σε μια ελληνική ΜΚΟ που ασχολείτο - εικονικά, φυσικά  με την αποναρκοθέτηση της περιοχής! 

Επρόκειτο για τη γνωστή ΔΚΑ, που σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Με άλλα λόγια, μια ελληνική οργάνωση, χρηματοδούμενη επί χρόνια απο το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, χρηματοδοτούσε τον άνθρωπο εκείνον, που έπαιζε τον κύριο ρόλο στη μη σύλληψη του φυγόδικου Κάρατζιτς! Να σημειωθεί ότι τον Τάσιτς έφερε στην ελληνική ΜΚΟ ο διευθυντής της στην Βοσνία, Πάνος Κάστορας, με τον οποίο σύμφωνα με πληροφορίες μας, συνδέονταν από παλιά.

Μετά από αυτά τα γεγονότα η ελληνική ΜΚΟ μπήκε στο στόχαστρο της SFOR. Σε επικοινωνία που είχα με την εκπρόσωπο του Διεθνούς Δικαστηρίου, Φλόρενς Χάρτμαν, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, η τελευταία επιβεβαίωσε την ιστορία και εξέφρασε την τεράστια απορία της για το γεγονός ότι ελληνικά κρατικά χρήματα χρησιμοποιούντο για να ενισχύουν, στην ουσία, τον Σερβοβόσνιο φυγόδικο να αποφεύγει τη σύλληψή του από τις διεθνείς αρχές. 

Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε σε τοπικά ΜΜΕ ένας Βόσνιος, πρώην απασχολούμενος στην ελληνική ΜΚΟ, ο Τέσιτς είχε πολύ στενές σχέσεις με τον διευθυντή της οργάνωσης -και υπόδικο σήμερα- Κωνσταντίνο Τζεβελέκο. «'Οποτε ο Κωνσταντίνος μιλούσε με τον Τέσιτς» δήλωσε «χρησιμοποιούσε έναν διαφορετικό μεταφραστή, που ερχόταν ειδικά από την Αθήνα. Κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να είναι παρών στις συναντήσεις».

Να σημειωθεί ότι οι στενές σχέσεις της ελληνικής ΜΚΟ με το περιβάλλον Κάρατζιτς δεν περιορίζονταν μόνο στον Τέσιτς. Η ελληνική ΜΚΟ είχε στενές σχέσεις και με την εταιρία UNIPAK που είχε έδρα της το Πάλε και η οποία προμήθευσε, μεταξύ άλλων, στην ελληνική ΜΚΟ εργατικό προσωπικό. Επικεφαλής της UNIPAK ήταν ο Ράντομιρ Κόγιτς, ένας πρώην διευθυντής αστυνομίας, διορισμένος από τον Κάρατζιτς. Το 2003 η Ευρωπαική Ενωση απαγόρευσε στον Κόγιτς να ταξειδεύει στις χώρες-μέλη της, λόγω του ρόλου του τελευταίου στην ομάδα προστασίας του Σερβοβόσνιου φυγόδικου.

Από τη στιγμή που η UNIPAK άρχισε να προμηθεύει την ελληνική ΜΚΟ με εργαζόμενους, το προσωπικό - που ηταν μέχρι τότε πολυεθνικό - έγινε μονοεθνικό, δηλαδή αποτελούμενο πια αποκλειστικά από Σέρβους. Η ΜΚΟ απέλυσε αμέσως όλους του Βόσνιους και Κροάτες που απασχολούσε μέχρι τότε και τους αντικατέστησε με Σέρβους. «Δεν μας εξήγησαν ποτέ», δήλωσε σε τοπικά ΜΜΕ ένας Κροάτης απασχολούμενος, «γιατί μας έδιωξαν και δεν μας άφησαν να τελειώσουμε το έργο για το οποίο είχαμε υπογράψει συμβόλαιο». 

Να σημειωθεί, ότι κανένα απο τα προαναφερθέντα γεγονότα δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ. Προσωπικά όποτε προσπάθησα να γράψω για το θέμα της ελληνικής ΜΚΟ και των σχέσεων με τον Κάρατζιτς στην εφημερίδα που εργαζόμουνα τότε, πάντοτε αντιμετώπιζα ένα κατηγορηματικό και ανεξήγητο «Νιετ».