ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΣΗΜΕΡΑ

Τσικνοπέμπτη - Γιορτάζεται την Πέμπτη

που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα.

Τσικνοπέμπτη (ανάλυση - ιστορία). Τριώδιο και Αποκριές.

Είναι ημέρα χαράς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς, καθώς η σαρανταήμερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει,... Διαβάστε την συνέχεια εδώ

ΚΥΠΡΟΣ: ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

Οι αυτοκτονικές αφελείς και ασυνάρτητες γνώμες για τις διαπραγματεύσεις γύρω από το κυπριακό οργιάζουν. Επισκιάζουν το γεγονός αφενός ότι για κάθε κοινωνία προϋπόθεση συλλογικής ελευθερίας είναι η πολιτική της κυριαρχία που διασφαλίζεται από ένα κυρίαρχο κράτος σύμφωνα με τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και αφετέρου ότι προϋπόθεση πολιτικής ελευθερίας είναι ανεξαρτησία του κράτους, οι δημοκρατικές αρχές και η απουσία κάθε εσωτερικής διαίρεσης των πολιτειακών θεσμών. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί πολιτειακή σχιζοφρένεια και πολιτικό μαζοχισμό.

Η κυριαρχία ανορθολογικών πολιτικών θέσεων στην Ελλάδα και Κύπρο δεν είναι τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα της συντρέχουσας κρίσης που ανέδειξε όλες τις αδυναμίες μας, της εργολαβικής επί δεκαετίες πνευματικής αποδυνάμωσης με την καταπολέμηση της φιλοπατρίας, την καλλιέργεια ακραία ανορθολογικών αντιλήψεων για την διεθνή πολιτική, την υιοθέτηση της πολιτικά εγκληματικής άποψης ότι «στον σύγχρονο κόσμο η κρατική κυριαρχία είναι αναλώσιμη» και της υπονόμευσης των σχέσεων Κύπρου και νεοελληνικού κράτους, αρχής γενομένης με το εγκληματικό πραξικόπημα του 1974.

Εδώ θα θιγούν δύο κύρια ζητήματα. Αφενός, οι αρχές, οι όροι και οι προϋποθέσεις διεξαγωγής διαπραγματεύσεων που αρχίζουν αλλά και κάθε ανάλογων διαπραγματεύσεων. Αφετέρου, οι δυναμικές κάθε διαπραγμάτευσης, ιδιαίτερα όταν η ασυμμετρία ισχύος είναι δεδομένη και όταν αρχίζει εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών ανακατατάξεων. Άξονας των πάντων θα είναι τα ρευστά συμφέροντα και στα στρατηγικά παίγνια που σχετίζονται με αυτά. Μια λύση είναι βιώσιμηόταν ισχύουν δύο πράγματα τα οποία ισχύουν σε όλα τα βιώσιμα και δημοκρατικά κράτη:

Πρώτον, ισχύει η δημοκρατική αρχή. Επίσης, όταν τα δικαιώματα όλων των πολιτών διασφαλίζονται. Η ΚΔ έχει υπογράψει όλες τις σχετικές συμβάσεις ενώ είναι και μέλος της ΕΕ. Όριο ο ουρανός, επίσης, για αυτοδιοίκηση, αποκέντρωση εξουσιών κτλ. Αυτά δεν μπορούν να ρυθμίζονται σε εθνική ή ρατσιστική βάση, ενώ η αυτοδιάθεση στα ζητήματα πολιτισμού και θρησκείας στα πολιτισμένα κράτη το πεδίο είναι πάντα ελεύθερο.

Δεύτερον, η μη επέμβαση στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας. Αποκλείονται δηλαδή εγγυήσεις, ξένα στρατεύματα και κάθε ανάμειξη άλλου κράτους. Αυτό επιτάσσουν οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου και ασφαλώς ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι αδιαπραγμάτευτοι. Εμείς, εν τούτοις, δεχθήκαμε να καθίσουμε ξανά σε διαπραγματεύσεις χωρίς να υπάρχει μια προγραμματική δέσμευση ότι θα ισχύουν ως πλαίσιο λύσης.

Εξ αντικειμένου αυτό σημαίνει προγραμματική αποδοχή νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής, αποδοχή ότι το νέο κράτος που θα διαδεχθεί την ΚΔ δεν θα είναι βιώσιμο αλλά υπό εποπτεία και επιτήρηση ξένων κρατών και αποδοχή ότι οι κύπριοι θα στερούνται συλλογικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας. Η Κύπρος θα καταστεί εστία διενέξεων, παρεμβάσεων και επεμβάσεων. Δέστε γειτονικά κράτη και θα καταλάβετε τι σημαίνει αυτό. Ταυτόχρονα, το «κοινό ανακοινωθέν» απερίφραστα προοιωνίζει εσωτερική διχοτόμηση. 

Διχοτόμηση που παραδόξως κάποιοι την… επικαλούνται δήθεν για να … την αποφύγουμε. Κυριολεκτικά, τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα και κάποιοι περιφρονούν τον κοινό νου. Επειδή ακριβώς προγραμματικά δεχθήκαμε να δρομολογήσουμε την υιοθέτηση ενός μη βιώσιμου κρατιδίου η Τουρκία έχει κάθε λόγο να συμφωνήσει.«Προβλέπω» μάλιστα ότι η Τουρκία θα φροντίσει οι διαπραγματεύσεις να επιταχυνθούν για να μην χάσει την γι’ αυτή πολύ μεγάλη ευκαιρία δημιουργίας προϋποθέσεων ολοκληρωτικής κατάληψης ενός από τα σημαντικότερα γεωπολιτικά σημεία του πλανήτη. 

Αυτό όχι μόνο επειδή η Τουρκία θα αποφύγει την διχοτόμηση που δεν την συμφέρει (αναρίθμητες φορές οι τούρκοι δηλώνουν ότι αυτό που φοβούνται είναι ότι θα η Ελλάδα θα έλθει στον νότο τους – ούτε βέβαια και εμείς την θέλουμε), αλλά επιπλέον θα της προσφερθεί η δυνατότητα μιας ρευστής μετάβασης που θα επαναλάβει τις πρακτικές που συστηματικά ακολούθησε μετά το 1922 με το να εκδιώκει ή να αφομοιώνει κάθε μη τούρκο που είχε την ατυχία να εγκλωβιστεί στο εσωτερικό της.

Είναι πολιτικά εγκληματικός και παιδαριώδης ακόμη και ο παραμικρός υπαινιγμός ότι η Τουρκία δεν θα επαναλάβει ακριβώς τα ίδια. Γιατί; Μήπως για να αυτό-δικαιολογηθούν τα σύνδρομα ενοχών του κ Αναστασιάδη και της παρέας του για την απαράδεκτη στάση τους την περίοδο 2003-4! Τι άλλο, εν τέλει, όσον αφορά αυτούς και όσους τους πίστεψαν. Αφορμές η Τουρκία μπορεί να κατασκευάσει ανά πάσα στιγμή. Ίσως και να μην χρειαστεί, γιατί:

α)οι περισσότεροι Έλληνες θα προτιμήσουν να φύγουν (αυτό δεν έγινε μετά τις συμφωνίες του 1922 και εντεύθεν;),

β)όσοι μείνουν υπό τέτοιες προϋποθέσεις τουρκικής κυριαρχίας θα μετατραπούν σε εθελούσιους γενίτσαρους και Λεβαντίνους («μιας χρήσεως» - αυτό συμβαίνει ιστορικά και στις «καλύτερες εθνικές οικογένειες») και

γ) όσοι Έλληνες μείνουν θα υποταχθούν στην υπέρτερη ισχύ λόγω απουσίας εξωτερικής βοήθειας. Στο τέλος όλοι θα φύγουν ή θα αφομοιωθούν τερματίζοντας μια ελληνική παρουσία χιλιάδων χρόνων. Ψάξτε εάν θέλετε να βρείτε Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο ή την Τένεδο.

Πολλοί όμως αφελώς και εξίσου πολιτικά εγκληματικά λένε ότι «ένα ανακοινωθέν είναι και τι έγινε». «Εάν δεν συμφωνήσουμε δεν θα πάθουμε κάτι». Εν τέλει, λένε ακόμη όσοι δεν έχουν κουκούτσι πολιτικό μυαλό: «Εάν δεν το θέλουμε θα το απορρίψουμε». Εν τέλει όσοι λένε τέτοια και άλλα παρόμοια αγνοούν ή έχουν λόγο! να παραβλέπουν ότι κριτήριο των στάσεων και αποφάσεων μεταξύ κρατών είναι τα συμφέροντά τους και τίποτα!! άλλο. Εάν εθελούσια εμείς οι ίδιοι δεχθούμε να ξαπλώσουμε πάνω στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων θα αφανιστούμε.

Πρώτον, σε μια διαπραγμάτευση στο πλαίσιο της οποίας εσύ ο ίδιος μάλιστα δέχεσαι να συζητείς την νομιμοποίηση της παράνομης άσκησης βίας σημαίνει ότι «ο ισχυρός θα επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος θα υποχωρεί και θα συμβιβάζεται». Αυτό είναι ανελέητα επιβεβαιωμένο στην διεθνή πρακτική και μάλιστα καθημερινά.

Δεύτερον, τα άλλα κράτη, εκτός του ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να γνωρίζουν ή να νοιάζονται για την ελευθερία μας και για την επιβίωσή μας, αυτό που λογικότατα θα κάνουν είναι να προσαρμοστούν με την δική μας συμβιβαστική στάση και να προσπαθήσουν να κάνουν συναλλαγές συμφερόντων με τον αυριανό κυρίαρχο του κυπριακού χώρου.

Πιο πρακτικά σημαίνει ότι θα μας πιέζουν να αποδεχθούμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της πλήρους υποταγής μας σε όσα θα συμφωνούνται στα υπόγεια των στρατηγικών παιγνίων. Ήδη, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της στρατηγικής φρασεολογίας, τα διπλωματικά λογάκια που ακούμε πριν και μετά το «κοινό ανακοινωθέν» είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Όσο θα προχωρούν οι διαπραγματεύσεις οι πιέσεις θα γίνονται αφόρητες και ασήκωτες.

Τρίτον και πιο σημαντικό, στην δική μας πλευρά γίνονται αυτιστικές και αυτοκτονικές αναφορές για τις παρελθούσες στάσεις μας και αποφάσεις μας. 

Στο παρελθόν και επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες πηγαίναμε σε διαπραγματεύσεις και αντί να επιμένουμε στην εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας δεχόμασταν διάφορες ονοματολογίες νομίζοντας ότι ήταν… αθώες ή άνευ συνεπειών (διζωνική, δικοινοτική και η πολιτειακά ακραία διεστραμμένη «πολιτική ισότητα»). Βέβαια, παρενθετικά, υπενθυμίζουμε ότι αυτά πήγαμε να ανατρέψουμε με την «τριπλή στρατηγική»

1) Ελληνική αποτρεπτική στρατηγική,

2) ενιαίος αμυντικός χώρος,

3) ένταξη στην ΕΕ και διαπραγματεύσεις για μια βιώσιμη λύση όταν αυτά θα εκπληρωνόταν. Την τελευταία στιγμή, δυστυχώς, οι ίδιοι εγχώριοι μεταπράτες ή αφελείς και ευκολόπιστοι που ξανά και ξανά ρέπουν προς τον κατευνασμό τίναξαν τα πάντα στον αέρα με το σχέδιο Αναν.

Κατά την διάρκεια διαπραγματεύσεων πολλών δεκαετιών η τουρκική πλευρά, εξάλλου, ήταν πάντα αμετακίνητη: Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, τι έκανε και τι ανέμενε. Μέχρι που ήρθε ακριβώς, το «ανακοινωθέν» που για πρώτη φορά δικαιώνει τις επεκτατικές αξιώσεις της σαρώνοντας την διεθνή νομιμότητα εκτός διαπραγματεύσεων. Η αρχή του τέλους (μας), εκτιμώ ήταν η εκλογή ενός ανανικού Προέδρου στο τιμόνι της Κύπρου τον Φεβρουάριο 2013.

Για το επιχείρημά μας εδώ σημασία έχει πως επί τέσσερεις σχεδόν δεκαετίες επιμέναμε στο ενιαίο κράτος και σε μια βιώσιμη λύση. Αυτή την στάση την υιοθετούσαμε ανεξάρτητα των κούφιων ονοματολογιών που κάποιοι έφερναν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (διζωνική, δικοινοτική και η τερατώδης «πολιτική ισότητα») και που ανοήτως και ανεύθυνα δεχόμασταν να συζητάμε.

Το 2004 αυτή η διαπραγματευτική στάση κατέρρευσε λόγω του πολύ μεγάλου λάθους της αποδοχής επιδιαιτησίας του 2004 η οποία έφερε το σχέδιο Αναν και τον εξαναγκασμό μας να προχωρήσουμε σε δημοψήφισμα. Πολύ ορθά η κυπριακή κοινωνία απέρριψε με αποτέλεσμα να υποστούμε το συνεπαγόμενο μεγάλο πολιτικό κόστος. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε στον γράφοντα ότι εκτός του ότι το δεχόταν η υπόλοιπη πολιτική ηγεσία της Κύπρου τον πίεσε αφόρητα και η Αθήνα. Ανεξάρτητα του πως και γιατί φτάσαμε σε επιδιαιτησία ιστορικά αποτελεί ένα φρικτό λάθος και το υπογράμμισα στον αείμνηστο πρώην πρόεδρο. 

Μεγάλο τελικά και το κόστος όταν η κοινωνία είπε ΟΧΙ στα ανοσιουργήματα που αποφάσισαν οι «ηγέτες» της. Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ μεγάλο γιατί γύρω από τις στάσεις και αποφάσεις των εμπλεκομένων εκτελούνται και τα στρατηγικά παίγνια και εμείς τα περιπλέξαμε. Οι στρατηγικές των εμπλεκομένων δυνάμεων συγκροτήθηκαν με δεδομένες τις «υποσχέσεις» των «ηγετών» μας, κυρίως των Κληρίδη, Σημίτη και μετά Παπανδρέου ότι θα το υπερψηφίζαμε. 

Αυτές τις στρατηγικές ανατρέψαμε προσωρινά και όταν τον Φεβρουάριο του 2013 μας δόθηκε η ευκαιρία να υπερψηφίσουμε μια άλλη προεδρική ατζέντα απερίσκεπτα και σε κομματική βάση εκλέχθηκε πρόσωπο που υπήρξε από τους πλέον φανατικούς ανανιστές. 

Σε οριακές ιστορικές στιγμές υπάρχουν πανταχόθεν και πολλοί νεροκουβαλητές. Βασικά όσοι υποστήριζαν ότι με το ΟΧΙ ακυρώναμε τις προοπτικές της … ειρήνης. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που μέσα από εργαλειακού χαρακτήρα «μη κυβερνητικούς» (sic) οργανισμούς «τα έπαιρναν» κανονικά για να διαδραματίζουν τον γελοίο ρόλο του ετοιμοπόλεμου χρήσιμου ηλίθιου.

Υπήρχαν ακόμη και εκείνοι στους οποίους κάποιοι ξένοι ή και οι Τούρκοι τους έταζαν θέσεις και εξουσίες στην νέα κατάσταση. Που να ξέρεις τι λέγεται και τι συμφωνείται στα υπόγεια και στα καταγώγια της πολιτικής ή στην άβυσσο της ψυχής της κάθε ασθενούς ύπαρξης; Ιδιαίτερα στα καταγώγια της διεθνούς πολιτικής όπου κυκλοφορούν όχι μόνο θηριώδεις ηγεμονικοί δρώντες αλλά και αντιπρόσωποι των υποψηφίων θυμάτων σπιθαμιαίου αναστήματος. 

Και να μην ξεχνάμε τους λιλιπούτειους διανοούμενους οι οποίοι όταν αφήσουν για λίγο τον παρασιτικό βίο μέσα στα ακαδημαϊκά άσυλά τους φορούν περικεφαλαίες κατασκευαστών του κόσμου. Αυτοί και εάν είναι οι πιο χρήσιμοι ηλίθιοι. Το ζήτημα είναι να μην καταντήσεις έρμαιο του τσούρμου ηγεμόνων, ανίκανων ηγετών, διεθνών τεχνοκρατών οι οποίοι ποτέ δεν λειτουργούν ανεξάρτητα, διεθνικών δρώντων και χρήσιμων ηλιθίων που κυκλοφορούν σε όλα τα επίπεδα. 

Το κατορθώνεις όταν μεριμνάς για ισχυρό κράτος, κοινωνική συνοχή γύρω από θέσφατα και έσχατες λογικές επιβίωσης και ασφάλειας και όταν η φιλοπατρία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Όταν αντίθετα το κράτος πάσχει πάσχουν και οι πολίτες. Μερικοί πολίτες, εξάλλου, είναι ευκολόπιστοι ή λυγίζουν. Άλλοι φοβούνται και πολλοί από άγνοια πείθονται για διάφορα πράγματα. 

«Ένα ανακοινωθέν είναι, δεν χάλασε ο κόσμος» αντέταξαν κάποιοι στις αντιρρήσεις για το θανατηφόρο «κοινό ανακοινωθέν». Μερικοί, επιπλέον, σαν έτοιμοι από καιρό, θα έλεγε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής, δέχονται να γίνουν λεβαντίνοι. Ελπίζουν, μέχρι να υποστούν τις συνέπειες της ανοησίας τους, στην ανοχή του δεσπότη. Αυτά συμβαίνουν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα κράτη, ιδιαίτερα όταν τα τελευταία παρακμάζουν και ασθενούν.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, το «κοινό ανακοινωθέν» με το οποίο αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις, αποδέχεται τα τετελεσμένα. Δηλαδή την δημιουργία ενός διαιρεμένου κρατιδίου υπό επιτήρηση. Η στρατηγική σημασία του νησιού αμέσως μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων κυριολεκτικά περνά στα χέρια άλλων και όχι των νόμιμων κατοίκων του. Είναι η αρχή του τέλους της στρατηγικής εκποίησης της Κύπρου. 

Αυτό ξέρουν όλοι εκτός από εμάς, όπως φαίνεται, γεγονός που θα προκαλέσει μεγάλες εκπλήξεις σε όσους σκέφτονται αφελώς και απλουστευτικά. Συμπεριλαμβανομένου του Αρχιεπισκόπου!

Τέταρτον, το «κοινό ανακοινωθέν» ακυρώνει και τις αποφάσεις του ΣΑ που αποτελούσαν το διαβατήριο για τον σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας. Αυτό γιατί οι αποφάσεις του ΣΑ μετά την εισβολή και το 1983, αλλά και όλες οι επόμενες, αυτό ζητούσαν. Τίποτα δεν άλλαξε ως προς τούτο μέχρι και το «κοινό ανακοινωθέν» του οποίου οι πολιτειακά διαστρεμμένες πρόνοιες εάν εφαρμοστούν ακυρώνονται όλα, συμπεριλαμβανομένου και του κράτους.

Βασικά, θα είναι η πρώτη φορά που εθελούσια η κοινωνία ενός κράτους δέχεται να αυτοκαταργηθεί. Καμιά απόφαση του ΣΑ δεν έλεγε ή υπονοούσε κάτι τέτοιο. Αποτελεί ουρανομήκη ερασιτεχνισμό, αυτισμό και αυτοκτονία να πει κάποιος ότι διάφορες κούφιες ονοματολογίες που καταγράφηκαν σε κάποιες αποφάσεις ισχύουν έστω και εάν τίποτα δεν συμφωνήθηκε στις διαπραγματεύσεις. Στις πολιτικές διαπραγματεύσεις ποτέ δεν υπάρχει «κεκτημένο», και μάλιστα που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου, εάν δεν καταλήξουν σε συμφωνία. 

Εκτός του ότι οι ονοματολογίες αυτές εντάσσονταν σε διαπραγματεύσεις που δεν οδήγησαν πουθενά, υπερισχύει η διεθνής νομιμότητα έναντι της άνευ ουσίας και νοήματος καταγραφής κούφιων και μη συμφωνηθέντων όρων (διζωνική, δικοινοτική και η διαστροφή της «πολιτικής ισότητας»). Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, το υπέρτατο κείμενο της διεθνούς δικαιοταξίας του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, Κεφάλαιο Ι, άρθρο 2, παράγραφος 7: 

«Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δε θα δίνει το δικαίωμα στα Ηνωμένα Έθνη να επεμβαίνουν σε ζητήματα που αφορούν στην εσωτερική δικαιοδοσία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη» Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει επί ενός κράτους κατιτί που αφορά την εσωτερική τάξη. Αυτό είναι θέσφατο του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. 

Εμείς βέβαια τα δεχόμασταν αυτές τις ονοματολογίες επειδή βρισκόμασταν υπό εκβιασμό και με προσδοκία ότι θα γίνει αποδεκτή η δική μας ερμηνεία περί ενιαίου και βιώσιμου κράτους (αυτό δεν έλεγαν όλοι και πάντα!). Δεν είχαμε αυτά τελείωσαν και καμιά καταγραφή δεν ισχύει. Καταγράφουμε ρεκόρ Γκίνες αυτισμού με το να λέμε ότι δεχθήκαμε ένα μη βιώσιμο κράτος στο παρελθόν ή ότι αποφάσεις του ΟΗΕ υπονοούν κάτι τέτοιο. Εν τέλει, ποτέ δεν συμφώνησε με κάτι τέτοιο η κυπριακή κοινωνία και όταν την ρώτησαν είπε ΟΧΙ. Τελεία και παύλα. 

Σε κάθε περίπτωση, εν τέλει, τίποτα δεν μπορεί να ισχύσει που αντιβαίνει στις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου. Την διεθνή τάξη και ασφάλεια την παραβίασαν όλοι εκτός των κυπρίων. Δεν είναι δυνατό να υποστηριχθεί σοβαρά ότι μπορούν να υπάρξουν ερμηνείες των αποφάσεων του ΣΑ που 

α) αντιβαίνουν στον Χάρτη, στην διεθνή νομιμότητα και που θυματοποιούν για δεύτερη φορά το θύμα ανταμείβοντας τον επιτιθέμενο, 

β) που νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της βίας και 

γ) που δρομολογούν την καταστροφή μιας κοινωνίας. Να μην ξεχάσουμε, επίσης, ότι οι τερατώδεις ρυθμίσεις δεν αποτελούν μόνο καταστροφή για τους κύπριους. Θα αποτελέσουν εστία διενέξεων που θα θέσουν ακόμη μια φορά σε κίνδυνο την διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Αυτή την μεγάλη αλήθεια γιατί δεν την προτάσσουμε!

Όποιος έχει κουκούτσι μυαλό και στοιχειώδη λογική πρέπει να γνωρίζει ότι σε κανένα κράτος δεν μπορεί να ισχύσει η τρισδιάτατη ανωμαλία ονόματι «δικοινοτικό», «διζωνικό» κράτος και εσωτερική «πολιτική ισότητα» σε ρατσιστική και εθνική βάση. Θα εγκαθιδρύσει μια πολιτειακή σχιζοφρένεια και θα δημιουργήσει ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υποχείριο της απροσχημάτιστα επεκτατικής Τουρκίας.

Διαβάστε τι γράφει στο «Στρατηγικό βάθος» ο Αχμέτ Νταβούτογλου, διαβάστε τι λένε όλοι οι Τούρκοι ηγέτες τις τελευταίες δεκαετίες. Το κρατίδιο αυτό δρομολογεί προκατασκευασμένες διενέξεις. Διενέξεις οι οποίες δεν θα προκαλέσουν διχοτόμηση. Θα προσφέρουν τις νομιμοπολιτικές και στρατηγικές δυνατότητες πρόκλησης αφορμών ολικής κατάληψης της Κύπρου από την αδίστακτη Τουρκία. Επεκτατικό κράτος το οποίο αφού ελέγξει το νησί πολιτικά και νομικά θα αναβαθμιστεί με δραστικά. 

Θα συμμετέχει με πολλά πλέον ερείσματα στις στρατηγικές ανακατατάξεις στην περιοχή. Όλα τα άλλα κράτη, εξάλλου, θα προσαρμοστούν όπως είπαμε αναλόγως. Ήδη άρχισαν. Παρακολουθείστε τι θα λέγουν και τι θα πράττουν εφεξής. Με το κοινό ανακοινωθέν έχουμε λοιπόν για πρώτη φορά ολοκληρωτική παράκαμψη των αρχών και προϋποθέσεων της διεθνούς νομιμότητας. Εμείς, επιπλέον, για πρώτη φορά δεν εμμένουμε σε μια λειτουργική βιώσιμη λύση εντός ενός πραγματικά ενιαίου κράτους και αποδεχόμαστε, ουσιαστικά, να συζητήσουμε με όρους νομιμοποίησης των τετελεσμένων της βίας.

Και μόνο η έναρξη διαπραγματεύσεων με αυτά τα δεδομένα θα δημιουργήσει απίστευτες αρνητικές δυναμικές που θα μας συνθλίψουν πολιτικά, διπλωματικά και διαπραγματεύσεις. Εκτός του ότι η διαδρομή του κυπριακού μετά το 1977 καταμαρτυρεί τι έπεται, το καταμαρτυρούν επίσης όλες οι άλλες διεθνείς διενέξεις. Ποτέ και κανείς σώφρων δεν δέχεται να συρρικνωθεί η πολιτική κυριαρχία και η δημοκρατική αρχή γιατί αυτό μαζί με τις εγγυήσεις (και όχι μόνο αλλά και τα στρατηγικά παίγνια της Τουρκίας και άλλων) οδηγεί σε μοιραίους προσανατολισμούς.

Αυτό που στην παρούσα συγκυρία επιτυγχάνει η Τουρκία με τον μοιραίο άνθρωπο στην εξουσία είναι η δυνατότητα που θα της δοθεί μέσα από τις διαπραγματεύσεις που έπονται να εμπεδωθεί ως ο στρατηγικός κυρίαρχος της Κύπρου. Η δική μας παρουσία εκεί, πολιτικά και στρατηγικά μιλώντας, θα είναι υπό αίρεση. Θα είμαστε στο τραπέζι του Προκρούστη ενός εύκολου για την Άγκυρα θύματος υποψήφιου για ολοκληρωτική εθνοκάκαθαρση. 

Αφορμές δεν χρειάζονται. Τις δημιουργούν όπως συμβαίνει αυτή την στιγμή σε τόσες άλλες χώρες εκτός και εάν στην Ουκρανία, Συρία κτλ όλα όσα βλέπουμε είναι… αυθόρμητα Όσοι ενδιαφέρεστε τι μεθοδεύσεις λαμβάνουν χώρα αυτή την στιγμή διαβάστε προσεκτικά αυτό το κείμενο. Μια μόνο διέξοδος υπάρχει. Επειδή ο νυν πρόεδρος της Κύπρου αθέτησε τις υποσχέσεις του προς τους ψηφοφόρους να παραιτηθεί και να ζητήσει ανανέωση της θητείας του. 

Η κοινωνία για λόγους αυτοσυντήρησης πρέπει να πιέσει ασφυκτικά γι’ αυτό. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Πείτε μου, σας παρακαλώ πολύ, τι κοινό έχει η Ελλάδα, η ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, με το Αφγανιστάν, το Μπουρούντι, την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, το Τσαντ, την Κολομβία, την Ακτή του Ελεφαντοστού, τη Βόρειο Κορέα, το Κονγκό, την Ερυθραία, την Αιθιοπία, τη Γουατεμάλα, τη Γουινέα, το Ιράκ, την Κένυα, τη Μαδαγασκάρη, το Μάλι, τη Μαυριτανία, τη Μιανμάρ, το Νεπάλ, τον Νίγηρα, τη Νιγηρία, το Πακιστάν, την Παλαιστίνη, τις Φιλιππίνες, τη Σομαλία, τη Σρι Λάνκα, το Σουδάν, την Ουγκάντα, την Υεμένη και τη Ζιμπάμπουε; 

Για τον Αλέξη, τη Ρένα και τον Γαβριήλ, η Ελλάδα ανήκει στην ίδια κατηγορία με τις παραπάνω χώρες, διότι όπως και αυτές έτσι και η Ελλάδα αντιμετωπίζει «ανθρωπιστική κρίση» ή «ανθρωπιστική τραγωδία». Δεν είναι η πρώτη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει την απόσταση που διατηρεί (με αξιοσημείωτη προσπάθεια, είναι αλήθεια...) από την πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα της ηγεσίας του όρους, που δεν καταλαβαίνει το νόημά τους. Αμετροεπής όπως πάντα, από την αρχή της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει τη συρρίκνωση που υφίστανται τα εισοδήματα ως «ανθρωπιστική κρίση». 

Τώρα το ανάγει και σε κριτήριο υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ: «Οποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα έχει ανθρωπιστική κρίση και ότι κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό θα στρατευτεί μαζί μας», είπε στην ομιλία του στο θέατρο «Ακροπόλ», με την οποία κήρυξε την έναρξη ενός προεκλογικού αγώνα τύπου «γιούργια», υπό το σύνθημα «τρεις κάλπες, μία νίκη». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πίεση που δέχονται τα εισοδήματα στην Ελλάδα είναι μια πραγματικότητα δεινή. «Ανθρωπιστική κρίση», όμως, δεν είναι με τίποτα - εκτός αν δεν μας νοιάζει πώς χρησιμοποιούμε τις λέξεις και αδιαφορούμε κατάφωρα για την ανευθυνότητά μας. 

Σύμφωνα με τον ισχύοντα στον ΟΗΕ ορισμό, ανθρωπιστική κρίση είναι η κατάσταση όπου η ανθρώπινη ζωή, η υγεία, η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων εν τέλει, τίθενται υπό κάποια εξαιρετική και γενικευμένη απειλή. Στην κρατούσα διεθνή ορολογία, που είναι αγγλική, λέγονται «complex political emergencies» (ένας τρόπος να αποδοθεί επακριβώς, έστω και λίγο φλύαρα, είναι: «καταστάσεις ανάγκης σύνθετης πολιτικής φύσεως»).  Πρόκειται για κρίσεις τις οποίες προκαλούν οι ανθρώπινες ενέργειες, καταστάσεις όπου η βία προκαλεί θανάτους, μετακινήσεις πληθυσμών μακριά από τις εστίες τους, επιδημίες και λιμούς. 

Οι καταστάσεις αυτές συνδυάζονται με την αποδυνάμωση ή την πλήρη κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών δομών, ενίοτε δε και με φυσικές καταστροφές. Διαφέρουν από τις κοινές κρίσεις κατά τα εξής: διαρκούν περισσότερο, στη ρίζα τους είναι καταστάσεις πολιτικές και, τέλος, έχουν επίδραση καταστροφική και αποδομητική σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.

Είναι όλοι αυτοί οι λόγοι που μας κάνουν, π.χ., να ονομάζουμε ανθρωπιστική κρίση αυτό που συμβαίνει στο Σουδάν ή τη Σομαλία, αλλά όχι την παρέμβαση του ΔΝΤ στη Βρετανία την περίοδο 1975-1976. Εκτός αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα και είσαι ο Τσίπρας και η χαρούμενη παρέα του («πολεμάμε και τραγουδάμε, συντρόφισσες και σύντροφοι», είπε στους πιστούς του στο Ακροπόλ...), οπότε λες ό,τι θες και μπορείς να εξομοιώνεις αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα με την κατάσταση στον Νίγηρα.

Η πραγματικότητα για την Ελλάδα είναι όμως πολύ διαφορετική. Ακόμη και με τα μέτρα της εν εξελίξει κρίσης, η χώρα είναι στην 29η θέση της κατάταξης του ΟΗΕ με βάση τον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης (human development index ή HDI). Ο συγκεκριμένος δείκτης, επινόηση των οικονομολόγων Αμάρτια Σεν και Μαχμούντ Ουλ Χακ, συνυπολογίζει το προσδόκιμο της ζωής, τον αλφαβητισμό, το μορφωτικό επίπεδο, το επίπεδο και την ποιότητα ζωής και από το έτος 2010 μετράται επισήμως κάθε χρόνο μεταξύ 185 από τα 193 κράτη-μέλη του ΟΗΕ. 

Παρότι η χώρα έχει χάσει ορισμένες θέσεις από το 2010, με βάση τη μέτρηση που ανακοινώθηκε τον Μάρτιο του 2013 και ήταν βασισμένη σε στοιχεία του 2012, εξακολουθεί να περιλαμβάνεται ως σήμερα στην πρώτη κατηγορία των χωρών με πολύ υψηλό δείκτη HDI, στη θέση 29. Ισως όμως να είμαστε υπέρ το δέον αυστηροί με τον Αλέξη, τη Ρένα και τον Γαβριήλ. Μπορεί να μην υπάρχει δόλος ή σκοπιμότητα στην ευκολία με την οποία χρησιμοποιούν έναν τόσο βαρύ όρο όπως η ανθρωπιστική κρίση. 

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα συμπαθή παιδιά είναι γνήσια τέκνα της πασοκαρίας. Εχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980, όταν η ευμάρεια συνδυαζόταν με έναν επαρχιωτισμό που πολλοί τον παρεξηγούσαν ως εκδήλωση εθνικής περηφάνιας. Για τον μικρόκοσμό τους, αυτό που συμβαίνει μπορεί να είναι πράγματι ανθρωπιστική κρίση...

ΟΙ ΜΚΟ ΤΑ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ

Όταν το 1998, κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού του1999, μπήκε στον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών ένα κονδύλι 60 εκατομμυρίων δολαρίων, ως ετήσια Hellenic Aid, για τις αναπτυσσόμενες χώρες, πέρασε απαρατήρητο ακόμη και από βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» έβρισκαν πολύ πιο γαργαλιστική είδηση το κονδύλι του προϋπολογισμού για το χαρτί τουαλέτας των δημοσίων υπηρεσιών, που ήταν 40 εκατομμύρια δραχμές, όχι δολάρια.

Μόνο οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» έμαθαν ότι απ’ το 1999 και σε ετήσια βάση, η χώρα μας, ως νέο μέλος της Επιτροπής Αναπτυξιακής Βοήθειας (Development Assistance Committee - DAC) του ΟΟΣΑ, όφειλε να διαθέτει κάθε χρόνο ένα ποσοστό του ΑΕΠ «με σκοπό την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων ήταν και είναι: Αλβανία, Σερβία, ΠΓΔΜ, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Ουκρανία, Παλαιστινιακή Αρχή, Συρία, Τουρκία, Ιράκ, κ.λπ. Το σκεπτικό της εισόδου της χώρας μας στο γκρουπ των ανεπτυγμένων χωρών δεν το γνωρίζω.

Tη διάθεση, ή καλύτερα το μοίρασμα, των κονδυλίων της Hellenic Aid το ανέλαβε, μια «ανεξάρτητη» (για να μην ελέγχεται), ως συνήθως, «Αρχή», η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (Υ.Δ.Α.Σ.) του υπουργείου Εξωτερικών. Η ίδια «ανεξάρτητη αρχή», ανέλαβε να δημιουργήσει και ένα «Μητρώο» των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) καθώς και τους κανόνες που θα διέπουν τις ΜΚΟ.

Ενας πρώην συμφοιτητής μου, ο οποίος εργαζόταν στο ΥΠΕΘΟ και γνώριζε ότι για δέκα χρόνια εργαζόμουν σε ένα γερμανικό Μουσείο Εθνολογίας και ήμουν συνεργάτης της ΜΚΟ «Bremen Overseas Research and Development Association» (BORDA), στην οποία συμμετείχε το Μουσείο, με ενημέρωσε για μια ανοιχτή ενημερωτική συνάντηση της Υ.Δ.Α.Σ στο υπόγειο του Υπουργείου Εξωτερικών.

Με την αφέλεια του έλληνα που έλειπε 22 χρόνια, πήγα να ενημερωθώ για το «Πρόγραμμα DAC» και τις προϋποθέσεις συμμετοχής. Η πείρα μου και το γεγονός ότι την εποχή εκείνη είχα δημιουργήσει μια ομάδα με αφρικανούς φοιτητές για πιθανές συνεργασίες με τις χώρες τους, δεν ήταν αρκετά στοιχεία για να μου επιτραπεί η συμμετοχή στην ημερίδα, ή ήταν ίσως υπεραρκετά για να μη μου επιτρέψουν την είσοδο σε μια, υποτιθέμενη, ανοιχτή ημερίδα. 

Όταν είδα κάποιους συμμετέχοντες, που τους ήξερα εξ όψεως από ένα γνωστό στέκι επί της Σκουφά, κάποιο επί της Βαλαωρίτου και από ένα συνέδριο του '85 στη Χάλκη «Στο νησί της ειρήνης και της φιλίας των νέων», που ήμουν καλεσμένος από τη Νέα Γενιά, ως εκπρόσωπος του Μουσείου και μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης Νέας Μουσειολογίας (ΜΙΝΟΜ), άρχισα κάπως να ψυλλιάζομαι αλλά δεν ήταν αρκετό για αφύπνιση, παρότι δεν ήταν η πρώτη πόρτα που «είχα φάει», επιστρέφοντας στη «μητέρα πατρίδα».

Δυο χρόνια νωρίτερα, όταν πήγα σε μια ημερίδα για οικομουσεία και οικοτουρισμό, στο Μουσείο Γουλανδρή, από μια οικολογική οργάνωση, δεν μου επετράπη, επίσης, η είσοδος παρότι το πρώτο άρθρο για οικομουσεία που γράφτηκε στην Ελλάδα (Περιοδικό Αρχαιολογία '86) ήταν  δικό μου, και το πρώτο βιβλίο στα ελληνικά για αγροτουρισμό-οικοτουρισμό από το 1995 ήταν επίσης δικό μου. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και τόσες «πόρτες», κατάλαβα απόλυτα τους στίχους του Νιόνιου «φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες».

Γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, η Ελλάδα, είναι ένα τεράστιο ναρκοπέδιο. Για εκείνους που ξέρουν και που ανήκουν σε καλές παρέες, είναι ένας άγιος τόπος ευκαιριών.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΑΣΑΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ

Εδώ και 51 ημέρες η Ελλάδα βρίσκεται στο τιμόνι της Ευρώπης. Κι, όμως, αντί να μιλά και να τοποθετείται για τα όσα συμβαίνουν στην ήπειρο και στην Ένωση προτιμά να μασά (και να αναμασά δίνοντάς το τροφή στους πολίτες, σαν το σανό στα ζώα) το παραμύθι πως ασκεί την Προεδρία. Ποια είναι η θέση της Ευρώπης για τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία; Η χώρα είναι μέσα στο αίμα και στη φωτιά, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις δύο ντουζίνες. Η ωμή χρήση βίας και η καταστολή, που θυμίζουν ανελεύθερο καθεστώς, συνάδουν με τα παναθρώπινα ιδανικά και τις αξίες που πρεσβεύει η Ένωση, όπως θα έγραφε σε κάποια ομιλία ο λογογράφος του Αντώνη Σαμαρά; Ποιες κυρώσεις θα επιβληθούν για τη μη εφαρμογή του Συμφώνου Συνεργασίας; 

Ποια μορφή πίεσης θα ασκηθεί στον Γιανουκόβιτς; Ερωτήματα που πέφτουν άδεια στο έδαφος όπως και ο κάλυκας της σφαίρας στους δρόμους του Κιέβου. Ο κόσμος έχει αποκλείσει το κοινοβούλιο, η αντιπολίτευση ταξιδεύει στο εξωτερικό αναζητώντας συμμάχους και οι δυνάμεις ασφαλείας σκοτώνουν διαδηλωτές, πριν μαζέψουν τους δικούς τους νεκρούς. Οι τραυματίες κοντεύουν τους 300 και τα διεθνή Μέσα μόλις μετέδωσαν πως 500 στρατιώτες ετοιμάζονται να πάρουν θέσεις μάχης σε κομβικά σημεία της πρωτεύουσας. 

Κι εμείς βγάζουμε ανακοινώσεις για το που ταξιδεύει ο Βενιζέλος και τις εκδηλώσεις που θα γίνουν στο Ζάππειο. Η απάντηση είναι εύκολη. Ο διακοσμητικός ρόλος που έχει ο θεσμός της Προεδρίας (για τον οποίο όμως ξοδεύουμε υπέρογκα ποσά) βολεύει για να τον πλασάρουμε στο εσωτερικό ακροατήριο και από την άλλη δεν γεννά απαιτήσιες από τους εταίρους για δράση. Γιατί να χαλάσουμε ξανά τη συνταγή με τη Ρωσία; Ο Πούτιν συναντήθηκε ξανά με τον Σαμαρά και στα ΜΜΕ καταγράφηκη η «εξομάλυνση των σχέσεων». Γιατί να σηκώνεις μπαϊράκι, τώρα που η Gazprom σε «απειλεί» στη διαπραγμάτευση της τιμής του φυσικού αερίου; Εμείς δεν είμαστε γι αυτά.

Το πολύ-πολύ για καμιά εξαγγελία πρωτογενούς πλεονάσματος (με ασυμφωνία στο ποσό) και για δωρεάν Wi-Fi. Καλύτερα να μασάμε το παραμύθι, παρά να μιλάμε την ώρα που σκοτώνεται κόσμος καθημερινά στους δρόμους μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.